Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Justyna Supińska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Marta Denc

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2024 roku w Gdyni

w postępowaniu gospodarczym

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G.

przeciwko W. W.

o zapłatę (z weksla)

I.  uchyla postanowienie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydanym przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22 – w stosunku do pozwanego W. W.;

II.  utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydany przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22 w pozostałym zakresie – w stosunku do pozwanego W. W., z tym ustaleniem, że odpowiedzialność pozwanego W. W. jest solidarna z odpowiedzialnością pozwanej I. W. wynikającą z prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydanego przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22;

III.  ustala i przyznaje kuratorowi pozwanego W. W.– M. K.kwotę 885,60 złotych brutto (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy, brutto) tytułem wynagrodzenia za sprawowanie kurateli;

IV.  zasądza od pozwanego W. W. na rzecz powoda (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. kwotę 2 889,22 złotych (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty , tytułem zwrotu kosztów procesu, z tym ustaleniem, że odpowiedzialność pozwanego W. W. jest solidarna z odpowiedzialnością pozwanej I. W. wynikającą z prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydanego przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22 w zakresie kwoty 1 317 złotych (jeden tysiąc trzysta siedemnaście złotych);

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego W. W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 300 złotych (trzysta złotych) tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od zarzutów w postępowaniu nakazowym.

Sygn. akt VI GC 1285/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 września 2022 roku powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych W. W. i I. W. kwoty 6 690,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 maja 2021 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – swoje roszczenie wywodząc z treści wypełnionego na powyższą kwotę weksla (zabezpieczającego należności z umowy leasingu) wystawionego przez pozwanego W. W., a poręczonego przez pozwaną I. W..

W nakazie zapłaty z dnia 11 października 2022 roku wydanym w postępowaniu nakazowym (z weksla) w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Powyższy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym uprawomocnił się w stosunku do pozwanej I. W..

Natomiast w zarzutach od powyższego orzeczenia kurator pozwanego W. W., którego miejsce pobytu nie było znane – r. pr. M. K., wniósł o uchylenie przedmiotowego nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową w zakresie kwot: 262,58 złotych ( (...)), 50 złotych ( (...)), 262,58 złotych ( (...)), 200 złotych ( (...)), 262,58 złotych ( (...)) i 1 168,50 złotych ((...)) wskazując, że ani w pozwie ani w wezwaniu do wykupu weksla nie wskazano podstawy umownej, z której wynikać miały powyższe należności, zaś kwota 1 168,50 złotych ((...)) naliczona została po upływie podstawowego okresu umowy określonego w § 1 pkt 1 umowy, a także zarzut przedwczesności wypełnienia weksla i wytoczenia powództwa w pozostałej części, albowiem powód nie wykazał, by podejmował – poza wezwaniem do wykupu weksla – jakiekolwiek inne czynności w celu rozwiązania sporu na drodze pozasądowej.

W piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 13 lutego 2024 roku” (data prezentaty: 2024-02-16, k. 201-204 akt) kurator pozwanego podniósł również zarzut braku ważnego porozumienia wekslowego, na podstawie którego mógł być wypełniony przedmiotowy weksel, który był wekslem in blanco podnosząc, że przedłożony przez powoda dokument wskazuje, że określenie sumy wekslowej zostało pozostawione zupełnej dowolności wierzyciela; w momencie bowiem podpisywania umowy leasingu pozwany nie mógł znać, a tym samym akceptować, kosztów związanych z opłatą za wezwanie, kosztów ubezpieczenia, czy jakichkolwiek innych opłat windykacyjnych, gdyż kwoty te nie zostały pozwanemu podane do wiadomości.

Odnosząc się w tym miejscu do powyższego zarzutu, wskazać należy, że zarządzeniem z dnia 07 listopada 2023 roku zobowiązano kuratora pozwanego w trybie art. 458 ⁵ § 2 k.p.c. do powołania wszystkich twierdzeń i dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (w terminie 14 dni od dnia doręczenia niniejszego zobowiązania) pod rygorem utraty prawa ich powoływania w toku dalszego postępowania (k. 100 akt). Poza sprawozdaniem z czynności podjętych w celu ustalenia aktualnego adresu pozwanego, kurator nie złożył w wykonaniu powyższego zobowiązania żadnego pisma. W tej sytuacji podniesienie przez niego zarzutu braku ważnego porozumienia wekslowego dokonane w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 13 lutego 2024 roku” (data prezentaty: 2024-02-16, k. 201-204 akt) Sąd uznał za spóźnione, w żadnej bowiem mierze deklaracja wekslowa nie była nowym dowodem powołanym na tym etapie postępowania przez powoda, a co do którego to dowodu ujawniłaby się potrzeba ustosunkowania się przez drugą stronę procesu, wręcz przeciwnie – była dowodem doręczonym kuratorowi wraz z odpisem pozwu. Sąd miał przy tym na uwadze, że cechą systemu prekluzji obowiązującej w postępowaniu gospodarczym jest to, że skutek w postaci wykluczenia danego twierdzenia strony, zarzutu, czy dowodu, które zostało przedstawione po upływie terminu następuje z mocy ustawy, przy czym prekluzja obejmuje wszystkie twierdzenia, zarzuty i dowody na ich poparcie, bez względu na ich znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Niezależnie jednakże od powyższego Sąd odniesienie się do tego zarzutu w poniższej części uzasadnienia.

Jednocześnie wskazać należy, że za spóźnione w żadnej mierze nie sposób było uznać – wbrew twierdzeniom kuratora pozwanego – twierdzeń i dowodów powołanych przez powoda w piśmie z datą w nagłówku „dnia 13 stycznia 2024 roku” (data prezentaty: 2024-01-18, k. 147-195 akt), albowiem stanowiły one odpowiedź na zarzuty kuratora pozwanego podniesione przez niego z tzw. stosunku podstawowego łączącego strony, pamiętać bowiem należy, że podstawą roszczenia w niniejszej sprawie było zobowiązanie wekslowe (i poręczenie wekslowe w stosunku do pozwanej I. W.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 sierpnia 2017 roku pomiędzy leasingodawcą (...) spółką akcyjną z siedzibą w G. a leasingobiorcą W. W. została zawarta umowa leasingu operacyjnego numer (...), której przedmiotem było prawo do używania pojazdu marki O. model A. o numerze VIN (...) stanowiącego własność leasingodawcy.

W. W. zobowiązał się do zapłaty, na podstawie wystawianych faktur, opłat leasingowych (w wartości brutto) – w wysokości i terminach określonych w harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy oraz kosztu ubezpieczenia (opcja polisa własna wieloletnia z refakturą w ratach miesięcznych), na zasadach określonych w § 3 ust. 1 w zw. z § 6 umowy.

Integralną częścią umowy leasingu były „Ogólne warunki umowy leasingu operacyjnego”.

Zgodnie z § 4 ust. 2 „Ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego” korzystający był zobowiązany do zapłaty opłat za czynności dodatkowe wykonane przez finansującego w wysokości określonej w umowie oraz w aktualnie obowiązującym u finansującego cenniku opłat dodatkowych opublikowanym na wskazanej stronie internetowej, korzystający wyraził przy tym zgodę na jednostronną zmianę cennika przez finansującego, w tym zmianę wysokości opłat za czynności dodatkowe oraz wprowadzenie nowych opłat w trybie podania nowego cennika opłat dodatkowych na stronie internetowej (nowe opłaty obowiązywać miały po upływie 14 dni od dnia ich opublikowania).

Stosownie do § 4 ust. 4 w zw. z § 8 ust. 2 a) „Ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego” jeżeli korzystający dopuszcza się zwłoki z zapłatą co najmniej jednej opłaty leasingowej lub jakichkolwiek innych należności przewidzianych w umowie, finansujący wyznaczy mu na piśmie nie krótszy niż siedmiodniowy termin dodatkowy do zapłacenia zaległości z zagrożeniem, że w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu może wypowiedzieć umowę leasingu ze skutkiem natychmiastowym. W przypadku każdego opóźnienia w zapłacie opłat leasingowych lub jakichkolwiek innych należności wynikających z umowy (…) korzystający ma obowiązek zapłacić również odsetki za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu przepisu art. 481 § 2 ¹ k.c. w zw. z art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych naliczanych od dnia wymagalności do dnia zapłaty.

Korzystający był także zobowiązany zwrócić finansującemu wszelkie poniesione przez niego koszty windykacji. Za każdorazowe wystosowanie wezwania do zapłaty finansujący miał obciążyć korzystającego zryczałtowaną opłatą w wysokości wskazanej w cenniku opłat. Oprócz tej kwoty finansującemu przysługiwał będzie także zwrot kosztów windykacji zleconej firmie specjalistycznej oraz kosztów windykacji poza granicami RP w pełnej wysokości, w jakiej zostały poniesione przez finansującego.

W przypadku niezapłacenia w wyznaczonym dodatkowym terminie opłat leasingowych lub innej należności przewidzianej w umowie finansujący mógł wezwać korzystającego do przekazania przedmiotu leasingu w celu wyjaśnienia okoliczności opóźnienia w dokonywaniu płatności. Przedmiot leasingu miał zostać wydany korzystającemu ponownie po wywiązaniu się przez niego ze wszystkich zobowiązań. Za każdorazowe wezwanie do zwrotu przedmiotu leasingu finansujący był uprawniony do obciążenia korzystającego opłatą w kwocie 200 złotych, zaś pozostałe koszty związane z przekazaniem przedmiotu leasingu także ponosił korzystający (§ 4 ust. 5).

W przypadku wygaśnięcia lub rozwiązania umowy, korzystający był zobowiązany w terminie 7 dni zwrócić przedmiot leasingu do siedziby finansującego lub innego wskazanego przez finansującego miejsca, przy czym jeżeli rozwiązanie umowy nastąpiło na skutek wypowiedzenia finansującego, termin zwrotu wynosił 3 dni (§ 8 ust. 8).

Strony postanowiły, że wszelkie zawiadomienia i pisma dotyczące realizacji umowy winny być przesyłane listem poleconym lub w innej uzgodnionej formie, przy czym przesłanie na wskazany przez stronę adres do korespondencji listami poleconymi dwukrotnie awizowane i nie podjęte w terminie uważane będą za prawidłowo doręczone.

Od grudnia 2014 roku opłaty za wezwanie do zapłaty wynosiły 40,65 złotych netto (plus podatek vat), a za wezwanie do zwrotu przedmiotu leasingu – 162,60 złotych netto (plus podatek vat).

Umowa została zawarta na okres od dnia 01 sierpnia 2017 roku do dnia 10 sierpnia 2020 roku.

wniosek o zawarcie umowy leasingu – k. 153 akt, umowa leasingu operacyjnego wraz z załącznikiem (harmonogramem) – k. 17-21, 154-158 akt, „Ogólne warunki umowy leasingu operacyjnego” – k. 22-24, 159-162 akt, cennik opłat dodatkowych w umowach leasingu – k. 153 akt

Przedmiot leasingu, tj. pojazd marki O. model A. o numerze VIN (...) został wydany W. W..

niesporne, a nadto: protokół odbioru przedmiotu leasingu – k. 166 akt, protokół przekazania – k. 167 akt, faktura – k. 165 akt

Zgodnie z § 4 umowy leasingu operacyjnego numer (...) z dnia 01 sierpnia 2017 roku zabezpieczeniem wszelkich roszczeń finansującego w stosunku do korzystającego wynikających z tej umowy miał być weksel własny in blanco z wystawienia korzystającego wraz z „Deklaracją wystawców i poręczycieli”.

umowa leasingu operacyjnego wraz z załącznikiem (harmonogramem) – k. 17-21, 154-158 akt

W dniu 01 sierpnia 2017 roku W. W. podpisał weksel in blanco zobowiązując się do zapłaty na zlecenie (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G.. Za wystawcę poręczyła I. W..

Jednocześnie wystawca i poręczyciel podpisali deklarację wekslową, z której wynikało uprawnienie (...) spółki akcyjnej z siedzibą w G. do uzupełnienia weksla w każdym czasie na sumę równą wierzytelności przysługującej temu podmiotowi od korzystającego z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez korzystającego umowy leasingu operacyjnego numer (...) z dnia 01 sierpnia 2017 roku, na którą składają się w szczególności opłaty leasingowe, odsetki za opóźnienie, koszty windykacji, rozliczenia z tytułu ponadnormatywnego zużycia przedmiotu leasingu, inne opłaty obciążające korzystającego, kary umowne oraz odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi korzystający. Finansujący miał też prawo opatrzyć weksel datą płatności oraz miejscem płatności wedle własnego uznania zawiadamiając o tym korzystającego i poręczyciela listem poleconym nadanym najpóźniej na siedem dni przed terminem płatności.

kserokopia weksla – k. 13 akt (oryginał zabezpieczony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa), deklaracja wekslowa – k. 25, 163 akt

W. W. wyraził zgodę na przesyłanie drogą elektroniczną faktur wystawionych przez (...) spółkę akcyjną z siedzibą w G. w związku z umową leasingu operacyjnego numer (...) z dnia 01 sierpnia 2017 roku.

oświadczenie – k. 164 akt

W dniu 29 listopada 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 262,58 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 29 grudnia 2019 roku tytułem raty składki ubezpieczeniowej.

faktura wraz z załącznikami – k. 169-171 akt

W dniu 02 grudnia 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 1 312,86 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 10 grudnia 2019 roku tytułem opłaty leasingowej – raty numer (...)do umowy numer (...).

faktura – k. 168 akt

W związku z brakiem zapłaty opłaty leasingowej w powyższym terminie, w piśmie z dnia 19 grudnia 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wezwał W. W. do zapłaty tej należności informując jednocześnie o obciążeniu go również opłatą w kwocie 50 złotych w związku z przedmiotowym wezwaniem.

W dniu 19 grudnia 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 50 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 02 stycznia 2020 roku tytułem opłaty za wezwanie dotyczące umowy numer (...).

faktura – k. 172 akt, wezwanie do zapłaty – k. 173 akt, potwierdzenie nadania – k. 174-175 akt

W dniu 30 grudnia 2019 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 262,58 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 29 stycznia 2020 roku tytułem raty składki ubezpieczeniowej.

faktura wraz z załącznikami – k. 176-177 akt

W dniu 02 stycznia 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 1 312,86 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 10 stycznia 2020 roku tytułem opłaty leasingowej – raty numer (...)do umowy numer (...).

faktura – k. 178 akt

W związku z brakiem zapłaty powyższych opłat leasingowych, w piśmie z dnia 23 stycznia 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wezwał W. W. do zapłaty tych należności, pod rygorem rozwiązania umowy leasingu bez wypowiedzenia w trybie natychmiastowym oraz wezwał do zwrotu przedmiotu leasingu w terminie 7 dni informując jednocześnie o obciążeniu go również opłatą w kwocie 200 złotych w związku z przedmiotowym wezwaniem.

W dniu 23 stycznia 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 200 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 06 lutego 2020 roku tytułem opłaty za wezwanie dotyczące umowy numer (...).

faktura – k. 179 akt, wezwanie do zwrotu przedmiotu leasingu – k. 180 akt, potwierdzenie nadania – k. 181-182 akt

W dniu stycznia 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 262,58 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 29 lutego 2020 roku tytułem raty składki ubezpieczeniowej.

faktura wraz z załącznikami – k. 183-184 akt

W dniu 03 lutego 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 1 312,86 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 10 lutego 2020 roku tytułem opłaty leasingowej – raty numer (...)do umowy numer (...).

faktura – k. 185 akt

W dniu 13 lutego 2020 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. zlecił (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. odebranie przedmiotu leasingu od W. W., co nastąpiło w dniu 20 lutego 2020 roku.

W dniu 28 lutego 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił (...) spółce akcyjnej z siedzibą w G. fakturę numer (...) na kwotę 1 168,50 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 13 marca 2020 roku tytułem kosztów zabezpieczenia przedmiotu leasingu dotyczącego umowy numer (...) zawartej z W. W..

W dniu 08 stycznia 2021 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wystawił W. W. fakturę numer (...) na kwotę 1 168,50 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 stycznia 2021 roku tytułem kosztów windykacji przedmiotu leasingu.

zlecenie – k. 187 akt, protokół przejęcia – k. 188 akt, faktura – k. 189 akt, faktura – k. 186 akt

W piśmie z dnia 18 lutego 2020 roku w związku z zaległościami w uiszczaniu opłat leasingowych, (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. złożył W. W. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy leasingu numer (...) ze skutkiem natychmiastowym.

wypowiedzenie umowy leasingu wraz z potwierdzeniem nadania – k. 190-192 akt

W piśmie z dnia 20 stycznia 2021 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wezwał W. W. do zapłaty zaległych opłat leasingowych oraz opłat dodatkowych wraz z odsetkami, jednakże bezskutecznie.

przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 193-195 akt

W pismach z dnia 04 maja 2021 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wezwał W. W. oraz I. W. do wykupienia – do dnia 14 maja 2021 roku – weksla za sumę wekslową w kwocie 6 690,30 złotych, która obejmowała: kwotę 1 098,80 złotych (pozostała kwota do zapłaty z faktury numer (...)), kwotę 262,58 złotych (faktura numer (...)), kwotę 50 złotych (faktura numer (...)), kwotę 1 312,86 złotych (faktura numer (...)), kwotę 262,58 złotych (faktura numer (...)), kwotę 200 złotych (faktura numer (...)), kwotę 1 312,86 złotych (faktura numer (...)), kwotę 262,58 złotych (faktura numer (...)), kwotę 1 168,50 złotych (faktura numer (...)) i kwotę 762,54 złotych tytułem odsetek.

wezwanie do wykupu weksla wraz z potwierdzeniem nadania – k. 14, 15, 16 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez strony kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Postanowieniem z dnia 29 maja 2024 roku wydanym na rozprawie Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 4 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania stron, albowiem osoby uprawnione do reprezentowania powoda i pozwany (wezwany na adres wskazany przez kuratora i potwierdzony w czynnościach Policji jako tzw. wirtualne biuro, notatka – k. 146 akt), nie stawili się i nie usprawiedliwili swojej nieobecności. Na powyższą czynności procesową Sądu żadna ze stron nie złożyła zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych W. W. i I. W. kwoty 6 690,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 maja 2021 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu – swoje roszczenie wywodząc z treści wypełnionego na powyższą kwotę weksla (zabezpieczającego należności z umowy leasingu) wystawionego przez pozwanego W. W., a poręczonego przez pozwaną I. W., przy czym przedmiotem dalszego rozpoznania w sprawie było roszczenie powoda skierowane wobec pozwanego W. W., a to wobec uprawomocnienia się nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) w stosunku do pozwanej I. W..

W pierwszej kolejności wskazać należy, że poza sporem pozostawał fakt zawarcia przez strony umowy leasingu, której przedmiotem był pojazd marki O. model A. o numerze VIN (...), bezsporne było także to, że umowa leasingu została rozwiązana przez powoda na skutek braku płatności opłat leasingowych przez pozwanego W. W., jak i to, że powód wypełnił weksel in blanco na kwotę dochodzoną pozwem oraz wezwał pozwanego do jego wykupienia.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu kurator pozwanego podniósł zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową w zakresie nienależnych powodowi kwot: 262,58 złotych ( (...)), 50 złotych ( (...)), 262,58 złotych ( (...)), 200 złotych ( (...)), 262,58 złotych ( (...)) i 1 168,50 złotych ((...)) wskazując, że ani w pozwie ani w wezwaniu do wykupu weksla nie wskazano podstawy umownej, z której wynikać miały powyższe należności, zaś kwota 1 168,50 złotych ((...)) naliczona została po upływie podstawowego okresu umowy określonego w § 1 pkt 1 umowy, a także zarzut przedwczesności wypełnienia weksla i wytoczenia powództwa w pozostałej części, albowiem powód nie wykazał, by podejmował – poza wezwaniem do wykupu weksla – jakiekolwiek inne czynności w celu rozwiązania sporu na drodze pozasądowej. Nadto w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 13 lutego 2024 roku” (data prezentaty: 2024-02-16, k. 201-204 akt) kurator pozwanego podniósł również zarzut braku ważnego porozumienia wekslowego, na podstawie którego mógł być wypełniony przedmiotowy weksel, albowiem przedłożony przez powoda dokument wskazywał, że określenie sumy wekslowej zostało pozostawione zupełnej dowolności wierzyciela; w momencie bowiem podpisywania umowy leasingu pozwany nie mógł znać, a tym samym akceptować, kosztów związanych z opłatą za wezwanie, kosztów ubezpieczenia, czy jakichkolwiek innych opłat windykacyjnych, gdyż kwoty te nie zostały pozwanemu podane do wiadomości.

