Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 379/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Iwona Koper
SSN Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Bank
Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko E. K. i J. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 kwietnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej pozwanych od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 18 lutego 2014
r.,
1. oddala skargę kasacyjną;
2. zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz strony
powodowej koszty postępowania kasacyjnego w kwocie
1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych.
2
UZASADNIENIE
Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 5 listopada 2012 roku,
Sąd Okręgowy w G. zasądził od pozwanych solidarnie E. K. i J. K. na rzecz Bank
S.A. w W. kwotę 104 066,97 zł z ustawowymi odsetkami od 12 września 2009 r. do
dnia zapłaty. Po rozpoznaniu zarzutów wniesionych przez pozwanych, Sąd
Okręgowy uchylił powyższy nakaz zapłaty w całości i zasądził od pozwanych
solidarnie E. K. i J. K. na rzecz Bank S.A. w W. kwotę 104 066,97 zł z ustawowymi
odsetkami od 12 września 2009 r. do 4 czerwca 2013 r., rozkładając tę kwotę na 42
raty opisane w wyroku.
Sąd ustalił, że wyrokiem z dnia 3 września 2009 r., Sąd Okręgowy w G.
uznał pozwanych za winnych tego, że w dniu 7 kwietnia 2005 r. w Z., działając
wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej polegającej na uzyskaniu kredytu inwestycyjnego w kwocie 300 000
złotych, przedłożyli podrobione i stwierdzające nieprawdę dokumenty oraz złożyli
nierzetelne oświadczenia, wprowadzając w ten sposób Bank S.A. w W. w błąd co
do swojej zdolności płatniczej i doprowadzili stronę powodową do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem znacznej wartości przez udzielenie kredytu w kwocie 300
000 zł. Pozwani zostali skazani za to przestępstwo na karę 2 lat pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2
lata. Na podstawie art. 72 § 2 kodeksu karnego Sąd Okręgowy zobowiązał
pozwanych, by w okresie 10 lat solidarnie naprawili szkodę poprzez zapłatę na
rzecz Bank S.A. w W. kwoty 126 766,97 zł. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 12
września 2009 roku.
Pozwani uiścili dotychczas na rzecz strony powodowej kwotę 22 700 zł;
w korespondencji prowadzonej ze stroną powodową twierdzili, że są zobowiązani
do zapłaty pozostałej należności wynoszącej 104 066,97 zł w okresie 10 lat
wskazanym w wyroku karnym, w związku z czym strona powodowa nie ma także
podstaw do domagania się od nich odsetek ustawowych za opóźnienie. Pozwani
prowadzą działalność gospodarczą, uzyskując z tego tytułu dochody w kwocie
około 5 000 zł miesięcznie. Pozwana otrzymuje także emeryturę w wysokości 1 500
zł miesięcznie. Pozwani nie mają majątku nieruchomego i ruchomego, są zadłużeni
3
wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Urzędu Skarbowego w G., z którym
zawarli ugodę; stosownie do jej treści spłacają zadłużenie w ratach po 4 000 zł
miesięcznie; spłata zakończy się w maju 2014 r. Na pozwanych ciążą ponadto inne
długi związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz zawartymi przez nich
umowami o kredyty konsumpcyjne.
Opierając się na powyższych, niespornych między stronami, ustaleniach,
Sąd Okręgowy uznał, że nie zachodziła ujemna przesłanka procesowa w postaci
powagi rzeczy osądzonej w sytuacji, w której sąd karny nałożył na pozwanych,
na podstawie art. 72 § 2 k.k., obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej
przestępstwem jako środek probacyjny. Z uwagi na wyznaczenie terminu realizacji
tego obowiązku na 10 lat od daty prawomocności wyroku skazującego
i niemożność nadania wyrokowi klauzuli wykonalności przed upływem tego terminu,
wyrok w tej części nie nadaje się do egzekucji, stąd strona powodowa
może dochodzić w odrębnym postępowaniu cywilnym roszczeń
odszkodowawczych wynikających z przestępstwa popełnionego przez pozwanych,
łącznie z odsetkami ustawowymi. Sąd Okręgowy uznał jednak, że z uwagi
na aktualną sytuację majątkową i życiową pozwanych zachodzą podstawy do
rozłożenia, na podstawie art. 320 k.p.c., należnej stronie powodowej kwoty
104 096,97 zł na 42 miesięczne raty.
Po rozpoznaniu apelacji obu stron, Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu
pierwszej instancji w ten sposób, że utrzymał w mocy nakaz zapłaty
w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w G. z dnia 5 listopada 2012 roku
oraz oddalił apelację pozwanych. Podzielił pogląd Sądu Okręgowego co do
dopuszczalności dochodzenia przez stronę powodową roszczeń
odszkodowawczych niezależnie od zastosowanego przez sąd karny środka
probacyjnego; uznał jednak, że brak jest uzasadnionych podstaw do zastosowania
w niniejszej sprawie art. 320 k.p.c. i rozłożenia zasądzonej należności na raty,
ponieważ pozwani dopuścili się umyślnego przestępstwa przeciwko mieniu, a nadto
prowadzą działalność gospodarczą, przynoszącą dochody.
W skardze kasacyjnej pozwani zarzucili naruszenie art. 365 § 1 i 2 k.p.c., art.
72 oraz art 74 § 1 i § 2 k.k., art. 379 pkt 3 k.p.c., art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., art. 107
4
§ 2 k.p.c. i art. 386 § 2 i 3 k.p.c. Wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
oraz uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 4 czerwca 2013 r. w części
zaskarżonej apelacją pozwanych, zniesienie postępowania dotkniętego
nieważnością i przekazanie Sądowi Okręgowemu sprawy do ponownego
rozpoznania i orzeczenia o kosztach procesu za wszystkie instancje.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Pozwani zarzucili naruszenie art. 365 § 1 k.p.c. i art. 72 § 2 w związku z art.
74 § 1 i 2 k.k. przez „ponowne orzeczenie przez Sąd cywilny w zakresie
prawomocnego wyroku sądu karnego”. Art. 72 § 2 kodeksu karnego przewiduje,
że zawieszając warunkowo wykonanie kary pozbawienia wolności, sąd karny może
zobowiązać skazanego do naprawienia szkody w całości lub w części, chyba że
orzekł środek karny wymieniony w art. 39 pkt 5, albo do uiszczenia świadczenia
wymienionego w art. 39 pkt 7. Czas i sposób wykonania nałożonych obowiązków
wymienionych w art. 72 sąd określa po wysłuchaniu skazanego; nałożenie
obowiązku wymienionego w art. 72 § 1 pkt 6 wymaga nadto zgody skazanego
(art. 74 § 1 k.k.). Stosownie do art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże
nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy
państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie
przewidzianych także inne osoby. Przytoczony przepis statuuje zasadę związania
prawomocnym wyrokiem oznaczającą, że każdy sąd obowiązany jest uznać,
że określona kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej
sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego aktualnie
rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w wcześniejszym prawomocnym
wyroku; w późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana.
W rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia wskazanych przepisów, skoro
Sądy obu instancji uwzględniły prawomocny wyrok sądu karnego w ramach
podstawy faktycznej orzekania o żądaniu zgłoszonym przez powoda
w niniejszej sprawie.
Wskazując na naruszenie art. 199 § 1 punkt 2, art. 379 punkt 3 i art. 386 § 2
i 3 k.p.c., pozwani zarzucili nieważność postępowania przed Sądami obu instancji
przez rozpoznanie powództwa strony powodowej i wydanie wyroku pomimo
5
istnienia - zdaniem pozwanych - ujemnej przesłanki procesowej w postaci powagi
rzeczy osądzonej, wynikającej z faktu istnienia prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego w G. z dnia 3 września 2009 r. nakładającego na pozwanych środek
probacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem
przez zapłatę na rzecz powoda kwoty 126.766,97 złotych w ciągu 10 lat.
W świetle tak skonstruowanych zarzutów kasacyjnych przedmiotem oceny
prawnej Sądu Najwyższego była kwestia, czy nałożenie przez sąd karny
na sprawcę przestępstwa obowiązku naprawienia szkody w terminie określonym
przez ten sąd jako środka probacyjnego na podstawie art. 72 § 2 i art. 74 § 1 k.k.,
stwarza stan rzeczy osądzonej, wyłączający dopuszczalność rozpoznania przez
sąd w odrębnym postępowaniu cywilnym pozwu wierzyciela o zasądzenie
odszkodowania pokrywającego szkodę wyrządzoną tym przestępstwem.
Niewymieniony w skardze kasacyjnej pozwanych art. 366 k.p.c. stanowi,
że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego,
co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto
tylko między tymi samymi stronami. Powaga rzeczy osądzonej polega na
niedopuszczalności ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, która została
już prawomocnie osądzona (ne bis in idem). Ponowny pozew w sprawie objętej
powagą rzeczy osądzonej podlega odrzuceniu (art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.).
Postępowanie w sprawie, która została już prawomocnie osądzona, jest nieważne
(art. 379 pkt 3 k.p.c.). Res iudicata odnosi się tylko do tych orzeczeń,
które ,,osądzają” sprawę, a więc merytorycznych orzeczeń rozstrzygających sporny
między stronami występującymi w określonych rolach procesowych stosunek
prawny w oparciu o określoną podstawę faktyczną i prawną. Przedmiotowe granice
powagi rzeczy osądzonej wyznacza przedmiot rozstrzygnięcia sądu w związku
z podstawą tego rozstrzygnięcia.
Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem,
tożsamość przedmiotu uprzedniego orzeczenia oraz kolejnego powództwa,
wykluczająca możliwość jego merytorycznej oceny i uzasadniająca odrzucenie
pozwu, zachodzi w przypadku jednakowej podstawy faktycznej i prawnej
rozstrzygnięcia zapadłego wcześniej między tymi samymi stronami oraz
6
ponownego żądania powoda, przy czym przesłanki te muszą wystąpić
kumulatywnie (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 9 czerwca 1971 r.,
II CZ 59/71, OSNCP 1971, Nr 12, poz. 226; z dnia 25 sierpnia 1998 r. I PKN 266/98,
OSNP 1999, Nr 17, poz. 554; z dnia 3 lutego 2010 r., II CSK 414/09, nie publ;
z dnia 11 lutego 2011 r., I CSK 277/10, nie publ.; z dnia 8 kwietnia 2011 r., II CSK
493/10, Biul. SN 2011, nr 6, str. 11-12; z dnia 26 stycznia 2012 r., I UK 301/11,
nie publ. oraz wyroki: z dnia 22 kwietnia 1967 r., I CR 570/66, OSPiKA 1968, nr 7-8,
poz. 158; z dnia 4 grudnia 1998 r., III CKN 56/98, Biul. SN 1999, nr 4, str. 9; z dnia
14 lipca 2011 r., III UK 196/10, OSNP 2012, nr 17-18, poz. 222 i z dnia 15 listopada
2012 r., V CSK 515/11, nie publ.). Zgodnie z art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c., powaga
rzeczy osądzonej zachodzi wówczas, gdy wydane zostało prawomocne orzeczenie,
którego skutkiem staje się wykluczenie ponownego wniesienia pomiędzy tymi
samymi stronami (także przy ich ewentualnej odmiennej roli procesowej w nowej
sprawie) powództwa opartego na tej samej podstawie faktycznej i prawnej.
