Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 578/10
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa T. L.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej "Ś." w S.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 21 czerwca 2012 r.,
skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 marca 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu
Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Powód – T. L. pozwem z 8 kwietnia 2009 r. wniósł o zobowiązanie pozwanej
Spółdzielni Mieszkaniowej „Ś.” w S. do wyodrębnienia i złożenia oświadczenia woli
o przeniesieniu na jego rzecz własności lokalu mieszkalnego nr 7 przy ul. S. […] w
S. wraz z udziałem we własności gruntu, na którym posadowiony jest budynek.
Jako podstawę roszczenia wskazał art. 48 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn.: Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116
ze zm.; dalej – „u.s.m.”).
Pozwana - Spółdzielnia Mieszkaniowa „Ś.” w S. wniosła o oddalenie
powództwa
Wyrokiem z 19 listopada 2009 r. Sąd Okręgowy zobowiązał pozwaną do
złożenia oświadczenia woli o ustanowieniu odrębnej własności lokalu mieszkalnego
oznaczonego numerem 7, w klatce schodowej numer la na pierwszym piętrze
budynku przy ulicy S. […] w S., o powierzchni użytkowej 86,12m2
, składającego się
z trzech pokoi, przedpokoju, łazienki, toalety i kuchni oraz o przeniesieniu na rzecz
powoda prawa własności tego lokalu mieszkalnego ze związanym z nim udziałem
0.04129 w częściach i urządzeniach wspólnych budynku i w prawie własności
działek nr 11, obr. 1028 o pow. 595,00 m2
i nr 12/2 obr.1028 o pow. 219m2
, dla
których Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą nr […].
Rozstrzygnięcie to zapadło po ustaleniu, że 8 czerwca 1998 r. powód zawarł
z pozwaną umowę najmu lokalu, którego dotyczy żądanie pozwu. Przed objęciem
mieszkania w używanie zobowiązał się wpłacić na konto pozwanej
kaucję w kwocie 5.000 zł. Poprzednio lokal ten wynajmowali rodzice powoda: E.
i R. L., którzy prawo do tego lokalu uzyskali poprzez zamianę mieszkań.
Pozwana uzyskała nieodpłatnie 27 lipca 1998 r. od „Zespołu Elektrowni […]"
SA w N. wieczyste użytkowanie działek oraz prawo własności położonego na nich
budynku nr […] przy ul. S.
Powód, jako członek spółdzielni, 2 sierpnia 2007 r. wystąpił do pozwanej
o wyodrębnienie i przeniesienie na jego rzecz prawa własności wynajmowanego
mu lokalu mieszkalnego. Pozwana poinformowała go, że warunkiem zrealizowania
roszczenia jest uzupełnienie wkładu i rozliczenie zaległości w świadczeniach
z umowy najmu (zapłata łącznie kwoty 890,26 zł). Pozwana deklarowała,
3
że w 2008 r. gotowa jest zawrzeć z powodem umowę przeniesienia własności
lokalu, w związku z czym powód zapłacił żądaną kwotę. Pismem z 19 grudnia
2008 r. pozwana poinformowała powoda, że zarząd nie wyraził zgody na
wyodrębnienie i przeniesienie na jego rzecz własności wynajmowanego
mieszkania, bowiem w chwili zawarcia umowy najmu budynek, w którym znajduje
się lokal, stanowił jej własność, zaś zgodnie z art. 48 u.s.m. prawo żądania
przeniesienia własności przysługuje jedynie najemcom mieszkań zakładowych,
a takiego statusu lokal powoda już nie posiada.
Sąd Okręgowy uznał, iż powództwo oparte na treści art. 48 ust. 1 i 4 u.s.m.
w zw. z art. 64 k.c. i art. 1047 § 1 k.p.c. zasługuje na uwzględnienie. Sąd zwrócił
uwagę, że jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nieodpłatnie nabyła mieszkanie
zakładowe, o którym mowa w art. 48 u.s.m., to najemca tego mieszkania powinien
pokryć koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów koniecznych
przeznaczonych na utrzymanie budynku, w którym znajduje się lokal. Kaucje
mieszkaniowe, o których mowa w art. 7 ust. 3 w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy
z 12 października 1994 r. o zasadach przekazywania zakładowych budynków
mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe (Dz.U. Nr 119, poz. 567 ze zm.),
podlegają zaliczeniu na poczet wkładu budowlanego lub na poczet pokrycia
kosztów, o których mowa w art. 48 ust. 3 u.s.m. Wysokość kaucji mieszkaniowej
zaliczonej na poczet wkładu budowlanego waloryzuje się proporcjonalnie
do wartości rynkowej lokalu. Roszczenie przewidziane w art. 48 u.s.m.
