Ts 71/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
178/4/B/2008
POSTANOWIENIE
z dnia 10 czerwca 2008 r.
Sygn. akt Ts 71/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Romana Klonowskiego,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 4 marca 2008 r. skarżący zarzucił, że decyzja Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy Nr 62/GK/DW/2008 z 7 lutego 2008 r. (sygn. akt GK-DW-II-ASZ-72240-2-2007) została wydana z naruszeniem art. 7 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, poprzez: dokładne określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej zgodnie z przesłankami warunkującymi jej dopuszczenie do rozpoznania, wyrażonymi w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.); wskazanie ostatecznego orzeczenia, z którym skarżący wiąże naruszenie praw lub wolności oraz daty jego doręczenia wraz z uzasadnieniem; wskazanie, jakie wolności lub prawa konstytucyjne zostały naruszone oraz wskazanie sposobu naruszenia wolności lub praw. W odpowiedzi na to wezwanie 24 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżącego wniósł do Trybunału pismo procesowe, w którym odniósł się do powyższych braków. W piśmie tym podniósł, iż skarżący nie był stroną w postępowaniu administracyjnym, w wyniku którego została wydana decyzja administracyjna Nr 62/GK/DW/2008, jednakże w powyższej sprawie posiada interes prawny, gdyż wynik tego postępowania naruszył jego prawa wynikające z art. 154 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. Nr 78, poz. 462, ze zm.). Jednocześnie wskazał, że skarga dotyczy naruszenia praw skarżącego nabytych mocą art. 23 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203, ze zm.) w postaci prawa do osobnej kwatery stałej, którego treść jest w jego ocenie sprzeczna z treścią, jak określił – art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy komunalizacyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie, czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, ale wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z Konstytucją aktów normatywnych, mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z Konstytucją.
Tymczasem zarzuty skargi konstytucyjnej skierowane są przeciwko aktowi stosowania prawa, jakim jest decyzja Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy Nr 62/GK/DW/2008 z 7 lutego 2008 r. (sygn. akt GK-DW-II-ASZ-72240-2-2007). W ocenie skarżącego akt ten został wydany z naruszeniem art. 7 Konstytucji, co z kolei doprowadziło do naruszenia jego prawa do osobnej kwatery stałej. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Niezależnie od powyższej okoliczności, będącej samoistną przesłanką odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, skarga nie spełnia również innych warunków dopuszczenia jej do merytorycznego rozpoznania.
W szczególności Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę skarżącego, iż w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną może być wyłącznie naruszenie podmiotowych praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Innymi słowy, skarga konstytucyjna przysługuje każdemu, czyje wolności lub prawa o charakterze konstytucyjnym zostały naruszone. Artykuł 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, iż wskazanie zarówno tego prawa, jak i sposobu jego naruszenia powinno zostać zawarte w skardze konstytucyjnej. Tymczasem skarżący we wniesionej skardze, a także w piśmie procesowym, w którym odniósł się do zarządzenia sędziego wzywającego do uzupełnienia braku skargi w tym przedmiocie, wskazał na naruszenie prawa nabytego mocą art. 23 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw. Z powyższego wynika, iż skarżący nie wskazał ani jakie wolności lub prawa konstytucyjne zostały naruszone, ani też sposobu tego naruszenia, co w świetle art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi konieczny element skargi konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 10 czerwca 2008 r.
Sygn. akt Ts 71/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Romana Klonowskiego,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 4 marca 2008 r. skarżący zarzucił, że decyzja Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy Nr 62/GK/DW/2008 z 7 lutego 2008 r. (sygn. akt GK-DW-II-ASZ-72240-2-2007) została wydana z naruszeniem art. 7 Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, poprzez: dokładne określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej zgodnie z przesłankami warunkującymi jej dopuszczenie do rozpoznania, wyrażonymi w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.); wskazanie ostatecznego orzeczenia, z którym skarżący wiąże naruszenie praw lub wolności oraz daty jego doręczenia wraz z uzasadnieniem; wskazanie, jakie wolności lub prawa konstytucyjne zostały naruszone oraz wskazanie sposobu naruszenia wolności lub praw. W odpowiedzi na to wezwanie 24 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżącego wniósł do Trybunału pismo procesowe, w którym odniósł się do powyższych braków. W piśmie tym podniósł, iż skarżący nie był stroną w postępowaniu administracyjnym, w wyniku którego została wydana decyzja administracyjna Nr 62/GK/DW/2008, jednakże w powyższej sprawie posiada interes prawny, gdyż wynik tego postępowania naruszył jego prawa wynikające z art. 154 ust. 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. Nr 78, poz. 462, ze zm.). Jednocześnie wskazał, że skarga dotyczy naruszenia praw skarżącego nabytych mocą art. 23 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203, ze zm.) w postaci prawa do osobnej kwatery stałej, którego treść jest w jego ocenie sprzeczna z treścią, jak określił – art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy komunalizacyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie, czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, ale wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z Konstytucją aktów normatywnych, mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z Konstytucją.
Tymczasem zarzuty skargi konstytucyjnej skierowane są przeciwko aktowi stosowania prawa, jakim jest decyzja Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy Nr 62/GK/DW/2008 z 7 lutego 2008 r. (sygn. akt GK-DW-II-ASZ-72240-2-2007). W ocenie skarżącego akt ten został wydany z naruszeniem art. 7 Konstytucji, co z kolei doprowadziło do naruszenia jego prawa do osobnej kwatery stałej. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Niezależnie od powyższej okoliczności, będącej samoistną przesłanką odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, skarga nie spełnia również innych warunków dopuszczenia jej do merytorycznego rozpoznania.
W szczególności Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę skarżącego, iż w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną może być wyłącznie naruszenie podmiotowych praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Innymi słowy, skarga konstytucyjna przysługuje każdemu, czyje wolności lub prawa o charakterze konstytucyjnym zostały naruszone. Artykuł 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, iż wskazanie zarówno tego prawa, jak i sposobu jego naruszenia powinno zostać zawarte w skardze konstytucyjnej. Tymczasem skarżący we wniesionej skardze, a także w piśmie procesowym, w którym odniósł się do zarządzenia sędziego wzywającego do uzupełnienia braku skargi w tym przedmiocie, wskazał na naruszenie prawa nabytego mocą art. 23 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw. Z powyższego wynika, iż skarżący nie wskazał ani jakie wolności lub prawa konstytucyjne zostały naruszone, ani też sposobu tego naruszenia, co w świetle art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi konieczny element skargi konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.