II CNP 16/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 16/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 28 czerwca 2011 r.
skargi Towarzystwa Budownictwa Społecznego -
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 stycznia 2011 r., wydanego w sprawie z powództwa Towarzystwa
Budownictwa Społecznego
- Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
przeciwko Gminie Miasto K.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
odrzuca skargę i zasądza od skarżącej na rzecz pozwanej
kwotę 1217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych
tytułem zwrotu kosztów postępowania wywołanego jej
wniesieniem.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą powódki Towarzystwa Budownictwa Społecznego sp. z
o.o. od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 stycznia 2011 r.
należy zważyć, co następuje.
Skarżąca określiła wniesioną skargę jako skargę kasacyjną, alternatywnie
jako skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Już takie określenie dyskwalifikuje wniesiony środek, skoro w istocie nie wiadomo,
o jaki skarżącej chodziło. Skarga kasacyjna i skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku nie są alternatywnymi środkami zaskarżenia,
ich cele, funkcje, a także wymogi, jakim powinny odpowiadać, są zupełnie różne.
Jeżeli traktować ten środek jako skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku, to nie spełnia on wymogów określonych w art. 4245
§ 1 pkt
3, 4 i 5 k.p.c. Nie wskazuje przepisów, z którymi wyrok jest niezgodny, brak
uprawdopodobnienia szkody oraz wykazania okoliczności o jakich mowa w § 1 pkt
5 k.p.c. Gdyby zaś traktować wniesiony środek jako skargę kasacyjną, to jest ona
niedopuszczalna z uwagi na wskazaną wartość zaskarżenia.
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy polega na przedstawieniu wyodrębnionego
wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona oraz określającego czas
jej powstania, postać i związek przyczynowy z wydaniem wyroku niezgodnego
z prawem (por.: postanowienie SN z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt IV CNP
38/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 141; postanowienie SN z dnia 22 listopada
2005 r., sygn. akt I CNP 19/05, nie publ.; postanowienie SN z dnia 23 września
2005 r., sygn. akt III CNP 5/05, nie publ.; postanowienie SN z dnia 11 sierpnia
2005 r., sygn. akt III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16). Samo stwierdzenie,
że fakt poniesienia szkody jest oczywisty i bezsporny nie jest wystarczające.
Przebieg dotychczasowego postępowania wskazuje, że roszczenie nie było
bezsporne. Powołanie się na występujące w sprawie zagadnienie prawne wykazuje
3
też, że nie jest oczywiste, iż zaskarżony wyrok powinien być zgodny z żądaniem
skarżącej, a tym samym, że przez fakt jego wydania została wyrządzona szkoda.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącą obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku. Skarżąca powinna wykazać, że od zaskarżonego
wyroku nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia
2009 r., sygn. akt I CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek
przeprowadzenia analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby
odnieść skutku. Skarżąca musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy
„uwiarygodnić”, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Polega to na ujawnieniu i przedstawieniu tej
okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu
jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN z dnia 27 stycznia
2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140).
Skarżąca wskazała, że nie ma możliwości zaskarżenia wyroku w drodze innych
zwyczajnych środków zaskarżenia, oraz poświęciła jedno zdanie na stwierdzenie,
że nie przysługuje jej prawo do żądania wznowienia postępowania, gdyż nie
zachodzi nieważność postępowania, ani nie ma innych okoliczności restytucyjnych.
Będąc reprezentowanym przez radcę prawnego wyraziła również wątpliwości co do
możliwości wniesienia skargi kasacyjnej, jednocześnie nazywając składany środek
prawny alternatywnie skargą kasacyjną. Wątpliwość ta przy czytelnych
przesłankach dopuszczalności skargi kasacyjnej wskazuje, że nie została
udowodniona przez skarżącą niemożliwość wniesienia takiej skargi w niniejszej
sprawie, niezależnie od tego czy wniesienie jej rzeczywiście było możliwe.
Co więcej nie chodzi tylko wykazanie niemożliwości skorzystania ze skargi
kasacyjnej, czy skargi o wznowienie postępowania, ale także z innych środków
prawnych pozwalających na zmianę lub uchylenie orzeczenia, ewentualnie
służących pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności, do których skarżąca się nie
4
odniosła (zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt I CNP 50/08,
nie publ.).
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 28 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 28 czerwca 2011 r.
skargi Towarzystwa Budownictwa Społecznego -
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 stycznia 2011 r., wydanego w sprawie z powództwa Towarzystwa
Budownictwa Społecznego
- Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
przeciwko Gminie Miasto K.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
odrzuca skargę i zasądza od skarżącej na rzecz pozwanej
kwotę 1217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych
tytułem zwrotu kosztów postępowania wywołanego jej
wniesieniem.
2
Uzasadnienie
W związku ze skargą powódki Towarzystwa Budownictwa Społecznego sp. z
o.o. od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 stycznia 2011 r.
należy zważyć, co następuje.
Skarżąca określiła wniesioną skargę jako skargę kasacyjną, alternatywnie
jako skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Już takie określenie dyskwalifikuje wniesiony środek, skoro w istocie nie wiadomo,
o jaki skarżącej chodziło. Skarga kasacyjna i skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku nie są alternatywnymi środkami zaskarżenia,
ich cele, funkcje, a także wymogi, jakim powinny odpowiadać, są zupełnie różne.
Jeżeli traktować ten środek jako skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku, to nie spełnia on wymogów określonych w art. 4245
§ 1 pkt
3, 4 i 5 k.p.c. Nie wskazuje przepisów, z którymi wyrok jest niezgodny, brak
uprawdopodobnienia szkody oraz wykazania okoliczności o jakich mowa w § 1 pkt
5 k.p.c. Gdyby zaś traktować wniesiony środek jako skargę kasacyjną, to jest ona
niedopuszczalna z uwagi na wskazaną wartość zaskarżenia.
Uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy polega na przedstawieniu wyodrębnionego
wywodu przekonującego, że szkoda została wyrządzona oraz określającego czas
jej powstania, postać i związek przyczynowy z wydaniem wyroku niezgodnego
z prawem (por.: postanowienie SN z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt IV CNP
38/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 141; postanowienie SN z dnia 22 listopada
2005 r., sygn. akt I CNP 19/05, nie publ.; postanowienie SN z dnia 23 września
2005 r., sygn. akt III CNP 5/05, nie publ.; postanowienie SN z dnia 11 sierpnia
2005 r., sygn. akt III CNP 4/05, OSNC z 2006 r., nr 1, poz. 16). Samo stwierdzenie,
że fakt poniesienia szkody jest oczywisty i bezsporny nie jest wystarczające.
Przebieg dotychczasowego postępowania wskazuje, że roszczenie nie było
bezsporne. Powołanie się na występujące w sprawie zagadnienie prawne wykazuje
3
też, że nie jest oczywiste, iż zaskarżony wyrok powinien być zgodny z żądaniem
skarżącej, a tym samym, że przez fakt jego wydania została wyrządzona szkoda.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącą obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno
nie mogłoby odnieść skutku. Skarżąca powinna wykazać, że od zaskarżonego
wyroku nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia
2009 r., sygn. akt I CNP 108/08, nie publ.). Oznacza to obowiązek
przeprowadzenia analizy przepisów dotyczących środków prawnych, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby
odnieść skutku. Skarżąca musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy
„uwiarygodnić”, że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Polega to na ujawnieniu i przedstawieniu tej
okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości oraz na dowiedzeniu
jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu (postanowienie SN z dnia 27 stycznia
2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140).
Skarżąca wskazała, że nie ma możliwości zaskarżenia wyroku w drodze innych
zwyczajnych środków zaskarżenia, oraz poświęciła jedno zdanie na stwierdzenie,
że nie przysługuje jej prawo do żądania wznowienia postępowania, gdyż nie
zachodzi nieważność postępowania, ani nie ma innych okoliczności restytucyjnych.
Będąc reprezentowanym przez radcę prawnego wyraziła również wątpliwości co do
możliwości wniesienia skargi kasacyjnej, jednocześnie nazywając składany środek
prawny alternatywnie skargą kasacyjną. Wątpliwość ta przy czytelnych
przesłankach dopuszczalności skargi kasacyjnej wskazuje, że nie została
udowodniona przez skarżącą niemożliwość wniesienia takiej skargi w niniejszej
sprawie, niezależnie od tego czy wniesienie jej rzeczywiście było możliwe.
Co więcej nie chodzi tylko wykazanie niemożliwości skorzystania ze skargi
kasacyjnej, czy skargi o wznowienie postępowania, ale także z innych środków
prawnych pozwalających na zmianę lub uchylenie orzeczenia, ewentualnie
służących pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności, do których skarżąca się nie
4
odniosła (zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn. akt I CNP 50/08,
nie publ.).
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art.
4248
§ 1 k.p.c. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.
jz