Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 243/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Beata Gudowska
SSA Magdalena Tymińska
w sprawie z powództwa K. C.
przeciwko W. Spółce Akcyjnej w G.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 marca 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 19 kwietnia 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.
do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy w G. zasadził od W. S.A.
w G. na rzecz K. C. kwotę 13.800 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z
prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły
następujące ustalenia.
Powód był zatrudniony w pozwanej Spółce od 2 lipca 2007 r. do 30 kwietnia
2011 r., ostatnio na stanowisku starszego programisty. W okresie zatrudnienia był
przydzielany do różnych jednostek organizacyjnych pozwanej Spółki na podstawie
porozumienia zmieniającego treść umowy o pracę. Na mocy porozumienia
zmieniającego z dnia 1 października 2010 r. powód został przydzielony do działu
systemów korporacyjnych. Strona pozwana prowadzi działalność informatyczną,
świadcząc usługi w zakresie opracowywania i wdrażania programów
informatycznych, a jej komórki organizacyjne są odpowiedzialne za poszczególne
projekty, przy których zatrudnieni są programiści. Ostatnio powód był zatrudniony w
departamencie e-organizacja, dziale systemów korporacyjnych, zespole kancelaria
wraz z czworgiem innych programistów. W związku z zakończeniem projektu intras
w zakresie kancelarii dla polskiej służby celnej, strona pozwana podjęła decyzję o
likwidacji zespołu kancelarii. Z uwagi na brak pracy dla pracowników likwidowanego
zespołu kierownik departamentu e-organizacja A. P., po uzyskaniu od kierowników
innych departamentów zgłoszenia zapotrzebowania na trzech programistów,
wytypował do przeniesienia D. C., D. J. i B. H., kierując się kwalifikacjami,
doświadczeniem zawodowym i stażem pracy. Do innej pracy przeniesiony został
również T. M., posiadający o 3 lata krótszy staż pracy niż powód. D. J. odszedł z
pracy z własnej inicjatywy. Gdyby inne komórki organizacyjne strony pozwanej nie
zgłosiły zapotrzebowania na programistów, wówczas wszyscy pracownicy
zlikwidowanego zespołu zostaliby zwolnieni. W dniu 31 stycznia 2010 r. pozwana
Spółka wypowiedziała powodowi umowę o pracę jako przyczynę wskazując
likwidację stanowiska pracy starszego programisty w dziale systemów
korporacyjnych w związku z reorganizacją w departamencie e-organizacji związaną
z likwidacją zespołu realizującego projekt intras w zakresie kancelarii dla polskiej
służby celnej.
3
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że z powodem
rozwiązano stosunek pracy w ramach zwolnienia indywidualnego na podstawie
przepisów ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników (Dz.U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844 ze zm., powoływanej dalej jako
ustawa o zwolnieniach grupowych). Wskazując na poglądy wyrażane w judykaturze
Sądu Najwyższego, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zmiany organizacyjne
zmierzające do zracjonalizowania zatrudnienia pozostają w wyłącznej strefie
kompetencji pracodawcy i w tym zakresie nie podlegają ocenie sądu orzekającego,
zadaniem tego sądu jest natomiast badanie czy wskazana w wypowiedzeniu
umowy o pracę przyczyna jest konkretna i prawdziwa. W razie podjęcia przez
pracodawcę indywidualnej decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn
organizacyjnych, wybór pracownika do zwolnienia powinien być dokonany w
oparciu o porównanie sytuacji pracowników w ramach tej samej grupy pracowniczej
(osób wykonujących pracę podobną, zajmujących podobne stanowiska), nie zaś z
uwzględnieniem sytuacji wszystkich pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy
albo w jego określonej komórce organizacyjnej. Wśród najczęściej stosowanych
kryteriów branych pod uwagę przy selekcji pracowników do zwolnienia wymienić
można przykładowo: zakładowy staż pracy, dotychczasowy przebieg pracy (praca
nienaganna), zaangażowanie w pracy, wykształcenie, posiadanie dodatkowych
dochodów itp. Pracodawca, dokonując wyboru pracowników do zwolnienia,
powinien brać pod uwagę nie tylko potrzeby zakładu pracy, ale również ze względu
na klauzule generalne z art. 8 k.p. (zasady współżycia społecznego i społeczno-
gospodarcze przeznaczenie prawa) także kryteria niemające bezpośredniego
związku ze sferą stosunku pracy. Znaczenie mają tu przede wszystkim kwestie
odnoszące się do sytuacji osobistej pracownika (stan rodzinny, sytuacja materialna
itp.). Wszystkie te kryteria muszą być obiektywne i niestojące w sprzeczności z
przepisami prawa.
W ocenie Sądu Rejonowego, skoro pozwana Spółka stanowi jeden zakład
pracy, to dobór pracownika do zwolnienia powinien być dokonany w oparciu o
porównywalną sytuację pracowników zatrudnionych na stanowisku programisty
(a nie tylko starszego programisty), to jest takim, jakie wykonywał powód.
4
Tymczasem strona pozwana nie dokonała doboru pracownika do zwolnienia wśród
grupy zawodowej programistów zatrudnionych w całym zakładzie pracy, a jedynie
w ramach pracowników zatrudnionych w jednej jednostce organizacyjnej
(w dodatku likwidowanej), co było nieprawidłowe. Niedopuszczalna była również
stosowana przez stronę pozwaną praktyka przedstawiania przez inne jednostki
organizacyjne zapotrzebowania na pracowników na wypadek likwidacji innej
jednostki organizacyjnej. Rozwiązanie z powodem umowy o pracę z naruszeniem
konieczności doboru pracownika do zwolnienia przez pryzmat całego zakładu pracy
było wadliwe, co uzasadnia uwzględnienie żądania zasądzenia odszkodowania na
podstawie art. 45 § 1 w związku z art. 471
k.p.
Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w G. oddalił apelację
strony pozwanej od powyższego wyroku, podzielając ustalenia i ocenę prawną
Sądu pierwszej instancji.
Sąd odwoławczy wskazał, że - przy uwzględnieniu oceny przebiegu
zatrudnienia powoda u strony pozwanej oraz struktury organizacyjnej pozwanej
Spółki - w stosunku do powoda nie zastosowano prawidłowych kryteriów doboru do
zwolnienia. Sąd ten podkreślił, że w okresie zatrudnienia powód - co wynika z jego
akt osobowych - pracował w różnych działach, na stanowisku młodszego
programisty, programisty i starszego programisty. Pozwana Spółka nie jest
przedsiębiorcą wielozakładowym, ale spółką informatyczną, zorganizowaną w
departamenty - komórki zróżnicowane pod kątem projektów, którymi się konkretnie
zajmują i nad którymi pracują, w których zatrudnieni są pracownicy na
stanowiskach programistów i starszych programistów. Była zatem możliwa rotacja
pracowników pomiędzy poszczególnymi komórkami organizacyjnymi, o czym
świadczy fakt, że powód wcześniej był zatrudniony w innych komórkach oraz że
pozostali pracownicy zlikwidowanego działu, w którym ostatnio pracował powód,
znaleźli zatrudnienie i stali się przydatni w innych działach. Zmiana polegająca na
podjęciu pracy w innym dziale polegała na wdrożeniu się i zapoznaniu z jego
specyfiką pracy oraz programem, nad którym dział pracował, a to wymagało jedynie
czasu, a nie dodatkowych szczególnych kwalifikacji. Wykonywanie wysoko
wyspecjalizowanej pracy o charakterze intelektualnym na stanowiskach
programisty i starszego programisty w poszczególnych departamentach pozwanej
5
Spółki, zajmujących się tworzeniem oprogramowania dla różnych branż i różnych
klientów nie różnicowało stanowisk programistów i starszych programistów na tyle,
aby uznać, że pracownicy poszczególnych działów byli tak wąsko
wyspecjalizowani, iż uniemożliwiałoby to ich zatrudnienie w innych działach. W
związku z likwidacją działu systemów korporacyjnych do zwolnienia wytypowano 4
pracowników, w tym powoda zajmującego stanowisko starszego programisty w tym
dziale. Zatem pracodawca, typując powoda do zwolnienia, powinien kierować się
obiektywnymi kryteriami doboru, szczegółowo opisanymi przez Sąd pierwszej
instancji, i dokonać wyboru spośród wszystkich pracowników zatrudnionych na
stanowisku starszego programisty, także w innych działach, gdyż jest to jednolita
grupa zawodowa. Tymczasem jedynym zastosowanym przez stronę pozwaną
kryterium była likwidacja działu i stanowisk w tym dziale oraz okoliczność, że
powód - w ocenie kierowników innych działów - okazał się dla nich nieprzydatny.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku pozwana Spółka zarzuciła: I.
naruszenie prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.p., przez jego błędną wykładnię
polegającą na wadliwym rozumieniu wyznaczonych tym przepisem zasad doboru
pracowników do zwolnienia, w tym przez błędne przyjęcie, że: 1) nie są
równorzędnymi jedynie takie stanowiska pracy, pomiędzy którymi nie ma żadnej
możliwości rotacji pracowników, natomiast o ile przeniesienie pracownika pomiędzy
stanowiskami wymaga czasu na wdrożenie, zapoznania ze specyfika pracy oraz
programem nad którym pracuje dana jednostka organizacyjna, stanowiska takie są
równorzędne, 2) zastosowane przez skarżącego kryteria doboru pracowników do
zwolnienia oparte na ustaleniu likwidowanych stanowisk w ramach departamentu i
dokonaniu oceny, czy pracownicy zajmujący likwidowane stanowiska mają
kompetencje pozwalające na zatrudnienie ich w innych działach Spółki, nie mają
charakteru kryteriów prawidłowych i obiektywnie ustalonych, 3) skarżący był
obowiązany do porównania sytuacji powoda zatrudnionego na stanowisku
starszego programisty w dziale systemów korporacyjnych z sytuacją wszystkich
pracowników zatrudnianych na stanowisku programisty w ramach każdego z
departamentów Spółki, 4) pracodawca nie ma swobody racjonalizacji zatrudnienia
polegającej na likwidacji stanowisk o wyższych kwalifikacjach i kosztach pracy (in
concreto: starszy programista) i pozostawienia na niezmienionym poziomie liczby
6
stanowisk niżej kwalifikowanych i wynagradzanych (in concreto: programista), 5)
nie jest dopuszczalny dobór pracowników do zwolnienia przy zastosowaniu
kryterium przydatności konkretnego pracownika dla strony pozwanej i adekwatności
jego kompetencji w świetle dokonanych zmian organizacyjnych, w szczególności z
uwzględnieniem faktu, że pozwana Spółka zaniechała działalności w branży, w
której wyspecjalizowany był powód, a pracownicy zatrudnieni na stanowiskach
starszego programisty lub programisty w pozostałych departamentach pozwanej
Spółki posiadali kompetencje dla pracodawcy kluczowe przez to, iż byli
zaangażowani w prace przy trwających i rozwiniętych projektach, biorąc udział w
ich tworzeniu i sukcesywnej rozbudowie, 6) likwidacja konkretnego stanowiska
pracy nie jest wystarczającą przesłanką dla wypowiedzenia umowy o pracę temu
pracownikowi, który zajmuje likwidowane stanowisko pracy bez potrzeby oceny i
porównywania jego kwalifikacji, stażu pracy i innych okoliczności z sytuacją
pracowników zajmujących stanowiska nie podlegające likwidacji, 7) dopuszczalne
jest wytypowanie przez pracodawcę do zwolnienia - zamiast pracowników
zajmowanych likwidowane stanowiska pracy - innych pracowników, których
stanowiska nie podlegały likwidacji w wyniku przeprowadzanych zmian, pomimo
braku szczególnych okoliczności związanych z indywidualnym położeniem powoda,
uzasadniających skorzystanie z takiej możliwości; 8) nie jest dopuszczalna
praktyka, w której jednostki organizacyjne przedstawiają zapotrzebowanie
pracowników na wypadek likwidacji innej jednostki organizacyjnej, pomimo że
działanie takie w istocie jest tożsame z przeprowadzeniem przez kierowników
podległych im jednostek, z upoważnienia pracodawcy, porównania kompetencji
pracowników zatrudnianych w zespołach niepodlegających zmianom
organizacyjnym, z pracownikami zajmującymi stanowiska pracy podlegające
likwidacji; II. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie: 1) art. 233 § 1 w
związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez dokonanie oceny dowodów w sposób
niewszechstronny i selektywny; 2) art. 378 § 1 i art. 328 § 2 w związku z art. 391 §
1 k.p.c., przez zaniechanie odniesienia się do wszystkich zarzutów apelacji, w tym
pominiecie wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie stwierdzenia,
że „funkcjonująca u pozwanej praktyka doboru pracowników do zwolnienia oparta
7
na kryteriach likwidacji działu i stanowisk w dziale oraz oceny przydatności
pracownika do pracy w innych działach, jest nieprawidłowa”.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej
instancji, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie
powództwa w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna okazała się usprawiedliwiona, aczkolwiek nie wszystkie
podniesione w niej zarzuty mogą być uznane za zasadne.
Niezasadne są zarzuty obrazy prawa procesowego. Przepisu art. 233 § 1 w
związku z art. 391 § 1 k.p.c. już tylko z tego względu, że zgodnie z art. 3983
§ 3
k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów
lub oceny dowodów, do której to sfery art. 233 § 1 k.p.c. odnosi się wprost. W
aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego zdecydowanie przeważa stanowisko,
że w obowiązującym stanie prawnym Sąd ten nie jest uprawniony do badania
prawidłowości zarówno ustaleń faktycznych, jak i oceny dowodów, dokonanych
przez sąd drugiej instancji. Związanie ustalonym stanem faktycznym (art. 39813
§ 2
k.p.c.) wyklucza również badanie, czy sąd odwoławczy nie przekroczył granic
swobodnej oceny dowodów (por. np. postanowienia z dnia 23 października 2006 r.,
I UK 194/06, LEX nr 950611 i z dnia 6 sierpnia 2012 r., II CSK 108/12, LEX nr
1228780 oraz wyrok z dnia 10 maja 2012 r., II PK 220/11, LEX nr 12111159 i
powołane w nim wcześniejsze orzecznictwo). Natomiast oparcie rozstrzygnięcia
przez sąd drugiej instancji na niepełnym materiale sprawy nie leży w płaszczyźnie
art. 233 § 1 k.p.c.
Zarzut naruszenia art. 378 § 1 k.p.c. został uzasadniony nieodniesieniem się
przez Sąd drugiej instancji do wszystkich zarzutów apelacyjnych. Z ustanowionego
w tym przepisie obowiązku sądu rozpoznania sprawy w granicach apelacji nie
wynika konieczność osobnego omawiania przez sąd odwoławczy w uzasadnieniu
orzeczenia każdego podniesionego w apelacji argumentu, natomiast wynika z
niego powinność odniesienia się do sformułowanych w apelacji zarzutów i
8
wniosków w sposób wskazujący, że sąd rozważył je przed wydaniem orzeczenia
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2009 r., I PK 38/09, LEX nr 523541
oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2012 r., IV CSK 373/11,
LEX nr 1169841 i powołane w nim orzeczenia). W ocenie skarżącego, Sąd drugiej
instancji nie odniósł się do podniesionego w apelacji zarzutu obrazy art. 233 § 1
k.p.c., „ukierunkowanego przeciwko ustaleniom dotyczącym charakteru stanowiska
pracy powoda oraz jego specyfiki, odróżniającej je od analogicznych stanowisk w
ramach innych departamentów spółki”. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd
odwoławczy do zarzutu tego się odniósł, uznając jego niezasadność wskutek
dokonania oceny, że specyfika pracy programistów zatrudnionych w różnych
działach nie uniemożliwiała ich przesunięć między działami. Zdaniem tego Sądu,
praca w poszczególnych działach nie wymagała bowiem dodatkowych
szczególnych kwalifikacji i wąskiej specjalizacji, a jedynie czasu na wdrożenie się i
zapoznanie z programem, nad którym inny dział pracował. Trafność tej oceny nie
dotyczy sfery regulowanej przez art. 378 § 1 k.p.c.
Bezzasadny jest wreszcie zarzut naruszenia art. 328 § 2 w związku z
art. 391 § 1 k.p.c., upatrywanego przez skarżącego w niewyjaśnieniu podstawy
prawnej rozstrzygnięcia w zakresie negatywnej oceny prawidłowości doboru
pracowników do zwolnienia według kryteriów likwidacji działu i stanowisk w tym
dziale oraz przydatności pracownika do pracy w innych działach. Za utrwalone w
orzecznictwie Sądu Najwyższego należy uznać stanowisko, że naruszenie przez
sąd drugiej instancji art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez sporządzenie
uzasadnienia nieodpowiadającego wymaganiom, jakie stawia wymieniony przepis,
może wyjątkowo wypełniać podstawę kasacyjną przewidzianą w art. 3983
§ 1 pkt 2
k.p.c. Ma to miejsce wówczas, gdy wskutek uchybienia konkretnym wymaganiom
określonym w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli
kasacyjnej, czyli gdy stwierdzone wady mogły mieć wyjątkowo wpływ na wynik
sprawy (por. np. wyrok z dnia 2 czerwca 2011 r., I CSK 581/10 i powołane w nim
orzeczenia). Skarżący upatruje naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. w braku wyjaśnienia
podstawy prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie zawartego w jego
uzasadnieniu „autorytatywnego stwierdzenia”. Tymczasem wyjaśnienie podstawy
prawnej wyroku w rozumieniu art. 328 § 2 k.p.c. polega na wyjaśnieniu, dlaczego
9
sąd zastosował określony przepis i w jaki sposób wpływa on na treść
rozstrzygnięcia, a więc jakie elementy stanu faktycznego uzasadniają zastosowanie
tego przepisu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2001 r., I PKN
498/00, OSNAPiUS 2003 nr 9, poz. 222 i z dnia 29 maja 2008 r., II CSK 39/08, LEX
nr 420381). Dokonana przez Sąd drugiej instancji ocena, że stosowane przez
skarżącego kryteria doboru pracowników do zwolnienia były nieprawidłowe,
stanowiła właśnie wyjaśnienie przyjętej za Sądem pierwszej instancji podstawy
prawnej uwzględnienia żądania powoda, którą stanowił art. 45 § 1 k.p.
Zarzut naruszenia ostatnio powołanego przepisu okazał się zasadny. Sąd
drugiej instancji uznał, że istotą sporu była ocena, czy strona pozwana zastosowała
prawidłowe i obiektywne kryteria wyboru powoda do zwolnienia. Zdaniem tego
Sądu, nieprawidłowe było zastosowanie przez pracodawcę kryterium likwidacji
działu i stanowisk pracy w tym dziale oraz oceny nieprzydatności powoda do pracy
w innych działach. W ocenie tego Sądu, wybór pracownika do zwolnienia powinien
być dokonany spośród wszystkich pracowników strony pozwanej zatrudnionych w
tej samej grupie zawodowej, a więc na stanowisku starszego programisty, na
którym zatrudniony był powód. Dokonując takiej oceny Sąd odwoławczy istotne
znaczenie przypisał ustaleniu, że wcześniej powód wykonywał pracę programisty w
różnych komórkach organizacyjnych strony pozwanej oraz że niektórzy pracownicy
zlikwidowanego działu systemów korporacyjnych okazali się przydatni w innych
działach i w rezultacie przyjął, że możliwa była rotacja programistów pomiędzy
poszczególnymi komórkami. Sąd drugiej instancji w istocie więc uznał, że
stanowiska programistów we wszystkich działach departamentów strony pozwanej
są jednakowe. Pogląd ten budzi zastrzeżenia.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że kryteria doboru
pracowników do zwolnienia powinny być obiektywne i sprawiedliwe, a pracodawca
dokonujący wypowiedzenia z przyczyn go dotyczących winien wykazać, iż wziął
pod uwagę wszystkich pracowników, których dotyczą przyczyny zmuszające go do
rozwiązania stosunku pracy. Jeżeli ustalone zostały zasady postępowania, a
zwłaszcza kryteria doboru pracowników do zwolnienia, powinny być one
zastosowane jednakowo do wszystkich pracowników, a odstępstwa od przyjętych
zasad wymagają bardzo przekonującego uzasadnienia (por. wyrok z dnia 8 sierpnia
10
2006 r., I PK 50/06, LEX nr 204124). Sąd Najwyższy przyjmuje również, że jako
kryterium doboru pracowników do zwolnienia może być przyjęta ocena jedynie ich
kompetencji z punktu widzenia pracodawcy, z pominięciem, jako mniej doniosłych,
innych kryteriów (tak w wyrokach z dnia z dnia 23 stycznia 2001 r., I PKN 191/00
(OSNAPiUS 2002 nr 18, poz. 433 i z dnia 1 czerwca 2012 r., II PK 258/11, LEX nr
1228589).
Zaprezentowane poglądy wyrażone zostały w konkretnych stanach
faktycznych i znajdują zastosowanie w sytuacji, w której pracodawca - zmuszony
do ograniczenia zatrudnienia w określonej grupie zawodowej lub w całej grupie
zatrudnienia - ustala kryteria doboru pracowników do zwolnienia. W takim wypadku
zastosowanie ustalonych kryteriów wyłącznie do pracowników wybranej komórki
organizacyjnej pracodawcy jest nieprawidłowe. Taka sytuacja nie wystąpiła jednak
w sprawie, w której wniesiona została rozpoznawana skarga kasacyjna. Uszło
uwagi Sądu drugiej instancji, że ze stanu faktycznego sprawy wynika, iż strona
pozwana, jako spółka informatyczna, zorganizowana jest w komórki organizacyjne -
departamenty, zróżnicowane pod kątem tworzenia oprogramowania i wdrażania
projektów informatycznych dla różnych branż i różnych klientów oraz że przed
dokonaniem powodowi wypowiedzenia umowy o pracę był on zatrudniony na
stanowisku „starszego programisty w dziale systemów korporacyjnych”
departamentu e-organizacja. W związku z zakończeniem realizacji konkretnego
projektu w zakresie kancelarii dla polskiej służby celnej doszło do reorganizacji
departamentu e-organizacja i likwidacji działu systemów korporacyjnych oraz
wszystkich stanowisk programistów (starszych programistów) w tym dziale, a w
konsekwencji wytypowania do zwolnienia wszystkich zatrudnionych na tych
stanowiskach pracowników departamentu.
Przy takich ustaleniach stanowiących podstawę zaskarżonego
rozstrzygnięcia skarżący trafnie odwołuje się do poglądów Sądu Najwyższego, że
ograniczenie zatrudnienia w następstwie likwidacji wszystkich stanowisk pracy
określonego działu lub komórki organizacyjnej nie wymaga od pracodawcy oceny
pracownika z punktu widzenia jego przydatności do wykonywania pracy na innym
stanowisku (por. wyrok z dnia 22 września 1999 r., I PKN 268/99, OSNP 2001 nr 2,
poz. 39) oraz że nieuprawnione jest porównanie sytuacji pracownika, którego
11
stanowisko pracy nie ulegało likwidacji, z sytuacją pracownika, którego stanowisko
podlegało likwidacji w wyniku przeprowadzanych zmian, mimo że brak jest
szczególnych okoliczności uzasadniających skorzystanie z takiej konieczności (tak
w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 192/99, OSNAPiUS 2000 nr
20, poz. 74). Sąd Najwyższy przyjmuje również, że likwidacja stanowiska pracy
uzasadnia wypowiedzenie pracownikowi stanowisko to zajmującemu umowy o
pracę, a Kodeks pracy nie zawiera przepisu, który uzależniałby możliwość
dokonania wypowiedzenia z tej przyczyny od zaoferowania pracownikowi innej
pracy, odpowiedniej do posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych (wyrok z
dnia 16 listopada 2006 r., II PK 81/06, LEX nr 950625 i orzeczenia w nim
powołanie); potrzeba porównania z innymi pracownikami powstaje wówczas, gdy
następuje likwidacja jednego lub kilku spośród większej liczby jednakowych
stanowisk i konieczne jest dokonanie wyboru pracowników, z którymi zostanie
zakończony stosunek pracy (wyrok z dnia 3 listopada 2010 r., I PK 93/10, LEX nr
707852); związek przyczynowy między likwidacją stanowiska a wypowiedzeniem
umowy o pracę występuje wówczas, pracownik był zatrudniony na likwidowanym
stanowisku pracy, likwidacja tego stanowiska wywołuje bowiem materialnoprawny
skutek w postaci niecelowości dalszego zatrudnienia (postanowienie z dnia 2 lutego
2012 r., II PK 252/11, LEX nr 1215430).
Trudno podzielić pogląd Sądu drugiej instancji, że stanowiska programistów
(starszych programistów) w działach funkcjonujących w ramach wszystkich
departamentów strony pozwanej są jednakowe. Swoją ocenę w tym zakresie Sąd
odwoławczy oparł w istocie na przypuszczeniach, że skoro powód wcześniej
pracował w innych działach, a niektórzy programiści zlikwidowanego działu
systemów korporacyjnych departamentu e-organizacja zostali zatrudnieni w innych
departamentach strony pozwanej, to możliwa jest rotacja programistów pomiędzy
poszczególnymi działami, „wymagająca wdrożenia się i zapoznania ze specyfiką
pracy i programem, nad którym dział pracuje (…), a to wymaga jedynie czasu”.
Taka argumentacja - przy przyjętym jednocześnie ustaleniu co do zróżnicowania
komórek organizacyjnych skarżącego ze względu na opracowywanie projektów
oprogramowania dla różnych branż i różnych klientów - nie jest przekonująca, gdyż
pomija konieczność pozostawienia pracodawcy stosownej swobody decyzji, bez
12
której realizacja zadań pracodawcy i dostosowanej do nich polityki kadrowej byłaby
niemożliwa, a przynajmniej znacznie utrudniona. Pod tym kątem Sąd drugiej
instancji powinien też ocenić przyjęte w ostateczności przez stronę pozwaną
kryterium przydatności programistów zatrudnionych w zlikwidowanym dziale do
pracy w działach innych departamentów, mając przy tym na uwadze, że
pracodawca ma prawo takiego wyznaczenia kryteriów doboru pracowników do
zwolnienia, które umożliwią wyselekcjonowanie pracowników posiadających cechy
pożądane przez pracodawcę i jednocześnie będą jednakowe dla wszystkich
podlegających ocenie, czytelne, przejrzyste, sprawiedliwe i obiektywne (por.
powołany wyżej wyrok Sadu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2012 r., II PK 258/11).
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. orzekł jak
w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w myśl art. 108 § 2
k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.