Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 84/14
UCHWAŁA
Dnia 26 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Barbara Myszka
Protokolant Bożena Kowalska
w sprawie z wniosku T. Ł.
przy uczestnictwie W. Ł.
o podział majątku wspólnego,
po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym
w dniu 26 listopada 2014 r.,
zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w L.
postanowieniem z dnia 9 lipca 2014 r.,
"Czy roszczenie między byłymi małżonkami o zwrot wydatków
poniesionych, po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, z tytułu
opłat eksploatacyjnych związanych ze spółdzielczym własnościowym
prawem do lokalu wchodzącym w skład majątku wspólnego, jest
roszczeniem o świadczenie okresowe?"
podjął uchwałę:
Roszczenie między byłymi małżonkami o zwrot wydatków
poniesionych po ustaniu wspólności majątkowej z tytułu opłat
eksploatacyjnych związanych ze spółdzielczym własnościowym
prawem do lokalu, wchodzącym w skład majątku wspólnego, nie
jest roszczeniem o świadczenia okresowe.
2
UZASADNIENIE
Przedstawione zagadnienie powstało w postępowaniu o podział majątku
wspólnego, którego składnikiem było spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
mieszkalnego. Uczestnik domagał się od wnioskodawczyni zapłaty na jego rzecz
połowy kwoty, którą świadczył spółdzielni mieszkaniowej tytułem opłat
eksploatacyjnych związanych z korzystaniem z tego mieszkania w okresie od
1 stycznia 1999 r. do 1 stycznia 2005 r. Sąd Rejonowy ustalił, że wspólność
ustawowa między małżonkami ustała z dniem 1 stycznia 1999 r. w wyniku jej
zniesienia z data wsteczną wyrokiem z 2000 r., a rozwód ich małżeństwa został
orzeczony prawomocnie 17 maja 2005 r. Mając na uwadze datę ustania wspólności
majątkowej Sąd Rejonowy na podstawie art. 5 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia
17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 162, poz. 1691) zastosował przepisy kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej tą ustawą.
Żądanie zwrotu połowy wydatków poniesionych przez uczestnika w okresie
od 1 stycznia 1999 r. do 1 stycznia 2005 r. z tytułu opłat eksploatacyjnych
na rzecz spółdzielni mieszkaniowej zakwalifikował jako roszczenia powstałe
w czasie, kiedy małżonkowie nie pozostawali już we wspólności majątkowej,
a więc nie objęte art. 45 § 1 k.r.o., do którego należy zastosować przepisy
o współwłasności w częściach ułamkowych. Przyjął za uzasadniony podniesiony
przez wnioskodawczynię zarzut przedawnienia tego roszczenia z uwagi na upływ
trzyletniego terminu, przewidzianego w art. 118 k.c. dla roszczeń okresowych,
ponieważ uznał, że skoro opłaty na rzecz spółdzielni były świadczeniami
okresowymi, płaconymi comiesięcznie, to taki sam charakter miało kierowane do
wnioskodawczyni roszczenie uczestnika o zwrot wydatków na uiszczenie tych opłat.
Uczestnik w apelacji zakwestionował prawidłowość poglądu o przedawnieniu
się jego roszczenia o zwrot nakładów poniesionych z majątku osobistego na opłaty
eksploatacyjne argumentując, że nie jest to roszczenie okresowe. Podniósł również
zarzut błędnego niezastosowania art. 121 pkt 3 k.c.
Sąd Okręgowy powziął wątpliwość ujętą w przedstawionym zagadnieniu
i uznał jej wyjaśnienie za niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ również
3
przy uwzględnieniu zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie
art. 121 pkt 3 k.c. przez czas trwania małżeństwa uczestników, roszczenie uległoby
przedawnieniu. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że roszczenia rozliczane na
podstawie art. 45 k.r.o. nie ulegają przedawnieniu do czasu przeprowadzenia
podziału majątku, ale muszą być rozliczone najpóźniej w tym postępowaniu.
Zgodził się jednak z Sądem Rejonowym, że art. 45 § 1 k.r.o. nie dotyczy wydatków
i nakładów dokonanych na majątek wspólny w czasie od ustania wspólności
ustawowej do chwili podziału majątku. Takie wydatki podlegają rozliczeniu
w postępowaniu o podział majątku wspólnego na podstawie art. 686 k.p.c.
w związku z art. 567 § 3 k.p.c. i przy odpowiednim, z uwzględnieniem treści art. 42
k.r.o., zastosowaniu przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych.
Jako właściwą podstawę rozliczeń Sąd pytający wskazał art. 207 k.c., nakładający
na współwłaścicieli obowiązek ponoszenia wydatków i ciężarów związanych
z rzeczą wspólną w częściach równych. Sąd stwierdził, że opłaty eksploatacyjne
stanowiły świadczenie okresowe w rozumieniu art. 118 k.c., za niejasne uznał
natomiast czy charakter świadczeń spełnionych przez jednego ze
współuprawnionych powoduje powstanie po stronie drugiego okresowego
obowiązku zwrotu przypadającej na niego części wydatków. Stanowisko pozytywne
wywiódł z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1969 r.
(III CZP 12/69, OSNC 1970/3/39), w której przyjęto, że spadkobiercy dziedziczący
gospodarstwo rolne powinni się rozliczać z pożytków przynoszonych
przez to gospodarstwo w sposób uwzględniający okresowość dochodów i w tym
zakresie zobowiązani są do świadczeń okresowych, przedawniających się
w okresach 3-letnich, podczas kiedy inne roszczenia z tytułu przychodów
przedawniają się z upływem lat dziesięciu. Sąd Okręgowy wskazał, że pogląd ten
akceptowany był również w nowszym orzecznictwie. Natomiast do przeciwnego
stanowiska skłania Sąd Okręgowy to, że obowiązek wzajemnego rozliczenia
powstaje wyłącznie w przypadku dokonania zapłaty na rzecz spółdzielni co
nie gwarantuje regularności i rytmiczności świadczeń, charakterystycznej dla
świadczeń okresowych, a ponadto wynika z wewnętrznego stosunku między
współuprawnionymi, a nie ze stosunku jaki łączy ich ze spółdzielnią mieszkaniową,
co mogłoby wskazywać, że charakter świadczenia na rzecz spółdzielni z tytułu
4
opłat eksploatacyjnych pozostaje bez wpływu na charakter świadczeń z tytułu
rozliczenia wydatków pomiędzy współuprawnionymi. Sąd Okręgowy powołał się na
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 r. (III CSK 331/09,
nie publ.) w którym roszczeniu o wzajemne rozliczenie współwłaścicieli z tytułu
posiadania rzeczy wspólnej odmówiono charakteru roszczenia o świadczenie
okresowe, nie uznano go też za roszczenie związane z prowadzeniem działalności
gospodarczej i przyjęto, że przedawnia się w terminie 10 - letnim.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 k.r.o. w sprawach nieunormowanych w artykułach
poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią
objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy
o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku, a więc art. 1035 - 1046 k.c.
W art. 1035 k.c. zawarte zostało kolejne odesłanie - do odpowiedniego stosowania
przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych, a zatem do art. 195 - 221
k.c. z zachowaniem przepisów art. 1036 - 1046 k.c. Zasadą jest, że z chwilą ustania
wspólności majątkowej wspólność łączna przekształca się we wspólność ułamkową.
Ustanie wspólności niekoniecznie łączy się z ustaniem małżeństwa. W razie
dalszego trwania małżeństwa, udziały w majątku wspólnym, objętym wspólnością
ułamkową, wchodzą w skład majątków osobistych każdego z małżonków.
Między małżonkami istnieje wspólność w częściach ułamkowych, pozostająca poza
zakresem ustroju wspólności małżeńskiej, do której stosuje się przepisy kodeksu
cywilnego o współwłasności ułamkowej, w tym art. 207 k.c. określający m.in.
według wielkości udziałów zakres ponoszenia przez współwłaścicieli wydatków
i ciężarów związanych z rzeczą wspólną. W odniesieniu do praw innych niż prawo
własności, wchodzących w skład majątku wcześniej objętego wspólnością
ustawową, przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się
odpowiednio, jako regulację wzorcową, określając status podmiotów tego prawa
jako współuprawnienie.
Podział majątku wspólnego, jeżeli następuje w postępowaniu
nieprocesowym uregulowanym w art. 566 - 567 k.p.c., przebiega z odpowiednim
zastosowaniem przepisów o dziale spadku (art. 680 - 689 k.p.c.), które w art. 688
5
k.p.c. zawierają odesłanie do odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących
zniesienia współwłasności, a w szczególności art. 618 § 2 i 3 k.p.c. W orzecznictwie
wyjaśniono, że w sprawie o podział majątku wspólnego małżonków stosuje się
również art. 618 § 1 k.p.c., gdyż odwołują się do niego § 2 i 3 art. 618 k.p.c.
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1998 r., I CKN 934/97,
nie publ.). Artykuł 567 § 3 k.p.c. uzasadnia odniesienie art. 618 § 2 i 3 k.p.c. do
roszczeń sprecyzowanych w art. 567 § 1 k.p.c. W ten sposób zapewniona zostaje
realizacja celu postępowania, jakim jest rozpoznanie i definitywne rozstrzygnięcie
w jednym postępowaniu całego kompleksu zagadnień obejmujących nie tylko
zniesienie współwłasności, dział spadku czy podział majątku wspólnego, ale także
roszczenia jakie mogły powstać na tle wspólności praw między uczestnikami takich
postępowań. W grupie rozpoznawanych roszczeń mieszczą się także roszczenia
regresowe z tytułu poniesienia przez współwłaściciela ponad udział wydatków
i ciężarów związanych z rzeczą wspólną.
Problem nurtujący Sąd Okręgowy dotyczy związku pomiędzy charakterem
zaspokojonego przez współuprawnionego z tytułu spółdzielczego własnościowego
prawa do lokalu zobowiązania obciążającego wspólnie współuprawnionych
a charakterem roszczenia regresowego o zwrot kwoty świadczonej ponad
obowiązek określony stosunkiem wewnętrznym pomiędzy nimi, a w konsekwencji
o ustalenie, czy roszczenie dochodzone w ramach rozliczeń ze stosunku
wewnętrznego przedawnia się w analogicznym terminie, jak roszczenie zewnętrzne,
z którego wynika.
Obowiązek uiszczenia opłat eksploatacyjnych przez osoby, którym
przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego wynikał
najpierw z art. 208 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze
(jedn. tekst: Dz.U. z 1995 r., Nr 54, poz. 288 - dalej „pr. spół.”), po wejściu w życie
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2001 r.,
4 poz. 27 ze zm. – dalej „u.s.m.”) – z tego przepisu w zw. z art. 38 u.s.m.,
a następnie z art. 4 ust. 1, ust. 6 pkt 2 u.s.m. Świadczenia płatne były miesięcznie
na rzecz spółdzielni mieszkaniowej (na podstawie postanowień statutowych
w oparciu o art. 208 § 1 pr. spół., następnie na podstawie art. 4 ust. 62
u.s.m.)
i obciążały współuprawnionych względem spółdzielni solidarne. Niewątpliwie miały
6
charakter okresowy, były bowiem płatne periodycznie, stanowiły świadczenia
samodzielne, z założenia powtarzalne, o nieokreślonym czasie trwania, nie
składające się na z góry ustaloną całość, które to cechy w doktrynie i orzecznictwie
uznaje się za identyfikujące świadczenia okresowe (por. uchwała składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04, OSNC
2005/9/149, wyroki tego Sądu z dnia 7 stycznia 2009 r., II CSK 409/08, nie publ.
i z dnia 18 maja 2012 r., IV CSK 490/11, nie publ.).
Roszczenie o zwrot wydatków poczynionych na opłaty eksploatacyjne przez
jednego ze współuprawnionych ponad jego obowiązek wynikający z art. 207 k.c.
kierowane do drugiego współuprawnionego nie wykazuje tożsamych cech.
Przede wszystkim wynika z innego stosunku prawnego niż zobowiązanie do
poniesienia opłat eksploatacyjnych, jest konsekwencją wspólności ułamkowej,
stosunku prawnorzeczowego, w którym spółdzielnia nie uczestniczy i który
autonomicznie określa zakres w jakim współuprawnieni partycypują w pokryciu
wszelkich wydatków na rzecz wspólną (wspólne prawo). W wypadku wydatków
stanowiących realizację zobowiązania solidarnie obciążającego współuprawnionych,
do jakich należało zobowiązanie do zapłaty opłat eksploatacyjnych, zasady
regresu określa art. 376 § 1 k.c. nakazujący zastosować reguły wynikające z treści
stosunku prawnego istniejącego między współdłużnikami. W wypadku
współuprawnionych w częściach ułamkowych zakres obowiązku regresowego
wyznacza art. 207 k.c.
Artykuł 207 k.c. ani też art. 376 § 1 k.c. nie zawierają jednak postanowień,
które wskazywałby na przeniesienie okresowego charakteru spełnionego
świadczenia stanowiącego źródło roszczenia regresowego do treści roszczenia
o wyrównanie wydatków pomiędzy współuprawnionymi ułamkowo. Na podstawie
art. 207 k.c. współuprawniony może domagać się zwrotu określonej części
wydatków już poniesionych, o skonkretyzowanej wysokości, nie może natomiast
dochodzić świadczeń odpowiadających wydatkom wymagalnym w przyszłości,
co do których nie wiadomo, czy i przez którego ze współuprawnionych zostaną
w rzeczywistości poniesione. Do uiszczenia opłat eksploatacyjnych zobowiązani
byli oboje współuprawnieni, co umożliwiało powstanie różnorodnych stanów
faktycznych związanych z płatnościami, w których roszczenie regresowe nie
7
musiało powstawać ani w stałej wysokości, ani w sposób cykliczny, nawiązujący do
periodyczności świadczenia stanowiącego wydatek, gdyż jego źródłem dla każdego
z współuprawnionych było jedynie spełnienie przez niego świadczenia na rzecz
spółdzielni ponad swój obowiązek. Oparcie konstrukcji roszczenia o świadczenia
okresowe na obowiązku periodycznego spełniania samodzielnych świadczeń na
rzecz wierzyciela wynikać musi jednoznacznie z cech zobowiązania. Pomocą
w ustaleniu, że dane świadczenie ma charakter okresowy służą wprowadzane
przez ustawodawcę postanowienia określające częstotliwość świadczeń (por. np.
art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz. U.
z 2014 r., poz.150 - oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2012 r., IV CSK
490/11, z dnia 9 listopada 2012 r., IV CSK 303/12, niepubl. nie publ. i z dnia
7 marca 2014 r., IV CNP 33/13, nie publ.).
W nauce i orzecznictwie podkreśla się konieczność ścisłego wykładania
przepisów o przedawnieniu i wiodącą rolę wykładni językowej w procesie ich
interpretacji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2001 r., III CKN 28/01,
nie publ.). W uzasadnieniu uchwały z dnia 11 stycznia 2002 r., III CZP 63/01
(OSNC z 2002 r., nr 9, poz. 106) Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, na skonstruowanie
tych przepisów według przejrzystej i czytelnej reguły, zgodnie z którą terminów
przedawnienia roszczeń wynikających z poszczególnych stosunków prawnych
należy najpierw poszukiwać w przepisach regulujących określoną instytucję prawną.
Dopiero jeśli nie ma przepisu szczególnego stosować należy przepisy ogólne
o przedawnieniu, których istnienie eliminuje dopuszczalność posługiwania się
analogią. Termin dziesięcioletni przedawnienia roszczeń wskazany w art. 118 k.c.
ma charakter terminu podstawowego, natomiast termin trzyletni przewidziany
m.in. dla roszczeń o świadczenia okresowe stanowi wyjątek, którego wykładnia
rozszerzająca jest niedopuszczalna (exceptiones non sunt extendendae).
W konsekwencji wszelkie wątpliwości powstałe przy przeprowadzaniu oceny
charakteru roszczenia, istotne z uwagi na termin jego przedawnienia, powinny być
rozstrzygane na korzyść terminu dziesięcioletniego.
Sąd Okręgowy jako przyczynę swoich wątpliwości wskazał pogląd wyrażony
przez Sąd Najwyższy w punkcie V wytycznych wymiaru sprawiedliwości i praktyki
8
sądowej w sprawach o dział spadku obejmującego gospodarstwo rolne zawartych
w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69,
powtórzony w postanowieniu z dnia 20 maja 1998 r., I CKN 668/97, nie publ.,
zgodnie z którym przy wzajemnych rozliczeniach pomiędzy współspadkobiercami
z tytułu posiadania, pobrania pożytków i innych przychodów oraz z tytułu
poczynionych na spadek nakładów (art. 686 k.p.c.) udział w dochodzie ze strony
współspadkobierców, którzy nie przyczynili się swą praca i staraniem do jego
powstania w zasadzie nie powinien przekraczać czynszu dzierżawnego.
Jednocześnie ze względu na okresowy charakter dochodów, jakie przynosi
gospodarstwo rolne, świadczenia, do których współspadkobierca pobierający
pożytki zobowiązany jest na rzecz pozostałych współspadkobierców,
są świadczeniami okresowymi, do których stosuje się przedawnienie trzyletnie,
podczas gdy roszczenia z tytułu innych przychodów przedawniają się z upływem lat
dziesięciu. Zwrócić jednak trzeba uwagę, że pogląd ten nie ma charakteru
uniwersalnego, umożliwiającego stosowanie go w wypadku każdego rodzaju
wspólności ułamkowej. Przeciwnie, z uwagi na odrębności normatywne zasad
zniesienia wspólności spadkowej gospodarstwa rolnego wynikające ze specyfiki jej
przedmiotu, mające zapewnić ochronę współspadkobiercy pracującemu
w gospodarstwie i swoją pracą przyczyniającemu się do powstania przynoszonego
przez to gospodarstwo dochodu, trzyletni termin, w którym współspadkobiercy nie
prowadzący gospodarstwa mogą dochodzić zwrotu pożytków, wpisuje się w te cele,
a ponadto uwzględnia naturalne cechy pożytków pochodzących z gospodarstwa.
Trudno jednak doszukać się analogii, również aksjologicznej, pomiędzy
roszczeniem o rozliczenie między spadkobiercami pożytków, jakie przynosi
gospodarstwo rolne prowadzone przez jednego z nich, z roszczeniem o zwrot
poniesionych ponad swój obowiązek wydatków na wspólny majątek, których
spełnienie, prowadzące do powstania roszczenia regresowego, stanowiło znaczne
odciążenie współuprawnionego. Niezrozumiałe byłoby przyznanie w tych
okolicznościach szczególnej ochrony, wynikającej z krótszego terminu
przedawnienia roszczeń, współuprawnionemu, który odniósł korzyść z dokonanej
przez drugiego spłaty. Na ograniczony zakres oddziaływania wykładni przyjętej
w uchwale z dnia 15 grudnia 1969 r. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę w uzasadnieniu
9
uchwały z dnia 24 października 1972 r., III CZP 70/72 (OSNC 1973/6/102),
przyjmując, że zawartych w niej koncepcji nie można stosować do roszczenia
o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z gospodarstwa rolnego, gdyż pogląd
o okresowości zobowiązania do rozliczania pożytków uwzględniał stosunek prawny
istniejący między współspadkobiercami. O ile jednak na podstawie art. 207 k.c.
można w pewnych wypadkach konstruować okresowy obowiązek rozliczania się
z pobieranych cyklicznie ponad udział pożytków, o tyle roszczenie regresowe
wynikające z dobrowolnego poniesienia wydatków ponad swój obowiązek, a więc
za współuprawnionego, stanowi pewnego rodzaju odwrócenie obowiązku
rozliczenia (dystrybucji) pożytków, ponieważ nie polega na nakazie podzielenia się
korzyściami przynoszonymi przez wspólną rzecz lub prawo lecz na rozliczeniu
zaspokojonych długów.
Z przytoczonych względów należało przyjąć, podobnie jak uznał Sad
Najwyższy w cytowanym przez Sąd Okręgowy wyroku z dnia 22 października
2010 r., III CSK 331/09, że roszczenie o zwrot wydatków wywodzone z art. 207 k.c.
nie ma charakteru roszczenia o świadczenie okresowe, także wówczas, kiedy
wydatek poniesiony został na zaspokojenie roszczenia o świadczenie okresowe,
a w konsekwencji - że roszczenie takie przedawnia się w okresie 10-letnim.
Zaznaczyć jednak należy, że postanowienia art. 207 k.c. mają charakter
dyspozytywny i nie ma przeszkód, aby współwłaściciele tę kwestię ukształtowali
umownie, w sposób odbiegający od regulacji ustawowej, w tym także przez
wprowadzenie rozliczeń zobowiązujących do świadczeń okresowych.
Przedstawione rozważania przyjmowały za podstawę założenie, dokonane
przez Sąd pytający, że wydatki na opłaty eksploatacyjne ponoszone były przez
uczestnika w okresie, kiedy pomiędzy małżonkami obowiązywała już wspólność
ułamkowa majątku, w tym także w zakresie praw do własnościowego mieszkania
spółdzielczego. Zwrócić jednak należy uwagę, że w okresie obowiązywania art. 215
§ 2 i 3 pr. spół. ustrój majątkowy między małżonkami nie przekładał się
automatycznie na ich spółdzielcze prawo do lokalu przeznaczonego do
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych rodziny. Prawo to pozostawało wspólne
nawet jeśli między małżonkami obowiązywała rozdzielność majątkowa, a ustanie
wspólności majątkowej w czasie trwania małżeństwa nie pociągało za sobą ustania
10
wspólności spółdzielczego prawa do lokalu, zniesienie której było możliwe
z ważnych powodów, ale wymagało odrębnego orzeczenia sądowego. Przepis ten
miał zastosowanie do spółdzielczych praw do lokali własnościowych także
po wejściu w życie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych, co potwierdzał art. 38 u.s.m. Jeżeli orzeczenie o zniesieniu
wspólności takiego prawa nie zostało wydane, do wspólności spółdzielczego prawa
do lokalu przez czas trwania małżeństwa znajdowały zastosowanie postanowienia
art. 215 pr. spół. oraz odpowiednio stosowane przepisy o wspólności ustawowej
właściwe ze względu na datę ustania wspólności. W czasie trwania małżeństwa
kwoty uiszczane tytułem czynszu stanowiłyby wówczas nakład o jakim mowa w art.
45 § 1 k.r.o. i wymagały oceny w świetle postanowień tego przepisu i dokonanych
w jego treści zmian.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w uchwale.