dotyczy mieszkań stanowiących własność spółdzielni mieszkaniowych, które
przed przejęciem ich przez spółdzielnie mieszkaniowe były mieszkaniami
przedsiębiorstw państwowych, państwowych osób prawnych lub państwowych
jednostek organizacyjnych. Stosowanie art. 48 ust. 1 u.s.m. nie jest wyłączone
w stosunku do lokali położonych w budynkach, które mogły być ewentualnie
zakupione przez spółdzielnię za cenę rynkową od podmiotów wymienionych w tym
przepisie. W dacie zawarcia z powodem umowy najmu lokalu mieszkalnego,
którego dotyczy żądanie pozwu, pozwanej nie przysługiwało prawo własności
gruntu i budynku, które nabyła dopiero 27 lipca 1998 r. Nie pozbawia to jednak
powoda prawa nabycia własności lokalu. Istotne jest bowiem, że w chwili złożenia
przez powoda wniosku o przeniesienie na niego prawa własności spornego lokalu -
4
2 lutego 2007 r., pozwana była już właścicielem budynku, w którym znajduje się
lokal. Powód spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do zwarcia z nim umowy
przeniesienia własności lokalu i może tego dochodzić na podstawie art. 48 u.s.m.
Wyrokiem z 24 marca 2010 r., wydanym w wyniku uwzględnienia apelacji
pozwanej od wyroku z 19 listopada 2009 r., Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w ten sposób, że oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz
pozwanej kwoty 3.617 zł i 12.700 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,
odpowiednio za pierwszą i drugą instancję.
Sąd Apelacyjny stwierdził, że z art. 48 ust. 1 u.s.m. wynika, iż uprawnienie
do przeniesienia własności spółdzielczego lokalu mieszkalnego przysługuje
osobom, które są jego najemcami, jeśli lokal przed przejęciem przez spółdzielnię
mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstw państwowych, państwowych osób
prawnych lub państwowych jednostek organizacyjnych. Zdaniem Sądu
Apelacyjnego, przepis ten kreuje prawo nabycia własności lokalu po stronie
każdego jego najemcy posiadającego określone cechy, niezależnie od tego, od
kiedy prawo najmu do tego lokalu mu przysługuje. Dokonując wykładni art. 48 ust. 1
u.s.m., Sąd Okręgowy pominął jednak skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z 15 lipca 2009 r., K 64/07 (Dz.U. N 117. poz. 988), w którym Trybunał uznał art.
48 ust. 3 u.s.m. za niezgodny z art. 64 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny nie
wzruszył wprawdzie także art. 48 ust. 1 u.s.m., z uwagi na związanie zakresem
wniosku o zbadanie konstytucyjności przepisu, ale w motywach swojego wyroku
odniósł się do tej regulacji i wyraźnie wywiedział się o niekonstytucyjności art. 48
ust. 1 u.s.m., o ile przepis ten miałby być podstawą wykreowania w istocie
nieodpłatnego obowiązku spółdzielni przeniesienia na najemców własności lokali,
które przed przejęciem przez spółdzielnię były mieszkaniami przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej.
Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska, iż po usunięciu z obrotu prawnego
art. 48 ust. 3 u.s.m. sytuację prawną najemców lokali położonych w budynkach
przekazanych nieodpłatnie spółdzielni nadal opisuje art. 48 ust. 1 u.s.m., w związku
z czym jedynym obowiązkiem najemcy lokalu położonego w budynku przekazanym
nieodpłatnie spółdzielni jest dokonanie spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń
wynikających z umowy najmu lokalu.
5
Zdaniem Sądu Apelacyjnego, z art. 48 ust. 1 u.s.m. niewątpliwie wynika
uprawnienie najemcy do domagania się od spółdzielni przeniesienia na jego rzecz
własności zajmowanego lokalu, niezależnie od tego, czy spółdzielnia nabyła
budynek odpłatnie czy też nieodpłatnie. Utrata z dniem 27 lipca 2009 r. mocy
obowiązującej przez art. 48 ust. 3 u.s.m., na skutek orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego z 15 lipca 2009 r. stwierdzającego jego niekonstytucyjność,
oznacza, że w obecnie obowiązujących przepisach brak jest uregulowań
określających warunków i sposób realizacji żądania przeniesienia przez
spółdzielnię na rzecz najemców własności lokali znajdujących się w budynkach,
które spółdzielnia nabyła nieodpłatnie. W art. 48 ust. 1 pkt 1 u.s.m. ustawodawca
szczegółowo uregulował bowiem jedynie warunki, które musi spełnić najemca
lokalu znajdującego się w budynku nabytym przez spółdzielnię odpłatnie.
