Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXI Pa 90/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Grzegorz Kochan

Protokolant: Ewelina Suwińska

po rozpoznaniu na rozprawie 19 listopada 2021 r. w W.

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko Ministerstwu Spraw Zagranicznych

o dopuszczenie do pracy

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z 25 maja 2021 r. sygn. akt VIII P 295/20

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od B. K. na rzecz Ministerstwa Spraw Zagranicznych kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXI Pa 90/21

UZASADNIENIE

stanowiska stron procesu

(1)  Pozwem z 5 czerwca 2020 r. skierowanym przeciwko Ministerstwu Spraw Zagranicznych w W. B. K. wniosła o nakazanie pozwanemu dopuszczenie jej do pracy na stanowisku głównego specjalisty do spraw opracowywania umów i dokumentacji w Wydziale Administracyjnym w Biurze Administracji Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Ponadto, w razie nieuwzględnienia roszczenia o dopuszczenie do pracy, powódka wniosła o ustalenie, że w okresie od 29 lutego 2020 r. pozostawała w stosunku pracy z pozwanym Ministerstwem Spraw Zagranicznych jako pracownik służby cywilnej zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku głównego specjalisty do spraw opracowywania umów i dokumentacji w Wydziale Administracyjnym w Biurze Administracji Ministerstwa Spraw Zagranicznych w pełnym wymiarze czasu pracy. W uzasadnieniu podniosła, że 29 lutego 2020 r. pracodawca poinformował ją, że na mocy ustawy z 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw z dniem 29 lutego 2020 r. powódka stała się pracownikiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, jako urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczpospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Zdaniem powódki, jej zakwalifikowanie jako osoby, która z mocy prawa stała się pracownikiem innego urzędu, nie miało oparcia w przepisach tej ustawy, gdyż nigdy nie pracowała w komórkach organizacyjnych zajmujących się obsługą zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej.

(2)  W odpowiedzi na pozew Ministerstwo Spraw Zagranicznych w W. wniosło o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut złożenia pozwu z przekroczeniem 21-dniowego terminu wskazanego w art. 264 k.p. Pozwany wskazał nadto, że powódka nie skorzystała z uprawnienia określonego w art. 23 1 § 4 k.p. i nie wypowiedziała umowy o pracę nowemu pracodawcy. Nadto wykonała badania medycyny pracy zlecone przez nowego pracodawcę, podpisała porozumienie zmieniające warunku zatrudnienia z 9 marca 2020 r. a następnie rozpoczęła świadczenie pracy, za co otrzymywała wynagrodzenie. Działania te, zdaniem strony pozwanej, świadczyły o podjęciu przez powódkę pracy w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów a zatem niewątpliwie doszło do przekształcenia stosunku pracy z MSZ w stosunek pracy z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów. Przejście powódki do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów znalazło również potwierdzenie w ramach ustaleń stron procesu co do nowych warunków spłaty pożyczki pracowniczej zaciągniętej u pozwanego w okresie zatrudnienia.

wyrok Sądu I instancji

(3)  Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 25 maja 2021 r. oddalił powództwo i postanowił nie obciążać powódki kosztami procesu.

ustalenia faktyczne Sądu I instancji

(4)  B. K. była zatrudniona w Ministerstwie Spraw Zagranicznych od (...) r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, przy czym ostatnio, tj. od (...)., na stanowisku głównego specjalisty ds. opracowywania umów i dokumentacji w Wydziale Administracyjnym w Biurze Administracji. Do zakresu jej obowiązków, zgodnie z opisem stanowiska pracy z 8 listopada 2019 r., wchodziło m.in.:

a.  branie udziału w przygotowywaniu i przeprowadzaniu procedury udzielania zamówień publicznych w zakresie zakupów usług zapewnianych przez Wydział Administracyjny w celu realizacji wydatkowania środków budżetowych w sposób oszczędny, legalny z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów;

b.  sporządzanie i uzgadnianie projektów, kontrolowanie pod względem finansowym oraz nadzorowanie prawidłowej realizacji umów z podmiotami zewnętrznymi świadczącymi usługi i realizującymi dostawy w zakresie działalności wydziału;

c.  rejestrowania umowy w systemie księgowo-finansowym oraz prowadzenie ich elektronicznej ewidencji w celu dostarczenia dokładnej informacji o stanie realizacji zaciągniętych przez wydział zobowiązań i kontroli realizacji budżetu;

d.  analizowanie wykonania budżetu i dokonywanie w systemie finansowo-księgowym zmian w zaangażowaniu umów;

e.  sporządzanie projektów planu finansowego, planu zamówień publicznych, planu zakupów i rocznego planu działania wydziału oraz projektów sprawozdań z ich wykonania w celu szczegółowego określenia działalności wydziału o związanych z nią wydatków;

f.  opracowanie i redagowanie pism, notatek, sprawozdań i innej korespondencji dotyczącej zarówno działalności wydziału, jak i zadań wspólnych biura – we współpracy z innymi wydziałami, zleconą przez bezpośredniego przełożonego i dyrektora biura, dbanie o ich ewidencję i archiwizację, zgodnie z procedurami, w celu zapewnienia terminowej i prawidłowej realizacji zadań biura;

g.  monitorowanie i analizowanie wewnętrznych procedur oraz współpraca z komórkami organizacyjnymi MSZ w celu opracowywania, zgodnie z obowiązującymi regulacjami, instrukcji, zarządzeń i dokumentów związanych z działalnością wydziału;

h.  opracowywanie i redagowanie pism, notatek, sprawozdań i innej korespondencji związanej z działalnością wydziału, zleconą przez bezpośredniego przełożonego bądź dyrektora biura, dbanie o ich ewidencję i archiwizację, zgodnie z procedurami;

i.  przygotowywanie projektów pism oraz notatek związanych z zadaniami Wydziału Administracyjnego;

j.  zastępowanie podczas nieobecności pracowników wydziału na stanowiskach: umowy i dokumentacja przetargowa oraz rozliczanie wydatków bieżących i zadań stałych biura;

k.  wykonywanie innych obowiązków wynikających z racji zajmowanego stanowiska oraz powierzonych przez przełożonych.

(5)  B. K. nie realizowała wcześniej takich zadań w pracy w MSZ i była dopiero stopniowo do nich wdrażana, poczynając od najprostszych.

(6)  B. K. nigdy nie pracowała w komórce organizacyjnej zajmującej się wyłącznie obsługą ministra do spraw członkostwa w UE. Pracownicy Biura Administracji, podległego Dyrektorowi Generalnemu Służby Zagranicznej, realizowali natomiast zadania dla całego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, bez podziału na pracowników i zadań dedykowanych dla obsługi ministra do spraw członkostwa w UE. Dotyczyło to usług w ramach zamówień publicznych, np. firm które wykonywały mycie okien we wszystkich budynkach ministerstwa. Inne komórki organizacyjne obsługujące MSZ na podobnych zasadach to Biuro Archiwum i Zarządzania Informacją, Biuro Finansów, Biuro Informatyki i Telekomunikacji, Biuro Inwestycji, Biuro Kontroli i Audytu, Biuro Ochrony Informacji Niejawnych, Biuro Spraw Osobowych, Akademia Dyplomatyczna MSZ i Inspektora Służby Zagranicznej.

(7)  Na dzień 28 lutego 2020 r. w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, poza podległymi Dyrektorowi Generalnemu Służby Zagranicznej biurami, utworzone były następujące komórki organizacyjne:

- Departament Komitetu do Spraw Europejskich;

- Departament Ekonomiczny Unii Europejskiej;

- Departament Prawno-Traktatowy;

- Departament Konsularny;

- Departament Narodów Zjednoczonych i Praw Człowieka;

- Departament Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą;

- Departament Polityki Europejskiej;

- Departament Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej;

- Departament Polityki Bezpieczeństwa;

- Departament Ameryki;

- Departament Afryki i Bliskiego Wschodu;

- Departament Azji i Pacyfiku;

- Departament Współpracy Ekonomicznej;

- Departament Współpracy Rozwojowej;

- Departament Prawa Unii Europejskiej.

(8)  28 lutego 2020 r. około godz. 15:00 pracodawca zaprosił B. K. na rozmowę, podczas której przedstawił jej pismo z informacją o tym, że w wykonaniu obowiązku ustalonego w art. 106 ust. 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 284) oraz zgodnie z art. 23 1 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 ze zm.) zawiadamia ją, że z dniem 29 lutego 2020 r. nastąpi przejście części zakładu pracy, tj. komórek organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej usytuowanych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, na innego pracodawcę którym będzie urząd zapewniający obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej po dniu wejścia powołanej ustawy w życie, tj. Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Dodatkowo wskazano, że z dniem wejścia w życie ustawy stała się ona z mocy prawa pracownikiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, z zachowaniem dotychczasowego stanowiska i wysokości wynagrodzenia oraz sposobu nawiązania stosunku pracy. Pismo to zawierało pouczenie o treści art. 23 1 § 4 k.p. B. K. zapoznała się z treścią tego pisma, ale go nie podpisała, bo była zaskoczona jego treścią i nie zgadzała się na przeniesienie. B. K. następnie napisała mejla do dyrektora A. L. z prośbą o podanie przyczyn i powodów jej przeniesienia oraz o przyjęcie jej na rozmowę. Prośba ta nie została uwzględniona.

(9)  Na podstawie art. 106 ust. 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw, z Ministerstwa Spraw Zagranicznych do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów zostało przeniesionych 83 pracowników.

(10)  W kolejnych dniach, tj. 2 i 4 marca 2020 r. B. K. zwróciła się do Przewodniczącego Komisji Zakładowej (...) Z. R. o pomoc w wyjaśnieniu tej sytuacji. Z. R. w wystąpieniu do Dyrektora Generalnego Służby Zagranicznej wskazał, że w opinii Komisji Zakładowej (...), decyzja o zmianie miejsca pracy B. K., budzi zastrzeżenia pod względem jej zgodności z prawem, a sposób jej zakomunikowania zainteresowanej oraz wynikające konsekwencje dla jej statusu urzędnika Ministerstwa Spraw Zagranicznych narusza godność i prawa pracownika. W następnej wiadomości wskazał, że ustawa z dnia 23 stycznia 2020 r. nie ma zastosowania do sytuacji B. K. i jej przeniesienie do innego pracodawcy, bez zgody pracownika, stanowi bezprecedensowe naruszenie prawa. A. L. ustosunkował się do tego stanowiska w mejlu z 2 kwietnia 2020 r., w którym wskazał, że Biuro Administracji, w którym zatrudniona była B. K., prowadziło obsługę departamentów wchodzących w skład dwóch działów administracji rządowej, m.in. zajmujących się obsługą zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, stąd ustawa z 23 stycznia o zmianie ustawy o działach administracji rządowej miała zastosowanie do jej sytuacji pracowniczej. Ponadto KPRM zwróciła się z prośbą do MSZ o przydzielenie pracowników realizujących konkretne zadania, w tym obsługę zamówień publicznych, sporządzanie projektu planu finansowego, planowanie i realizację zakupów (w trybie przetargowym i bezprzetargowym) czy realizujących sprawy obsługi administracyjnej w zakresie podróży służbowych lub gospodarowania majątkiem. Wybór B. K. nie był zatem arbitralny, ale wynikał z przyczyn niezależnych od dotychczasowego pracodawcy. Nadto przejście do nowego pracodawcy w niczym nie pogorszyło jej statusu pracowniczego, gdyż zostało dokonane z zachowaniem dotychczasowego stanowiska oraz wynagrodzenia.

(11)  Do 4 marca 2020 r. B. K. wykonywała pracę w MSZ na dotychczasowym stanowisku. W okresie od 5 marca do 8 maja 2020 r. pozostawała ona niezdolna do pracy z powodu choroby, w związku z czym nie przebywała na terenie zakładu pracy. W tym okresie pracownicy działu kadr Kancelarii Prezesa Rady Ministrów już od 9 marca 2020 r. zwracali się do B. K. o przybycie do siedziby KPRM w celu uregulowania dokumentów związanych z zatrudnieniem, zaś w dniu 18 marca 2020 r. dotychczasowy pracodawca B. K. wystawił jej obiegówkę w związku z przeniesieniem do pracy w KPRM. B. K. została również poproszona o korektę zwolnień lekarskich poprzez wskazanie jako płatnika składek KPRM zamiast MSZ. Jako podstawę prawną jej przeniesienia wskazywano art. 106 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 23 ( 1) § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Z kolei B. K. uważała się nadal za pracownika Biura Administracji (...), gdyż nigdy nie wnioskowała o przeniesienie do KPRM, obecny jej zakres obowiązków jak i cała 26-letnia kariera zawodowa w MSZ pozostawały bez związku z realizacją zadań należących do kompetencji ministra właściwego do spraw członkostwa RP w Unii Europejskiej, stąd w/w przepisy nie miały do niej zastosowania.

(12)  31 marca 2020 r. KPRM zgłosiła B. K. do ubezpieczenia zdrowotnego i ubezpieczeń społecznych od 5 marca 2020 r. Także KPRM wypłaciła jej zasiłek chorobowy za okres nieobecności w pracy od 5 marca 2020 r. do 8 maja 2020 r. oraz wynagrodzenie za pracę w kolejnych miesiącach.

(13)  W piśmie z 2 kwietnia 2020 r. pełnomocnik B. K. zwrócił się do Dyrektora Generalnego Służby Zagranicznej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych A. P. o dopuszczenie jej do pracy po zakończeniu okresu niezdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku, wycofanie skutków dotychczasowych czynności zmierzających do zrealizowania zmiany pracodawcy wobec pracownicy z Ministerstwa Spraw Zagranicznych na Kancelarię Prezesa Rady Ministrów oraz o niezwłoczną wypłatę świadczeń pieniężnych za czas niezdolności do pracy. Pismo to nie wpłynęło na zmianę stanowiska MSZ.

(14)  B. K. otrzymała z KPRM skierowanie na kontrolne badania lekarskie, które zrealizowała 8 maja 2020 r. i uzyskała orzeczenie o zdolności do wykonywania pracy na stanowisku główny specjalista. W dniu 11 maja 2020 r. stawiła się w KPRM, gdzie podpisała szereg dokumentów datowanych na marzec 2020 roku, w tym porozumienie z 9 marca 2020 r. określające warunki zatrudnienia, zgodnie z którym miała ona pracować na stanowisku głównego specjalisty w Biurze Dyrektora Generalnego, informację z 9 marca 2020 r. o tym, że z dniem 5 marca 2020 r. stała się członkiem korpusu służby cywilnej zatrudnionym w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów – urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej i informację z 11 marca 2020 r. o warunkach zatrudnienia w KPRM. B. K. podpisała te dokumenty, gdyż było to warunkiem wypłaty jej zaległego zasiłku chorobowego i wynagrodzenia.

(15)  12 maja 2020 r. pełnomocnik B. K. skierował do MSZ przedsądowe wezwanie do zaspokojenia roszczenia o dopuszczenie do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Wezwanie to nie odniosło żądanego skutku, co spowodowało wytoczenie powództwa.

(16)  Strony procesu łączyła umowa pożyczki udzielonej z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych z 9 kwietnia 2019 r., na mocy której pracodawca udzielił B. K. pożyczki w kwocie (...) PLN z oprocentowaniem 0,5% w stosunku rocznym, która miała zostać zapłacona w 72 miesięcznych ratach potrącanych z przysługującego jej wynagrodzenia za pracę, na co wyraziła pisemną zgodę. Strony ponadto w pkt 4 ustaliły, że z chwilą rozwiązania lub ustania stosunku pracy, bądź przeniesienia służbowego pożyczkobiorcy, niespłacona pożyczka podlegała natychmiastowej spłacie w całości wraz z oprocentowaniem.

(17)  Z uwagi na to, że MSZ od marca 2020 roku nie wypłacał już B. K. wynagrodzenia, pożyczka nie była spłacana, w związku z czym zwróciła się ona mejlem z 26 maja 2020 r. do byłego pracodawcy o rozwiązanie tej kwestii. W trakcie dokonywania ustaleń między stronami B. K. w mejlu z 23 czerwca 2020 r. poprosiła o zawarcie aneksu do umowy korespondencyjnie w związku z przeniesieniem jej do KPRM i ze względu na COVID-19 i pracę zdalną. Ostatecznie strony podpisały aneks do umowy pożyczki datowany na 27 lipca 2020 r., zawarty w celu umożliwienia pożyczkobiorcy dalszej spłaty pożyczki w ratach, uwzględniając, że Kancelaria Prezesa Rady Ministrów zgodnie z zawartym z Ministerstwem porozumieniem nie przejęła rozliczeń udzielonych przez Ministerstwo pożyczek pracowniczych pracownikom, którzy przestali być pracownikami Ministerstwa w związku z przepisami ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw. Na mocy tego aneksu pożyczkobiorca miał dokonywać spłaty pożyczki w ratach poprzez wpłaty na rachunek bankowy pożyczkodawcy, uchylono też pkt 4 Umowy pożyczki z 9 kwietnia 2019 r.

(18)  B. K. pisemny zakres obowiązków w KPRM otrzymała 22 lipca 2020 r. Wynikało z niego, że miała pracować na stanowisku główny specjalista do spraw rozliczeń i nieruchomości Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w Biurze Dyrektora Generalnego Wydziału Infrastruktury i Nadzoru. Do jej zadań należało m.in. wykonywanie zadań z zakresu nadzoru nad Centrum Obsługi Administracji Rządowej, zgodnie z właściwością wydziału, dotyczących nieruchomości powierzonych do zarzadzania i administrowania Centrum Obsługi Administracji Rządowej w celu zapewnienia właściwego zarządzania i administrowania nieruchomościami Kancelarii oraz zapewnienia Kancelarii warunków do funkcjonowania i realizacji zadań statutowych, sporządzanie opisów merytorycznych dowodów księgowych wystawianych przez COAR z tytułu zarządzania i administrowania nieruchomościami KPRM oraz ich kontrola pod względem zgodności z umowami w celu zapewniania prawidłowości rozliczeń, bieżącego monitorowania wydatków oraz wyeliminowania ewentualnych nieprawidłowości, dokonywanie zakupów dostaw i usług na potrzeby KPRM, z zastrzeżeniem zakupów dostaw i usług należących do kompetencji COAR, poprzez przygotowanie opisów przedmiotu zamówienia, wniosków o udzielenie zamówienia publicznego, projektów umów oraz zleceń, protokołów zdawczo-odbiorczych dostaw lub usług i ich rozliczenia w celu zapewnienia Kancelarii Warunków do funkcjonowania, a pracownikom Kancelarii warunków do wykonywania powierzonych zadań służbowych, prowadzenie spraw związanych z najmem lub udostępnianiem części nieruchomości KPRM innym podmiotom, przygotowywanie projektów umów, aneksów, protokołów zdawczo-odbiorczych i opisu dowodów księgowych w celu zapewnienia prawidłowego ewidencjonowania i rozliczania powierzchni wynajętej lub udostępnionej, prowadzenie spraw dotyczących majątku nieruchomego KPRM, w tym dotyczących pozyskiwania z zasobów Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii nieruchomości w celu zapewnienia optymalnych warunków funkcjonowania i realizacji celów statutowych oraz przekazywania do zasobów Skarbu Państwa nieruchomości dla Kancelarii zbędnych, monitorowanie w zakresie zadań Wydziału, wydatków z budżetu Kancelarii Prezesa Rady Ministrów na usługi w zakresu zarządzania i administrowania nieruchomościami Kancelarii oraz innych prac i usług gospodarczych, przedstawianie propozycji sposobu ich racjonalizacji oraz analizowanie i opiniowanie dokumentów w tym zakresie w celu zwiększenia kontroli nad kosztami oraz gospodarowania środkami finansowymi w sposób celowy, gospodarny i racjonalny.

(19)  B. K. po zapoznaniu się z opisem stanowiska pracy oświadczyła, że było one niezgodne z rodzajem umówionej pracy i jej kompetencjami. Wielu z tych zadań nigdy nie realizowała i musiała się wielu rzeczy uczyć od nowa.

(20)  Miesięczne wynagrodzenie B. K., obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wynosiło (...)zł brutto.

rozważania prawne Sądu I instancji

(21)  W ocenie Sądu Rejonowego, powództwo było niezasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

(22)  W pierwszej kolejności odnieść należało odnieść się do zarzutu pozwanego, że powódka spóźniła się ze złożeniem pozwu do sądu, bowiem przekroczyła termin określony w art. 264 k.p. Powyższe stanowisko jest oczywiście niezasadne. Z treści art. 264 § 3 k.p. wprost wynika, że żądanie nawiązania umowy o pracę wnosi się do sądu pracy w ciągu 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o odmowie przyjęcia do pracy. Sytuacja ta nie ma zastosowania w sytuacji powódki, gdyż pozwem w niniejszej sprawie żądała ona dopuszczenia do pracy, tj. wykonania przez pracodawcę obowiązku wynikającego z umowy o pracę polegającego na zatrudnianiu pracownika za wynagrodzeniem. Nie chodzi tu zatem o odmowe przyjęcia do pracy i w jej wyniku odmowę zawarcia umowy o pracę, ale o odmowę dopuszczenia do pracy w okresie trwającej (zdaniem powódki) umowy o pracę. Zgodzić należy się z pełnomocnikiem powódki, że ustawodawca w art. 264 k.p. nie ustalił terminu na wystąpienie do sądu z żądaniem dopuszczenia do pracy zgłoszonego w ramach istniejącego stosunku pracy, tj. roszczenia uzasadnionego w sytuacji, gdy pracodawca uniemożliwia pracownikowi wykonywanie pracy w wyniku działań faktycznych a nie dokonanych przez niego czynności prawnych. Tym samym należało przejść do merytorycznej oceny zgłoszonego roszczenia.

(23)  Unormowana w przepisie art. 23 1 k.p. instytucja przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę oznacza sytuację, gdy w wyniku różnego rodzaju zdarzeń prawnych lub tylko faktycznych, zakład pracy bądź jego część przechodzi z posiadania jednego podmiotu (dotychczasowego pracodawcy) w posiadanie kolejnego, który wskutek tego staje się pracodawcą dla przejętych pracowników. Konsekwencją transferu jest zmiana pracodawcy i wstąpienie nabywcy zakładu w prawa i obowiązki zbywcy w chwili przejęcia zakładu automatycznie, z mocy prawa, bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek dodatkowych czynności (por. wyrok SN z 19.10.2010r., II PK 91/10, OSNP 2012/1-2/9). Według utrwalonego orzecznictwa, również przejęcie zadań (kompetencji) w przypadku pracodawcy realizującego cele publiczne jest przejściem zakładu pracy w znaczeniu przedmiotowym, rozumianym jako placówka zatrudnienia (tak m.in. uchwała SN z dnia 1 lutego 2000 r., III ZP 20/99). Sąd Najwyższy przyjął, że zakres zastosowania art. 23 1 k.p. nie jest ograniczony ze względu na rodzaj podmiotów zatrudniających, w szczególności dotyczy także przekształceń po stronie pracodawców ze sfery administracji publicznej (rządowych i samorządowych) w przypadkach, które nie zostały objęte szczególnymi regulacjami odnoszącymi się do przekształceń organizacyjnych, kompetencyjnych i własnościowych (wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2004 r., I PK 362/03). Art. 23 1 k.p. ma zastosowanie w razie przejęcia przez jedną jednostkę organizacyjną administracji publicznej zadań wykonywanych dotychczas przez inną jednostkę organizacyjną administracji publicznej, jeżeli nowy pracodawca przejmuje nie tylko zadania, ale także część (większość) załogi poprzednika zaangażowanej w wykonywanie tych zadań (tak też SN w wyrokach z dnia 14 maja 2012 r., II PK 228/11 i z dnia 23 maja 2012 r., I PK 200/11).

(24)  W rozpoznawanej sprawie nie budziło jakichkolwiek wątpliwości, że doszło do przejęcia części zadań dotychczasowego pracodawcy zastrzeżonych dla ministra do spraw objętych działem członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, która przejęła obsługę tego ministra. Ustawa z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 21 lutego 2020 r.), zwana dalej „ustawą”, która zgodnie z art. 114 weszła w życie 29 lutego 2020 r., dokonała bowiem zmian m.in. w zakresie spraw objętych działem członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej i doprecyzowała także niektóre kompetencje ministra kierującego tym działem. Konsekwencją powyższego jest art. 106, który stanowi:

1.  Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pracownicy zatrudnieni w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, stają się pracownikami urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej z zachowaniem dotychczasowych stanowisk i wysokości wynagrodzenia.

2.  Członkom służby zagranicznej zatrudnionym w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, którym dyrektor generalny służby zagranicznej do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie wyznaczył stanowiska w służbie cywilnej, dyrektor generalny urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, wyznaczy stanowiska pracy zgodne z ich kwalifikacjami i umiejętnościami zawodowymi oraz określi wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż dotychczasowe.

3.  Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do pracowników zatrudnionych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych innych, niż wskazane w ust. 1 i 2, do których obowiązków należy zapewnienie obsługi zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, w tym obsługa komórek organizacyjnych, o których mowa w ust. 1 i 2.

(25)  Szczegółowy zakres działania Ministra do Spraw Unii Europejskiej, którego obsługę zapewnia Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, określało rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z 5 marca 2020 r. (Dz.U. z dnia 6 marca 2020 r.), które weszło w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 5 marca 2020 r. Powyższe akty prawne doprowadziły do przekształcenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych, które polegało na wyłączeniu z Ministerstwa Spraw Zagranicznych - urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej - komórek organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej oraz pracowników obsługujących te zadania i włączeniu tych komórek organizacyjnych oraz tych pracowników do urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Nastąpiło to na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 marca 2020 r. w sprawie przekształcenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Dz. U. z dnia 11 marca 2020 r.), które weszło w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od 5 marca 2020 r.

(26)  W rozpoznawanej sprawie spór zogniskowany był wokół ustalenia, czy powódka jako pracownik zatrudniony na stanowisku głównego specjalisty ds. opracowywania umów i dokumentacji w Wydziale Administracyjnym w Biurze Administracji zasadnie została zaliczona przez pozwanego w poczet pracowników, którzy na podst. art. 106 ust. 3 ustawy stali się pracownikami Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Zaznaczyć przy tym należy, co znalazło wyraz w stanowiskach dotychczasowego i nowego pracodawcy, że wstąpienie KPRM w stosunek pracy z powódką nastąpiło nie w terminie wskazanym w piśmie z 28 lutego 2020 r., tj. w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw, lecz w dniu 5 marca 2020 r., tj. kiedy na podstawie stosownych rozporządzeń struktury MSZ i KPRM zostały dostosowane do wymogów ustawy. Zdaniem Sądu prawidłową wykładnię tego przepisu zaprezentowała strona pozwana. Rację należy przyznać powódce, że nigdy nie była zatrudniona w komórkach organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 106 ust. 1 ustawy), nie mniej jednak zastosowanie do niej miał ust. 3, który dotyczył pracowników „zatrudnionych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych innych, niż wskazane w ust. 1 i 2, do których obowiązków należy zapewnienie obsługi zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, w tym obsługa komórek organizacyjnych, o których mowa w ust. 1 i 2”. Obowiązki powódki na ostatnio zajmowanym stanowisku w Biurze Administracji dotyczyły bowiem obsługi komórek merytorycznych Ministerstwa Spraw Zagranicznych, w tym zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Jak zresztą zeznała powódka, całe Biuro Administracji wykonywało zadania dla pozwanego i nie było podziału na żadnych pracowników i zadania, które były dedykowane dla obsługi ministra do spraw członkostwa w UE. Co więcej, poza powódką dwie inne osoby zostały przeniesione do KPRM w trybie art. 106 ust. 3 ustawy.

(27)  W ocenie Sądu Rejonowego okoliczność, że zakres obowiązków powódki w KPRM i opis stanowiska pokrywały się tylko w części z tymi w MSZ, tj. w zakresie zamówień publicznych, nie stanowi podstawy do zakwestionowania tezy o przeniesieniu powódki w ramach przejścia części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ( 1) § 1 k.p. do pracy w KPRM. Przepis ten nie ogranicza bowiem uprawnienia po stronie nowego pracodawcy do określenia zadań pracownika zgodnie z własnymi aktualnymi potrzebami. Z opisu stanowiska pracy w KPRM wynika, że główny specjalista do spraw rozliczeń i nieruchomości Kancelarii Prezesa Rady Ministrów powinien posiadać wykształcenie wyższe ekonomiczne lub o kierunku zarządzanie lub administracja i posiadać minimum 2-letnie doświadczenie zawodowe w jednostkach sektora finansów publicznych, które to warunki powódka spełnia.

(28)  Z powyższych względów, zdaniem Sądu, powódka mogła zostać zakwalifikowana przez pozwanego jako pracownik, którego stosunek pracy uległ przekształceniu w myśl art. 106 ust. 3 ustawy, zgodnie z zapotrzebowaniem na pracownika o określonych kompetencjach zgłoszonego przez KPRM. W konsekwencji powyższego powódce nie przysługuje roszczenie z art. 22 § 1 k.p. o dopuszczenie do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, skoro stron w dacie wyrokowania nie łączył stosunek pracy.

(29)  Sąd Rejonowy odniósł się także do szeregu okoliczności wskazujących na faktyczne realizowanie przez powódkę pracy na rzecz KPRM po dniu 5 marca 2020 r. Powódka nie skorzystała z uprawnienia określonego w art. 23 ( 1) § 4 k.p. do rozwiązania stosunku pracy z nowym pracodawcą, wykonała badania lekarskie na podstawie skierowania wystawionego przez KPRM, przystąpiła do świadczenia pracy, ustabilizowała sytuację związaną z pożyczką udzieloną jej przez MSZ itp. Wreszcie powódka podpisała porozumienie datowane na 9 marca 2020 r. określające warunki zatrudnienia, z którego wprost wynikało, że stroną umowy o pracę jest Kancelaria Prezesa Rady Ministrów w W.. Co istotne, powódka nie powoływała się na wady swojego oświadczenia woli wyrażonego w tym dokumencie w rozumieniu przepisów Działu IV Kodeksu cywilnego, w szczególności nie składała oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych tego oświadczenia. Oświadczenie to jest zatem ważne i skuteczne. Powódka nie może skutecznie tłumaczyć się przyczynami ekonomicznymi, bowiem zazwyczaj celem realizacji stosunku pracy po stronie pracownika jest uzyskiwanie wynagrodzenia. Ponadto, okoliczności niniejszej sprawy nie pozostawiają wątpliwości, że porozumienie to zostało zawarte w wyniku zmiany pracodawcy powódki w trybie art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. Także z tych względów powódce nie przysługiwało roszczenie o dopuszczenie do pracy w MSZ, skoro B. K. realizowała stosunek pracy w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

(30)  W myśl art. 108 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy rozstrzygnął o kosztach w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przy rozstrzyganiu o kosztach procesu możliwe jest jednak zastosowanie przez Sąd art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis art. 102 k.p.c. jest rozwiązaniem szczególnym, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366). Przepis ten wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Szczególne znaczenie dla możliwości jego zastosowania ma ocena zachowania się stron z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. Podstawą do takiej oceny może być zachowanie się strony w procesie, jak i jej sytuacja pozaprocesowa (stan majątkowy, szczególna sytuacja zdrowotna i życiowa). Mając na uwadze powyższe Sąd, biorąc pod uwagę fakt, iż powódka dochodząc swoich roszczeń była subiektywnie (choć niesłusznie) przekonana o ich zasadności, uznał, że zachodził szczególny przypadek pozwalający nie obciążać powódki kosztami procesu strony przeciwnej, na które składały się koszty zastępstwa procesowego o czym orzeczono w pkt. 2 wyroku. Ponadto, Sąd miał na uwadze, że regulacja art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. dotycząca pracowników MSZ, którzy stali się pracownikami KPRM, ma bardzo szeroki zakres w stosunku do osób wykonujących zadania obsługi komórek merytorycznych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Taka regulacja mogła po stronie powódki budzić wątpliwości co do zakwalifikowania jej do grupy pracowników, których stosunek pracy uległ przekształceniu.

apelacja powódki

(31)  Powódka w apelacji zaskarżyła w całości wyrok Sądu Rejonowego z 25 maja 2021 r., wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy przez nakazanie pozwanemu dopuszczenie powódki do pracy na stanowisku głównego specjalisty do spraw opracowywania umów i dokumentacji w Wydziale Administracyjnym w Biurze Administracji Ministerstwa Spraw Zagranicznych, ewentualnie o ustalenie, że powódka w okresie od 29 lutego 2020 r. pozostaje w stosunku pracy z pozwanym jako pracownik służby cywilnej zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku głównego specjalisty do spraw opracowywania umów i dokumentacji w Wydziale Administracyjnym w Biurze Administracji Ministerstwa Spraw Zagranicznych w pełnym wymiarze czasu pracy.

(apelacja k. 200-205 akt sprawy)

(32)  Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1)  art. 106 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 284) oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 marca 2020 r. w sprawie przekształcenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Dz.U. poz. 407) w zw. z art. 24 Konstytucji RP, przez błędną wykładnię tych przepisów polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że powódka wykonująca zadania na stanowisku w Biurze Administracji na rzecz całego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, była adresatem tych przepisów jako prowadzących do przekształcenia stosunku pracy i zmiany pracodawcy wobec pracowników pozwanego zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do sprawa członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, mimo że przepis ten wykładany prawidłowo, z uwzględnieniem wskazówek interpretacyjnych wynikających z konstytucyjnego nakazu ochrony pracowników, musi prowadzić do wniosku, że jego hipoteza nie obejmuje pracowników, w tym powódki, którzy realizując zadania na rzecz całego urzędu pośrednio zapewniają obsługę zadań ministra właściwego do sprawa członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej;

2)  art. 106 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 284) oraz § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 marca 2020 r. w sprawie przekształcenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Dz.U. poz. 407) w zw. z art. 23 § 1 Kodeksu pracy przez:

a)  niewłaściwe zastosowanie tych przepisów do ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie, że wobec powódki nastąpił skutek w postaci zmiany pracodawcy, mimo że nie było podstaw do przyjęcia, że powódka, jako realizująca zadania z zakresu z obsługi całego urzędu, tj. całego zakładu pracy, była faktycznie związana z przejmowaną częścią zakładu pracy realizującego obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej,

b)  błędną wykładnię tych przepisów polegającą na nieprawidłowym przyjęciu, że zgłoszenie zapotrzebowania na pracownika o określonych kompetencjach przez pracodawcę przejmującego część zakładu pracy pozwanego powoduje, że pozwany mógł zakwalifikować powódkę jako pracownika, którego stosunek pracy uległ przekształceniu, oraz że faktyczne podjęcie przez powoda pracy u pracodawcy przejmującego, ze wszystkimi tego konsekwencjami, świadczy że skutek w postaci zmiany pracodawcy został zrealizowany, w sytuacji gdy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przekazywaniem zadań pomiędzy urzędami obsługującymi organy administracji publicznej ze skutkiem w postaci przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę z mocy samego prawa, i wobec tego, w wyniku prawidłowej wykładni tego przepisu należało przyjąć, że ze względu na konstrukcję automatyzmu prawnego przejęcia pracowników przez innego pracodawcę nie mogą mieć znaczenia uzgodnienia zainteresowanych pracodawców, czy też sytuacja prawna powódki ukształtowana w następstwie niezgodnego z prawem zakwalifikowania jej jako pracownika podlegającego przejęciu przez innego pracodawcę;

3)  art. 106 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 284) w zw. z § 1 ust. 2 i 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Spraw Zagranicznych (Dz.U. poz. 2260) wg stanu obowiązującego na dzień 29 lutego 2020 r., przez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i błędne przyjęcie, że przepis ten mógł odnieść skutek w postaci zmiany pracodawcy Ministerstwa Spraw Zagranicznych na Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, w sytuacji, gdy w dniu wejścia w życie tego przepisu, tj.wdniu 29 lutego 2020 r., urzędem obsługującym ministra właściwego do spraw członkostwa w Unii Europejskiej było Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

odpowiedź na apelację

(33)  Pozwane ministerstwo w odpowiedzi na apelację wniosło o jej oddalenie i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 213-214 akt sprawy)

(34)  W uzasadnieniu odpowiedzi wskazano, że pozwany popiera zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego. W ocenie pozwanego Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował art. 106 ust. 1 i 3 ustawy z 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej i niektórych innych ustaw, przedstawiając przy tym prawidłową interpretację ww. przepisu. Zdaniem pozwanego, powódka niezaprzeczalnie znajdowała się w grupie pracowników, do której znajduje zastosowanie ust. 3 powołanego wyżej artykułu.

rozważania prawne Sądu Okręgowego

(35)  W ocenie Sądu Okręgowego apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

(36)  Oceniając rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd Okręgowy podzielił ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji poczynione w toku postępowania i przyjął je za własne. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący zgromadził materiał dowodowy, wszechstronnie rozważył wszystkie przeprowadzone dowody i zgodnie z zasadami oceny materiału dowodowego wyprowadził wnioski, stanowiące podstawę zapadłego rozstrzygnięcia.

(37)  Apelacja powódki sprowadzała się do zarzutu błędnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że powódka objęta była dyspozycją art. 106 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej i niektórych innych ustaw. Powódka w apelacji przedstawiła interpretację tego przepisu prowadzącą do wniosku, że przepis ten znajdzie zastosowanie tylko do pracowników zapewniających obsługę zadań wyłącznie ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. W ocenie powódki, fakt, że realizowała zadania na rzecz całego urzędu i tylko pośrednio zapewniała obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, uniemożliwia zastosowanie tego przepisu wobec powódki. Zarzut ten zdaniem Sądu odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie.

(38)  W doktrynie i w orzecznictwie słusznie akcentuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni, tj. systemową i celowościową. Co prawda przyjmuje się, że w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego znaczenia przepisu, a taka możliwość powstaje, gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm, prowadzi do absurdalnych z punktu widzenia społecznego lub ekonomicznego konsekwencji, rażąco niesprawiedliwych rozstrzygnięć lub pozostaje w oczywistej sprzeczności z powszechnie akceptowanymi normami moralnymi (uchw. SN z 14.10.2004 r., III CZP 37/04).

(39)  W ocenie Sądu Okręgowego, jakakolwiek wykładnia tj. językowa, systemowa czy celowościowa, prowadzi do tego samego wniosku, że wobec powódki jako pracownika MSZ miał zastosowanie sporny art. 106 ust. 3 ustawy.

(40)  Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy pracownicy zatrudnieni w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, stają się pracownikami urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej z zachowaniem dotychczasowych stanowisk i wysokości wynagrodzenia. W ust. 2 wskazano, że członkom służby zagranicznej zatrudnionym w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, którym dyrektor generalny służby zagranicznej do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie wyznaczył stanowiska w służbie cywilnej, dyrektor generalny urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, wyznaczy stanowiska pracy zgodne z ich kwalifikacjami i umiejętnościami zawodowymi oraz określi wynagrodzenie w wysokości nie niższej niż dotychczasowe.

(41)  Zgodnie natomiast z ust. 3 tego przepisu, ust. 1 i 2 stosuje się również do pracowników zatrudnionych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, w komórkach organizacyjnych innych, niż wskazane w ust. 1 i 2, do których obowiązków należy zapewnienie obsługi zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, w tym obsługa komórek organizacyjnych, o których mowa w ust. 1 i 2.

(42)  Jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy i jak trafnie podniósł pozwany w odpowiedzi na apelację, żaden akt przepisy ustawy, ani przepisy wykonawcze nie zawierają ograniczenia stosowania art. 106 ust. 3 do pracowników, których wyłącznym zadaniem była obsługa komórek organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Wręcz przeciwnie, wykładnia całego art. 106 ustawy prowadzi do wniosku, że ust. 3 znajduje zastosowanie do każdego pracownika, który w jakimkolwiek zakresie zajmował się obsługą komórek organizacyjnych zapewniających obsługę zadań ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej.

(43)  W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, co zresztą przyznała sama powódka w apelacji, że co prawda wykonywała ona pracę na rzecz całego urzędu, w zakres czego wchodziła obsługa zadań ministra właściwego do sprawa członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Sąd odwoławczy chce podkreślić, że z bezwzględnie obowiązującego charakteru art. 23 1 § 1 k.p. wynika, że skutek przejścia części zakładu pracy, polegający na zmianie pracodawcy, następuje z mocy prawa (automatycznie), a nie w następstwie uzgodnień między zainteresowanymi pracodawcami. Natomiast o tym, których pracowników dotyczy skutek przejścia, decyduje jedynie faktyczne związanie pracownika z określoną częścią zakładu pracy. Skoro poza sporem pozostawał fakt, że powódka pośrednio wykonywała zadania związane z obsługą ministra właściwego do sprawa członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, to nietrafny pozostaje zarzut naruszenia art. 106 ust. 3 ustawy. Wskazanie pracownika przez dotychczasowego pracodawcę, który spełnia przesłanki objęte dyspozycją art. 106 ust. 3 ustawy nie może zostać zinterpretowane jako naruszenie prawa, ponieważ sama konstrukcja przepisu zakłada, że skutek nie dotyczy wszystkich pracowników innych komórek niż określonych w ust. 1 art. 106, ale jedynie części z nich wskazanych przez dotychczasowego pracodawcę.

(44)  Dodatkowo Sąd Okręgowy chce zaznaczyć, że zmiana pracodawcy w trybie art. 23 1 § 1 k.p. nie stanowi kryterium dyskryminacyjnego według art. 11 3 i art. 18 3a k.p. To co jest zgodne z prawem nie może być uznane za bezprawne, czyli w tym przypadku jako kryterium dyskryminujące. Uniwersalna regulacja art. 23 1 k.p. zapewnia określoną stabilizację dotychczasowego zatrudnienia. Przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę może mieć różne przyczyny i formy, wszak działa nawet mimo woli i wiedzy stron stosunku pracy. Stosunek pracy jest w takiej sytuacji chroniony przez utrzymanie dotychczasowych warunków pracy i płacy co najmniej przez określony czas (por. art. 241 8 k.p.) (wyr. SN z 4.11.2015 r., II PK 36/15, LEX nr 1936723).

(45)  Racje należy przyznać pozwanemu, że ewentualne uwzględnienie interpretacji przedstawionej przez powódkę, skutkowałoby ograniczeniem stosowania art. 106 ust. 3 ustawy do grupy pracowników komórek organizacyjnych obsługujących wyłącznie ministra właściwego ds. członkostwa w Unii Europejskiej, co jest wprost uregulowane w art. 106 ust. 1 ustawy. Byłoby to jednoznaczne z niemożliwością stosowania tego przepisu do większości pracowników z innych komórek organizacyjnych ze względu na fakt, że znakomita część pracowników oprócz wykonywania zadań w ramach komórek obsługujących ministra właściwego ds. członkostwa w Unii Europejskiej, wykonuje również inne zadania wykraczające poza ten zakres. Taka interpretacja czyniłaby sporny przepis martwym, uniemożliwiając jego stosowanie do większości pracowników zajmujących się sprawami członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, których obowiązki nawet w minimalnym stopniu wykraczają poza obsługę właściwego ministra ds. członkostwa w Unii Europejskiej.

(46)  Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, że art. 106 ust. 3 ustawy znajduje zastosowanie wobec sytuacji powódki. Tym samym Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw prawnych ani faktycznych do uwzględnienia apelacji opierającej się w na zarzucie błędnego zastosowania spornego przepisu przez Sąd Rejonowy. Z tego względu Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.

(47)  Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił art. 98 § 1 k.p.c., na mocy którego sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego (jako strony wygrywającej) zwrot kosztów zastępstwa prawnego. Przy ustalaniu w niniejszej sprawie wynagrodzenia pełnomocnika zastępowanej strony miała zastosowanie regulacja § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.