Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 35/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 listopada 2014r.
skargi S. K. – P.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 7 maja 2013r., wydanego
w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości
położonej przy ul. C. 18 w P.
przeciwko S. K. – P.
o zapłatę,
odrzuca skargę i oddala wniosek strony powodowej
o zasądzenie kosztów postępowania skargowego.
2
UZASADNIENIE
Skarga S. K.-P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 7 maja 2013 r. podlegała odrzuceniu z
następujących powodów.
Art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku. Stosownie do tego
przepisu skarga powinna zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona
ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie
jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżony wyrok jest niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody
spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga dotyczy oraz wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe.
Przyczyną odrzucenia skargi a limine jest niespełnienie przez skarżącą
wymagania konstrukcyjnego ujętego w art. 4245
§ 1 pkt 3 i 5 k.p.c.
Wymaganie konstrukcyjne ujęte w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. jest wyraźnie
wyodrębnione od przytoczenia podstaw skargi i ich uzasadnienia (art. 4245
§ 1 pkt
2 k.p.c.). Przy takiej konstrukcji przepisu jest niewątpliwe, że skarga musi zawierać
każdy z tych elementów, przedstawiony osobno. Jak wielokrotnie wskazywał Sąd
Najwyższy, może się zdarzyć, że naruszenie tych samych przepisów prawa
materialnego lub przepisów postępowania będzie stanowiło jednocześnie podstawę
skargi (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.) i powodowało niezgodność orzeczenia z prawem
(art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.) - okoliczność ta nie uchyla jednak obowiązku strony
wnoszącej skargę wypełnienia obydwu wymagań konstrukcyjnych przewidzianych
dla skargi w art. 4245
§ 1 k.p.c. (zob. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
24 lipca 2006 r., IV CNP 55/06, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
29 listopada 2006 r., II CNP 65/06, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 23 sierpnia 2007 r., I BP 24/07, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 19 czerwca 2008 r., II BU 2/08, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 6 listopada 2008 r., I BP 11/08, nie publ.).
3
Na marginesie należy podnieść, że Trybunał Konstytucyjny orzekł w wyroku
z dnia 12 lipca 2011 r., SK 49/08, (OTK-A 2011, nr 6, poz. 55), że art. 4248
§ 1
w zw. z art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. w zakresie, w jakim przewiduje odrzucenie –
bez wezwania do usunięcia braków - skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia niespełniającej wymogu wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, jest zgodny z art. 45 ust. 1
w związku z art. 2 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Wymaganie konstrukcyjne ujęte w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. także nie zostało
spełnione. Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że powyższy przepis nakłada
na podmiot wnoszący skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku obowiązek wykazania w drodze odrębnego,
wyczerpującego i niebudzącego wątpliwości wywodu prawnego, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Skarżącego obciąża zatem obowiązek przedstawienia analizy prawnej
przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie jest
niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku.
Skarżący musi wykazać (a nie: „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”),
że wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe. Okoliczności te musi więc przekonująco przedstawić i uzasadnić
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2014 r., IV CNP 65/13,
nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013 r., III CNP
23/13, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2013 r., V CNP
34/12, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2012 r., V CNP
83/11, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2011 r.,
II CNP 16/11, nie publ.).
Z powyższych względów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na
podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
Wniosek przeciwnika procesowego o zasądzenie kosztów postępowania
skargowego należy oddalić, ponieważ odpowiedź została wniesiona po terminie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że nie stanowi
odpowiedzi na skargę tak nazwane pismo procesowe, wniesione po upływie
ustawowego terminu do dokonania tej czynności. W konsekwencji, nie wywołuje
4
ono skutków w zakresie zawartego w nim wniosku o zasądzenie kosztów
zastępstwa procesowego w postępowaniu skargowym, obejmujących sporządzenie
i wniesienie odpowiedzi na skargę (art. 167 k.p.c. w zw. z art. 42412
k.p.c. i art. 3987
§ 1 k.p.c.) (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN
1071/00, OSNC 2003, nr 9, poz. 120; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca
2003 r., V CKN 1733/00, nie publ.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 r.,
IV CKN 113/01, nie publ.; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia
2014 r., III SK 38/13, nie publ.).

II CNP 35/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia