Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

7 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 7 czerwca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

sprawy z odwołania K. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z 24 maja 2023 r., znak (...)

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

cSygn. akt VII U 1154/23

UZASADNIENIE

K. A. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z 24 maja 2023 r. znak (...). W uzasadnieniu stanowiska wskazała, że nie zgadza się z decyzją Komisji Lekarskiej, która podjęła decyzję w oparciu o orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z kwietnia 2023 r., który stwierdził, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Ubezpieczona podniosła, że nie zgadza się również z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS, ponieważ będąc na komisji lekarka opieszale i mało wnikliwie zapoznała się z jej dokumentacją medyczną odnośnie jej stanu zdrowia. Odwołująca się uważa, że gdyby wnikliwie zapoznała się z dokumentacją medyczną i badaniami tomografii, rezonansem i RTG kręgosłupa, to decyzja lekarza orzecznika byłaby inna, czyli zgodnie z obecnym stanem zdrowia. Zdaniem ubezpieczonej, lekarz orzecznik podejmując odmowną decyzję powinna mieć więcej empatii i zrozumienia dla osób chorych. Gdyby była zdolna do pracy, to nie przebywałaby na rencie. Lekarz orzecznik nie skierowała jej na rehabilitację i do sanatorium na zabiegi. Ból kręgosłupa całkowicie zmienił jej życie, nie może stać, chodzić, spać. Wszędzie porusza się z mężem, jest ciągle zmęczona oraz wykończona fizycznie i psychicznie. Ubezpieczona podniosła, że potrzebuje opieki drugiej osoby, uczęszcza na płatne rehabilitacje i masaże do wykwalifikowanego specjalisty, poddała się blokadzie kręgosłupa. Wszelkie dotychczasowe leczenie daje tylko połowiczne rezultaty. Ze względu na bardzo zły stan kręgosłupa zmuszona jest poddać się bardzo trudnej i skomplikowanej operacji kręgosłupa. Odwołująca nie zgadza się z decyzją Komisji Lekarskiej, że jest w stanie funkcjonować i nie jest całkowicie niezdolna do pracy (odwołanie z 3 lipca 2023 r. – k. 3-5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu stanowiska organ rentowy wskazał, że zaskarżoną decyzją z 24 maja 2023 r. wydaną na wniosek z 10 stycznia 2023 r. organ rentowym odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z pogorszeniem stanu zdrowia, wobec niespełnienia niezbędnych przesłanek wynikających z treści art. 14 ust. 3, art. 57 i art. 107 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 291) oraz Rozporządzenia (WE) 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 166 z 30 kwietnia 2004 r., ze zm., Polskie Wydanie Specjalne 2004, rozdz. 5, t.5, ze zm.). Rozporządzenie (WE) 987/2009 z 16 września 2009 r. dotyczące wykonywanie rozporządzenie (WE) 883/2009 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 284 z 30 października 2009). Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej Wspólnoty (...) Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12 listopada 2019 r., s.1). Organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 7 kwietnia 2023 r. ustaliła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Zdaniem organu rentowego odwołanie nie wniosło nowych okoliczności nie znanych w dniu wydania orzeczenia. Informacyjnie organ rentowy wskazał, że ubezpieczona miała ustalone prawo z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 sierpnia 2023 r. Jednakże wobec złożonego 24 marca 2023 r. przez ubezpieczoną wniosku o ustalenie prawa do emerytury, organ rentowy decyzją z 13 kwietnia 2023 r. przyznał K. A. emeryturę od 20 marca 2023 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. W związku z przyznaniem prawa do emerytury, prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ustało z dniem 20 marca 2023 r. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem organu rentowego brak podstaw do przyznania prawa do renty (odpowiedź na odwołanie z 31 lipca 2023 r. – k. 6 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. A., ur. (...), ma wykształcenie średnie techniczne, ukończyła technikum przemysłu spożywczego. Pracowała przez 10 lat jako woźna w przedszkolu oraz przez 18 lat jako dozorca – sprzątała budynek, odśnieżała, myła okna (na wysokości). Od tego momentu uskarżała się na nawracające bóle kręgosłupa. Ubezpieczona miała ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 20 sierpnia 2022 r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 31 sierpnia 2023 r. (dokumentacja medyczna – a.r.; informacja o okresach składkowych i nieskładkowych – a.r.; decyzja ZUS z 20 października 2022 r., znak (...) – a.r.).

10 stycznia 2023 r. odwołująca się złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 10 stycznia 2023 r. – a.r.).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołująca została skierowana do ZUS na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 6 marca 2023 r. orzekł, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 6 marca 2023 r. – a.r.). Następnie, orzeczeniem z 7 kwietnia 2023 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – a.r.).

Mając powyższe na względzie, organ rentowy decyzją z 24 maja 2023 r., znak / (...), odmówił ubezpieczonej przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując w uzasadnieniu, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 7 kwietnia 2023 r. orzekła, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy (decyzja odmowna ZUS z 24 maja 2023 r.- a.r.).

K. A. odwołała się od powyższej decyzji, a w toku postępowania sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu reumatologii oraz z zakresu neurologii na okoliczność ustalenia – po przeprowadzeniu badania – czy K. A. jest całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy i od kiedy, czy niezdolność do pracy ma charakter trwały czy okresowy, a jeśli okresowy – jaki jest przewidywany czas jej trwania (postanowienie z 16 sierpnia 2023 r. – k. 8 a.s.).

W opinii z 25 października 2023 r. biegły sądowy reumatolog C. W. rozpoznał u ubezpieczonej wielopoziomową chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z dyskopatią kręgosłupa piersiowego i lędźwiowo-krzyżowego, stan po leczeniu operacyjnym obustronnego zespołu cieśni kanału nadgarstka (lewy lipiec 2021 r., prawy wrzesień 2021 r.), chorobę zwyrodnieniową stawów obu rąk, stan po operacyjnej rekonstrukcji I stawu śródręczno-nadgarstkowego ręki lewej (marzec 2022 r.), przewlekły zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, stan po zabiegu obustronnej termolezji gałązek przyśrodkowych korzeni rdzeniowych L2, L3, L4, L5, przewlekły zespół bólowy obu barków. Biegły reumatolog zauważył, że rozpoznane u opiniowanej choroby układu ruchu, w aktualnym stopniu zaawansowania powodują naruszenie funkcji organizmu badanej w stopniu średnim i uniemożliwiają jej wykonywanie dotychczasowego zatrudnienia, nie sprowadzają natomiast całkowicie niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Pacjentka wymaga systematycznej rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. W opinii biegłego, długotrwałą częściową niezdolność do pracy można stwierdzić opiniowanej od 12 sierpnia 2022 r. (data badania przez Lekarza Konsultanta ZUS). Nie ulega wątpliwości, że chora wymaga systematycznej kontroli lekarskiej w (...), Neurologicznej i Neurochirurgicznej, z ocena stanu klinicznego i wyników badań obrazowych. Biegły podkreślił, że rozpoznane u ubezpieczonej choroby, zwłaszcza kręgosłupa, udokumentowane wieloma badanami obrazowymi, w tym badaniami MR, TK i zdjęciami rtg mają utrwalony organiczny przebieg i mogą przebiegać z okresowymi zaostrzeniami wymagającymi modyfikacji lub intensyfikacji leczenia farmakologicznego, oraz zabiegów rehabilitacyjnych (opinia biegłego sądowego z 25 października 2023 r. – k. 40-43 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożyła ubezpieczona, a zarządzeniem z 5 grudnia 2023 r. sąd zwrócił się do odwołującej się z zapytaniem, czy opisaną w piśmie z 27 listopada 2023 r. dokumentację medyczną okazała biegłemu reumatologowi. W odpowiedzi na zobowiązanie sądu, ubezpieczona wskazała, że biegły reumatolog otrzymał kopie dokumentów medycznych, okazała również oryginały dokumentów medycznych (pismo z 27 listopada 2023 r. – k. 51 a.s.; zarządzenie z 5 grudnia 2023 r. – k. 58 a.s.; pismo z 18 grudnia 2023 r. – k. 64 a.s.).

W opinii z 4 marca 2024 r. biegła sądowa neurolog T. Ł. wskazała, że dokonała rozważnej analizy akt sprawy i załączonej dokumentacji medycznej oraz zbadała odwołującą się neurologicznie w warunkach ambulatoryjnych. Biegła podniosła, że zgodnie z opinią lekarską (ZUS) z dnia 6 marca 2023 r. oraz zgodnie z zaświadczeniem o stanie zdrowia (druk OL-9) z 9 stycznia 2023 r. odwołująca się zwyrodnienia wielostawowe, bóle grzbietu, NT, zespół cieśni nadgarstka obustronny, zaćmę obustronną. Choroby kręgosłupa są potwierdzono aktualnymi badaniami obrazowymi MR: prawostronne rotacyjne skrzywienie kręgosłupa L, cechy dehydratacji zwyrodnieniowej krążków międzyokręgowych w odcinku L i dolny Th – obraz przewlekłych zmian dyskopatycznych, przepuklina tylna krążka m-k L1/L2 modeluje lewe korzenie nerwowe w zachyłku bocznym, podobnie na poziomach: L3/L4 oraz L4/L5, L5, S1. Zaostrzenia zwyrodnieniowe krawędzi trzonów. Zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze w stanach międzykręgowych. Jednakże w ocenie biegłej, główne dolegliwości odwołującej się są z zakresu reumatologii – biegły reumatolog orzekł trwałą częściową niezdolność do pracy odwołującej się od 12 sierpnia 2022 r. (data badania przez lekarza konsultanta ZUS), na stałe z tytułu ww. chorób narządu ruchu. W ocenie neurologicznej K. A. ze względu na stwierdzone dolegliwości zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa jest trwale częściowo niezdolna do pracy nadal od 1 września 2023 r. – biegła uwzględnia informację ZUS, że ubezpieczona miała ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie do 31 sierpnia 2023 r. (opinia biegłego sądowego z 4 marca 2024 r. – k. 71-79 a.s.).

Zastrzeżenia do powyższej opinii złożyła ubezpieczona (pismo z 15 lipca 2024 r. – k. 87-88 a.s.).

24 marca 2023 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do emerytury, a organ rentowy decyzją z 13 kwietnia 2023 r. przyznał K. A. emeryturę od 20 marca 2023 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. W związku z przyznaniem emerytury prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustało 20 marca 2023 r. (wniosek o emeryturę z 23 marca 2023 r. – a.r.; decyzja z 12 kwietnia 2023 r. – a.r.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną K. A. oraz dokumenty zgromadzone w toku postępowania przed organem rentowym i w postępowaniu sądowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń.

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu reumatologii C. W. oraz z zakresu neurologii T. Ł.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej i bezpośrednich badań. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski, dotyczące braku całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej w dacie wydania zaskarżonej decyzji są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały należycie i przekonująco uzasadnione.

W toku postępowania odwołująca kwestionowała zarówno opinie biegłego reumatologa oraz neurologa, wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu reumatologii oraz z zakresu neurologii. Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń odwołującej się do opinii biegłych, ponieważ biegli spójnie i rzetelnie ocenili stan zdrowia K. A. i nie stwierdzili całkowitej niezdolności do pracy odwołującej się. Opinie biegłych jasno i precyzyjnie opisują stan zdrowia odwołującej się oraz powody nieuznania jej za osobę całkowicie niezdolną do pracy. Zdaniem sądu, odwołująca podważając opinie biegłych i polemizując z ich oceną powinna przedstawić konkretne zarzuty do wydanych opinii, wskazując na wadliwość oceny z medycznego punktu widzenia bądź sprzeczności w treści opinii. W tym kontekście istotne są również poglądy orzecznictwa, które zwraca uwagę, że sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15.02.1974 r., sygn. akt II CR 817/73, wyrok Sądu Najwyższego z 18.02.1974 r., sygn. akt II CR 5/74, wyrok Sądu Najwyższego z 15.11.2001 r., sygn. akt II UKN 604/00). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.1974 r., sygn. akt I CR 562/74, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4.08.1999 r., sygn. akt I PKN 20/99, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10.01.2001 r., sygn. akt II CKN 639/99). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.2001 r., sygn. akt II UKN 446/00).

Ocena stanu zdrowia ubezpieczonej została rzetelnie i prawidłowo dokonana przez powołanych biegłego z zakresu reumatologii oraz z zakresu neurologii. Zastrzeżenia strony odwołującej stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo przeprowadzonymi opiniami i były subiektywnymi ocenami stanu zdrowia ubezpieczonej. Wobec powyższego, sąd postanowieniem z 14 maja 2024 r. na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominął dowód z opinii innego biegłego sądowego z zakresu reumatologii oraz z zakresu neurologii, jako zmierzający do przedłużenia postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2023r., poz. 1550), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione i ostatecznie ustalone poprzez dowody przeprowadzone na posiedzeniu niejawnym. Nie było więc potrzeby wyznaczania rozprawy, tym bardziej że strony o to nie wnosiły. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie K. A. od decyzji z 24 maja 2024 r., znak (...) było nieuzasadnione.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z 7 września 1979 r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006 r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 13 października 2009 r., II UK 106/09, z 8 maja 2008 r., I UK 356/07, z 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06 i z 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu reumatologii C. W., a także neurologii T. Ł.. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie te są rzetelne oraz jasno i przekonująco uzasadnione, stanowiły więc podstawę wydanego w sprawie orzeczenia. Żaden z biegłych nie wskazał, aby stopień naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonej uzasadniał orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy. Biegły reumatolog zauważył, że rozpoznane u opiniowanej choroby układu ruchu, w aktualnym stopniu zaawansowania powodują naruszenie funkcji organizmu badanej w stopniu średnim i uniemożliwiają jej wykonywanie dotychczasowego zatrudnienia, nie sprowadzają natomiast całkowicie niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Odwołująca się wymaga systematycznej rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. W opinii biegłego, długotrwałą częściową niezdolność do pracy można stwierdzić opiniowanej od 12 sierpnia 2022 r. (data badania przez Lekarza Konsultanta ZUS). W ocenie neurologicznej K. A. ze względu na stwierdzone dolegliwości zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa jest trwale częściowo niezdolna do pracy nadal od 1 września 2023 r. Nadto, wskazać należy, że od 20 marca 2023 r. ubezpieczona jest w wieku emerytalnym i pobiera emeryturę przyznaną decyzją organu rentowego z 13 kwietnia 2023 r.

Reasumując, brak jest podstaw do stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy K. A.. Wobec tego nie zachodziły przesłanki do stwierdzenia wadliwości zaskarżonej decyzji oraz do jej zmiany.

Nadto sąd miał na uwadze, że z uwagi na przyznanie odwołującej się prawa do emerytury od 20 marca 2023 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, spór dotyczył rodzaju niezdolności do pracy odwołującej się od stycznia 2023 r. do 20 marca 2023 r., albowiem z uwagi na treść art. 101a ustawy emerytalnej, prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustało z dniem, od którego została przyznana emerytura z Funduszu.

Mając na względzie powołane okoliczności, sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.