Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UZ 12/11
POSTANOWIENIE
Dnia 27 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania B. Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
na skutek skargi ubezpieczonego o wznowienie postępowania w sprawie III AUa
…/08 oraz III AUa …/09,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 czerwca 2011 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 lutego 2011 r.,
1) oddala zażalenie,
2) przyznaje od Skarbu Państwa (Sądu Apelacyjnego)
adwokat M. E. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem
wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną w postępowaniu
zażaleniowym, powiększoną o podatek od towarów i usług.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z
dnia 14 lutego 2011 r., odrzucił wniesioną przez ubezpieczonego B. Z., skargę o
wznowienie postępowań zakończonych: prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 2 września 2009 r., III AUa …/08 oraz prawomocnym
postanowieniem tego Sądu z dnia 19 lipca 2010 r., III AUa …/09.
2
Sąd Apelacyjny stwierdził, że ubezpieczony, motywując żądanie wznowienia
postępowania, wskazał, iż chce ponownego ustalenia na drodze sądowej jego
stanu zdrowia po wypadku. Skarżący uznał także za nieuprawnione zacytowane w
uzasadnieniu postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 19 lipca 2010 r. orzeczenia
Sądu Najwyższego dotyczące pełnomocnictwa procesowego oraz zakwestionował
profesjonalizm pełnomocnika ustanowionego w sprawie z urzędu. Odniósł się też
do ewentualnego pogorszenia stanu swego zdrowia jako niezwiązanego z
wypadkiem, a nazwanego przez niego chorobą wieku połączoną z dolegliwościami
nerwowymi i stresem. Sformułował ponadto wnioski dowodowe o załączenie akt
spraw dotychczas toczących się przeciwko organowi rentowemu oraz o
zobowiązanie lekarzy do ponownego wykonania badań.
Sąd drugiej instancji przypomniał również, że w sprawie toczącej się pod
sygnaturą III AUa …/08 Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
prawomocnym wyrokiem z dnia 2 września 2009 r. oddalił apelację wniesioną przez
ubezpieczonego B. Z. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 16 października 2008 r. oddalającego jego odwołanie od
decyzji zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 sierpnia 2007 r. odmawiającej
przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Sąd Apelacyjny - Sąd
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 19 lipca 20010 r., III AUa
…/09, odrzucił następnie skargę ubezpieczonego o wznowienie tamtego
postępowania, a Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 10 listopada 2010 r., I UZ
157/10, oddalił zażalenie wniesione przez niego od tego postanowienia.
Wskazując na powyższe, Sąd Apelacyjny uznał, iż obecnie wniesiona przez
ubezpieczonego skarga została złożona po terminie, o którym mowa w art. 407 § 1
k.p.c., oraz nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia wymienionej w
art. 401 i art. 403 k.p.c. Co do kwestii niedochowania terminu sąd drugiej instancji
stwierdził, że termin do wniesienia skargi zakończonej prawomocnym wyrokiem
zamykającym postępowanie jest dotrzymany, jeżeli skarga została wniesiona przed
upływem trzech miesięcy od dnia powzięcia wiadomości o wydaniu wyroku.
Tymczasem z analizy akt sprawy III AUa …/08 wynika, iż ubezpieczony oraz jego
pełnomocnik byli obecni na rozprawie, na której został ogłoszony wyrok Sądu
Apelacyjnego z dnia 2 września 2009 r. kończący to postępowanie, a zatem
3
rozpoznawana obecnie skarga o wznowienie postępowania wniesiona w dniu 11
października 2010 r. została wniesiona po upływie przepisanego terminu.
Odnosząc się z kolei do problemu oparcia skargi na ustawowej podstawie
wznowienia, Sąd Apelacyjny przytoczył art. 401 k.p.c. oraz art. 403 k.p.c.,
konstatując że z treści skargi nie wynika, aby opierała się na którejkolwiek z tych
podstaw wznowienia. Wnosząc o ponowne rozpoznanie sprawy, skarżący – poza
powołaniem się na swój stan zdrowia – nie wskazał bowiem na żadne fakty lub
nowe dowody, które mogłyby rzutować na rozstrzygnięcie w prawomocnie
zakończonej sprawie. Również kwestionowanie profesjonalizmu ustanowionego w
sprawie pełnomocnika z urzędu nie mogło być rozpatrywane w kontekście
podstawy wznowienia określonej w art. 401 pkt 1 k.p.c., a ponadto okoliczność ta
była już przedmiotem oceny w prawomocnie zakończonej sprawie III AUa …/09.
Sąd Apelacyjny doszedł ponadto do wniosku, że rozpoznanie obecnie wniesionej
skargi wymagało uwzględnienia art. 416 § 1 k.p.c., zgodnie z którym
niedopuszczalne jest dalsze wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym orzeczeniem wydanym na skutek skargi o wznowienie. Ponieważ
zaś postępowanie zainicjowane pierwotnie wniesioną przez ubezpieczonego
skargą zostało zakończone prawomocnym postanowieniem Sądu Apelacyjnego z
dnia 19 lipca 2010 r., niedopuszczalne jest dalsze wznowienie postępowania,
zwłaszcza że w sprawie niniejszej nie zachodzi wyjątek opisany w art. 416 § 2
k.p.c.
Zażalenie od powyżej przedstawionego postanowienia wniósł
reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika ubezpieczony B. Z.,
zaskarżając to postanowienie w całości i zarzucając mu obrazę przepisów prawa
procesowego:
1. art. 410 k.p.c. w związku z art. 407 § 1 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że
złożona przez ubezpieczonego skarga o wznowienie postępowania nie
została złożona w przewidzianym do tego terminie, podczas gdy wymóg ten
według skarżącego został przez niego spełniony,
2. art. 403 § 2 k.p.c. poprzez uznanie, iż skarżący nie wykazał, że w sprawie
istnieją nowe fakty i dowody w sytuacji, gdy jego zdaniem nowe fakty zostały
przez niego wykazane,
4
3. art. 416 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż niedopuszczalne jest dalsze
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem
wydanym na skutek skargi o wznowienie postępowania w sytuacji, gdy
zdaniem skarżącego możliwe jest takie wznowienie.
Skarżący podniósł równocześnie, iż nie zgadza się z zaskarżonym
postanowieniem, gdyż jego zdaniem zostało wykazane spełnienie przesłanek
wznowienia postępowania, albowiem powstały nowe okoliczności, których nie mógł
powołać w dotychczasowych postępowaniach, a jego stan zdrowia powinien zostać
zbadany powtórnie. Ponadto został zachowany termin do wniesienia skargi,
albowiem o nowych przesłankach wznowienia postępowania, tj. o pogarszającym
się stanie zdrowia dowiedział się we wrześniu 2010 r. Skarżący uważał też, że
postępowanie w sprawie III AUa …/09 powinno zostać wznowione, ponieważ
wskazana w jego skardze podstawa, tzn. oparcie wyroku na sfałszowanych
opiniach biegłych jego zdaniem istnieje. Poza tym twierdził, że zostało sfałszowane
orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 24 czerwca 2004 r. w sprawie
procentowego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku, gdyż
tego dnia nie mógł on być badany, skoro przebywał w szpitalu na tzw. pobycie
dziennym, gdzie wykonywano u niego zabieg.
Konkludując skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia i
przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania oraz
przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wstępnie Sąd Najwyższy uznał za konieczne przypomnieć, że zgodnie z art.
399 § 1 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone
prawomocnym wyrokiem, a ponadto jedynie w wypadkach przewidzianych w dziale
VI Kodeksu postępowania cywilnego, przy czym w myśl art. 399 § 2 k.p.c. na
podstawie określonej w art. 4011
postępowanie może być wznowione również w
razie zakończenia go postanowieniem. Wynika to z faktu, iż skarga o wznowienie
postępowania jest nadzwyczajnym środkiem pozwalającym na wzruszenie
prawomocnych orzeczeń sądowych, korzystających co do zasady z powagi rzeczy
osądzonej (vide : art. 366 k.p.c.) i wiążących nie tylko strony postępowania i sąd,
który wydał to orzeczenie, ale również inne sądy oraz inne organy państwowe i
5
organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także
inne osoby (vide : art. 365 § 1 k.p.c.). Dlatego skarga o wznowienie postępowania
musi podlegać szczególnym rygorom, zarówno w zakresie formy, jak i treści
(zawartości). Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 lipca
2006r., I PK 5/06 (Wokanda 2006/11/33), skarga o wznowienie postępowania nie
jest narzędziem służącym zapewnianiu jednolitości orzeczeń, nawet w sprawach o
roszczenia oparte na jednakowych podstawach faktycznych i prawnych. Możliwość
ponownego rozpoznania prawomocnie zakończonej sprawy na skutek skargi o
wznowienie postępowania otwiera się tylko wówczas, gdy zaistnieje jedna z
ustawowych podstaw wymienionych w Kodeksie postępowania cywilnego.
Stosownie do art. 409 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania powinna
zatem czynić zadość warunkom pozwu oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego
orzeczenia, podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, okoliczności stwierdzające
zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz wniosek o uchylenie lub zmianę
zaskarżonego orzeczenia. Sąd właściwy do rozpoznania skargi w pierwszej
kolejności dokonuje oceny, czy wymienione wymogi formalne skargi zostały
spełnione, a następnie na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. odrzuca ją, jeżeli została
wniesiona po upływie przepisanego terminu, była niedopuszczalna lub nieoparta na
ustawowej podstawie. Warunkiem możliwości rozpatrywania zasadności skargi jest
przy tym łączne spełnienie wszystkich warunków wskazanych w cytowanym
przepisie. Brak nawet jednego z nich sprawia zaś, że rozpatrywanie sprawy nie jest
możliwe. Dlatego też stwierdzenie braku choćby jednego z tych warunków
powoduje odrzucenie skargi.
Ustawowe podstawy wznowienia postępowania zostały wymienione w art.
401 k.p.c., art. 4011
k.p.c. oraz art. 403 k.p.c., przy czym pierwszy z tych przepisów
wskazuje na przypadki nieważności postępowania, drugi na niekonstytucyjność
aktu prawnego będącego podstawą orzeczenia stwierdzoną orzeczeniem
Trybunału Konstytucyjnego, trzeci natomiast na tzw. właściwe przyczyny
restytucyjne, z których dwie pierwsze są związane z oparciem zaskarżonego
wyroku na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku
karnym, następnie uchylonym oraz na uzyskaniu owego wyroku za pomocą
przestępstwa, a kolejne z późniejszym wykryciem prawomocnego wyroku
6
dotyczącego tego samego stosunku prawnego albo takich okoliczności faktycznych
lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których
strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.
W zażaleniu skarżący ograniczył się w tym zakresie do zarzutu naruszenia
art. 403 § 2 k.p.c. Trzeba zatem stwierdzić, że przepis ten kładzie nacisk na to, iż
wykrycie wymienionych w nim okoliczności faktycznych lub środków dowodowych
musi być późniejsze, co oznacza, że musi do niego dojść po uprawomocnieniu się
wyroku, a więc w sytuacji, w której powoływanie się na nie było już niemożliwe.
Wykrycie należy z kolei rozumieć jako dowiedzenie się o istnieniu tych okoliczności
lub środków dowodowych w zakresie umożliwiającym powoływanie się na nie. Owe
okoliczności i środki dowodowe, aby zostać wykryte, muszą jednakże istnieć w
sensie obiektywnym już w czasie trwania postępowania zakończonego
zaskarżonym wyrokiem. Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale składu
siedmiu sędziów z 21 lutego 1969r., III PZP 63/68 (OSNC 1969 nr 12, poz. 208)
środek dowodowy, który powstał po uprawomocnieniu się wyroku, nie stanowi
podstawy wznowienia postępowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c.
Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 13
października 2005r., IV CZ 96/05 oraz z dnia 10 lutego 2006r., I PZ 33/05 (OSNP
2007 nr 3-4, poz. 48), przy czym w pierwszym z wymienionych orzeczeń Sąd
Najwyższy dodał także, iż w świetle art. 403 § 2 k.p.c. możliwość powoływania
nowych faktów i dowodów jest ograniczona jedynie do tych okoliczności i środków
dowodowych, które istniały już w okresie trwania zakończonego postępowania. W
postanowieniu z dnia 16 maja 2008r., III CZ 20/08 (LEX nr 420807) Sąd Najwyższy
wyjaśnił natomiast, iż w przepisie art. 403 § 2 k.p.c. chodzi o późniejsze wykrycie
faktów i dowodów dla strony nie tylko nieznanych w toku poprzedniego
postępowania, lecz których także nie mogła znać, choć istniały już w toku tego
postępowania, ale nie były objęte materiałem sprawy. Dodać w tym miejscu
wypada, że z końcowego zwrotu art. 403 § 2 k.p.c. wynika nadto, że „wykrycie"
odnosi się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle
nieujawnionych i wtedy nieujawnialnych, bo nieznanych stronom. Strona może więc
powołać się na nie jedynie wówczas, gdy nie mogła z nich skorzystać przed
rozstrzygnięciem, albowiem wymieniony przepis obejmuje jedynie fakty
7
nieujawnialne albo stronie nieznane i dla niej niedostępne. Fakty natomiast
ujawnialne, czyli te, które strona powinna znać, tj. miała możliwość dostępu do nich,
nie są objęte hipotezą tego przepisu (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w
Katowicach z dnia 11 kwietnia 2008r., I ACa 172/08, OSA 2009 nr 5, poz. 60 oraz
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005r., III CZP 134/04, LEX nr
151652). Nie można natomiast oprzeć skargi o wznowienie postępowania na
rzekomym „wykryciu" okoliczności faktycznej i środka dowodowego znanych
stronie, a pominiętych przez Sąd drugiej instancji na podstawie art. 381 k.p.c. (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2007r., II UZ 3/07, OSNP 2008
nr 11-12, poz. 178). Niezależnie od poglądów zawartych w przedstawionych
orzeczeniach, które Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym skargę
ubezpieczonego podziela, należało dodatkowo zauważyć, że w postanowieniu z 10
stycznia 1977r., I CO 5/76 Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż nie stanowi podstawy
wznowienia postępowania według art. 403 § 2 k.p.c. opinia biegłego sporządzona w
innej sprawie po prawomocnym zakończeniu procesu, którego wznowienia dotyczy
skarga o wznowienie postępowania. Z kolei w postanowieniu z 12 listopada 1998r.,
II UKN 306/98 (OSNP-wkł. 1999 nr 3, poz. 3) Sąd Najwyższy stwierdził, że
orzeczenie lekarskie, które zostało wydane po dacie uprawomocnienia się wyroku,
nie stanowi podstawy wznowienia postępowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c.
Również w postanowieniu z 20 kwietnia 2000r., II UKN 167/00 (PPiPS 2001/ nr 6,
poz. 70) Sąd Najwyższy uznał, iż uzyskanie po prawomocnym zakończeniu sprawy
nowego zaświadczenia lekarskiego nie jest ustawową podstawą wznowienia
postępowania przewidzianą w art. 403 § 2 k.p.c. Analogiczne stanowisko zajmował
Sąd Najwyższy także w najnowszym orzecznictwie, którego przykładami mogą być
postanowienia: z dnia 15 grudnia 2009r., II PZ 24/09 (LEX nr 577836), czy też z
dnia 19 marca 2010r., II PZ 5/10 (LEX nr 583798).
Na koniec tego wątku rozważań wypada także dodać, że zgodnie z art. 407
§ 1 k.p.c. skarga o wznowienie postępowania winna zostać wniesiona w terminie
trzymiesięcznym. Termin ten liczy się zaś od dnia, w którym strona dowiedziała się
o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub
brak należytej reprezentacji – od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej
organ lub jej przedstawiciel ustawowy. W obu przypadkach wspomniany termin nie
8
może jednak rozpocząć się przed uprawomocnieniem się wyroku, od którego
wnoszona jest skarga, co jest oczywiste, jeśli zważyć, że przedmiot skargi po myśli
cytowanego wcześniej art. 399 k.p.c. zawsze stanowi orzeczenie prawomocne.
Odnosząc przedstawione wyżej rozważania do stanu faktycznego
charakterystycznego dla rozpoznawanej sprawy, Sąd Najwyższy stwierdza, że
uzasadniony jest jedynie sformułowany w zażaleniu zarzut naruszenia
zaskarżonym postanowieniem art. 416 § 1 k.p.c. W myśl tego przepisu
niedopuszczalne jest dalsze wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym orzeczeniem wydanym na skutek skargi o wznowienie. Utrwalony
jest wszakże pogląd, że przewidziane w tym przepisie ograniczenie dalszego
wznawiania postępowania nie dotyczy przypadków, w których – mimo wniesienia
skargi o wznowienie – do wznowienia postępowania nie doszło, ponieważ sąd
odrzucił skargę o wznowienie, jak również przypadków, w których wniesiona
uprzednio skarga została w toku wznowionego postępowania cofnięta. Taki sposób
rozumienia omawianego przepisu wynika z tego, że w przypadku, gdy
postępowanie zakończone jest postanowieniem – możliwość jego wznowienia jest
wyłączona już na podstawie art. 399 (oczywiście za wyjątkiem sytuacji
uregulowanej w § 2 tego przepisu). Dlatego też nie miał racji Sąd Apelacyjny,
stwierdzając że odrzucenie prawomocnym postanowieniem tego sądu z dnia 19
lipca 2010 r., III AUa …/09, uprzednio wniesionej przez ubezpieczonego skargi o
wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem z dnia 2 września 2009 r., III
AUa …/08, wino skutkować uznaniem, iż zachodził przypadek, o którym mowa w
art. 416 § 1 k.p.c. Stanowisko to nie miało jednakże wpływu na wynik sprawy.
Trafnie bowiem Sąd Apelacyjny przyjął, że skarga ubezpieczonego nie została
oparta na ustawowej podstawie wznowienia, skoro powoływanie się przez niego na
istotne pogorszenie stanu jego zdrowia skutkujące całkowitą niezdolnością do
pracy, o czym dowiedział się on we wrześniu 2010 r., w żadnym razie nie stanowiło
będącej podstawą wznowienia postępowania okoliczności faktycznej istniejącej w
sensie obiektywnym już w czasie trwania postępowania zakończonego
zaskarżonym wyrokiem, a jedynie ujawnionej w późniejszym czasie. Z kolei co do
rzekomo sfałszowanych opinii biegłych Sąd Najwyższy uznaje za konieczne
przypomnieć, że w judykaturze jednolicie przyjmuje się, iż wznowienie
9
postępowania na tej podstawie (należy zresztą podkreślić, że jest ona określona nie
w art. 403 § 2 k.p.c., lecz w § 1 tego przepisu) jest możliwe dopiero wtedy, gdy
zostało to stwierdzone prawomocnym wyrokiem skazującym (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CZ 102/06, LEX nr 465619, czy
też wydane w postępowaniu zainicjowanym poprzednią skargą ubezpieczonego
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., I UZ 157/10).
Słusznie także przyjął Sąd Apelacyjny, że nieoparcie skargi na ustawowej
podstawie wznowienia, która ujawniłaby się w terminie nie dłuższym niż trzy
miesiące przed wniesieniem obecnie rozpatrywanej skargi, determinowało uznanie,
że ów termin należało liczyć od daty wydania prawomocnego wyroku kończącego
postępowanie, którego dotyczy skarga, czyli od dnia 2 września 2009 r. Termin ten
upłynął natomiast już w grudniu 2009 r. Dlatego też odrzucenie przez Sąd
Apelacyjny skargi ubezpieczonego o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem z dnia 2 września 2009 r., III AUa …/08, z powołaniem się
na art. 410 § 1 k.p.c. należało uznać za w pełni uzasadnione. Skoro bowiem skarga
ta została wniesiona nie tylko z naruszeniem ustawowego terminu, ale również
wskazane w tej skardze podstawy prawne wznowienia postępowania w
rzeczywistości nie występowały, to zaistniały warunki do zastosowania art. 410 § 1
k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 7 lipca 2005r., IV CO 6/05). Ten
sam przepis winien stanowić także podstawę prawną odrzucenia skargi
ubezpieczonego odnoszącej się do postępowania zakończonego postanowieniem z
dnia 19 lipca 2010 r., III AUa …/09, z tym jednakże zastrzeżeniem, że za przyczynę
takiego rozstrzygnięcia powinien zostać uznany fakt, iż skarga w tej części została
wniesiona z naruszeniem art. 399 § 1 k.p.c., przez co była niedopuszczalna, gdyż
nie dotyczyła postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem, lecz
postanowieniem i nie została oparta na podstawie przewidzianej w art. 4011
k.p.c.
Kierując się wskazanymi wyżej motywami, Sąd Najwyższy stanął na
stanowisku, że sformułowane w zażaleniu zarzuty naruszenia art. 410 w związku z
art. 407 § 1 k.p.c. i art. 403 § 2 k.p.c. nie były usprawiedliwione. Z kolei zarzut
naruszenia art. 416 § 1 k.p.c., choć uzasadniony, to jednak z przyczyn wcześniej
podniesionych pozostawał bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Mając to na
uwadze oraz opierając się na treści art. 39814
k.p.c., art. 39810
k.p.c. i art. 397 § 1
10
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
Orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w
postępowaniu zażaleniowym zostało wydane na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. oraz
§ 19 w związku z § 12 ust. 2 i § 13 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu.