Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 9/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 sierpnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
Protokolant Anna Pęśko
w sprawie z odwołania E. P.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa Nr …/2011 z dnia 10 lutego 2011 r.,
w sprawie nieprzedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 5 sierpnia 2011 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę i przekazuje sprawę do
ponownego rozpoznania Krajowej Radzie Sądownictwa.
UZASADNIENIE
Uchwałą nr …/2011 z dnia 10 lutego 2011 r. Krajowa Rada Sądownictwa
postanowiła, że radca prawny E. P. nie zostanie przedstawiona Prezydentowi
2
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Rejonowego.
W uzasadnieniu uchwały podano, że E.P. zgłosiła swoją kandydaturę na
wolne stanowisko sędziowskie w Sądzie Rejonowym w […], obwieszczone w
Monitorze Polskim z dnia 6 sierpnia 2010 r. Nr 55, poz. 756. Na stanowisko to
zgłosiło się czterech kandydatów.
Wnioskodawczyni urodziła się 24 października 1957 r. W 1980 r. ukończyła
studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu […]. Po odbyciu
aplikacji sądowej, w dniach 25, 26 lutego i 10 marca 1988 r. złożyła egzamin
sędziowski z wynikiem dostatecznym. Następnie w dniach 17, 18, 19 i 24 kwietnia
1989 r. złożyła egzamin radcowski, uzyskując ocenę dostateczną. Uchwałą
Okręgowej Izby Radców Prawnych w […] z dnia 26 września 1989 r. została
wpisana na listę radców prawnych, a z dniem 22 listopada 2000 r. wpis
przeniesiono do Okręgowej Izby Radców Prawnych w […]. Kandydatka pracowała
kolejno: w Banku Pekao S.A. w latach 1988 – 1991, w Banku Handlowym S.A. w
latach 1991 – 1993 jako radca prawny, w […] Leasing Spółce z o.o. w latach 1996
– 1998 jako Dyrektor Pionu Restrukturyzacji i Windykacji oraz radca prawny, w
CPN S.A. w latach 1998 – 2000 jako Dyrektor ds. Ekonomiczno - Finansowych.
Od 2000 roku wykonuje zawód radcy prawnego we własnej kancelarii prawnej w
[…], zaś od 2002 roku jest partnerem w kancelarii prawniczej „[…]” w W.
Kandydatka specjalizuje się w prawie gospodarczym, prawie pracy, prawie
cywilnym oraz wekslowym, a także w prawie upadłościowym i naprawczym.
Wnioskodawczyni uzyskała pozytywną ocenę pracy, dokonaną przez
Sędziów Sądu Okręgowego J. S. oraz B. J. – Ł. Również Minister Sprawiedliwości
pozytywnie ocenił umiejętności zawodowe kandydatki Kolegium Sądu Okręgowego
w […] na posiedzeniu w dniu 7 grudnia 2010 r. oddało na kandydatkę 7 głosów
„za”, 0 głosów „przeciw” i 1 głos „wstrzymujący się”. Natomiast Zgromadzenie
Przedstawicieli Sędziów okręgu Sądu Okręgowego na posiedzeniu w dniu 9
grudnia 2010 r. oddało na nią 24 głosy „za”, 15 głosów „przeciw” oraz 28 głosów
„wstrzymujących się”.
Mimo pozytywnych ocen pracy i poparcia organów samorządu
sędziowskiego dla kandydatki, zespół Krajowej Rady Sądownictwa nie udzielił jej
3
rekomendacji, gdyż dostrzegł z jej strony uchybienia w typowych, powtarzalnych
sprawach.
Z kolei kontrkandydat R. K. ukończył wyższe studia prawnicze w 2004 roku z
oceną bardzo dobrą i po odbyciu aplikacji sądowej złożył egzamin sędziowski w
2007 roku na oceną dobrą. Od dnia 1 kwietnia 2007 r. zatrudniony był na
stanowisku asystenta sędziego w Sądzie Rejonowym w […], gdzie wykonywał
obowiązki we wszystkich wydziałach, oprócz Wydziału Ksiąg Wieczystych. Od dnia
1 maja 2010 r. pracuje w Wydziale Karnym tego Sądu. Kontrkandydat uzyskał
bardzo dobra opinie wizytatora oraz Prezesa Sądu.
