II CZ 17/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 17/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie ze skargi G. L.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w P.
z dnia 27 sierpnia 2010 r.,
wydanym w sprawie z powództwa G. L.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia w Warszawie -
Wielkopolskiemu Oddziałowi Wojewódzkiemu w Poznaniu,
Zakładowi Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
im. prof. Ludwika Bierkowskiego w Poznaniu, Samodzielnemu Publicznemu
Zakładowi Opieki Zdrowotnej - Szpitalowi Wojewódzkiemu w Poznaniu
oraz Szpitalowi Klinicznemu Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego
im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 lipca 2012 r.,
zażalenia powódki (skarżącej)
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 14 września 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego
pełnomocnikowi powódki z urzędu adwokatowi M. O.
wynagrodzenie z tytułu udzielenia nieopłaconej pomocy
prawnej w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 2700
(dwa tysiące siedemset) złotych, podwyższone o stawkę
podatku VAT.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił na podstawie art. 410
§ 1 k.p.c., opartą o podstawy wznowienia określone w art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 403
§ 2 k.p.c., skargę G. L. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 27 sierpnia 2010 r. w sprawie sygn. akt XV …. o
zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę poniesioną wskutek
niewłaściwego leczenia niewydolności żylnej kończyn dolnych. Uznał bowiem, że
wskazana jako nowy dowód recepta z sierpnia 2011 r., jest wprawdzie nowym
dokumentem, który nie mógł być analizowany w poprzednim postępowaniu, ale nie
ma on wpływu na ocenę, czy zaniechanie leczenia operacyjnego było niezasadne.
Ponadto skarżąca nie uzasadniła podstawy wznowienia określonej w art. 401 pkt 2
k.p.c. i jedynie zacytowała jej ustawowe brzmienie, a w postępowaniu prawomocnie
zakończonym brała aktywny udział. W konsekwencji stwierdził, że wprawdzie
powódka powołuje w skardze ustawowe podstawy wznowienia postępowania, ale w
rzeczywistości podstawy te nie zachodzą.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie
art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 410 § 1 i 2 k.p.c. Wniosła o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia w razie późniejszego
wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby
mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać
w poprzednim postępowaniu. Nowymi okolicznościami faktycznymi lub środkami
dowodowymi, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, są takie fakty lub
dowody, z których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu prawomocnie
zakończonym. „Wykrycie” natomiast, o którym mowa w art. 403 § 2 k.p.c., odnosi
się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle
nieujawnionych i wówczas nieujawnialnych, bo nieznanych stronie i dla niej
niedostępnych (por. postanowienie z dnia 26 października 2011 r., III CZ 57/11,
3
niepubl. oraz postanowienie z dnia 25 maja 2011 r., II CZ 20/11, niepubl.
i powołane w nim postanowienia). W rezultacie możliwość wznowienia
postępowania na podstawie art. 403 § 2 in fine k.p.c. jest uzależniona od łącznego
zaistnienia trzech przesłanek, po pierwsze – wykrycia po uprawomocnieniu się
wyroku nowych faktów, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim
powołane, po drugie – możliwości ich wpływu na wynik sprawy oraz po trzecie -
niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu.
W świetle powyższego, dowód z recepty z sierpnia 2011 r. nie nosi cechy
nowości, bowiem nie jest to dowód istniejący w czasie prawomocnie zakończonego
postępowania, z którego strona nie mogła wówczas skorzystać i który wykryła
dopiero po jego zakończeniu. Już zatem z tej przyczyny nie ma podstaw do
przyjęcia, że zachodzi ustawowa przesłanka wznowienia. Niemniej jednak
prawidłowe jest także stanowisko Sądu Okręgowego, iż wskazany przez skarżącą
dowód nie mógłby mieć wpływu na wynik sprawy. Wpływ ten miałyby takie
okoliczności faktyczne, które wchodziłyby w skład podstawy faktycznej żądania
pozwu, a ponadto wszelkie inne okoliczności, które mogłyby mieć bezpośredni lub
pośredni wpływ na wynik sprawy. Mogą to być, zatem zarówno fakty i dowody
odnoszące się bezpośrednio do podstawy dochodzonego roszczenia, jak również
fakty i dowody odnoszące się do oceny zebranego w sprawie materiału
dowodowego (por. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2008 r., I CZ 152/07,
niepubl. oraz postanowienie SN z dnia 6 lutego 2009 r., IV CZ 2/09, niepubl.).
Powołany przez skarżącą dowód z recepty z sierpnia 2011 r. może wskazywać na
istnienie schorzenia w niej opisanego, natomiast nie może mieć wpływu na ocenę
prawidłowości zachowania pozwanych w zakresie proponowanych procedur
leczniczych w okresie objętym pozwem tj. w 2004 - 2006 roku, a zatem dowód ten
nie mógłby mieć wpływu na wynik sprawy prawomocnie zakończonej.
Przepis art. 410 §2 k.p.c. ma zastosowanie wtedy, gdy okoliczności
przytoczone w skardze o wznowienie są niewystarczające do stwierdzenia, że jest
ona oparta na ustawowej podstawie wznowienia. W konsekwencji, sąd powinien
wezwać stronę do uzupełnienia braku formalnego skargi wówczas, gdy analiza
przytoczonych w uzasadnieniu skargi okoliczności i przyczyn żądania wznowienia
postępowania nie pozwala na ocenę jej dopuszczalności z punktu widzenia
4
ustawowo określonych podstaw wznowienia. W sytuacji takiej, jak w niniejszej
sprawie, gdy strona skarżąca wyraźnie oznacza podstawę wznowienia
i okoliczności ją uzasadniające, a w sposób niewątpliwy nie wyczerpują one
przesłanek określonych w art. 403 § 1 k.p.c., nie ma podstaw do stosowania
przepisu art. 410 § 2 k.p.c.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. o kosztach postępowania zażaleniowego
rozstrzygając zgodnie z § 19 ust. 1, § 2 ust. 3 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
md
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lipca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie ze skargi G. L.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w P.
z dnia 27 sierpnia 2010 r.,
wydanym w sprawie z powództwa G. L.
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia w Warszawie -
Wielkopolskiemu Oddziałowi Wojewódzkiemu w Poznaniu,
Zakładowi Opieki Zdrowotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
im. prof. Ludwika Bierkowskiego w Poznaniu, Samodzielnemu Publicznemu
Zakładowi Opieki Zdrowotnej - Szpitalowi Wojewódzkiemu w Poznaniu
oraz Szpitalowi Klinicznemu Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego
im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 lipca 2012 r.,
zażalenia powódki (skarżącej)
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 14 września 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) przyznaje ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego
pełnomocnikowi powódki z urzędu adwokatowi M. O.
wynagrodzenie z tytułu udzielenia nieopłaconej pomocy
prawnej w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 2700
(dwa tysiące siedemset) złotych, podwyższone o stawkę
podatku VAT.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił na podstawie art. 410
§ 1 k.p.c., opartą o podstawy wznowienia określone w art. 401 pkt 2 k.p.c. i art. 403
§ 2 k.p.c., skargę G. L. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
wyrokiem tego Sądu z dnia 27 sierpnia 2010 r. w sprawie sygn. akt XV …. o
zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę poniesioną wskutek
niewłaściwego leczenia niewydolności żylnej kończyn dolnych. Uznał bowiem, że
wskazana jako nowy dowód recepta z sierpnia 2011 r., jest wprawdzie nowym
dokumentem, który nie mógł być analizowany w poprzednim postępowaniu, ale nie
ma on wpływu na ocenę, czy zaniechanie leczenia operacyjnego było niezasadne.
Ponadto skarżąca nie uzasadniła podstawy wznowienia określonej w art. 401 pkt 2
k.p.c. i jedynie zacytowała jej ustawowe brzmienie, a w postępowaniu prawomocnie
zakończonym brała aktywny udział. W konsekwencji stwierdził, że wprawdzie
powódka powołuje w skardze ustawowe podstawy wznowienia postępowania, ale w
rzeczywistości podstawy te nie zachodzą.