Odnosząc się do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności wskazać należy, że instytucja ciężaru dowodu w rozumieniu materialnym określonym w art. 6 k.c. służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie Sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek procesowych sąd cywilny obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt. Wskazany przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. W kontradyktoryjnym modelu postępowania cywilnego o zakresie i rodzaju roszczenia decyduje powód, a w konsekwencji to na nim spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń, które mają popierać jego żądania (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 listopada 2010 roku, sygn. akt II CSK 297/10). Reguła ta nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, ciężar dowodu spoczywa na powodzie (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82, a także Sąd Apelacyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt I ACa 572/10). Rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) i jego procesowy odpowiednik (art. 232 k.p.c.) należy rozumieć bowiem w ten sposób, że w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających – jej zdaniem – oddalenie powództwa (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 maja 05 2014 roku, sygn. akt III APa 10/14, Legalis numer 1062037).

Kluczowe znaczenie jednakże ma w niniejszej sprawie okoliczność, że przedmiotowe postępowanie prowadzone jest zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego dotyczącymi postępowania nakazowego. Jak zaś wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 października 2010 roku, sygn. akt IV CSK 109/10) – w postępowaniu nakazowym w jego fazie zapoczątkowanej wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty dochodzi do przerzucenia ciężaru dowodu na stronę pozwaną (podobnie Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 października 2010 roku, sygn. akt IV CSK 109/10, czy Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 września 2012 roku, sygn. akt VI ACa 383/12). Występując z pozwem w rozpatrywanej sprawie powód przedstawił dokumenty, które w świetle przepisów o postępowaniu nakazowym stanowiły dostateczną przesłankę wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, wobec czego w postępowaniu nakazowym w drugiej fazie postępowania, która rozpoczyna się wniesieniem zarzutów następuje przerzucenie ciężaru dowodu na stronę przeciwną, tj. pozwanego w niniejszej sprawie (tak również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 sierpnia 2015 roku, sygn. akt II CSK 597/14).

W niniejszej sprawie powód swoje roszczenie wywodził z weksla własnego in blanco wystawionego przez pozwanego na zabezpieczenie należności wynikających z umowy leasingu, a następnie uzupełnionego przez powoda. Trzeba przy tym zauważyć, że zobowiązanie wekslowe jest zobowiązaniem szczególnym. O jego specyfice decyduje przede wszystkim abstrakcyjny charakter, który przejawia się w tym, że dla jego ważności nie jest istotne, czy istniało zobowiązanie będące przyczyną wystawienia weksla oraz czy było ono ważne. Umieszczenie podpisu na wekslu stanowi wyłączną przyczynę i podstawę zobowiązania wekslowego osoby składającej swój podpis. Zobowiązanie takie uzyskuje byt samoistny i w pełni odrębny od wierzytelności stanowiącej podstawę wystawienia weksla. Najistotniejszym przejawem abstrakcyjności zobowiązania wekslowego jest ograniczenie zarzutów, jakie zobowiązany z weksla może podnosić wobec posiadacza dochodzącego zapłaty z weksla. Zgodnie bowiem z art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 282) jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. A zatem przy wekslach in blanco zarzut, że posiadacz wypełnił weksel niezgodnie z zawartym porozumieniem ocenia się według art. 10 cytowanej ustawy, inne natomiast zarzuty podlegają ocenie według przepisu art. 17 (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 listopada 1999 roku, sygn. akt I CNK 215/98 i z dnia 23 października 2008 roku, sygn. akt V CSK 71/08, czy Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2010 roku, sygn. akt V ACa 597/09).

Nie ulega przy tym wątpliwości, że weksel stanowiący podstawę niniejszego powództwa został przez pozwanego wystawiony jako weksel gwarancyjny in blanco. Oznacza to tym samym, że w chwili wystawienia i wręczenia powodowi jego treść była niezupełna, a prawo uzupełnienia pozwany powierzył stronie powodowej w oparciu o zawarte porozumienie, tj. deklarację wekslową. Zgodnie z deklaracją weksel miał stanowić zabezpieczenie ewentualnych roszczeń strony powodowej w stosunku do wystawcy weksla z tytułu umowy leasingu, pozwany upoważnił bowiem powoda do jego wypełnienia w każdym czasie na sumę równą wierzytelności przysługującej temu podmiotowi od korzystającego (pozwanego) z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez korzystającego umowy leasingu operacyjnego numer (...) z dnia 01 sierpnia 2017 roku, na którą składają się w szczególności opłaty leasingowe, odsetki za opóźnienie, koszty windykacji, rozliczenia z tytułu ponadnormatywnego zużycia przedmiotu leasingu, inne opłaty obciążające korzystającego, kary umowne oraz odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi korzystający.