Na posiedzeniu Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 10 lutego 2011 r. na
kandydatkę oddano 0 głosów „za”, 5 głosów „przeciw” i 9 głosów „wstrzymujących
się”. Tym samym nie otrzymała ona wymaganej bezwzględnej większości głosów.
W odwołaniu od powyższej uchwały E. P. zarzuciła sprzeczność uchwały z
prawem, tj. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 100, poz. 1082 ze zm.), wskutek naruszenia art. 32 ust. 1 i
art. 60 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez:
1/ niezachowanie wymagań przewidzianych w § 20 ust. 1 i § 23 ust. 2
rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w
sprawie szczególnego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz
postępowania przed Radą (Dz.U. Nr 219, poz. 1623) w związku z art. 12 ust. 6
ustawy o KRS, polegające na dowolnej i sprzecznej z materiałem sprawy oraz
sprzecznej z prawem ocenie kandydatury odwołującej się na stanowisko sędziego
oraz oparcie uchwały na ustaleniach sprzecznych z istniejącymi materiałami lub
nieznajdujących podstawy w tychże materiałach;
2/ obrazę przepisu § 20 ust. 2 rozporządzenia Prezydenta RP w związku z art. 12
ust. 6 ustawy o KRS, polegającą na niezgodnym ze stanem faktycznym podaniu
informacji o wynikach głosowania nad kandydaturą odwołującej się i innych
kandydatów;
3/ naruszenie art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o KRS, polegające na dokonaniu oceny
kandydatury odwołującej się bez dochowania obowiązku wszechstronnego
rozważenia wszelkich okoliczności sprawy na podstawie udostępnionej
dokumentacji oraz nieokreśleniu, niewskazaniu i nierozpatrzeniu zgłoszonej
4
kandydatury w oparciu o jasne i jednakowe dla wszystkich uczestników kryteria
oceny kandydatów na wolne stanowiska sędziowskie i w konsekwencji tegoż –
niedochowanie wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP zasady, iż wszyscy mają
prawo do równego traktowania przez władze publiczne oraz zawartej w art. 60
Konstytucji RP zasady, ze wszyscy obywatele polscy korzystający z pełni praw
publicznych mają prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach.
Odwołująca się wniosła o uchylenie zaskarżonej uchwały i przekazanie
sprawy Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu odwołania skarżąca dokonała analizy zgromadzonego
materiału dotyczącego przebiegu pracy jej i kontrkandydata zauważając, że
pomiędzy obiema kandydatami istnieje rażąca dysproporcja w zakresie
doświadczenia zawodowego, tak koniecznego do jak najlepszego wypełniania
obowiązków na stanowisku sędziego. Z racji wieku oraz dotychczasowego
przebiegu kariery zawodowej również doświadczenie życiowe odwołującej się jest
znacząco wyższe niż kontrkandydata. Nadto uzyskała ona większe poparcie
Kolegium Sądu Okręgowego oraz Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów okręgu
Sądu Okręgowego w […]. Wprawdzie art. 60 Konstytucji RP zapewnia jedynie
prawo ubiegania się o przyjęcie do służby publicznej i nie gwarantuje przyjęcia do
tej służby, ale jego stosowanie wymaga zapewnienia równych szans w dostępie do
służby sędziowskiej osób spełniających kryteria wymagane od kandydatów.
Dotyczy to zachowania jednolitych i przejrzystych zasad gwarantujących w
procedurze odwoławczej sprawdzenie legalności uchwał w sprawie naboru
kandydatów do tej służby. W dotychczasowej praktyce, potwierdzonej
orzecznictwem Sądu Najwyższego, Rada oceniała kandydatów w szczególności na
odstawie następujących kryteriów: stażu pracy, doświadczenia zawodowego,
poziomu orzecznictwa, opinii Kolegium Sądu i Zgromadzenia Ogólnego oraz opinii
przełożonych. Żadne z tych kryteriów nie ma decydującego charakteru, ani też nie
jest konieczne uszeregowanie kandydatur według każdego z nich, ale przy ocenie
kandydata należy przede wszystkim uwzględnić kryterium stażu pracy i
doświadczenia zawodowego. W uzasadnieniu uchwały Rady należy zatem
wskazać, jak przedstawiają się dane dotyczące poszczególnych kandydatów w
odniesieniu do stosowanych kryteriów. Wynika to z obowiązku wszechstronnego
5
rozważenia przez Radę wszystkich okoliczności sprawy. W niniejszym przypadku
nie dopełniono tego obowiązku.
W uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, jako jedyny merytoryczny argument
dyskwalifikujący odwołującą się jako kandydatkę na stanowisko sędziego,
podniesiono zarzut, że w jej pracy dostrzeżono uchybienia w typowych,
powtarzalnych sprawach. Stwierdzenie to nie tylko nie odpowiada merytorycznej
ocenie dokonanej przez wizytujących sędziów, ale wręcz stanowi tzw. półprawdę,
mającą osłonić brak argumentów za podjętą decyzją. Nie można zaś uznać za
zgodną z prawem uchwałę KRS, jeśli w jej uzasadnieniu zawarto nierzetelne
informacje dotyczące kandydata do służby sędziowskiej.
Zdaniem odwołującej się, Krajowa Rada Sądownictwa podała też niezgodne
z rzeczywistością wyniki swojego głosowania nad jej kandydaturą. Zastrzeżenia
budzi również praca powołanego przez Radę zespołu opiniującego kandydatów.
Stanowisko zespołu odnośnie do nierekomendowania kandydatury odwołującej się
zawiera jednozdaniowe uzasadnienie, a osoba wyznaczona na stanowisko
referującego z ramienia zespołu była nieobecna na plenarnym posiedzeniu Rady i
nie mogła przedstawić stanu sprawy. Z protokołu posiedzenia Rady wynika także,
że żaden z jej członków nie wypowiadał się na temat kandydatur zgłoszonych w
przedmiotowym konkursie. W tej sytuacji należy uznać, że zaskarżoną uchwałę
podjęto bez wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy.
Konkludując odwołująca się stwierdziła, że przedmiotowa uchwała została
podjęta z naruszeniem istotnych przepisów materialnych i proceduralnych, a jej
uzasadnienie uniemożliwia dokonanie przez Sąd Najwyższy kontroli jej legalności.
Na rozprawie przed Sądem Najwyższym odwołująca cofnęła zarzut podania
w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały nieprawdziwych informacji na temat wyników
głosowania nad jej kandydaturą przez Krajową Radę Sądownictwa.
Pełnomocnik Krajowej Rady Sądownictwa wniósł o oddalenie odwołania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.
6
Analizę prawidłowości zaskarżonej uchwały rozpocząć wypada od
zacytowania treści art. 2 ust. 1 pkt 3 , art. 12 oraz art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27
lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 11,
poz. 67 ze zm., dalej zwana „ustawą o KRS”), zgodnie z którymi do zadań Krajowej
Rady Sądownictwa należy przedstawianie Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej
wniosków o powołanie sędziów m. in. w sądach powszechnych, a decyzje w tym
zakresie zapadają w formie uchwał podjętych na posiedzeniach plenarnych. Sędzia
albo osoba, której praw lub obowiązków dotyczy uchwała, wydana w indywidualnej
sprawie, może odwołać się od tej uchwały do Sądu Najwyższego, z powodu
sprzeczności uchwały z prawem. W sprawach indywidualnych, w których
przysługuje odwołanie, uchwały Rady wymagają uzasadnienia i doręczenia
zainteresowanemu.
W judykaturze podkreśla się, że w świetle art. 13 ust. 2 ustawy o KRS
kognicja Sądu Najwyższego do oceny uchwał Krajowej Rady Sądownictwa
obejmuje wyłącznie badanie, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem.
Oznacza to, że Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego
rozpatrywania kwalifikacji kandydata na sędziego (a tym bardziej jego
kontrkandydatów). Przedmiotem badania ze strony Sądu Najwyższego pozostaje
zatem procedura podejmowania uchwały przez Krajową Radę Sądownictwa, a nie
przesłanki, które zadecydowały o jej treści (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15
lipca 2009 r., III KRS 7/09 i III KRS 11/09, niepublikowane, oraz z dnia 20
października 2009 r., III KRS 13/09, ZNSA 2011, nr 11, poz. 93). Jak zauważył
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2008 r., SK 57/06
(OTK – A 2008, nr 4, poz. 63), ani szczególna, konstytucyjna, pozycja ustrojowa
KRS, ani fakt, że w myśl art. 12 ust. 5 ustawy o KRS w postępowaniu przed Radą
nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, nie odbierają
postępowaniu przed Radą w sprawach indywidualnych, dotyczących powołania na
stanowiska sędziowskie, charakteru postępowania administracyjnego. Przedmiot
postępowania w kwestii oceny kandydata i przedstawienia wniosku o jego
powołanie na stanowisko sędziego ma charakter sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1
Konstytucji. I jako taka powinna podlegać kontroli sądowej w zakresie właściwym
tego rodzaju sprawom, tj. pod kątem legalności, przestrzegania stosownych
7
procedur prawnych. Zgodzić się natomiast należy ze stanowiskiem, że
merytoryczna ingerencja sądu w rozstrzygnięcia Rady byłaby niedopuszczalna,
wkraczałaby bowiem w sferę szczególnego władztwa Rady, wynikającego z
samych norm konstytucyjnych. Jednakże kontrola sądowa przestrzegania praw
obywateli, w rozważanym wypadku praw wynikających z art. 60 Konstytucji, tj.