Brak uszczegółowienia przez ustawodawcę obowiązków najemców, żądających od
spółdzielni przeniesienia własności lokali, znajdujących się w budynkach nabytych
przez spółdzielnię nieodpłatnie, powoduje, iż między stronami umowy, jako
podmiotami „niepaństwowymi", winny znaleźć zastosowanie ogólne zasady
kształtowania treści stosunków prawnych, a w szczególności zasada swobody
umów wyrażona w art. 3531
k.c. Zgodnie z zasadą swobody umów, spółdzielnia
może określać wymagania, które powinien spełniać najemca ubiegający się
o przeniesienie na jego rzecz własności lokalu stanowiącego własność spółdzielni,
a nabytego przez nią nieodpłatnie. Przeciwna wykładnia art. 48 ust. 1 u.s.m.
prowadząca do nakazania spółdzielni, by dokonała rozporządzania mieniem
i wyzbywała się prawa własności w istocie nieodpłatnie, stanowiłoby ingerencję
w:
konstytucyjnie chronione prawo własności w związku z różnicowaniem jej
ochrony w zależności od tytułu jej nabycia.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z 24 marca 2010 r.
powód zarzucił, że orzeczenie to zapadło z naruszeniem prawa materialnego
(art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), to jest art. 48 ust. 1 u.s.m. poprzez jego błędną
wykładnię w związku z przyjęciem, że przepis ten w obecnym stanie prawnym nie
stanowi samodzielnej podstawy do żądania przez najemcę przeniesienia własności
lokalu mieszalnego, który przed nieodpłatnym przejęciem przez spółdzielnię
mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby
6
prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej oraz w związku z odmową jego
zastosowania z uwagi na jego niezgodność z Konstytucją, w sytuacji gdy przepis
ten w dalszym ciągu obowiązuje i nie został uchylony na skutek orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego.
Skarżący wniósł o uchylenie i zmianę zaskarżonego wyroku poprzez
oddalenie apelacji pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego oraz o zasądzenie od
pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Skarżący nie zgłosił zarzutów, które zmierzałyby do zakwestionowania
czynności procesowych podjętych w sprawie przez Sąd drugiej instancji, w tym
i takich, które by prowadziły do zakwestionowania podstawy faktycznej
rozstrzygnięcia. Ocena zarzutów mieszczących się w zakresie pierwszej z podstaw
kasacyjnych (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) musi być zatem odniesiona do tych faktów,
które Sądy obu instancji przyjęły za podstawę subsumcji.
2. Powód wywodził dochodzone roszczenie z art. 48 u.s.m. W orzecznictwie
sądowym przyjęto, że z przepisu tego wynikają dwie normy prawne regulujące
roszczenia najemców dawnych mieszkań zakładowych o przeniesienie własności
zajmowanych lokali, których realizacja uzależniona jest od spełnienia przez
najemców odmiennych przesłanek finansowych. Pierwsza norma dotyczy
roszczenia najemców w budynkach przejętych odpłatnie przez spółdzielnie
mieszkaniowe od przedsiębiorstw państwowych, państwowych osób prawnych
i jednostek organizacyjnych (art. 48 ust. 1 u.s.m.). Dochodzenie przez najemców
przyznanego im roszczenia uzależnione było od łącznego spełnienia przesłanek
finansowych określonych w art. 48 ust. 1 pkt 1 i 2 u.s.m. Druga norma określała
uprawnienia najemców dawnych lokali zakładowych przejętych nieodpłatnie przez
spółdzielnie mieszkaniowe (art. 48 ust. 1 i 3 u.s.m.).
Wyrokiem z 15 lipca 2009 r., K 64/07 (OTK-A 2009, nr 7, poz. 110, Dz.U.
Nr 117, poz. 988), Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 48 ust. 3 u.s.m. jest
niezgodny z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli spółdzielnia
mieszkaniowa nabyła mieszkanie zakładowe od przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej nieodpłatnie,
to była obowiązana przenieść własność takiego lokalu na najemcę, na jego
7
wniosek, tylko w zamian za spłatę zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających
z umowy najmu lokalu oraz pokrycie kosztów dokonanych przez spółdzielnię
nakładów koniecznych przeznaczonych na utrzymanie budynku, w którym znajduje
się ten lokal.
Po wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny tego wyroku, w systemie prawnym
pozostał art. 48 ust. 1 u.s.m., który w pkt 1 i 2 określa przesłanki finansowe, których
spełnienie warunkuje dochodzenie przez najemcę roszczenia o przeniesienie
własności zajmowanego lokalu. Stosownie do tego przepisu, na pisemne żądanie
najemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który przed przejęciem przez
spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej, spółdzielnia
jest obowiązana zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności lokalu,
po dokonaniu przez niego spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających
z umowy najmu lokalu (pkt 1) oraz w przypadku, gdy spółdzielnia nabyła budynek
odpłatnie - wpłaty wkładu budowlanego określonego przez zarząd spółdzielni
w wysokości proporcjonalnej do powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania
wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku (pkt 2).
Po derogacji art. 48 ust. 3 u.s.m. sądy przyjęły, że z art. 48 ust. 1 u.s.m.
nadal wynikają dwie normy prawne. Przepis ten zawiera już nie tylko kompletną
normę prawną regulującą prawa i obowiązki najemcy lokalu mieszkalnego
przejętego przez spółdzielnię odpłatnie, ale także normę określającą w sposób
wyczerpujący zarówno podstawę prawną, jak i przesłanki finansowe dochodzenia
przez najemcę roszczenia w przypadku nieodpłatnego przejęcia lokalu.
W przypadku tej drugiej normy art. 48 ust. 1 pkt 1 u.s.m. ogranicza świadczenie
najemcy na rzecz spółdzielni tylko do spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń
wynikających z umowy najmu lokalu, ale nadal umożliwia dochodzenie przez
najemcę roszczenia o przeniesienie własności lokalu, który został nieodpłatnie
przejęty przez spółdzielnię mieszkaniową (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego
z 8 stycznia 2010 r., IV CSK 292/09, OSNC 2010, nr 6, poz. 93; z 29 września
2010 r., V CSK 49/10, OSNC 2011, nr 4, poz. 47; z 9 grudnia 2010 r., IV CSK
251/10, LEX nr 898267). W efekcie, po 27 lipca 2009 r. w związku z brakiem
interwencji ustawodawcy i przyjętą wykładnią art. 48 ust. 1 u.s.m., przesłanki
8
umożliwiające najemcy realizację roszczenia o przeniesienie własności lokalu
mieszkalnego w budynku uprzednio nieodpłatnie przejętym przez spółdzielnię
okazały się liberalniejsze niż przed wydaniem tego wyroku.
Wyrokiem z 14 lutego 2012 r., P 17/10 (Dz.U. 2012, poz. 201), Trybunał
Konstytucyjny orzekł, że art. 48 ust. 1 u.s.m. w zakresie, w jakim przyznaje najemcy
roszczenie o przeniesienie własności spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który
przed nieodpłatnym przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową był mieszkaniem
przedsiębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej
jednostki organizacyjnej, powiązane wyłącznie z obowiązkiem spłaty zadłużenia
z tytułu świadczeń wynikających z umowy najmu lokalu (pkt 1 powołanego
przepisu), jest niezgodny z art. 64 ust. 1 Konstytucji. O takiej ocenie zadecydowało
stwierdzenie, że zakres finansowy obowiązków najemcy, od których spełnienia
uzależniona została realizacja przyznanego mu roszczenia o przeniesienie
własności lokalu nieodpłatnie przejętego przez spółdzielnię mieszkaniową czyni
regulację nieproporcjonalną. Nie znajduje ona racjonalnego uzasadnienia, a jej
kształt jest wynikiem sumy przypadków związanych m.in. z barkiem interwencji
ustawodawcy po wydaniu przez Trybunał wyroku z 15 lipca 2009 r., K 64/07.
Trybunał nie zakwestionował jednak ustalenia preferencji finansowych w nabywaniu
własności lokali w zasobach spółdzielni przez ich najemców, ale to, że realizacja
tego roszczenia następowała pod tytułem darmym. Wskazał, że racjonalny zakres
świadczeń, od spełnienia których uzależnione może być uzyskanie własności
zajmowanego lokalu powinien uwzględniać status prawny danego najemcy,
ale także sposób nabycia lokalu przez spółdzielnię mieszkaniową. Spółdzielnia nie
może bowiem bezpodstawnie odnosić korzyści finansowych kosztem osób, dla
których ochrony uzyskała określone zasoby mieszkaniowe pod tytułem darmym.
Nie można jednak pomijać, że dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych tych
najemców spółdzielnia ponosiła określone nakłady, które powinny być przez
najemców jej zrekompensowane. W przypadku szczególnej kategorii najemców,
którzy pozostawali w stosunku najmu mieszkania zakładowego już w chwili jego
nieodpłatnego przejęcia, odpowiedni zakres świadczeń finansowych może
nawiązywać do nakładów, jakie poniosła spółdzielnia mieszkaniowa po przejęciu
danego lokalu zakładowego. W sytuacji uznania za niewystarczający zwrotu
9
nakładów koniecznych poniesionych na utrzymanie budynku, w którym znajduje się
lokal (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 15 lipca 2009 r., K 64/07), w grę może
wchodzić zwrot nakładów użytecznych. Zarazem uzyskanie przez najemcę
własności lokalu można uzależnić od wcześniejszej spłaty zadłużenia wynikającego
z umowy najmu lokalu.
Uznając unormowanie z art. 48 ust. 1 u.s.m. za niekonstytucyjne, Trybunał
Konstytucyjny – na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji – orzekł, że przepis ten
straci moc obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku
w Dzienniku Ustaw. Motywem takiego rozstrzygnięcia było dążenie do ograniczenia
negatywnych skutków wydanego wyroku z punktu widzenia spójności systemu
prawa oraz praw najemców. Trybunał Konstytucyjny wskazał przy tym, że skutkiem
natychmiastowej derogacji zakwestionowanego przepisu byłoby pozbawienie
zainteresowanych najemców dawnych mieszkań zakładowych nieodpłatnie
przejętych przez spółdzielnie mieszkaniowe roszczenia o zawarcie umowy
przeniesienia własności lokalu, co prowadziłoby do luki w prawie. Za nieodwracalne
uznał niektóre dotychczasowe następstwa stosowania zaskarżonego przepisu,
a w szczególności te, które były związane z dokonanymi już przekształceniami
w zakresie podmiotowych stosunków własnościowych. Wielu najemców uzyskało
już nieodpłatnie prawo własności zajmowanych lokali zakładowych, a wzruszenie
licznych prawomocnych orzeczeń sądowych, które uwzględniały roszczenia
najemców naruszałoby zasadę bezpieczeństwa prawnego oraz zaufania do
państwa i stanowionego przez nie prawa. Zasada zaufania do państwa
i stanowionego przez nie prawa wymaga, by derogacja przepisów stosowanych
przez dłuższy czas i na dużą skalę nie była dla adresatów zaskoczeniem.
W efekcie za celowe uznał, by usunięcie zaskarżonego przepisu z systemu
prawnego było poprzedzone stosownym okresem odroczenia utraty jego mocy
obowiązującej, w trakcie którego przepis nadal będzie miał zastosowanie. W tym
czasie ustawodawca powinien ukształtować m.in. reżim prawny dotyczący osób,
które zgłosiły już spółdzielni roszczenie o przeniesienie własności lokalu. Trybunał
Konstytucyjny zastrzegł, że do czasu upływu terminu wejścia w życie wyroku z 14
lutego 2012 r., P 17/10, art. 48 ust. 1 u.s.m. powinien być stosowany, przy
założeniu jednak, że będzie wykładany ściśle, zgodnie z jego celem, którym jest
10
przyznanie roszczenia o przeniesienie własności dawnego lokalu zakładowego tyko
tym osobom (oraz ich bliskim), które w stosunku najmu pozostawały już w chwili
przejęcia lokalu przez spółdzielnię mieszkaniową (por. wyrok Sądu Najwyższego
z 23 czerwca 2010 r., II CSK 51/10, OSN ZD 2010, nr 4, poz. 122).
3. Reasumując, trafnie skarżący zarzuca, że zastosowana przez Sąd
Apelacyjny wykładnia art. 48 ust. 1 u.s.m. nie znajduje podstaw w brzmieniu tego
przepisu. Pozostaje też w sprzeczności z jego wykładnią ustaloną w praktyce
sądowej (por. orzeczenia Sądu Najwyższego cytowane wyżej, w pkt 2) po wydaniu
przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 15 lipca 2009 r., K 64/07, i ostatecznie
zaakceptowaną przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 14 lutego 2012 r.,
P 17/10.
Uwzględnienie reformatoryjnego wniosku zaskarżenia (art. 39816
k.p.c.) nie
jest jednak możliwe, gdyż sporna pomiędzy stronami była nie tylko kwestia
związana z potrzebą odpowiedzi na pytanie, czy art. 48 ust. 1 u.s.m. jest podstawą
roszczenia najemcy lokalu w zasobach spółdzielni mieszkaniowej o przeniesienie
na jego rzecz własności tego lokalu na warunkach oznaczonych w tym przepisie,
ale i kwestia granic podmiotowych tego roszczenia.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39815
§ 1 oraz art. 108 § 2
k.p.c. w zw. z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.