Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 204/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa J. S.
przeciwko Zespołowi Szkół nr 4 w W.
o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 kwietnia 2012 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 28 marca 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo J. S.
przeciwko Zespołowi Szkół Nr 4 o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne.
Sąd ustalił, że w pozwanej szkole powódka pracowała od 1999 r. na
stanowisku pedagoga szkolnego, posiadając stopień awansu zawodowego
nauczyciel mianowany. Od 1 września 2007 r. do 31 sierpnia 2008 r. przebywała na
płatnym urlopie dla poratowania zdrowia. Kolejny urlop dla poratowania zdrowia
otrzymała na okres od 1 stycznia 2010 r. do 3 stycznia 2011 r. Z dniem 1 czerwca
2010 r. strona pozwana wypowiedziała powódce stosunek pracy z zachowaniem
okresu wypowiedzenia, wskazując jako podstawę art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty
nauczyciela, a jako przyczynę, wynikającą z zatwierdzonego przez Starostwo
Powiatowe arkusza organizacyjnego, w świetle którego w szkole dochodziło do
zmniejszenia liczby etatów nauczycieli pedagogów. W pozwanej szkole z roku na
rok zmniejszała się liczba oddziałów i tak w roku szkolnym 2008/2009 było ich 38 w
następnym 32, a roku szkolnym 2010/2011 miało być ich już tylko 25. Strona
pozwana w projekcie organizacyjnym na rok 2010/2011 starała się pozyskać
zatwierdzenie na stanowisku pedagoga 36 godzin dydaktycznych, co
odpowiadałoby wymiarowi 1 i ½ etatu. Organ prowadzący ostatecznie zatwierdził
jednak jedynie 1 etat dla pedagoga szkolnego. Z wyjątkiem Zespołu Szkół
Specjalnych w roku szkolnym 2010/2011, we wszystkich szkołach dla których
organem prowadzącym było Starostwo Powiatowe, zatwierdzone zostało tylko po 1
etacie pedagoga na szkołę. Strona pozwana z działającymi u niej związkami
zawodowymi zawarła na piśmie „kryteria brane pod uwagę w przypadku zwolnień
nauczycieli w sytuacji braku godzin dla wszystkich pracujących". W roku 2009
powódka na zwolnieniu chorobowym przebywała 67 dni, a druga osoba zatrudniona
na stanowisku pedagoga, jako nauczyciel kontraktowy M. M., 8 dni. Obie te
nauczycielki współpracowały z Wydziałem Edukacji i Sportu Starostwa, z tym że
współpraca ta z M. M. układała się dobrze, a z powódką dochodziło do
nieporozumień. Na powódkę była jedna skarga rodziców. M. M. angażowała się w
działalność charytatywną. Praca obydwu tych osób była pozytywnie oceniana przez
dyrekcję szkoły. Pracodawca wystąpił do organizacji związkowej, informując o
3
zamiarze i przyczynie rozwiązania stosunku pracy z powódką. W odpowiedzi
związek zawodowy nie wyraził zgody na zwolnienie wnosząc o jej zatrudnienie w
niepełnym wymiarze. M. M. odbywa staż na nauczyciela mianowanego i dalej
kształci się w formie studiów podyplomowych.
W ocenie Sądu rozwiązanie stosunku pracy z powódką było uzasadnione.
Sąd wskazał, że do nauczycieli zatrudnionych w oparciu o inną umowę niż umowa
o pracę, nie stosuje się art. 41 k.p., a tym samym wypowiedzenie podlegało kontroli
wyłącznie pod kątem oceny zasadności wypowiedzenia. Z uwagi na
niekwestionowane zmiany polegające na zmniejszeniu oddziałów, istniały w
pozwanej szkole podstawy do rozwiązania z nauczycielem stosunku pracy w
oparciu o art. 20 ust. 1 pkt 2 KN. Potwierdził to zresztą zatwierdzony arkusz
organizacyjny. W przypadku nauczycieli - pedagogów szkolnych, ocenie w
zasadzie podlegał jedynie wybór nauczyciela do zwolnienia, który nie mógł być
dowolny ani naruszać zasad równego traktowania jak i zakazu dyskryminacji.
