Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 267/11
POSTANOWIENIE
Dnia 22 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf
w sprawie z powództwa G.J.
przeciwko E. Spółce Akcyjnej
o przywrócenie warunków pracy i płacy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 22 lutego 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 9 czerwca 2011 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 zł (sto
dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2011 r. oddalił powództwo G. J.
przeciwko E. Sp. Akcyjna o przywrócenie warunków pracy i płacy. W ocenie sądu
przyczyna dokonanego zgodnie z prawem wypowiedzenia zmieniającego była
precyzyjna i szczegółowo uzasadniona, a także zasadna merytorycznie.
Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył powód. Na rozprawie apelacyjnej złożył
też wniosek o wyłączenie sędziego sądu rejonowego.
2
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 9 czerwca 2011 r. oddalił apelację uznając,
iż w sprawie nie zachodziły żadne przesłanki wyłączenia sędziego z urzędu, a w
zakresie pozostałej procedury wyłączania sędziego wniosek jest spóźniony. Sędzia
bowiem wydał wyrok, a powód nie zgłaszał na etapie postępowania pierwszo-
instancyjnego żadnych zarzutów co do prawidłowości postępowania i procedowania
sądu. W zakresie zarzutów materialnych Sąd drugiej instancji w pełni podzielił
pogląd sądu rejonowego i jego rozstrzygnięcie.
Skargę kasacyjną od wyroku sądu drugiej instancji wniósł powód, zarzucając
temu wyrokowi naruszenie art. 49 k.p.c. i stwierdzając, że skarga jest oczywiście
uzasadniona.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwany podniósł, iż zarzuty skarżącego
w zakresie procedowania sądu są bezzasadne, a wniosek o wyłączenie sędziego
można złożyć jedynie w sądzie, przed którym sprawa się toczy. Na poparcie swych
tez pozwany przedstawił orzeczenie SN z 1 lipca 1998 r., I PKN 222/98 (OSNP
1999/15/483).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, gdy: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, 2) istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi nieważność
postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Obowiązkiem
procesowym skarżącego w ramach uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania (art. 3984
§ 2 k.p.c.) jest przedstawienie argumentów,
które będą nawiązywać do przesłanek przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c., a nie będą ograniczać się jedynie do
powtórzenia ich treści oraz nie będą pozostawać w oderwaniu od podstawy
faktycznej i prawnej orzeczenia, będącego przedmiotem kontroli kasacyjnej
(postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002 nr 12, poz. 151; z dnia 20 października 2005 r., II CZ 89/05, OSNC
2006 nr 7-8, poz. 135; z dnia 24 lutego 2006 r., IV CSK 8/06, LEX nr 201037, z dnia
3
11 kwietnia 2006 r., II CSK 65/06, LEX nr 189753, z dnia 8 stycznia 2008 r., I UK
277/07, LEX nr 449015 oraz z dnia 13 czerwca 2008 r., III CSK 104/08, LEX nr
424365).
W rozpoznawanej sprawie żadna z okoliczności opisanych w art. 3989
§ 1
k.p.c nie zachodzi. Szczególnie pozbawione jest uzasadnienia prawnego
twierdzenie, iż skarga jest oczywiście zasadna gdyż Sąd Okręgowy wadliwie
zinterpretował treść art. 49 k.p.c. W celu spełnienia przesłanki przewidzianej w art.
3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. trzeba wykazać, że skarga jest oczywiście uzasadniona, a nie
norma prawna została naruszona w sposób ewidentny. Nawet jednak w tym
ostatnim przypadku należy wykazać, na czym polega i z czego wynika ocena
skarżącego, że skarga jest oczywiście uzasadniona. Skarżący nie wykazała, iż
zaskarżone orzeczenie jest ewidentnie błędne, zostało ferowane z oczywistym
naruszeniem prawa i stąd nie powinno funkcjonować w obrocie prawnym (por.
postanowienie SN z dnia 21 maja 2008 r., IV CSK 162/08). Skarżący przedstawił
jedynie swoją ocenę procedowania Sądu Okręgowego, szczególnie wskazując na
rzekome błędy w tym postępowaniu w zakresie oceny treści art. 49 k.p.c. ,
wskazując tylko na ewentualne uchybienie procesowe i trafność swej interpretacji,
w myśl której wniosek złożony w trakcie postępowania apelacyjnego, o wyłączenie
sędziego, który wydał wyrok w pierwszej instancji nie jest spóźniony i powinien być
rozpatrywany jako wniosek o wyłączenie sędziego.
Interpretacja skarżącego nie jest trafna co do zasady. Zgłoszenie wniosku o
wyłączenie sędziego orzekającego w pierwszej instancji na rozprawie apelacyjnej
jest spóźnione. Stosownie do art. 49 k.p.c. wniosek o wyłączenie sędziego strona
zgłasza na piśmie lub ustnie do protokołu w sądzie, w którym rozprawa się toczy. Z
kolei art. 52 §1 k.p.c. stanowi, iż o wyłączeniu sędziego rozstrzyga sąd, w którym
sprawa się toczy. De lege lata brakuje zatem możliwości orzekania przez sąd II
instancji o wyłączeniu sędziego sądu pierwszej instancji na wniosek zgłoszony
przez stronę dopiero w trakcie postępowania apelacyjnego. Nie można bowiem
tego wniosku traktować jako wniosku o wyłączenie sędziego sądu apelacyjnego;
nie może też – powtórzmy to raz jeszcze - rozpatrywać wniosku o wyłączenie
sędziego – co do zasady- sąd wyższej instancji. Przepis mówi bowiem o sądzie, w
którym sprawa się toczy.
4
Ad casum sąd apelacyjny powinien tylko odnieść się do twierdzenia strony o
braku bezstronności sędziego, jako do kolejnego zarzutu apelacji w motywach
wyroku (art. 328 § 2 k.p.c.).
Z tych względów na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c. orzeczono, jak sentencji.

II PK 267/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia