Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. XII K 219/19

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Marzena Tomczyk-Zięba

Protokolant: sekr. sąd. Mikołaj Żaboklicki, sekr. sąd. Daniel Wiśniewski, st. sekr. sąd. Monika Raczyńska, sekr. sąd. Julia Szkutnik, sekr. sąd. Kacper Kalisz, staż. Katarzyna Hydzik

w obecności Prokuratorów: Wojciecha Sitka, Michała Mistygacza, Anety Kukli-Jasińskiej

oraz oskarżycieli posiłkowych: J. B. (1), A. G. (poprzednio J.), M. K. (1), D. M. (1), D. M. (2), P. M. (1), M. P. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 19 października 2020 r., 4 grudnia 2020 r., 8 grudnia 2020 r., 4 stycznia 2021 r., 22 stycznia 2021 r., 17 lutego 2021 r., 7 kwietnia 2021 r., 13 maja 2021 r., 14 maja 2021 r., 2 lipca 2021 r., 9 lipca 2021 r., 15 lipca 2021 r., 20 sierpnia 2021 r., 4 października 2021 r., 30 listopada 2021 r., 11 stycznia 2022 r., 25 kwietnia 2022 r., 27 czerwca 2022 r., 22 sierpnia 2022 r., 31 stycznia 2023 r., 24 listopada 2023 r., 6 grudnia 2023 r. i 17 stycznia 2024 r.

sprawy

M. P. (1), córki K. i H. z domu W., urodzonej (...) w K.,

oskarżonej o to, że:

1. w dniu 5 kwietnia 2011 r. w W. w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. W. (1) w kwocie 100.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

1. działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 16 stycznia 2012 r. do 12 marca 2012 r., z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła M. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 170.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

2. działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od 6 marca 2012 r. do 29 marca 2012 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła J. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznych rozmiarów w łącznej kwocie 560.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

3. w dniu 2 stycznia 2013 r. w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła D. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkich rozmiarów w kwocie 1.000.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

4. w dniu 2 stycznia 2013 r. w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła P. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkich rozmiarów w kwocie 1.000.000 zł, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzonym umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

5. działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 15 kwietnia 2013 r. do 20 października 2014 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. M. (2) w łącznej kwocie 2.000.000 zł co stanowi mienie wielkich rozmiarów, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzonym umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

6. działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 21 marca 2014 r. do 12 maja 2014 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. M. (1) w łącznej kwocie 600.000 zł co stanowi mienie znacznych rozmiarów, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

7. działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 8 grudnia 2015 r. do 30 maja 2016 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. K. (1) w łącznej kwocie 250.000 zł co stanowi mienie znacznych rozmiarów, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czy z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

8. w dniu 1 kwietnia 2016 r. w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. B. (1) w kwocie 100.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy depozytu oraz sposoby wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu,

tj. o czy z art. 286 § 1 k.k.;

9. działając w krótkich odstępach czasu w okresie czerwiec – listopad 2016 w W., z góry powziętym zamiarem, przywłaszczyła sobie cudzą rzecz ruchomą w postaci przekazanych jej przez J. S. (2) pieniędzy przeznaczonych na spłatę zobowiązań J. S. (2) względem A. J. (2) w łącznej wysokości 66 tysięcy złotych,

tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

10. w dniu 3 czerwca 2015 r. znajdując się w stanie grożącej niewypłacalności uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli: M. W. (1), J. B. (1), D. M. (1), P. M. (1), D. M. (2) poprzez zawarcie w dniu 3 czerwca 2015 r. w formie aktu notarialnego rep. A (...) umowy darowizny nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Lubartowie prowadził księgi wieczyste o numerach: (...) oraz (...),

tj. o czyn z art. 300 § 1 k.k.;

11. w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 3 lipca 2014 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 3 lipca 2014 r. w K., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 25.000 zł od banku (...) S.A. (obecnie (...)) na podstawie umowy nr (...) przedłożyła nierzetelne zaświadczenie dot. podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne wystawione przez (...), co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) S.A. (obecnie(...)), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 25.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

12. w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 27 sierpnia 2014 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 27 sierpnia 2014 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 60.000 zł od banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

13. w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 4 grudnia 2014 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 4 grudnia 2014 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania od banku (...) S.A. pożyczki pieniężnej w postaci limitu zadłużenia na koncie (...) w wysokości 41.050 zł, przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 41.050 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

14. w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 21 kwietnia 2015 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 21 kwietnia 2015 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 153.927,87 zł od banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 153.927,87 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

15. w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 12 października 2015 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 12 października 2015 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki konsolidacyjnej w kwocie 119.640,21 zł od Banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o zarobkach, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 119.640,21 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

16. w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 13 listopada 2015 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 13 listopada 2015 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 104.737,32 zł od banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 104.737,32 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego ,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

orzeka:

przyjmując, że oskarżona z popełnienia przestępstw, o których mowa w pkt 1-9 oraz 12-17 uczyniła sobie stałe źródło dochodu oraz stosując przepisy kodeksu karnego obowiązujące w dniu popełnienia zarzucanych czynów w zw. z art. 4§1 k.k.

I. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 1, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją i wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

I. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 2, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. art. z 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

II. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 3, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza jej karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

III. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 4, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza jej karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

IV. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 5, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k., wymierza jej karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

V. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 6, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza jej karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

VI. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 7, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza jej karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

VII. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 8, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierza jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

VIII. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 9, tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją i wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

IX. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 10, tj. popełnienia czynu z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 284 § 1 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 – 3 k.k. wymierza jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

X. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 11, tj. popełnienia czynu z art. 300§1 k.k., i za czyn ten na tej podstawie skazuje ją i wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XI. uznaje oskarżoną M. P. (2) za winną popełnienia czynów zarzucanych jej w pkt 12-17, tj. popełnienia czynów z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za każdy z tych czynów na tej podstawie skazuje ją, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. za każdy z tych czynów wymierza jej karę po 1 (jednym) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33§1 - 3 k.k. za każdy z tych czynów wymierza jej karę grzywny w wysokości po 100 (sto) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

XII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k., wymierzone oskarżonej M. P. (2) wyżej w pkt I-XII wyroku kary jednostkowe łączy i orzeka wobec niej karę łączną w wymiarze 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 800 (ośmiuset) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 (stu) złotych;

XIII. na podstawie art. 41 § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej M. P. (2) środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodów związanych ze świadczeniem usług prawniczych w wymiarze:

-za czyn określony w pkt 1 – 2 (dwóch) lat,

-za czyn określony w pkt 2 – 3 (trzech) lat,

-za czyn określony w pkt 3 – 5 (pięciu) lat,

-za czyn określony w pkt 4 – 8 (ośmiu) lat,

-za czyn określony w pkt 5 – 8 (ośmiu) lat,

-za czyn określony w pkt 6 – 10 (dziesięciu) lat,

-za czyn określony w pkt 7 – 6 (sześciu) lat,

-za czyn określony w pkt 8 – 3 (trzech) lat,

-za czyn określony w pkt 9 – 2 (dwóch) lat;

XIV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 90 § 2 k.k. wymierzone oskarżonej M. P. (2) wyżej w pkt XIV wyroku jednostkowe środki karne łączy i orzeka wobec niej jeden środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodów związanych ze świadczeniem usług prawniczych w wymiarze 10 (dziesięciu) lat;

XV. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej M. P. (2) obowiązek naprawienia szkody w wysokości:

-160.000,00 zł (sto sześćdziesiąt tysięcy złotych) – na rzecz pokrzywdzonej M. P. (1);

-1.224.000 zł (jeden milion dwieście dwadzieścia cztery tysiące złotych) – na rzecz pokrzywdzonej D. M. (1),

-66.000,00 zł (sześćdziesiąt sześć tysięcy złotych) – na rzecz pokrzywdzonej A. G. (uprzednio J.);

XVI. dowody rzeczowe, o których mowa w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1-3 k. 2237 akt sprawy pozostawia w aktach sprawy;

XVII. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej M. P. (2) kwotę 18.963,61 złotych (osiemnaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 16.600,00 złotych (szesnaście tysięcy sześćset złotych) tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 219/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. i 2.

M. P. (1)

czyn z pkt 1 - w dniu 5 kwietnia 2011 r. w W. w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. W. (1) w kwocie 100.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

czyn z pkt 2 - działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 16 stycznia 2012 r. do 12 marca 2012 r., z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła M. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 170.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (1) (obecnie M. P. (2)) prowadziła od 2005 roku działalność gospodarczą pod firmą (...), polegającą na świadczeniu usług prawnych w głównej mierze w sprawach o charakterze gospodarczym. W ramach prowadzonej działalności zajmowała się m. in. przyjmowaniem od swoich klientów depozytów pieniężnych, które miały być przeznaczone na różne cele inwestycyjne na rzecz klientów. Jedną z klientek była M. W. (1) (obecnie W. – P.), która nawiązała współpracę z M. P. (2) w 2008 roku, po tym jak jej matka L. W. (1) znalazła anons (...) w gazecie. Następnie, pod koniec 2010 roku M. W. (1) zwróciła się do M. P. (1) po poradę, bowiem posiadała pieniądze w kwocie 400.000 złotych, które chciała przeznaczyć na zakup mieszkania przy ul. (...) w W.. W toku ustaleń co do umowy rezerwacyjnej mieszkania w dniu 21 listopada 2010 roku okazało się, że kwota stanowiąca 80% wartości mieszkania będzie potrzebna do zapłaty rok później, tj. w dniu 15 stycznia 2012 roku. W związku z tym, M. P. (1) poleciła M. W. (1) by ta zainwestowała ww. kwotę pieniędzy poprzez udzielenie pożyczki znajomemu M. T. A., który potrzebował finansowania wkładu własnego do kredytu pod inwestycję w postaci kompleksu hotelowo-konferencyjnego w miejscowości B. pod W.. M. P. (1) również świadczyła usługi prawne na jego rzecz i to ona zobowiązała się znaleźć finansowanie na ww. inwestycję T. A.. M. P. (1) zapewniała M. W., że jest to pewna inwestycja a pieniądze zostaną zwrócone niezwłocznie.

Finalnie transakcja nie doszła do skutku, T. A. nie zdobył wystarczającego finansowania na pałac w B. i z uwagi na to, że nie spłacił ww. pożyczek, między nim a M. W. toczyło się postępowanie cywilne, które na obecnym etapie podlega egzekucji komorniczej na rzecz wierzycielki.

Realizację pożyczki międzyM. W., a T. A. nadzorowała M. P. (1) i to ona przekazywała stronom wszelkie informacje dotyczące realizacji umowy, jak również brała udział w spotkaniach stron.

W dniu 26 listopada 2010 roku M. W. (1) i T. A. zawarli umowę pożyczki w formie aktu notarialnego na kwotę 200 000 zł z oprocentowaniem 20 % w skali roku. Kolejna pożyczka między stronami została zawarta również przed notariuszem w dniu 11 października 2011 roku i opiewała na kwotę 100 000 zł oprocentowana 24 % w skali roku, a jeszcze kolejną w dniu 26 lipca 2011 r. na kwotę 100 000 zł z oprocentowaniem 24 % w skali roku. Pożyczki były prolongowane.

Następnie, M. P. (1) zaproponowała M. W. (1) kolejną inwestycję, polegającą na składaniu do depozytu Kancelarii określonych kwot, które M. P. (1) miała inwestować na rzecz swojej klientki. M. W. (1) poza gwarancją zwrotu wpłaconych sum, miała z tego tytułu otrzymywać procent z wartości, jaką te zdeponowane pieniądze w dalszym obrocie wypracują. M. P. (1) zapewniła M. W. (1), że inwestycja ta jest bezpieczna, na lepszych warunkach niż w banku. M. P. (1) zapewniała również o „znajomościach” w różnych instytucjach bankowych, notarialnych itd., dzięki czemu M. W. miała poczucie, że jej sprawy finansowe zostaną profesjonalnie poprowadzone.

W dniu 5 kwietnia 2011 roku M. W. (1) złożyła do depozytu Kancelarii kwotę 100 000 zł.

W związku z tym, że M. W. (1) zainwestowała większość swoich pieniędzy pożyczając T. A.oraz składając do depozytu u M. P. (1), nie stać jej było by opłacić 80 % wartości mieszkania. Na polecenie M. P. (1), M. W. (1) w dniu 20 października 2011 roku zawarła z (...) umowę kredytu na kwotę 434 000 zł i z tych pieniędzy M. W. (1) 15 stycznia 2012 roku uiściła kwotę 322 457,02 zł na rzecz zakupu mieszkania przy ul. (...) w W.. Za sugestią M. P. (1), M. W. wzięła na swoje nazwisko jeszcze kilka pożyczek w bankach załatwionych przez prawniczkę, ufając, że podejmuje te działania na swoją korzyść i zaowocują one w przyszłości zyskiem.

Pozostałą kwotę z zaciągniętego kredytu M. W. (1) na polecenie M. P. (1) przekazała do depozytu Kancelarii w ten sposób, że w dniu 16 stycznia 2012 roku złożyła do depozytu Kancelarii kwotę 80 000 zł, z zastrzeżeniem, że kwota zostanie wypłacona na każde żądanie wpłacającej, jednak nie wcześniej niż przed dniem 19 czerwca 2012 roku. W dniu 12 marca 2012 roku M. W. (1) złożyła do depozytu Kancelarii kwotę 90 000 zł, z zastrzeżeniem, że kwota zostanie wypłacona na każde żądanie wpłacającej, jednak nie wcześniej niż przed dniem 13 lipca 2012 roku.

Następnie, na prośbę M. W. (1) zarówno z depozytu złożonego w dniu 16 stycznia 2012 roku oraz w dniu 12 marca 2012 roku, M. P. (1) zwróciła po 30 000 zł. Pozostałą z pierwszego depozytu kwotę 50 000 zł złożono ponownie do depozytu w dniu 22 maja 2012 roku, natomiast z drugiego depozytu pozostałą kwotę 60 000 zł złożono ponownie do depozytu w dniu 13 listopada 2012 roku.

Za obsługę ww. depozytów M. P. (1) pobierała od M. W. (1) wynagrodzenie. Łączna kwota faktur za cały okres współpracy opiewała na kwotę 253 345 zł.

Z racji rosnącego zadłużenia po stronie M. W. i braku efektów działań M. P. (1), M. W. podjęła liczne próby odzyskania pieniędzy wpłaconych na depozyt, które okazały się bezskuteczne, bowiem M. P. (1) podawała różne powody, dla których nie mogła zwrócić pieniędzy.

Pismem z dnia 27 czerwca 2017 r. M. W. (1) wezwała oficjalnie M. P. (1) do wypłaty pieniędzy z depozytów uiszczonych w dniach 5 kwietnia 2011 r., 22 maja 2012 r. i 13 listopada 2012 r. Pomimo zapewnień ze strony M. P. (1), że pieniądze zostaną w całości zwrócone, M. W. (1) została zwrócona łącznie jedynie kwota 110 000 zł z uiszczonych 270 000 zł. Następnie M. P. (1) zaczęła ograniczać kontakt z M. W., tj. przestała odpowiadać na dalsze wezwania i próby kontaktu. Nie ustalono na co M. P. (1) przeznaczyła pieniądze wpłacone przez M. W. (1) do depozytu.

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania M. W. (1)

968-970, 1237-1238, 2489-2493, 3812v.-3813v.

zeznania T. A.

1204-1205v., 2975v.-2978v.

zeznania K. J. (1)

1855-1856

zeznania L. W. (1)

2537-2539, 2568v.-2569v.

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania J. Ł. (1)

774-775

dokumenty J. Ł.

777

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 5.04.2011 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 16.01.2012 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 12.03.2012 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 22.05.2012 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 13.11.2012 r.

979-983, 2263-2269

wezwanie do zwrotu depozytów z dn. 27.06.2017 r.

984, 2746-2748

wiadomości sms między M. P. (1) a M. W.

2760-2765

dokumentacja załączona przez M. W. (1):

- spis faktur za obsługę prawną

- oś czasu

- pełnomocnictwo

- akty notarialne dotyczące zakupu mieszkania przy ul. (...) w W.

- dokumenty dot. umowy pożyczki z T. A.

- dokumenty dot. umów kredytowych

- faktury za doradztwo prawne

- dokumenty kredytowe

974-978, 985-1027, 1028-1051, 1052-1097, 1098-1203, 3793-3802

dokumenty dot. Pałacu B.

1207-1234, 2742-2745

dokumentacja skarbowa (...)Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...) zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...) dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

Dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P. (1)

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

KRS (...) sp. z o.o.

1690-1696

Oskarżona nie była dotychczas karana. Nie jest ona osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, w okresie zarzucanych czynów miała pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów i możliwość pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonej zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne.

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

M. P. (1)

czyn z pkt 3 - działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od 6 marca 2012 r. do 29 marca 2012 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła J. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznych rozmiarów w łącznej kwocie 560.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

czyn z pkt 9 - w dniu 1 kwietnia 2016 r. w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. B. (1) w kwocie 100.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (1) prowadziła od 2005 roku działalność gospodarczą pod firmą (...), polegającą na świadczeniu usług prawnych w głównej mierze w sprawach o charakterze gospodarczym. W ramach prowadzonej działalności zajmowała się m. in. przyjmowaniem od swoich klientów depozytów pieniężnych, które miały być przeznaczone na różne cele inwestycyjne wskazane przez jej klientów. Jedną z klientek była J. B. (1), która w 2010 roku nawiązała kontakt z M. P. (2). J. B. (1) odziedziczyła bowiem spadek po śmierci matki (mieszkanie) i zadeklarowała przed Urzędem Skarbowym, że pieniądze z jego sprzedaży, w ciągu 2 lat zainwestuje w inną nieruchomość. M. P. (1) zaproponowała więc J. B. inwestycję polegającą na wpłaceniu pieniędzy w gotówce do depozytu Kancelarii na okres kilku miesięcy. Pieniądze te miały być dostępne w każdej chwili dla M. P. (1) na ich zainwestowanie w zakup na rzecz J. B. nieruchomości na licytacji komorniczej. M. P. (1) zapewniała, że jest to lepiej oprocentowana inwestycja niż w banku.

J. B. (1) przekazała do depozytu Kancelarii łącznie kwotę 560 000 zł w gotówce (uprzednio wypłaconej z rachunku bankowego), w następujących transzach:

-

w dniu 6 marca 2012 roku - 150 000 zł,

-

w dniu 29 marca 2012 roku:

a) 20 000 zł

b) 30 000 zł

c) 60 000 zł

d) 100 000 zł

e) 200 000 zł.

W treści protokołów przyjęcia protokołów zastrzeżono, że ww. kwoty zostaną wypłacone na każde żądanie J. B., jednakże nie wcześniej niż przed dniem 6 czerwca 2012 roku (dot. transzy z dnia 6 marca 2012 roku), bądź przed dniem 29 maja 2012 roku (dot. transz z dnia 29 marca 2012 roku).

W okresie od przekazania pierwszej transzy w 2012 roku przez kolejne 5 lat, M. P. (1) nie przedstawiła J. B. żadnej konkretnej oferty licytowanej nieruchomości.

W związku z brakiem postępów w sprawie zakupu nieruchomości, J. B. skierowała do M. P. (1) żądanie o zwrot pieniędzy z depozytu. W bliżej nieokreślonym czasie w latach 2013-2014 roku M. P. (1) zwróciła mężowi J. B. - R. B. (1) 30 000 zł w gotówce.

Następnie w 2015 roku zmarł ojciec J. B. (1), po którym odziedziczyła ona nieruchomość. Podobnie jak w przypadku pierwszego mieszkania, złożyła ona deklarację w Urzędzie Skarbowym, że nabędzie z jego sprzedaży kolejną nieruchomość w ciągu 2 lat. W marcu 2016 roku, M. P. (1) dowiedziawszy się o kolejnym spadku odziedziczonym przez J. B. poinformowała ją, że weźmie udział w licytacji nieruchomości, wskazując przy tym, żeby J. B. dopłaciła 100 000 zł do depozytu na poczet wadium niezbędnego do wzięcia udziału w licytacji następujących mieszkań:

a) przy ul. (...) w W., nr KW (...), sygn. akt komorniczych: (...)

b) przy ul. (...) w W., nr KW (...), sygn. akt komorniczych: (...) (postępowanie zostało umorzone w dniu 28 maja 2012 roku)

c) przy ul. (...), nr KW (...)

d) przy ul. (...), nr KW (...).

W dniu 1 kwietnia 2016 roku J. B. (1) przekazała do depozytu kwotę 100 000 zł w gotówce.

Przez kolejne miesiące sprawa związana z licytacją komorniczą nie postępowała, M. P. (1) informowała wprawdzie, że licytacja została wygrana, jednak pieniądze z nieznanych powodów pozostają zdeponowane na koncie sądu (żadnej dokumentacji na powyższe okoliczności M. P. (1) nie przedstawiła małżeństwu B.). Z racji braku postępu w tej sprawie, J. B. zwiększyła swoje zainteresowanie odzyskaniem pieniędzy zgromadzonych w depozycie Kancelarii.

M. P. (1) zwróciła w lutym 2017 roku mężowi J. B. kwotę 100 000 zł. Pomimo licznych kolejnych wezwań do zwrotu, M. P. (1) nie zwróciła pozostałych pieniędzy, podawała różne powody, dla których nie może zwrócić pieniędzy, natomiast z upływem czasu kontakt z nią stał się utrudniony, przestała odbierać telefony i odpowiadać na kontakt.

Pismem z dnia 28 kwietnia 2017 roku, J. B. skierowała do M. P. (1) ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, które zostało przez nią odebrane w dniu 19 maja 2017 roku.

W odpowiedzi na wezwanie, M. P. (1) uznała roszczenie, jednak pieniędzy nie zwróciła.

J. B. skierowała do Sądu Okręgowego w Warszawie powództwo cywilne o zapłatę, które toczyło się pod sygn. akt I C 571/18.

Z łącznej kwoty 660 000 zł jaką J. B. zdeponowała w Kancelarii (...). P., otrzymała zwrot jedynie 130 000 zł. Nie ustalono na co M. P. (1) przeznaczyła pozostałe pieniądze wpłacone do depozytu przez J. B..

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania J. B. (1)

778-779, 2455v.-2460, 3045v.-3046

zeznania R. B. (1)

2565-2568

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania J. Ł. (1)

774-775

dokumenty J. Ł.

777

-: protokoły przyjęcia depozytu z dn. 6.03.2011 r. i 29.03.2011 r.
-: oświadczenie z dn. 1.04.2016 r.
-: pokwitowanie odbioru kwoty 100 000 zł

820-826, 2255-2262, 2674-2689

ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dn. 28.04.2017 r.

818-819

wiadomości sms M. P. (1) i J. B.

2690-2732

dokumenty dot. sprawy cywilnej I C 571/18

782-830, 1725-1728, 2578-2584v. 3277-3282, załącznik do akt

akta spraw komorniczych dot. licytowanych mieszkań

1545- 1583, 1599-1654

zajęcie wierzytelności w sprawie (...)

205

dokumentacja skarbowa (...)Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...) zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...) dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

Dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P.

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

Akta komornicze (...)

1816-1830

M. P. (1) nie była dotychczas karana. Nie jest ona osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, w okresie zarzucanych czynów miała pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów i możliwość pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonej zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne.

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

M. P. (1)

czyn z pkt 4 - w dniu 2 stycznia 2013 r. w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła D. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkich rozmiarów w kwocie 1.000.000 zł, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzoną umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

czyn z pkt 5 - w dniu 2 stycznia 2013 r. w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła P. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wielkich rozmiarów w kwocie 1.000.000 zł, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej z pokrzywdzonym umowy depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

czyn z pkt 7 - działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 21 marca 2014 r. do 12 maja 2014 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. M. (1) w łącznej kwocie 600.000 zł co stanowi mienie znacznych rozmiarów, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (1) prowadziła od 2005 roku działalność gospodarczą pod (...), polegającą na świadczeniu usług prawnych w głównej mierze w sprawach o charakterze gospodarczym. W ramach prowadzonej działalności zajmowała się m. in. przyjmowaniem od swoich klientów depozytów pieniężnych, które miały być przeznaczone na różne cele inwestycyjne wskazane przez jej klientów. W 2010 roku D. M. (1) i P. M. (1) nawiązali z M. P. (2) bliższą znajomość. Znali ją, gdyż wcześniej świadczyła doradztwo prawne w bieżących sprawach na rzecz A. M. (2) (męża D. M. (1) i ojca P. M. (1)). W lutym 2009 r. A. M. (2) zmarł i pozostawił po sobie spadek znacznej wartości. D. i P. M. (1) zwrócili się do M. P. (1) o pomoc przy sprzedaży udziałów w nieruchomości odziedziczonej przez nich po zmarłym A. M. (2). W 2012 r. przy pomocy M. P. (1) doszło do sprzedaży przez pokrzywdzonych w/wym. udziałów. Z tytułu obsługi tej transakcji otrzymała ona uzgodnione wynagrodzenie. Następnie M. P. (1) zaproponowała D. M. i P. M. by zainwestowali oni pieniądze ze spadku w zagraniczny fundusz z siedzibą w N. prowadzony przez osoby narodowości (...) Poleciła im w tym celu wpłatę pieniędzy ze spadku do depozytu Kancelarii i zagwarantowała im 10% oprocentowanie wkładu w skali roku, przy czym minimalna wpłata do depozytu miała wynieść 1 000 000 zł w gotówce. M. P. (1) zapewniała, że jest to lepsza inwestycja niż w banku.

W dniu 2 stycznia 2013 r. zarówno D. M., jak i P. M. wpłacili do depozytu Kancelarii po 1 000 000 zł, przy czym w przypadku D. M. okres deponowania określono do dnia 6 stycznia 2014 roku, zaś w przypadku P. M. możliwość podjęcia depozytu miała być możliwa po 6 stycznia 2015 roku. Pieniądze zostały przekazane w gotówce w Oddziale (...) przy Al. (...) w W., a M. P. (1) odebrała je w asyście wynajętego przez nią ochroniarza. Przyjęcie pieniędzy zostało potwierdzone wystawieniem przez M. P. (1) „protokołów przyjęcia depozytu”.

W pierwszym roku od zdeponowania pieniędzy, D. M. i P. M. otrzymywali w gotówce 10% odsetek. Środki były wypłacane kwartalnie, a współpraca między stronami układała się dobrze. Wypłata depozytu złożonego przez D. M. została w dniu 3 stycznia 2014 roku wydłużona do dnia 20 stycznia 2018 roku. Jednocześnie obniżono oprocentowanie z 10% do 8% ale M. P. (1) namówiła D. M. do wpłaty kolejnych sum na depozyt w celach inwestycyjnych i tak też D. M. wpłaciła:

a) w dniu 21 marca 2014 roku kwotę 300 000 zł, z zastrzeżeniem zwrotu na każde żądanie uprawnionej, jednak nie wcześniej niż przed dniem 2 kwietnia 2017 r.,

b) w dniu 22 kwietnia 2014 roku kwotę 150 000 zł, z zastrzeżeniem zwrotu na każde żądanie uprawnionej, jednak nie wcześniej niż przed dniem 10 maja 2017 r.,

c) w dniu 12 maja 2014 roku kwotę 150 000 zł, z zastrzeżeniem zwrotu na każde żądanie uprawnionej, jednak nie wcześniej niż przed dniem 10 czerwca 2017 r.

W stosunku do P. M. (1) obniżenie oprocentowania depozytów z 10% do 8% nastąpiło od pierwszego kwartału 2015 roku.

1 września 2015 r. P. M. zawarł z M. P. (1) umowę o świadczenie usług prawnych na rzecz prowadzonej przez niego działalności (...) sp. z o.o. Sposób płatności za te usługi polegał na tym, że M. P. (1) potrącała wynagrodzenie ze zdeponowanych kwot depozytowych wypłacając je P. M., który z tych pieniędzy opłacał wystawione przez M. P. (1) faktury. Łącznie obsługa prawna wyniosła 430 000 zł. Umowa doradztwa w tym przedmiocie została rozwiązana 31 marca 2016 roku.

W związku z tym, że odsetki za deponowanie depozytów przestały być wypłacane od pierwszego kwartału 2016 roku, P. M. i D. M. postanowili wycofać wszystkie przekazane M. P. (1) środki i skierowali kilka przedsądowych wezwań do zwrotu zdeponowanych pieniędzy.

M. P. (1) wstępnie wyraziła chęć polubownego rozwiązania sporu, jednak pieniędzy nie zwróciła do dnia dzisiejszego. I tak w przypadku D. M. kwota niezwrócona to 1 224 000 zł, natomiast w przypadku P. M. pozostała do zwrotu kwota wynosi 570 000 zł. Mimo licznych wezwań do zwrotu środków i prób kontaktu, M. P. (1) nie zwróciła pieniędzy.

P. M. wytoczył w marcu 2017 roku powództwo o zapłatę przeciwko M. P. (1) przed Sądem Okręgowym w Warszawie (sygn. akt I Nc 125/17), w wyniku którego wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Wskutek sprzeciwu M. P. (1), sprawa obecnie toczy się przed Sądem Okręgowym w Warszawie (sygn. akt I C 611/17).

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania D. M. (1)

1510-1511v., 2501-2503, 3811-3812v., 4195-4198

zeznania P. M. (1)

1516-1517v., 2503-2505v., 3046v., 4199-4202

zeznania M. M. (2)

2569v. - 2570

zeznania J. S. (2)

571-572v., 2137-2141, 2593-2596

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania J. Ł. (1)

774-775

zeznania M. R. (2)

849-850

zeznania A. K.

856-857

dokumenty J. Ł.

777

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wraz z załącznikami, w tym:

-: 2 egz. protokół przyjęcia depozytu z dn. 2.01.2013 r.
-: protokół przyjęcia depozytu z dn. 21.03.2014 r.
-: protokół przyjęcia depozytu z dn. 22.04.2014 r.
-: 12.05.2014 r.
-: wezwania do zapłaty

1428-1509, 4203

protokół przyjęcia depozytu z dn. 2.01.2013 r. złożony przez M. P. (1)

2289

dokumenty załączone przez M. P. (1):

- faktura vat

-pisma w sprawie rozliczeń

-wyciągi z rachunków dot. P. M.

4019-4026, 4209-4219

pełnomocnictwa

2656-2660, 2662-2663

umowa o obsługę prawną z dn. 3.01.2012 r.

4204-4208

dokumenty dotyczące współpracy przy spółce (...) sp. z o.o.

2290-2304

dokumenty do sprawy o sygn. akt: I C 611/17

2878-2880, 3746-3747

dokumentacja skarbowa (...)Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...) zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...) dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P. (1):

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

dokumenty dot. obsługi prawnej i licytacji

2775-2789v., 3948-3954

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

M. P. (1)

czyn z pkt 6 - działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 15 kwietnia 2013 r. do 20 października 2014 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem D. M. (2) w łącznej kwocie 2.000.000 zł co stanowi mienie wielkich rozmiarów, poprzez wprowadzenie go w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzonym umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (1) prowadzi od 2005 roku działalność gospodarczą pod (...), polegającą m. in. na świadczeniu usług prawnych. W ramach prowadzonej działalności zajmowała się m. in. przyjmowaniem od swoich klientów depozytów pieniężnych, które miały być przeznaczone na różne cele na rzecz klientów.

D. M. (2) wraz z żoną M. M. (3) korzystali z usług prawnych M. P. (1) od 2011 roku (m. in. w sprawach z zakresu spraw rodzinnych i innych majątkowych).

Podczas jednej z rozmów D. M. (2) poinformował M. P. (2), że wraz z żoną M. M. (3) szukają mieszkania do zakupu. W odpowiedzi, M. P. (1) poinformowała D. M. (2), że opłacalnym jest nabycie mieszkania w drodze licytacji komorniczej i zaproponowała, że ona jako profesjonalny pełnomocnik może reprezentować małżeństwo M. w czasie takich licytacji. M. P. (1) poleciła zdeponować w depozycie kancelarii gotówkę przeznaczoną na wykup mieszkania w razie wygranej licytacji. D. M. (2) zdeponował w Kancelarii gotówkę w następujących transzach:

- w dniu 15 kwietnia 2013 roku kwotę 500.000 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 22 kwietnia 2016 roku

- w dniu 7 maja 2013 roku kwotę 500.000 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 28 maja 2016 roku

- w dniu 7 października 2013 roku kwotę 200.00 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 28 października 2016 roku

- w dniu 3 stycznia 2014 roku kwotę 200.00 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 15 stycznia 2017 roku

- w dniu 3 lutego 2014 roku kwotę 200.00 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 15 lutego 2017 roku

- w dniu 27 czerwca 2014 roku kwotę 200.00 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 10 lipca 2017 roku

- w dniu 16 lipca 2014 roku kwotę 100.00 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 10 sierpnia 2017 roku

- w dniu 20 października 2014 roku kwotę 100.00 zł, które miały zostać wypłacone na każde żądanie, nie wcześniej niż przed 31 października 2017 roku.

Zdeponowane pieniądze były oprocentowane, a nadto M. P. (1) pobierała wynagrodzenie za świadczone usługi.

Kolejną inwestycją zaproponowaną przez M. P. (1) było założenie spółki zajmującej się wynajmem, dzierżawą i obsługą lokali mieszkalnych. (...) sp. z o.o. przy pomocy M. P. (1) powstała, jej prezesem została M. J.. Jako eksperta w dziedzinie wyceny mieszkań zatrudniono A. J. (2) (obecnie G.).

W międzyczasie, w 2014 roku po założeniu (...) sp. z o.o., M. P. (1) zaproponowała, by Spółka udzieliła pożyczki J. S. (2) na otwarcie przez nią trzeciego biura podróży. W 25 listopada 2014 roku (...) sp. z o.o. zawarła umowę pożyczki z J. S. (2) na kwotę 300 000 zł, oprocentowaną 12 %. Termin na zwrot pożyczki został przewidziany do 9 czerwca 2015 roku (z przedłużeniem do 9 grudnia 2015 roku). Pieniądze zostały wypłacone w trzech transzach po 100 000 zł. J. S. (2) oddała około 70 000 zł. Pieniądze zostały przeznaczone na zakup nieruchomości w drodze licytacji komorniczej dla J. S. (2).

W dniu 3 listopada 2014 roku D. M. (2) wygrał licytację komorniczą mieszkania przy ul. (...) w W., dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, X Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Wskazana nieruchomość została wylicytowana przez M. M. (3) za kwotę 937.200 zł.

M. P. (1) nie przekazała wpłaconego depozytu na poczet wadium, w zamian tego namawiała małżeństwo M. do zaciągnięcia pożyczki na wykup mieszkania. D. M. (2) zwrócił się więc do Kancelarii Notarialnej w pobliżu wylicytowanego mieszkania, której to pracownicy opłacili niezbędną kwotę potrzebną do nabycia nieruchomości. 1 kwietnia 2016 roku nieruchomość została zasądzona na rzecz M. M. (3).

Następnie ww. nieruchomość 10 czerwca 2016 roku została sprzedana.

W związku z brakiem zwrotu niewykorzystanego przez M. P. (2) depozytu, D. M. (2) kierował do niej wielokrotne wezwania do zapłaty, jednak M. P. (1) ignorowała próby kontaktu i całości pieniędzy nie zwróciła.

Ostatecznie z przekazanych M. P. (1) pieniędzy w kwocie 2 000 000 zł zwróciła uprawnionemu 320 000 zł.

D. M. (2) wystąpił z powództwem cywilnym przeciwko M. P. (1). Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym w Warszawie pod sygn. akt I C 1107/16. Nie ustalono na co M. P. (1) przeznaczyła pieniądze wpłacone przez D. M. tytułem depozytu.

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania D. M. (2)

76-77, 505-506, 2505v.-2509

zeznania M. M. (3)

202-203, 508-509, 2526-2529

zeznania M. M. (2)

2569v. - 2570

zeznania J. S.

571-572v., 2137-2141, 2593-2596

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania J. Ł. (1)

774-775

zeznania M. R. (2)

849-850

zeznania A. K.

856-857

zeznania D. H.

881-882

zeznania M. G. (1)

885-886

Dokumenty J. Ł.

777

-: protokoły przyjęcia depozytu
-: wezwania do zwrotu zdeponowanych pieniędzy
-: protokół wydania dokumentów

1-3, 4-44, 60, 206, 2279-2280

dokumenty dot. pożyczki dla J. S. (2)

45-55, 2145-2146, 2822-2823

pisma z KIRP, NRA, ORA, OIRP

56-59

akta sprawy cywilnej o zapłatę I C 1107/16 prowadzonej przez SO w Warszawie

85-119, 2281-2288, 3946-3946v., 4313,

dokumenty dot. lokalu przy ul. (...), (...)-(...) W.

162-183, 221-231, 233-286, 510-526, 2794

dokumentacja dot. (...) sp. z o.o.

555-560, 835-837, 2661, 2795-2821

komornicze dokumenty dot. J. S.

2252-2254

faktury VAT

3008-3016v., 3318-3326

wyciągi z rachunków bankowych D. i M. M., zestawienie wpłat i wypłat

3327-3739

dokumentacja skarbowa (...) Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...) zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...) deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...) dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

Dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P. (1)

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

dokumenty dot. obsługi prawnej i licytacji

2775-2789v., 2824-2858

M. P.nie była dotychczas karana. Nie jest ona osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, w okresie zarzucanego czynu miała pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i możliwość pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonej zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne.

