Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 31/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z wniosku H. C.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji w Warszawie
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 czerwca 2012 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 lutego 2012 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 20 lutego 2012 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. skargę
kasacyjną H. C. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 21 września 2011 r.
Stwierdził, że przedmiotem objętego nią sporu jest wysokość pobieranej emerytury
policyjnej, a nie prawo do tej emerytury w pojęciu, jakim posługuje się art. 3986
§ 2
k.p.c. O niedopuszczalności skargi decydowała więc wartość przedmiotu
zaskarżenia, niższa od 10.000 zł, jakkolwiek wskazana przez skarżącą jako kwota
6.000 zł nie została wyliczona właściwie. Obliczona według reguł określonych w art.
2
22 k.p.c. wynosi 1.532,28 zł, stanowiąc różnicę między wysokością emerytury
skarżącej przyjętej w decyzji waloryzacyjnej z dnia 27 lutego 2009 r. (1.870,14 zł) i
ustalonej ponownie w decyzji zaskarżonej (1.742,45 zł).
H. C. w zażaleniu zarzuciła naruszenie art. 3982
§ 1 k.p.c. przez przyjęcie,
że jej sprawą jest sprawą o weryfikację wysokości emerytury, a nie sporem o
zasady jej przyznawania. Podniosła, że wydanie decyzji początkującej spór
nastąpiło na skutek zmiany przepisów i ich interpretacji przez Trybunał
Konstytucyjny (wyrok z dnia 24 lutego 2010 r. w sprawie K 6/09), w świetle których
Sąd ustalał charakter jej pracy, oceniając, czy jest ona adresatem ustawy, która
wprowadziła nowe zasady przyznawania emerytur. Podniosła także, że otrzymała
dwie decyzje, jedną w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości emerytury
policyjnej, i od tej wniosła odwołanie oraz drugą dotyczącą zmiany wysokości
emerytury policyjnej. Skarżąca podkreśliła, że nie kwestionuje matematycznego
wyliczenia, stąd pozbawienie jej prawa do wniesienia skargi kasacji w istotnej dla
niej życiowo sprawie, jedynie na podstawie wyliczenia kwot utraconej emerytury,
narusza standardy sprawiedliwego postępowania sądowego, a w szczególności
zasady równości.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Sprawa, w której wniesiono skargę kasacyjną jest sprawą o prawa
majątkowe, niezależnie od tego, czy dotyczy ustalenia prawa do świadczeń, czy
określenia ich wysokości. Treść art. 3982
§ 1 k.p.c. nie upoważnia do
zaaprobowania zaprezentowanego w zażaleniu wniosku, że sprawa wszczęta
odwołaniem, w którym kwestionowana jest wyłącznie wysokość świadczenia, jest
sprawą o prawo do niego. Pojęcia te nie pokrywają się w żadnym zakresie, co
jednolicie przyjmuje Sąd Najwyższy (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
17 lipca 2009 r., I UZ 22/09, OSNP 2011 nr 5-6 poz. 88, z dnia 8 lutego 2002 r., II
UKN 45/01, OSNP 2003 nr 22, poz. 553, z dnia 9 października 2002 r., II UZ 94/02,
OSNP 2004 nr 6, poz. 107, z dnia 17 września 2008 I UZ 14/08 OSNP 2010 nr 3-4
poz. 54 oraz z dnia 8 września 2009 r., I UZ 61/09, z dnia 1 września 2009 r., I UZ
72/09 i z dnia 16 czerwca 2009 r., I UZ 16/09 - niepublikowane).
3
Sprawa, w której wniesiono skargę kasacyjną nie należy zatem do spraw
wymienionych w art. 3982
§ 1 zdanie drugie k.p.c. Zapoczątkowana została
odwołaniem od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 października 2009 r. Decyzją tą –
przez zastosowanie art. 15b w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby
Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67) w
brzmieniu nadanym od dnia 16 marca 2009 r. ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r.
(Dz.U. Nr 24, poz. 145) – dokonano ponownego ustalenia wysokości emerytury. W
szczególności, w miejsce dotychczasowych przeliczników, do okresu służby w
organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18
października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów
bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (jednolity
tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.) zastosowano przelicznik 0,7 %
podstawy wymiaru - za każdy rok od dnia 16 lipca 1984 r. do dnia 1 października
1989 r. W wyniku przeliczenia emerytura wyniosła 1.742,45 zł.
W odwołaniu, apelacji oraz w skardze kasacyjnej ubezpieczona nie
domagała się ustalenia prawa do emerytury policyjnej, które nie było
zakwestionowane, lecz konsekwentnie żądała ustalenia tego świadczenia w
wysokości dotychczasowej, według zasad wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, wskazując, że jej świadczenie zostało
obniżone.
Stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna niezależnie od wartości
przedmiotu sporu jest dopuszczalna w sprawach o przyznanie i o wstrzymanie
emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. Nie
należą do tych spraw sprawy z odwołania od decyzji Dyrektora Zakładu
Emerytalno-Rentowego MSWiA w przedmiocie przeliczenia od dnia 1 stycznia
2010 r. emerytury policyjnej z uwzględnieniem - w odniesieniu do okresów służby w
organach bezpieczeństwa państwowego, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18
4
października 2006 r. o ujawnieniu informacji i dokumentów organ bezpieczeństwa
państwa z lat 1944-1990 - przeliczników określonych w art. 15b ustawy z dnia 18
lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. (Dz.U. Nr 24, poz. 145). Dopuszczalność skargi
kasacyjnej w takiej sprawie zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia.
Uwzględniając, że w sprawie objętej zażaleniem wartość przedmiotu
zaskarżenia, zarówno wskazana przez skarżącą, jak obliczona przez Sąd drugiej
instancji, jest niższa od 10.000 zł, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).

II UZ 31/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia