Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 302/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa V. Sp. z o.o. z siedzibą w K.
przeciwko M. Ż.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 czerwca 2010 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 15 maja 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P., pozostawiając temu
Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z 27 października 2008 r. Sąd Rejonowy w P.: 1) zasądził od
pozwanego M. Ż. na rzecz powoda „V." sp. z o. o. 42 000 zł z ustawowymi
odsetkami od 27 grudnia 2006 r., 2) oddalił powództwo o odsetki w pozostałym
zakresie, 3) zasądził od pozwanego na rzecz powoda 3 900 zł tytułem zwrotu
kosztów procesu.
Sąd pierwszej instancji ustalił, co następuje. Pozwany był zatrudniony u
powoda na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 czerwca 1987 r. w
pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku głównego ekonomisty. 26 lipca 1995
r. powód rozwiązał z pozwanym umowę o pracę bez wypowiedzenia. Jako
przyczynę wskazano popełnienie w czasie trwania umowy przestępstwa
polegającego na zaborze z rachunku pracodawcy 120 000 zł, poświadczenia
nieprawdy oraz bezprawnego wypłacenia z kasy pracodawcy 6 500 zł.
O przestępstwie zawiadomiono Prokuraturę Rejonową w P. Prokuratora
umorzyła postępowanie przygotowawcze. Z tego powodu powód wniósł 20 kwietnia
2001 r. do Sądu Rejonowego w P. subsydiarny akt oskarżenia, zarzucając
pozwanemu popełnienie przestępstw z art. 284 § 1 w związku z art. 294 § 1 k.k.
oraz z art. 267 k.k.
Wyrokiem Sądu Rejonowego z 17 marca 2005 r. M. Ż. został uznany za
winnego tego, że: 1) 14 lipca 1995 r. działając wspólnie i w porozumieniu z
ustaloną osobą pobrał na podstawie czeku […] z rachunku w Banku Kredytowym
S.A., stanowiącym własność „V." sp. z o.o., 250 000 zł, z której to przywłaszczył
120 000 zł stanowiące mienie powierzone oraz mienie znacznej wartości, czym
działał na szkodę „V." sp. z o.o., tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w związku z art.
294 § 1 k.k. w związku z art. 4 § 1 k.k., 2) 15 lipca 1995 r. wyłudził od S. M. –
księgowej „V." sp. z o.o. upoważnionej do przyjmowania wpłat gotówkowych i
wystawiania dokumentów kasowych – poświadczenie nieprawdy w ten sposób, że
wprowadził ją w błąd co do wielkości wypłaconej do kasy spółki kwoty pieniężnej i
uzyskał dokument potwierdzający wpłatę 250 000 zł, podczas gdy w rzeczywistości
wpłacił jedynie
130 000 złotych, tj. przestępstwa z art. 267 k.k. z 1969 r.
3
Na podstawie art. 72 § 2 k.k. Sąd zobowiązał pozwanego do naprawienia
szkody przez zapłatę na rzecz „V." sp. z o.o. 42 000 zł w terminie 2 lat od
uprawomocnienia się wyroku.
Wyrokiem z 30 sierpnia 2005 r. Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu
Rejonowego w zakresie przestępstwa przywłaszczenia mienia. W odniesieniu do
skazania pozwanego za przestępstwo z art. 267 k.k. uchylił wyrok i postępowanie o
ten czyn umorzył z powodu przedawnienia karalności przestępstwa.
Powyższy wyrok, w części utrzymującej w mocy wyrok Sądu pierwszej
instancji, zaskarżył w trybie kasacji Rzecznik Praw Obywatelskich. Wyrokowi
zarzucono, że rozpoznając ponownie sprawę, Sąd Rejonowy pogorszył sytuację
prawną pozwanego, nakładając na pozwanego obowiązek naprawienia szkody.
Sąd Najwyższy wyrokiem z 10 sierpnia 2006 r., V KK 184/06, uchylił wyrok Sądu
Okręgowego i przekazał temu sądowi sprawę do ponownego rozpoznania.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy prawomocnym wyrokiem
z 9 listopada 2006 r. uchylił orzeczenie Sądu Rejonowego w zakresie obowiązku
naprawienia szkody, wyeliminował z opisu czynu pozwanego stwierdzenie, że
przywłaszczone mienie było powierzone, przyjął kwalifikacje prawną czynu z art.
284 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. oraz utrzymał w mocy zaskarżony wyrok
w pozostałym zakresie.
W trakcie toczącego się postępowania karnego powód pozwem z 10 lipca
2000 r. wniósł o zobowiązanie pozwanego oraz współdziałającego z nim W. Z. do
zapłaty solidarnie na jego rzecz 82 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 14
lipca 1995 r. Postępowanie to zostało na zgodny wniosek stron zawieszone
postanowieniem z 28 maja 2002 r., a następnie z uwagi na brak wniosku o jego
podjęcie umorzone postanowieniem z 20 stycznia 2006 r.
Wnioskiem z 7 kwietnia 2006 r. złożonym w Sądzie Rejonowym powód
wezwał pozwanego do próby ugodowej w sprawie zapłaty 42 000 zł wraz z
ustawowymi odsetkami od 14 lipca 1995 r. Postępowanie to zostało umorzone
postanowieniem z 26 lipca 2006 r.
Pozwem z 18 grudnia 2007 r. powód wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty
w postępowaniu upominawczym od pozwanego 42 000 zł wraz z ustawowymi
odsetkami od 14 lipca 1995 r. W pozwie wskazano, że pozwany dokonał
4
przywłaszczenia mienia powoda na wskazaną kwotę. 14 stycznia 2008 r. Sąd
Rejonowy w P. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z
żądaniem. 7 lutego 2008 r. pozwany wniósł sprzeciw od nakazu, podnosząc zarzut
przedawnienia. W trakcie postępowania, w piśmie z 5 maja 2008 r. pełnomocnik
pozwanego stwierdził również, że pozwany posiada względem powoda
wierzytelności nadające się do potrącenia (łącznie 64 660, 27 zł) i podniósł, że
dokonuje potrącenia wskazanych należności.
W uzasadnieniu wyroku z 27 października 2008 r. Sąd Rejonowy zaznaczył,
że powództwo jest zasadne. Z uwagi na prawomocne skazanie pozwanego za
umyślne przestępstwo przywłaszczenia, Sąd podkreślił, że jest związany
ustaleniami sądu karnego co do winy pozwanego. Sąd uznał też, że powód wykazał
szkodę. Podkreślono, że umorzenie zawieszonego postępowania powoduje, że
wniesiony pozew nie wywołuje skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem
powództwa. W konsekwencji, powództwo z 10 lipca 2000 r. nie przerwało biegu
przedawnienia. Przerwa biegu przedawnienia nie nastąpiła również w wyniku
uznania roszczenia. Oświadczenie woli prowadzące do uznania roszczenia musi
być bowiem wyraźne i jednoznaczne. Za taką czynność nie można natomiast uznać
niekwestionowania przez pozwanego roszczenia powódki co do zasady. Brak było
również podstaw do potrącenia kwot zgodnie z zarzutem pełnomocnika z pisma z 5
maja 2008 r. Na przeszkodzie stoi bowiem art. 505 pkt 3 k.c. oraz art. 91 k.p.c.
Zakres umocowania z mocy ustawy nie uprawnia pełnomocnika procesowego do
złożenia materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu.
W ocenie Sądu Rejonowego, bieg terminu przedawnienia w sprawie uległ
jednak przerwaniu na skutek wniesienia aktu oskarżenia przeciwko pozwanemu.
Sąd uznał, że wniesienie aktu oskarżenia przeciwko sprawcy szkody jest
równoznaczne z podjęciem bezpośrednich działań zmierzających do zaspokojenia
roszczeń odszkodowawczych poszkodowanego. W ocenie Sądu nie można
różnicować sytuacji powoda tylko z tego względu, że zdecydował się na
dochodzenie naprawienia szkody w postępowaniu karnym. Skutek orzeczenia
środka w postaci zobowiązania do naprawienia szkody w tym postępowaniu jest
tożsamy z zasądzeniem kwoty tytułem odszkodowania przez Sąd cywilny.
5
Podkreślono, że powód nie może ponosić ujemnych konsekwencji naruszenia
przepisów prawa procesowego przez Sąd karny.
Wyrok apelacją zaskarżył w całości pozwany, zarzucając: 1) naruszenie
prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w
szczególności art. 123 § 1 pkt 1 oraz art. 442 k.c. przez przyjęcie, że nie nastąpiło
przedawnienie roszczenia powódki, 2) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią
zebranego w sprawie materiału przez przyjęcie, że powód dochodził naprawienia
szkody w postępowaniu karnym, jak również, że w postępowaniu karnym pozwany
zobowiązany został do naprawienia szkody. Wniesiono o zmianę wyroku w całości i
oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu
według norm przepisanych.
Apelację złożyła również strona powodowa, która zaskarżyła wyrok Sądu
Rejonowego w części dotyczącej pkt 2 wyroku, zarzucając: 1) naruszenie prawa
materialnego, tj. art. 123 § 1 pkt 2 k.c., art. 124 k.c. i art. 481 § 1 k.c. poprzez
uznanie, że: a) powód może żądać ustawowych odsetek jedynie za okres od daty
doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty należności głównej i odsetek.
Spełnienie świadczenia w przypadku zagarnięcia pieniędzy nie było uzależnione
od uprzedniego wezwania. Wierzyciel może bowiem żądać ustawowych odsetek
od daty wyrządzenia szkody, tj. od 14 lipca 1995 r., b) bieg terminu przedawnienia
uległ przerwaniu jedynie wskutek wniesienia przez powoda subsydiarnego aktu
oskarżenia przeciwko pozwanemu, natomiast nie nastąpiła przerwa biegu
przedawnienia roszczenia przez uznanie (właściwe lub niewłaściwe) lub
zawezwanie pozwanego do próby ugodowej, 2) sprzeczność istotnych ustaleń
Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na: a)
przyjęciu jedynie „faktu nie kwestionowania przez pozwanego roszczenia powódki
co do zasady", podczas gdy z materiału dowodowego, w szczególności z
odpowiedzi pozwanego na pozew, z pisma procesowego z 26 października 2001 r.
i z jego oświadczeń procesowych jednoznacznie wynika uznanie roszczenia.
Pozwany długu nie kwestionował i zgłosił jedynie zarzut potrącenia. Dotyczy to
również postępowania karnego, w którym pozwany przyznawał się do zabrania
pieniędzy, przyznając istnienie szkody, b) ustaleniu, że powód wzywał pozwanego
do zwrotu zagarniętych pieniędzy jedynie pismem z 21 grudnia 2006 r. w sytuacji,
6
gdy pozwany wzywany był w tej sprawie wielokrotnie wcześniej, 3) naruszenie art.
233 k.p.c., przez dowolne rozważenie materiału dowodowego i błędne ustalenia w
kwestiach przerwy biegu przedawnienia roszczenia i wymagalności odsetek.
Wniesiono o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez zasadzenie od
pozwanego na rzecz powoda ustawowych odsetek za okres od 14 lipca 1995 r. do
dnia zapłaty i obciążenie powoda w całości kosztami postępowania za obie
instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania, z obciążeniem pozwanego kosztami postępowania.
Sąd Okręgowy – Wydział VI Pracy wyrokiem z 15 maja 2009 r. zmienił
zaskarżony wyrok i powództwo oddalił oraz odstąpił od obciążenia powoda
kosztami procesu.
W uzasadnieniu podkreślono przede wszystkim, że Sąd Rejonowy naruszył
przepisy prawa materialnego i niewłaściwe zastosował art. 123 § 1 pkt 1 k.c. oraz
art. 442 k.c. przez błędne przyjęcie, iż nie nastąpiło przedawnienie roszczenia
powoda.
Po przypomnieniu treści art. 118 k.c., art. 291 § 3 k.p. oraz art. 123 § 1 pkt 1
k.c. zaznaczono, że w sprawie należało zbadać, czy został przerwany bieg
przedawnienia przez następujące czynności: 1) wytoczenie powództwa z 10 lipca
2000 r., 2) zawezwanie pozwanego do próby ugodowej z 7 kwietnia 2006 r., 3)
wniesienie aktu oskarżenia do Sądu Rejonowego z 20 kwietnia 2001 r.
Podkreślono, że Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że dwie pierwsze
czynności nie przerwały biegu przedawnienia. Postępowanie sądowe wszczęte
pozwem z 10 lipca 2000 r. zostało umorzone na podstawie art. 182 § 1 k.p.c.
Żadna ze stron nie zaskarżyła tego postanowienia i stało się ono prawomocne.
Zgodnie z art. 182 § 2 k.p.c. umorzenie postępowania w pierwszej instancji na
podstawie art. 182 k.p.c. powoduje uchylenie wszelkich skutków, jakie ustawa
wiąże z wytoczeniem powództwa. Z kolei zawezwanie pozwanego do próby
ugodowej zostało złożone 7 kwietnia 2006 r. tj. po upływie terminu przedawnienia.
W sprawie 10-letni termin przedawnienia upłynął bowiem w lipcu 2005 r.
Sąd Rejonowy bezpodstawnie przyjął, że bieg terminu przedawnienia w
przedmiotowej sprawie uległ przerwaniu na skutek wniesienia aktu oskarżenia.
Wszczęte przez powoda postępowania karne nie miało bezpośrednio na celu
7
dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia roszczenia. Równolegle z
postępowaniem karnym toczyło się postępowanie cywilne, które później zostało
umorzone. Z kolei, w akcie oskarżenia powód nie domagał się naprawienia szkody
przez pozwanego. Z powołaniem się na wyroki Sądu Najwyższego z 11 marca
2008 r., II CSK 456/07, i Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 lutego 2007 r., I ACa
847/06, i przypomnieniu, że powód nie występował z powództwem adhezyjnym,
stwierdzono, że wniesienie aktu oskarżenia nie przerywa biegu przedawnienia
roszczenia z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną przestępstwem.
W sprawie 10-letni termin przedawnienia upłynął w lipcu 2005 r., a powód
wniósł pozew w grudniu 2007 r. Roszczenie główne uległo przedawnieniu, tym
samym brak jest podstaw do dochodzenia odsetek od roszczenia przedawnionego.
Wyrok skargą kasacyjną zaskarżył w całości powód. Zarzucono: 1)
naruszenia prawa materialnego przez: a) niezastosowanie art. 442 § 2 k.c. w
brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, w związku z art. 291 § 3 k.p. Ten przepis
bowiem, a nie art. 291 § 5 k.p. i art. 118 k.c. odnosi się do roszczeń z tytułu czynu
niedozwolonego, b) niewłaściwe zastosowanie przepisów dotyczących
przedawnienia roszczeń ze stosunków pracy, w szczególności art. 291 § 5 k.p., c)
nieuwzględnienie art. 123 § 1 pkt. 1-2 k.c. i art. 124 k.c. oraz art. 481 § 1 k.c. i w
konsekwencji błędne uznanie, że roszczenie uległo przedawnieniu. Błędne w
szczególności było przyjęcie, że nie nastąpiła przerwa biegu przedawnienia, której
źródłem było uznanie – właściwe lub niewłaściwe – roszczenia we wcześniejszej
sprawie o zapłatę, czy też że przerwy nie spowodowało zawezwanie pozwanego
do próby ugodowej, d) niewłaściwe zastosowanie art. 481 § 1 k.c. przez
stwierdzenie, że przedawnieniu uległo również roszczenie w zakresie dotyczącym
odsetek, 2) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik
sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c., art. 245 k.p.c i art. 328 § 2 k.p.c., poprzez: a)
nierozważenie zebranego materiału dowodowego, w szczególności, że podstawa
postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie o zapłatę była wadliwa i nie
powinno dojść do prawomocnego umorzenia tego postępowania. Ponadto w
odpowiedzi pozwanego na pozew, piśmie procesowym z 26 października 2001 r. i
z oświadczeń procesowych pozwanego jednoznacznie wynika, że doszło do
8
uznania roszczenia. Pozwany, który długu nie kwestionował, zgłosił jedynie zarzut
potrącenia. Podobnie należy ocenić jego zachowanie w postępowaniu karnym, w
którym niezmiennie przyznawał się do zabrania pieniędzy, b) przekroczenie
granicy oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.).
Wniesiono o: 1) uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w całości, 2) uchylenie
wyroku Sądu Rejonowego z 27 października 2008 r. w części oddalającej
powództwo o odsetki za okres sprzed 27 grudnia 2006 r., 3) orzeczenie co do
istoty sprawy, z zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda kosztów
postępowania za wszystkie instancje, ewentualnie 4) uchylenie obu wyroków i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania za wszystkie instancje.
Wniesiono również o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Wskazano
na istnienie potrzeby wykładni przepisów k.c. i k.p. w zakresie przedawnienia
roszczeń i przerwy biegu przedawnienia.
Wskazano, że problem ten dotyczy w szczególności sytuacji, gdy przed
upływem dziesięcioletniego okresu przedawnienia: 1) pozwany uznał roszczenie w
sprawie o jego zapłatę, zawisłej wskutek pozwu złożonego w lipcu 2000 r.,
zgłaszając jedynie zarzut potrącenia, 2) wniesiony został przez powoda
subsydiarny akt oskarżenia przeciwko pozwanemu o zabór pieniędzy a sprawa
karna zakończona została wyrokiem skazującym, 3) wyrokiem karnym pozwany
zobowiązany został prawomocnie do naprawienia szkody wyrządzonej
przestępstwem przez zapłatę 42 000 zł, który to obowiązek, ze względów
formalnych (zasada reformationis in peius), uchylił Sąd Najwyższy, d) powód
zawezwał pozwanego do próby ugodowej, 4) bezczynność wierzyciela w
dochodzeniu roszczenia usprawiedliwiona była wyjątkowymi okolicznościami.
Mianowicie, po raz pierwszy powód złożył pozew o zapłatę w lipcu 2000 r.
Postępowanie to Sąd zawiesił postanowieniem nie do czasu zakończenia
równolegle toczącej się sprawy karnej przeciwko pozwanemu, z uwagi na
prejudycjalność jej rozstrzygnięcia (art. 177 § 1 pkt. 4 k.p.c., o co wnioskował
powód), lecz na podstawie art. 178 k.p.c. W sytuacji, gdy powód złożył wniosek o
podjęcie postępowania z uwagi na uprawomocnienie się wyroku karnego
skazującego, Sąd Okręgowy umorzył postępowanie. Podkreślono, że w okresie od
9
11 lipca 2000 r. do 20 stycznia 2006 r. powód nie mógł skutecznie dochodzić
roszczenia (art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.).
W uzasadnieniu skargi szczególnie mocno akcentowano, z powołaniem się
na orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyroki z: 15 listopada 2007 r., II CSK 347/07,
LEX nr 345525, 7 marca 2003 r., I CKN 11/01, LEX nr 83834), że do uznania
roszczenia w rozumieniu art. 123 § 1 pkt 2 k.c. dochodzi w każdym wypadku
wyraźnego oświadczenia woli lub też innego zachowania się dłużnika wobec
wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uzasadnienie wyroku pełni ważną rolę procesową, ponieważ umożliwia
sprawowanie nadzoru judykacyjnego. Z tego powodu zarówno Sąd I, jak i II
instancji musi wytłumaczyć motywy rozstrzygnięcia w taki sposób, aby możliwa
była ocena jego prawidłowości.
Wprawdzie naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. nie ma z reguły bezpośredniego
wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest po jego wydaniu
(wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 2009 r., II CSK 153/09, LEX nr
553674), jednak w kwestii naruszenia wskazanego przepisu przez Sąd II instancji i
podniesienia w skardze kasacyjnej tego zarzutu, przyjmuje się, że naruszenie art.
328 § 2 k.p.c. może stanowić uzasadnioną podstawę skargi kasacyjnej, o ile
uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie pozwala na jego kontrolę kasacyjną.
Tylko bowiem w takim wypadku uchybienie art. 328 § 2 k.p.c. może być uznane za
mogące mieć wpływ na wynik sprawy (przykładowo wyroki Sądu Najwyższego z 2
lipca 2009 r., III SK 10/09, LEX nr 551869, z 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX
nr 558303, z 23 lipca 2009 r., II PK 25/09, LEX nr 533082, z 4 listopada 2009 r., I
UK 142/09, LEX nr 564770, z 16 października 2009 r., I UK 129/09, LEX nr
558286, z 9 czerwca 2009 r., II UK 403/08, LEX nr 523551, z 5 czerwca 2009 r., I
UK 21/09, LEX nr 515699).
W apelacji powód podnosił, że pozwany uznał (uznanie właściwe lub
niewłaściwe) roszczenie. Zarzut ten nie został rozpoznany przez Sąd II instancji. Z
uzasadnienia wynika, że skoncentrowano się jedynie na trzech okolicznościach;
wytoczeniu powództwa z 10 lipca 2000 r., zawezwaniu pozwanego do próby
10
ugodowej z 7 kwietnia 2006 r. oraz wniesieniu aktu oskarżenia do Sądu
Rejonowego z 20 kwietnia 2001 r., milczeniem pomijając podnoszoną przez
powoda możliwość zastosowania art. 123 § 1 pkt 2 k.c.
Jakkolwiek można mieć wątpliwości, czy oświadczenia i zachowania
pozwanego w postępowaniu karnym mogły doprowadzić do uznania roszczenia
cywilnoprawnego (podobnie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 9
kwietnia 2009 r., III SA/Wa 2966/08, LEX nr 532668), to jednak zabrakło oceny
działań, na które wskazywał powód w apelacji i następnie w skardze kasacyjnej,
które miałby w jego opinii świadczyć o uznaniu roszczenia.
Zdaniem orzekającego składu jest to brak uniemożliwiający odczytanie
motywów rozstrzygnięcia, który jest wystarczającym powodem uchylenia werdyktu
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania (wyrok Sądu Najwyższego z 26
lipca 2007 r., V CSK 115/07, M. Prawn. 2007, nr 17, s. 930).
Z powyższych przyczyn skarga kasacyjna podlega uwzględnieniu (art. 39815
k.p.c.).