Pełny tekst orzeczenia

sygn. akt VII U 1605/21







WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 maja 2023 r.



Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 8 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

odwołania K. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

z 21 września 2021 r., znak (...)

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2021 r. do 30 czerwca 2024 r.

















Sygn. akt VII U 1605/21

UZASADNIENIE

K. B. 1 października 2021 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z 21 września 2021 r., znak (...), wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie ubezpieczonemu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (pismo zatytułowane sprzeciw wobec orzeczenia lekarza orzecznika z 1 października 2021 r., pismo z dnia 9 listopada 2021 r. – k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z 5 lipca 2021 r. uznała, że odwołujący się nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe, organ rentowy zaskarżoną decyzją z 21 września 2021 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do roszczonego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z 15 listopada 202 r., k. 6-6v a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. B., ur. (...), pracuje w połowie wymiaru czasu pracy w zawodzie tokarza w Fabryce (...) w W.. Ubezpieczony od 1 maja 2017 r. do 30 czerwca 2021 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną decyzjami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 29 czerwca 2017 r., znak: (...) oraz z 7 sierpnia 2018 r. znak: (...) (wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z 24 maja 2021 r. - a.r., decyzja ZUS z 29 czerwca 2017 r. – k. 16 a.r., decyzja ZUS z 7 sierpnia 2018 r. – k. 23 a.r.).

24 maja 2021 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym 8 czerwca 2021 r. uznał, że jest częściowo niezdolny do pracy do 30 czerwca 2024 r. Orzeczeniem z 5 lipca 2021 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Komisja Lekarska po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej zawartej w aktach ZUS i po zbadaniu ubezpieczonego, a także biorąc pod uwagę poziom jego wykształcenia i charakter wykonywanej pracy – tokarz, pracuje w Fabryce (...) na pół etatu – stwierdziła, że badany wymaga wprawdzie dalszego systematycznego leczenia i okresowej kontroli w (...), jednak aktualny stopień upośledzenia funkcji organizmu spowodowany schorzeniami układu moczowo-płciowego, krążenia i ruchu nie uzasadnia obecnie orzeczenia niezdolności do pracy. Dysfunkcje naruszają sprawność organizmu w stopniu niewielkim. Naruszona sprawność organizmu nie uniemożliwia wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Naruszenie sprawności organizmu ma charakter przewlekły, okresowo zaostrzający się. Okresy nasilenia dolegliwości mogą być leczone w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy (wniosek z 24 maja 2021 r. – a.r., orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 8 czerwca 2021 r. – a.r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 5 lipca 2021 r. – a.r.).

Decyzją z 21 września 2021 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. omówił ubezpieczonemu renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja ZUS z 21 września 2021 r. – a.r.).

Od ww. decyzji organu rentowego, ubezpieczony złożył odwołanie, a w toku postępowania sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu onkologii i urologii na okoliczność ustalenia czy K. B. jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, kiedy powstała niezdolność do pracy, czy niezdolność ta jest trwała czy okresowa, a jeśli okresowa to jaki jest przewidywany okres jej trwania (postanowienie z 30 listopada 2021 r. – k. 8).

W opinii z 22 kwietnia 2022 r. biegły sądowy onkolog kliniczny J. B. wskazał, że stan ogólny ubezpieczonego na dzień badania onkologicznego pozostaje bez przeciwskazań zatrudnienia jak dotychczas. Dalsza opieka specjalistyczna urologiczno-onkologiczna ambulatoryjna powinna być prowadzona zgodnie z planem. W przypadku progresji biochemicznej i klinicznej dalsza diagnostyka i leczenie powinno być prowadzone zgodne z planem i zalecane jest ponowne badanie do zdolności zawodowych. Na dzień badania onkologicznego biegły sądowy zgodził się z opinią Komisji Lekarskiej z 5 lipca 2021 r. (opinia z 22 kwietnia 2022 r. – k. 16-17 a.s.).

Pismem z 20 maja 2022 r. ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego, wnosząc o skierowanie go na badania do biegłego urologa (pismo z 30 maja 2022 r. – k. 32 a.s.). Z kolei organ rentowy nie wniósł uwag do opinii biegłego sądowego onkologa (pismo z 4 maja 2022 r. – k. 26 a.s.).

W opinii z 20 stycznia 2023 r. biegły sądowy w zakresie urologii M. S. wskazał, że w jego ocenie stan ogólny oraz układu moczowego ubezpieczonego pogorszył się w ostatnim okresie. Pozostaje on pod stałą opieką i kontrolą urologa w poradni z powodu przebytego leczenia raka gruczołu krokowego oraz nietrzymania wysiłkowego moczu w przebiegu parć naglących jako powikłanie po przebytym dwukrotnie napromieniowaniu. Biegły wskazał, że największym problemem codziennym dla odwołującego w funkcjonowaniu układu moczowego są dolegliwości związane z parciami nietrzymaniem wysiłkowym moczu, wymagającego stałego zaopatrzenia i zmian pampersów oraz dostępu w każdej chwili do toalety. Aktualnie stan choroby nowotworowej należy uznać za stabilny z dobrym efektem zastosowanego leczenia wymagającego okresowej kontroli. Drugim istotnym problemem wymagającym zdaniem biegłego pilnej operacji jest przepuklina pachwinowa prawostronna, która dokucza odwołującemu od kilkunastu lat, w tej chwili jest do pilnego zabiegu chirurgicznego. W następnej kolejności jest konieczna również operacja przepukliny pachwinowej lewostronnej. Te zabiegi są pilne i konieczne u pacjenta wykonującego pracę fizyczną oraz czynności związane z samotnym prowadzeniem gospodarstwa domowego. Odwołujący unikał tego leczenia ze względu na konieczność opiekowania się obłożnie chorymi rodzicami do końca ubiegłego roku. Biegły oceniając stan ogólny i stan układu moczowego odwołującego stwierdził, że jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Biegły wskazał, że według dokumentacji ZUS, niezdolność częściowa do pracy powstała od 1 lipca 2016 r. (akta ZUS – k. 4). Biegły podzielił opinię Lekarza Orzecznika ZUS z 8 czerwca 2021 r. o częściowej niezdolności do pracy i przewidywany okres jej trwania do 30 czerwca 2024 r. Biegły zaznaczył, że stan pacjenta z powodu ww. schorzeń i dolegliwości może się również pogorszyć i będzie on wymagał innej kwalifikacji swojej niesprawności (opinia z 20 stycznia 2023 r. – k. 48-51 a.s.).

Organ rentowy pismem z 23 marca 2023 r., do którego została załączona opinia Komisji Lekarskiej ZUS, wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy (pismo organu rentowego z 23 marca 2023 r. – k. 69 a.s.).

Postanowieniem z 30 marca 2023 r. sąd na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 5 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Wbrew twierdzeniom organu rentowego, biegły urolog sporządzając opinię sądową miał wiedzę o wykonywaniu przez ubezpieczonego pracy zarobkowej w połowie wymiaru czasu pracy w Fabryce (...), bowiem ubezpieczony podczas badania lekarskiego przeprowadzonego 20 stycznia 2023 r. wskazał, że pracuje w zawodzie tokarza w macierzystym zakładzie od wielu lat, gdzie stara się wykonywać lżejszą pracę fizyczną z powodu swoich ograniczeń. Biegły sądowy urolog, wskazał powody uznania częściowej i okresowej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Wobec powyższego należało uznać, że wniosek organu rentowego zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie (postanowienie z 30 marca 2023 r. k. 71 a.s.).

Stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego oraz w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu onkologii i urologii. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Opinie biegłych z zakresu onkologii i urologii zostały sporządzone w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem dostępnej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badań. Ponadto prezentowane przez biegłego urologa wnioski dotyczące istnienia u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy oraz czasu, kiedy powstało naruszenie sprawności organizmu powodujące niezdolność do pracy, mają charakter stanowczy i jednoznaczny, a poza tym zostały wyczerpująco uzasadnione oraz są spójne. Zastrzeżenia organu rentowego nie podważyły rzetelności i prawidłowości opinii. Wobec powyższego sąd uznał je za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie K. B. zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie, sąd badał prawo K. B. do świadczenia rentowego, o które się ubiegał, w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną. Przepis art. 57 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej wyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000 r., sygn. akt II UKN 134/00 i z 7 września 1979 .u, sygn. akt II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z 21 grudnia 2004 r., sygn. akt I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego z 20 sierpnia 2003 r., sygn. akt II UK 11/03 oraz z 5 lipca 2005 r., sygn. akt I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to stanowią o braku prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006 r., sygn. akt I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 13 października 2009 r., sygn. akt II UK 106/09, z 8 maja 2008 r., sygn. akt I UK 356/07, z 11 stycznia 2007 r., sygn. akt II UK 156/06 i z 25 listopada 1998 r., sygn. akt II UKN 326/98).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2006 r. (sygn. akt I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98).

Jednakże trzeba jeszcze zauważyć, że w definicji niezdolności do pracy z art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej chodzi o koniunkcję niezdolności do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i sytuacji, w której nie ma rokowań co do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Celowość przekwalifikowania zawodowego według art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej nie odnosi się jednak do jakiegokolwiek stanowiska pracy, ale do takiego, które uwzględnia rodzaj i charakter dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Istnieniu częściowej niezdolności do pracy nie przeczy też wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami, choć w rozmiarze odpowiadającym tej nieznacznej zdolności (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 maja 2010 r., sygn. akt I UK 22/10). Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., sygn. akt III AUa 1609/15).

Badając w przedmiotowej sprawie istnienie spornej przesłanki warunkującej przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu onkologii i urologii. Biegły z zakresu onkologii wskazał, stan ogólny chorego na dzień badania onkologicznego bez przeciwwskazań do zatrudnienia jak dotychczas. Natomiast biegły urolog wskazał, stan ogólny oraz układu moczowego ubezpieczonego pogorszył się w ostatnim okresie czasu. Jest pod stałą opieką i kontrolą urologa w poradni z powodu przebytego leczenia raka gruczołu krokowego oraz nietrzymania wysiłkowego moczu w przebiegu parć naglących jako powikłanie po przebytym dwukrotnie napromieniowaniu. Biegły wskazał, że największym problemem codziennym dla odwołującego w funkcjonowaniu układu moczowego są dolegliwości związane z parciami nietrzymaniem wysiłkowym moczu, wymagającego stałego zaopatrzenia i zmian pampersów oraz dostępu w każdej chwili do toalety. Drugim istotnym problemem wymagającym zdaniem biegłego pilnej operacji jest przepuklina pachwinowa prawostronna, która dokucza odwołującemu od kilkunastu lat, w tej chwili jest do pilnego zabiegu chirurgicznego. W następnej kolejności jest konieczna również operacja przepukliny pachwinowej lewostronnej. Te zabiegi są pilne i konieczne u pacjenta wykonującego pracę fizyczną oraz czynności związane z samotnym prowadzeniem gospodarstwa domowego. Biegły oceniając stan ogólny i stan układu moczowego odwołującego stwierdził, że jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Biegły wskazał, że według dokumentacji ZUS, niezdolność częściowa do pracy powstała od 1 lipca 2016 r. (akta ZUS – k. 4). Biegły podzielił opinię Lekarza Orzecznika ZUS z 8 czerwca 2021 r. o częściowej niezdolności do pracy i przewidywany okres jej trwania do 30 czerwca 2024 r.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy sąd ocenił, że zaskarżona decyzja organu rentowego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest błędna. W tym miejscu podkreślić należy, że podstawowym dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego sądowego. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Ponadto w wyroku z 3 września 2009 r. (II UK 30/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych sądowych. Oceny powyższej w niczym nie mogło zmienić przekonanie ubezpieczonego o złym stanie jej zdrowia. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, subiektywne przekonanie strony o stopniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do świadczenia rentowego, albowiem miarodajny jest obiektywnie istniejący stan zdrowia, stwierdzony w toku postępowania, do której to oceny uprawnieni są biegli sądowi lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1968 r., III PRN 66/68).

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 21 września 2021 r., znak (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu K. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2021 r. do 30 czerwca 2024 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.