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

M. P. (1)

czyn z pkt. 8 - działając w krótkich odstępach czasu, w okresie od dnia 8 grudnia 2015 r. do 30 maja 2016 r. z góry powziętym zamiarem, w W., w celu uzyskania korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem M. K. (1) w łącznej kwocie 250.000 zł co stanowi mienie znacznych rozmiarów, poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartych z pokrzywdzoną umów depozytu oraz sposobu wykorzystania ww. środków złożonych do depozytu i terminu ich zwrotu, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (1) prowadzi od 2005 roku działalność gospodarczą pod (...), polegającą na świadczeniu usług prawnych w głównej mierze w sprawach o charakterze gospodarczym. W ramach prowadzonej działalności zajmowała się m. in. przyjmowaniem od swoich klientów depozytów pieniężnych, które miały być przeznaczone na różne cele inwestycyjne na rzecz klientów.

Jedną z klientek była poznana przez M. P. (1) na studiach podyplomowych koleżanka - M. K. (1). M. K. (1) planowała w ówczesnym czasie otworzyć firmę kosmetyczną, na poczet której zaoszczędziła ok. 250 000 zł. M. P. (1) dowiedziawszy się o tym, zaproponowałaM. K. (1) udział w licytacjach komorniczych i w tym celu kobiety w dniu 8 grudnia 2015 roku zawarły umowę depozytu. Pieniądze złożone w depozycie miały służyć do opłacenia kosztów licytacji. W umowie zastrzeżono, że M. P. (1) nie ma prawa do swobodnego rozporządzania depozytem, a jedynie może dokonywać czynności mających na celu przekazanie/przelanie przedmiotu depozytu. Nadto, przewidziano w niej obowiązek zwrotu zdeponowanych pieniędzy na żądanie M. K. (1)w ciągu 1 miesiąca od wezwania. M. P. (1) pobierała za świadczone usługi wynagrodzenie.

W ramach ww. umowy M. K. (1) przekazała do depozytu następujące środki pieniężne w gotówce:

-: w dniu 8 grudnia 2015 roku kwotę 130 000 zł
-: w dniu 30 maja 2016 roku kwotę 120 000 zł.

M. K. (1) podczas licytacji reprezentowana była przez umocowanego pracownika Kancelarii.

M. K. (1) i M. P. (1) nawiązały w trakcie współpracy przyjacielską relację do tego stopnia, że M. P. (1) miała świadomość o sytuacji rodzinnej, majątkowej a nawet zdrowotnej M. K. (1) (która chorowała (...)). M. P. (1) roztaczała wizję osoby posiadającej znajomości wśród majętnych osób, doświadczenie i wiedzę, powoływała się na to, że jako prawnik pełni zawód zaufania publicznego, czym zbudowała zaufanie u M. K. (1).

Na początku, po zawarciu ww. umów M. P. (1) informowała M. K. (1)o tym, jakie mieszkania będą licytowane, gdzie i kiedy licytacja się odbędzie, jednak bez okazania stosownych dokumentów. Przez kolejne dwa lata M. P. (1) nie informowała o szczegółach prowadzonych licytacji. Nie została wylicytowana żadna nieruchomość, bowiem jak zapewniała pokrzywdzoną M. P. (1) – licytacje wygrywały za każdym razem inne osoby. W związku z brakiem efektów działań M. P. (1), M. K. (1) postawiła odzyskać pieniądze i wezwała kilkukrotnie M. P. (1) do zwrotu zdeponowanych pieniędzy. Wezwania okazały się bezskuteczne, bowiem w odpowiedzi na nie M. P. (1) zaczęła ignorować próby kontaktu.

M. P. (1) pieniędzy nie zwróciła i zerwała kontakt z M. K. (1). Nie ustalono na co M. O. – P. przeznaczyła wpłacone przez M. K. do depozytu środki pieniężne.

M. K.wystąpiła do Sądu Okręgowego w Warszawie z powództwem cywilnym o zapłatę. Przed Sądem I instancji sprawa toczyła się pod sygn. akt III Nc 8/18, następnie pod sygn. akt III C 146/15. Wyrokiem z dnia 10 marca 2020 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od M. P. (1) na rzecz M. K. (1) kwotę 250.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania M. K. (1)

579v.-580, 2449v.-2455v.

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania J. Ł. (1)

774-775

Dokumenty J. Ł.

777

umowy depozytu z dn. 8.12.2015 i 30.05.2016 + pełnomocnictwo

756-759, 2270-2274, 2326-2327, 2670

potwierdzenia wypłaty gotówki z dn. 9.12.2015, 30.05.2016

763-764

wezwania do zapłaty z dn. 22.09.2017 wraz z oświadczeniem świadka

760-762

akta sprawy III Nc 8/18

765-773

wiadomości e-mail dot. współpracy M. K. (1) z M. Okoń-Partyką

2996-3006

list M. P.do M. K.

2667-2669

wyrok w sprawie III C 146/19 wraz z uzasadnieniem

2517-2523

dokumentacja skarbowa (...) Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...) zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...)dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P.

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

M. P. (1)

czyn z pkt 10 - działając w krótkich odstępach czasu w okresie czerwiec – listopad 2016 w W., z góry powziętym zamiarem, przywłaszczyła sobie cudzą rzecz ruchomą w postaci przekazanych jej przez J. S. (2) pieniędzy przeznaczonych na spłatę zobowiązań J. S. (2) względem A. J. (2) w łącznej wysokości 66 tysięcy złotych, tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Jedną z klientek Kancelarii była A. J. (2), która poznała się z M. P. (1) w 2012 roku przy okazji załatwiania spraw majątkowych po zmarłych dziadkach. M. P. (1) i A. J. po czasie nawiązały koleżeńską relację, dzieląc się ze sobą szczegółami z życia osobistego i wówczas M. P. (1) zaproponowała A. J., by ta zdeponowała swoje pieniądze w depozycie Kancelarii.

Na przełomie 2014 i 2015 roku M. P. (1) zaproponowała A. J. zakup czterech działek w M. (gmina O.) na licytacji komorniczej. Działki te, po wyższej cenie niż wylicytowana, miały zostać sprzedane M. G. i M. S. z K. i na tej transakcji A. J. miała zarobić. Z racji, że A. J. nie posiadała środków na opłacenie działek, M. P. (1) udzieliła jej pożyczki na zakup trzech działek, natomiast na zakup czwartej M. P. (1) zorganizowała kredyt na nazwisko A. J.. A. J. nabyła działki, jednak do sprzedaży działek kupcom z K. ostatecznie nie doszło, gdyż wycofali się z transakcji.

Kolejno, M. P. (1) zaproponowała A. J. zakup w drodze licytacji komorniczej mieszkania przy ul. (...) w W.. A. J. nie posiadała środków na wpłatę wadium, więc M. P. (1) zorganizowała kredyt na ten cel. Z uwagi na to, że pozostała część ceny mieszkania nie została wpłacona, mieszkanie nie zostało nabyte przez A. J..

M. P. (1) poznała A. J. z D. P. (1) i zaproponowała, żeby A. J. zakupiła spółkę (...) sp. z o.o., w której D. P. był pracownikiem i została jej prezesem. Dokumentacją dotyczącą sprzedaży spółki zajmował się D. P.. A. J. widniała tylko w dokumentach jako prezes, nie prowadziła w spółce działalności, natomiast wszelkie działania związane ze spółką podejmował D. P.. A. J. (2) za namową D. P. wzięła wraz z siostrą E. G. (1) kredyt hipoteczny w wysokości ok. 200.000 zł, którego zabezpieczenie stanowiły mieszkania należące do E. G. i A. J.. Kredyt nie został spłacony.

M. P. (1) za ww. usługi pobierała od A. J. wynagrodzenie.

Następnie M. P. (1) złożyła propozycję A. J. by zainwestowała ona swoje pieniądze udzielając pożyczki na procent znajomej M. P. – J. S. (2), która potrzebowała wsparcia finansowego na otworzenie nowej filii biura podróży. A. J. zawarła z J. S. umowę pożyczki i wypłaciła w 4 transzach kwotę po 33 000 zł (łącznie 132 000 zł). Pożyczka była zabezpieczona wekslami, które zatrzymała M. P. (1). A. J. trzy z transz wypłaciła z własnych oszczędności, natomiast na jedną transzę zaciągnęła kredyt zorganizowany przez M. P. (1). Zgodnie z ustaleniami, J. S. miała zwrócić pieniądze M. P., która następnie miała je przekazać uprawnionej A. J..

A. J. mimo upływu terminu do zwrotu pożyczki nie otrzymała pieniędzy, więc zażądała spotkania z J. S.. Spotkanie odbyło się jesienią 2016 roku w Kancelarii (...). P.. Podczas spotkania okazało się, że J. S. kwotę 66 000 zł w dwóch ratach w okresie od czerwca do listopada 2016 r. przekazała na poczet zwrotu pożyczki M. P. (1), natomiast M. P. (1) tych pieniędzy nie zwróciła A. J.. Po spotkaniu, M. P. (1) zerwała kontakt z A. J. i do dnia dzisiejszego nie zwróciła ww. pieniędzy.

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania A. J. (2)

210-211v.; 308-311, 342-354, 553-554, 614-615, 2493-2498, 3045-3045v.

zeznania J. S.

571-572v., 2137-2141, 2593-2596

zeznania D. P. (1)

747-748

zeznania A. J. (4)

1888-1890

zeznania E. G. (1)

1912-1913

zeznania K. Z. (1)

500-501, 966-967, 966-967, 3076-3079, 3136-3137

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania J. Ł. (1)

774-775

zeznania J. P. (1)

839-840v.

zeznania R. G.

842-843

zeznania M. G. (3)

848-848v., 879-880

zeznania M. S. (2)

859-861, 3141v.-31144

zeznania M. R. (2)

849-850

zeznania A. K.

856-857

zeznania D. H.

881-882

zeznania M. G. (1)

885-886

zeznania D. B. (1)

3137-3140

zeznania E. B. (1)

3140v.-3141v.

dokumenty dot. sprawy pań B.

3116-3134, 3200-3208

dokumenty dot. J. S. i M. G.

2948-2953, 3212-3227

umowy pożyczki między A. J. a J. S.

2881-2898

dokumenty M. S.

862-872, 3228-3241

dokumenty J. Ł.

777

dokumenty dot. nieruchomości A. J.

314, 322-341v., 361-36, 410-411, 423-438, 4104, 4295-4303

dokumenty dotyczące współpracy, rozliczeń i spraw majątkowych między M. P. a A. J. + FV

214- 215, 315-321, 3017-3040

dokumentacja bankowa dot. A. J.

217, 357-360, 381-409, 412-422, 439-499, 530-539, 543-549

dokumentacja dot. relacji A. J. ze spółką (...) sp. z o.o. (uprzednio (...) sp. z o.o.)

216, 527-529, 583-610, 617-660, 750-751, 832-834, 1534-1535, 1730-1738

płyta CD dot. informacji z (...)

3267

(...) sp. z o.o.

1684-1689

akta sprawy sygn. I Co 4449/22

4315-4336, 4377-4438

oględziny akt komorniczych I Co 857/13, I Co 1733/13, I Co 382/14, I Co 39/14

696-746

M. P. (1) nie była dotychczas karana. Nie jest ona osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, w okresie zarzucanego czynu miała pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i możliwość pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonej zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne.

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

10.

M. P. (1)

czyn z pkt 11 - w dniu 3 czerwca 2015 r. znajdując się w stanie grożącej niewypłacalności uszczupliła zaspokojenie swoich wierzycieli: M. W. (1), J. B. (1), D. M. (1), P. M. (1), D. M. (2) poprzez zawarcie w dniu 3 czerwca 2015 r. w formie aktu notarialnego rep. (...) (...) umowy darowizny nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Lubartowie prowadził księgi wieczyste o numerach: (...) oraz (...), tj. o czyn z art. 300 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Darowizną z dnia 23 lipca 2003 r. dokonaną przed notariuszem P. F. w Kancelarii Notarialnej P. F. – notariusz w L. (Rep. (...) (...)), M. P. (1) otrzymała od rodziców – K. i H. P. nieruchomości gruntowe, dla których Sąd Rejonowy w Lubartowie prowadził księgi wieczyste o numerach (...). W okresie od 2011 roku do 2016 roku, jak w odniesieniu do czynów z pkt. 1-9 wyroku opisano, M. W. (1), J. B. (1), D. M. (1), P. M. (1), D. M. (2) i M. K. (1), wpłacili na poczet depozytów do Kancelarii (...). P. łącznie około 5 530 000 zł. W międzyczasie między 2014 a 2015 rokiem zaczęły pojawiać się pierwsze problemy z wypłacaniem pieniędzy na rzecz ww. osób, natomiast w dniu 3 czerwca 2015 r. przed notariuszem E. J. w Kancelarii Notarialnej S. C., E. J. – notariusze spółka cywilna w W. (Rep. (...) (...)) M. P. (1) dokonała darowizny ww. nieruchomości na rzecz brata A. P. (1) pozbywając się tym samym majątku, z którego wierzyciele mogliby zaspokoić swoje wierzytelności. Wprawdzie było już kilka lat wcześniej ustalone, że przedmiotowe nieruchomości zostaną bratu przekazane, gdzie będzie on prowadził gospodarstwo rolne, nie mniej jednak akt darowizny miał miejsce w czasie kiedy oskarżona zaciągnęła wielomilionowe zobowiązania wobec pokrzywdzonych.

Poza zobowiązaniem z depozytów, w chwili zawierania ww. umowy darowizny, na M. P. (1) ciążyły inne liczne zobowiązania finansowe na wysokie kwoty, w tym zobowiązania kredytowe i hipoteczne. Łączna wartość zadłużenia znacznie przekraczała przychody z działalności M. P. (1).

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

dokumentacja bankowa M. P. (1)

1703-1721, 2041-2074, 2081-2091, 2094-2094v.

dokumentacja bankowa A. P.

2092-2093, 2094-2094v., 2095-2128

ZUS i US A. P.

1740-1741; 1742-1743

dokumentacja z sądów wieczystoksięgowych

1745-1812

dokumentacja skarbowa A. P.

1860-1887

ZUS A. P.

1909-1910v.

akta sprawy I C 1845/23

4339-4344

zajęcie wierzytelności w sprawie (...)

205

dokumentacja skarbowa (...)Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...)zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...)dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P. (1):

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

struktura przychodów kancelarii, zaświadczenia ZUS, PIT

3955-3972

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

11.

M. P. (1)

czyn z pkt 12 - w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 3 lipca 2014 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 3 lipca 2014 r. w K., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 25.000 zł od banku (...) S.A. (obecnie (...)) na podstawie umowy nr (...) przedłożyła nierzetelne zaświadczenie dot. podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne wystawione przez ZUS, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) S.A. (obecnie(...)), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 25.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

czyn z pkt 13 - w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 27 sierpnia 2014 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 27 sierpnia 2014 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 60.000 zł od banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 60.000 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

czyn z pkt 14 - w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 4 grudnia 2014 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 4 grudnia 2014 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania od banku (...) S.A. pożyczki pieniężnej w postaci limitu zadłużenia na koncie (...) w wysokości 41.050 zł, przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 41.050 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

czyn z pkt 15 - w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 21 kwietnia 2015 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 21 kwietnia 2015 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 153.927,87 zł od banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 153.927,87 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

czyn z pkt 16 - w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 12 października 2015 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 12 października 2015 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki konsolidacyjnej w kwocie 119.640,21 zł od Banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o zarobkach, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...)S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 119.640,21 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

czyn z pkt 17 - w bliżej nieustalonym czasie, nie później niż do dnia 13 listopada 2015 r. w nieustalonym miejscu, chcąc aby J. S. (2) popełniła czyn zabroniony, nakłoniła ją do tego, aby ta w dniu 13 listopada 2015 r. W., w celu uzyskania korzyści majątkowej oraz uzyskania pożyczki pieniężnej w kwocie 104.737,32 zł od banku (...) S.A. na podstawie umowy nr (...), przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o źródle i wysokości miesięcznych dochodów, co stanowiło okoliczność o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. pożyczki, czym doprowadziła (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 104.737,32 zł poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ww. Banku co do wysokości faktycznie uzyskiwanych dochodów, przy czym przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zaspokoiła roszczenia pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. P. (1) prowadzi od 2005 roku działalność gospodarczą pod (...) polegającą m. in. na świadczeniu usług prawnych. W ramach prowadzonej działalności zajmowała się m. in. przyjmowaniem od swoich klientów depozytów pieniężnych, które miały być przeznaczone na różne cele na rzecz klientów. Jedną z klientek była J. S. (2), obywatelka (...), z wyraźnym wschodnim akcentem, która do czasu poznania oskarżonej pracowała jako sprzedawca na bazarze. Kobiety nawiązały bliższą relację, a J. S. (2) korzystała sporadycznie z usług prawnych M. P. (1). Około 2013 roku, po kilku latach znajomości, M. P. (1) zaoferowała J. S. pracę w biurze podróży prowadzonym przez I. L. (1) o nazwie (...) (znajomą M. P. (1)). I. L. zatrudniła J. S.. Jej wynagrodzenie za pracę wynosiło początkowo ok. 1 000 zł, potem wzrosło do około 3 000 zł.

Po kilku miesiącach, M. P. (1) nakłoniła J. S. do zawarcia kilku umów kredytowych. Z każdego z uzyskanych kredytów M. P. (1) pobrała po 9% wynagrodzenia. Do wniosków o kredyty J. S. załączała zaświadczenie o zatrudnieniu (przygotowane na zlecenie M. P. (1)), w którym wynagrodzenie za pracę J. S. w biurze podróży zostało określone na kwotę znacznie wyższą, dzięki czemu J. S. zawarła następujące umowy :

a) umowę o limit kredytowy nr (...) z Bankiem (...) S.A. w K. (obecnie: (...) Bank (...) S.A.) z dnia 3 lipca 2014 r. na kwotę 25 000 zł, przy zawarciu której przedłożyła nierzetelną informację z ZUS wskazującą na zawyżoną podstawę wymiaru składki - 12 821,58 zł

b) umowę pożyczki pieniężnej nr (...) z(...)S.A. z dnia 27 sierpnia 2014 r. na kwotę 60 000 zł, przy zawarciu której przedłożyła nierzetelną informację z ZUS wskazującą na zawyżoną podstawę wymiaru składki - 12 821,58 zł;

c) umowę o limit zadłużenia na koncie (...) z (...)S.A. z dnia 4 grudnia 2014 r. na kwotę 41 050 zł, przy zawarciu której przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o zarobkach na kwotę 9 000 zł netto;

d) umowę pożyczki pieniężnej nr (...) z (...)S.A. z dnia 21 kwietnia 2015 r. na kwotę 153 927,87 zł, przy zawarciu której przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o zarobkach na kwotę 10 937,49 zł netto;

e) umowę pożyczki konsolidacyjnej nr (...) z (...)S.A. z siedzibą w W. z dnia 12 października 2015 r. na łączną kwotę 119 640,21 zł (umowa obejmowała pożyczkę udzieloną przez (...) S.A. z dn. 27 sierpnia 2014 r.), przy zawarciu której przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o zarobkach na kwotę 11 511,65 zł netto;

f) umowę pożyczki pieniężnej nr (...) z (...) Bank (...) S.A. z dnia 13 listopada 2015 r. na kwotę 104 737,32 zł, przy zawarciu której przedłożyła nierzetelne zaświadczenie o zarobkach na kwotę 11 511,48 zł netto.

Pieniądze uzyskane z kredytów rozdysponowała M. P. (1).

J. S. (2) nie była w stanie spłacić wszystkich zaciągniętych kredytów z uwagi na brak wystarczających dochodów. Nie mniej jednak przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie spłaciła wszystkie kredyty i pożyczki udzielone jej przez (...) Bank (...).

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

2177-2178, 2249-2250, 2633-2641v., 2962v.-2974, 3244-3247

zeznania J. S.

571-572v., 2137-2141, 2593-2596

zeznania I. L.

852-854, 2161-2164, 2589-2593

zeznania K. K.

2168-2169

zeznania A. M. (1)

752-753

zeznania M. G. (3)

848-848v., 879-880

zeznania W. K.

4125-4126

umowa o pracę wraz z dokumentami

2931-2933

dokumenty przedstawione przez K. K.

2171-2173, 2110-2115

dokumentacja bankowa (...) S.A.

1239-1248n, 1248p-1248r.

dokumentacja bankowa dot. (...) SA (obecnie (...) S.A.)

1251-1266v., 1538-1541

dokumentacja bankowa (...)S.A.

1267-1391

dokumentacja bankowa (...) S.A.

1403-1424v., 1897-1908, 1935-2033

dokumenty M. P. (1): saldo opłat, faktury vat, inne (dot. (...) i J. S.)

4003-4018

dokumentacja skarbowa (...)Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu (...)zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu (...)deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu (...)dot. rachunków bankowych podmiotu

122-156

dokumentacja bankowa dot. rachunków M. P. (1):

-(...)

- (...)

+ płyty CD

287-303

M. P. (2)nie była dotychczas karana. Nie jest ona osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, w okresie zarzucanych czynów miała pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów i możliwość pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonej zdiagnozowano zaburzenia adaptacyjne.

KRK

2609, 2995

dokumentacja medyczna M. P. (1)

3920, 3924, 3928

opinia psychiatryczno-psychologiczna

4058-4060

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCENA DOWODÓW

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

częściowo wyjaśnienia M. P. (1)

Sąd dał wiarę oskarżonej w zakresie, w jakim jej wyjaśnienia pokrywały się ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków, pokrzywdzonych i dowodów z dokumentów. Wiarygodne były depozycje dot. okoliczności zapoznania i częściowo współpracy z pokrzywdzonymi. W pozostałym zakresie Sąd nie dał wiary oskarżonej, o czym poniżej.

zeznania M. W. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom M. W. (1), albowiem są one wyczerpujące, jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzona opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich przyjacielskich relacjach, budowaniu zaufania i propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów, licytacji komorniczych, udzielanych pożyczek oraz opowiedziała o braku efektów inwestycji, a następnie problemach w odzyskaniu zdeponowanych pieniędzy. Nadto, omówiła szczegółowo okoliczności udzielenia pożyczek T. A. na zakup Pałacu w B.. Pokrzywdzona zeznała, że oskarżona swoją postawą robiła wrażenie osoby majętnej, kompetentnej i godnej zaufania, zaprzyjaźniała się, a następnie namawiała do deponowania u niej pieniędzy, jednak jak przyszło do ich zwrotu to dystansowała się, lekceważyła próby kontaktu, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadków: L. W. (1), T. A., K. J. (1) i dowodach z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzona miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzenia, w szczególności te dotyczące sposobu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania T. A.

Sąd dał wiarę zeznaniom T. A., albowiem są one wyczerpujące, jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny, w tym zeznaniami świadków: M. W. (1), L. W. (1), K. J. (1) i dowodami z dokumentów. Świadek opowiedział o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, udzielonych mu przez M. i L. W. pożyczek na zakup Pałacu w B. oraz okolicznościach zorganizowania ww. pożyczek przez oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka.

zeznania K. J. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Świadek opowiedział o okolicznościach transakcji sprzedaży Pałacu w B. oraz relacji z T. A. i roli oskarżonej w przedsięwzięciu, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka.

zeznania L. W. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom L. W. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Świadek – matka pokrzywdzonej M. W. opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących nakłaniania do udzielania pożyczek T. A. oraz opowiedziała o braku efektów inwestycji, trudnościach związanych z próbą odzyskania pieniędzy oraz próbą kontaktu z oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka. Sąd nie znalazł powodów, dla których świadek miałby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstwa, którego nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzenia, w szczególności te dotyczące sposobu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 5.04.2011 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 16.01.2012 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 12.03.2012 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 22.05.2012 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 13.11.2012 r.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność zawarcia umów depozytu i treści tych umów. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

wezwanie do zwrotu depozytów z dn. 27.06.2017 r.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność braku zwrotu pieniędzy z depozytu. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

wiadomości sms między M. P. (1) a M. W.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność świadczonych przez oskarżoną usług prawnych na rzecz M. W.. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumentacja załączona przez M. W. (1):

- spis faktur za obsługę prawną

- oś czasu

- pełnomocnictwo

- akty notarialne dotyczące zakupu mieszkania przy ul. (...) w W.

- dokumenty dot. umowy pożyczki z T. A.

- dokumenty dot. umów kredytowych

- faktury za doradztwo prawne

- dokumenty kredytowe

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność całokształtu współpracy oskarżonej z M. W., w tym dotyczących licytacji komorniczych, pożyczek zaciągniętych przez M. W. za namową oskarżonej, jak również poruszające kwestię pożyczek udzielonych przez M. W. i L. W. T. A. na poczet kupna Pałacu w B.. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumenty dot. Pałacu B.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność współpracy M. W. z T. A.. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

(...) sp. z o.o.

Dowód wiarygodny, sporządzony przez uprawnione organy, jest to wydruk z KRS spółki należącej do K. J., niekwestionowane.

zeznania J. B. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom J. B. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzona opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, budowaniu zaufania, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów i licytacji komorniczych oraz o trudnościach związanych z odzyskaniem zdeponowanych pieniędzy. Zeznała, że oskarżona swoją postawą robiła wrażenie osoby majętnej, kompetentnej i godnej zaufania, zaprzyjaźniała się, a następnie namawiała do deponowania u niej pieniędzy, jednak jak przyszło do ich zwrotu to dystansowała się, lekceważyła próby kontaktu, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach R. B. oraz zgromadzonej dokumentacji. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzona miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzeń, w szczególności te dotyczące postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania R. B. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom R. B. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Świadek jest mężem pokrzywdzonej J. B. (1) i wieloletnim znajomym M. P. (1). Opowiedział o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, przyjaźni, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów i licytacji komorniczych oraz braku zwrotu zdeponowanych pieniędzy. Opowiedział o trudnościach związanych z próbą odzyskania pieniędzy oraz próbą kontaktu z oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach J. B. oraz załączonej dokumentacji. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka. Sąd nie znalazł powodów, dla których świadek miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez niego okoliczności zdarzeń, w szczególności te dotyczące postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

- protokoły przyjęcia depozytu z dn. 6.03.2011 r. i 29.03.2011 r.

- oświadczenie z dn. 1.04.2016 r.

- pokwitowanie odbioru kwoty 100 000 zł

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność zawarcia umów depozytu, ich treści oraz zwrotu części pieniędzy. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dn. 28.04.2017 r.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność braku zwrotu pieniędzy. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

wiadomości sms M. P. (1) i J. B.

Dowody stanowią wydruk wiadomości sms między oskarżoną a J. B., są wiarygodne, niekwestionowane. Stanowią dowód na okoliczność relacjiM. P. (1) i J. B., jak również urwanie kontaktów w momencie zawezwania do zwrotu depozytów.

dokumenty dot. sprawy cywilnej I C 571/18

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność procesu między oskarżoną a pokrzywdzoną o zapłatę niezwróconych pieniędzy z depozytu. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

akta spraw komorniczych dot. licytowanych mieszkań

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność postępowań egzekucyjnych dot. proponowanych przez oskarżoną licytowanych mieszkań. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

zajęcie wierzytelności w sprawie (...)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność zabezpieczenia nakazu zapłaty wydanego przeciwko M. P. (1) w sprawie o zapłatę między J. B. a oskarżoną. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

akta komornicze (...)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność sytuacji prawnej nieruchomości licytowanych przez oskarżoną na rzecz J. B.. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania D. M. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej D. M. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny, w szczególności z zeznaniami pozostałych pokrzywdzonych, świadków oraz dowodami z dokumentów. Pokrzywdzona opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich wieloletnich relacjach, budowaniu zaufania ze strony oskarżonej, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów składanych na żądanie oskarżonej w postaci gotówki, które miały być przeznaczone na interesy z obywatelami Ameryki pochodzenia (...). Opowiedziała o braku efektów inwestycji, a następnie o trudnościach związanych z próbą odzyskania pieniędzy oraz próbą kontaktu z oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonych i świadków: P. M. (1), M. M. (2), D. M. (2) i M. M. (3), ale również w dowodach z dokumentów. Pokrzywdzona wprawdzie niektórych istotnych szczegółów dotyczących rozliczeń między nią a oskarżoną nie pamiętała, jednakże jest to uzasadnione znacznym upływem czasu od zdarzeń, a do tego pokrzywdzona jest osobą starszą, cierpiącą na dolegliwości zdrowotne. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzona miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzeń, w szczególności te dotyczące schematu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania P. M. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom P. M. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzony opowiedział o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów, które miały być przeznaczone na interesy z obywatelami Ameryki pochodzenia (...) oraz braku zwrotu zdeponowanych pieniędzy. Opowiedział o braku efektów inwestycji a następnie o trudnościach związanych z próbą odzyskania pieniędzy oraz próbą kontaktu z oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonych i świadków: D. M. (1), M. M. (2), D. M. (2) i M. M. (3) oraz dowodach z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzony miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez niego okoliczności zdarzeń, w szczególności te dotyczące sposobu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania M. M. (2)

Świadek jest wnukiem pokrzywdzonej D. M. (1) i synem pokrzywdzonych M. i D. M. (2). O problemach we współpracy jego członków rodziny z oskarżoną wie jedynie ze słyszenia, sam bowiem nie był świadkiem zdarzeń opisanych w stanie faktycznym. Depozycje świadka są wiarygodne, logiczne, niekwestionowane przez strony, potwierdzone zgromadzonym materiałem dowodowym.

zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wraz z załącznikami, w tym:

- 2 egz. protokół przyjęcia depozytu z dn. 2.01.2013 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 21.03.2014 r.

- protokół przyjęcia depozytu z dn. 22.04.2014 r.

- 12.05.2014 r.

- wezwania do zapłaty

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność umów depozytowych, ich treści i braku zwrotu części pieniędzy. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

protokół przyjęcia depozytu z dn. 2.01.2013 r. złożony przez M. P. (1)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność złożonych depozytów. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumenty załączone przez M. P. (1):

-faktura vat

-pisma w sprawie rozliczeń

-wyciągi z rachunków dot. P. M.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność świadczonych usług i wzajemnych rozliczeń.

pełnomocnictwa

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne. Stanowią dowód na okoliczność upoważnienia oskarżonej do świadczenia usług.

umowa o obsługę prawną z dn. 3.01.2012 r.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne. Stanowią dowód na okoliczność upoważnienia oskarżonej do świadczenia usług.

dokumenty dotyczące współpracy przy spółce (...) sp. z o.o.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność świadczonych usług prawnych na rzecz tej spółki. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumenty do sprawy o sygn. akt: I C 611/17

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność toczącego się postępowania o zapłatę między oskarżoną a pokrzywdzonym P. M..

zeznania D. M. (2)

Sąd dał wiarę zeznaniom D. M. (2) (brat P. M. (1), syn D. M. (1), mąż M. M. (3)), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzony opowiedział o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów, które miały być przeznaczone na komornicze licytacje nieruchomości oraz o okolicznościach założenia i działalności spółki (...) sp. z o.o., jak i o okolicznościach udzielenia pożyczki J. S. (2). Opowiedział o braku efektów inwestycji a następnie o trudnościach związanych z próbą odzyskania pieniędzy oraz próbą kontaktu z oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach P. M. (1), D. M. (1), M. M. (2), M. M. (3), J. S. (2) oraz dowodach z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzony miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez niego okoliczności zdarzeń, w szczególności te dotyczące schematu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania M. M. (3)

Sąd dał wiarę zeznaniom M. M. (3), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzona opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów, które miały być przeznaczone na komornicze licytacje nieruchomości oraz o okolicznościach założenia i działalności spółki (...) sp. z o.o. jak i o okolicznościach udzielenia pożyczki J. S. (2). Opowiedziała o braku efektów inwestycji a następnie o trudnościach związanych z próbą odzyskania pieniędzy oraz próbą kontaktu z oskarżoną, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach pokrzywdzonych i świadków: P. M. (1), M. M. (2), D. M. (1), J. S. (2). Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzona miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstw, których nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzeń, w szczególności te dotyczące schematu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

- protokoły przyjęcia depozytu

- wezwania do zwrotu zdeponowanych pieniędzy

- protokół wydania dokumentów

dokumenty dot. pożyczki dla J. S. (2)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność udzielonej pożyczki przez małżeństwo D. i M. M.. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

pisma z KIRP, NRA, ORA, OIRP

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnione do tego organy. Stanowią informację o tym, że oskarżona nie posiada uprawnień adwokata oraz radcy prawnego. Jest to wątek o tyle istotny, że większość pokrzywdzonych i świadków było przekonanych, że oskarżona wykonuje zawód zaufania publicznego.

akta sprawy cywilnej o zapłatę I C 1107/16 prowadzonej przez SO w Warszawie

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność sprawy cywilnej o zapłatę z tytułu niezwróconych zdeponowanych pieniędzy. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumenty dot. lokalu przy ul. (...), (...)-(...) W.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, niekwestionowane przez strony. Stanowią dowód na okoliczność licytacji komorniczej wskazanej nieruchomości.

dokumentacja dot. (...) sp. z o.o.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, niekwestionowane przez strony. Stanowią dowód na działalność spółki założonej z sugestii oskarżonej.

dokumenty dot. obsługi prawnej i licytacji

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, niekwestionowane przez strony. Stanowią dowód na świadczone przez oskarżoną usługi.

komornicze dokumenty dot. J. S.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, niekwestionowane przez strony. Stanowią dowód na okoliczność wylicytowanych nieruchomości na rzecz J. S..

faktury VAT

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, miarodajne dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Stanowią dowód na świadczone przez oskarżoną usługi prawne.

wyciągi z rachunków bankowych D. i M. M., zestawienie wpłat i wypłat

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, niekwestionowane przez strony. Stanowią dowód m. in. na okoliczność wypłaty środków pieniężnych celem wpłaty depozytów w gotówce.

zeznania M. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom M. K. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzona opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, budowaniu przez oskarżoną zaufania, propozycjach inwestycji płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących depozytów i licytacji komorniczych oraz braku zwrotu zdeponowanych pieniędzy. Pokrzywdzona zeznała, że oskarżona swoją postawą robiła wrażenie osoby majętnej, kompetentnej i godnej zaufania, zaprzyjaźniała się, a następnie namawiała do deponowania u niej pieniędzy koniecznie w postaci gotówki, inwestycji nie realizowała, a jak przyszło do ich zwrotu to dystansowała się, lekceważyła próby kontaktu, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzona miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstwa, którego nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzenia, w szczególności te dotyczące schematu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

umowy depozytu z dn. 8.12.2015 i 30.05.2016 + pełnomocnictwo

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność zawarcia umów depozytu i ich treści. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

wezwania do zapłaty z dn. 22.09.2017 wraz z oświadczeniem świadka

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne i wartościowe, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność braku zwrotu pieniędzy z depozytów. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

akta sprawy III Nc 8/18

wyrok w sprawie III C 146/19 wraz z uzasadnieniem

wiadomości e-mail dot. współpracy M. K. z M. P. (1)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, niekwestionowane przez strony. Stanowią dowody na okoliczność relacji M. K. z M. P. (1).

list M. P. (1) do M. K.

Dowód wiarygodny, jest to list z 2020 roku skierowany przez oskarżoną do M. K. z propozycją polubownego rozwiązania sporu i wzajemnych rozliczeń. Oskarżona uznaje w nim dług wobec M. K..

zeznania A. J. (2) (obecnie G.)

Sąd dał wiarę zeznaniom A. J. (2), albowiem są one wyczerpujące jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Pokrzywdzona opowiedziała o okolicznościach poznania oskarżonej, ich relacjach, budowaniu zaufania przez oskarżoną szeregu propozycji inwestycyjnych płynących ze strony oskarżonej, w szczególności tych dotyczących pożyczki udzielonej J. S., roli oskarżonej w zarzucanych procederach. Opowiedziała o tym jak udzieliła J. S. pożyczki, która następnie nie została zwrócona oraz o konfrontacji z J. S. w siedzibie kancelarii oskarżonej, gdzie dowiedziała się, że jej pieniądze trafiły do oskarżonej, co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach J. S. i dowodach z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej. Sąd nie znalazł powodów, dla których pokrzywdzona miałaby bezpodstawnie pomówić oskarżoną o dokonanie przestępstwa, którego nie popełniła, tym bardziej, że przedstawione przez nią okoliczności zdarzenia, w szczególności te dotyczące schematu postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania J. S. (2)

Sąd dał wiarę zeznaniom J. S. (2), albowiem są one wyczerpujące jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek była współoskarżoną do niniejszej sprawy zanim jej sprawa została wyłączona do odrębnego rozpoznania. Opowiedziała ze szczegółami okoliczności poznania oskarżonej i I. L. i ich relacjach, przyjaźni, propozycjach inwestycyjnych kierowanych przez oskarżoną, a następnie ze szczegółami omówiła proceder wskazany w pkt 10 (pożyczka A. J.) i 12-17 wyroku polegający za zaciąganiu pożyczek na rzecz oskarżonej i za jej namową, które następnie nie były spłacane i że do tych czynów posłużyły zaświadczenia o zarobkach przygotowane na zlecenie oskarżonej, w których wskazano wyższe wynagrodzenie niż J. S. otrzymywała w rzeczywistości, jak również to, że oskarżona pobierała wynagrodzenie w wysokości 9% wartości każdej pożyczki. Opowiedziała również o okolicznościach związanych z pożyczką udzieloną przez A. J. i o tym, że dokonała jej spłaty przekazując pieniądze oskarżonej (potwierdziła wersję przedstawioną przez A. J.). Depozycje świadka znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach I. L., A. J., rodziny M., pozostałych świadków i dowodach z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka. Mogłoby wydawać się, że świadek z racji, że brała udział w przestępczym procederze wraz z oskarżoną zezna na jej niekorzyść, by umniejszyć swojej roli, jednak świadek wyraziła skruchę co do swojego postępowania, nie umniejszała swoim czynom, co pozwala uznać, że jej depozycje były szczere i nieukierunkowane na pogrążenie oskarżonej. Przedstawione przez nią okoliczności zdarzenia, w szczególności te dotyczące postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania D. P. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom D. P., albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek wprawdzie części okoliczności nie pamiętał, co było zrozumiałe z uwagi na upływ czasu. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Świadek opowiedział o okolicznościach współpracy z A. J. i M. P. (1) oraz o prowadzeniu spółki (...) sp. z o.o., co znalazło odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka.

zeznania A. J. (4)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek jest córką pokrzywdzonej A. J. (2). Okoliczności zdarzenia zna wprawdzie w głównej mierze z opowiadań matki, aczkolwiek była świadkiem naocznym wypłacania a następnie przekazywania pieniędzy na poczet spółki (...) sp. z o.o. przez A. J. (2). Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka, która nie miała żadnego interesu w pomówieniu oskarżonej.

zeznania E. G. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek jest siostrą pokrzywdzonej A. J. (2). Opowiedziała o okolicznościach zaciągnięcia przez nią i jej siostrę kredytu hipotecznego na rzecz spółki (...) sp. z o.o., roli oskarżonej w tym procederze. Zeznania te są także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka, która nie miała żadnego interesu w pomówieniu oskarżonej.

zeznania K. Z. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, albowiem są one wyczerpujące, jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek opowiedział jak wyglądała współpraca z oskarżoną w jego sprawie spadkowej. Opowiedział o tym jak oskarżona wpierw zaprzyjaźniła się z nim, a następnie namówiła go na podpisanie umów pożyczek w latach 2013-2014 (których treść przygotowywała) z klientami oskarżonej, wzięcie kredytu w wysokości 160 tys. zł oferując, że pieniądze z kredytu zostaną pożyczone firmie (...) sp. z o.o. Świadek miał zarobić na odsetkach z pożyczonych ww. firmie pieniędzy. Świadek wskazał, że wpłynęła tylko jedna wpłata, kolejnych już nie było. Świadek w 2013 r. w odpowiedzi na ofertę oskarżonej został udziałowcem i prezesem w spółce (...) sp. z o.o. w celu dochodzenia swoich roszczeń. Potwierdził, że w momencie jak podjął próbę kontaktu, by oskarżona pomogła mu wyegzekwować pożyczone pieniądze (skoro uprzednio wszystko zorganizowała), urwała ona kontakt. Wspomniał również o pożyczce, której miał udzielić „pani prowadzącej biuro podróży” (czyli J. S.) na prośbę oskarżonej. Zeznania świadka są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka, który nie miał żadnego interesu w pomówieniu oskarżonej.

zeznania W. K.

Świadek prowadziła księgowość dla spółki (...), w której zatrudniona była J. S. i to właśnie firma świadka wystawiała zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, które zostały wykorzystane do popełnienia czynów z pkt 12-17 wyroku. Zeznania są wiarygodne, spójne, logiczne. Niepamięć co do szczegółów prowadzonych usług na rzecz (...) jest uzasadniona, bowiem od okresu, w którym doszło do popełnienia czynów minęło prawie 10 lat, a do tego świadek świadczyła swoje usługi na rzecz wielu podmiotów. Należy wykluczyć aby świadek celowo wystawiała nierzetelne zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach dla J. S. (2) albowiem wystawiała je na podstawie dokumentów dot. zatrudnienia, listy płac i deklaracji do ZUS, które to dokumenty, nie były jednak zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy w zakresie faktycznego wynagrodzenia uzyskiwanego przez J. S., o czym świadek nie wiedziała. Świadek zeznała, że jako biuro nie byli uprawnieni do badania merytorycznie dokumentów przekazywanych im przez klientów „ więc jeśli spółka zgłasza, że mamy zgłosić takiego i takiego pracownika do ZUS-u, z takim i takim wynagrodzeniem to to robimy, sporządzamy listę płac i deklarację do ZUS-u. Tylko i wyłącznie na podstawie dokumentów, które spółka nam przekazuje sporządzamy te zaświadczenia o zarobkach.”

zeznania J. P. (1)

Świadek opowiedziała o znajomości z oskarżoną, o tym jak oskarżona wychodziła z inicjatywą przyjaźni, spotkań, a następnie poleciła jej stanowisko prezesa w spółce (...) sp. z o.o. za wynagrodzeniem. Kolejno oskarżona nakłoniła ją do wzięcia kredytu na ww. spółkę. Wspomniała o sprawie A. J., którą w czasie współpracy z oskarżoną poznała. Wskazała również, że oskarżona namawiała ją do załatwiania klientów, którzy będą deponować u oskarżonej pieniądze w depozytach. Opowiedziała również o roli R. G. w przedsięwzięciu w (...) sp. z o.o. Zeznania wiarygodne, spójne, logiczne, potwierdzają schemat postępowania oskarżonej opisany przez pozostałych świadków, a przede wszystkim pokrzywdzonych.

zeznania R. G.

Świadek nawiązał relację z oskarżoną w 2016 roku, bowiem chciał pomocy specjalisty przy zakupie kilku spółek do projektu biznesowego. Z racji, że świadek chciał ukryć swoje powiązania z przedmiotowymi spółkami oskarżona poleciła mu ustanowić A. J. oraz J. P. w zarządzie tych spółek. Następnie w 2017 roku chciała pożyczyć od świadka 100.000 zł, na co ten się nie zgodził, jednak kilka tygodni później udzielił jej pożyczki w wysokości 25.000 zł, z czego oskarżona po kilku wezwaniach zwróciła 5.000 zł. Wspomniał on również, że oskarżona „chwaliła się” współpracą z obywatelami Ameryki pochodzenia (...) i że to właśnie na inwestycję u tych osób gromadziła od klientów depozyty. Oskarżona namawiała świadka na złożenie depozytu u niej w postaci gotówki i prosiła o polecanie jej usług wśród potencjalnych klientów. Wskazał ponadto, że oskarżona opowiadając o świadczonych przez nią usługach powoływała się na liczne znajomości i możliwości zakupu nieruchomości po cenach preferencyjnych. Zeznania te znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach pozostałych świadków i pokrzywdzonych. Zeznania wiarygodne, logiczne i spójne, stanowiły wartościowy materiał dowodowy na poczet ustaleń stanu faktycznego.

zeznania M. G. (3)

Świadek jest byłym klientem oskarżonej („kupiec z K.), zwrócił się do niej w sprawie finansowania spółki, której był właścicielem oraz zakupu działek w M., na zakup których oskarżona miała pomóc zdobyć kredyt. Wspomniał o pożyczce udzielonej przez K. Z. i o tym, że do zawarcia umowy kredytu na zakup działek nie doszło. Zeznania wiarygodne, spójne, logiczne, wprawdzie nie miały bezpośredniego wpływu na ustalenia faktyczne dotyczące zarzucanego czynu z pkt 10, aczkolwiek uzupełniły ten stan faktyczny o okoliczności pozwalające odtworzyć postępowanie i motywy oskarżonej.

zeznania M. S. (2)

Świadek jest byłym klientem oskarżonej („kupiec z K.), zwrócił się do niej wraz z M. G. w sprawie finansowania spółki, której był właścicielem oraz zakupu działek w M., na zakup których oskarżona miała pomóc zdobyć kredyt. Wspomniał o pożyczce udzielonej przez K. Z. i o tym, że do zawarcia umowy kredytu na zakup działek nie doszło. Zeznał również na temat propozycji finansowych i inwestycyjnych, których następnie oskarżona nie realizowała. Opowiedział również o tym, że pieczę nad pożyczką między nim, M. S. a K. Z. trzymała oskarżona i to jej zwracali pieniądze, które miała przekazać K. Z.. Świadczy to o tym, że mechanizm organizowania pożyczek przez oskarżoną i przejmowania przez nią pieniędzy z tych pożyczek dotyczył nie tylko A. J. i J. S.. Zeznania wiarygodne, spójne, logiczne, wprawdzie nie miały bezpośredniego wpływu na ustalenia faktyczne dotyczące zarzucanego czynu z pkt 10, aczkolwiek uzupełniły ten stan faktyczny o okoliczności pozwalające odtworzyć całokształt postępowania i motywy oskarżonej.

zeznania D. B. (1)

Zeznania świadka wiarygodne, spójne, logiczne. Stanowiły wartościowy materiał dowodowy. Świadek, podobnie jak pokrzywdzeni w niniejszej sprawie zgłosiła się Kancelarii oskarżonej po uzyskanie pomocy przy finansowaniu spółki, w której pracowała świadek. Oskarżona poleciła jej założenie nowej spółki, w której zarządzie zasiadał znajomy oskarżonej i takie rozwiązanie miało ułatwić uzyskanie finansowania. Po założeniu spółki, oskarżona poleciła świadkowi zawrzeć umowę pożyczki E. i D. B. na kwotę 100.000 zł z inwestorem, którym okazał się K. Z. (panie B. nie znały i nie widziały się z K. Z.). Świadek zeznała, że oskarżona pobrała procent wynagrodzenia od pożyczki, pieniądze z pożyczki przejęła pozostawiając im jedynie 25.000 zł. Kiedy pojawiły się problemy z egzekucją pożyczki, kontakt z oskarżoną urwał się. Zeznania świadka potwierdzają schemat działania oskarżonej, tj. organizowanie pożyczek między swoimi klientami, pobieranie procentu wynagrodzenia od zorganizowanej pożyczki, zatrzymywanie dokumentów dotyczących umowy, a następnie konfiskowanie pieniędzy na własną rzecz.

zeznania E. B. (1)

Zeznania świadka wiarygodne, spójne, logiczne. Stanowiły wartościowy materiał dowodowy. Razem z matką D. B. (1) zawarły umowę pożyczki na kwotę 100.000 zł z K. Z.. Świadek potwierdziła, że oskarżona pobrała procent wynagrodzenia od pożyczki, pieniądze z pożyczki przejęła pozostawiając im jedynie 25.000 zł. Kiedy pojawiły się problemy z egzekucją pożyczki, kontakt z oskarżoną urwał się. Zeznania świadka potwierdzają schemat działania oskarżonej, tj. organizowanie pożyczek między swoimi klientami, pobieranie procentu wynagrodzenia od zorganizowanej pożyczki, zatrzymywanie dokumentów dotyczących umowy, a następnie konfiskowanie pieniędzy na własną rzecz.

dokumenty dot. sprawy świadków D. i E. B.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie, potwierdzają zeznania E. i D. B..

dokumenty M. S.

dokumenty dot. J. S. i M. G.

umowy pożyczki między A. J. a J. S.

dokumenty dot. nieruchomości A. J.

dokumenty dotyczące rozliczeń i spraw majątkowych między M. O.-P. a A. J. + FV

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność relacji oskarżonej z A. J., w tym rozliczeń finansowych.

dokumentacja bankowa dot. A. J.

dokumentacja dot. relacji A. J. ze spółką (...) sp. z o.o. (uprzednio (...) sp. z o.o.)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność działalności A. J. i D. P. w spółce (...) sp. z o.o. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

płyta CD dot. informacji z Generalnego Inspektora Informacji Finansowej

(...) sp. z o.o.

Dokument wiarygodny, sporządzony przez uprawniony organ. Niekwestionowany przez strony.

akta sprawy sygn. I Co 4449/22

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnione do tego organy. Dokumenty stanowią dowód na toczące się postępowanie cywilne w sprawie między oskarżoną a A. J..

oględziny akt komorniczych I Co 857/13, I Co 1733/13, I Co 382/14, I Co 39/14

dokumentacja bankowa M. P. (1)

dokumentacja bankowa A. P.

ZUS i US A. P.

dokumentacja z sądów wieczystoksięgowych

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnione osoby, były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność dokonanych darowizn nieruchomości. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie, co do sytuacji prawnej nieruchomości stanowiących przedmiot darowizny.

dokumentacja skarbowa A. P.

ZUS A. P.

akta sprawy I C 1845/23

Dowód wiarygodny, stanowi wyciąg z akt sprawy cywilnej wytoczonej przez D. M. (2) A. P. (1) o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną (darowizny działek wskazanych w zarzucie).

zeznania I. L. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom I. L. (1), albowiem są one jasne, rzeczowe, konkretne i spójne. Świadek była współoskarżoną do niniejszej sprawy zanim jej sprawa została wyłączona do odrębnego rozpoznania. Opowiedziała ze szczegółami okoliczności poznania oskarżonej i J. S. i ich relacjach, przyjaźni, propozycjach inwestycyjnych kierowanych przez oskarżoną, a następnie omówiła proceder wskazany w pkt 12-17 wyroku, w szczególności potwierdziła, że wynagrodzenie wskazane w umowie z J. S. było celowo zawyżone. Depozycje świadka znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd nie znalazł podstaw, dla których miałby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka. Mogłoby wydawać się, że świadek z racji, że brała udział w przestępczym procederze wraz z oskarżoną zezna na jej niekorzyść, by umniejszyć swojej roli, jednak świadek wyraziła skruchę co do swojego postępowania, nie umniejszała swoim czynom co pozwala uznać, że jej depozycje były szczere i nieukierunkowane na pogrążenie oskarżonej. Przedstawione przez nią okoliczności zdarzenia, w szczególności te dotyczące postępowania i cech osobowościowych oskarżonej pokrywają się z historiami pozostałych pokrzywdzonych, jak również świadków.

zeznania K. K. (3)

Świadek pełnił rolę prezesa w spółce (...) (później (...)) prowadzącej usługi turystyczne (biuro podróży) w okresie od 1 października 2013 r. do 29 kwietnia 2014 r. Opowiedział o znajomości z oskarżoną i I. L.. Na prośbę oskarżonej miał on pełnić rolę prezesa w ww. spółce z uwagi na to, że I. L., która w rzeczywistości zarządzała ww. biurem podróży, posiadała liczne zobowiązania kredytowe, więc potrzebowała osoby, która w ramach przysługi przez określony czas będzie pełniła funkcję prezesa. Zeznał również o tym, że został namówiony przez I. L. oraz oskarżoną do zatrudnienia w ww. spółce „(...)”, którą okazała się być J. S.. Zwrócił uwagę, że w okresie od listopada 2013 r. do czerwca 2014 r. biuro podróży wypłaciło oskarżonej tytułem usług prawnych kwotę 180.598,14 zł. Po tym, jak dotarły do niego informacje od postronnych osób, że biuro podróży „kradnie” pieniądze, zrezygnował z funkcji prezesa. Zeznania wiarygodne, spójne, logiczne. Sąd nie dopatrzył się motywu, dla którego świadek miałby celowo zeznawać na niekorzyść oskarżonej.

umowa o pracę wraz z dokumentami

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie na okoliczność zatrudnienia J. S. w biurze podróży.

dokumenty K. K.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumentacja bankowa Bank (...) S.A.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnione organy były podstawą dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych na okoliczność zawartych umów pożyczek. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i stanowiły miarodajny materiał dowodowy dla czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

dokumentacja bankowa dot. Bank (...) SA (obecnie (...) Bank (...) S.A.)

dokumentacja bankowa (...) Bank (...) S.A.

dokumentacja skarbowa (...)Urzędu Skarbowego (...) dot. M. P. (1):

- wydruk z podsystemu KONTROLA zeznań PIT-36L

- wydruk z podsystemu KONTROLA deklaracji PIT-4R

- wydruk z podsystemu KONTROLA deklaracji VAT-7

- wydruk z podsystemu KONTROLA deklaracji PIT-11

- wydruk z podsystemu KONTROLA deklaracji VAT-26

- wydruk z aplikacji (...)

- wydruk z podsystemu KONTROLA dot. rachunków bankowych podmiotu

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnione organy. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony.

zeznania A. M. (1)

Świadek jest byłą pracownicą Kancelarii oskarżonej. Opowiedziała o działalności kancelarii, o tym jak oskarżona przyjmowała i prowadziła sprawy depozytowe. Wspomniała o tym, że pieniądze z depozytów miały być inwestowane w fundusze prowadzone przez amerykańskich żydów, o organizowanych przez oskarżoną pożyczkach, kredytach (świadek widziała stosowne dokumenty bankowe). Odniosła się do sprawy rodziny M., M. W. (1), A. J. (2), I. L. (1) i J. S. (2). Potwierdziła, że w Kancelarii brak było sejfu, kasy fiskalnej gdzie miały być przechowywane pieniądze wpłacone na depozyt. Co do sytuacji poszczególnych pokrzywdzonych nie znała wprawdzie szczegółów aczkolwiek wiedziała ze słyszenia, że mają oni problemy w relacjach z oskarżoną. Zeznania wiarygodne, spójne, logiczne, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych i świadków. Sąd nie dopatrzył się motywu, dla którego świadek miałby celowo zeznawać na niekorzyść oskarżonej.

zeznania J. Ł. (1)

Świadek był klientem oskarżonej, do której zwrócił się w sprawie ZUS. Opowiedział o tym jak oskarżona namawiała go do składania u niej pieniędzy do depozytu na poczet licytacji komorniczych oraz zaciągania pożyczek, w tym od amerykańskich żydów. Wskazał, że oskarżona naciskała na płatność gotówką za świadczone usługi (podobnie jak wskazali pokrzywdzeni i pozostali świadkowie). Zeznania wiarygodne, spójne, logiczne. Sąd nie dopatrzył się motywu, dla którego świadek miałby celowo zeznawać na niekorzyść oskarżonej.

dokumenty J. Ł.

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne. Dokumenty na okoliczność współpracy świadka z oskarżoną, nie budzą wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony.

zeznania M. R. (2)

Świadek jest byłym pracownikiem oskarżonej, gdzie zajmował się prawną obsługą licytacji komorniczych. Opowiedział czym zajmowała się oskarżona, na czym polegała jego praca. Wspomniał również o sprawie M. S. i M. G. oraz o niezadowoleniu klientów z usług oskarżonej: M. S., M. G., rodziny M. oraz J. S. i I. L., nie znał jednak szczegółów konfliktu oskarżonej z pokrzywdzonymi. Zeznania wiarygodne, rzeczowe, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i nie były kwestionowane przez strony.

zeznania A. K.

Świadek jest byłym pracownikiem oskarżonej, gdzie odpowiedzialna była za obsługę administracyjną biura. Potwierdziła, że oskarżona zajmowała się obsługą spółek i depozytami aczkolwiek nie posiadała szczegółowej wiedzy dotyczącej świadczonych przez oskarżoną usług. Kojarzyła sprawy M. G., K. Z., rodziny M. M. L., I. L. i spółki (...). Zeznania wiarygodne, rzeczowe, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i nie były kwestionowane przez strony.

zeznania D. H.