Weksel in blanco jest dokumentem zawierającym co najmniej podpis wystawcy bądź akceptanta złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego, któremu świadomie brak niektórych istotnych elementów weksla określonych w art. 1 lub art. 101 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 282), a co do którego istnieje porozumienie między wystawcą a osobą, której wystawca wręczył weksel, dotyczące warunków późniejszego uzupełnienia brakujących elementów. Zobowiązanie wekslowe wynikające z weksla in blanco, niezupełnego, wystawionego i wręczonego remitentowi w związku z zawarciem określonego stosunku prawnego ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, niezwiązany z podstawą prawną przyjęcia zobowiązania. W dacie wydania jest nieukształtowane, co zakłada upoważnienie do jego ukształtowania przez każdoczesnego posiadacza. Uzupełnienie weksla stanowi jednak warunek realizacji praw wekslowych z weksla wydanego w stanie niezupełnym (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 13 lutego 2009 roku, II CSK 452/08). Źródłem zobowiązania wekslowego osoby podpisanej na blankiecie jest bowiem umowa, choć zobowiązanie – oraz odpowiadające mu roszczenie – powstaje dopiero po uzupełnieniu blankietu przez osobę uprawnioną zgodnie z treścią upoważnienia (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 listopada 2004 roku, sygn. akt V CK 228/04).

Nie ma wątpliwości, że zobowiązanie wynikające z weksla in blanco powinno mieć oparcie w źródle zobowiązania, czyli w umowie, a więc w porozumieniu wekslowym, które towarzyszy wręczeniu weksla in blanco, a nie w umowie kreującej stosunek podstawowy. Dowodem zawarcia takiego porozumienia wekslowego jest właśnie tzw. deklaracja wekslowa, a jego skutkiem, tj. skutkiem zawarcia porozumienia i wydania weksla i n blanco, jest stworzenie po stronie wierzyciela uprawnienia do wypełnienia weksla zgodnie z warunkami określonymi w porozumieniu. To porozumienie podlega regułom interpretacyjnym, a zobowiązanie wekslowe powstaje dopiero po uzupełnieniu weksla in blanco zgodnie z porozumieniem wekslowym (tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 września 2015 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 872/15).

Odnosząc się zatem do – jakkolwiek w ocenie Sądu spóźnionego – zarzutu braku ważnego porozumienia wekslowego, na podstawie którego mógł być wypełniony przedmiotowy weksel, to w żadenej mierze – wbrew twierdzeniom kuratora pozwanego – nie sposób uznać, że określenie sumy wekslowe zostało „pozostawione zupełnej dowolności wierzyciela; w momencie bowiem podpisywania umowy leasingu pozwany nie mógł znać, a tym samym akceptować, kosztów związanych z opłatą za wezwanie, kosztów ubezpieczenia, czy jakichkolwiek innych opłat windykacyjnych, gdyż kwoty te nie zostały pozwanemu podane do wiadomości”. Jak wynikało z dołączonej już do pozwu treści deklaracji wekslowej podpisanej własnoręcznie przez pozwanego, pozwany upoważnił powoda do wypełnienia weksla w każdym czasie na sumę równą wierzytelności przysługującej temu podmiotowi od korzystającego z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez korzystającego (pozwanego) umowy leasingu operacyjnego numer (...) z dnia 01 sierpnia 2017 roku, na którą składały się w szczególności opłaty leasingowe, odsetki za opóźnienie, koszty windykacji, rozliczenia z tytułu ponadnormatywnego zużycia przedmiotu leasingu, inne opłaty obciążające korzystającego, kary umowne oraz odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi korzystający. Jednocześnie nie było wątpliwości, że pozwany miał wiedzę dotyczącą wysokości opłat leasingowych, składki ubezpieczeniowej, czy opłat związanych z windykacją – wynikały one bowiem wprost z umowy, w tym stanowiących jej integralną część „Ogólnych warunków umowy leasingu operacyjnego”, zgodnie z którymi (§ 4) korzystający, tu: pozwany, był zobowiązany do zapłaty opłat za czynności dodatkowe wykonane przez finansującego w wysokości określonej w umowie oraz w aktualnie obowiązującym u finansującego (tu: powoda) cenniku opłat dodatkowych opublikowanym na wskazanej tam stronie internetowej, korzystający (tu: pozwany) wyraził przy tym zgodę na jednostronną zmianę cennika przez finansującego, w tym zmianę wysokości opłat za czynności dodatkowe oraz wprowadzenie nowych opłat w trybie podania nowego cennika opłat dodatkowych na stronie internetowej. Strony postanowiły również, że w przypadku każdego opóźnienia w zapłacie opłat leasingowych lub jakichkolwiek innych należności wynikających z umowy (…) korzystający (tu: pozwany) ma obowiązek zapłacić również odsetki za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu przepisu art. 481 § 2 ¹ k.c. w zw. z art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 08 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniem w transakcjach handlowych naliczanych od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Korzystający był także zobowiązany zwrócić finansującemu wszelkie poniesione przez niego koszty windykacji. Za każdorazowe wystosowanie wezwania do zapłaty finansujący miał obciążyć korzystającego zryczałtowaną opłatą w wysokości wskazanej w cenniku opłat. Oprócz tej kwoty finansującemu przysługiwał także zwrot kosztów windykacji zleconej firmie specjalistycznej oraz kosztów windykacji poza granicami RP w pełnej wysokości, w jakiej zostały poniesione przez finansującego. Jednocześnie od grudnia 2014 roku, w więc również w okresie obowiązywania umowy, opłaty za wezwanie do zapłaty wynosiły 40,65 złotych netto (50 złotych brutto), a za wezwanie do zwrotu przedmiotu leasingu – 162,60 złotych netto (200 złotych brutto). Sąd zważył również, że powód doręczał pozwanemu (skutecznie w świetle umowy) nie tylko faktury obejmujące opłaty leasingowe i raty składki na ubezpieczenie, ale również faktury za podejmowane czynności windykacyjne, w tym wezwanie do zapłaty, wezwanie do zwrotu przedmiotu leasingu i związane z odebraniem od pozwanego przedmiotu leasingu przez formę zewnętrzną. Nie było więc wątpliwości, że pozwany w chwili zaciągania zobowiązania wekslowego, ale również i w późniejszym okresie miał świadomość wysokości kosztów, zaś ostateczna ich wysokość zależała tylko i wyłącznie od samego pozwanego, którego niewywiązywanie się z umowy koszty te generowało. Podkreślić przy tym należy, że w niniejszej sprawie powód opierał swoje roszczenia na zobowiązaniu pozwanego z weksla in blanco, który ze swej istoty nie zawiera w sobie najczęściej właśnie określenia sumy wekslowej, a ta, jak i zasady jej określania wynikały właśnie z deklaracji wekslowej. Co więcej, sama deklaracja wekslowa również nie musi zawierać żadnych kwot, w tym kwoty maksymalnej, to w interesie dłużnika (tu: pozwanego) leży, by zadbać o to, aby została ona określona.

Odnosząc się natomiast do zarzutu wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową w zakresie nienależnych powodowi kwot: 262,58 złotych ( (...)), 50 złotych ( (...)), 262,58 złotych ( (...)), 200 złotych ( (...)) i 262,58 złotych ( (...)) zarzut ten nie był zasady.

W tym miejscu raz jeszcze wskazać należy, że ciężar dowodu tego, że weksel in blanco został wypełniony w sposób sprzeczny z porozumieniem spoczywał na dłużniku wekslowym, który zarzut podnosił. Żeby jednak dłużnik wekslowy – pozwany – miał możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwnego (na nieistnienie dochodzonej wierzytelności), strona powodowa zobowiązana jest wcześniej podać nie tylko sumę zadłużenia, ale również precyzyjnie wyliczyć i wskazać, co składa się na tę sumę. Bez tego bowiem dłużnik wekslowy (pozwany) nie jest w stanie wykazać niezgodności sumy wekslowej z porozumieniem (tak również Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 roku, sygn. akt I ACa 1364/12 oraz Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 sierpnia 2007 roku, sygn. akt I ACa 442/07).

W niniejszej sprawie zgodnie z porozumieniem stron umowy leasingu (deklaracją wekslową) kwota, na jaką wypełniono weksel, miała stanowić sumę równą wierzytelności przysługującej powodowi od pozwanego z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania przez korzystającego (pozwanego) umowy leasingu operacyjnego numer (...) z dnia 01 sierpnia 2017 roku, na którą składały się w szczególności opłaty leasingowe, odsetki za opóźnienie, koszty windykacji, rozliczenia z tytułu ponadnormatywnego zużycia przedmiotu leasingu, inne opłaty obciążające korzystającego, kary umowne oraz odszkodowania za szkody i koszty, które zgodnie z umową ponosi korzystający. Ponieważ w momencie składania przez pozwanego podpisu na wekslu zarówno wysokość ewentualnego zadłużenia, jak również jego składniki nie były znane, weksel ten, jak już wcześniej wskazano, został wystawiony jako niezupełny ( in blanco). Jak jednocześnie wynikało z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, w tym dowodu z deklaracji wekslowej – kwota dochodzona niniejszym pozwem stanowiąca sumę wekslową wynosiła kwotę 6 690,30 złotych i obejmowała: kwotę 1 098,80 złotych (pozostała kwota do zapłaty z faktury numer (...)), kwotę 262,58 złotych (faktura numer (...)), kwotę 50 złotych (faktura numer (...)), kwotę 1 312,86 złotych (faktura numer (...)), kwotę 262,58 złotych (faktura numer (...)), kwotę 200 złotych (faktura numer (...)), kwotę 1 312,86 złotych (faktura numer (...)), kwotę 262,58 złotych (faktura numer (...)), kwotę 1 168,50 złotych (faktura numer (...)) i kwotę 762,54 złotych tytułem odsetek, co wyraźnie wskazano już w wezwaniu do wykupu weksla (k. 14 akt). Żaden przy tym przepis prawa nie wymaga określenia w wezwaniu do wykupu weksla również – czego wydaje się domagać kurator pozwanego – wskazania podstawy w postaci stosownego postanowienia umowy. Sąd zważył przy tym, że z przywołanych powyżej postanowień umowy jednoznacznie wynikał obowiązek pozwanego do zwrócenia powodowi składki ubezpieczeniowej (ubezpieczenie m. in. OC i AC, 3 x 262,58 złotych), jak też uprawnienie powoda do obciążenia pozwanego zryczałtowanymi kosztami wezwania do zapłaty (50 złotych), czy wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu (200 złotych). Powód był także uprawniony do zlecenia windykacji – odebrania przedmiotu leasingu – firmie specjalistycznej, co też uczynił zlecając jego odbiór od pozwanego (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i ponosząc z tego tytułu koszty w kwocie 1 168,50 złotych, a które – na mocy umowy zobowiązany był pokryć pozwany. Bez znaczenia pozostaje przy tym, że powód wystawił fakturę z tego tytułu pozwanemu „po upływie podstawowego okresu umowy określonego w § 1 pkt 1 umowy”, umowa wprawdzie została zawarta do sierpnia 2020 roku, niemniej jednak oświadczeniem z dnia 18 lutego 2020 roku została wypowiedziana przez powoda w trybie natychmiastowym z uwagi na zaległości w uiszczaniu opłat leasingowych, zaś przedmiotowe koszty były konsekwencją niewykonania przez pozwanego obowiązku zwrotu pojazdu, do czego powód wzywał do w piśmie z dnia 23 stycznia 2020 roku.

Brak było także podstaw do uznania powództwa w pozostałej części za przedwczesne w kontekście zarzutu pozwanego odnośnie niewyczerpania drogi polubownego rozwiązania sporu. Zgodnie z treścią art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. warunkiem formalnym pozwu jest podanie przez powoda informacji co do tego, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia. Powód we wniesionym pozwie wymaganą informację zawarł wskazując, że skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty, które jednakże pozostało bez odpowiedzi. Sąd zważył przy tym, że przepis art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. nie nakłada na Sąd obowiązku badania, czy wskazane przez powoda podjęte próby wyczerpywały możliwości ugodowego zakończenia sporu ani nie nakłada na powoda obowiązku podjęcia wszystkich możliwych czynności prowadzących do ugodowego zakończenia sporu przed wniesieniem pozwu ani tym bardziej nie uzależnia możliwości wytoczenia powództwa od skutecznego podjęcia próby polubownego załatwienia sporu (bo wówczas wytoczenie powództwa byłoby zbędne). Jednocześnie podkreślić należy, że informacja o podjętych przez strony próbach pozasądowego zakończenia sporu lub zaniechaniu ich podjęcia ma umożliwić jedynie Sądowi dokonanie oceny realnych możliwości zakończenia sporu sądowego w drodze mediacji, a tym samym celowości skierowania stron do mediacji, co w niniejszej sprawie nie było możliwe z uwagi na reprezentowanie strony pozwanej przez kuratora.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd w punkcie pierwszym oraz czwartym i piątym wyroku rozstrzygnął o kosztach procesu i zgodnie z treścią art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. w zw. z art. 493 § 4 k.p.c. uchylił zawarte w nakazie zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22 postanowienie w przedmiocie kosztów procesu (punkt pierwszy) w stosunku do pozwanego W. W. i zasądził od pozwanego na rzecz powoda jako strony wygrywającej niniejszą sprawę w całości na podstawie powyżej powołanych przepisów w zw. z § 2 ust. 4 i § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) kwotę 2 889,22 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie liczonymi za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty), co obejmowało opłatę sądową od pozwu w kwocie 100 złotych, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 złotych, zaliczkę w kwocie 885,60 złotych na wynagrodzenie kuratora i koszty doręczenia przez komornika sądowego w kwocie 86,62 złotych (punkt trzeci), z tym ustaleniem, że odpowiedzialność pozwanego W. W. jest solidarna z odpowiedzialnością pozwanej I. W. wynikającą z prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydanego przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22 w zakresie kwoty 1 317 złotych. Jednocześnie na powyższych podstawach Sąd w punkcie piątym wyroku nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 300 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od zarzutów (na marginesie jedynie wskazać należy, że zarządzeniem z dnia 31 maja 2024 roku zarządzono zwrócić kuratorowi pozwanego W. W. – M. K. kwotę 300 złotych uiszczoną tytułem opłaty sądowej od zarzutów jako uiszczoną przez kuratora bez podstawy prawnej).

W punkcie trzecim wyroku na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 09 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 roku, poz. 536) w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 1935) w zw. z art. 603 ^{( 4)} § 3 k.p.c. Sąd ustalił i przyznał kuratorowi pozwanego W. W. – M. K. wynagrodzenie za sprawowanie kurateli w kwocie 885,60 złotych brutto.

Natomiast w punkcie drugim wyroku uznając, że powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. wykazał zasadność swojego roszczenia opartego zarówno na zobowiązaniu wekslowym, jak również wynikającego ze stosunku podstawowego, tak co do zasady, jak i wysokości potwierdzonej dokumentami, których pozwany nie zdołał skutecznie podważyć, Sąd na podstawie art. 493 § 4 k.p.c. w zw. z art. 1, art. 10 i art. 101 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 roku, poz. 282) w zw. z art. 481 k.c. w zw. z art. 482 k.c. utrzymał w mocy w pozostałym zakresie nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydany w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22, tj. w zakresie zasądzającym od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6 690,30 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 15 maja 2021 roku do dnia zapłaty, z tym ustaleniem, że odpowiedzialność pozwanego W. W. jest solidarna z odpowiedzialnością pozwanej I. W. wynikającą z prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym (z weksla) z dnia 11 października 2022 roku wydanego przez referendarza sądowego Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt VI GNc 3532/22.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 24 czerwca 2024 roku