Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2015 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. Ż.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) w O.

o ustalenie nieistnienia uchwał

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie

z dnia 29 maja 2014 r. sygn. akt I C 681/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) zł tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

UZASADNIENIE

M. Ż. w pozwie skierowanym przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) w O., domagał się ustalenia nieistnienia następujących uchwał:

1)  nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie udzielenia absolutorium Zarządowi Wspólnoty;

2)  nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie wyboru członków Zarządu Wspólnoty;

3)  nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie powierzenia funkcji zarządcy Zakładowi (...) Spółce z o.o. w O.;

4)  nr (...)z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie uchwalenia zaliczki na pokrycie kosztów konserwacji i eksploatacji oraz opłaty stałej na zarządzanie;

5)  nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie uchwalenia zaliczki na fundusz remontowy;

6)  nr (...)z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie rocznego planu finansowego;

7)  nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie upoważniania zarządcy do wystawiania faktur VAT;

8)  nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie upoważnienia zarządcy do podpisywania w imieniu Wspólnoty przelewów za usługi;

9)  nr (...) z dnia 22 marca 2002 r. dotyczącej udzielenia absolutorium Zarządowi Wspólnoty;

10)  nr(...) z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wyboru członków Zarządu Wspólnoty;

11)  nr (...) z dnia 22 marca 2002r. w sprawie ustalenia wysokości zaliczki na pokrycie kosztów konserwacji i eksploatacji oraz stałej opłaty na koszt zarządzania;

12)  nr (...) z dnia 22 marca 2002r. w sprawie ustalenia zaliczki na fundusz remontowy;

13)  nr(...)z dnia 22 marca 2002r. dotyczącą rocznego planu finansowego, oraz zasądzenia na jego rzecz należnych kosztów procesu.

Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w O. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz należnych kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 29 maja 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie odrzucił pozew w zakresie dotyczącym uchwały nr (...) z dnia 20 marca 2001r. w przedmiocie wyboru członków Zarządu Wspólnoty (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II); zasądził od powoda na rzecz pozwanej Wspólnoty kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Z ustaleń tego Sądu wynika, że Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w O. jest tzw. wspólnotą dużą (posiada 9 wyodrębnionych lokali mieszkalnych), zatem zastosowanie mają do niej przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Powód jest właścicielem lokalu nr (...) o powierzchni 89.91 m ², a jego udział w nieruchomości wspólnej wynosi 14/100. Uchwały, których ustalenia nieistnienia w niniejszym procesie się domaga, zostały podjęte na Zebraniach Wspólnoty w dniach 20 marca 2001 r. i 22 marca 2002 r. W Zebraniu z dnia 20 marca 2001 r. uczestniczyło 4 właścicieli, za uchwałami głosowało 76/100 udziałów co – zdaniem Sądu - wskazuje, że dalsze głosy właścicieli zostały zebrane w drodze indywidualnego „dozbierania" głosów. W dniu 22 marca 2002 r. w Zebraniu uczestniczyło 2 właścicieli, za uchwałami głosowało 44/100 udziałów, co – według Sądu - również wskazuje na to, że dalsze głosy zostały oddane w drodze indywidualnego zbierania głosów.

Przywołał szereg zapadłych w sprawie powoda orzeczeń sądowych, m, in. prawomocny wyrok z dnia 30 lipca 2010 r., sygn. akt I C 118/10, którym Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił powództwo wniesione przez powoda przeciwko A. H. i G. P. oraz Wspólnocie Mieszkaniowej w O. o ustalenie nieważności uchwały podjętej na Zebraniu w dniu 20 marca 2001 r. w przedmiocie wyboru Zarządu.

Zauważył, że na rozprawie w dniu 27 stycznia 2014 r. powód złożył oświadczenie, że nie pamięta, czy uczestniczył w Zebraniach Wspólnoty, na których zostały podjęte uchwały, których ustalenia nieistnienia się domaga. Złożył ponadto zdjęcia strychu, który zawłaszczył A. H. oraz rozliczenie kosztów eksploatacyjnych za 2012 r. i korespondencję między powodem a Wspólnotą i Zarządcą dotyczącą naliczanych kosztów eksploatacyjnych.

