Pełny tekst orzeczenia

Uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 15 lutego 2011 r., III CZP 90/10
Prezes SN Tadeusz Ereciński (przewodniczący)
Sędzia SN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
Sędzia SN Jan Górowski
Sędzia SN Antoni Górski
Sędzia SN Jacek Gudowski
Sędzia SN Wojciech Katner
Sędzia SN Marta Romańska
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Małgorzaty Z. i Marii K. przeciwko
Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezydenta Miasta K. i Spółdzielni
Mieszkaniowej "Z.K." w K. o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym
stanem prawnym, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w
dniu 15 lutego 2011 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Piotra
Wiśniewskiego, zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Najwyższy
postanowieniem z dnia 12 marca 2010 r., III CSK 159/09:
"Czy rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych chroni nabywcę użytkowania
wieczystego w przypadkach wadliwego wpisu w księdze wieczystej Skarbu
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego jako właściciela nieruchomości?"
podjął uchwałę:
Rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych chroni nabywcę
użytkowania wieczystego także w razie wadliwego wpisu w księdze wieczystej
Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego jako właściciela
nieruchomości.
Uzasadnienie
Sąd Najwyższy, przedstawiając do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi
Sądu Najwyższego zagadnienie prawne, stwierdził, że w piśmiennictwie i
orzecznictwie pojawiły się zasadnicze kontrowersje co do tego, czy rękojmia wiary
publicznej ksiąg wieczystych (art. 5 i 6 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach
wieczystych i hipotece, jedn. tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm. – dalej:
"u.k.w.h.") może chronić nabywcę prawa użytkowania wieczystego na podstawie
czynności prawnej w razie istnienia wadliwego wpisu w księdze wieczystej jako
właściciela nieruchomości gruntowej Skarbu Państwa, jednostki samorządu
terytorialnego lub związku jednostek samorządu terytorialnego. Wadliwość taka
może nastąpić wówczas, gdy podstawę ujawnienia jako właściciela Skarbu
Państwa (jednostek samorządowych) stanowiło wadliwe zaświadczenie o przejęciu
gruntu na cele reformy rolnej lub wadliwa decyzja nacjonalizacyjna, a następnie
doszło do stwierdzenia nieważności tej decyzji z mocą wsteczną. Użytkowanie
wieczyste mogło i może nadal obciążać jedynie państwowe nieruchomości
gruntowe, a po nowelizacji art. 232 k.c. – dokonanej ustawą z dnia 28 lipca 1990 r.
o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321) – także nieruchomości
jednostek samorządu terytorialnego lub związku jednostek samorządu
terytorialnego.
Waga przedstawionego zagadnienia prawnego wyraża się również w tym, że
w ostatnich latach wystąpiły częste przypadki podważania decyzji administracyjnych
stwierdzających przejęcie lub stanowiących podstawę nabycia własności
określonych nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, a w konsekwencji także na
rzecz jednostek samorządu terytorialnego w wyniku ich komunalizacji. W takiej
sytuacji użytkownikowi wieczystemu pozostaje powołanie się na rękojmię wiary
publicznej ksiąg wieczystych w celu ochrony nabytego od Skarbu Państwa
(jednostek samorządu terytorialnego) prawa użytkowania wieczystego określonego
gruntu. Rozstrzygnięcie przedstawionego zagadnienia prawnego ma zatem
zasadnicze znaczenie dla określenia sytuacji prawnej w sferze prawa rzeczowego i
obligacyjnego przede wszystkim Skarbu Państwa (jednostek samorządu
terytorialnego), użytkownika wieczystego oraz właściciela nieruchomości gruntowej
wadliwie przejętej przez Skarb Państwa. Problem sprowadza się w istocie do
określenia de lege lata prawnego zasięgu działania zasady rękojmi wiary ksiąg
wieczystych i wskazania ewentualnych skutków prawnych tej zasady w sferze praw
majątkowych wspomnianych podmiotów.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego i w literaturze pojawiły się dwa
zasadnicze poglądy dotyczące określenia sytuacji prawnej osoby trzeciej, która w
dobrej wierze nabywa prawo użytkowania wieczystego w zaufaniu do treści wpisu w
księdze wieczystej. Jeden pogląd eliminował w ogóle możliwość zastosowania art.
5 u.k.w.h. do ochrony nabywcy użytkowania wieczystego, a zgodnie ze
stanowiskiem przeciwnym, istniały uzasadnione podstawy przyjęcia takiej ochrony
prawnej użytkownika wieczystego.
Pogląd o wyłączeniu możliwości nabycia użytkowania wieczystego w wyniku
ustanowienia tego prawa na nieruchomości niebędącej własnością państwową,
choćby nabywca działał w zaufaniu do treści księgi wieczystej, został wyrażony w
wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1968 r., III CRN 139/68 (OSNC
1969 r., nr 5, poz. 93) i z dnia 14 maja 1986 r., II CR 28/96 (OSNCP 1987, nr 8,
poz. 122). W pierwszym orzeczeniu wyłączenie działania rękojmi wiary publicznej
ksiąg wieczystych w stosunku do użytkownika wieczystego motywowano m.in. tym,
że odmienne stanowisko prowadziłoby do sprzeczności z zasadą wyrażoną w art.
232 k.c., który dopuszczał ustanowienie użytkowania wieczystego tylko na
nieruchomości państwowej. Rozbieżność między zasadą rękojmi wiary publicznej
ksiąg wieczystych a regułą wyrażoną w art. 232 k.c. nakazuje – zdaniem Sądu
Najwyższego – dać pierwszeństwo regulacji ujętej w tym przepisie „jako
niewątpliwie mającej w naszych warunkach społeczno-gospodarczych bardziej
podstawowe znaczenie”. Nie istniało tu, w ocenie Sądu Najwyższego, istotne
zagrożenie interesu prawnego użytkowników wieczystych, skoro wypadki
oddawania przez Państwo w użytkowanie wieczyste gruntu niestanowiącego
własności państwowej będą zupełnie wyjątkowe, ponadto pozostaje zawsze
możliwość oddania nabywcy w użytkowanie wieczyste innej nieruchomości.
W drugim orzeczeniu Sądu Najwyższego powtórzono myśl o pierwszeństwie
zasady przyjętej w art. 232 k.c. w obecnych stosunkach gospodarczych i wyrażono
stanowisko, że odmienna interpretacja prowadziłaby do sytuacji niezgodnej z istotą
użytkowania wieczystego, w tym do powstania sui generis własności podzielonej,
ponieważ „właściciel nieruchomości zachowałby nadal prawo własności, a
wszystkie związane z tym prawem uprawnienia praktycznie realizowałby Skarb
Państwa jako strona umowy użytkowania wieczystego”. Oceny takiej nie zmienia
okoliczność, że umowa może zawierać również postanowienia dotyczące
sprzedaży przez Skarb Państwa odrębnych lokali i przeniesienia na współwłasność
pozostałych części budynku, skoro własność budynku, znajdującego się na gruncie
oddanym w użytkowanie wieczyste, jest ściśle związana z prawem użytkowania
wieczystego.