Jednolite dla wszystkich zatrudnionych kryteria strona pozwana uzgodniła ze
związkami zawodowymi. Dotyczyły one zasadniczo trzech grup kryteriów, tj.
realizacji zadań, przydatności i dyscypliny w pracy oraz sytuacji materialnej i
rodzinnej. Uwzględniając, że praca obu pedagogów była przez pracodawcę
jednakowo oceniana pozytywnie, że kwalifikacje zawodowe są zbliżone, rację miał
pracodawca wskazując w tych warunkach jako kryterium podstawowe kryterium
przydatności do pracy, o której decydowały absencje chorobowe, dyspozycyjność i
urlopy bezpłatne. Sąd podzielił również argumentację pracodawcy, że nie do
przyjęcia byłoby (z uwagi na urlop dla poratowania zdrowia powódki trwający do
stycznia 2011 r.) rozwiązanie stosunku pracy z M. M., a zatrudnienie na okres od
września do grudnia 2010 r. innego pedagoga. Niecelowe było również
kontynuowanie zatrudnienia dwóch pedagogów w wymiarze po 1 i ½ etatu, bo i tak
w tym wypadku na paromiesięczny dalszy okres trwania urlopu powódki konieczne
byłoby zatrudnienie w to miejsce kogoś innego. Tym samym Sąd wskazał, że
strona pozwana, dla zapewnienia realizacji zadań dotyczących działań
dydaktyczno-wychowawczych i opiekuńczych, przy narzuconych przez organ
prowadzący możliwościach finansowych, dokonała wyboru w postaci dalszego
zatrudniania jednego pedagoga w pełnym wymiarze etatu, jak również trafnie
4
wskazała osobę, z którą należało rozwiązać stosunek pracy. Akceptując powyższą
ocenę Sąd zwrócił również uwagę na korzystniejszą sytuację rodzinną i majątkową
powódki.
Wyrokiem zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną Sąd Okręgowy
oddalił apelację powódki od powyższego wyroku Sądu pierwszej instancji i zasądził
od niej na rzecz strony pozwanej 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję
odwoławczą.
W ocenie Sądu Okręgowego apelacja nie była uzasadniona i jako taka na
podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu. Sąd odwoławczy w pełni podzielił
ustalenia Sądu Rejonowego. Zaznaczył, że Sąd ten, powołując się uchwałę Sądu
Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., I PZP 4/06, nie stwierdził generalnie, że do
nauczycieli (z wyjątkiem kontraktowych) nie stosuje się ochrony wynikającej z art.
41 k.p. (chociaż użyte w pisemnym uzasadnieniu sformułowania rzeczywiście w tej
mierze mogły wprowadzać w błąd), ale jedynie, że objęty dyspozycją tego przepisu
zakaz, doznaje ograniczenia w przypadku, gdy istnieją podstawy wskazane w art.
20 ust. 1 pkt 2 KN. Pogląd ten Sąd Okręgowy w pełni podzielił, podkreślając, że
znalazł on pośrednio potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 września
2010 r., II PK 54/10, w którym pogląd z przytoczonej wcześniej uchwały nie został
zanegowany, natomiast podtrzymany został pogląd, że „dla wyłączenia ochrony z
art. 41 k.p. konieczne jest zaistnienie przyczyn wskazanych w art. 20 ust. 1 pkt 2
Karty Nauczyciela.". W tej sytuacji, zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej
instancji rozstrzygając sprawę słusznie skupił się na merytorycznych podstawach
przyczyn zwolnienia (rozumiejąc przez to również kryterium doboru pracownika do
zwolnienia).
W ocenie Sądu Okręgowego w tej kwestii Sąd pierwszej instancji trafnie
uznał, że kryteria doboru do rozwiązania stosunku pracy oraz ocena powódki i
drugiej pedagog – M. M. na ich podstawie były usprawiedliwione, a w rezultacie w
okolicznościach sprawy, rozwiązanie stosunku pracy z powódką okazało się
uzasadnione.
W skardze kasacyjnej powódka zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w
całości, zarzucając mu naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię art.
41 w związku z art. 5 k.p. i art. 91 c Karty Nauczyciela oraz art. 73 Karty
5
Nauczyciela, art. 20 ust. 1 pkt 2) Karty Nauczyciela, art. 68 ust. 1 Konstytucji RP,
polegającą na uznaniu, że pracodawca (szkoła) ma prawo rozwiązać stosunek
pracy z nauczycielem mianowanym mimo przebywania tego nauczyciela na
płatnym urlopie dla poratowania zdrowia, albowiem ochrona stosunku pracy
przewidziana w art. 41 k.p. doznaje ograniczenia w przypadku, gdy istnieją
podstawy do rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 20 ust.1 pkt. 2 Karty
Nauczyciela. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego, przez
niezastosowanie art. 68 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 41 i art. 5 k.p. i art.
91 c Karty Nauczyciela.
W uzasadnieniu podstawy skargi pełnomocnik skarżącej wskazał, że
powódka bezspornie przebywała na płatnym urlopie dla poratowania zdrowia,
udzielonym w trybie art. 73 Karty Nauczyciela, którego celem jest przywrócenie
zdrowia i podjęcie leczenia przez nauczyciela, a nie wypoczynek. Urlop ten
udzielany jest w związku z postępującą utratą zdrowia przez nauczyciela. Realizuje
on zatem funkcję ochrony zdrowia określoną w art. 68 ust. 1 Konstytucji RP. W
ramach tej ochrony pracownik uzyskuje pewność, że jego stosunek pracy podlega
szczególnej ochronie w czasie trwania urlopu. Nauczyciel przebywając na płatnym
urlopie dla poratowania zdrowia ma prawo czuć, że jego stosunek pracy jest
chroniony, zwłaszcza że w tym okresie nie ma on prawa poszukiwania nowej pracy
lub podjęcia innego zatrudnienia. Zatem zasada państwa prawa nakazuje, aby
odpowiedniemu ograniczeniu obywatela w jego konstytucyjnych prawach do
poszukiwania pracy i wolności zatrudnienia odpowiadała równoległa ochrona
dotychczasowego stosunku pracy.
Następnie skarżąca, powołując się na wyrok z 21 października 2003 r., I PK
519/02, w którym Sąd Najwyższy uznał, że przy wypowiedzeniu stosunku pracy z
nauczycielem mianowanym na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela
stosuje się ochronę przewidzianą w art. 41 k.p., stwierdziła, że Sąd Okręgowy
nietrafnie uznał, że zakaz z art. 41 k.p. jest ograniczony w przypadku, gdy istnieją
podstawy wskazane w art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela. Zdaniem strony
skarżącej takie ograniczenia mogą istnieć jedynie w przypadku rozwiązania
stosunku pracy w trybie art. 20 ust. 1 pkt 1 Karty Nauczyciela, tj. całkowitej
likwidacji szkoły. Dlatego Sąd Najwyższy w wyrokach z 20 kwietnia 2001 r., I PKN
6
377/00, 19 września 1996 r., I PRN 70/96, i z 7 listopada 1995 r., I PRN 83/95,
wskazał, że nauczyciela przebywającego na urlopie dla poratowania zdrowia
można zwolnić tylko w przypadku całkowitej likwidacji Szkoły (a nie zmniejszenia
stanu oddziałów). Wobec tego, zdaniem skarżącej, mając na uwadze konstytucyjną
zasadę ochrony zdrowia należy przyjąć, że istotą urlopu dla poratowania zdrowia
jest ochrona zdrowia, a nie wypoczynek. Dlatego też możliwość rozwiązania
stosunku pracy z nauczycielem mianowanym w trybie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty
Nauczyciela doznaje ograniczenia na podstawie art. 41 k.p., w związku z art. 5 k.p.
i art. 91 c Karty Nauczyciela w trakcie przebywania tego nauczyciela na urlopie dla
poratowania zdrowia.
W odpowiedzi na skargę strona pozwana wniosła o jej oddalenie. Pozwana
wskazała, że nie zachodzi naruszenie przepisów wskazanych w podstawie skargi.
Jej zdaniem, przyjęcie stanowiska odmiennego niż w zaskarżonym wyroku
doprowadziłoby to do tego, że pozwana mimo posiadania tylko jednego etatu
pedagoga musiałaby pozostawić w zatrudnieniu powódkę, która przebywałaby
jeszcze przez pół roku na urlopie dla poratowania zdrowia i co do której dopiero po
tym okresie lekarz podejmowałby decyzję co do jej zdolności do podjęcia pracy. W
rezultacie szkoła pozostawałaby w rzeczywistości bez pedagoga lub musiałaby
zatrudnić na ten czas innego pedagoga, co pozostawałoby w sprzeczności z
racjonalną gospodarką już i tak okrojonymi środkami finansowymi oraz z
wytycznymi organu prowadzącego. Pozwana szkoła musiałaby też rozwiązać
stosunek pracy z nauczycielką, która wykonywała pracę bez zarzutu, była
dyspozycyjna i zaangażowana w pracy i której czas niezdolności do pracy (nie
wliczając urlopów dla poratowania zdrowia) był znacznie mniejszy niż powódki, i
która wreszcie znajdowała się w gorszej sytuacji osobistej i materialnej niż
powódka. W takiej sytuacji korzystanie z ochrony przewidzianej w art. 41 k.p.
stanowiłoby łamanie wymagań obiektywnego wyboru do zwolnienia z pracy i
naruszałoby art. 8 k.p., albowiem nauczyciele pozostający na urlopie dla
poratowania zdrowia korzystaliby ze swojego prawa z naruszeniem zasad
współżycia społecznego oraz sprzecznie ze społeczno - gospodarczym
przeznaczeniem tego prawa, tym bardziej, że wypowiedzenie stosunku
nauczycielowi mianowanemu dopuszczalne jest tylko raz w roku szkolnym.
7
Skarżąca podniosła również, że skoro przepisy o zwolnieniach grupowych,
zarówno w zakresie zwolnień grupowych jak i indywidualnych z przyczyn
niedotyczących pracowników, przewidują dopuszczalność wypowiedzenia stosunku
pracy w trakcie usprawiedliwionej nieobecności i urlopu, to w żadnym razie nie
można zgodzić się z tym aby nauczyciele podlegali tak dalekiej ochronie, iż
możliwość ta zostałaby wyłączona w sytuacjach, o których mowa w art. 20 ust. 1
pkt 2 Karty Nauczyciela. Poza tym, przepisy Karty Nauczyciela w sposób zupełny
regulują wszelkie kwestie dotyczące rozwiązania stosunków zatrudnienia opartych
na mianowaniu, a co za tym idzie nie mają do nich zastosowania przepisy kodeksu
pracy. Karta Nauczyciela w istotnych zakresach dotyczących istnienia i trwałości
stosunku pracy z mianowania ma charakter zupełny i wyczerpujący i jedynie
wyjątkowo i w sposób wyraźny odsyła do stosowania niektórych ściśle wskazanych
przepisów Kodeksu pracy. Potwierdzeniem powyższego jest choćby wprowadzenie
do Karty Nauczyciela ust. 5a w art. 20 dotyczącym obowiązku konsultacji zamiaru
wypowiedzenia nauczycielowi stosunku pracy wyłącznie z przyczyn określonych w
art. 20 ust. 1 pkt 2 KN.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona. Zgodnie z ustalonym stanowiskiem Sądu
Najwyższego, nauczycielowi spełniającemu wymagania określone w art. 73 ust. 1
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006
Nr 97, poz. 674 ze zm.; powoływanej dalej, jako: „Karta Nauczyciela” lub „KN”)
przysługuje pełna ochrona trwałości stosunku pracy w okresie urlopu dla
poratowania zdrowia, z wyjątkiem sytuacji gdy dochodzi do całkowitej likwidacji
szkoły.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 września 1996 r., I PRN
70/96 (OSNP 1997, nr 7, poz. 113), "kompetencja dyrektora szkoły do rozwiązania
stosunku pracy z nauczycielem w trybie art. 20 [...] Karty Nauczyciela [...] nie
obejmuje - z wyjątkiem sytuacji całkowitej likwidacji szkoły - nauczycieli mających
na podstawie art. 73 ust. 1 tej ustawy roszczenie o udzielenie płatnego urlopu dla
poratowania zdrowia". W uzasadnieniu tej tezy Sąd Najwyższy podkreślił, że
8
przedłożenie przez nauczyciela orzeczenia lekarskiego stwierdzającego potrzebę
udzielenia mu urlopu dla poratowania zdrowia aktualizuje po stronie dyrektora
szkoły obowiązek udzielenia zainteresowanemu, na okres do 1 roku, płatnego
urlopu dla poratowania zdrowia. Użycie w treści art. 73 ust. 1 zdanie pierwsze Karty
Nauczyciela sformułowania, że dyrektor szkoły "udziela urlopu", jest na tyle
jednoznaczne i kategoryczne, że nie pozostawia pracodawcy żadnego luzu
decyzyjnego. Udzielenie urlopu zgodnie z treścią orzeczenia lekarskiego stanowi
więc przedmiot roszczenia pracowniczego, które w razie bezprawnej odmowy
pracodawcy może być dochodzone na drodze sądowej, przy czym wyrok ustalający
obowiązek złożenia przez pracodawcę oświadczenia o udzieleniu urlopu zastępuje
takie oświadczenie. Zdaniem Sądu Najwyższego za taką ochroną przemawia cel
urlopu dla poratowania zdrowia - przeprowadzenie zaleconego leczenia, którego
skuteczność wymaga wykluczenia groźby utraty w tym czasie miejsca pracy
zapewniającego nauczycielowi i jego rodzinie środki utrzymania, ale także
możliwość realizowania zawodowych ambicji. Ponadto nie sposób przyjąć, że
racjonalne byłoby połączenie bezwzględnego obowiązku udzielenia urlopu na
podstawie art. 73 ust. 1 Karty Nauczyciela z równoczesnym zezwoleniem na
rozwiązanie stosunku pracy w trybie jej art. 20 ust. 1. Poza sytuacją likwidacji
szkoły kompetencja dyrektora szkoły, przewidziana w art. 20 ust. 1 Karty, nie
dotyczy zatem nauczycieli korzystających z urlopu dla poratowania zdrowia lub
mających roszczenie o udzielenie takiego urlopu.
Aktualność opisanego zapatrywania Sąd Najwyższy potwierdził w
późniejszym orzecznictwie. W szczególności w wyroku z dnia 20 kwietnia 2001 r., I
PKN 377/00 (OSNP 2003 nr 5, poz. 115, OSP 2004 nr 3, poz. 30), Sąd Najwyższy
popierając tezy cytowanego wyżej wyroku z 19 września 1996 r., odniósł ochronę
trwałości stosunku pracy w okresie rozważanego urlopu także do przeniesienia
nauczyciela w stan nieczynny, wskazując, że przeniesienie nauczyciela w stan
nieczynny po rozpoczęciu urlopu dla poratowania zdrowia jest sprzeczne z celem
tego urlopu i uzasadnia żądanie uznania tego przeniesienia za bezskuteczne.
Także w innych orzeczeniach Sąd Najwyższy potwierdził przedstawiony wyżej
charakter urlopu dla poratowania zdrowia, a zwłaszcza jego roszczeniowy
charakter (zob. np. wyrok SN z dnia 25 lipca 2006 r., I PK 47/06, LEX 203383).
9
Takie samo stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w powołanym przez Sąd
Okręgowy wyroku z dnia 9 września 2010 r., II PK 54/10. W jego uzasadnieniu Sąd
Najwyższy wyraźnie stwierdził, że „zgodnie z art. 73 ust. 1 Karty Nauczyciela,
nauczycielowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony, po
przepracowaniu co najmniej 7 lat w szkole, dyrektor szkoły udziela urlopu dla
poratowania zdrowia, w celu przeprowadzenia zaleconego leczenia, w wymiarze
nieprzekraczającym jednorazowo roku. Z powołanego przepisu, a także z
utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że prawo do urlopu dla
poratowania zdrowia jest prawem podmiotowym pracownika. W okresie zaś tego
urlopu stosunek pracy nauczyciela jest chroniony. Przeniesienie nauczyciela w stan
nieczynny na jego wniosek (lub wypowiedzenie mu stosunku pracy) po rozpoczęciu
urlopu jest sprzeczne z celem urlopu i uzasadnia żądanie uznania tego
przeniesienia za bezskuteczne (wyrok SN z 20 kwietnia 2001 r. sygn. I PKN 377/00
- OSNP 2003/5/115 i powoływane tam orzecznictwo). Judykatura uznaje, że
dyrektor szkoły jest zobowiązany do udzielenia urlopu i do określenia jego długości
zgodnie z orzeczeniem lekarskim W okresie urlopu nie może zatem zmienić na
niekorzyść warunków zatrudnienia nauczyciela. Urlop dla poratowania zdrowia jest
bowiem usprawiedliwiona nieobecnością w pracy o określonym przez ustawodawcę
przeznaczeniu. Ratio przepisów o omawianym tu urlopie polega właśnie na
umożliwieniu nauczycielowi spokojnego leczenia, w celu uzyskania poprawy
zdrowia bez obawy o dalszą egzystencję materialną.”
Sąd Okręgowy, dokonując oceny prawnej żądania powódki, nie wziął pod
uwagę unormowań zawartych w art. 73 Karty Nauczyciela i związanych z nim
innych regulacji oraz odnoszącego się do nich orzecznictwa. Z przedstawionych
orzeczeń Sądu Najwyższego wynika w szczególności ocena prawna, zgodnie z
którą urlop dla poratowania zdrowia jest usprawiedliwioną nieobecnością w pracy o
określonym przez ustawodawcę przeznaczeniu i z tego względu szczególnie
unormowaną (por. cyt. wyżej wyroki SN z: 20 kwietnia 2001 r., I PKN 377/00 i 9
września 2010 r., II PK 54/10). Tymczasem Sąd Okręgowy, a także wcześniej Sąd
pierwszej instancji, ograniczył się do oceny ogólnych unormowań dotyczących
sytuacji nauczyciela w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, zwłaszcza
w kontekście dopuszczalności stosowania w takiej sytuacji art. 41 k.p., co wobec
10
szczególnego unormowania zawartego w art. 73 KN jest niewystarczające. Sąd
Okręgowy nie dostrzegł także, że powoływane przez niego konkluzje Sądu
Najwyższego, dotyczące możliwości objęcia nauczyciela ochroną szczególną z art.
41 k.p., zawarte w uchwale z 7 grudnia 2006 r., I PZP 4/06 (OSNP 2007, nr 7-8,
poz. 89) oraz w wyroku 9 września 2010 r., II PK 54/10, nie odnosiły się do okresu
korzystania przez pracownika z urlopu dla poratowania zdrowia. W szczególności
Sąd drugiej instancji, formułując zagadnienie prawne rozstrzygane wskazaną
powyżej uchwałą z 7 grudnia 2006 r., zastrzegł, że „w stanie faktycznym
rozpoznawanej sprawy rozwiązanie stosunku pracy z powódką nastąpiło blisko
miesiąc po zakończeniu urlopu dla poratowania zdrowia, a w jego trakcie złożono
jej jedynie oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy, co jednak związane jest
ze specyfiką możliwości rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 20 ust. 1 pkt 2
Karty Nauczyciela. Cel urlopu, na którym przebywała powódka nie został zatem
naruszony ani nawet zagrożony.”.
Na koniec należy wskazać, że Sąd Najwyższy wziął pod uwagę
argumentację podnoszącą trudności organizacyjne i zagrożenia dla racjonalnej
polityki personalnej związane ze stosowaniem urlopu dla poratowania zdrowia,
przedstawione w uzasadnieniach Sądów orzekających w niniejszej sprawie i w
odpowiedzi na skargę kasacyjną. Trudności te nie usprawiedliwiają, zdaniem Sądu
Najwyższego, pominięcia przez Sąd Okręgowy przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy
art. 73 KN.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie art.
108 § 2 k.p.c. w związku z 39821
k.p.c.