II CNP 57/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 57/08
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 czerwca 2008 r.,
skargi B. M. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego W. z dnia 14 sierpnia 2007 r., sygn.
akt I Co (…), wydanego w sprawie egzekucyjnej z nieruchomości K. P. i B. P.
przy uczestnictwie Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w Z., "K.(...)"
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., B. G., R. G., Bank (…) Oddział w P.,
"L.(...)" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K., Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych Inspektoratu w W., (…) Zakładów D. Spółki Akcyjnej w W., Grupy
Energetycznej "E.(...)" Spółki Akcyjnej Oddziału w Z., Zakładu Drobiarskiego B.(...)
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B., Urzędu Miejskiego w W., Urzędu
Skarbowego w W., J. J., B. M., K. M., (…) Spółki Gazownictwa Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w Z., KRUS Placówki Terenowej w W., PGK Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w W.
o należność pieniężną,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wierzyciel B. M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 14 sierpnia 2007 r. o zatwierdzeniu planu
podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości.
W uzasadnieniu skargi wskazał, ze doszło w toku postępowania egzekucyjnego do
naruszenia art. 972 k.p.c. w związku z art. 976 § 1 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5 k.p.c.
Poniesioną szkodę mają uprawdopodobnić przytoczone w skardze orzeczenia włącznie
z nakazem zapłaty wydanym przeciwko egzekwowanym dłużnikom. Zdaniem
skarżącego, Sąd Rejonowy w W. odrzucając jego zażalenie, na wymienione na wstępie
postanowienie o zatwierdzeniu planu podziału, jak również Sąd Okręgowy w P.
oddalając zażalenie na odrzucenie ośrodka odwoławczego, zamknęły mu możliwość
wzruszenia tego postanowienia i obecnie nie jest możliwa jego zmiana bądź uchylenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zasadą jest dopuszczalność skargi od prawomocnego orzeczenia sądu
II instancji (art. 4241
§ 1 k.p.c.). Jedynie w wyjątkowych wypadkach dopuszczalne jest
wniesienie takiej skargi od orzeczenia I instancji (art. 4241
§ 2 k.p.c.). Owa „wyjątkowość”
odnosi się zarówno do przyczyn niezgodności z prawem orzeczenia oraz do powodów,
dla których strona nie skorzystała z możliwości zaskarżenia.
W postanowieniu z dnia 4 lipca 2006 r. (sygn. akt V CNP 86/06, OSNC
2007/3/47) Sąd Najwyższy przyjął, że podstawę skargi z art. 4241
§ 2 k.p.c. może
stanowić zamknięcie drogi do instancji odwoławczej, będące naruszeniem uprawnień
chronionych przepisami konstytucyjnymi (art. 78 Konstytucji RP). Tymczasem w
rozpoznawanej sprawie środek odwoławczy od orzeczenia Sądu pierwszej instancji
wniesiony przez profesjonalnego pełnomocnika został odrzucony na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. jako nienależycie opłacony. Jednocześnie nie zasługują na uwzględnienie
podnoszone przez skarżącego zarzuty dotyczące odrzucenia jego środka
odwoławczego, związane z wykładnią art. 149 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19
kwietnia 2007 r., sygn. akt III CZP 6/07, OSNC 2007/11/167).
Jak wskazano wyżej, skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia
sądu pierwszej instancji musi być uzasadniona naruszeniem podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, co
3
pozostaje w bezpośrednim związku z treścią art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Sąd Najwyższy w
postanowieniu z dnia 19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, (OSNC 2006, nr 6, poz. 112)
wyjaśnił, że strona wnosząca skargę od wyroku sądu pierwszej instancji, aby spełnić
wymagania art. 4245
§ 1 pkt 5 in fine k.p.c., powinna przedstawić w skardze jurydyczną
argumentację wskazującą, jakie podstawowe zasady porządku prawnego lub
konstytucyjne wolności albo prawa człowieka narusza zaskarżone orzeczenie i na czym
polega obraza przepisów mających znaczenie dla ich ochrony. Tymczasem powódka
nawet nie podniosła zarzutu naruszenia zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności i praw człowieka, poprzestając na zarzucie naruszenia art. 972 k.p.c. w
związku z art. 976 § 1 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5 k.p.c., co nie stanowi spełnienia
wymagań art. 4241
§ 2 k.p.c.
Już tylko z tych przyczyn niniejsza skarga podlega odrzuceniu na podstawie art.
4248
§ 1 i 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 czerwca 2008 r.,
skargi B. M. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego W. z dnia 14 sierpnia 2007 r., sygn.
akt I Co (…), wydanego w sprawie egzekucyjnej z nieruchomości K. P. i B. P.
przy uczestnictwie Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w Z., "K.(...)"
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł., B. G., R. G., Bank (…) Oddział w P.,
"L.(...)" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K., Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych Inspektoratu w W., (…) Zakładów D. Spółki Akcyjnej w W., Grupy
Energetycznej "E.(...)" Spółki Akcyjnej Oddziału w Z., Zakładu Drobiarskiego B.(...)
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B., Urzędu Miejskiego w W., Urzędu
Skarbowego w W., J. J., B. M., K. M., (…) Spółki Gazownictwa Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w Z., KRUS Placówki Terenowej w W., PGK Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w W.
o należność pieniężną,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wierzyciel B. M. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 14 sierpnia 2007 r. o zatwierdzeniu planu
podziału sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości.
W uzasadnieniu skargi wskazał, ze doszło w toku postępowania egzekucyjnego do
naruszenia art. 972 k.p.c. w związku z art. 976 § 1 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5 k.p.c.
Poniesioną szkodę mają uprawdopodobnić przytoczone w skardze orzeczenia włącznie
z nakazem zapłaty wydanym przeciwko egzekwowanym dłużnikom. Zdaniem
skarżącego, Sąd Rejonowy w W. odrzucając jego zażalenie, na wymienione na wstępie
postanowienie o zatwierdzeniu planu podziału, jak również Sąd Okręgowy w P.
oddalając zażalenie na odrzucenie ośrodka odwoławczego, zamknęły mu możliwość
wzruszenia tego postanowienia i obecnie nie jest możliwa jego zmiana bądź uchylenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zasadą jest dopuszczalność skargi od prawomocnego orzeczenia sądu
II instancji (art. 4241
§ 1 k.p.c.). Jedynie w wyjątkowych wypadkach dopuszczalne jest
wniesienie takiej skargi od orzeczenia I instancji (art. 4241
§ 2 k.p.c.). Owa „wyjątkowość”
odnosi się zarówno do przyczyn niezgodności z prawem orzeczenia oraz do powodów,
dla których strona nie skorzystała z możliwości zaskarżenia.
W postanowieniu z dnia 4 lipca 2006 r. (sygn. akt V CNP 86/06, OSNC
2007/3/47) Sąd Najwyższy przyjął, że podstawę skargi z art. 4241
§ 2 k.p.c. może
stanowić zamknięcie drogi do instancji odwoławczej, będące naruszeniem uprawnień
chronionych przepisami konstytucyjnymi (art. 78 Konstytucji RP). Tymczasem w
rozpoznawanej sprawie środek odwoławczy od orzeczenia Sądu pierwszej instancji
wniesiony przez profesjonalnego pełnomocnika został odrzucony na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. jako nienależycie opłacony. Jednocześnie nie zasługują na uwzględnienie
podnoszone przez skarżącego zarzuty dotyczące odrzucenia jego środka
odwoławczego, związane z wykładnią art. 149 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19
kwietnia 2007 r., sygn. akt III CZP 6/07, OSNC 2007/11/167).
Jak wskazano wyżej, skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia
sądu pierwszej instancji musi być uzasadniona naruszeniem podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, co
3
pozostaje w bezpośrednim związku z treścią art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Sąd Najwyższy w
postanowieniu z dnia 19 stycznia 2006 r., II CNP 2/06, (OSNC 2006, nr 6, poz. 112)
wyjaśnił, że strona wnosząca skargę od wyroku sądu pierwszej instancji, aby spełnić
wymagania art. 4245
§ 1 pkt 5 in fine k.p.c., powinna przedstawić w skardze jurydyczną
argumentację wskazującą, jakie podstawowe zasady porządku prawnego lub
konstytucyjne wolności albo prawa człowieka narusza zaskarżone orzeczenie i na czym
polega obraza przepisów mających znaczenie dla ich ochrony. Tymczasem powódka
nawet nie podniosła zarzutu naruszenia zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności i praw człowieka, poprzestając na zarzucie naruszenia art. 972 k.p.c. w
związku z art. 976 § 1 k.p.c. oraz art. 379 pkt 5 k.p.c., co nie stanowi spełnienia
wymagań art. 4241
§ 2 k.p.c.
Już tylko z tych przyczyn niniejsza skarga podlega odrzuceniu na podstawie art.
4248
§ 1 i 2 k.p.c.