Myśl o wyłączeniu możliwości nabycia prawa użytkowania wieczystego w
zaufaniu do treści księgi wieczystej z tej racji, że art. 232 k.c. przewiduje
przedmiotowe ograniczenie tego prawa, znalazła się też w wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 8 listopada 2007 r., III CSK 183/07 ("Przegląd Sądowy" 2008,
nr 11-12, s. 194). W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2000 r., IV CKN
67/00 (nie publ.) wyrażono pogląd, że na podstawie przepisów o rękojmi nie można
nabyć prawa, które od początku w ogóle nie mogło powstać, tj. prawa użytkowania
wieczystego, skoro umowa o oddaniu w użytkowanie wieczyste gruntu będącego
współwłasnością Skarbu Państwa i osoby fizycznej byłaby nieważna (art. 232 § 1 i
art. 58 § 1 k.c.). Przyjęcie przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 29
listopada 2005 r., III CK 366/05 (nie publ.) nieważności umowy obejmującej
ustanowienie użytkowania wieczystego na gruncie stanowiącym własność osoby
fizycznej (art. 232 k.c.) stało się pretekstem do ogólnego stwierdzenia, że rękojmia
wiary publicznej ksiąg wieczystych chroni tylko ważne nabycie prawa od
nieuprawnionego. Jeszcze w kilku innych orzeczeniach eksponowano nieważność
umowy sprzedaży ułamkowej części nieruchomości gruntowej jako prawa
związanego z własnością lokalu, gdy grunt ten stanowił przedmiot
współużytkowania wieczystego powiązanego z własnością uprzednio
wyodrębnionych lokali (zob. np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 września
1995 r., III CZP 127/05, OSNC 1996, nr 1, poz. 12 oraz wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 26 lipca 2001 r., IV CKN 421/00, OSNC 2002, nr 3, poz. 43).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z przepisów ustawy o księgach wieczystych i hipotece wynika zasada ochrony
osób trzecich działających w obrocie prawnym w dobrej wierze oraz zasada
bezpieczeństwa obrotu prawnego. Uzyskują one w określonych warunkach prymat
nad konstytucyjną zasadą ochrony prawa własności (art. 21 i 64 Konstytucji). W
wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 lipca 2004 r., SK 57/03 (OTK-A
Zb.Urz. 2004, nr 7, poz. 69) wyjaśniono, że konstytucyjna ochrona prawa własności,
unormowana w art. 21 i art. 64 Konstytucji, nie przekreśla możliwości takiego
ukształtowania mechanizmów prawa prywatnego, które prowadzą do zapewnienia
dalej idącej ochrony pewnym interesom prawnym względem innych. W ocenie
Trybunału Konstytucyjnego, ukształtowane de lege lata zasady prawa ksiąg
wieczystych uwzględniają właśnie prymat ochrony praw osób trzecich działających
w dobrej wierze oraz bezpieczeństwo obrotu prawnego, przy czym ujęcie takie nie
pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą ochrony własności, ponieważ
zapewniono właścicielom odpowiednie rozwiązania prawne, które pozwalają
zapobiec powstaniu dla nich negatywnych skutków prawnych.
W uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2009 r.,
SK 55/08 (OTK-A Zb.Urz. 2009, nr 4, poz. 50) stwierdzono, że przepisy naruszające
zasadę rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych stawiają pewne ograniczenia
prawa własności służące ochronie wolności i praw innych osób działających w
zaufaniu do treści księgi wieczystej. Przepisy te jednocześnie tworzą element
porządku publicznego, stanowiący aksjologiczną podstawę systemu ksiąg
wieczystych i stosownych kompetencji organów państwa w tym zakresie. W
uzasadnieniu tego wyroku przedstawiono i zanalizowano mechanizmy efektywnej
ochrony właścicieli nieruchomości przed skutkami działania rękojmi wiary publicznej
ksiąg wieczystych.
W judykaturze Sądu Najwyższego sformułowano przekonywające argumenty
na rzecz stanowiska, że zasada wiarygodności ksiąg wieczystych (art. 5 u.k.w.h.)
obejmuje także prawo użytkowania wieczystego. Podkreślono, że zasada ta nie
powinna ustępować przed regułą wyrażoną w art. 232 k.c.; nieruchomość może
zmienić swój status prawny w określonym czasie, a wadliwe postępowanie Skarbu
Państwa prowadzące do zmiany tego statusu (w postaci przejęcia nieruchomości
m.in. w wyniku nacjonalizacji), nie może pozbawiać użytkownika wieczystego
ochrony prawnej nawet wobec właściciela gruntu. Użytkownika tego nie można
zatem traktować jedynie jako posiadacza cudzej nieruchomości bez tytułu
prawnego.
Odrzucenie zastosowania zasady rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych
wobec użytkowania wieczystego może budzić zastrzeżenia przede wszystkim w
świetle koncepcji ujmującej użytkowanie wieczyste jako konstrukcję pośrednią
między własnością a ograniczonymi prawami rzeczowymi, co uzasadnia stosowanie
do ochrony użytkowania wieczystego odpowiednio przepisów o ochronie własności
(por. np. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1989 r., III
CRN 298/98, nie publ.). Do użytkowania wieczystego stosuje się także odpowiednio
przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości (art. 234, 237 k.c.), które
umożliwiają nabycie prawa rzeczowego od osoby nieuprawnionej, wpisanej do
księgi wieczystej jako właściciel. Przepis art. 5 u.k.w.h. w określonym zakresie
sankcjonuje pierwszeństwo stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej;
nabywców prawa użytkowania wieczystego chroni rękojmia wiary publicznej ksiąg
wieczystych także wówczas, gdy uznane zostały za nieważne decyzje
administracyjne (art. 156 k.p.a.), na podstawie których Skarb Państwa nabył grunt
od właściciela i oddał go nabywcom w użytkowanie wieczyste (np. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 31 stycznia 1997 r., II CKU 64/96, nie publ.).
W piśmiennictwie również sformułowano istotne argumenty w obronie tezy o
aktualności zasady rękojmi publicznej wiary ksiąg wieczystych także w odniesieniu
do prawa użytkowania wieczystego. Przy przyjęciu potrzeby zapewnienia takiej
ochrony w sposób generalny, a nie jedynie ad casum, dostrzeżono jednak
konieczność rozstrzygnięcia kilku kwestii prawnych o charakterze konstrukcyjnym w
sposób dający się pogodzić z samą istotą rękojmi, w tym m.in. kwestię
odpowiedniego układu stosunków prawnorzeczowych jako efektu działania rękojmi.
Utrwalone jest ogólne stanowisko, że zastosowanie rękojmi nie może
doprowadzić do nabycia prawa, które w ogóle ab initio nie mogłoby powstać w
określonym kształcie prawnym. Jeżeli zatem rękojmia zakłada jedynie ochronę
przed skutkami nabycia prawa od podmiotu nieuprawnionego, a nie chroni przed
skutkami sprzeczności czynności prawnych z ustawą (np. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 24 stycznia 2002 r., III CKN 405/99, OSNC 2002, nr 11, poz. 142), to
niemożliwe byłoby obciążenie gruntu innego niż określony w art. 232 k.c. prawem
użytkowania wieczystego. W związku z tym powstaje kwestia odpowiedniego
zharmonizowania reguły wyrażonej w art. 232 k.c. z ujęciem skutków prawnych
nabycia użytkowania wieczystego w wyniku działania rękojmi określonej w art. 5
u.k.w.h.
Eksponowanie w obecnym obrocie prawnym zasady ochrony osób trzecich
działających w dobrej wierze i zasady bezpieczeństwa tego obrotu sprzyja
postulatowi intensyfikacji ochrony prawnej użytkownika wieczystego działającego w
zaufaniu dla treści księgi wieczystej. Wyrazem takiej intensyfikacji jest przyjęcie
koncepcji interpretacyjnej, która zakłada wystąpienie dwóch zasadniczych skutków
prawnych działania rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, tj. nabycia prawa
użytkowania wieczystego od nieuprawnionego (skutek podstawowy) i nabycia
prawa własności tej nieruchomości przez Skarb Państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego (skutek wtórny). Należy podkreślić, że takiej interpretacji nie
sprzeciwia się treść i cel art. 5 u.k.w.h., w którym zaakcentowano jedynie fakt
nabycia określonego prawa rzeczowego w razie wystąpienia przewidzianych w nim
przesłanek tego nabycia. W tej sytuacji konstrukcja użytkowania wieczystego,
zdeterminowana m.in. zasadą określoną w art. 232 k.c., powinna znaleźć
odzwierciedlenie w odpowiednio szerokim ujęciu podmiotowego i przedmiotowego
zasięgu działania zasady rękojmi przy zachowaniu jej podstawowego skutku
konstytutywnego w postaci nabycia prawa rzeczowego. Podstawowe znaczenie
przywiązywać należy zatem do treści wpisu do księgi wieczystej, a więc do tego,
czy wskazuje ona podmiot, którego nieruchomość mogłaby być obciążona
użytkowaniem wieczystym, gdyby był on jej właścicielem.
Rękojmia powinna chronić osobę trzecią (nabywcę prawa) działającego w
zaufaniu do treści wpisu do księgi wieczystej. W odniesieniu do prawa użytkowania
wieczystego ochrona udzielona osobie trzeciej powinna prowadzić nie tylko do
nabycia prawa użytkowania wieczystego od osoby nieuprawnionej (podstawowy
skutek konstytutywnego działania rękojmi). Należy jeszcze przyjąć, że nabycie to
ma nastąpić w takim kształcie jurydycznym i konfiguracji podmiotowej (użytkownik –
Skarb Państwa), w jakim prawo użytkowania wieczystego występuje w obrocie
prawnym de lege lata (dalszy skutek konstytutywnego działania rękojmi). Uzyskanie
własności przez Skarb Państwa stanowi zatem wtórny i niesamodzielny, bo
pochodny skutek służący zapewnieniu jak najpełniejszej ochrony prawnej osobie
trzeciej (nabywcy użytkowania wieczystego), działającej w zaufaniu do treści wpisu
do księgi wieczystej. Prawny sens takiej ochrony wyraża się też w odpowiednim
ukształtowaniu stosunku prawnorzeczowego między użytkownikiem wieczystym a
Skarbem Państwa, zgodnie z treścią aktualnego wpisu do księgi wieczystej przy
uwzględnieniu ogólnego i szczegółowego reżimu prawnego tego stosunku.
Taka interpretacja art. 5 u.k.w.h. może wywołać zastrzeżenia natury
aksjologicznej i systemowej. W niektórych sytuacjach może ona prowadzić do
„legalizowania” ex post bezprawnych działań Skarbu Państwa, skierowanych na
odjęcie prawa własności gruntu właścicielom, skoro chroniony rękojmią użytkownik
wieczysty ma pozostawać w odpowiedniej relacji prawnorzeczowej ze Skarbem
Państwa (jednostką samorządu terytorialnego). Dzieje się tak nawet w sytuacji, w
której doszło do ustanowienia użytkowania wieczystego, a następnie wydano np.
nadzorczą decyzję administracyjną korzystną dla właściciela przejętego gruntu.
Należy jednak stwierdzić, że zastrzeżenia te nie mają decydującego znaczenia de
lege lata.
Zgodnie z tą interpretacją art. 5 u.k.w.h., przyjęcie nabycia własności gruntu
przez Skarb Państwa stanowi jedynie wtórny skutek prawny działania zasady
rękojmi przy założeniu jednak potrzeby stworzenia właściwej ochrony prawnej dla
użytkownika wieczystego. Ochrona taka aktualizuje się nie tylko w płaszczyźnie
samego nabycia prawa użytkowania wieczystego, ale także w sferze odpowiednio
ukształtowanej konfiguracji stosunku prawnorzeczowego między użytkownikiem
wieczystym i aktualnym – w chwili nabycia prawa w dobrej wierze – właścicielem
gruntu. W konsekwencji taka interpretacja art. 5 u.k.w.h., przewidująca dwa skutki
prawne, determinuje także sposób ochrony byłego właściciela gruntu, pozostaje mu
bowiem roszczenie odszkodowawcze przeciwko Skarbowi Państwa (jednostce
samorządu terytorialnego) z racji definitywnej utraty prawa własności gruntu w
odpowiednim czasie, tj. w chwili uzyskania przez te podmioty statusu właścicieli
gruntu; skutek wtórny działania zasady rękojmi nie eliminuje stanu bezprawności
działania Skarbu Państwa w związku z przejęciem gruntu byłego właściciela.
Należy stwierdzić, że przedstawiona wykładnia koresponduje także z
orzecznictwem sądów administracyjnych, eksponującym odpowiednie powiązanie
skutków prawnych rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych w sferze obrotu
cywilnoprawnego ze sposobem wyrażania stwierdzonej następczo wadliwości
decyzji administracyjnej, która stała się podstawą nabycia prawa własności. W
okolicznościach uzasadniających zastosowanie rękojmi nie stwierdza się w
postępowaniu administracyjnym nieważności określonej decyzji administracyjnej,
lecz poprzestaje się na stwierdzeniu wydania takiej decyzji z naruszeniem prawa ze
względu na wywołanie przez nią nieodwracalnych skutków prawnych (art. 156 § 2
k.p.a.; por. np. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 maja
1992 r., III AZP 4/92, OSNC 1992, nr 12, poz. 211, uchwała składu siedmiu sędziów
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r., OPS 14/99, ONSA
2000, nr 3, poz. 93 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28
grudnia 1994 r., II SA 250-251/94, ONSA 1996, nr 1, poz. 22).
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pojawiają się
rozbieżności co do samego ujęcia stanu „nieodwracalnych skutków prawnych”
stworzonego decyzją administracyjną (art. 156 § 2 k.p.a.) i sugestie wiązania tych
skutków niekoniecznie z pierwotną decyzją nacjonalizacyjną stanowiącą podstawę
zbycia wadliwie przejętej nieruchomości albo podstawę jej oddania w użytkowanie
wieczyste, ale z późniejszą decyzją nadzorczą (por. np. uchwały z dnia 16 grudnia
1996 r., OPS 7/96, ONSA 1997, nr 2, poz. 49, z dnia 9 listopada 1998 r., OPK
44/98, ONSA 1999, nr 1, poz. 13 i z dnia 20 marca 2000 r., OPS 14/99). W każdym
razie brak stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej właśnie ze względu na
działanie rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych i potrzeba zapewnienia w ten
sposób ochrony prawnej osobie trzeciej ma istotne znaczenie dla prawnej
stabilizacji stosunków prawnorzeczowych. Chodzi o wtórny efekt decyzji nadzorczej
(art. 156 § 2 k.p.a.) w postaci sanowania pierwotnej, wadliwej decyzji
administracyjnej i stwierdzenie, że wytworzony przez tę decyzję stan
prawnorzeczowy w sferze obrotu cywilnoprawnego może być definitywny. Prawną
konsekwencją takiego stanu rzeczy jest przyjęcie, że w wyniku działania rękojmi
wiary publicznej ksiąg wieczystych doszło do nabycia przez określony podmiot
prawa użytkowania wieczystego na nieruchomości, stanowiącej – w chwili nabycia
– własność Skarbu Państwa, a nie innego podmiotu (art. 232 k.c.). Wtórny skutek
działania zasady rękojmi w omawianym znaczeniu może pojawić się także
wówczas, gdy nie wydano decyzji administracyjnej, stwierdzającej nieważność
decyzji pierwotnej i stanowiącej podstawę przejęcia nieruchomości przez Skarb
Państwa, a nabycie użytkowania wieczystego nastąpiło na podstawie umowy zbycia
tego prawa przez innego użytkownika wieczystego, który uzyskał to prawo ex lege
(np. na podstawie art. 182 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o
szkolnictwie wyższym, Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.).
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy podjął uchwałę, jak na wstępie
(art. 390 § 1 k.p.c.).