Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 65/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 grudnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
SSN Krzysztof Staryk
SSA Anna Szczepaniak - Cicha (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania P. W.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 29 lipca 2014 r. w przedmiocie
przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego
Sądu Rejonowego ogłoszonym w Monitorze Polskim […],
z udziałem M. C., A. D.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 grudnia 2014 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
P. W. odwołał się od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 29 lipca
2014 r. w sprawie nieprzedstawienia jego kandydatury Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Sądu Rejonowego […], ogłoszonym w Monitorze Polskim […].
Uchwałą z dnia 29 lipca 2014 r. Krajowa Rada Sądownictwa postanowiła
przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do
2
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Rejonowego […] kandydatury M. C.
- asystenta sędziego i A. D. - starszego radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa oraz nie przedstawiać kandydatur 65 innych osób, w tym P. W. -
referendarza sądowego. Jednocześnie umorzono postępowanie wywołane
zgłoszeniem ośmiu osób, wobec powołania tych osób na inne stanowiska
sędziowskie oraz cofnięcia przez nie zgłoszeń. W uzasadnieniu zaskarżonej
uchwały Krajowa Rada Sądownictwa zaznaczyła, że na dwa wolne stanowiska
sędziowskie w Sądzie Rejonowym […] zgłosiło się 75 osób. Zespół członków
Krajowej Rady Sądownictwa na posiedzeniu w dniu 28 lipca 2014 r. przygotował
stanowisko, dotyczące rozpatrzenia i oceny zgłoszonych kandydatur. W jawnym
głosowaniu przyjął bezwzględną większością głosów rekomendację dla kandydatur
M. C. i A. D.. Zespół, rekomendując kandydatury M. C. i A. D., wziął pod uwagę
wyróżniającą ocenę kwalifikacji każdego z kandydatów sporządzoną przez sędzię
wizytatora, doświadczenie zawodowe kandydatów, ocenę ze studiów i egzaminu
sędziowskiego, a także pozytywną ocenę Kolegium Sądu Okręgowego w […] oraz
poparcie uzyskane na posiedzeniu Zgromadzenia Przedstawicieli Sędziów Okręgu
Sądu Okręgowego. Krajowa Rada Sądownictwa podzieliła przestawioną przez
zespół argumentację i na posiedzeniu podjęła uchwałę o przedstawieniu właśnie
tych kandydatur Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie
do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego. Rada uwzględniła ocenę kwalifikacji
kandydatów i kryteria określone w art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja
2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz spełnienie warunków przewidzianych
w art. 61 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych.
Rada podkreśliła, że procedura wyboru kandydata na urząd sędziego ma charakter
konkursowy. Rada ma za zadanie wybrać najlepszego spośród bardzo dobrych i
dobrych kandydatów. Po wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności
Rada uznała, że najlepszymi kandydatami z grona wszystkich ubiegających się o
urząd na stanowisku sędziego sądu rejonowego są M. C. i A. D.
M. C. ukończył studia prawnicze z oceną bardzo dobrą, zdał egzamin
sędziowski na ocenę dobrą, a od 8 listopada 2010 r. pracuje na stanowisku
asystenta sędziego w Sądzie Okręgowym w […]. Uzyskał wyróżniającą ocenę
kwalifikacyjną sędzi wizytator co do przygotowania merytorycznego, jak i cech
3
osobowych takich jak opanowanie, takt, wysoki poziom kultury osobistej; jest przy
tym zorganizowany, dociekliwy i bardzo pracowity. Kolegium Sądu Okręgowego
jednogłośnie udzieliło poparcia tej kandydaturze, a Zgromadzenie Przedstawicieli
Sędziów Sądu Okręgowego zaopiniowało kandydaturę M. C. przy następującym
wyniku głosowania: 42 głosy „za”, 26 głosów „przeciw”.
A. D. ukończył studia prawnicze z oceną dobrą, w 2004 r. zdał egzamin
radcowski z wynikiem pozytywnym i wpisany został na listę Okręgowej Izby
Radców Prawnych w [...]. W latach 2001-2006 pracował w Departamencie
Prawnym Ministerstwa […], a z dniem 14 marca 2006 r. został mianowany radcą
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, od 1 lipca 2010 r. jest starszym radcą
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Uzyskał wyróżniającą ocenę
kwalifikacyjną sędzi wizytator, która podkreśliła wysoki poziom znajomości prawa
cywilnego materialnego i procesowego, terminowość, rzetelność kandydata.
Kolegium Sądu Okręgowego w […] jednogłośnie udzieliło poparcia tej kandydaturze,
a Zgromadzenie Przedstawicieli Sędziów Sądu Okręgowego zaopiniowało
kandydaturę A. D. przy następującym wyniku głosowania: 27 głosów „za”, 41
głosów „przeciw”.
Krajowa Rada Sądownictwa podzieliła stanowisko członków zespołu, że
powyższe kandydatury są najlepszymi spośród zgłoszonych. Analizując wynik
głosowania Zgromadzenia Przedstawicieli Krajowa Rada Sądownictwa wskazała,
że M. C. uzyskał drugie w kolejności poparcie ilością głosów, zaś gdy chodzi o A.
D., to jego wynik kształtuje się na bardzo wysokim poziomie w porównaniu do
innych osób spoza środowiska sądowego. Pozostali kandydaci, imiennie wskazani,
nie uzyskali lepszych ocen kwalifikacyjnych sędziów wizytatorów. Mając powyższe
na względzie Rada stwierdziła, że osoby, które nie zostały przedstawione
Prezydentowi Rzeczypospolitej z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego
Sądu Rejonowego […] nie były, w ramach tego postępowania kwalifikacyjnego,
lepszymi kandydatami niż M. C. i A. D. Te argumenty spowodowały, że Rada na
posiedzeniu w dniu 29 lipca 2014 r. oddała za kandydaturą M. C. 15 głosów „za”, 0
głosów „przeciw” i 1 głos „wstrzymujący się”, a za kandydaturą A.D. 16 głosów „za”,
0 głosów „przeciw” i 0 głosów „wstrzymujących się”. W uzasadnieniu uchwały
wymienione zostały wyniki głosowania na wszystkich pozostałych kandydatów, w
4
tym na P. W. - referendarza sądowego, który uzyskał 0 głosów „za”, 2 głosy
„przeciw” i 15 głosów „wstrzymujących się”.
W odwołaniu od uchwały KRS z dnia 29 lipca 2014 r. P. W., zaskarżając
uchwałę w całości, wniósł o jej uchylenie w punkcie I podpunkt 1 i 2 oraz w punkcie
II podpunkt 58 w części dotyczącej nieprzedstawiania Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie do pełnienia urzędu sędziego w
Sądzie Rejonowym […] jego kandydatury i o przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Krajowej Radzie Sądownictwa. Sformułował zarzut naruszenia prawa
materialnego, to jest art. 33 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa poprzez
zaniechanie wszechstronnego rozważenia sprawy, w tym zgromadzonych
dokumentów dotyczących odwołującego się.
Zdaniem P. W., uchwała nie znajduje oparcia w materiałach źródłowych,
albowiem odwołujący się posiada wyższe kwalifikacje i doświadczenia zawodowe,
niż wybrani kandydaci, ponieważ zdał egzamin radcowski, posiada dodatkowe
wykształcenie magisterskie, ukończył studia podyplomowe, ukończył kurs języka
angielskiego dla kadr bankowych, brał udział w licznych szkoleniach w Służbie
Więziennej i w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Posiada również
większe doświadczenie życiowe z racji pracy w różnych instytucjach państwowych
(banku). Rekomendowani kandydaci mają mniejsze doświadczenie zawodowe, w
przypadku pierwszego kandydata staż wynosi 4 lata, a drugi kandydat nie zdawał
egzaminu sędziowskiego. W ocenie odwołującego się, Rada w istocie nie
rozpoznała jego kandydatury merytorycznie, gdyż nie przedstawiła jego sytuacji w
motywach uchwały, co pozostaje w kolizji z zapatrywaniami wyrażonymi w wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2014 r., III KRS 30/11. Dodatkowo nie
zostało docenione, że odwołujący się zdał nie tylko egzamin sędziowski, ale
pięciostopniowy egzamin radcowski, który jest egzaminem trudniejszym i
obejmował szerszy zakres wiedzy prawniczej, jak też posiada lepsze
przygotowanie teoretyczne i praktyczne do stosowania prawa karnego
wykonawczego z racji służby w więziennictwie. Uchwała powinna być uchylona,
ponieważ Rada nie dokonała oceny kwalifikacji odwołującego się i nie zastosowała
do jego kandydatury takich samych kryteriów, jak do tych kandydatów, którzy
uzyskali rekomendację do pełnienia urzędu sędziego.
5
Krajowa Rada Sądownictwa w odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego
oddalenie podkreślając, że przy podjęciu uchwały z dnia 29 lipca 2014 r. dokonała
wszechstronnej i szczegółowej oceny wszystkich zgłoszonych kandydatur. Przy
ocenie tej, również w przypadku P. W., została uwzględniona cała zgromadzona w
sprawie dokumentacja, wstępnej oceny dokonali na posiedzeniu członkowie
Zespołu, a ostateczny wybór nastąpił na posiedzeniu Rady. W ramach tego wyboru
Rada porównała między innymi, oceny kwalifikacyjne kandydatów, ich
doświadczenie zawodowe, dorobek naukowy oraz poparcie środowiska
sędziowskiego.
Odpowiedź na odwołanie złożyli także uczestnicy postępowania
nominacyjnego M. C. i A. D. Wnieśli o oddalenie odwołania z powodu jego
bezzasadności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie podlega oddaleniu.
Na wstępie podkreślić należy, ze względu na konstrukcję zarzutu odwołania,
że zgodnie z art. 44 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714 ze zm.) w postępowaniu wywołanym
odwołaniem od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa przed Sądem Najwyższym
stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej.
Odesłanie to ma na celu przede wszystkim wyłączenie możliwości powoływania
nowych faktów i dowodów w tym wyjątkowym, jednoinstancyjnym postępowaniu
oraz orzekanie na podstawie stanu faktycznego ustalonego przez Radę - art. 39813
§ 2 k.p.c. Natomiast co do stosowania art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c., który przewiduje
wymóg przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia, ze skutkiem
odrzucenia a limine wynikającym z art. 3986
§ 2 k.p.c., to z jednolitego orzecznictwa
Sądu Najwyższego wynika, że do podstaw odwołań od uchwał Rady nie stosuje się
warunku z art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c., a więc konieczności wykazania wprost, że
zarzucane uchybienie procesowe mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z
tego względu odwołania nie spełniające owego wymogu nie podlegają odrzuceniu.
W przypadku tych szczególnych środków zaskarżenia podstawy zostały określone
6
przez ustawodawcę w przepisie art. 44 ust. 1 zd. 1 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa, zgodnie z którym odwołanie można wnieść z powodu sprzeczności
uchwały z prawem. Kolizja ta oznaczać może naruszenie prawa materialnego lub
prawa procesowego. W konsekwencji, kognicja Sądu Najwyższego jest
ograniczona tylko do badania zgodności uchwały z prawem, czyli procedury
podejmowania uchwały przez Krajową Radę Sądownictwa, a nie przesłanek
decydujących o jej treści, nie obejmuje więc merytorycznego rozpatrywania
kwalifikacji kandydata na sędziego, chyba że Rada przy badaniu owych kwalifikacji
naruszyłaby normy konstytucyjne. Pogląd ten jest judykaturze Sądu Najwyższego
ugruntowany, pozostaje także w zgodzie ze stanowiskiem Trybunału
Konstytucyjnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2014 r., III KRS
14/14, LEX nr 1483581, z dnia 24 stycznia 2012 r., III KRS 30/11, LEX nr 1163943,
z dnia 6 października 2011 r., III KRS 16/11, LEX nr 1163347, z dnia 20
października 2009 r., III KRS 13/09, OSNP 2011 nr 13-14, poz. 196, wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2008 r., SK 57/06, OTK-A 2008, nr 4,
poz. 63).
W przedmiotowym odwołaniu P. W. wskazał na sprzeczność uchwały z art.
33 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Przepisy art. 33 ust. 1 i art. 35
ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa wytyczają konkretne obowiązki i
uprawnienia Rady w procedurze konkursowej. W art. 33 ust. 1 ustawy
sformułowana została podstawowa zasada prowadzenia postępowania we
wszystkich rodzajach spraw indywidualnych należących do kompetencji Rady -
obowiązek wszechstronnego rozważenia sprawy na podstawie udostępnionej
dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników postępowania lub innych osób, jeżeli
zostały złożone. Kreuje to obowiązek uwzględnienia przez Radę całości
zgromadzonej dokumentacji, w tym stanowisk, ocen i opinii wszystkich
upoważnionych do tego organów, jednakże bez konieczności szczegółowego
odnoszenia się do każdego z tych dowodów (zob. T. Ereciński, J. Gudowski, J.
Iwulski „Prawo o ustroju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej Radzie
Sądownictwa. Komentarz” pod red. J. Gudowskiego, wyd. 2, Warszawa 2009, s.
742-743 - zachowujące aktualność uwagi na tle rozporządzenia Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego
7
trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą - Dz.U.
Nr 219, poz. 1623 ze zm.). Proceduralnym wyrazem realizowania przez Radę
zasady wszechstronnego rozważenia sprawy jest dwuetapowy sposób
postępowania. W pierwszym etapie postępowanie wyjaśniające prowadzi zespół
Rady, który zbiera i ocenia materiały oraz wyjaśnienia i na podstawie szczegółowej
analizy oraz wyników głosowania przedstawia swe stanowisko (opracowanie listy
rekomendowanych kandydatów) z uzasadnieniem. Drugi etap postępowania
odbywa się na posiedzeniu plenarnym Rady, na którym członkowie zespołu
przedstawiają swe stanowisko, odpowiadają na pytania, odbywa się debata
poprzedzająca podjęcie uchwały. Rada nie jest związana stanowiskiem zespołu,
ma jednak obowiązek wziąć to stanowisko pod uwagę w ramach wszechstronnego
rozważenia sprawy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r., III KRS
1/12, OSNP 2013 nr 3-4, poz. 47). Nakaz wszechstronnego rozpoznania sprawy
koresponduje z kryteriami oceny wskazanymi w art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa. Przepis ten przewiduje, że przy ustalaniu kolejności
kandydatów na liście rekomendacyjnej zespół kieruje się przede wszystkim oceną
ich kwalifikacji, a ponadto uwzględnia doświadczenie zawodowe, opinie
przełożonych, rekomendacje, publikacje i inne dokumenty dołączone do karty
zgłoszenia, opinię kolegium właściwego sądu oraz ocenę właściwego
zgromadzenia ogólnego sędziów. W orzecznictwie Sądu Najwyższego nie ma
wątpliwości, że choć przepis art. 35 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do zespołu, to z
wykładni systemowej i funkcjonalnej wynika, że ma on również zastosowanie do
plenarnej oceny kandydatów przed Radą. Nie do zaakceptowania jest pogląd, aby
członkowie Rady, którzy uczestniczyli w pracach zespołu, stosowali w Radzie inne
kryteria niż w zespole (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2012 r., III KRS
17/12, OSNP 2013 nr 15-16, poz. 194).
Z przytoczonych regulacji wyłania się obraz postępowania kwalifikacyjnego
przed Krajową Radą Sądownictwa oraz zakres kontroli sądowej jej uchwał.
Zasadniczym kryterium wyboru kandydata do pełnienia urzędu sędziego są jego
kwalifikacje zawodowe oraz cechy osobowości. Sprawdzalność tych walorów nie
zawsze jest prosta. O ile ocena kwalifikacji stanowi wypadkową całościowej analizy
drogi zawodowej, jej elementem jest analizowana przez sędziów wizytatorów
8
wiedza prawnicza, organizacja pracy, terminowe wywiązywanie się z obowiązków
itp., o tyle cechy osobowości nie podlegają takim wymiernym kryteriom i ich ocena
ma w większym stopniu charakter subiektywny. Za istotne kryterium oceny cech
osobowości uznaje się poparcie środowiska sędziowskiego, które wyraża swe
zdanie poprzez wybrane organy. Wyniki głosowania w kolegium i zgromadzeniu
danego sądu nie wiążą wprawdzie Krajowej Rady Sądownictwa przy ocenianiu
kandydata, ale są istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 pkt 2 ustawy, gdyż
stanowią jedno z ustawowych kryteriów rzutujących na ocenę predyspozycji
kandydatów do pełnienia urzędu na obsadzanym stanowisku. W orzecznictwie
przyjmuje się nawet, że mają one istotniejsze znaczenie dla oceny kandydatów, niż
rekomendacje, publikacje, czy też inne dokumenty załączone do karty zgłoszenia
(tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 września 2013 r., III KRS 212/13, LEX
nr 1402637).
Odnosząc te uwagi do okoliczności rozpatrywanego przypadku zauważyć
należy, że Krajowa Rada Sądownictwa w uzasadnieniu uchwały podała wyraźnie,
że uwzględniła ocenę kwalifikacji kandydatów i kryteria wyrażone w art. 35 ust. 2
pkt 1 i 2 ustawy. Tym samym jednoznacznie wskazała, że kierowała się
ustawowymi miernikami, według których dokonywana jest selekcja kandydatów.
Odwołujący się nie sformułował zarzutu naruszenia art. 35 ust. 2 ustawy, a jego
wywody o kwalifikacjach wyższych, niż posiadają osoby wyłonione do nominacji,
mają charakter subiektywny i stanowią tego typu polemikę z merytoryczną oceną
Rady, która nie poddaje się kontroli w postępowaniu odwoławczym. P. W. nie
postawił także zarzutu naruszenia art. 42 ust. 1 ustawy i Krajowej Radzie
Sądownictwa, co czyni odwołanie ułomnym jurydycznie, gdyż z motywów
odwołania wynika, że właśnie w niepełnej treści uzasadnienia uchwały odwołujący
się upatruje racje swego zaskarżenia. Przepis ten przewiduje wymóg uzasadnienia
uchwał Rady. Choć ustawodawca nie uregulował, jaka powinna być treść
uzasadnienia uchwał w sprawach indywidualnych, judykatura wypracowała
określone standardy. Aby decyzja Rady poddawała się kontroli w postępowaniu
odwoławczym, to z treści jej uzasadnienia powinno wynikać, że wyłoniony kandydat
spełnia przewidziane przepisami wymagania, a w przypadku większej liczby
kandydatów niż wolnych stanowisk, że Rada dokonała wyboru najlepszego
9
kandydata. Innymi słowy, w przypadku wielości kandydatów wymagane jest
dokładne omówienie walorów kandydatów wybranych przez Radę, a co do
pozostałych dopuszcza się przedstawienie oceny ogólnej, sprowadzającej się do
stwierdzenia, że pozostali kandydaci nie spełnili stawianych wymogów w takim
stopniu, jak wybrany kandydat i dlaczego. Z tego względu brak odrębnej
charakterystyki każdego kandydata, który nie został przedstawiony Prezydentowi z
wnioskiem o powołanie, nie narusza art. 42 ust. 1 i art. 44 ust. 3 ustawy o KRS (zob.
wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2012 r., III KRS 15/12, OSNP 2013 nr
13, poz. 166, z dnia 12 czerwca 2013 r., III KRS 201/13, LEX nr 1402636, z dnia 5
września 2013 r., III KRS 212/13, LEX nr 1402637). Nie ma też podstaw do uznania
słuszności tezy, że skoro Rada nie zamieściła w uzasadnieniu charakterystyki
danego kandydata, to tym samym nie dokonała wnikliwej oceny jego kandydatury,
nie przemawiają za tym ani reguły wnioskowania logicznego, ani żadne
domniemania faktyczne (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 marca 2013 r.,
III KRS 146/13, Legalis nr 733471).
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejsze odwołanie podziela
zapatrywania wynikające z przywołanych judykatów, odnosząc je do treści
uzasadnienia zaskarżonej uchwały. Główny ciężar postępowania dowodowego,
związany z zebraniem materiałów, ich uszeregowaniem, oceną, wytypowaniem
najlepszych kandydatów, spoczął na zespole KRS. Rada powołała się na wyniki
prac zespołu, które zaowocowały rekomendacją dla dwóch kandydatów spośród
kilkudziesięciu zgłoszonych. Nie ma przesłanek do twierdzenia, że zespół pominął
jakiekolwiek dokumenty dotyczące P. W., zaś ocena dokumentów stanowi
suwerenną domenę zespołu oraz Rady in pleno. W motywach uchwały Rada
szczegółowo scharakteryzowała kandydatury M. C. i A. D., co do pozostałych
przedstawiła ocenę ogólną, bez omawiania każdego kandydata z osobna, imiennie
podała natomiast wyniki głosowania na wszystkich kandydatów. Rację ma
odwołujący się wskazując, że Rada w uzasadnieniu nie zamieściła jego
charakterystyki, ale nie uczyniła tego również względem pozostałych kilkudziesięciu
osób, które nie zostały wytypowane do nominacji, a zatem nie doszło do żadnego
celowego pominięcia opisu kandydatury P. W. Brak takiej charakterystyki nie
oznacza, jak wynika z powyższych rozważań, że uzasadnienie uchwały narusza art.
10
42 ust. 1 ustawy o KRS. Nie świadczy to także o niezgodności uchwały z prawem -
art. 44 ust. 1 ustawy, skoro Rada skrupulatnie omówiła walory kandydatów
wybranych, podała kryteria oceny powołując art. 35 ust. 2 ustawy, po czym
podsumowała, że pozostałe osoby nie spełniły stawianych wymagań w takim
stopniu, jak kandydaci uznani za najlepszych. Zauważyć należy, że ocena osób
wyłonionych do powołania odpowiada kryteriom oceny całościowej, wynikającej z
łącznego zastosowania i wyważenia tych mierników, a nie tylko z porównania przez
pryzmat kryteriów poszczególnych, co do których inni kandydaci mogli mieć lepsze
notowania (doświadczenie zawodowe, opinia przełożonego itp.). Sąd Najwyższy
niejednokrotnie wyjaśniał, że żadne z przyjętych kryteriów nie może mieć
charakteru decydującego, znaczenie takie ma dopiero całościowa ocena
kandydatur (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS
10/10, LEX nr 678015). P.W., stawiając zarzut obrazy art. 33 ust. 1 ustawy o KRS
nie wytknął uchybień formalnych przy dokonywaniu tak rozumianej oceny przez
Radę, jak też nie wykazał, aby Rada w procesie rekomendacji naruszyła normy
konstytucyjne.
Krajowa Rada Sądownictwa podjęła uchwałę „po wszechstronnym
rozważeniu sprawy”, w którego zakresie mieszczą się okoliczności wymienione w
przepisie art. 35 ust. 2 ustawy o KRS, powołanym przez Radę w treści
uzasadnienia. Tak skonstruowane uzasadnienie zaskarżonej uchwały pozwoliło na
kontrolę postępowania Rady, pod kątem dochowania wymogów art. 33 ust. 1
ustawy. Ponieważ skarżący nie wykazał, aby zaskarżona uchwała była sprzeczna z
prawem, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 39814
k.p.c. i art.
44 ust. 3 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.