Świadek jest byłym pracownikiem oskarżonej, gdzie odpowiedzialna była za obsługę prawną klientów. Potwierdziła, że oskarżona zajmowała się obsługą spółek, w tym spółki (...) sp. z o.o., depozytami i organizowaniem pożyczek aczkolwiek nie posiadała szczegółowej wiedzy dotyczącej świadczonych przez oskarżoną usług. Kojarzyła sprawy K. Z., M. S., rodziny M. i spółki (...). Zeznania wiarygodne, rzeczowe, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i nie były kwestionowane przez strony.

zeznania M. G. (1)

Świadek jest byłym pracownikiem oskarżonej na stanowisku pomocnik prawnika. Potwierdził, że oskarżona zajmowała się obsługą spółek, w tym depozytami i organizowaniem pożyczek aczkolwiek nie posiadał szczegółowej wiedzy dotyczącej świadczonych przez oskarżoną usług. Kojarzył osoby I. L., K. Z. i rodzinę M.. Zeznania wiarygodne, rzeczowe, znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym i nie były kwestionowane przez strony.

struktura przychodów kancelarii, zaświadczenia ZUS, PIT

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnione organy. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony. Dowód na okoliczność przychodów kancelarii oskarżonej.

dokumenty M. P. (1): saldo opłat, faktury vat, inne (dot. (...) i J. S.)

Dowody na okoliczność świadczonych usług prawnych przez oskarżoną na rzecz biura podróży prowadzonego przez I. L. oraz pisma kierowane przez banki do J. S. w sprawie zaciągniętych pożyczek.

dokumentacja medyczna M. P. (1)

Dowody te zasługują na uznanie za wiarygodne, autentyczne, sporządzone przez uprawnionych pracowników służby zdrowia. Dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu i nie były kwestionowane przez strony.

opinia psychiatryczno-psychologiczna

Opinia jasna, zrozumiała, kompleksowa, sporządzona przez dwóch biegłych psychiatrów i psychologa. Biegli nie rozpoznali u oskarżonej upośledzenia umysłowego ani choroby psychicznej w sensie psychozy. W ocenie biegłych, nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo, w okresie zarzucanych czynów miała pełną zdolność do rozpoznania znaczenia czynów i możliwość pokierowania swoim postępowaniem. U oskarżonej zdiagnozowano jedynie zaburzenia adaptacyjne.

KRK

Dokumenty sporządzone przez uprawniony organ na okoliczność karalności oskarżonej.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

w zasadniczej części wyjaśnienia M. P. (1)

Wyjaśnienia w zakresie postawionych zarzutów są niewiarygodne i stanowią przyjętą przez oskarżoną linię obrony. Wyjaśnienia te są sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonych i świadków oraz dowodami z dokumentów, jak również są nielogiczne i sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania. W ocenie Sądu, istotne dla takiej właśnie oceny wyjaśnień oskarżonej jest także to, że oskarżona zdecydowała się złożyć wyjaśnienia po złożeniu zeznań przez kluczowych pokrzywdzonych i świadków, kiedy praktycznie cały materiał dowodowy został zgromadzony i był jej znany. Dodatkowo, zwrócić należy uwagę na to, że oskarżona nie chciała odpowiadać na żadne pytania. Oddając się lekturze wyjaśnień oskarżonej, nie sposób nie odnieść wrażenia, że zostały one dopasowane do przeprowadzonych dowodów, w ten sposób, że w odniesieniu do dowodów, które są dla niej niekorzystne, np. zeznania pokrzywdzonych i świadków, oskarżona starała się, zresztą w nieudolny sposób, nadać zbyt wielką rangę pojawiającym się w tych dowodach nieścisłościom, które w rzeczywistości nie są ważkie dla istoty sprawy, albo nadać inny sens wypowiedzi świadków i pokrzywdzonych, natomiast w odniesieniu do dowodów, które są dla niej korzystne, starała się dopasować wyjaśnienia tak aby były z nimi spójne.

W szczególności nie sposób zgodzić się z następującymi twierdzeniami oskarżonej:

⚫: pokrzywdzeni z racji, że nie chcieli płacić za jej usługi zmówili się przeciwko niej niesłusznie oskarżając ją o oszustwo i przywłaszczenie. Zeznania te stoją w sprzeczności z materiałem dowodowym, przede wszystkim w postaci zeznań pokrzywdzonych i świadków (podobnie potraktowanych przez oskarżoną jak pokrzywdzeni). Pokrzywdzeni wcześniej nie znali się (ewentualnie słyszeli o sobie z opowiadań samej oskarżonej).
⚫: zwróciła większą część pieniędzy - brak dowodów potwierdzających tę okoliczność - poza niewiarygodnymi wyjaśnieniami oskarżonej, która twierdziła, że z uwagi na wieloletnie przyjaźnie, nie odbierała pokwitowania odbioru pieniędzy przez pokrzywdzonych; jest to nieprawdopodobne, bowiem profesjonalny prawnik znający konsekwencje prawne podejmowanych działań (a za taką uważała się i przedstawiała oskarżona) zabezpieczyłby interes swój i klienta i odebrał takie pokwitowanie, tym bardziej, że w wielu przypadkach tak robiła; niebagatelne znaczenie mają tu też sumy pieniędzy jakie były wpłacone do depozytu i sumy jakie oskarżona miała rzekomo oddać bez pokwitowania;
⚫: usprawiedliwienia oskarżonej dotyczące tego, że nie zwróciła pieniędzy, bowiem pokrzywdzeni byli również wobec niej zobowiązani z tytułu wynagrodzenia za świadczone usługi - argument ten jest bezzasadny, bowiem nie ma na to żadnych dowodów, są to tylko gołosłowne twierdzenia oskarżonej mające zrzucić ciężar odpowiedzialności na pokrzywdzonych. Przeciwnie, materiał dowodowy wskazuje na to, że oskarżona nie dość że nie zwróciła pieniędzy z wpłaconych depozytów, to jeszcze wystawiała faktury za rzekomo świadczone usługi prawne w niebotycznych kwotach, w tym za obsługę depozytów. Nie wiadomo jednak w jaki sposób oskarżona obsługiwała depozyty i gdzie trzymała pieniądze. Ponadto, jak wykazano w toku postępowania, zamiar popełnienia przestępstw po stronie oskarżonej istniał już w momencie zawierania umów z pokrzywdzonymi, o czym świadczy jej dalsze postępowanie i postawa wobec nich. Twierdzenia jakoby pokrzywdzeni mieli dług wobec oskarżonej nie zostały w toku procesu potwierdzone (postępowania cywilne w tych sprawach albo oskarżona przegrała albo są w toku). Oskarżona twierdziła, że przedmiotowa sprawa to sprawa cywilna, dotycząca rozliczeń pomiędzy stronami, jednak robiła i robi wszystko aby postępowania cywilne nie zakończyły się, trwały latami, nie chce w tamtych postępowaniach „rozliczyć” się z pokrzywdzonymi. Warto zaznaczyć, że oskarżona skierowała wezwania do zapłaty do pokrzywdzonych dopiero w 2021 roku (w toku trwającego procesu karnego w niniejszej sprawie), czyli około 6 lat od czasu, w którym popadli w rzekomą zwłokę wobec oskarżonej, co zdaniem Sądu, stanowi jedynie linię obrony oskarżonej. Dodatkowo w odniesieniu do pokrzywdzonych: J. B. (1) i M. K. (1) w ogóle w kontaktach z oskarżoną nie było mowy o żadnych usługach świadczonych przez oskarżoną na ich rzecz oraz obowiązku zapłaty za nie, albowiem były to osoby bardzo zaprzyjaźnione z oskarżoną, koleżanki, które spotykały się w celach towarzyskich. Ja się okazało po latach, oskarżona wystawiła im rachunki za takie właśnie spotkania, przy kawie, gdzie uznała, że w czasie takich spotkań udzieliła im mnóstwo porad prawnych;
⚫: niewiarygodne jest również tłumaczenie oskarżonej, że pieniądze w kwocie 66 tys. zł, które J. S. zwróciłaM. P. (1)na poczet pożyczki od A. J. stanowiły zobowiązania J. S. tylko wobec M. P. (1). Istnienie takich zobowiązań nie zostało udowodnione, natomiast udowodniony został fakt, że M. P. (1) zapoznała J. S. z A. J. (nigdy wcześniej nie rozmawiały i nie znały się), zorganizowała pożyczkę, której dokument posiadała, a panie (J. S., A. J. i M. P. (1)) ustaliły, że pieniądze z pożyczki zostaną przekazane od J. S. M. P. (1) by ta druga przekazała je A. J.. Niewiarygodne są zatem twierdzenia oskarżonej, że nie miała nic wspólnego z pożyczką tym bardziej, że sama dostarczyła do sądu egzemplarze przedmiotowej umowy; mało tego, zarówno z zeznań A. J. jak i J. S. wynika, że podczas spotkania w Kancelarii, oskarżona przyznała się wobec nich, że pieniądze od J. S. wzięła dla A. J., jednak ich nie przekazała bo miała inne wydatki;
⚫: brak zwrotu depozytu M. K. był spowodowany tym, że M. K. nie opłaciła należności z tytułu usług prawnych świadczonych przez oskarżoną – taka argumentacja nie może się ostać, bowiem po pierwsze, czym innym jest kwestia rozliczeń na gruncie cywilnym (na marginesie należy wskazać, że dwie instancje zobowiązały oskarżoną do zapłaty przez M. P. (1) na rzecz M. K.), a czym innym przywłaszczenie sobie cudzych pieniędzy czynem zabronionym. Nawet, jeżeli M. K. była zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia za usługi prawne nie usprawiedliwia to popełnienia przez oskarżoną oszustwa, tym bardziej, że o jego popełnieniu świadczy szereg faktów i dowodów jak chociażby to, że przyjęła pieniądze i mimo upływu lat nie wylicytowała nieruchomości na rzecz M. K. i krótko po zdeponowaniu pieniędzy przestała informować pokrzywdzoną o postępach w sprawie licytacji. Co więcej, z umów depozytu nie wynikało prawo zatrzymania pieniędzy z depozytu do czasu opłacenia wynagrodzenia, oskarżona sama przyznała, że nie wzywała M. K. oficjalnie na piśmie do zapłaty, a nawet nie wystawiła stosownej faktury za świadczone usługi, tłumacząc, że i tak nie dojdzie do zapłaty. Nie sposób zgodzić się z oskarżoną co do tego, że nie wykorzystywała przyjaźni z M. K. do osiągania swoich celów, bowiem takie właśnie postępowanie oskarżonej potwierdzają także w stosunku do siebie pozostali pokrzywdzeni.
⚫: regularnie wypłacała kwoty z depozytu J. i R. B. – brak potwierdzeń na dokonywane wypłaty poza dwoma na kwotę 30.000 zł i 100.000 zł. Oskarżona sama przyznała, że nie posiada pokwitowań odbioru pozostałej kwoty pieniędzy, natomiast z dowodów zgromadzonych w sprawie nie wynika aby pokrzywdzeni otrzymali ich zwrot. Fakt, że jeden raz oskarżona wybrała się do R. B. z częścią pieniędzy nie oznacza, że z oskarżoną był stały kontakt, bowiem jak wskazywali B. i pozostali świadkowie w sprawie, oskarżona zrywała relację jak pokrzywdzeni zaczynali domagać się wypłaty środków.
⚫: brak zwrotu depozytu M. W. był spowodowany tym, że M. W. nie zwróciła pożyczki udzielonej jej przez oskarżoną – podobnie jak w przypadku M. K., fakt pozostawania przez M. W. w zwłoce ze zwrotem ewentualnej pożyczki (swoją drogą brak dowodów w sprawie na istnienie i wymagalność takiej pożyczki) nie usprawiedliwia popełnienia przestępstwa doprowadzenia do pokrzywdzenia nim M. W.. Brak jest również dowodów potwierdzających aby oskarżona co miesiąc systematycznie wypłacała pieniądze z depozytu M. W. (1).
⚫: w zakresie, w którym oskarżona twierdziła, że depozyty złożone przez członków rodziny M. miały być deponowane na poczet wybranych inwestycji, głównie licytacji komorniczych i wynagrodzenia za obsługę prawną dla oskarżonej a nie na inwestycje u (...). O propozycjach inwestycji w fundusz prowadzony przez amerykańskich żydów zeznali nie tylko zainteresowani pokrzywdzeni (rodzina M.), ale również niezależni i nieznający rodziny M. – świadkowie, w tym byli pracownicy (m. in. A. M. (3), J. Ł. (1), R. G.). Nie można dać wiary oskarżonej również co do tego, że żądanie przez D. M. (1) zwrotu depozytu było przedwczesne Oskarżona twierdzi, że ustnie dokonano prolongaty depozytów, co jest całkowicie niewiarygodne, poza tym okoliczność domagania się przez D. M. (1) i P. M. (1) wypłaty pieniędzy z depozytów wynikała z faktu niewywiązywania się przez oskarżoną z warunków przyjęcia pieniędzy do depozytów – zaprzestanie wypłaty procentów. Nie można również zgodzić się z twierdzeniami oskarżonej jakoby zwróciła większą część depozytów rodzinie M. jednak bez pokwitowania, bowiem to również nie znalazło odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym (po raz kolejny oskarżona wskazywała, że z uwagi na jej zaufanie do pokrzywdzonych nie wystawiała pokwitowań rzekomo zwróconych pieniędzy). Nie sposób zgodzić się również z oskarżoną, że depozyty nie były oprocentowane a miesięczne wypłaty pomniejszały kwotę zdeponowanych pieniędzy. Dowody wskazują, że depozyty były oprocentowane na 10 %, który to procent następnie zmniejszono do 8%, co więcej brak by było uzasadnienia dla deponowania wysokich sum pieniężnych na depozycie w kancelarii prawnej bez możliwości zysku, za to z możliwością wypłacania z takiego depozytu co miesiąc kwot, co zmniejszało ilość zgromadzonych środków, a jak twierdzi sama oskarżona – pieniądze zdeponowane miały być przeznaczone na inwestycje. Twierdzenia oskarżonej nie są w tym zakresie prawdziwe, bowiem przy wypłacie odsetek ze zdeponowanych pieniędzy wystawiała faktury opiewające na ww. procenty (zatem gdyby depozyty nie były oprocentowane oznaczałoby to, że oskarżona pobiera wynagrodzenie za zwrot pieniędzy należących do pokrzywdzonych co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i nielogiczne). Składanie pieniędzy u oskarżonej w depozycie miało służyć do inwestycji i zwiększania majątku pokrzywdzonych a nie jako „przechowalnia” środków.
⚫: twierdzenie, że oskarżonej nie groziła niewypłacalność, bowiem z dowodów przede wszystkim z dokumentów wynika, że na oskarżonej ciążyły liczne zobowiązania finansowe nie tylko wobec pokrzywdzonych, ale również w bankach. Twierdzenie oskarżonej, że nie groziła jej niewypłacalność, bowiem jeszcze w 2015 roku wypłacała pieniądze z depozytów pokrzywdzonym, nie jest odpowiednim argumentem, bowiem jeśli już, to zwracała w niewielkich kwotach, posiadając przy tym wielomilionowe zobowiązania wobec nich (więcej o czynie z art. 300 § 1 k.k. w analizie prawnej).
⚫: w zakresie, w jakim twierdziła, że nie miała nic wspólnego z pożyczkami zaciągniętymi przez J. S., podczas gdy materiał dowodowy, w szczególności zeznania J. S. (która logicznie i wyczerpująco przedstawiła na czym polegał proceder z pożyczkami w bankach) i I. L. to potwierdzają. Wprawdzie I. L. nie posiadała dokładnej wiedzy co do zawieranych przez J. S. umów, aczkolwiek zeznała, że to na prośbę oskarżonej na umowie o pracę z J. S. wpisano wyższe wynagrodzenie niż w rzeczywistości J. S. otrzymywała, a z kolei zaświadczenie o zawyżonych zarobkach służyło następnie do zawierania umów kredytowych.

Podsumowując, oskarżona w głównej mierze usprawiedliwiała brak zwrotu pieniędzy pokrzywdzonym faktem istniejących rozliczeń między nią a pokrzywdzonymi z tytułu obsługi prawnej, okoliczność ta jednak nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, przeciwnie zeznania pokrzywdzonych i świadków temu przeczą, wprawdzie toczą się postępowania cywilne, jednakże niezależnie od wyników tych postępowań, jest to kwestia irrelewantna dla poczynań przestępczych oskarżonej i ich nie usprawiedliwia. Ponadto postępowania cywilne o zapłatę zostały zainicjowane przez pokrzywdzonych, a nie oskarżoną. Niewiarygodne są również wyjaśnienia, że oskarżona nie wychodziła z żadną inicjatywą przedmiotowych inwestycji i przyjmowała jedynie propozycje pokrzywdzonych, bowiem pokrzywdzeni jednomyślnie twierdzą inaczej, przedstawiają działania oskarżonej w taki sam sposób, na podstawie ich zeznań jawi się tożsamy modus operandi co do każdego z pokrzywdzonych. Nie należy tracić z pola widzenia, że pokrzywdzeni, chociaż część z nich to przedsiębiorcy, nie mają wiedzy i doświadczenia w prowadzeniu depozytów, licytacji komorniczych i ich przebiegu (wbrew temu, co twierdzi oskarżona), a co więcej zwrócili się do specjalisty prawnika i całkowicie uzasadnione jest to, że ufali oskarżonej w każdych jej poczynaniach, zgadzali się na jej propozycje nawet przez kilka długich lat. Dowody natomiast jasno wskazują na to, że oskarżona gromadziła pieniądze pokrzywdzonych, nie wykonywała zleconych jej zadań i utrudniała zwrot zdeponowanych pieniędzy w ten sposób, że namawiała do brania kredytów przez klientów a jeżeli to nie skutkowało to zrywała kontakt.

dokumenty dot. pożyczki między M. P. (1) a M. W. (k. 2481, 2749-2752, 2767-2769), ekspertyza pismoznawcza (k. 3177-3190, 3804-3809), akta sprawy VI C 2515/22 (k. 4345-4352)

Dowody na okoliczność braku zwrotu przez M. W. rzekomej pożyczki udzielonej jej przez M. P. (1), w związku, z którą toczy się postępowanie cywilne przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w sprawie o sygn. akt: I C 734/21 (następnie VI C 2515/22). Dowody bez znaczenia w sprawie, bowiem nie dotyczą zarzucanego oskarżonej czynu. Oskarżona przedstawiła wskazane dowody na usprawiedliwienie braku rozliczenia z pokrzywdzoną. Takie usprawiedliwienie jest nie do przyjęcia, tym bardziej, że zamiar popełnienia przestępstw na szkodę M. W. istniał od samego początku, natomiast ewentualne problemy z rozliczeniem za usługi prawne (czy też pożyczkę) wyniknął później, w toku współpracy w/wym.

zeznania A. P. (1) (k. 2217-2219

Świadek, jako brat oskarżonej korzystając z przysługującego mu prawa odmówił składania zeznań, zatem Sąd nie mógł wziąć ich pod rozwagę.

zeznania T. P. (k. 2222-2223, 2510)

Świadek, jako brat oskarżonej korzystając z przysługującego mu prawa odmówił składania zeznań zatem Sąd nie mógł wziąć ich pod rozwagę.

płyta z nagraniem z rozmowy (k. 542)

Płyta zniszczona, brak możliwości odtworzenia nagrania stąd dowód nie mógł stanowić podstawy ustaleń faktycznych.

oświadczenie o zwrocie części depozytu D. M. (k. 2275-2278)

Dowód na okoliczność rzekomego zwrotu na rzecz D. M. (1) części zdeponowanych u oskarżonej pieniędzy. Dowód niewiarygodny z uwagi na to, że poza przedmiotowym oświadczeniem brak jest jakichkolwiek innych dowodów świadczących o tym, że oskarżona zwróciła pieniądze (chociażby w postaci potwierdzenia zwrotu/pokwitowania odbioru pieniędzy przez pokrzywdzoną), natomiast pokrzywdzona D. M., której depozycjom Sąd dał wiarę w całości twierdzi, że zwrotu pieniędzy nie otrzymała.

