Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 51/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Zbigniew Myszka
w sprawie z odwołania T. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych z udziałem zainteresowanej O.
Spółki Akcyjnej z siedzibą w O.
o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 7 października 2014 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 sierpnia 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 14 września 2011 r. odmówił T.
M. prawa do emerytury, ponieważ w ocenie organu rentowego nie wykazała łącznie
15 lat okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
2
Od powyższej decyzji wnioskodawczyni wniosła odwołanie. Podniosła, że
w okresie zatrudnienia w Zakładach Przemysłu Wełnianego O. od 31 grudnia 1981
r. do 30 grudnia 1982 r., w czasie oddelegowania na Oddział Pracy Chronionej z
uwagi na stan ciąży, również wykonywała pracę w warunkach szczególnych, a tym
samym spełnia przesłanki do nabycia emerytury w wieku obniżonym.
Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.
Przypomniał, że pracodawca nie wykazał spornego okresu w świadectwie
wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Zainteresowana O. S.A. w piśmie
procesowym z 22 lutego 2012 r. wyjaśniła, że w okresie od 1 stycznia 1982 r. do 30
czerwca 1982 r. wnioskodawczyni pracowała na stanowisku szwaczki, które nie
było zaliczone do prac w szczególnych warunkach.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z 21 września 2012 r., oddalił odwołanie.
Sąd Okręgowy ustalił, że T.M. (urodzona 21 kwietnia 1956 r.) 9 sierpnia
2011 r. wystąpiła z wnioskiem o przyznanie jej prawa do emerytury. Na dzień 1
stycznia 1999 r. udowodniła łączny staż pracy wynoszący 21 lat, 2 miesiące i 11 dni.
Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawczyni w szczególnych
warunkach wyniósł łącznie 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni. Są to okresy zatrudnienia: od
16 grudnia 1974 r. do 29 sierpnia 1976 r., od 10 listopada 1977 r. do 30 grudnia
1981 r. i od 2 listopada 1989 r. do 31 grudnia 1998 r. w Zakładach Przemysłu
Wełnianego O., na stanowiskach: skręcacz, przewijacz i teksturowacz przędzy.
Wnioskodawczyni przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego, ale złożyła
wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
T. M. była zatrudniona w Zakładach Przemysłu Wełnianego O. w okresie od
16 grudnia 1974 r. do 31 lipca 2011 r. Ze względu na ciążę została przeniesiona 31
grudnia 1981 r. z Wydziału Teksturowni (gdzie pracowała na stanowisku
teksturowacza) do pracy w Oddziale Pracy Chronionej na stanowisko szwaczki,
gdzie pracowała w okresie od 1 stycznia 1982 r. do 30 czerwca 1982 r. będąc w
ciąży. Od 1 lipca do 31 grudnia 1982 r. wnioskodawczyni przebywała na zasiłku
chorobowym i macierzyńskim, 2 sierpnia 1982 r. urodziła syna i skorzystała z
uprawnień z tytułu urodzenia dziecka (urlop macierzyński, następnie urlop
wychowawczy). Oddział Pracy Chronionej, jaki funkcjonował w Zakładach
3
Przemysłu Wełnianego O., był oddziałem, na który przenoszono kobiety w ciąży
pracujące wcześniej na wydziałach produkcyjnych. W oddziale tym, w ramach
produkcji ubocznej zakładu, ciężarne kobiety zajmowały się szyciem przy użyciu
zwykłych maszyn typu Łucznik obrusów, fartuchów gospodarczych, krawatów itp.
Zgodnie z oświadczeniem pracodawcy stanowisko szwaczki w Zakładach
Przemysłu Wełnianego O. nie było zaliczane do prac w szczególnych warunkach.
Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że stanowisko to nie jest również wymienione w
wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze
zm., zwanego dalej „rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.” lub
„rozporządzeniem”) oraz w załączniku nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu
Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach przemysłu
chemicznego i lekkiego.
Sąd Okręgowy powołał się na art. 32 ust. 1 i art. 184 ust. 1 ustawy z 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., zwanej dalej „ustawą o
emeryturach i rentach z FUS”), oraz na § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r., zgodnie z którym pracownik, który wykonywał prace w szczególnych
warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął
wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet oraz ma wymagany okres zatrudnienia,
w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Pracą w warunkach
szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach
wskazanych w załączniku do tego aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Okresy pracy w
warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład
pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w
szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do
przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie
pracy.
Sąd Okręgowy stwierdził, że w sprawie sporne było jedynie czy
wnioskodawczyni posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych
4
warunkach, pozostałe warunki do przyznania jej emerytury w wieku obniżonym
zostały bowiem spełnione. Wnioskodawczyni twierdziła, że legitymuje się
wymaganym okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach i domagała się
zaliczenia do tego okresu pracy w Oddziale Pracy Chronionej w Zakładach
Przemysłu Wełnianego O. w okresie od 1 stycznia 1982 r. do 30 czerwca 1982 r. na
stanowisku szwaczki.
Poza sporem było, że 31 grudnia 1981 r. wnioskodawczyni została
oddelegowana ze względu na ciążę do wykonywania innej, lżejszej pracy na
Oddziale Pracy Chronionej, gdzie pracowała jako szwaczka do momentu
skorzystania ze zwolnienia lekarskiego (od 1 lipca 1982 r.). Sąd Okręgowy uznał,
że począwszy od dnia oddelegowania, tj. 1 stycznia 1982 r., do czasu przejścia na
zwolnienie lekarskie i zasiłek chorobowy, tj. do 30 czerwca 1982 r., T. M.
zaprzestała wykonywania pracy w szczególnych warunkach i rozpoczęła pracę
szwaczki, która nie należy do prac w szczególnych warunkach. Wynika to
jednoznacznie z pisma nadesłanego przez O. S.A., w którym stwierdzono, że
stanowisko szwacz nie jest zaliczane do prac w szczególnych warunkach. Ponadto
Sąd Okręgowy zauważył, że skoro praca w szczególnych warunkach jest
zabroniona przepisami prawa w odniesieniu do kobiet w ciąży, to zasady
logicznego rozumowania nakazują zgodzić się ze stanowiskiem organu rentowego,
że praca wnioskodawczyni w tym okresie (kiedy bezspornie była w ciąży i z tego
względu przeniesiono ją na inne stanowisko) do takich prac nie może być zaliczona.
Ponadto, stanowisko szwacz nie jest wymienione w wykazie A stanowiącym
załącznik nr 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze. W konsekwencji, zdaniem Sądu Okręgowego, wnioskodawczyni nie
spełniła przesłanki wykonywania pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co
najmniej 15 lat i w rezultacie nie nabyła prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1
w związku z art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniosła ubezpieczona, zarzucając
niewłaściwą interpretację art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych i niezaliczenie okresu od 31 grudnia 1981 r.
do 30 czerwca 1982 r. jako okresu pracy w szczególnych warunkach lub
5
w szczególnym charakterze. Ponadto, zdaniem skarżącej, stan ciąży, okres
pobierania zasiłku chorobowego i macierzyńskiego z tego powodu, nie powinny być
wykluczone z okresu prac w szczególnych warunkach. Zdaniem apelującej, jej były
pracodawca O. S.A. wydał nieprawidłowej treści świadectwo pracy w szczególnych
warunkach.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 14 sierpnia 2013 r., oddalił apelację.
Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawczyni
w szczególnych warunkach wyniósł łącznie 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni. Sąd
Apelacyjny uznał, że spór dotyczył wyłącznie oceny okresu pracy wnioskodawczyni
od 31 grudnia 1981 r. do 30 czerwca 1982 r. Ponieważ w tym czasie
wnioskodawczyni pozostawała w zatrudnieniu i jego uwzględnienie dałoby w sumie
15 lat pracy w szczególnych warunkach, bezprzedmiotowe są zarzuty apelującej
dotyczące nieuwzględnienia okresów zwolnień lekarskich przed urodzeniem
dziecka, okresu urlopu macierzyńskiego i urlopu wychowawczego. Ewentualna
ocena okresu zwolnienia lekarskiego udzielonego w trakcie wykonywania od 1
stycznia 1982 r. pracy na stanowisku szwaczki (i następujących po nim kolejnych
okresów niewykonywania pracy z powodu urodzenia dziecka) jest również
uzależniona od ustalenia charakteru pracy na tym stanowisku.
Przedmiot sporu nie odnosi się do ustalenia rodzaju pracy wykonywanej
przez wnioskodawczynię w spornym okresie, tylko do oceny czy praca na
stanowisku szwaczki w Oddziale Pracy Chronionej spełnia przesłanki pracy w
szczególnych warunkach.
Od 31 grudnia 1981 r. do 30 grudnia 1982 r. wnioskodawczyni została
przeniesiona z wykonywanej dotąd pracy teksturowacza do innej pracy na Oddziale
Pracy Chronionej, gdzie pracowała jako szwaczka do momentu skorzystania ze
zwolnienia lekarskiego (od 1 lipca 1982 r.). Ze świadectwa wykonywania pracy w
szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę oraz wykazu stanowisk
pracy w Zakładach Przemysłu Wełnianego O., na których praca wykonywana była
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wynika jednoznacznie,
że sporne stanowisko szwaczki na Oddziale Pracy Chronionej nie zostało zaliczone
do prac w szczególnych warunkach.
6
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego decydującą rolę w
analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień
emerytalnych ma możliwość zakwalifikowania jej pod którąś z pozycji
wymienionych w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 14 września
2007 r., III UK 27/07; z 19 września 2007 r., III UK 38/07; z 6 grudnia 2007 r., III UK
66/07; z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07 i z 24 marca 2009 r., I PK 194/08).
Zajmowane przez wnioskodawczynię stanowisko szwaczki zatrudnionej przy szyciu
konfekcji – obrusów, fartuchów, krawatów – nie zostało ujęte w wykazie A
stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
Zasady logicznego rozumowania przemawiają przeciwko zaliczeniu okresu pracy
kobiety w ciąży do prac w szczególnych warunkach, ponieważ co do zasady praca
kobiet w ciąży w szczególnych warunkach jest zabroniona przepisami prawa, a
poza sporem jest, że wnioskodawczyni była w ciąży i z tego względu przeniesiono
ją na inne stanowisko pracy.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego wniosła wnioskodawczyni,
zaskarżając wyrok ten w całości. Skarga kasacyjna została oparta na podstawach:
1) naruszenia przepisów postępowania: art. 378 § 1 k.p.c. przez nierozpoznanie
sprawy w granicach apelacji w zakresie dotyczącym zarzutów odnoszących się do
nieuwzględnienia okresów zwolnień lekarskich i okresu urlopu macierzyńskiego
(niezliczenia ich do okresów pracy w szczególnych warunkach); 2) naruszenia
prawa materialnego: (-) § 2 ust. 1 w związku z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, przez
błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że ocena okresu zwolnienia lekarskiego
(i następujących po nim kolejnych okresów niewykonywania pracy z tytułu
urodzenia dziecka) udzielonego w trakcie wykonywania od 1 stycznia 1982 r. pracy
na stanowisku szwaczki jest również uzależniona od ustalenia charakteru pracy na
tym stanowisku, a w konsekwencji niezaliczenie do okresu zatrudnienia w
szczególnych warunkach, wymaganego do nabycia prawa do emerytury w wieku
obniżonym, okresu zatrudnienia, podczas którego pracownik nie wykonywał pracy,
a za który otrzymał świadczenia z ubezpieczenia społecznego w związku z chorobą
7
i macierzyństwem, przypadającego przed 15 listopada 1991 r.; (-) art. 184 ust. 1 pkt
1 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przez niewłaściwe zastosowanie polegające
na przyjęciu, że ubezpieczona nie spełnia przesłanki osiągnięcia okresu
zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego w przepisach
dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla
kobiet.
Skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu
Apelacyjnego oraz uchylenie w całości wyroku Sądu Okręgowego z 21 września
2012 r., i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego rozpoznania i
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podniosła, że Sąd Apelacyjny w
zaskarżonym wyroku błędnie uzależnił ocenę okresu zwolnienia lekarskiego w
okresie ciąży (i następujących po nim kolejnych okresów niewykonywania pracy z
tytułu urodzenia dziecka), udzielonego w trakcie wykonywania przez pracownicę
pracy na stanowisku niebędącym pracą w warunkach szczególnych, po
przeniesieniu jej na podstawie art. 179 k.p. ze stanowiska pracy w warunkach
szczególnych w związku ze stanem ciąży, od ustalenia charakteru pracy na tym
stanowisku, a w konsekwencji nie zaliczył do okresu zatrudnienia w szczególnych
warunkach, wymaganego do nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym,
okresu zatrudnienia, przypadającego przed 15 listopada 1991 r., podczas którego
nie wykonywała pracy, otrzymała jednak świadczenia z ubezpieczenia społecznego
w związku z chorobą i macierzyństwem. Stanowisko Sądu Apelacyjnego jest
sprzeczne ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 5 listopada
2012 r., II UK 82/12 (OSNP 2013 nr 19-20, poz. 230). Niezaliczenie przez sąd
drugiej instancji do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów niezdolności
do pracy, w których wnioskodawczyni pobierała świadczenia z ubezpieczenia
społecznego (zasiłek chorobowy, zasiłek macierzyński) pozostaje w sprzeczności
również z innymi orzeczeniami Sądu Najwyższego, w których Sąd Najwyższy
zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych, wymaganego do uzyskania
emerytury w wieku obniżonym, okresy niezdolności do pracy, w których
ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy lub macierzyński (uchwała Sądu
8
Najwyższego z 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03, OSNP 2004 nr 5, poz. 87,
wyroki Sądu Najwyższego: z 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581; z 17
września 2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008 nr 21-21, poz. 328; z 30 stycznia
2008 r., I UK 204/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 106; z 16 lipca 2009 r., II UK 388/08,
LEX nr 533107).
Skarżąca podniosła, że wniosek o uchylenie w całości także wyroku Sądu
Okręgowego i przekazanie temu sądowi sprawy do ponownego rozpoznania
uzasadniony jest z uwagi na to, że Sąd pierwszej instancji, podobnie jak Sąd
drugiej instancji, nie dokonał oceny okresu zwolnienia lekarskiego i następujących
później okresów korzystania przez ubezpieczoną ze świadczeń w związku z
urodzeniem dziecka, co stanowiło istotę sprawy, a także nie dokonał dokładnych
ustaleń faktycznych co do poszczególnych okresów korzystania ze świadczeń z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, których prawidłowe
ustalenie i zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych przesądza o
przyznaniu emerytury w obniżonym wieku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ma uzasadnione podstawy. Dotyczy to w szczególności
zarzutu naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe jego zastosowanie
polegające na przyjęciu, że skarżąca (ubezpieczona) nie spełnia przesłanki okresu
zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego do nabycia prawa do
emerytury w wieku obniżonym (niższym niż 60 lat dla kobiet). Uzasadniony jest w
szczególności zarzut błędnej oceny, z punktu widzenia spełnienia przesłanki
zatrudnienia w szczególnych warunkach, okresu pozostawania skarżącej w
zatrudnieniu mimo nieświadczenia pracy – najpierw, poczynając od 1 lipca 1982 r.,
okresu korzystania ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą i pobierania zasiłku
chorobowego z tego tytułu, a następnie od 2 sierpnia 1982 r., już po urodzeniu
dziecka, okresu urlopu macierzyńskiego związanego z pobieraniem zasiłku
macierzyńskiego.
Sąd ubezpieczeń społecznych ma obowiązek zweryfikowania, czy
ubezpieczony ubiegający się o świadczenie z ubezpieczenia społecznego spełnia
9
wszystkie ustawowe warunki pozwalające na ustalenie, że przysługuje mu prawo
do tego świadczenia. W rozpoznawanej sprawie istotną kwestią wymagającą
rozstrzygnięcia było zaliczenie do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
okresów niewykonywania przez pracownicę pracy z powodu niezdolności do pracy
związanej z ciążą (w rozpoznawanej sprawie od 1 lipca do 1 sierpnia 1982 r.) oraz
urlopu macierzyńskiego po urodzeniu dziecka (w rozpoznawanej sprawie od 2
sierpnia do 31 grudnia 1982 r.) w sytuacji, gdy okresy te poprzedzało odsunięcie
pracownicy w ciąży od pracy w szczególnych warunkach i przeniesienie jej (od 1
stycznia 1982 r.) na czas ciąży do innej, lżejszej pracy na podstawie art. 179 k.p.
Sąd Apelacyjny nieprawidłowo uznał, że spór dotyczył wyłącznie oceny
okresu wykonywania przez wnioskodawczynię pracy szwaczki na oddziale Pracy
Chronionej od 1 stycznia do 30 czerwca 1982 r. (łącznie przez 6 miesięcy) po
przeniesieniu jej do innej, lżejszej pracy niewzbronionej kobietom w ciąży.
Ponieważ w tym czasie wnioskodawczyni pozostawała w zatrudnieniu i jego
uwzględnienie dawałoby w sumie 15 lat pracy w szczególnych warunkach, za
bezprzedmiotowe Sąd Apelacyjny uznał zarzuty apelacji dotyczące
nieuwzględnienia okresów zwolnień lekarskich przed urodzeniem dziecka (od 1
lipca 1982 r.), okresu urlopu macierzyńskiego (od 2 sierpnia 1982 r.) i urlopu
wychowawczego. W ocenie Sądu Apelacyjnego ewentualna ocena okresu
zwolnienia lekarskiego udzielonego w czasie wykonywania od 1 stycznia 1982 r.
pracy na stanowisku szwaczki (i następujących po nim kolejnych okresów
niewykonywania pracy z powodu urodzenia dziecka) jako okresu pracy w
szczególnych warunkach jest bowiem uzależniona od ustalenia charakteru pracy na
tym stanowisku. Skoro wnioskodawczyni „przeszła” na zasiłek chorobowy, a potem
urlop macierzyński, ze stanowiska pracy szwaczki (jako stanowiska niezaliczanego
do pracy w szczególnych warunkach), to całego okresu przeniesienia na inne
stanowisko pracy na podstawie art. 179 k.p., okresu zwolnienia lekarskiego przed
urodzeniem dziecka, okresu urlopu macierzyńskiego i urlopu wychowawczego nie
można zaliczyć do okresu pracy w szczególnych warunkach.
Stanowisko Sądu Apelacyjnego jest tylko częściowo trafne – co do
niezaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu wykonywania
innej pracy po przeniesieniu kobiety w ciąży na podstawie art. 179 k.p. do pracy
10
niewzbronionej kobietom w ciąży oraz okresu urlopu wychowawczego. Co do
niezaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu niezdolności do
pracy związanej z ciążą, a zwłaszcza okresu urlopu macierzyńskiego, stanowisko
Sądu Apelacyjnego nie uwzględnia poglądów prezentowanych w najnowszym
orzecznictwie Sądu Najwyższego, przede wszystkim w wyroku z 5 listopada 2012 r.,
II UK 82/12 (OSNP 2013 nr 19-20, poz. 230), w którym zaliczono do okresu pracy w
szczególnych warunkach, uprawniającego do emerytury na podstawie art. 184
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, okres urlopu
wypoczynkowego i urlopu macierzyńskiego kobiety, która pracowała na stanowisku
zaliczanym do pracy w warunkach szczególnych, a następnie została w związku z
ciążą na podstawie art. 179 k.p. przeniesiona do pracy na inne stanowisko,
niezaliczane do stanowisk pracy w warunkach szczególnych, po czym po urodzeniu
dziecka korzystała z urlopu macierzyńskiego i pobierała świadczenie z
ubezpieczenia społecznego w postaci zasiłku macierzyńskiego, a następnie urlopu
wypoczynkowego. Sąd Najwyższy orzekający w sprawie II UK 82/12 nie miał
wątpliwości, że przeniesienie kobiety w ciąży ze stanowiska pracy w szczególnych
warunkach do lżejszej pracy, niebędącej pracą w szczególnych warunkach, nie
powoduje wyłączenia ze stażu pracy w szczególnych warunkach następującego
później okresu urlopu macierzyńskiego. Pogląd ten zasługuje na aprobatę, dlatego
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym obecną sprawę podziela go i
podtrzymuje. Kobieta zatrudniona na stanowisku pracy zaliczanym do pracy w
szczególnych warunkach, wzbronionej kobietom w ciąży, musi być przeniesiona do
innej pracy na podstawie art. 179 k.p. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że
jeśli po skorzystaniu z uprawnień związanych z urodzeniem dziecka wraca do pracy
na stanowisko zaliczane do pracy w szczególnych warunkach, powinna mieć
zaliczone do okresu zatrudnienia w tych warunkach okresy pobierania zasiłku
chorobowego oraz zasiłku macierzyńskiego związane z ciążą i macierzyństwem.
Niezaliczenie przez Sąd Apelacyjny do stażu pracy w warunkach
szczególnych okresów niezdolności do pracy, w których wnioskodawczyni pobierała
świadczenia z ubezpieczenia społecznego (najpierw zasiłek chorobowy, potem
zasiłek macierzyński) nie uwzględnia także innych orzeczeń Sądu Najwyższego, w
których zaliczono do stażu pracy w szczególnych warunkach, wymaganego do
11
nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym, okresy niezdolności do pracy, w
których ubezpieczony pobierał zasiłek chorobowy lub macierzyński (por. uchwałę
Sądu Najwyższego z 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03, OSNP 2004 nr 5, poz. 87,
wyroki Sądu Najwyższego: z 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581; z 17
września 2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008 nr 21-21, poz. 328; z 30 stycznia
2008 r., I UK 204/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 106; z 16 lipca 2009 r., II UK 388/08,
LEX nr 533107). Jako przykład zaliczenia okresu pobierania zasiłku chorobowego i
zasiłku macierzyńskiego do okresu pracy w szczególnych warunkach można
przywołać stanowisko Sąd Najwyższego przedstawione w wyroku z 21 maja
2009 r., II UK 370/08 (OSNP 2011 nr 1-2, poz. 20), w którym stwierdzono, że w
orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, iż do okresu pracy w
szczególnym charakterze (w tym przypadku pracy nauczyciela) wlicza się okresy
nieobecności w pracy spowodowane czasową niezdolnością do pracy, urlopem
macierzyńskim i urlopem dla poratowania zdrowia (np. uchwała z 27 listopada
2003 r., III UZP 10/03, OSNP 2004 nr 5, poz. 87 oraz wyrok z 30 lipca 2003 r., II UK
323/02, OSNP 2004 nr 11, poz. 197).
W uchwale z 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03, Sąd Najwyższy uznał, że
do okresu pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze, wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania
tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia
17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania
emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.).
W następstwie tej uchwały doszło do zmiany pierwotnego brzmienia art. 32 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS przez dodanie od 1 lipca 2004 r. ust. 1a, zgodnie
z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze nie uwzględnia się: 1) okresów niewykonywania pracy, za
które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub
świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa;
2) okresów, w których na mocy szczególnych przepisów pracownik został
zwolniony ze świadczenia pracy, z wyjątkiem okresu urlopu wypoczynkowego. Z
12
dniem 1 listopada 2005 r. została uchylona regulacja z pkt 2 i pozostała regulacja z
pkt 1 ust. 1a art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
W rozpoznawanej sprawie chodzi o okresy sprzed 14 listopada 1991 r.,
dlatego do sytuacji skarżącej nie ma zastosowania wyłączenie wprowadzone przez
dodanie do art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ust. 1a pkt 1 ustawą z
dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 121, poz. 1264).
Orzecznictwo Sądu Najwyższego poszło w kierunku zrównania sytuacji
pracowników, którzy nie wykonywali pracy, pobierając świadczenia z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, także przed zmianą wprowadzoną
ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r., co pozwala zaliczyć do pracy w szczególnych
warunkach okresy niezdolności do pracy sprzed 1 lipca 2004 r. jako daty
wprowadzenia nowej regulacji – dodania ust. 1a do art. 32 ustawy o emeryturach i
rentach z FUS (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 16 lipca 2009 r., II UK 388/08,
LEX nr 533107; z 21 maja 2009 r., II UK 370/08, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 20;
z 17 września 2007 r., III UK 51/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 328; z 30 stycznia
2008 r., I UK 204/07, OSNP 2009 nr 7-8, poz. 106; z 6 stycznia 2009 r., I UK
194/08, LEX nr 737378). Wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w
art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okresu wykonywania pracy w
szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu
wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy
obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 23
kwietnia 2010 r., II UK 313/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 260; z 13 lipca 2011 r.,
I UK 12/11, LEX nr 989126; z 18 lipca 2007 r., I UK 62/07, OSNP 2008 nr 17-18,
poz. 269).
W art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS chodzi o pracę w
szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów sprzed 1 stycznia 1999 r.,
ponieważ to na ten dzień ubezpieczony powinien posiadać pełny okres zatrudnienia
w szczególnych warunkach, wymagany w przepisach dotychczasowych. Nie
oznacza to jednak, że późniejszy przepis art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS jest bez znaczenia dla wykładni pojęcia okresów pracy w
warunkach szczególnych przed 1 stycznia 1999 r. Nie można odmówić
13
ubezpieczonym, od których już na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaga się pełnego
okresu pracy w szczególnych warunkach, prawa do zaliczenia do okresów pracy w
szczególnych warunkach niektórych okresów niewykonywania pracy (pobierania
wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku chorobowego i macierzyńskiego). Przy
wprowadzanym systemowo ograniczaniu emerytur w wieku obniżonym (z tytułu
pracy w szczególnych warunkach) w perspektywie emerytur pomostowych nie
można pominąć ubezpieczonych, którzy już na 1 stycznia 1999 r. wypracowali 15
lat w szczególnych warunkach, choć urodzili się po 31 grudnia 1948 r. Regulacja z
art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ma zatem zastosowanie
do kręgu ubezpieczonych objętych art. 184 ustawy, którzy mogą zaliczyć do pracy
w szczególnych warunkach okresy niewykonywania pracy, za które otrzymali przed
14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa.
Wprowadzenie art. 32 ust. 1a ustawy potwierdza, że § 2 rozporządzenia z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie jest regulacją
wyłączną (zamkniętą) w kwestii przesłanki wykonywania stałej pracy w
szczególnych warunkach. Nie jest to regulacja pozwalająca na wykluczenie innego
stanowiska, mającego zwłaszcza oparcie w akcie wyższego rzędu (ustawie). Nie
można wobec tego przyjąć, że skoro § 2 rozporządzenia nie dopuszcza wyjątków,
to żadne okresy niewykonywania pracy nie mogą być zaliczane do stażu pracy w
szczególnych warunkach. Przed wprowadzeniem regulacji z art. 32 ust. 1a taki
kierunek wykładni potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 27 listopada 2003 r.,
III UZP 10/03, choć odnosiła się ona tylko do zasiłku chorobowego w czasie
zatrudnienia w szczególnych warunkach.
Prowadzi to do wniosku, że odmowa zaliczenia skarżącej okresu zwolnienia
lekarskiego z powodu choroby (pobierania zasiłku chorobowego) przed urodzeniem
dziecka oraz okresu urlopu macierzyńskiego po jego urodzeniu do okresu pracy w
szczególnych warunkach nie była prawidłowa. Zauważyć należy, że pozwany organ
rentowy uznał skarżącej łącznie 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni pracy w szczególnych
warunkach, natomiast okres zwolnienia lekarskiego (pobierania zasiłku
chorobowego) przed urodzeniem dziecka oraz okres urlopu macierzyńskiego
14
wynosił – według ustaleń Sądu Okręgowego – 6 miesięcy (od 1 lipca do 31 grudnia
1982 r.), co łącznie składało się na ponad 15 lat. Urlop macierzyński nie jest zwykłą
niezdolnością do pracy i inna wykładnia, odmawiająca zaliczenia okresu urlopu
macierzyńskiego do okresu pracy w szczególnych warunkach, mogłaby się spotkać
z zarzutem dyskryminacji (ze względu na płeć i uprawnienia kobiety związane z
ciążą i urodzeniem dziecka). Nie tylko z tego punktu widzenia okres zasiłku
macierzyńskiego różni się od okresu zasiłku chorobowego. Poprzednio był to okres
zatrudnienia (art. 11 ust. 1 ustawy z 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
pracowników), a potem zasiłek macierzyński był i jest okresem składkowym (art. 2
ust. 1 pkt 5 ustawy 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o
zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw i art. 6 ust. 1
pkt 7 ustawy 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych).
Należy również podzielić stanowisko Sądu Najwyższego, które nakazuje
każdorazowo ocenić przyczynę niezaliczenia okresu niewykonywania pracy do
okresu pracy w szczególnych warunkach. Na przykład, w orzecznictwie przyjęto, że
okres pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze w szczególnych warunkach w
rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze może obejmować również czas krótkotrwałych,
koniecznych szkoleń pracownika, zwłaszcza wstępnych (wyrok Sądu Najwyższego
z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75).
Słusznie uznał Sąd Apelacyjny, że brak jest podstaw do zaliczenia do okresu
zatrudnienia w szczególnych warunkach czasu przeniesienia pracownicy do
wykonywania innej pracy z powodu ciąży na podstawie art. 179 k.p. Trzeba
zauważyć, że wykonywana jest wówczas inna praca (dozwolona dla kobiet w ciąży),
która z założenia nie może być uciążliwa (szkodliwa). Jest to ograniczone w czasie
inne zatrudnienie niż praca w szczególnych warunkach (ze względu na rodzaj pracy
wzbronionej kobietom w ciąży) z prawem do wyrównania wynagrodzenia. Odrębna
regulacja wynikająca z ochrony pracy kobiet przy jednocześnie odrębnej regulacji
dotyczącej emerytury za pracę w szczególnych warunkach przemawia za
niewliczaniem tego okresu do okresu pracy w szczególnych warunkach,
15
uprawniającego do wcześniejszej emerytury, nawet gdy pracownica po
zakończeniu okresu ochronnego (po urodzeniu dziecka, urlopie macierzyńskim i
urlopie wychowawczym) powraca do poprzedniego zatrudnienia w szczególnych
warunkach.
Podkreślenia wymaga, że do okresu zatrudnienia w szczególnych
warunkach może być zaliczony jedynie okres niewykonywania pracy, za który
pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa. Do okresu zatrudnienia w szczególnych
warunkach nie zalicza się zatem urlopu wychowawczego (wyrok Sądu
Najwyższego z 23 kwietnia 2013 r., I UK 561/12, LEX nr 1324260). Okres pracy w
szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odnosi się do okresu
faktycznego wykonywania takiej pracy, z pominięciem okresów wyłącznie
formalnego pozostawania w zatrudnieniu, w których pracownik – zgodnie z treścią
łączącego go z pracodawcą stosunku pracy – zajmuje stanowisko, z którym łączy
się wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
lecz w rzeczywistości pracy tej nie wykonuje, a tym samym nie jest narażony na
uciążliwość związaną z warunkami lub charakterem pracy. Okres niewykonywania
pracy nie wpływa zatem na szybszą utratę zdolności pracownika do zarobkowania.
Skoro przez pracę w szczególnych warunkach rozumie się wykonywanie takiej
pracy, a nie pozostawanie w stosunku pracy, to nie ma podstaw do zaliczenia
urlopu wychowawczego do okresu pracy w szczególnych warunkach, skoro
pracownik w czasie tego urlopu jest zwolniony z obowiązku świadczenia takiej
pracy w takich, szczególnych warunkach. Wyjątek pozwalający na zaliczenie
okresów niewykonywania pracy do okresu pracy w szczególnych warunkach
obejmuje tylko okres pobierania wynagrodzenia i świadczeń z ubezpieczenia
społecznego związanych z ciążą i macierzyństwem.
Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawczyni
w szczególnych warunkach wyniósł łącznie 14 lat, 6 miesięcy i 28 dni. Sąd
Apelacyjny uznał, że spór dotyczył wyłącznie oceny okresu pracy wnioskodawczyni
od 31 grudnia 1981 r. do 30 czerwca 1982 r. Tymczasem spór dotyczył także
okresu od 1 lipca do 31 grudnia 1982 r., kiedy to wnioskodawczyni przebywała na
zwolnieniu lekarskim, pobierając zasiłek chorobowy, a następnie na urlopie
16
macierzyńskim, pobierając zasiłek macierzyński. Sąd Apelacyjny nie uwzględnił
tych okresów pozostawania w zatrudnieniu bez wykonywania pracy, za które
wnioskodawczyni otrzymała świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa. Z przedstawionych wcześniej rozważań wynika natomiast,
że to ten okres powinien być przedmiotem oceny Sądu przy ponownym
rozpoznaniu sprawy. Uzasadnia to pośrednio także kasacyjny zarzut naruszenia
art. 378 § 1 k.p.c.
W przedstawionych okolicznościach należało podzielić zarzuty skarżącej, że
stanowisko Sądu Apelacyjnego wyrażone w zaskarżonym wyroku wynika z błędnej
wykładni § 2 ust. 1 w związku z § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, w związku z niezaliczeniem
do okresu pracy w szczególnych warunkach okresów niezdolności do pracy, za
które wnioskodawczyni otrzymała świadczenia z ubezpieczenia społecznego w
razie choroby i macierzyństwa przed 14 listopada 1991 r., następujących
bezpośrednio po przeniesieniu jej na podstawie art. 179 k.p. do innej pracy
niewzbronionej kobietom w ciąży.
Zarzuty skargi kasacyjnej uzasadniały uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Z tych przyczyn orzeczono jak w
sentencji, na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. oraz art. 39821
i art. 108 § 2 k.p.c. Nie
uwzględniono wniosku skarżącej o uchylenie także wyroku Sądu pierwszej instancji,
ponieważ zebrany materiał dowodowy pozwala na wyrokowanie przez Sąd
Apelacyjny i brak jest podstaw do zastosowania art. 386 § 4 k.p.c.