Pełny tekst orzeczenia

122/2/B/2013



POSTANOWIENIE

z dnia 29 kwietnia 2013 r.

Sygn. akt Tw 4/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Rzepliński – przewodniczący

Andrzej Wróbel – sprawozdawca

Mirosław Granat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Ogólnopolskiej Bazy Pracodawców Osób Niepełnosprawnych OBPON.ORG,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. W dniu 23 stycznia 2012 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek Ogólnopolskiej Bazy Pracodawców Osób Niepełnosprawnych OBPON.ORG (dalej: OBPON) o zbadanie zgodności: po pierwsze, art. 1 pkt 10 lit. b w zw. z art. 14 pkt 1 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 226, poz. 1475; dalej: ustawa zmieniająca) z art. 2 Konstytucji; po drugie, art. 13 ust. 1 ustawy zmieniającej z art. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 69 Konstytucji; po trzecie, art. 22 ust. 1 pkt 2 w części rozpoczynającej się od słów „osobami niewidomymi”, a kończącej się myślnikiem, art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b oraz art. 31 ust. 1 zdanie wstępne i ust. 3 zdanie wstępne w częściach zawierających sformułowanie „lit. b” ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721, ze zm.; dalej: ustawa o rehabilitacji) z art. 30 w zw. z art. 32 ust. 2 w zw. z art. 47 w zw. z art. 51 ust. 1, 2 i 5 w zw. z art. 69 i w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji; po czwarte, art. 2, art. 3 i art. 5 w zw. z art. 14 ustawy zmieniającej z art. 2 Konstytucji; art. 12 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969, ze zm.; dalej: ustawa o podatku rolnym), art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 513, ze zm.; dalej: ustawa o podatkach i opłatach lokalnych), art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U. Nr 200, poz. 1682, ze zm.; dalej: ustawa o podatku leśnym) oraz art. 31 ust. 1 zdanie wstępne i ust. 3 zdanie wstępne ustawy o rehabilitacji z art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i w zw. z art. 69 Konstytucji.



2. Postanowieniem z 18 lipca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]).



2.1. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że wnioskodawcy nie można przypisać przymiotu organizacji ogólnokrajowej w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji. Ponadto, wniosek złożony do Trybunału Konstytucyjnego przez Zarząd OBPON pochodził od podmiotu, któremu nie przysługuje legitymacja do występowania o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



2.2. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego ustalony przez OBPON zakres zaskarżenia (żądanie zbadania zgodności: po pierwsze, art. 1 pkt 10 lit. b w zw. z art. 14 pkt 1 ustawy zmieniającej, a tym samym art. 26a ust. 1a1 ustawy o rehabilitacji, z art. 2 Konstytucji; po drugie, art. 13 ust. 1 ustawy zmieniającej z art. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 69 Konstytucji; po trzecie, art. 22 ust. 1 pkt 2, art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b oraz art. 31 ust. 1 i 2 ustawy o rehabilitacji z art. 30 w zw. z art. 32 ust. 2 w zw. z art. 47 w zw. z art. 51 ust. 1, 2 i 5 w zw. z art. 69 i w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji; po czwarte, art. 2, art. 3 i art. 5 w zw. z art. 14 ustawy zmieniającej z art. 2 Konstytucji; po piąte, art. 12 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku rolnym, art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku leśnym oraz art. 31 ust. 1 zdanie wstępne i ust. 3 zdanie wstępne ustawy o rehabilitacji z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 69 Konstytucji) wykroczył poza granice przyznanej ogólnokrajowym władzom organizacji pracodawców ograniczonej rzeczowo zdolności inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).



2.3. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że nie należy do jego kompetencji ocena zaskarżonych przepisów w aspekcie celowości faktycznego wpływu nowelizacji na sytuację ekonomiczną (rentowność) przedsiębiorców ani badanie zgodności z powołanymi wzorcami kontroli zaniechania prawodawczego.



3. W zażaleniu z 1 sierpnia 2012 r. wnioskodawca wnosi „o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nadanie dalszego biegu wnioskowi”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. W zażaleniu OBPON zarzuca Trybunałowi „naruszenie art. 191 ust. 2 w związku z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z art. 36 ust. 3 ustawy (…) o Trybunale Konstytucyjnym (…) przez przyjęcie, że jedynie taka organizacja pracodawców, która posiada oddziały terenowe jest organizacją ogólnokrajową, a tym samym posiada legitymację do inicjowania abstrakcyjnej kontroli norm”.

W ocenie wnioskodawcy „wyznacznikiem legitymacji do wystąpienia do Trybunału Konstytucyjnego nie jest wewnętrzna struktura organizacyjna, lecz ogólnokrajowy zakres działania organizacji pracodawców”. OBPON przekonuje, że „ustawa o organizacjach pracodawców w żadnym stopniu nie wiąże wewnętrznej struktury organizacyjnej organizacji pracodawców z zakresem działania”. Zdaniem OBPON „z zestawienia przepisu art. 191 ust. 1 pkt 4 z art. 191 ust. 2 Konstytucji można wyprowadzić normę, zgodnie z którą legitymacja do złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego przysługuje tym wszystkim organizacjom, które w skali ogólnokrajowej realizują zadania objęte zakresem ich działania”. OBPON twierdzi, że „ustrojodawca, normując legitymację do składania wniosków do Trybunału Konstytucyjnego o wszczęcie postępowania w przedmiocie abstrakcyjnej kontroli norm, przyznał ją tym organizacjom, które reprezentują interesy pracodawców z terenu całego kraju” (wnioskodawca określa je jako „wspólne interesy o zasięgu ogólnokrajowym”). OBPON koncentruje się na dowodzeniu, że „zgodnie z art. 4 statutu Wnioskodawczyni, terenem jej działania jest obszar Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem realizuje ona zadania na całym terytorium Polski. Zrzesza ona członków z następujących województw: wielkopolskiego – 11 osób, małopolskiego – 6 osób, dolnośląskiego – 9 osób, łódzkiego – 12 osób, podkarpackiego – 4 osoby, zachodniopomorskiego 4 osoby, lubelskiego – 1 osobę, mazowieckiego – 9 osób, śląskiego – 7 osób, warmińsko-mazurskiego – 3 osoby, opolskiego – 4 osoby, pomorskiego – 6 osób, kujawsko-pomorskiego – 6 osób, lubuskiego – 3 osoby, świętokrzyskiego – 2 osoby, podlaskiego – 1 osoba. Na terenie wszystkich tych województw wnioskodawczyni podejmuje działania statutowe dotyczące interesów tych osób”.



2.1. W odniesieniu do przytoczonej argumentacji trzeba na wstępie podkreślić, że Trybunał Konstytucyjny uznaje za nieadekwatne odnoszenie kryteriów określonych w ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235, ze zm.) do konstytucyjnego rozumienia „ogólnokrajowej organizacji pracodawców”. W ocenie Trybunału należy przyjąć, że ustawa zasadnicza posługuje się tym pojęciem w sposób autonomiczny.

Ustosunkowując się do postawionych zarzutów, Trybunał Konstytucyjny przypomina, że użyty w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji przymiotnik „ogólnokrajowy” odnosi się do władz organizacji, co uzasadnia przyjęcie, że ogólnokrajowe władze może mieć tylko taka organizacja pracodawców, w strukturze której funkcjonują również władze terenowe (regionalne, oddziałowe). Utworzenie jednostek o statusie lokalnym wskazuje, że organizacja obejmuje swoim zakresem działania obszar całego kraju, a władze ogólnokrajowe pochodzą z wyborów, w których uczestniczą przedstawiciele (delegaci) władz terenowych. Badanie, czy organizacja ma rzeczywiście charakter związku ogólnokrajowego, nie może ograniczyć się jedynie do odczytania zawartej w statucie deklaracji, w myśl której obszar działania organizacji obejmuje terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (por. postanowienie TK z 12 lutego 2003 r., Tw 72/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 78).



2.2. Wnioskodawca przyznaje w zażaleniu, że OBPON nie posiada struktur terenowych, co potwierdza również brak wpisów w dziale 1, rubryce 3 odpisu pełnego z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej (numer Krajowego Rejestru Sądowego: 0000343443). Wbrew twierdzeniu wnioskodawcy okoliczność, iż zrzeszone w OBPON osoby fizyczne (prawne) posiadają miejsce zamieszkania (siedziby) w różnych częściach Polski, nie może być utożsamiona z istnieniem struktur lokalnych organizacji, a w konsekwencji nie może uzasadniać spełnienia przez OBPON konstytucyjnego wymogu ogólnokrajowości (zob. postanowienie z 20 maja 2009 r., Tw 31/08, OTK ZU nr 3/B/2009, poz. 151).



2.3. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podziela stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym skoro OBPON nie można uznać za organizację ogólnokrajową, a jego Zarządu – za ogólnokrajową władzę tej organizacji, to w świetle art. 191 ust. 1 pkt 4 ustawy zasadniczej rozpatrywany wniosek pochodzi od podmiotu nieuprawnionego. Należy zatem stwierdzić, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo wskazano podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi OBPON, a tym samym zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.



3. W zażaleniu OBPON zarzuca Trybunałowi „naruszenie art. 191 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 36 ust. 3 ustawy (…) o Trybunale Konstytucyjnym (…) przez przyjęcie, ze Wnioskodawczyni kwestionując zgodność przepisów z Konstytucją nie spełniła kryterium wyznaczonego przez art. 191 ust. 2 Konstytucji, tzn. wystąpiła o kontrolę aktów normatywnych, które dotyczą spraw nieobjętych zakresem jej działania”.

Na poparcie swojego stanowiska OBPON powołuje się na wyrażony w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2003 r. (K 2/02, OTK ZU nr 1/A/2003, poz. 4) pogląd: „brak jest normy, która nakazywałaby ograniczać kompetencje pracodawców w zakresie inicjowania abstrakcyjnej kontroli aktów normatywnych do tych tylko, które określają prawa i obowiązki pracodawców w stosunkach pracy”. Wnioskodawca twierdzi ponadto, że „w szeregu orzeczeń wydanych przez Trybunał Konstytucyjny w związku z kwestionowaniem przez organizacje pracodawców nowelizowanych przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, które pogarszały sytuację ekonomiczną zrzeszonych w nim pracodawców, nie kwestionowano legitymacji tych organizacji do inicjowania postępowań przed Trybunałem. Tytułem przykładu można wskazać wyrok z 25 września 2000 r. (sygn. K 26/99), wyrok z 25 czerwca 2002 r. (sygn. akt K 45/01), czy też wyrok z 21 marca 2006 r. (sygn. K 13/05)”.



3.1. W odniesieniu do przywołanego stanowiska trzeba przede wszystkim przypomnieć, że badanie legitymacji w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym następuje a casu ad casum i obejmuje wyłącznie konkretny – oparty na jednej określonej uchwale w sprawie hierarchicznej kontroli zgodności norm – wniosek, który inicjuje rozpoznanie wstępne. Oznacza to, że wynik tej analizy zależy w danym przypadku od okoliczności rozpatrywanej sprawy (por. postanowienia TK z 19 lipca 2011 r., Tw 3/11, OTK ZU nr 48/2011, poz. 284 i 12 stycznia 2012 r., Tw 22/10,OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 2 oraz wyrok TK z 13 lipca 2011 r., K 10/09, OTK ZU nr 6/A/2011, poz. 56).



3.2. Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie podkreśla, że pogląd, zgodnie z którym pojęcie „spraw objętych zakresem działania”, w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji, dotyczy – w stosunku do organizacji pracodawców – wyłącznie tych aktów normatywnych, które bezpośrednio kształtują relacje pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, jest już w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego utrwalony. Został on potwierdzony w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2004 r. (Tw 74/02, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 2), podjętego po wydaniu powołanych przez wnioskodawcę wyroków Trybunału Konstytucyjnego z: 28 stycznia 2003 r., K 2/02 (OTK ZU nr 1/A/2003, poz. 4), 25 września 2000 r., K 26/99 (OTK ZU nr 6/2000, poz. 186), 25 czerwca 2002 r., K 45/01 (OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 46), i obecnie nie budzi wątpliwości (por. postanowienie TK z 10 września 2007 r., Tw 27/07, OTK ZU nr 5/B/2007, poz. 196 i powołane tam orzeczenia).

Trybunał Konstytucyjny nie dostrzega okoliczności uzasadniających odejście w rozpatrywanej sprawie od stanowiska zajętego w dotychczasowej judykaturze sądu konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postawione w zażaleniu zarzuty naruszenia art. 191 ust. 2 Konstytucji w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK nie zasługują na uwzględnienie.



4. OBPON przekonuje, że „w myśl art. 11 pkt 1 statutu, cele i zadania Wnioskodawczyni obejmują ochronę i reprezentowanie interesów prawnych i gospodarczych pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne przed organami administracji publicznej, sądami, Trybunałem Konstytucyjnym, organizacjami społecznymi i innymi podmiotami oraz wobec związków zawodowych. Z kolei, w myśl pkt 4a tego artykułu, zadaniem Wnioskodawczyni jest również dbanie i przestrzeganie zasad prawnych i etycznych, a w szczególności równości szans i poszanowania godności osób niepełnosprawnych przez pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne. (…) Skoro do zadań Wnioskodawczyni należy podejmowanie działań zmierzających do ochrony i reprezentowanie interesów prawnych i gospodarczych pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, to niewątpliwie przywołane wyżej [zaskarżone] przepisy dotyczą spraw objętych ich zakresem działania”.

W odniesieniu do przedstawionej przez OBPON argumentacji trzeba przypomnieć, że uprawnienie do kierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego jest oparte na normie rangi konstytucyjnej. O istnieniu tego uprawnienia po stronie konkretnego podmiotu nie mogą samodzielnie przesądzać rozwiązania przyjęte w ustawach zwykłych, a tym bardziej zawarte w statutach organizacji. Przy odmiennej interpretacji to nie Konstytucja, ale ustawa lub statut decydowałyby w istocie o przyznaniu takiego uprawnienia. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że pojęcie organizacji pracodawców, użyte w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, należy traktować autonomicznie wobec takiego samego pojęcia na gruncie ustawy o organizacjach pracodawców. Choć są to pojęcia naturalnie z sobą powiązane, to nie muszą być w pełni tożsame pod względem swego znaczenia i zakresu.

Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że w art. 191 ust. 2 Konstytucji jest mowa o „ich [podmiotów, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 ustawy zasadniczej, tzn. organizacji pracodawców w autonomicznym rozumieniu konstytucyjnym] zakresie działania”. W konsekwencji pojęcie zakresu działania, użyte w art. 191 ust. 2 Konstytucji, także należy traktować autonomicznie.

Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podtrzymuje ugruntowany w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału pogląd, zgodnie z którym przyjęcie w Konstytucji nazwy „organizacja pracodawców”, a nie „organizacja osób prowadzących działalność gospodarczą” lub „organizacja przedsiębiorców”, ma istotne znaczenie dla wyznaczenia kręgu podmiotów mających uprawnienie do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w roli wnioskodawcy. Nie ulega wątpliwości, że gdyby ustrojodawca chciał objąć interesy gospodarcze szczególną ochroną, wyrażającą się w możliwości kierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego, przyznałby takie uprawnienie organizacjom powołanym do reprezentowania właśnie takich interesów swoich członków (np. izbom gospodarczym). Skoro ustawodawca konstytucyjny nie przyjął powyższego rozwiązania, to zdolność wnioskowa organizacji pracodawców dotyczy tylko interesów ich członków jako pracodawców, tym bardziej że istnieją kategorie pracodawców, które z założenia nie mogą lub nie muszą prowadzić działalności gospodarczej (zob. postanowienie pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 28 stycznia 2004 r., Tw 74/02, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 2).



5. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że w zażaleniu OBPON wprost przyznaje, że „art. 26a dotyczy bezpośrednio stosunków pomiędzy przedsiębiorcą a Państwowym Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych” oraz że „na przedsiębiorcy ciążą określone, szczególne obowiązki wobec osób niepełnosprawnych”.

W zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny trafnie przypomniał, że wystąpienie z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego nie stanowi szczególnego środka ochrony interesów gospodarczych organizacji pracodawców, choć interesy te są w naturalny sposób związane z funkcjonowaniem przedsiębiorców zrzeszonych w takiej organizacji (zob. postanowienie TK z 10 września 2007 r., Tw 27/07, OTK ZU nr 5/B/2007, poz. 196 i powołane tam orzeczenia). Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie nie dostrzega okoliczności przemawiających za odstąpieniem w rozpoznawanej sprawie od poglądu utrwalonego w dotychczasowej judykaturze Trybunału.



6. Wnioskodawca koncentruje się na dowodzeniu, że „objęte wnioskiem przepisy (…) pogarszają sytuację ekonomiczną pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne. Dotykają więc sfery ich interesów ekonomicznych”.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego jest czymś naturalnym, że normatywna regulacja sfery gospodarczej rzutuje na sytuację ekonomiczną całego społeczeństwa, w szczególności zaś na sytuację przedsiębiorców. Trybunał Konstytucyjny zwraca natomiast uwagę, że przepisy poddane kontroli nie kształtują, negatywnie modyfikując, ani statusu pracodawcy, ani pracownika. W konsekwencji nie wyznaczają relacji pracodawca – pracownik, których niekonstytucyjność uzasadniłaby wydanie orzeczenia w niniejszej sprawie (zob. postanowienie TK z 3 lutego 2010 r., Tw 25/09, OTK ZU 1/B/2010, poz. 4 i wymienione tam orzeczenia).

Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że uznanie istnienia po stronie organizacji pracodawców uprawnienia do podważania konstytucyjności przepisów prawnych tylko dlatego, że oddziałują one na funkcjonowanie zrzeszonych w niej przedsiębiorców, prowadziłoby do rozszerzenia ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej wspomnianego podmiotu na bliżej nieokreśloną kategorię aktów normatywnych i w konsekwencji równałoby się z uznaniem przesłanki wynikającej z art. 191 ust. 2 Konstytucji za prawnie nieznaczące kryterium oceny legitymacji procesowej w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.



7. Wnioskodawca OBPON twierdzi, że „pozbawienie ich [członków OBPON] środków funduszu rehabilitacji spowodowało, [że] zostali oni pozbawieni środków na realizację […] obowiązków, które były już zaplanowane w ramach indywidualnych programów rehabilitacji”.

Przywołana argumentacja prowadzi do konkluzji, że w zaskarżonym postanowieniu Trybunał prawidłowo stwierdził, iż OBPON domagał się oceny zaskarżonych przepisów w aspekcie celowości, tzn. zbadania faktycznego wpływu zwrotu niewykorzystanych przez przedsiębiorców środków pieniężnych na ich sytuację finansową. Okoliczność ta w pełni uzasadniła odmowę nadania wnioskowi OBPON dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia.



8. OBPON podtrzymuje w zażaleniu, że „art. 13 ust. 1 (…) ustawy [zmieniającej] pozbawił pracodawców środków funduszu rehabilitacji”.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego nie można skutecznie przekonywać, że art. 13 ust. 1 ustawy zmieniającej naruszył bezpośrednio „pozycję pracodawców jako stron stosunków pracy”, skoro powołane wzorce kontroli, tzn. art. 2 w zw. z art. 31 ust. 3 w zw. z art. 69 Konstytucji, odnoszą się do praw osób niepełnosprawnych, nie zaś pracodawców. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu stwierdził zatem prawidłowo, że ustalony przez OBPON zakres zaskarżenia, świadczący o występowaniu w interesie ogólnospołecznym, wykroczył poza granice ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej organizacji pracodawców. Okoliczność ta uzasadniła odmowę nadania wnioskowi dalszego biegu z uwagi na niedopuszczalność wydania orzeczenia.



9. Zdaniem wnioskodawcy „przepisy te [tj. art. 22 ust. 1 pkt 2, art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b oraz art. 31 ust. 1 i 2 ustawy o rehabilitacji] wymuszają na pracodawcy wkroczenie w sferę prywatności tej [tzn. niepełnosprawnej] osoby. Tym samym, wskazane przepisy (…) zmuszają (…) pracodawcę do pogwałcenia konstytucyjnie chronionej wolności osób trzecich”. Sam jednak przyznaje, że „wskazane przepisy naruszają (…) prawo samej osoby niepełnosprawnej [nie zaś członka OBPON] do ochrony prywatności”.

W zaskarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny prawidłowo stwierdził niedopuszczalność występowania przez wnioskodawcę w rozpatrywanej sprawie z żądaniem rozpoznania zarzutów wskazujących na naruszenie przepisów Konstytucji, które mają charakter gwarancyjny w stosunku do obywatela (człowieka).



10. W przekonaniu OBPON „przepisy o charakterze fiskalnym, (…) normują status (…) osób jako pracodawców”.

Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje zajęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym kwestionowane przepisy podatkowe nie ingerują jako takie w wiązkę uprawnień czy sferę obowiązków pracodawcy w stosunku do pracownika.



11. OBPON, podtrzymując w zażaleniu stanowisko, w myśl którego „ustanowiona w ustawie vacatio legis była niedostateczna”, przyznaje jednocześnie, że „Wnioskodawczyni nie przedstawiała danych dotyczących zakresu zwolnień, które miały miejsce u przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne”. Skoro tak, to OBPON nie wykazała, że istniejący jej zdaniem problem konstytucyjny dotyczył zrzeszonych w niej członków. W konsekwencji nie sposób nie zgodzić się z wyrażonym (nota bene jedynie na marginesie) poglądem, zgodnie z którym postawiony przez wnioskodawcę zarzut miał charakter hipotetyczny.



Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postawione w zażaleniu zarzuty naruszenia art. 191 ust. 2 Konstytucji w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK nie zasługują na uwzględnienie.



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.