W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca zarzuciła naruszenie
art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 410 § 1 i 2 k.p.c. Wniosła o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia w razie późniejszego
wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby
mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać
w poprzednim postępowaniu. Nowymi okolicznościami faktycznymi lub środkami
dowodowymi, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, są takie fakty lub
dowody, z których strona nie mogła skorzystać w postępowaniu prawomocnie
zakończonym. „Wykrycie” natomiast, o którym mowa w art. 403 § 2 k.p.c., odnosi
się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle
nieujawnionych i wówczas nieujawnialnych, bo nieznanych stronie i dla niej
niedostępnych (por. postanowienie z dnia 26 października 2011 r., III CZ 57/11,
3
niepubl. oraz postanowienie z dnia 25 maja 2011 r., II CZ 20/11, niepubl.
i powołane w nim postanowienia). W rezultacie możliwość wznowienia
postępowania na podstawie art. 403 § 2 in fine k.p.c. jest uzależniona od łącznego
zaistnienia trzech przesłanek, po pierwsze – wykrycia po uprawomocnieniu się
wyroku nowych faktów, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim
powołane, po drugie – możliwości ich wpływu na wynik sprawy oraz po trzecie -
niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu.
W świetle powyższego, dowód z recepty z sierpnia 2011 r. nie nosi cechy
nowości, bowiem nie jest to dowód istniejący w czasie prawomocnie zakończonego
postępowania, z którego strona nie mogła wówczas skorzystać i który wykryła
dopiero po jego zakończeniu. Już zatem z tej przyczyny nie ma podstaw do
przyjęcia, że zachodzi ustawowa przesłanka wznowienia. Niemniej jednak
prawidłowe jest także stanowisko Sądu Okręgowego, iż wskazany przez skarżącą
dowód nie mógłby mieć wpływu na wynik sprawy. Wpływ ten miałyby takie
okoliczności faktyczne, które wchodziłyby w skład podstawy faktycznej żądania
pozwu, a ponadto wszelkie inne okoliczności, które mogłyby mieć bezpośredni lub
pośredni wpływ na wynik sprawy. Mogą to być, zatem zarówno fakty i dowody
odnoszące się bezpośrednio do podstawy dochodzonego roszczenia, jak również
fakty i dowody odnoszące się do oceny zebranego w sprawie materiału
dowodowego (por. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2008 r., I CZ 152/07,
niepubl. oraz postanowienie SN z dnia 6 lutego 2009 r., IV CZ 2/09, niepubl.).
Powołany przez skarżącą dowód z recepty z sierpnia 2011 r. może wskazywać na
istnienie schorzenia w niej opisanego, natomiast nie może mieć wpływu na ocenę
prawidłowości zachowania pozwanych w zakresie proponowanych procedur
leczniczych w okresie objętym pozwem tj. w 2004 - 2006 roku, a zatem dowód ten
nie mógłby mieć wpływu na wynik sprawy prawomocnie zakończonej.
Przepis art. 410 §2 k.p.c. ma zastosowanie wtedy, gdy okoliczności
przytoczone w skardze o wznowienie są niewystarczające do stwierdzenia, że jest
ona oparta na ustawowej podstawie wznowienia. W konsekwencji, sąd powinien
wezwać stronę do uzupełnienia braku formalnego skargi wówczas, gdy analiza
przytoczonych w uzasadnieniu skargi okoliczności i przyczyn żądania wznowienia
postępowania nie pozwala na ocenę jej dopuszczalności z punktu widzenia
4
ustawowo określonych podstaw wznowienia. W sytuacji takiej, jak w niniejszej
sprawie, gdy strona skarżąca wyraźnie oznacza podstawę wznowienia
i okoliczności ją uzasadniające, a w sposób niewątpliwy nie wyczerpują one
przesłanek określonych w art. 403 § 1 k.p.c., nie ma podstaw do stosowania
przepisu art. 410 § 2 k.p.c.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. o kosztach postępowania zażaleniowego
rozstrzygając zgodnie z § 19 ust. 1, § 2 ust. 3 i § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
md