W oparciu o powyższe ustalenia, Sąd uznał zasadność wniosku pozwanej o odrzucenie pozwu z uwagi na powagę rzeczy osądzonej wskazując, że odnośnie uchwały z dnia 20 marca 2001 r. (dotyczącej wyboru członków Zarządu pozwanej Wspólnoty) Sąd Okręgowy w Olsztynie w dniu 30 lipca 2010 r., w sprawie o sygn. akt sygn. akt I C 118/10, wydał prawomocny wyrok oddalający powództwo o ustalenie nieważności tejże uchwały. Powołując się na treść art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 366 k.p.c., doszedł do przekonania, że powód wskazał w niniejszym pozwie te same okoliczności faktyczne na podstawie, których domagał się ustalenia nieważności tej uchwały w sprawie zawisłej pod sygn. akt I C 118/10. Podobnie jak w zakończonej prawomocnie sprawie podnosił, iż w Zebraniu z dnia 20 marca 2001 r. uczestniczyło 4 właścicieli, i w tym składzie dokonali wyboru Zarządu Wspólnoty. Z uwagi na fakt, iż obecnie rozpoznawana sprawa – zdaniem Sądu - dotyczyła tego samego roszczenia między tymi samymi stronami (co więcej - w takim samym układzie procesowym) zachodziła niedopuszczalność ponownego rozpoznania sprawy, a pozew podlegał odrzuceniu.

Odnosząc się do pozostałych uchwał pozwanej Wspólnoty, których ustalenia nieistnienia domagał się powód, Sąd, wskazując na treść art. 25 ust 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali zauważył, że powód w żaden sposób nie wykazał, że nie uczestniczył w Zebraniach w dniach 20 marca 2001 r. i 22 marca 2002 r., albo że nie został powiadomiony o treści spornych uchwał w terminie późniejszym.

Uznał za zasadny podniesiony przez Wspólnotę zarzut braku po stronie powoda interesu prawnego w dochodzeniu wskazanych roszczeń (art. 189 k.p.c.). Jego interes ocenił jako interes subiektywny, a mając na uwadze ilość zainicjowanych przez niego spraw, doszedł do przekonania, że nie zmierza on niniejszym pozwem do zapobiegania sporów w przyszłości, a raczej do ich eskalacji. Ze względu na powyższe oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1)  naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię;

2)  naruszenie przepisów postępowania poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności zgodnie z prawdą obiektywną;

3)  naruszenie przepisów o postępowaniu dotyczących naruszenia powagi rzeczy osądzonej;

4)  wadliwość podstawy faktycznej będącej wynikiem naruszenia przepisów postępowania, m.in. poprzez wydanie wyroku bez rozważenia w sposób bezstronny i wszechstronny twierdzeń przez niego przedstawionych;

5)  naruszenie przepisów postępowania, poprzez pominięcie zgłoszonych przez niego wniosków dowodowych i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego;

6)  wydanie wyroku z rażącym naruszeniem obowiązującego prawa (w szczególności ustawy o własności lokali), brak wiedzy co do istoty zasad funkcjonowania wspólnot mieszkaniowych i metod rozliczania kosztów zarządu nieruchomości wspólnej.

Wniósł o zmianę orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie – przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także obciążenie pozwanej kosztami sądowymi i zwrot na swą rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny po ponownym merytorycznym rozpoznaniu sprawy, w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w całości czy choćby w części, jak również nie dopatrzył się przesłanek warunkujących wydanie orzeczenia kasatoryjnego. Jakkolwiek niektóre argumenty podniesione w apelacji były słuszne, to ostatecznie nie dawały one podstaw do wydania orzeczenia reformatoryjnego.

Wstępnie odnieść się należy do podniesionej przez skarżącego w piśmie procesowym z dnia 30 października 2014 r. (data wpływu) kwestii wadliwej reprezentacji Wspólnoty Mieszkaniowej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, czynności zwykłego zarządu podejmuje zarząd samodzielnie. Do podjęcia przez zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej. W ramach niniejszej sprawy taka uchwała nie była wymagana, bowiem reprezentacja wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniu sądowym, dotyczącym ochrony rzeczy wspólnej (czynności zachowawcze), jest czynnością zwykłego zarządu. Na takim samym stanowisku stanął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1117/12, stwierdzając, że z art. 22 ust. 1 u.w.l. wynika, iż jedynie do podjęcia przez zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej. Czynności polegające na reprezentowaniu przed organami administracyjnymi i sądami, zmierzające do ochrony rzeczy wspólnej, są czynnościami zachowawczymi, a co za tym idzie są czynnościami zwykłego zarządu (LEX nr 1246688). Nadto, taka uchwała nie jest wymagana także w przypadku gdy to wspólnota występuje w procesie jako powód i dochodzi roszczeń od swego członka z tytułu zaległości w kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 października 2013 r. w sprawie o sygn. III CZP 42/13, stwierdzając, że złożenie pozwu o wydanie nakazu zapłaty z tytułu zaległości w kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej nie jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd w rozumieniu art. 22 ustawy o własności lokali (por. Rzeczpospolita PCD 2013/246/3).

W kontekście powyższych uwag zarzut skarżącego należy więc ocenić jako bezzasadny.

Przedmiotem zainicjowanego postępowania było ustalenie nieistnienia ośmiu uchwał podjętych w dniu 20 marca 2001 r. oraz pięciu w dniu 22 marca 2002 r. przez Wspólnotę Mieszkaniową.

Nie były pozbawione racji twierdzenia apelującego, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, iż w stosunku do uchwały nr 2 z dnia 20 marca 2001 r. w przedmiocie wyboru członków zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej, zachodzi przesłanka odrzucenia pozwu z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. (res iudicata). Słusznie bowiem skarżący wskazywał, że w sprawie o sygn. akt I C 118/10 - prawomocnie osądzonej przez Sąd Okręgowy w Olsztynie - żądanie pozwu dotyczyło ustalenia nieważności powyższej uchwały, co nie jest tożsame z obecnie wywiedzionym roszczeniem ustalenia nieistnienia tejże uchwały.

Wyjaśnienia wymaga, że art. 25 ustawy o własności lokali przewiduje sankcję względnej nieważności uchwały wspólnoty mieszkaniowej, co oznacza, że jest ona ważna i skuteczna do chwili jej prawomocnego uchylenia przez sąd na mocy konstytutywnego wyroku. Pomimo, iż ustawa o własności lokali nie zawiera odpowiednika art. 42 § 2 prawa spółdzielczego statuującego bezwzględną nieważność uchwały sprzecznej z ustawą, przyjmuje się, że w sytuacji niezaskarżenia uchwały w dopuszczalnym w ustawie terminie, w wypadkach szczególnie rażącego naruszenia prawa, każdemu kto ma w tym interes prawny przysługuje roszczenie o stwierdzenie bezwzględnej nieważności uchwały na podstawie art. 58 k.c. W myśl tego przepisu, czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy, jest nieważna, chyba że właściwy przepis powoduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Sprzeczność z ustawą oznacza tutaj sprzeczność z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa zawartymi w aktach rangi ustawowej. Nieważność, o której mowa w tym przepisie jest więc nieważnością bezwzględną, co oznacza że czynność prawna nie wywołuje żadnych skutków w sferze cywilnoprawnej od chwili jej dokonania (ex tunc). Może powołać się na nią każdy, kto ma w tym interes prawny i dochodzić ustalenia nieważności danej czynności prawnej na drodze sądowej w oparciu o art. 189 k.p.c.

Podobieństwa zachodzące między uchwałami bezwzględnie nieważnymi a tzw. uchwałami nieistniejącymi sprawiają, że częstokroć są one ze sobą mylone. Nadmienić wypada, że w stosunku do uchwał nieistniejących – podobnie jak w przypadku wcześniej wspomnianych uchwał bezwzględnie nieważnych - każda osoba mająca w tym interes prawny może w dowolnym czasie wystąpić do sądu z powództwem o ustalenie nieistnienia uchwały (na podstawie art. 189 k.p.c.).

W doktrynie wskazuje się, że różnica między uchwałą bezwzględnie nieważną a nieistniejącą sprowadza się do tego, że w przypadku tej pierwszej - z przyczyn merytorycznych bądź formalnych - uchwała jest nieważna od samego początku, zaś w drugim wypadku uchwale towarzyszą tak daleko idące uchybienia że w ogóle nie można mówić o jej podjęciu (por. Własność lokali, Komentarz, R.Strzelczyk i A.Turlej, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2007, s. 449). Co do uchwał nieistniejących zwraca się także uwagę na fakt, że nie jest to pojęcie ustawowe, ale wypracowane przez doktrynę i następnie zaadoptowane przez orzecznictwo. Odnosi się ono do szczególnie drastycznych uchybień, których dopuszczono się przy podejmowaniu uchwał tak, że trudno w ogóle mówić o tym, iż doszło do wyrażenia woli. Podkreślić należy, że w przypadku uchwał nieistniejących w ogóle nie można mówić o jej niezgodności z prawem, bowiem o takiej niezgodności można orzekać dopiero wówczas, kiedy dana uchwała istnieje. Tak więc należy zawsze rozróżniać: powództwo o ustalenie nieistnienia uchwały, o stwierdzenie (ustalenie) jej nieważności (na podstawie art. 189 k.p.c.) oraz o jej uchylenie na mocy art. 25 ustawy o własności lokali (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 26 listopada 2010 r., IV CSK 269/10, LEX nr 707917).

Podsumowując rozważania w tym zakresie stwierdzić należy, że pomimo oparcia obydwu powództw (w sprawie o sygn. akt I C 118/10 i I C 681/13) na jednakowej podstawie faktycznej – przedmiot obydwu postępowań był różny, a co za tym idzie – brak było przesłanek do odrzucenia pozwu w zakresie uchwały nr (...) z dnia 20 marca 2001 r. z odwołaniem się do art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 366 k.p.c. Przyznanie racji skarżącemu w tym względzie nie mogło jednak wywrzeć oczekiwanego skutku w postaci uwzględnienia jego apelacji poprzez stwierdzenie nieistnienia tejże uchwały (jak też pozostałych uchwał z dnia 20 marca 2001 r.). Stan faktyczny niniejszej sprawy wskazuje bowiem, że błędne rozstrzygnięcie co do tej uchwały, nie stanowi wystarczającej podstawy do wydania orzeczenia merytorycznego, tj. oddalającego powództwo.

Przechodząc do zasadności roszczeń powoda w przedmiocie pozostałych uchwał z dnia 20 marca 2001 r., wskazać należy, że z załączonego do pozwu protokołu wynika, iż zostały one podjęte stosunkiem udziałów 76/100%, przy czym właścicieli mieszkań było czterech z łączną ilością udziałów – 47/100%, a Gminę O. posiadającą 29/100% udziałów reprezentowała J. S.. W tym miejscu należy przyznać rację stronie pozwanej, że brak podpisu na liście obecności reprezentantki Gminy nie dowodzi jeszcze, że faktycznie nie brała ona udziału w Zebraniu, tym bardziej, że takim twierdzeniom przeczy treść samego protokołu i podjętych uchwał. Nadto, sam skarżący nie jest w stanie w sposób stanowczy stwierdzić, kto tak naprawdę uczestniczył w Zebraniu Wspólnoty Mieszkaniowej w dniu 20 marca 2001 r., bowiem nie pamięta czy sam w nim uczestniczył. Znamiennym jest przy tym, że powód wywodząc nieobecność reprezentantki Gminy z braku podpisu na liście obecności, nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić czy sam uczestniczył w tym zebraniu – mimo, iż jego podpisu również brakuje na tejże liście.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uchwały z dnia 20 marca 2001 r. podjęte zostały prawidłowo – większością głosów przy zachowaniu wymaganego kworum, przy czym – wbrew ustaleniom Sądu Okręgowego – nie miało miejsca zebranie dalszych głosów w drodze indywidualnego ich „dozbierania". Taki wniosek jest dowolny i błędny, gdyż nie ma oparcia w materiale dowodowym znajdującym się w aktach sprawy.

Jedynie na marginesie wskazać wypada, że nawet gdyby sporne uchwały zostały podjęte bez wymaganej większości głosów, a co za tym idzie - mogłyby być uznane za nieistniejące, to i tak powód nie uzyskałby oczekiwanego rozstrzygnięcia z uwagi na brak interesu prawnego po jego stronie.

Odnośnie uchwał z dnia 22 marca 2002 r. należy podzielić stanowisko skarżącego, który zakwestionował ocenę Sądu Okręgowego w przedmiocie indywidualnego zbierania głosów. Wnioski wysnute przez ten Sąd nie znajdują oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z załączonego do pozwu protokołu Zebrania Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia 22 marca 2002 r. wynika, iż uczestniczyło w nim 2 właścicieli mieszkań, co stanowiło 22/100% udziałów, a Gminę O. posiadającą kolejne 22/100% udziałów reprezentowała J. S.. Z tego protokołu, jak również z treści podjętych uchwał wynika, że zostały one podjęte w stosunku 44/100% głosów, a żadne indywidualne „dozbieranie” głosów nie miało miejsca. Powyższe uprawnia wniosek, że uchwały te są nieistniejące, co oznacza, że w istocie w ogóle nie doszło do ich podjęcia, z uwagi na brak wymaganej prawem większości głosów (por. orzeczenia Sądu Najwyższego - wyrok z dnia 10 lipca 2009 r., II CSK 83/09, wyrok z dnia 23 lutego 2006 r., I CK 336/05, czy postanowienie z dnia 16 stycznia 2009r., III CZ 43/08). Stosownie do art. 23 ust. 1 ustawy o własności lokali - uchwały właścicieli lokali są podejmowane bądź na zebraniu, bądź w drodze indywidualnego zbierania głosów przez zarząd, uchwała może też być podjęta w trybie mieszanym. Uchwały zapadają większością głosów właścicieli, liczoną według wielkości ich udziałów (ust. 2 ). Zwykła większość głosów wystąpi wówczas gdy za uchwałą wypowie się więcej uprawnionych do głosowania niż przeciwko niej.

Co do zasady zatem, Sąd Apelacyjny podziela w tym względzie stanowisko strony skarżącej. Jednakże, by można skutecznie dochodzić swych roszczeń na gruncie art. 189 k.p.c., niezbędnym jest wykazanie materialno-prawnej przesłanki w postaci interesu prawnego w uzyskaniu konkretnego rozstrzygnięcia. Skarżący tego interesu upatruje w samym fakcie bycia członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej i współwłaścicielem lokalu mieszkalnego, tymczasem wskazane okoliczności nie są wystarczające by można było mówić o posiadaniu takiego interesu. Skarżący nie wykazał, bowiem w jaki sposób zaskarżone uchwały wpływają na jego prawa i obowiązki, kształtując w sposób niekorzystny sytuację prawną.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał w swych orzeczeniach, że o prawnym charakterze interesu - czyli o potrzebie wszczęcia określonego postępowania i uzyskania oznaczonej treści wyroku - decyduje obiektywnie istniejąca potrzeba ochrony sfery prawnej powoda. Tak rozumiany interes prawny może wynikać zarówno z bezpośredniego zagrożenia jego prawa, jak również może zmierzać do zapobieżenia temu zagrożeniu. Interes prawny występuje także wówczas, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa, gdy określona sytuacja zagraża naruszeniem uprawnień przysługujących powodowi, bądź też stwarza wątpliwość co do ich istnienia czy realnej możliwości realizacji. Sąd Najwyższy niejednokrotnie zaznaczał również, że uzależnienie powództwa o ustalenie od istnienia interesu prawnego należy oceniać elastycznie, z uwzględnieniem konkretnych okoliczności danej sprawy i celowościowej jego wykładni. Pojęcie to powinno być zatem interpretowane z uwzględnieniem oceny, czy wynik postępowania doprowadzi do usunięcia wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, a więc czy definitywnie zakończy istniejący spór, ewentualnie czy zapobiegnie takiemu sporowi w przyszłości. Powództwo z art. 189 k.p.c. musi być zatem celowe, ma bowiem spełniać realną funkcję prawną, a wydane na tej podstawie orzeczenie winno skutkować określeniem w sposób jednoznaczny sytuacji prawnej stron (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 29 marca 2012 r., I CSK 325/11, LEX nr 1171285; z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05 niepubl., LEX nr 192028; z dnia 15 października 2002 r. II CKN 833/00 niepubl., LEX nr 483288).

Mając to na względzie zauważyć wypada, że uchwały z marca 2002 r. dotyczyły różnych kwestii, także wyboru członków Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej. Z akt sprawy wynika, że A. H. i G. P. są członkami Zarządu od 1995 r. i byli wybierani do pełnienia tych funkcji również po 2002 r. Natomiast pozostałe uchwały dotyczyły w zasadzie kwestii finansowych i mogły być one podważane w ramach innych postępowań. W związku z powyższym, biorąc pod uwagę odległą datę podjęcia uchwał nieistniejących (22 marzec 2002 r.) oraz nieprzekonywujące w tym względzie argumenty skarżącego, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie ma on interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. do żądania ustalenia nieistnienia tych uchwał. W żaden sposób nie wykazał, aby wydanie wyroku ustalającego mogło w jakikolwiek sposób wpłynąć na jego sytuację prawną, nadto – jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy – wydanie takiego orzeczenia nie przysłużyłoby się zakończeniu sporów na tym tle, bowiem patrząc na ilość zainicjowanych przez powoda postępowań, trudno o pozytywną prognozę w tym względzie.

W tym stanie rzeczy, wyrok Sądu Okręgowego – pomimo częściowo wadliwego uzasadnienia – ostatecznie jest prawidłowy, stąd też Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za II instancję postanowił na zasadzie art. art. 98 § 1 i 3 i art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, a także w oparciu o § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 5 oraz § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.