Krs: (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., A. invest sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...), Kancelaria prawa gospodarczego, (...) sp. z o.o., Restauracja (...) sp. z o.o. (k. 899-958, k. 1697-1698)

Dokumenty wiarygodne, stanowią wydruk KRS spółek zarejestrowanych w siedzibie Kancelarii oskarżonej. Dowód nieprzydatny w sprawie, bowiem żaden z zarzutów nie dotyczy wskazanych spółek.

zeznania M. L. (k. 1680-1681)

Świadek jest byłym klientem oskarżonej, która świadczyła usługi prawne na rzecz spółki świadka (...) sp. z o.o. Wspomniał o konflikcie na tle finansowym z oskarżoną. Dowód nie stanowił podstawy ustaleń faktycznych w sprawie albowiem treść zeznań nie dotyczyła żadnego z zarzucanych oskarżonej czynów aczkolwiek zeznania były wiarygodne i spójne i potwierdziły schemat postępowania oskarżonej oraz jej charakter.

zestawienie kwot zwróconych bez pokwitowania (k. 2262)

Dokument stanowi wykaz rzekomo zwróconych pieniędzy przez oskarżoną małżonkom B. bez pokwitowania. Dowód niewiarygodny, niepotwierdzony w toku postępowania, bez podpisu.

dokumenty przedłożone przez M. P. (1) (k. 2251, 2648-2655v., 2664-2666, 2673, 2774, 2899-2900, 2901-2930, 2934-2947, 2954-2961, 3209-3211, 3740-3745v., 3748, 3947, 4027-4030, 4181-4194)

Dokumenty stanowią informację o podjęciu czynności detektywistycznych, wydruki z gazet i wizytówki, dokumenty ze spraw cywilnych i inne związane z działalnością oskarżonej i nie tylko. Dokumenty bez znaczenia dla niniejszej sprawy.

wezwania do zapłaty kierowane przez M. P. (1) do J. B., M. W., D. M., P. M. (2733-2741, 2753-2756, 2770-2773, 2859-2868, 2869-2877)

Dokumenty na okoliczność rozliczeń za usługi prawne. Oskarżona przedłożyła wezwania w celu usprawiedliwienia braku zwrotu przez nią pieniędzy z depozytu. Dowody nie mają znaczenia z perspektywy popełnionego przestępstwa, nie stanowią uzasadnienia dla przestępczego działania oskarżonej. Na marginesie należy wskazać, że zasadność tych wezwań budzi wątpliwości, bowiem zostały wystosowane dopiero w 2021 roku w toku toczącego się postępowania karnego o czyny z pokrzywdzeniem J. B. i M. W., D. M., P. M., co sugeruje, że stanowią linię obrony oskarżonej.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

czyny z pkt. 1-9 wyroku

Zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. podlega karze ten, kto doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem, za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Surowszej odpowiedzialności karnej (art. 294 § 1 k.k.) podlega ten, kto dopuszcza się przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości, czyli którego wartość zgodnie z treścią art. 115 § 1 pkt 5 k.k. w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych. Natomiast dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony (art. 12 § 1 k.k.).

Mienie to zgodnie z treścią art. 44 k.c. własność i inne prawa majątkowe, w tym pieniądze.

Stronę podmiotową oszustwa stanowi zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo kierunkowe – sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Zgodnie z aktualnym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, a także dominującymi poglądami przedstawicieli doktryny prawa karnego, za niekorzystne rozporządzenie mieniem, o którym mowa w art. 286 § 1 k.k., może być uznane takie rozporządzenie, które jest niekorzystne z punktu widzenia osoby pokrzywdzonej. Powstanie szkody w mieniu nie stanowi przy tym koniecznego warunku do przyjęcia, że znamię to zostało spełnione. (por. postanowienie S.N. z dnia 29 kwietnia 2022 r. Sygn. IV KK 111/22, czy też wyrok SN z dnia 2 października 2015 r., III KK 148/15)

Dla uznania, iż mamy do czynienia z wprowadzeniem w błąd, wystarczające jest każde, jakiekolwiek działanie, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem. Korzyścią majątkową, stanowiącą cel działania sprawcy przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., jest ogólne polepszenie sytuacji majątkowej sprawcy lub innej osoby, co może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów. (tak z kolei Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2022 r. Sygn. II AKa 220/21 oraz Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 lutego 2022 r. Sygn. II KK 17/22).

Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia z dnia 7 października 2021 r. Sygn. I DI 34/21 stwierdził, że „Wprowadzeniem w błąd może być każde zachowanie powodujące błędną ocenę rzeczywistości adresata tych podstępnych zabiegów. Obojętne jest, czy pokrzywdzony mógł sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, czy mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranności. Łatwowierność pokrzywdzonego nie wyłącza karygodności wprowadzenia go w błąd.”

Wyzyskanie błędu zachodzi wtedy, kiedy pokrzywdzony już ma błędne wyobrażenie o rzeczywistości, sprawca zaś wyobrażenie to wykorzystuje (por. Michalski [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 1133).

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że poczynania oskarżonej zarzucane jej w pkt od 1-9 wyroku odpowiadają powyższej analizie prawnej. Oskarżona zawierała z pokrzywdzonymi (będącymi jej klientami w kancelarii prawnej) umowy o prowadzenie depozytów, na których pokrzywdzeni deponowali wysokie środki finansowe (w niektórych przypadkach oszczędności życia), które zgodnie z umową miały albo być oprocentowane (miesięczne wpływy z odsetek) i inwestowane w bliżej nieokreślone fundusze, albo przeznaczane na koszty związane z procedurą licytacji nieruchomości na rzecz pokrzywdzonych. Oskarżona zapewniała pokrzywdzonych o swoich kompetencjach, skuteczności i znajomościach w związku z proponowanymi przez nią inwestycjami, które w krótkim czasie miały przynieść pokrzywdzonym wysokie zyski bądź nabycie nieruchomości w drodze licytacji. Na początku współpracy okazywała pokrzywdzonym zainteresowanie, przyjaźń i informowała o przebiegu inwestycji, z biegiem czasu natomiast dostarczała coraz mniej wiadomości o postępach w sprawie, nie przedstawiała nowych dokumentów i w zasadzie to mimo upływu lat nie udało jej się zakończyć inwestycji sukcesem. Nie realizowała swoich usług, a mimo tego pobierała od pokrzywdzonych z tego tytułu wysokie wynagrodzenie. Kiedy pokrzywdzeni podjęli próby odzyskania zdeponowanych pieniędzy, oskarżona podawała różne powody, dla których nie może oddać pieniędzy. Po kolejnych wezwaniach do zwrotu pieniędzy oskarżona zerwała z pokrzywdzonymi kontakt i do dnia dzisiejszego nie otrzymali oni zwrotu większej części pieniędzy. Powyższe zgodnie relacjonowali pokrzywdzeni oraz świadkowie. Oskarżona w części przyznała się, że pieniędzy nie zwróciła uzasadniając to istniejącymi między nią a pokrzywdzonymi rozliczeniami finansowymi za świadczone usługi prawne, aczkolwiek jak w powyższych częściach uzasadnienia wskazano, istnienie takich rozliczeń jest domeną prawa cywilnego i jest irrelewantne z perspektywy popełnionych przez oskarżoną czynów, a nadto nie zostało wykazane, że takowe rozliczenia w rzeczywistości są, a tym bardziej, że są zasadne. Oskarżona wyjaśniała też nieprawdziwie, że część środków z depozytów zwróciła, jednak nie sposób było dać jej wiarę z uwagi na brak dowodów i przyjęciu za wiarygodne twierdzeń pokrzywdzonych, że takowych pieniędzy nie otrzymali. Pokrzywdzeni działali w zaufaniu do oskarżonej, bowiem byli przekonani, że jest ona profesjonalnym prawnikiem, adwokatem lub radcą prawnym, a więc osobą wykonującą zawód budzący zaufanie, gwarantem zachowania zgodnego z prawem. Pokrzywdzeni mogli zatem mieć wrażenie i ufać, że oskarżona dochowa należytej staranności przy realizacji umów.

Oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, bowiem na początku znajomości wykorzystując zaufanie do niej jako prawnika, ale także przyjaciółki polecała pokrzywdzonym deponować u niej pieniądze na rzecz dochodowych inwestycji, których nie realizowała (a za które pobierała wynagrodzenie). Jej zachowanie po tym, jak kierowane były do niej wezwania do zwrotu, lekceważenie prób kontaktu, dodatkowo świadczą o tym, że nie zamierzała zwrócić pieniędzy. Celem jej postępowania było przysporzenie pieniędzy na własną rzecz.

Precyzując:

czyny z pkt 1-2 i 9 zostały zakwalifikowane jako podstawowe oszustwo z art. 286 § 1 k.k., natomiast czyny z pkt 3-8 z uwagi na to, że oszustwo było dokonane w stosunku do mienia znacznej wartości czyli kwoty powyżej 200 000 zł (odpowiednio: 560.000zł, 1.000.000 zł, 1.000.000 zł, 2.000.000 zł, 600.000 zł, 250.000 zł) należało również zakwalifikować z art. 294 § 1 k.k. Co do czynów z pkt 3, 6-8 należy jeszcze wskazać, że oskarżona działała w warunkach czynu ciągłego (art. 12 § 1 k.k.), gdyż jej działania były rozciągnięte w czasie (pokrzywdzeni dokonywali kilku wpłat na depozyt w różnym czasie) i objęte z góry powziętym zamiarem.

czyny od pkt 12-17

Zgodnie z treścią art. 18 § 2 k.k., podżeganie polega na nakłanianiu innej osoby do popełnienia czynu zabronionego. Możliwe jest tylko w zamiarze bezpośrednim. Może polegać na jakimkolwiek oddziaływaniu na inną osobę, mającym wzbudzić w niej zamiar popełnienia czynu zabronionego. Podżeganie zawsze przybiera postać działania.

Na temat oszustwa aktualne pozostają rozważania prawne wskazane w pkt I uzasadnienia prawnego.

Z kolei odpowiedzialności karnej na gruncie art. 297 § 1 k.k. odpowiada ten, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Przestępstwo to polega na przedłożeniu podrobionego, przerobionego, poświadczającego nieprawdę albo nierzetelnego dokumentu albo nierzetelnego, pisemnego oświadczenia dotyczącego okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Można popełnić je wyłącznie przez działanie.

Dokument należy rozumieć jako przedmiot lub zapisany nośnik informacji. Chodzi o taki dokument, z którym związane jest określone prawo albo ze względu na zawartą w nim treść stanowi on dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Nie ma znaczenia jego forma. Nierzetelnym dokumentem jest dokument poświadczający nieprawdę.

Do popełnienia tego przestępstwa dochodzi m. in. w sytuacji, gdy przedłożony dokument jest niezbędny do uzyskania pożyczki pieniężnej w rozumieniu art. 720 k.c., tj. zawarcia umowy, przez którą dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Strona podmiotowa obejmuje umyślność w postaci zamiaru bezpośredniego kierunkowego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy że, oskarżona swoim postępowaniem wyczerpała przesłanki z art. 18 § 2 k.k., ponieważ w rozmowach z J. S. nakłoniła ją do popełnienia czynów z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. J. S. zeznała: “ moją głową i ręką była pani P.” i wskazała, że jej samej niepotrzebne były pożyczki. Oskarżona natomiast chciała popełnienia przez J. S. ww. czynów z uwagi na to, pobierała 9% wynagrodzenia od zaciągniętej pożyczki jak również dlatego, że ona decydowała o przeznaczeniu pieniędzy z pożyczek.

Z kolei w odniesieniu do art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k., J. S. (2) chcąc uzyskać pożyczki i korzyść majątkową dla siebie i oskarżonej w postaci środków finansowych z tych pożyczek i kredytów, złożyła w bankach: (...) Bank (...) S.A., Bank (...) S.A., (...) S.A. (obecnie (...) Bank S.A.) nierzetelne zaświadczenia o zarobkach czy informacje z ZUS, w których wykazywano zawyżone dochody (z sugestii oskarżonej, która wiedziała, że J. S. (2) nie otrzyma kredytu czy pożyczki wykazując rzeczywiste dochody). Zaświadczenia te i informacje stanowiły niezbędne dokumenty do uzyskania pożyczki czy kredytu. Oznacza to, że bank został wprowadzony w błąd co do realnych zarobków wnioskodawczyni.

Zarówno w przypadku oskarżonej, jak i bezpośredniej sprawczyni czynu, były to działania ukierunkowane na pozytywne rozpatrzenie wniosku o pożyczkę czy kredytu i przysporzenia z tego tytułu pieniędzy.

W tym miejscu należy wskazać, że z czynów z pkt 1-9 oraz 12-17 oskarżona uczyniła sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art. 65 § 1 k.k. Oskarżona bowiem przez długi okres czasu czerpała stałe korzyści majątkowe zarówno poprzez przyjęcie depozytów i obracanie pieniędzmi stanowiącymi ich przedmiot, jak również obracając gotówką uzyskaną z pożyczek i kredytów zaciągniętych przez J. S. (2).

czyn z pkt 10

Zgodnie z art. 284 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe, natomiast w myśl art. 12 § 1 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Czynność wykonawcza przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. polega na przywłaszczeniu rzeczy lub prawa, a zatem na postąpieniu z rzeczą tak jak właściciel. Rzecz przywłaszczana znajduje się we władaniu sprawcy (postanowienie SN z 24.09.2020, IV KK 201/20, LEX nr 3082197), a przywłaszczane prawo może on wykonywać. Przez fakt przywłaszczenia nie następuje żadna fizyczna zmiana w sytuacji rzeczy ani żadna zmiana w zakresie faktycznej możliwości wykonywania prawa, zmiana dotyczy stanu prawnego (wyrok SN z 4.08.1978 r., Rw 285/78, OSNKW 1978/10, poz. 118).

Przedmiotami czynności wykonawczej są cudza rzecz lub cudze prawo majątkowe.

Czyn z art. 284 § 1 k.k. można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim. Nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzym mieniem, konieczne jest, aby sprawca chciał je zatrzymać bez prawnego tytułu (wyrok SN z 6.01.1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978/6, poz. 64). Stąd należy przyjąć, że przywłaszczenie jest przestępstwem kierunkowym.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, jak wykazano w toku postępowania, oskarżona wpierw zorganizowała pożyczkę między J. S. (Pożyczkobiorcą) a A. J. (Pożyczkodawcą). Następnie, J. S. zwróciła część pożyczonych pieniędzy oskarżonej – 66 tys. zł, która miała pieniądze te przekazać A. J.. Zamiast tego, oskarżona, do czego się przyznała - zatrzymała pieniądze dla siebie. Oskarżona tłumaczyła, że pieniądze stanowiły zapłatę zobowiązania J. S. wobec oskarżonej i nie należą się A. J. (co na marginesie nie znalazło potwierdzenia w materiale dowodowym). Brak zwrotu oznacza chęć oskarżonej przywłaszczenia pieniędzy na własną rzecz.

Oskarżona działała w warunkach czynu ciągłego (art. 12 § 1 k.k.), gdyż jej działania były rozciągnięte w czasie i objęte z góry powziętym zamiarem, bowiem J. S. przekazała kwotę 66 tys. zł na poczet zwrotu pożyczki w dwóch ratach w okresie od czerwca do listopada 2016 r.

czyn z pkt 11

Czyn z art. 300 § 1 k.k. popełnia ten, kto w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku.

Przedmiotem ochrony są roszczenia uprawnionych wierzycieli i ich zabezpieczenie przed nieuczciwymi zachowaniami dłużników zmierzającymi do uniemożliwienia im zaspokojenia tych roszczeń.

Czynność sprawcza, w niniejszym przypadku jest to uszczuplenie, które polega na zmniejszeniu należności. Czyn ten może być popełniony przez usuwanie, ukrywanie, zbywanie, darowanie, niszczenie, rzeczywiste lub pozorne obciążanie albo uszkadzanie składników własnego majątku.

Darowanie polega na nieodpłatnym przekazaniu lub nieodpłatnym nieodebraniu rzeczy lub prawa majątkowego.

Niewypłacalność natomiast to sytuacja, w której dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań (art. 11 ust. 1 pr. up.) . Dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące (art. 11 ust. 2 pr. up.). Nie chodzi tu o przejściowy brak środków finansowych, lecz o taki stan majątku, że pasywa przewyższają aktywa lub brak jest możliwości zbycia aktywów celem zapłaty długów. Zgodnie z art. 11 ust. 1a pr. up. domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza 3 miesiące. Warto w tym miejscu wskazać, że nie jest konieczne, aby niewypłacalność rzeczywiście nastąpiła, bowiem wystarczy wystąpienie samego stanu zagrożenia nią.

Uszczuplone roszczenie winno mieć charakter pieniężny. Nie ma natomiast znaczenia, czy w czasie popełnienia czynu jest ono wymagalne.

Opisywany czyn ma charakter skutkowy. Skutkiem jest w tym przypadku uszczuplenie zaspokojenia roszczeń wierzycieli, przy czym nie musi to oznaczać wystąpienia szkody (wyrok SA w Gdańsku z 22.12.2016 r., II AKa 372/16, LEX nr 2310600).

Strona podmiotowa czynu z § 1 polega na umyślności zarówno w zamiarze ewentualnym, jak i kierunkowym.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy że, oskarżona w dacie darowania nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w Lubartowie prowadził księgi wieczyste o numerach: (...) oraz (...) na rzecz swojego brata A. P. posiadała liczne zobowiązania kredytowe i hipoteczne, jak również pozostawała dłużna pokrzywdzonym J. B., M. W., D. M. (1), D. M. (2) i P. M. pieniądze przekazane w ramach depozytów opiewające na łączną kwotę ponad 5 milionów złotych. Z dokumentacji zgromadzonej przez oskarżyciela, jak i przekazanej przez samą oskarżoną wynika, że przychody z jej działalności były znacznie niższe niż suma zobowiązań oskarżonej, wobec czego powstał stan zagrożenia niewypłacalnością. Oskarżona nie byłaby w stanie z otrzymywanych dochodów uregulować zobowiązań w określonych terminach ich wymagalności. Uzyskiwane przez oskarżoną dochody zgłaszane do Urzędu Skarbowego nie były wystarczające na pokrycie zaciągniętych przez nią zobowiązań. Z informacji przekazanych przez Urząd Skarbowy wynika, że oskarżona w 2014 r. uzyskała z działalności gospodarczej łączny dochód w kwocie (...) zł, w 2015 r. w kwocie (...)zł, a w 2016 r. w kwocie (...) zł. O problemach finansowych oskarżonej zeznawali także świadkowie: J. P. (1), K. Z. (1) oraz R. G..

Oskarżona dokonując darowizny na rzecz brata uszczupliła zatem znacznie swój majątek uniemożliwiając (a co najmniej utrudniając) zaspokojenie należności pokrzywdzonych. Oskarżona wprawdzie tłumaczyła, że nieruchomości stanowiące przedmiot darowizny docelowo miały trafić do jej brata prędzej czy później, jednak nie zmienia to faktu, że otrzymała nieruchomości od rodziców w 2003 roku, natomiast darowizny na rzecz brata dokonała akurat w czasie, kiedy pokrzywdzeni zaczęli zwracać się o zwrot pieniędzy i pojawiły się problemy z wypłacalnością oskarżonej na rzecz pokrzywdzonych. Przestępczego charakteru przedmiotowej darowizny nie zmienia fakt, że część roszczeń pokrzywdzonych stało się wymagalnych w późniejszym czasie (po dokonaniu darowizny), bowiem jak wcześniej wskazano, dla przypisania przestępstwa z art. 300 § 1 k.k. nie jest konieczne aby roszczenia stały się wymagalne. Oskarżona wskazywała również (na dowód czego przedłożyła dokumenty), że jej działalność przynosiła dochody, aczkolwiek w judykaturze wskazuje się, że „dla bytu przestępstwa z art. 300 § 1 k.k. wystarczające jest zbycie przez sprawcę jednego ze składników swojego majątku w sytuacji grożącej mu niewypłacalności. Tym samym nie jest wymagane stwierdzenie, że w czasie dokonywania rozporządzenia mieniem sprawca jest niewypłacalny” (wyrok SA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2017 r., II AKa 213/17, LEX nr 2466239). Do przypisania tego czynu wystarczającym jest samo „zagrożenie niewypłacalnością” a takowe z pewnością zaistniało, bowiem jak wskazano powyżej zobowiązania oskarżonej w czasie dokonania darowizny opiewały na wielomilionowe kwoty, natomiast roczne dochody oskarżonej w okresie 2014 – 2016 wynosiły średnio około 300.000 zł.

Oskarżona będąc prawnikiem miała świadomość, że darowanie nieruchomości na rzecz brata w okresie, w którym grozi jej niewypłacalność, w którym miała wielomilionowe zobowiązania doprowadzi do tego, że wierzyciele będą mieli znaczną trudność z wyegzekwowaniem przysługujących im wierzytelności, co oznacza, że działała co najmniej w zamiarze ewentualnym.

1.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.3. Warunkowe umorzenie postępowania

---------

--------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-----------------------------------------------------------

☐

1.4. Umorzenie postępowania

---------

--------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

-----------------------------------------------------------

☐

1.5. Uniewinnienie

---------

--------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-----------------------------------------------------------

KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. P. (1)

I-IX

Wymierzając oskarżonej kary odpowiednio:

I – 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

II - 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

III - 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

IV - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

V - 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

VI - 4 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

VII - 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

VIII - 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych,

IX - 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych

Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonych kar jednostkowych nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynów oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd uznał, że zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżoną przestępstw jest wysoki.

Oskarżona miała niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania znaczenia popełnionych czynów, co skutkuje przyjęciem, że wiedziała, iż podejmowane przez nią działania naruszają normy prawne (tym bardziej, że wykonywała ona zawód prawnika). Oskarżona jest osobą z wykształceniem wyższym prawniczym, obytą, doświadczoną życiowo i zawodowo. Oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym i zaplanowanym, pozbawiając pokrzywdzonych znacznej części dorobku ich życia, dodatkowo doprowadzając ich do spłaty zobowiązań, które zaciągnęli, aby przekazać pieniądze oskarżonej. Oskarżona wykorzystała zaufanie jakim darzyli ją pokrzywdzeni, bez skrupułów pozbawiając ich pieniędzy, zapewniając przy tym pokrzywdzonych o swoich możliwościach biznesowych i opłacalności inwestycji, do których ich namawiała. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że do popełnienia przestępstw wykorzystała wykonywany przez siebie zawód prawnika, zaufanie, jakim darzyli ją pokrzywdzeni, ilość pokrzywdzonych, kilkuletni okres przestępczych działań, wyrachowanie oraz to, że z popełnionych oszustw uczyniła sobie stałe źródło dochodu. Nadto do okoliczności obciążających Sąd zaliczył także zachowanie oskarżonej po popełnieniu przestępstw: unikanie kontaktu, zwodzenie obietnicami zwrotu pieniędzy, a na koniec całkowite urwanie kontaktu. Dla Sądu nie było obojętne również zachowanie oskarżonej w toku procesu, które było bezkrytyczne, pozbawione skruchy i zmierzające do przedłużenia postępowania.

Do okoliczności łagodzących przy wymiarze kary Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonej.

Zróżnicowanie w wymiarze kar za poszczególne przestępstwa z pkt 1-9 wynika przede wszystkim z wartości mienia, co do którego nastąpiło doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia, wysokości spowodowanych szkód finansowych, a nadto z uwagi na ilość zachowań (tam, gdzie kwalifikacja uzupełniona jest o art. 12 § 1 k.k.). Kary zaostrzono również z uwagi na art. 65 § 1 k.k., tj. fakt, że oskarżona uczyniła sobie stałe źródło dochodu z popełnionych przestępstw.

Orzeczenie wobec oskarżonej kar grzywny obok kar pozbawienia wolności uzasadnione jest celowością wzmożenia dolegliwości orzeczenia, aby oddziaływać wychowawczo na sprawcę, który dopuścił się przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowych. Ustalając stawkę dzienną grzywny, Sąd kierował się treścią art. 33§3 k.k. Ustalona wysokość stawek nie przekracza, w ocenie Sądu, możliwości finansowych i zarobkowych oskarżonej, a także uwzględnia jej warunki osobiste i rodzinne.

Tak ukształtowane kary za poszczególne przestępstwa są, w ocenie Sądu, adekwatne do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów oraz spełnią cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, takie kary stanowią odpowiednią represję wobec oskarżonej - adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

M. P. (1)

Wymierzając oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd uznał, że zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną przestępstwa jest wysoki.

Oskarżona miała niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania znaczenia popełnionego czynu, co skutkuje przyjęciem, że wiedziała, iż podejmowane przez nią działania naruszają normy prawne (tym bardziej, że wykonywała ona zawód prawnika). Oskarżona jest osobą z wykształceniem wyższym prawniczym, obytą, doświadczoną życiowo i zawodowo. Oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym i zaplanowanym wpierw organizując pożyczkę między A. J. a J. S. a następnie przywłaszczając sobie pieniądze należące do pokrzywdzonej. Oskarżona wykorzystała zaufanie, jakim darzyła ją zarówno pokrzywdzona, jak i zobowiązana z tytułu pożyczki J. S., bez skrupułów zatrzymując dla siebie pieniądze zamiast oddać pokrzywdzonej, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył wyrachowanie, z jakim oskarżona działała, także zachowanie oskarżonej w toku procesu, które było bezkrytyczne i pozbawione skruchy. Wymierzając oskarżonej karę Sąd miał na względzie słowa pokrzywdzonej A. J. (2), która zeznała, że zanim poznała oskarżoną nie miała żadnych kredytów, po poznaniu oskarżonej stała się prawie osobą bezdomną.

Do okoliczności łagodzących przy wymiarze kary Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonej.

Tak ukształtowana kara jest, w ocenie Sądu, adekwatna do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, taka kara stanowi odpowiednią represję wobec oskarżonej - adekwatną, a jednocześnie nie nadmiernie dolegliwą.

M. P. (1)

Wymierzając oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd uznał, że zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną przestępstwa jest wysoki.

Oskarżona miała niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania znaczenia popełnionego czynu, co skutkuje przyjęciem, że wiedziała, iż podejmowane przez nią działanie narusza normy prawne (tym bardziej, że wykonywała ona zawód prawnika). Oskarżona jest osobą z wykształceniem wyższym prawniczym, obytą, doświadczoną życiowo i zawodowo. Oskarżona działała w zamiarze co najmniej ewentualnym, bowiem znając prawo powinna była zdawać sobie sprawę, że pozbywając się kosztownych nieruchomości uszczupli swój majątek na tyle, że pokrzywdzeni będą mieli znaczną trudność z wyegzekwowaniem od niej wysokich wierzytelności, które im wobec oskarżonej przysługiwały. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że do popełnienia przestępstwa wykorzystała wykonywany przez siebie zawód prawnika oraz wyrachowanie, z jakim działała. Nadto do okoliczności obciążających zaliczono także zachowanie oskarżonej w toku procesu, które było bezkrytyczne i pozbawione skruchy.

Do okoliczności łagodzących przy wymiarze kary Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonej.

M. P. (1)

XII

Wymierzając oskarżonej za każdy z czynów z pkt 12-17 wyroku karę po 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości po 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonych kar jednostkowych nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynów oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd uznał, że zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżoną przestępstw jest wysoki.

Oskarżona miała niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania znaczenia popełnionego czynu, co skutkuje przyjęciem, że wiedziała, iż podejmowane przez nią działania naruszają normy prawne (tym bardziej, że wykonywała ona zawód prawnika). Oskarżona jest osobą z wykształceniem wyższym prawniczym, obytą, doświadczoną życiowo i zawodowo. Oskarżona działała w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym i zaplanowanym, w pierwszej kolejności zlecając zawyżenie stawki wynagrodzenia na zaświadczeniach o zarobkach J. S., a następnie nakłaniając ją do wyłudzenia kilku pożyczek w bankach na wysokie kwoty. Oskarżona wykorzystała brak wiedzy i doświadczenia J. S., zmanipulowała ją. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, że do popełnienia przestępstw wykorzystała wykonywany przez siebie zawód prawnika, wielość działań, wyrachowanie z jakim działała. Nadto do okoliczności obciążających zaliczono także zachowanie oskarżonej po popełnieniu przestępstwa: wyparcie i pozostawienie z zadłużeniem J. S., jak również fakt, że większość łącznej kwoty pożyczek rozdysponowała pobierając do tego procent wynagrodzenia od wartości wyłudzonych pieniędzy. Dla Sądu nie było obojętne również zachowanie oskarżonej w toku procesu, które było bezkrytyczne i pozbawione skruchy.

Do okoliczności łagodzących przy wymiarze kary Sąd zaliczył uprzednią niekaralność oskarżonej.

Kary zaostrzono również z uwagi na działanie w warunkach art. 65 § 1 k.k., tj. fakt, że oskarżona uczyniła sobie stałe źródło dochodu z popełnionych przestępstw.

Orzeczenie wobec oskarżonej kar grzywny obok kar pozbawienia wolności uzasadnione jest celowością wzmożenia dolegliwości orzeczenia aby oddziaływać wychowawczo na sprawcę, który dopuścił się przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowych. Ustalając stawkę dzienną grzywny, Sąd kierował się treścią art. 33§3 k.k. Ustalona wysokość stawek nie przekracza, w ocenie Sądu, możliwości finansowych i zarobkowych oskarżonej, a także uwzględnia jej warunki osobiste i rodzinne.

XIII

I-XII

Orzeczono wobec oskarżonej karę łączną 6 lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 800 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100 złotych.

Granice wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności za przestępstwa orzeczone w przedmiotowym wyroku wynosiły od 1 roku pozbawienia wolności do 15 lat pozbawienia wolności, a grzywny od 100 stawek dziennych do 810 stawek dziennych grzywny. Jednocześnie najwyższa wysokość jednej stawki dziennej mogła wynieść 100 zł.

Sąd uwzględnił utrwalone orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, jak również jednolite stanowisko doktryny, zgodnie z którym rozstrzygając co do tego, która z zasad wymiaru kary łącznej powinna znaleźć zastosowanie: zasada absorbcji, zasada kumulacji czy zasada asperacji, Sąd badał następujące okoliczności: ilość przestępstw, co do których orzeczono kary podlegające łączeniu, związek podmiotowo-przedmiotowy między poszczególnymi przestępstwami, a w tym w szczególności tożsamość rodzajową naruszonego dobra, związek między czasem i miejscem popełnienia przestępstwa, podobieństwa w sposobie jego popełnienia oraz tożsamość pokrzywdzonych. W świetle powyższego, Sąd uznał, że specyfika niniejszej sprawy przemawia za zasadnością zastosowania zasady asperacji odnośnie kary pozbawienia wolności. Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżona dopuściła się 17 przestępstw, wobec wielu pokrzywdzonych, na przestrzeni ponad 5 lat i w różnych miejscach. Odnośnie kary łącznej grzywny, Sąd uznał za stosowne przyjęcie zasady zbliżonej do kumulacji - z uwagi na charakter popełnionych czynów istotne było wymierzenie dotkliwej kary finansowej.

W ocenie Sądu, orzeczone wobec oskarżonej ww. kary łączne to kary sprawiedliwe, spełnią zarówno ustawowe zadania wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonej, jak i zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XIV

I-IX

W związku z tym, że czynów z pkt 1-9 wyroku oskarżona dopuściła się w ramach prowadzonej przez siebie kancelarii prawnej świadczącej usługi prawne, Sąd orzekł na podstawie art. 41 § 1 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodów związanych ze świadczeniem usług prawniczych w wymiarze:

czyn z pkt 1 - 2 lat

czyn z pkt 2 - 3 lat

czyn z pkt 3 - 5 lat

czyn z pkt 4 - 8 lat

czyn z pkt 5 - 8 lat

czyn z pkt 6 - 10 lat

czyn z pkt 7 - 6 lat

czyn z pkt 8 - 3 lat

czyn z pkt 9 - 2 lat.

Zgodnie z treścią art. 41§1 k.k. Sąd może orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska albo wykonywania określonego zawodu, jeżeli sprawca nadużył przy popełnieniu przestępstwa stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska lub wykonywanie zawodu zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Nadużycie zawodu przy popełnieniu przestępstwa zachodzi wtedy, gdy sprawca, popełniając określony czyn przestępny, działa formalnie w ramach uprawnień sprzężonych z wykonywaniem danego zawodu, ale umyślnie czyni niewłaściwy (sprzeczny z zasadami wykonywania tego zawodu lub obowiązującym prawem) użytek z owych uprawnień, gdy wykorzystuje uprawnienia zawodowe przy popełnieniu przestępstwa (tak wyrok SN z 9.05.1996 r., III KKN 15/96, LEX nr 25079; por. również postanowienie SN z 27.04.2021 r., II USK 151/21, LEX nr 3245275

Taka sytuacja miała właśnie miejsce w przedmiotowej sprawie. Sąd, mając na uwadze sposób działania oskarżonej, doszedł do przekonania, że nie daje ona gwarancji wykonywania należycie zawodu prawnika, a wręcz stanowi dla tego zawodu zagrożenie i utratę zaufania obywateli wobec tego środowiska.

Na zróżnicowanie wymiaru orzeczonego środka miały wpływ okoliczności popełnionych przestępstw, sposób wykorzystania wykonywanego zawodu w odniesieniu do poszczególnych pokrzywdzonych, wysokość wyrządzonych szkód.

XIV

Jednostkowe środki karne połączono i orzeczono wobec oskarżonej jeden środek karny w wymiarze 10 lat.

Środki karne łączy się na tych samych zasadach, co kary (art. 90 § 2 k.k.), zatem orzeczono łączny wymiar odpowiadający środkowi karnemu orzeczonemu za czyn z pkt 6 (tj. w najwyższym wymiarze).

XVI

I-II, IV, VII, X

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody w wysokości:

-: 160.000 zł na rzecz pokrzywdzonej M. P.
-: 1.224.000 zł na rzecz pokrzywdzonej D. M. (1)
-: 66.000 zł na rzecz pokrzywdzonej A. G. (uprzednio J.).

Pokrzywdzone zgłosiły stosowne wnioski o naprawienie szkody, natomiast pozostali pokrzywdzeni dochodzą naprawienia szkody w drodze postępowań cywilnych, a zatem orzeczenie na ich rzecz obowiązku naprawienia szkody nie było możliwe (art. 415§1 zd. 2 k.p.k. - Nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono). Wysokość orzeczonego obowiązku odpowiada ustalonej w toku procesu poniesionej przez pokrzywdzone szkody na skutek przestępstwa. Wskazać należy, że pokrzywdzone: M. W. (1) i D. M. (1) odzyskały część pieniędzy z wpłaconych depozytów. M. W. (1) 110 tys. zł, czego nie kwestionowała. D. M. (1) podawała różne kwoty, które jej zdaniem odzyskała od oskarżonej i Sąd uwzględnił wersję, która jest dla oskarżonej najbardziej korzystna, czyli, że D. M. (1) odzyskała kwotę 376 tys. zł.

Sąd nie mógł zasądzić odsetek od orzeczonych kwot, bowiem stosując ustawę w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynów (art. 4§1 k.k.), nie było takiej możliwości, albowiem przepis art. 46§1 k.k. nie przewidywał możliwości zasądzenia odsetek.

XVII

I-XII

Dowody rzeczowe, opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1-3, k. 2237 pozostawiono w aktach sprawy, bowiem stanowią one integralną ich część.

1INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W niniejszej sprawie, z uwagi na daty popełnionych czynów, zasadnym było zastosowanie ustawy względniejszej dla sprawcy, mając na uwadze treść art. 4 § 1 k.k.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XVIII

Na podstawie art. 627 k.p.k., Sąd zasądził od oskarżonej kwotę 18.963,61 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 16.600 zł tytułem opłaty. Opłata została ustalona na podstawie art. 2 ust. 1 pkt. 6 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, natomiast na koszty procesu złożyły się opłaty z tytułu kosztów poniesionych w postępowaniu przygotowawczym w części przypadającej na oskarżoną, koszty opinii biegłych psychiatrów i psychologa, koszty stawiennictwa świadków, ryczałt za doręczenie pism i wezwań, informacje z KRK.

PODPIS

XII K 219/19

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE