Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 2 grudnia 2010 r.
III SK 29/10
Możliwość skorzystania przez przedsiębiorstwo energetyczne z upraw-
nienia do wstrzymania dostaw energii nie jest uzależniona od prawidłowego
wyznaczenia terminu zapłaty zaległych opłat za dostarczanie energii.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Halina Kiryło,
Andrzej Wróbel (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia
2010 r. sprawy z powództwa RWE Polska SA w Warszawie i RWE Stoen Operator
Spółki z o.o. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki z
udziałem zainteresowanej Elżbiety W. o wstrzymanie dostaw energii elektrycznej, na
skutek skargi kasacyjnej strony powodowej RWE Stoen Operator Spółki z o.o. w
Warszawie od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2009
r. [...]
1. o d d a l i ł skargę kasacyjną,
2. zasądził od strony powodowej na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energe-
tyki kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes Urzędu) decyzją z dnia 6 maja
2008 r. stwierdził, że wstrzymanie przez RWE Stoen SA w Warszawie (powódka I)
dostarczania energii elektrycznej do położonej w W. nieruchomości Elżbiety W. (za-
interesowana) było nieuzasadnione, ponieważ przedsiębiorstwo energetyczne nie
dochowało ustawowego wymogu wyznaczenia osobie zalegającej z zapłatą za ener-
gię dodatkowego terminu do uregulowania należności.
Powódka I oraz RWE Stoen Operator Sp. z o.o. (który został stroną postępo-
wania, jako operator systemu dystrybucyjnego, dalej jako powódka II) zaskarżyli po-
2
wyższą decyzję odwołaniem wnosząc o jej zmianę i orzeczenie, że wstrzymanie do-
staw energii było uzasadnione. W odwołaniach skarżący podnieśli, że dodatkowy
termin został wyznaczony odbiorcy, zaś od chwili wezwania do zapłaty zaległości do
momentu wstrzymania dostaw energii upłynęło trzy razy więcej czasu, niż wymaga
Prawo energetyczne.
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wy-
rokiem z dnia 2 grudnia 2008 r. [...] oddalił oba odwołania, uznając że nie zaistniały
przewidziane prawem przesłanki uzasadniające wstrzymanie dostaw energii elek-
trycznej. Wzywając zainteresowaną do uregulowania zaległości w opłatach za po-
braną energię elektryczną, przedsiębiorstwo energetyczne nie dopełniło wymogu
uczynienia tego na piśmie, ponieważ wezwanie nie zostało podpisane przez osobę
upoważnioną do działania w imieniu powódki I. Ponadto Sąd Okręgowy podniósł, że
dodatkowy dwutygodniowy termin na uiszczenie zaległości powinien zostać wyzna-
czony w taki sposób, by umożliwić odbiorcy wywiązanie się z tych płatności w termi-
nie, tymczasem wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu, w którym zakreślony
przez przedsiębiorstwo energetyczne termin na uregulowanie zaległości już upłynął.
Powódki zaskarżyły wyrok Sądu Okręgowego apelacją, zarzucając naruszenie
art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego oraz art. 61, 73 i 74 k.c.; art. 233 § 1 k.p.c., art.
328 § 2. k.p.c., art. 7, 75 oraz 77 k.p.a. Dodatkowo powódka II zarzuciła wyrokowi, że
w poprzedzającym go postępowaniu pozwany działał za pośrednictwem pełnomoc-
nika niemającego należytego umocowania.
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 października 2009 r. [...] od-
dalił obie apelacje. W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny ustosunkował się do za-
rzutu naruszenia braku umocowania pełnomocnika Prezesa Urzędu do działania
przed Sądem pierwszej instancji. Zarzut ten uznał za niezasadny ponieważ po we-
zwaniu Prezesa Urzędu przez Sąd Okręgowy do usunięcia braku formalnego odpo-
wiedzi na odwołanie, polegającego na niewykazaniu umocowania dla osoby, która
podpisała odpowiedź na odwołanie w imieniu Prezesa Urzędu, dołączył on stosowne
upoważnienie wystawione na podstawie art. 268a k.p.a., z którego wynika, że Marek
W. pełniący funkcję Wiceprezesa Urzędu Regulacji Energetyki został upoważniony
przez Prezesa Urzędu do kierowania do sądu pism procesowych. Według Sądu
Apelacyjnego upoważnienie to należało uznać za wystarczające do wykazania umo-
cowania do działania w imieniu Prezesa Urzędu na etapie postępowania sądowego.
3
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego,
Sąd Apelacyjny przyjął, że Sąd Okręgowy trafnie podkreślił, że zakreślenie dwutygo-
dniowego terminu do zapłaty bieżących i zaległych należności powinno umożliwiać
odbiorcy wywiązanie się w tychże zobowiązań w terminie dwóch tygodni od dnia do-
ręczenia powiadomienia, z uwagi na dolegliwy charakter sankcji w postaci wstrzyma-
nia dostarczania dostaw energii. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie wystosowano we-
zwania odpowiadającego wymogom przewidzianym w ustawie, ponieważ z treści
otrzymanego przez zainteresowaną w dniu 26 października 2007 r. wezwania wyni-
kało, że ma ona zapłacić zaległości w terminie 14 dni, nie później niż do dnia 26 paź-
dziernika 2007 r. Termin zakreślony do uiszczenia zaległości upływał zatem w dniu
otrzymania wezwania, co oznacza że nie dano odbiorcy szansy na dotrzymanie za-
gwarantowanego ustawą terminu do zapłaty zaległości. Zdaniem Sądu Apelacyjnego
nieistotne jest, jak długo po powiadomieniu o zaległościach doszło do wstrzymania
dostaw energii, skoro bowiem przedsiębiorstwo energetyczne nie dotrzymało wszyst-
kich przewidzianych w art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego wymogów, nie miało
znaczenia jak długo po otrzymaniu wadliwego powiadomienia doszło do wstrzymania
dostaw. Sąd Apelacyjny nie uwzględnił również zarzutu naruszenia art. 233 § 1 oraz
328 § 1 k.p.c.
Powódka II zaskarżyła w całości wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest
art. 6 ust. 3a w związku z art. 6 ust. 1 Prawa energetycznego, poprzez błędną wy-
kładnię „poprzez nieuprawnione przyjęcie, że w niniejszej sprawie nie zostały speł-
nione kumulatywnie przesłanki wymienione w przedmiotowym przepisie” oraz art. 6
ust. 3a Prawa energetycznego, „poprzez błędną wykładnię i bezpodstawne uznanie,
że wyznaczenie terminu do zapłaty w formie oznaczenia daty upływu tego terminu,
wymaga doręczenia pisma zawierającego tak określony termin na nie mniej niż
czternaście dni przed jego nadejściem, mimo iż rzeczywisty termin do uiszczenia
należności i oczekiwanie Powoda II RWE Polska S.A. na zapłatę przed wstrzyma-
niem dostaw energii elektrycznej są dłuższe niż dwa tygodnie”, a także art. 130 § 2 w
związku z art. 130 § 1 k.p.c., „poprzez błędną wykładnię i nieuwzględnienie zarzutu
apelacyjnego Powoda RWE Stoen Operator Sp. z o.o. dotyczącego nadania biegu
pismu procesowemu - odpowiedzi na odwołanie podpisanemu przez Wiceprezesa
URE Marka W. pomimo nieusunięcia przez Pozwanego braku tego pisma, tj. niewy-
kazania należytego umocowania Wiceprezesa URE Pana Marka W. do reprezento-
4
wania Pozwanego w niniejszej sprawie” oraz art. 379 pkt 2 k.p.c., poprzez „występo-
wanie w sprawie nienależycie umocowanego pełnomocnika Pozwanego i niepotwier-
dzenie przez Pozwanego czynności dokonanej z udziałem tego pełnomocnika”.
Prezes Urzędu w odpowiedzi na skargę kasacyjną powódki wniósł o jej odda-
lenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem
Najwyższym. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 6 ust. 3a Prawa energetycz-
nego Prezes Urzędu podniósł, że powiadomienie odbiorcy energii powinno zawierać
co najmniej pouczenie o treści art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego, informację o
upływie miesięcznego terminu zwłoki w płatnościach, wskazanie dodatkowego dwu-
tygodniowego terminu do zapłaty zaległości oraz bieżących należności, a także in-
formację o skutkach nieuregulowania tych należności. Zdaniem Prezesa Urzędu ter-
min na uiszczenie zaległości nie może zostać wyznaczony poprzez wskazanie w we-
zwaniu konkretnej daty, w której ma zostać dokonana płatność, zaś jedyną akcepto-
walną z punktu widzenia art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego postacią wyznaczenia
dodatkowego terminu jest sformułowanie „dwa tygodnie od daty doręczenia”. Tylko
wówczas bieg terminu będzie uzależniony wyłącznie od czasu, a w sytuacji gdy po-
wiadomienie nie zostaje doręczone, termin ten nie może upłynąć. Odnosząc się do
zarzutu naruszenia przepisów postępowania, Prezes Urzędu uznał je za chybione,
ponieważ odpowiedź na odwołanie została podpisana przez Wiceprezesa Urzędu
Regulacji Energetyki, działającego na mocy upoważnienia udzielonego mu na pod-
stawie art. 268a k.p.a. w związku z § 2 ust. 2 statutu Urzędu Regulacji Energetyki
przez Prezesa Urzędu, umocowującego do podpisywania w imieniu Prezesa Urzędu
pism procesowych i pełnomocnictw. Zdaniem Prezesa Urzędu do instytucji upoważ-
nienia z art. 268a k.p.a., zwanego przedstawicielstwem administracyjnym nie znaj-
dują zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące przedstawicielstwa, tym
samym nie jest zasadne stosowanie do przedmiotowego upoważnienia przepisów
regulujących pełnomocnictwo procesowe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna powódki II nie ma uzasadnionych podstaw. W pierwszej
kolejności należy rozważyć najdalej idący zarzut, dotyczący naruszenia art. 379 pkt 2
k.p.c. i nieważności postępowania w niniejszej sprawie. Co prawda, Sąd Najwyższy
może jedynie badać, czy nieważnością dotknięte było postępowanie przed sądem
5
drugiej instancji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1997 r., I CKN 825/97,
OSNC 1998 nr 5, poz. 81; OSP 1998 nr 5, poz. 93), jednakże nieważność postępo-
wania w pierwszej instancji oraz nieuwzględnienie jej przez sąd drugiej instancji Sąd
Najwyższy bierze pod rozwagę w granicach podstaw skargi kasacyjnej (wyrok z dnia
10 lutego 1998 r., II CKN 600/97, OSP 1999 nr 3, poz. 58; wyrok z dnia 11 grudnia
2006 r., I PK 124/06). Powódka II uzasadniła powyższy zarzut występowaniem w
sprawie nienależycie umocowanego pełnomocnika Prezesa Urzędu oraz niepotwier-
dzenia przez Prezesa Urzędu czynności dokonanej z udziałem tego pełnomocnika,
podczas gdy w rzeczywistości powódka II upatruje naruszenia art. 379 pkt 2 k.p.c. w
czynności Sądu Okręgowego polegającej na nadaniu biegu odpowiedzi na odwołanie
obu powódek sporządzonej przez Wiceprezesa Urzędu Regulacji Energetyki, który
nie przedstawił stosownego pełnomocnictwa Prezesa Urzędu. Tak sformułowany i
uzasadniony zarzut nieważności postępowania jest bezpodstawny z następujących
powodów.
Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela zapatrywania wyrażone w do-
tychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którymi zarzut nieważ-
ności postępowania z powodu nienależytego umocowania pełnomocnika może sku-
tecznie zgłosić w skardze kasacyjnej strona, która w ten sposób została pozbawiona
możności należytej obrony swoich praw. Wymagania takie są bowiem ustanowione w
jej interesie. Ewentualne nienależyte umocowanie pełnomocnika strony przeciwnej
nie może być skutecznie wykorzystywane przez stronę przeciwną, jako podstawa
zaskarżenia niekorzystnego dla niej orzeczenia (wyroki Sądu Najwyższego: z 17
marca 1999 r., II CKN 209/98, niepublikowany; z 7 lutego 2002 r., I CKN 489/00, nie-
publikowany; z 9 marca 2005 r., III CK 263/04; z 7 kwietnia 2004 r., IV CK 661/03).
Nawet jeżeli za trafne uzna się odmienne stanowisko, zgodnie z którym w skardze
kasacyjnej można powoływać się na naruszenie przez sąd przepisów procesowych
dotyczących interesów innego uczestnika, jeżeli uchybienie to spowodowało nieważ-
ność postępowania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 1997 r., III
CKN 6/97, niepublikowane; wyrok z dnia 15 czerwca 2005 r., II PK 274/04, OSNP
2006 nr 3-4, poz. 41), to w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, niekwestio-
nowanych przez powódkę II nie budzi wątpliwości, że Prezes Urzędu był prawidłowo
reprezentowany w toku postępowania przed Sądami pierwszej i drugiej instancji. Sto-
sowne pełnomocnictwo nie zostało złożone jedynie przez osobę, która wniosła odpo-
6
wiedź na odwołanie, natomiast przedstawiły je osoby występujące w imieniu Prezesa
Urzędu w postępowaniu przed Sądem Okręgowym oraz Sądem Apelacyjnym [...].
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 130 § 2 k.p.c., Sąd Najwyższy w
obecnym składzie stwierdza, że § 2 ust. 2 Statutu Urzędu Regulacji Energetyki nie
stanowi dostatecznej podstawy dla skutecznego upoważnienia Wiceprezesa Urzędu
Regulacji Energetyki do reprezentowania Prezesa Urzędu w postępowaniach sądo-
wych z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu. Przepis ten umożliwia jedynie upo-
ważnienie pracowników Urzędu do podejmowania decyzji w określonych sprawach w
imieniu Prezesa Urzędu. Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela w pełni sta-
nowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z 19 grudnia 2008 r., III SZP 2/08
(OSNP 2009 nr 17-18, poz. 245), zgodnie z którym wewnętrzne akt regulujące orga-
nizację aparatu pomocniczego, jakim jest wspierający Prezesa Urzędu Urząd, nie
stanowią dostatecznej podstaw dla kształtowania zasad reprezentacji Prezesa
Urzędu w postępowaniu sądowym przed sądem powszechnym z odwołania od decy-
zji Prezesa Urzędu. Stroną pozwaną w niniejszej sprawie jest Prezes Urzędu (47950
§ 1 k.p.c.). Stosownie do art. 86 k.p.c. strony mogą działać przed sądem osobiście
lub przez pełnomocnika. Z powyższego wynika, że to Prezes Urzędu wnosi odpo-
wiedź na odwołanie od jego decyzji, bądź odpowiedź taka jest wnoszona w jego imie-
niu przez odpowiednio umocowanego pełnomocnika. Jednocześnie przepis art. 87
k.p.c. określa, kto może być w postępowaniu cywilnym pełnomocnikiem strony. Za-
warte w tym przepisie określenie kręgu osób legitymowanych do bycia pełnomoc-
nikiem jest katalogiem zamkniętym. Osoba spoza tego katalogu nie może być sku-
tecznie ustanowiona pełnomocnikiem strony, chyba że przepisy szczególne, w tym
przepisy o postępowaniach odrębnych, wprost przewidują taką możliwość, jak to ma
miejsce np. w art. 47951
k.p.c., który rozszerza krąg osób mogących być pełnomocni-
kami procesowymi o pracowników Urzędu Regulacji Energetyki. Powódka II trafnie
podnosi zatem zarzut naruszenia art. 130 § 2 k.p.c. przez Sąd Apelacyjny, poprzez
nieuwzględnienie odpowiedniego zarzutu apelacyjnego. Odpowiedź na odwołanie
powinien przedstawić Prezes Urzędu lub posiadający odpowiednie pełnomocnictwo
pracownik Urzędu Regulacji Energetyki, ewentualnie fachowy pełnomocnik proce-
sowy.
Jednakże, aby Sąd Najwyższy mógł uwzględnić zarzut naruszenia art. 130 § 2
k.p.c. konieczne jest, by w skardze kasacyjnej przedstawiona została odpowiednia
argumentacja wskazująca, że nadanie biegu odpowiedzi Prezesa Urzędu na odwo-
7
łanie wpłynęło w istotny sposób na wynik sprawy. Powódka ograniczała się zaś do
stwierdzenia, że nadanie biegu odpowiedzi na odwołanie „miało istotny wpływ na
wynik sprawy, ponieważ w postępowaniu gospodarczym nie wniesienie odpowiedzi
na pozew przez pozwanego (w niniejszej sprawie mamy odpowiedź na odwołanie)
może prowadzić do wydania wyroku zaocznego w sprawie oraz Sąd Okręgowy oraz
Sąd Apelacyjny powinny pominąć stanowisko Pozwanego”. Skarga kasacyjna po-
wódki II nie zawiera należycie uzasadnionego wywodu, obrazującego w jaki sposób
argumentacja przedstawiona przez Prezesa Urzędu w odwołaniu wpłynęła na wynik
sprawy, jaką wagę przypisano stanowisku Prezesa Urzędu w uzasadnieniach wyro-
ków Sądów obu instancji, jakie twierdzenia i dowody na poparcie swojego stanowi-
ska zostały przedstawione przez Prezesa Urzędu w odpowiedzi na odwołanie, a na-
stępnie zostały uwzględnione przez Sądy pierwszej i drugiej instancji przy wydaniu
orzeczeń niekorzystnych dla powódki II.
Nieuzasadnione okazały się także zarzuty naruszenia prawa materialnego.
Bezpodstawny jest zarzut naruszenia art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego w zakre-
sie, w jakim powódka II zarzuca błędną wykładnię „poprzez nieuprawnione przyjęcie,
że w niniejszej sprawie nie zostały spełnione kumulatywnie przesłanki wymienione w
przedmiotowym przepisie”, ponieważ tego rodzaju naruszenie art. 6 ust. 3a Prawa
energetycznego nie polega na błędnej wykładni, lecz na ewentualnym niewłaściwym
zastosowaniu powołanego powyżej przepisu. Bezzasadny jest również zarzut naru-
szenia art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego. W pierwszej kolejności należy zważyć,
że zarzut ten nie został odpowiednio uzasadniony, to znaczy powódka II nie połą-
czyła jego lakonicznego uzasadnienia, bazującego na przedstawieniu oderwanej od
kontekstu tezy wyroku Sądu Najwyższego z 12 lutego 2003 r., I CKN 1470/00 (LEX
nr 80236) oraz zbieżnego ze stanowiskiem powódki poglądu wyrażonego przez Sąd
Apelacyjny w wyroku z 28 listopada 2008 r., VI ACa 466/08, z błędnymi - zdaniem
powódki II - wywodami Sądu Apelacyjnego w przedmiocie wykładni art. 6 ust. 3a
Prawa energetycznego. Ponadto, jak wyjaśniono w wyroku Sadu Najwyższego z 21
września 2010 r., III SK 12/10, wyważenie między kolidującymi ze sobą interesami
dostawców i odbiorców energii nie może prowadzić do obwarowania możliwości sko-
rzystania z uprawnienia do wstrzymania dostaw energii wymogami, które nie znaj-
dują uzasadnienia w ratio legis unormowania wynikającego z art. 6 ust. 3a Prawa
energetycznego. W myśl art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego przedsiębiorstwo
energetyczne zobligowane jest wyznaczyć w piśmie informującym o takim zamiarze
8
dodatkowy termin do zapłaty należności. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne nie
poinformuje o zamiarze wypowiedzenia umowy sprzedaży energii lub o zamiarze
wstrzymania dostarczania energii lub nie wyznaczy dodatkowego terminu, wstrzyma-
nie dostarczania energii jest nieuzasadnione. Analogicznie jest w przypadku, gdy
wstrzymanie dostarczania energii ma miejsce przed upływem terminu, o którym
mowa w art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego. Sąd Najwyższy w pełni podziela sta-
nowisko Sądów orzekających w niniejszej sprawie, zgodnie z którym termin ten roz-
poczyna swój bieg od daty doręczenia stosownego wezwania odbiorcy energii do
uiszczenia zapłaty za energię elektryczną. To jednak, czy termin ten - w przypadku
określenia konkretnej daty, do której odbiorca powinien uiścić należności, o których
mowa w art. 6 ust. 3a ustawy - został wyznaczony poprawnie (to jest czy wskazana
data upływa po dwóch tygodniach licząc od daty doręczenia pisma informującego o
zamiarze wypowiedzenia umowy sprzedaży energii) nie oznacza, że materializacja
uprawnienia do wstrzymania dostarczania energii uzależniona jest od prawidłowego
wyznaczenia terminu. Podczas gdy poinformowanie o możliwości wstrzymania do-
starczania energii ma nakłonić odbiorcę do uiszczenia zaległych opłat za dostarcza-
nie energii elektrycznej, dodatkowy termin, liczony od daty doręczenia pisma infor-
mującego o zamiarze wstrzymania dostarczania energii elektrycznej podyktowany
jest względami ochrony słabszej strony umowy sprzedaży energii elektrycznej, czyli
konsumenta usługi określonej w tej umowie. Ratio legis nałożenia takiego obowiązku
informacyjnego - jak przewidziany w art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego - na do-
stawcę energii elektrycznej polega na uświadomieniu odbiorcy istnienia zaległości,
gdy powstała ona wskutek przeoczenia lub okoliczności życiowych oraz umożliwieniu
zabezpieczenia odpowiednich środków na pokrycie powstałej zaległości. Do realiza-
cji tego celu nie jest konieczne pozbawienie dostawcy energii elektrycznej możliwości
wstrzymania dostaw energii nierzetelnemu odbiorcy, gdy dodatkowy termin, o którym
mowa w art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego, został błędnie określony. Stąd też ma-
jąc na względzie wskazaną powyżej konieczność wyważania między interesami do-
stawców i odbiorców energii Sąd Najwyższy w obecnym składzie przyjmuje, że jeżeli
przedsiębiorstwo energetyczne wyznaczyło błędnie termin dodatkowy na uiszczenie
zaległości, lecz dostarczanie energii wstrzymało po upływie terminu obliczonego
zgodnie z przyjętą w niniejszej sprawie przez Sądy obu instancji interpretacją art. 6
ust. 3a Prawa energetycznego, to wstrzymanie dostarczania energii elektrycznej nie
było nieuzasadnione. Powyższy pogląd znajduje zastosowanie tylko w tych spra-
9
wach, w których błędne wyznaczenie terminu polegało na wskazaniu konkretnej daty,
która ze względu na dzień doręczenia odbiorcy pisma dostawcy energii nadeszła
przed upływem dwóch tygodni liczonych zgodnie z interpretacją art. 6 ust. 3a Prawa
energetycznego przyjętą w niniejszej sprawie, natomiast data ta została wyznaczona
w taki sposób, że przedsiębiorstwo energetyczne mogło racjonalnie oczekiwać, iż
pismo informujące o zamiarze wstrzymania dostaw energii dotrze do odbiorcy w ter-
minie pozwalającym na zakończenie biegu dwóch tygodni, o których mowa w art. 6
ust. 3a ustawy, w dniu wyznaczonym w przedmiotowym wezwaniu. Mimo iż wyrok
Sądu Apelacyjnego został oparty na odmiennej ocenie skutków nieprawidłowego wy-
znaczenia terminu, o którym mowa w art. 6 ust. 3a Prawa energetycznego, orzecze-
nie nie narusza prawa, gdyż zainteresowana otrzymała pismo z wezwaniem do za-
płaty w dniu, w którym upływał dodatkowy termin zapłaty wyznaczony przez powód-
kę, a powódka II nie wykazała, by przedmiotowe wezwanie zostało wyekspediowane
w terminie uzasadniającym racjonalność założenia, że zainteresowana otrzyma je
przed upływem dwóch tygodni liczonych zgodnie z interpretacją art. 6 ust. 3a Prawa
energetycznego.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji wyroku.
O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 w związku z art. 108 § 1 oraz art. 39821
k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
========================================