prawa równego dostępu do służby publicznej, a zatem w sprawach prowadzenia
naboru na podstawie przejrzystych kryteriów selekcji kandydatów i obsadzania
poszczególnych stanowisk w służbie publicznej, jest, w myśl art. 45 ust. 1
Konstytucji, konieczna.
W konsekwencji takiego ukształtowania kognicji Sądu Najwyższego w
zakresie kontroli nad postępowaniem dotyczącym przedstawienia Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie sędziego, kontrola sądowa
obejmuje w szczególności badanie, czy Rada przestrzegała w danym
postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydata oraz procedur postępowania,
związanych z oceną kandydatury i przedstawiania wniosku Prezydentowi. Analiza
tego, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem, obejmuje także kontrolę
przestrzegania przez Radę innych wymagań prawnych, w tym np. ustawowych
warunków powoływania na stanowisko sędziego, sprecyzowanych w ustawie z dnia
27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze
zm.) oraz ogólnych reguł proceduralnych obowiązujących w postępowania przed
tym organem, określonych zwłaszcza w art. 12 i art. 13 ust. 1 ustawy o KRS
(odnośnie do trybu podejmowania uchwał przez Radę i konieczności uzasadnienia
przez Radę na piśmie stanowiska w sprawie).
Co do podniesionego w odwołaniu naruszenia przez Krajową Radę
Sądownictwa § 20 i § 23 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z
dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej Rady
Sądownictwa oraz postępowania przed Radą (Dz.U. Nr 219, poz. 1623 ze zm.)
warto zauważyć, że przepisy te nie obowiązywały w dniu podjęcia przez Radę
zaskarżonej uchwały. Rozporządzenie to w części dotyczącej trybu postępowania
przed Radą utraciło bowiem moc obowiązującą z dniem 2 grudnia 2010 r. na
podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 listopada 2009 r., K 62/07
(Dz.U. Nr 202, poz. 1657). Wyrok ten - z odroczeniem o 12 miesięcy - pozbawił
8
rozporządzenie podstawy prawnej, jaką był art. 12 ust. 6 ustawy o KRS w części
uprawniającej Prezydenta RP do określenia, w drodze rozporządzenia, trybu
postępowania przed Radą. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, tryb postępowania
przed Radą nie mógł być uregulowany w rozporządzeniu, gdyż sprawa ta należy do
materii ustawowej. Wobec nieuchwalenia stosownej ustawy w okresie 12 miesięcy
od ogłoszenia wyroku Trybunału w Dzienniku Ustaw powstała luka prawna. Jak
jednak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieni u wyroku z dnia 11 maja 2011 r., III
KRS 5/11 (niepublikowanym), brak przepisów regulujących szczegółowo tryb
postępowania przed Radą nie zwalniał tego organu z obowiązku wykonywania
konstytucyjnych i ustawowych zadań. Rada jest obowiązana do działania na
podstawie i granicach prawa (art. 7 Konstytucji). W razie braku szczegółowych
przepisów, Rada powinna kierować się zasadami ogólnie przyjętymi w działaniu
organów państwa w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji).
Obliguje ją to do wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności istotnych
dla rozstrzygnięcia sprawy. Przy podejmowaniu uchwał w kwestii obsady stanowisk
sędziowskich Rada powinna uwzględniać zarówno interes publiczny (potrzeby
wymiaru sprawiedliwości), jak i słusznych interes osób, których uchwały te dotyczą
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., III KRS 2/05, ZNSA 2005, nr
2 – 3, poz. 74).
Wracając do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że uzasadnienie
zaskarżonej uchwały nie pozwala na kontrolę postępowania Krajowej Rady
Sądownictwa pod kątem dochowania przez nią wymagania wszechstronnego
rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W świetle
prezentowanego w judykaturze poglądu, w przypadku ubiegania się kilku osób o
jedno stanowisko sędziowskie wskazane jest wyjaśnienie w uzasadnieniu uchwały
sytuacji poszczególnych kandydatów w aspekcie zastosowanych przez Radę
kryteriów oceny. Zakres rozważań dotyczących poszczególnych kandydatów może
być zróżnicowany w zależności od potrzeb, przy czym powinien on być szerszy w
stosunku do kandydatów mających zbliżoną sytuację, lokujących się przy granicy
rozdzielającej uchwały pozytywne dla kandydatów od uchwał negatywnych (wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 10/10, LEX nr 678015).
Wprawdzie sam dobór przez Radę kryteriów oceny kandydatów na stanowiska
9
sędziowskie zasadniczo pozostaje poza scharakteryzowanym wcześniej zakresem
kompetencji Sądu Najwyższego do kontroli legalności uchwał Rady, jednakże nie
dotyczy to sytuacji, gdy kryteria te naruszają podstawowe zasady prawne, w tym
szczególnie konstytucyjne zasady jednakowego dostępu do stanowisk w sferze
publicznej oraz równego traktowania i niedyskryminacji (wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09, ZNSA 2011, nr 1, poz. 93 i z dnia 14
stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271).
W rozpatrywanym przypadku, mimo udziału czterech osób w konkursie na
stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […], obwieszczone w Monitorze Polskim
z dnia 6 sierpnia 2010 r., Nr 55, poz. 765, w uzasadnieniu uchwały odniesiono się
tylko do kandydatury odwołującej się oraz przedstawionego Prezydentowi z
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na tym stanowisku R. K. Sposób
zaprezentowania obydwu kandydatur nie pozwala zaś na ustalenie, jakimi
kryteriami kierowała się Krajowa Rada Sądownictwa wybierając spośród tychże
osób, posiadających bardzo dobre opinie wystawione przez sędziów oceniających
ich dotychczasową pracę, kandydata młodszego, ze zdecydowaniem krótszym
stażem oraz doświadczeniem zawodowym i życiowym, a nadto z mniejszym
poparciem organów samorządu sędziowskiego (Kolegium Sądu Okręgowego oraz
Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów okręgu Sądu Okręgowego w […]).
Wprawdzie wyniki głosowania przed tymi organami , jak również pozytywna opinia
Ministra Sprawiedliwości nie wiążą Krajowej Rady Sądownictwa w ocenie
kandydata na wolne stanowisko sędziowskie, jednak powinna ona uzasadnić swój
wybór osoby, która uzyskała mniejsze poparcie środowiska zawodowego (wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271). Z
treści uzasadnienia uchwały można wnioskować, iż jedynym argumentem za
odrzuceniem przez Radę kandydatury odwołującej się były dostrzeżone przez
zespół opiniujący „uchybienia w typowych, powtarzalnych sprawach”. Zarówno z
uzasadnienia uchwały, jak i lakonicznego uzasadnienia stanowiska zespołu nie
można wnioskować, o jakie uchybienia chodzi i dlaczego okazały się one tak
istotne, że przeważyły nad pozytywnymi dla kandydatki konkluzjami zawartymi w
opiniach na jej temat sporządzonych przez sędziów Sądu Okręgowego w […].
10
Niewskazanie w uzasadnieniu przesłanek, jakimi kierowała się Rada przy
podejmowaniu decyzji o przedstawieniu Prezydentowi RP kandydata z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego uniemożliwia Sądowi
Najwyższemu kontrolę zaskarżonej uchwały zarówno pod kątem dopełnienia przez
Radę wymagania rozważenia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, jak i z
punktu widzenia zachowania przez nią wynikających z art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 60
Konstytucji RP zasad równego traktowania i zakazu dyskryminacji z jakiejkolwiek
przyczyny w życiu politycznym, gospodarczym lub społecznym oraz jednakowych
szans w ubieganiu się o pełnienie funkcji publicznych. Skutkuje to koniecznością
uchylenia przedmiotowej uchwały i przekazania sprawy Krajowej Radzie
Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 13 ust. 5 ustawy o KRS orzeczono
jak w sentencji.