Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 40/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Staryk
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. B.
od uchwały Nr …/2014 z dnia … 2014 r. w przedmiocie przedstawienia wniosku o
powołanie do pełnienia urzędu na dwa wolne stanowiska sędziowskie w Sądzie
Rejonowym w O., ogłoszone w Monitorze Polskim,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 września 2014 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Uchwałą nr …/2014 z dnia … 2014 r. Krajowa Rada Sądownictwa
postanowiła: 1/ przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o
powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w O.
kandydaturę referendarza sądowego I. K. i kandydaturę prokuratora A. P.; 2/ nie
przedstawiać Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w O. kandydatur:
asystent A. B., asystent W. B., asystent M. B., asystent E. D., referendarz T. D.,
2
starszego referendarza I. G., referendarza I. H. G., referendarza Ł. G., asystent A.
K., asystent K. K., referendarz W. K. – S., asystenta Z. M., referendarza P. M.,
referendarz A. M. – R., asystent A. N., referendarza J. P., asystenta T. P.,
referendarz I. R., referendarza Ł. S., asystent I. S., referendarza A. S., asystent A.
S., asystent M. S., referendarza W. Ś., asystent A. T. – K. i asystenta W. W.; 3/
umorzyć postępowanie w zakresie dotyczącym kandydatury J. Z.
W uzasadnieniu uchwały podano, że na dwa wolne stanowiska sędziowskie
w Sądzie Rejonowym w O., ogłoszone w Monitorze Polskim, zgłosiło się
dwudziestu dziewięciu kandydatów. Zespół członków Krajowej Rady Sądownictwa
na posiedzeniu w dniu 17 marca 2014 r. postanowił jednogłośnie rekomendować
Krajowej Radzie Sądownictwa na wakujące stanowiska kandydatury I. K. –
referendarza w Sądzie Rejonowym w S. oraz A. P. – prokuratora Prokuratury
Rejonowej w K.
Krajowa Rada Sądownictwa uznała, że w obecnej procedurze nominacyjnej
najlepszymi kandydatami spośród wszystkich osób ubiegających się o dwa wolne
stanowiska sędziowskie w Sądzie Rejonowym w O. są referendarz I. K. i prokurator
A. P. Rada kierowała się przedstawionymi przez Zespół jej członków
rekomendacjami, uwzględniającymi ocenę kwalifikacji kandydatów, stwierdzając że
są to osoby o wysokich kwalifikacjach zawodowych, sumienne, starannie
wykonujące swoje obowiązki, a ich praca została bardzo dobrze oceniona przez
przełożonych, sędziów wizytatorów, uzyskali też wysokie poparcie środowiska
sędziowskiego. Oboje kandydaci uzyskali pozytywne opinie Kolegium Sądu
Okręgowego w K., a na posiedzeniu Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu
Okręgowego w K. – najwyższe (I. K.) oraz drugie najwyższe (A. P.) poparcie dla
swoich kandydatur. Te okoliczności spowodowały, że w trakcie posiedzenia
Krajowej Rady Sądownictwa w dniu 19 marca 2014 r. na kandydaturę:
 I. K. oddano 19 głosów „za”, 0 głosów „przeciw” i 0 głosów wstrzymujących
się, udzielając tej kandydaturze poparcia bezwzględną większością głosów;
 A. P. oddano 19 głosów „za”, 0 głosów „przeciw” i 0 głosów wstrzymujących
się, udzielając tej kandydaturze poparcia bezwzględną większością głosów;
 A. B. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”;
3
 W. B. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 3 głosy „przeciw” oraz 16
głosów „wstrzymujących się”;
 M. B. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
 E. D. nie oddano głosów „za”, natomiast oddano 7 głosów „przeciw” i 12
głosów „wstrzymujących się”;
 T. D. nie oddano głosów „za”, natomiast oddano 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
 I. G. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
 I. G. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
 Ł. G. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
 A. K. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”;
 K. K. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 6 głosów „przeciw” oraz 13
głosów „wstrzymujących się”;
 W. K. – S. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 6 głosów „przeciw”
oraz 13 głosów „wstrzymujących się”;
 Z. M. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”;
 P. M. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”;
 A. M. – R. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz
18 głosów „wstrzymujących się”;
 A. N. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 4 głosy „przeciw” oraz 15
głosów „wstrzymujących się”;
 J. P. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 3 głosy „przeciw” oraz 16
głosów „wstrzymujących się”;
 T. P. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
4
 I. R. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 4 głosy „przeciw” oraz 15
głosów „wstrzymujących się”;
 Ł. S. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”;
 I. S. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 3 głosy „przeciw” oraz 16
głosów „wstrzymujących się”;
 A. S. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 2 głosy „przeciw” oraz 17
głosów „wstrzymujących się”;
 A. S. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”;
 M. S. nie oddano głosów „za” i głosów „przeciw”, oddano natomiast 19
głosów „wstrzymujących się”;
 W. Ś. nie oddano głosów „za” i głosów „przeciw”, oddano natomiast 19
głosów „wstrzymujących się”;
 A. T. – K. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz
18 głosów „wstrzymujących się”;
 W. W. nie oddano głosów „za”, oddano natomiast 1 głos „przeciw” oraz 18
głosów „wstrzymujących się”.
Od powyższej uchwały odwołanie złożyła A. B., skarżąc ją w części
odnoszącej się do przedstawienia Prezydentowi RP wniosku o powołanie do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego w O. kandydatury A. P.
oraz w odniesieniu do odmowy przedstawienia Prezydentowi RP kandydatury A. B.
na to stanowisko i zarzucając:
1. naruszenie art. 33 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, przez
zaniechanie wszechstronnego rozważenia sprawy na podstawie
udostępnionej dokumentacji, co skutkowało dokonaniem nierzetelnej i
błędnej oceny kwalifikacji skarżącej oraz przekroczeniem zasady swobodnej
oceny kandydatów, które to naruszenie przejawia się w:
 pominięciu okoliczności, że skarżąca od 20 czerwca 2007 r. jest zatrudniona
na stanowisku asystenta sędziego w Sądzie Rejonowym w S. w Wydziale II
Karnym, przez co legitymuje się szerszym zakresem wiedzy i większym
doświadczeniem zawodowym związanym ze stosowaniem prawa karnego,
5
prawa wykroczeń, tudzież procedury karnej i w sprawach o wykroczenia,
przy wykonywaniu zadań z zakresu wymiaru sprawiedliwości, w których to
zadaniach wyraża się istota pracy sędziego,
 pominięciu okoliczności, że skarżąca od 20 czerwca 2007 r. równolegle
świadczy pracę również w Sądzie Rejonowym w S. w Wydziale IV Pracy,
przez co legitymuje się szerszą i bardziej zróżnicowaną wiedzą prawniczą,
tudzież doświadczeniem zawodowym w porównaniu z wiedzą i
doświadczeniem Pana Prokuratora,
 pominięciu korzystnej dla skarżącej opinii Prezesa Sądu Rejonowego w S.,
indywidualnych opinii czterech sędziów Sądu Rejonowego w S., w tym
trzech orzekających w sprawach karnych oraz łącznie sześciu opinii
kwalifikacyjnych sporządzonych przez sędziów Sądu Okręgowego w K. w
sprawach karnych i w sprawach z zakresu prawa pracy,
 przyjęciu, że kandydatura Pana Prokuratora zasługuje na wyróżnienie i jest
lepsza od kandydatury skarżącej ze względu na posiadanie przez tego
kandydata długoletniego, różnorodnego doświadczenia zawodowego i
bardzo wszechstronnej wiedzy merytorycznej, którymi to przymiotami nie
legitymuje się skarżąca, a które to ustalenie pozostaje w sprzeczności z
informacjami dotyczącymi skarżącej wynikającymi z dokumentacji
pozostającej w dyspozycji zespołu członków Rady oraz Krajowej Rady
Sądownictwa,
 pominięciu okoliczności uzyskania przez skarżącą oceny ze studiów
wyższych identycznej z oceną uzyskaną przez Pana Prokuratora oraz
poparcia Kolegium Sądu Okręgowego w K.,
 bezpodstawnym przyjęciu, że skarżąca nie uzyskała nawet zbliżonego
poparcia środowiska sędziowskiego, podczas gdy różnica w wynikach
głosowania Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Okręgowego w K. nad
kandydaturą skarżącej i Pana Prokuratora zamyka się w liczbie zaledwie 9
głosów,
 bezpodstawnym przyjęciu, że skarżąca nie podnosi swoich kwalifikacji
zawodowych, które to ustalenie pozostaje w sprzeczności z informacjami
dotyczącymi skarżącej, wynikającymi z dokumentacji pozostającej w
6
dyspozycji zespołu członków Rady oraz Krajowej Rady Sądownictwa – a
mianowicie opinii sędziów;
2. naruszenie art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa, przez:
 pominięcie przy dokonywaniu oceny kandydatury skarżącej
pierwszorzędnego kryterium kwalifikacji i powiązanego z nim kryterium
doświadczenia zawodowego, co skutkowało nierzetelną oceną kandydatury
skarżącej i bezpodstawnym przyjęciem, że jej kandydatura nie spełnia
kryteriów z art. 35 ust. 2 ustawy w takim stopniu jak kandydatura Pana
Prokuratora,
 przypisaniu zasadniczego znaczenia przy ocenie kandydatury Pana
Prokuratora kryteriom drugorzędnym w porównaniu z kryterium kwalifikacji, a
mianowicie uzyskanej przez niego ocenie z egzaminu prokuratorskiego oraz
poparciu właściwego zgromadzenia ogólnego sędziów,
 zaniechanie odrębnego porównania wyników zastosowania wobec
kandydatów poszczególnych kryteriów oceny, co skutkowało
przekroczeniem granic swobodnego uznania przysługującego Radzie;
3. naruszenie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa, przez sporządzenie uzasadnienia uchwały w sposób
uniemożliwiający poznanie istotnych motywów jej podjęcia.
Odwołująca się wniosła o uchylenie uchwały w zaskarżonym zakresie i
przekazanie sprawy Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.
Analizę prawidłowości zaskarżonej uchwały rozpocząć wypada od
zacytowania treści art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o
Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 126, poz. 714 ze zm., dalej ustawa o
KRS), zgodnie z którym uczestnik postępowania może odwołać się do Sądu
Najwyższego z powodu sprzeczności uchwały Rady z prawem, o ile odrębne
przepisy nie stanowią inaczej. Wynikające z tego przepisu prawo zaskarżenia
7
uchwał Rady dotyczy zatem uchwał podejmowanych w sprawach należących do jej
kompetencji, w tym w wymienionych w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o KRS sprawach o
rozpatrzenie i ocenę kandydatów do pełnienia urzędu na stanowiskach sędziów
Sądu Najwyższego oraz stanowiskach sędziowskich w sądach powszechnych,
sądach administracyjnych i sądach wojskowych. W myśl art. 44 ust. 3 ustawy o
KRS, do postępowania przed Sądem Najwyższym w sprawach z odwołań od
uchwał Rady stosuje się przepisy Kodeku postępowania cywilnego o skardze
kasacyjnej, poza przepisem art. 871
k.p.c., ustanawiającym przymus adwokacko –
radcowski w występowaniu przed tymże Sądem. Odesłanie do przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej implikuje sposób wyznaczenia granic
rozpoznania przez Sąd Najwyższy sprawy zainicjowanej odwołaniem uczestnika
postępowania. Stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje
bowiem skargę kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, a z
urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania.
Odnośnie do granic zaskarżenia należy stwierdzić, że odwołanie dotyczy
punktu 1 uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia … 2014 r., zawierającego
postanowienie o przedstawieniu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej A. P. z
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu
Rejonowego w O. oraz punktu 2 uchwały w zakresie nieprzedstawienia tej treści
wniosku w odniesieniu do odwołującej się. Są to jednocześnie granice rozpoznania
sprawy przez Sąd Najwyższy.
Co zaś się tyczy podstaw odwołania od uchwały Rady, stanowią je
podniesione przez skarżącą zarzuty naruszenia art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 2 i art. 42
ust. 1 ustawy o KRS.
Pozostaje zatem rozważyć zasadność powyższych zarzutów, pamiętając
przy tym, że kognicja Sądu Najwyższego do oceny uchwał Krajowej Rady
Sądownictwa obejmuje wyłącznie badanie, czy uchwała nie pozostaje w
sprzeczności z prawem. Oznacza to, że Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do
merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji kandydata na sędziego (a tym bardziej
jego kontrkandydatów). Przedmiotem badania ze strony Sądu Najwyższego
pozostaje zatem procedura podejmowania uchwały przez Krajową Radę
Sądownictwa, a nie przesłanki, które zadecydowały o jej treści (por. wyroki Sądu
8
Najwyższego z dnia 15 lipca 2009 r., III KRS 7/09 i III KRS 11/09, niepublikowane,
oraz z dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09, ZNSA 2011 nr 11, poz. 93). Jak
zauważył Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2008 r.,
SK 57/06 (OTK – A 2008 nr 4, poz. 63), ani szczególna, konstytucyjna pozycja
ustrojowa KRS, ani fakt, że w postępowaniu przed Radą nie stosuje się przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego, nie odbierają postępowaniu przed Radą
w sprawach indywidualnych, dotyczących powołania na stanowiska sędziowskie,
charakteru postępowania administracyjnego. Przedmiot postępowania w kwestii
oceny kandydata i przedstawienia wniosku o jego powołanie na stanowisko
sędziego ma charakter sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, i jako
taka powinna podlegać kontroli sądowej w zakresie właściwym tego rodzaju
sprawom, tj. pod kątem legalności, przestrzegania stosownych procedur prawnych.
Zgodzić się natomiast należy ze stanowiskiem, że merytoryczna ingerencja sądu w
rozstrzygnięcia Rady byłaby niedopuszczalna, wkraczałaby bowiem w sferę
szczególnego władztwa Rady, wynikającego z samych norm konstytucyjnych.
Jednakże kontrola sądowa przestrzegania praw obywateli, w rozważanym wypadku
praw wynikających z art. 60 Konstytucji RP, tj. prawa równego dostępu do służby
publicznej, a zatem w sprawach prowadzenia naboru na podstawie przejrzystych
kryteriów selekcji kandydatów i obsadzania poszczególnych stanowisk w służbie
publicznej, jest, w myśl art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, konieczna.
W konsekwencji takiego ukształtowania kognicji Sądu Najwyższego w
zakresie kontroli nad postępowaniem dotyczącym przedstawienia Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie sędziego, kontrola sądowa
obejmuje w szczególności badanie, czy Rada przestrzegała w danym
postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydata oraz procedur postępowania
związanych z oceną kandydatury i przedstawiania wniosku Prezydentowi RP.
Analiza tego, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem, obejmuje także
kontrolę przestrzegania przez Radę innych wymagań prawnych, w tym np.
ustawowych warunków powoływania na stanowisko sędziego, sprecyzowanych w
ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity
tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm.) oraz ogólnych reguł proceduralnych
obowiązujących w postępowania przed tym organem, określonych w przepisach
9
rozdziału 3 ustawy o KRS. W żadnym przypadku zakresem kognicji Sądu
Najwyższego nie jest natomiast objęta kontrola wcześniejszych etapów procedury
konkursowej (w tym rzetelności opinii o kandydatach, sporządzonych przez
sędziów wizytatorów) i ocena prawidłowości postępowania niższych organów
samorządu sędziowskiego.
Co do samego trybu postępowania przed Krajową Radą Sądownictwa warto
zauważyć, że art. 33 ust. 1 ustawy o KRS zobowiązuje Radę, aby przed podjęciem
uchwały w indywidualnych sprawach należących do jej kompetencji wszechstronnie
rozważyła sprawę, na podstawie udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień
uczestników postępowania lub innych osób, jeśli zostały złożone. Naruszenie tego
przepisu może zatem polegać na pominięciu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy
okoliczności wynikających z owej dokumentacji lub wyjaśnień, albo dokonaniu
ustaleń sprzecznych z tymże materiałem. W rozpoznawanym przypadku sytuacja
taka nie miała miejsca. Uchwałę podjęto po rozważeniu całokształtu materiału
dowodowego sprawy, dotyczącego wszystkich osób biorących udział w konkursie.
Uchwały Rady w sprawach indywidualnych wymagają uzasadnień, ale
oczywiste jest, że pisemne motywy uchwały nie mogą być powtórzeniem całego
zgromadzonego materiału sprawy. Trzeba więc kierować się w tym zakresie
zdrowym rozsądkiem, mając w szczególności na uwadze funkcje i cele
uzasadnienia. Z punktu widzenia prawnej ochrony interesów poszczególnych
kandydatów należy przyjąć, że Rada nie ma obowiązku szczegółowego opisywania
każdego z nich, wystarczające jest dokładne przedstawienie zwycięzcy konkursu.
Każdy pozostały kandydat zna własną sytuację (oceny egzaminacyjne, wyniki
głosowania w sądzie i opinie), może zatem porównać ją z osiągnięciami kandydata
wybranego przez Radę i samodzielnie ocenić, czy niewybranie go przez Radę było
uzasadnione. Nadto, nie ma podstaw do uznania słuszności tezy, że skoro Rada
nie zamieściła w uzasadnieniu szczegółowej charakterystyki odwołującej się, to tym
samym nie dokonała wnikliwej analizy jej kandydatury, biorąc przy tym pod uwagę
także stanowisko zespołu. Nie przemawiają za tym ani reguły wnioskowania
logicznego ani żadne domniemanie faktyczne. Stąd zarzut skarżącej naruszenia
art. 42 ust. 1 ustawy o KRS jest nieuzasadniony.
10
Z uzasadnienia zaskarżonej uchwały jednoznacznie wynika, iż Krajowa Rada
Sądownictwa rozpatrując kandydatury na wakujące stanowisko sędziowskie wzięła
pod uwagę wszystkie okoliczności dotyczące poszczególnych uczestników
postępowania, rzutujące na ocenę ich predyspozycji do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego, zwłaszcza te, o jakich mowa w art. 35 ust. 2 ustawy o KRS, a
więc kwalifikacje i doświadczenie zawodowe kandydatów, opinie wizytatorów i
przełożonych, rekomendacje oraz wyniki głosowań organów samorządu
sędziowskiego. Warto zauważyć, że ów katalog (adresowany w pierwszej
kolejności do zespołu członków Rady przy sporządzaniu listy rekomendowanych
kandydatów) nie ma wyczerpującego charakteru i - poza wyeksponowaniem
kwalifikacji kandydatów - nie hierarchizuje przymiotów, jakimi powinna odznaczać
się osoba ubiegająca się o to stanowisko. Co do samych kwalifikacji kandydatów
należy podkreślić, że przepis nie precyzuje tego pojęcia. Z pewnością kwalifikacji
nie można utożsamiać tylko z wymaganiami stawianymi kandydatom w przepisach
ustawy o ustroju sądów powszechnych, gdyż te wyznaczają minimum standardów
dla osoby ubiegającej się o stanowisko sędziego. Chodzi raczej o uwzględnienie w
ocenie kandydatów - poza owym ustawowym minimum – dodatkowych elementów
składających się na teoretyczne i praktyczne umiejętności potrzebne do
wykonywania tego zawodu (również od kątem przeznaczenia wolnego etatu
sędziowskiego), jak wyniki ukończenia studiów i egzaminu sędziowskiego,
uzyskane stopnie naukowe, ukończone studia podyplomowe i szkolenia,
reprezentowana w toku wykonywania dotychczasowej pracy i analizowana przez
sędziów wizytatorów oraz przełożonych wiedza prawnicza, sposób organizowania
pracy i wywiązywania się z obowiązków, itp. Aktualnym pozostaje przy tym
ukształtowany na podstawie przepisów dawnej ustawy o KRS z dnia 27 lipca 2001 r.
pogląd judykatury, w myśl którego w przypadku ubiegania się kilku osób o jedno
stanowisko sędziowskie wskazane jest wyjaśnienie w uzasadnieniu uchwały
sytuacji poszczególnych kandydatów w aspekcie zastosowanych przez Radę
kryteriów oceny. Zakres rozważań dotyczących poszczególnych kandydatów może
być zróżnicowany w zależności od potrzeb. Nie jest jednak konieczne
uszeregowanie kandydatów w oparciu o każde z przyjętych kryteriów oceny.
Decyduje ocena całościowa, wynikająca z łącznego zastosowania tych przesłanek
11
(por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 października 2009 r., III KRS 13/09,
ZNSA 2011 nr 1, poz. 93; z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271
i z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 10/10, LEX nr 678015). Wbrew twierdzeniom
odwołującej się, kryteria, jakimi kierowała się Rada, podejmując decyzję o
przedstawieniu Prezydentowi RP konkretnej osoby z wnioskiem o powołanie do
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, są wyraźnie określone w uzasadnieniu
zaskarżonej uchwały i dodatkowo wynikają ze szczegółowego umotywowania
przyczyn dokonanego wyboru zwycięzców konkursu (opis przebiegu ich
dotychczasowej pracy zawodowej, analiza kwalifikacji, oceny sędziów opiniujących,
wyniki głosowania Kolegium Sądu Okręgowego i Zgromadzenia Przedstawicieli).
Jednocześnie podkreślono, że te same wymagania zastosowano wobec
pozostałych uczestników postępowania, z których żaden nie spełnia łącznie tychże
kryteriów w takim stopniu, jak I. K. i A. P. Jednym z elementów owej oceny było zaś
poparcie organów samorządu sędziowskiego. Warto zauważyć, że aczkolwiek
wyniki głosowania na kolegium i zgromadzeniu ogólnym sędziów właściwego sądu
nie wiążą Krajowej Rady Sądownictwa w ocenie kandydata na wolne stanowisko
sędziowskie, to jednak są one istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 ustawy o
KRS i dlatego Rada powinna umotywować swój wybór, gdyby dotyczył on osoby,
która uzyskała mniejsze poparcie środowiska zawodowego (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271). W
niniejszym przypadku zarówno I. K., jak i A. P. uzyskali największe poparcie
organów samorządu sędziowskiego. Odwołująca się zasadniczo nie przedstawiła
żadnych argumentów wskazujących na to, że w większym niż jej kontrkandydat
stopniu spełnia kryteria wyboru na wakujące stanowisko sędziowskie.
Resumując zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały ocena
kandydatur na wolne stanowiska sędziowskie w Sądzie Rejonowym w O. jest
wynikiem wszechstronnego rozważenia przez Krajową Radę Sądownictwa
wszystkich aspektów sprawy oraz zastosowania jednakowych dla uczestników
postępowania i zarazem dozwolonych przepisami ustawy o KRS kryteriów wyboru.
Nie można więc przypisać jej cech dowolności. Czyni to bezzasadnymi zarzuty
odwołującej się dotyczące naruszenia w niniejszej procedurze konkursowej
wskazanych w odwołaniu przepisów ustawy o KRS. Wyklucza to dalszą ingerencję
12
Sądu Najwyższego w dokonany przez Radę wybór kandydata na wolne stanowisko
sędziowskie.
Wobec bezzasadności podstaw i zarzutów odwołania od uchwały Krajowej
Rady Sądownictwa Sąd Najwyższy orzekł o jego oddaleniu z mocy art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS.