Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i (...)

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Renata Gąsior

Protokolant sekr. sądowy Marta Jachacy

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2024 r. w W.

sprawy G. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania G. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 4 listopada 2022 r. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sędzia SO Renata Gąsior

UZASADNIENIE

G. P. w dniu 28 listopada 2022 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 4 listopada 2022 r. znak: (...) Odwołujący zarzucił organowi rentowemu nie uwzględnienie dokumentacji medycznej będącej w posiadaniu ZUS oraz nie uwzględnienie barier powstałych na skutek złego stanu zdrowia odwołującego i wynikającym z tego problemem znalezienia odpowiedniej pracy. Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji, nie zgodził się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 14 października 2022 r. i z uzasadnieniem tego orzeczenia. Odwołujący podniósł, że cały czas trwa diagnozowanie krótkotrwałych utrat przytomności, które zdarzają się ubezpieczonemu kilka razy w roku. Dalej wskazał, że w wyniku badania EEG stwierdzono krótkotrwałe wyładowania fal theta, uwidoczniono podejrzenie padaczki. Odwołujący podkreślił, że jego dokumentacja medyczna jest w posiadaniu organu rentowego. Obecnie ubezpieczony leczy się u kardiologa, jest badany holterem ekg i holterem ciśnieniowym celem ustalenia przyczyn powracających utrat przytomności, ponadto cierpi na zwyrodnienie kręgosłupa i objawy bólowe kręgosłupa, co uniemożliwia mu podjęcie pracy budowlańca, którą dotychczas wykonywał przez ostatnie kilka lat. Podniósł, że z wykształcenia jest elektronikiem, ale nie pracował w tym zawodzie. Posiada wszczepione dwa implanty słuchowe, co również ogranicza mu znalezienie pracy. W ocenie odwołującego komisja lekarska ZUS nie wzięła pod uwagę nawracających utrat przytomności (odwołanie, k. 3-3 v. a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie, powołując się na brzmienie art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, wskazał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 23 października 2020r. orzekła, że badany nie jest niezdolny do pracy. W związku z powyższym organ rentowy decyzją z dnia 3 listopada 2020 r. odmówił prawa do renty. Ubezpieczony złożył odwołanie od ww. decyzji, a Sąd postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2022 r. - sygn. akt VII U 1566/20 uchylił zaskarżoną decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania do organu rentowego i umorzył postępowanie w sprawie. Organ rentowy w wykonaniu ww. postanowienia skierował ubezpieczonego na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 14 października 2022 r. uznała, że badany nie jest niezdolny do pracy. Na podstawie tego orzeczenia organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję (odpowiedź na odwołanie, k. 18-18v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. P. urodzony (...) z wyksztalcenia jest elektronikiem, ale nigdy nie pracował w tym zawodzie, dotychczas pracował jako pracownik fizyczny na budowach, ostatnio wykonywał pracę tynkarza (bezsporne).

W dniu 17 sierpnia 2020 r. G. P. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 17 sierpnia 2020 r. – nienumerowane karty a.r.).

W toku postępowania lekarz orzecznik ZUS wydał orzeczenie z dnia 8 października 2020 r. w którym wskazał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Następnie komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 23 października 2020 r. stwierdziła brak niezdolności do pracy ubezpieczonego. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję z dnia 3 listopada 2020 r. odmawiającą przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 8 października 2020 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 23 października 2020 r., decyzja ZUS z 3 listopada 2020 r. – nienumerowane karty a.r.). G. P. odwołał się od powyższej decyzji, a Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt VII U 1566/20 postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2022 r. uchylił zaskarżoną decyzję ZUS z 3 listopada 2020 r., przekazał sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umorzył postepowanie w sprawie (postanowienie Sądu Okręgowego w sprawie o sygn. akt VII U 1566/20 z 6 kwietnia 2022 r. - nienumerowane karty a.r.).

W ramach wewnętrznego postępowania ZUS w wykonaniu ww. orzeczenia Sądu organ rentowy ponownie skierował G. P. na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 15 lipca 2022 r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Orzeczenie zostało wydane po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z przebiegu leczenia do 2022 r. oraz zaświadczeń o stanie zdrowia wystawionych przez lekarzy leczących w 2022 r. Następnie komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 14 października 2022 r. stwierdziła brak niezdolności do pracy ubezpieczonego. Orzeczenie zostało wydane po dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, w tym dokumentacji z leczenia specjalistycznego, kart informacyjnych leczenia szpitalnego w okresie 2013-2022, dodatkowych wyników badań elektrofizjologicznych i rtg. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję z dnia 4 listopada 2022 r. znak:(...) odmawiającą przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 15 lipca 2022 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 14 października 2022 r., decyzja ZUS z 4 listopada 2022 r. – nienumerowane karty a.r.).

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji z dnia 4 listopada 2022 r., a Sąd postanowieniem z dnia 5 stycznia 2023 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych internisty-kardiologa, neurologa, ortopedy, otolaryngologa na okoliczność ustalenia czy odwołujący się jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, a jeżeli tak, to od kiedy oraz czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres (postanowienie z dnia 5 stycznia 2023 r., k. 20 a.s.).

W opinii z dnia 18 marca 2023 r. biegły sądowy kardiolog W. S. rozpoznał u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze, miażdżycę tętnic szyjnych wewnętrznych ze zwężeniem prawej tętnicy 50-60%, lewej tętnicy 50%, omdlenia (powtarzające się co 2-3 miesiące), zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, obustronny głęboki niedosłuch zmysłowo-nerwowy w przebiegu otosklerozy, stan po wszczepieniu implantu ślimakowego do ucha prawego powikłany niedowładem nerwu twarzowego po stronie prawej, stan po operacji zaćmy obu oczu. Biegły wskazał, że rozpoznane u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze nie spowodowało powikłań narządowych nadciśnienia oraz zaburzeń rytmu serca i zaburzeń krążenia wieńcowego, a układ krążenia ubezpieczonego jest wydolny. W związku z powyższym biegły stwierdził brak podstaw do uznania G. P. za niezdolnego do pracy z przyczyn kardiologicznych. Jednak powtarzające się od kilku lat omdlenia zgłaszane w wywiadzie i potwierdzone w dokumentacji wymagają oceny i opinii biegłego w zakresie neurologii oraz ewentualnie laryngologii (opinia biegłego sądowego kardiologa W. S., k. 33-34 a.s.).

W opinii z dnia 6 czerwca 2023 r. biegły sądowy neurolog W. G. ustalił, że G. P. w związku z głębokim obustronnym niedosłuchem o nieustalonej etiologii trwającym od wczesnego dzieciństwa początkowo nosił aparat słuchowy uchu lewym, a następnie miał wszczepione implanty ślimakowe do ucha prawego (w kwietniu 2018r) i lewego ( w marcu 2022r). Operacja w 2018r. powikłana była ustępującym obwodowym niedowładem nerwu twarzowego, który ustąpił po leczeniu. W 2013r. i 2014r. ubezpieczony przebył operację obustronnej zaćmy. Od kilku lat leczy się z powodu nawracających dolegliwości bólowych kręgosłupa w przebiegu początkowych zmian zwyrodnieniowych, korzystał z tego powodu z leczenia farmakologicznego i fizykoterapii. Ubezpieczony cierpi na napadowe zasłabnięcia (w 2018 r. trzykrotnie) w związku z którymi, wobec podejrzenia padaczkowego tła tych zaburzeń, miał wykonane badanie EEG (w maju 2018r.) oraz badanie tomografii komputerowej mózgu (w maju 2018r. i w grudniu 2018r). Rozpoznawano padaczkę, włączono do leczenia lewetiracetam, który ubezpieczony przyjmuje nieregularnie, obecnie bez kontroli neurologicznej. Wobec wątpliwości, co do przyczyn zasłabnięć ubezpieczony jest w trakcie obserwacji pod kątem kardiogennego pochodzenia. Ubezpieczony pozostaje pod opieką Poradni Kardiologicznej także z powodu nadciśnienia tętniczego. Brak jest dokumentacji medycznej do rozpoznania padaczki. Poza wykonywanym w 2018 r. badaniem EEG i TK mózgowia nie pogłębiano w tym kierunku diagnostyki, ubezpieczony nie leczy się też regularnie w Poradni Neurologicznej. U ubezpieczonego występują także zmiany miażdżycowe, potwierdzone kolejnymi badaniami usg D. (ostatnie w lipcu 2020 r.), w zakresie tętnic głównie szyjnych wspólnych i ich odgałęzień. Konsultowany w Poradni Chorób Naczyń bez propozycji leczenia zabiegowego. Po lipcu 2020r. ubezpieczony nie miał już wykonywanych ultrasonograficznych badań naczyń domózgowych ani obrazowych mózgowia. W zakresie obwodowego i ośrodkowego układu nerwowego (poza zaburzeniami słuchu skorygowanymi w znacznym stopniu instrumentalnie), biegły nie stwierdził zaburzeń w znaczącym stopniu ograniczających sprawność ubezpieczonego do wykonywania pracy zarobkowej. Wydolność ruchowa powoda jest dobra, w obrazie klinicznym dominują subiektywne objawy bólowe, które w okresie nasilenia mogą wymagać odciążenia, zastosowania farmakoterapii i fizykoterapii. Wskazana kontrola sonograficzna stwierdzonych zmian miażdżycowych w zakresie naczyń domózgowych, ale obecnie brak jest jednoznacznych ubytkowych objawów neurologicznych będących ich następstwem. Wątpliwości budzą zgłaszane krótkotrwałe epizody zmącenia, oszołomienia – dlatego też wskazane jest uzupełnienie diagnostyki neurologicznej w tym kierunku. Biegły neurolog wskazał, że stan zdrowia G. P. obecnie nie powoduje częściowej ani całkowitej niezdolności do pracy. Z punktu widzenia neurologicznego może on wykonywać pracę zgodnie z posiadanym wykształceniem i umiejętnościami, jednak ze względu na zgłaszane zaburzenia równowagi, zasłabnięcia i epizody oszołomienia, do czasu wyjaśnienia ich charakteru przeciwwskazana jest praca na wysokości, prowadzenie pojazdów mechanicznych, obsługi maszyn w ruchu (opinia biegłego sądowego neurologa W. G., k. 50-54 a.s.).

W opinii z dnia 31 sierpnia 2023 r. biegły sądowy otolaryngolog T. S. rozpoznał u ubezpieczonego obustronny głęboki niedosłuch zmysłowo-nerwowy w przebiegu otosklerozy, stan po obustronnym wszczepieniu implantu ślimakowego, nadciśnienie tętnicze, miażdżycę tętnic szyjnych wewnętrznych, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, stan po operacji zaćmy obu oczu. Wyniki przedstawionych badań słuchu z 2018 r. wskazują na obustronny niedosłuch zmysłowo nerwowy znacznego stopnia - resztki słuchu. Audiometria w wolnym polu: słuch wydolny społecznie. Podczas przeprowadzonego badania biegły stwierdził, że mowa ubezpieczonego jest wyraźna, zrozumiała dla otoczenia. Obustronny niedosłuch, w aparacie słuchowym mowa potoczna prawidłowo rozumiana. Mowę dźwiękową odbiera kanałem słuchowym, nie podpierając się wzrokiem, wywiad przeprowadzono w masce. Rozumie kierowane do niego pytania i polecenia. Biegły ustalił, że ubezpieczony jest zdolny do zarobkowania i do zajęć zgodnych z poziomem wykształcenia i kwalifikacji na ogólnym rynku pracy. P. jest praca w hałasie, na wysokości i przy maszynach w ruchu, jest to przeciwskazanie jedynie profilaktyczne. Biegły nie stwierdził niezdolności do pracy, ubezpieczony nie powinien być wyłączony z czynnego zarobkowania. U ubezpieczonego istnieją jedynie przeciwskazania do pracy wymagającej dobrego słuchu (opinia biegłego sądowego otolaryngologa T. S., k. 68-72 a.s.).

W opinii w dnia 18 października 2023 r. biegły sądowy ortopeda P. R. wskazał, że G. P. od kilku lat cierpi na bóle obu kończyn dolnych, skarży się na niedowład kończyn dolnych. W wyniku badania radiologicznego odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z 10 grudnia 2018 r. stwierdzono cechy wielopoziomowej dyskopatii oraz cechy nieznacznych zmian zwyrodnieniowych. Ubezpieczony w zakresie kręgosłupa szyjnego ma prawidłowe napięcie mięśni przykręgosłupowych, wyrostki kolczyste niebolesne, prawidłowy zakres ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa. Plecy nieznacznie okrągłe nieznacznie zwiększona kifoza odcinka piersiowego kręgosłupa. Kręgosłup lędźwiowy o prawidłowych krzywiznach, ruchy bierne i czynne miernie bolesne, wyczuwalny opór podczas badania. Wyrostki kolczyste odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłup niebolesne. Ruchy bierne odcinka piersiowo-lędźwiowego w granicach normy. Kończyny górne i dolne bez odchyleń od normy. Stan ortopedyczny ubezpieczonego nie narusza sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy. G. P. nie leczy się przewlekłe z powodu schorzeń narządu ruchu, a badanie przedmiotowe nie wykazało istotnego naruszenia sprawności narządu ruchu. Zgłaszane przez opiniowanego dolegliwości wynikają ze stwierdzonej dyskopatii odcinka lędźwiowego kręgosłupa i w tym zakresie została wydana opinia przez biegłego neurologa (opinia biegłego ortopedy P. R., k. 87-88 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrane w sprawie dokumenty, w tym dokumentację medyczną G. P., konieczną w procesie opiniowania przez biegłych sądowych oraz dokumenty obrazujące przebieg postępowania przed organem rentowym. Zostały one ocenione jako wiarygodne, ponieważ ich treść oraz forma nie budziła zastrzeżeń i nie została zakwestionowana przez strony.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych: kardiologa W. S., neurologa W. G., otolaryngologa T. S., ortopedy P. R.. Wskazane opinie zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego. Ponadto prezentowane przez biegłych wnioski, dotyczące braku występowania u ubezpieczonego naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy, są zbieżne oraz mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały należycie i przekonująco uzasadnione. Uwzględniając powołane okoliczności, Sąd zaaprobował wszystkie opinie biegłych, ponieważ są one spójne i nie dały podstaw do ustalenia, że G. P. jest w jakimkolwiek stopniu niezdolny do pracy. Ponadto Sąd miał na uwadze, że ani odwołujący ani organ rentowy nie zakwestionowali żadnej z opinii ww. biegłych, toteż Sąd oparł się na nich w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2023r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2006 r. ( I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15).

Uwzględniając powyższe, Sąd w przedmiotowej sprawie dopuścił dowód z opinii biegłych: kardiologa W. S., neurologa W. G., otolaryngologa T. S., ortopedy P. R.. Ich ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinie są rzetelne oraz jasno i przekonująco uzasadnione, stanowiły więc podstawę wydanego w sprawie orzeczenia.

Dodatkowo Sąd miał na względzie, że ubezpieczony nie kwestionował opinii biegłych, jak i to, że wszystkie opinie w sprawie wydane nie potwierdzają stanowiska ubezpieczonego o jego niezdolności do pracy. W tej sytuacji nie było możliwości orzeczenia o prawie do renty. Jak już wcześniej zostało wskazane, w sprawach tego typu, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15). Powyższe oznacza również, że sąd nie może opierać ustaleń we wskazanym zakresie na własnym przekonaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 lutego 2010 r., II UK 191/09). Poza tym, w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, w której podstawowym dowodem jest dowód z opinii biegłego, sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z taką opinią, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30 czerwca 2016 r., III AUa 284/16).

Uwzględniając wskazane okoliczności, Sąd ocenił, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą podstawy do uwzględnienia stanowiska ubezpieczonego. Wszystkie opinie, jakie zostały w sprawie wydane, potwierdzają słuszność stanowiska ZUS. Są one spójne, a także przekonujące. W tej sytuacji nie było podstaw do zmiany decyzji. Sąd – dysponując opiniami biegłych potwierdzającymi brak niezdolności do pracy G. P. – nie miał takiej możliwości. Zgodnie z tym, co zostało wskazane, tylko opinie biegłych wskazujące na taką niezdolność do pracy mogłyby dać podstawę do orzeczenia zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego. Brak takich opinii nie daje Sądowi podstaw do samodzielnej oceny, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy ocenił odwołanie G. P. jako niezasadne. Odwołanie podlegało więc oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Sędzia SO Renata Gąsior