Rozwiązanie to umożliwia stabilizację wydanych orzeczeń sądowych, stanowiąc
równocześnie jedną z gwarancji konstytucyjnego prawa do sądu (por.m.in. wyroki
Sądu Najwyższego: z dnia 23 marca 2006 r., IV CSK 89/05, OSNC 2007, nr 1,
poz. 15 i z dnia 6 marca 2014 r., V CSK 203/13, nie publ.).
Wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 3 września 2009 roku , zobowiązujący
pozwanych, w oparciu o art. 72 § 2 i art. 74 kodeksu karnego, w ramach
przewidzianego tymi przepisami środka probacyjnego, do naprawienia szkody
wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę w okresie 10 lat kwoty 126.766,97
złotych na rzecz strony powodowej, nie jest objęty powagą rzeczy osądzonej we
wskazanym wyżej rozumieniu art. 366 k.p.c., co do zgłoszonego w niniejszym
postępowaniu roszczenia powoda o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty
104 066,97 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 września 2009 roku do
dnia zapłaty. Sąd karny, nakładając na E. K. i J. K. obowiązek naprawienia w ciągu
10 lat szkody jako środek probacyjny (art. 72 § 2 i 74 § 1 k.k.), nie orzekł wiążąco
o żądaniu powoda dotyczącym odszkodowania za szkodę wyrządzoną
przestępstwem, bowiem powód nie zgłosił takiego żądania w postępowaniu
karnym. Nie zachodzi więc jakakolwiek ze wskazanych w art. 366 k.p.c. przesłanek
7
powagi rzeczy osądzonej uzasadniająca przyjęcie nieważności postępowania
z przyczyny wskazanej w art. 379 punkt 3 k.p.c.
Rozstrzygając roszczenie zgłoszone w niniejszej sprawie sąd cywilny nie
orzekał ponownie o tym samym roszczeniu, między tymi samymi stronami i na tej
samej podstawie faktycznej i prawnej co sąd karny w wyroku skazującym
pozwanych za przestępstwo, ponieważ, raz jeszcze należy powtórzyć, sąd karny
nie osądził roszczenia cywilnoprawnego zgłoszonego przez pokrzywdzonego,
a jedynie zastosował, w ramach przysługującej mu władzy, przewidziany
przepisami kodeksu karnego fakultatywny środek probacyjny o charakterze
kompensacyjnym, prewencyjnym, wychowawczym i mobilizującym skazanych.
Nie zachodziła więc zarzucana w skardze kasacyjnej nieważność postępowania,
a zarzuty naruszenia przez Sąd Apelacyjny art. 199 § 1 punkt 2 k.p.c., 379 pkt 3
k.p.c. oraz art. 386 § 2 i 3 k.p.c. są bezzasadne.
W nawiązaniu do wywodów skarżących zawartych w skardze kasacyjnej
należy wskazać, że czym innym jest przesłanka powagi rzeczy osądzonej, o której
mowa w art. 366 k.p.c., a czym innym dająca się zauważyć na tle przepisów
prawa cywilnego i karnego, kwestia możliwości występowania pochodzących
od sądu karnego i cywilnego sądowych tytułów egzekucyjnych dotyczących
obowiązku naprawienia tej samej szkody wyrządzonej przestępstwem oraz kwestia
wpływu istnienia wcześniejszego prawomocnego wyroku karnego orzekającego
o tego rodzaju środku probacyjnym na możliwość dochodzenia przez
pokrzywdzonego naprawienia szkody w odrębnym postępowaniu cywilnym.
Trzeba jednak przypomnieć, że poza uwzględnianą z urzędu, w granicach
zaskarżenia, kwestią nieważności postępowania, Sąd Najwyższy rozpoznaje
skargę kasacyjną tylko w granicach zaskarżenia oraz tylko w granicach podstaw
kasacyjnych wskazanych przez skarżącego (art. 39813
§ 1 k.p.c.). Oznacza to, że
Sąd Najwyższy bierze pod uwagę jedynie te przepisy prawa materialnego
i procesowego, które zostały wymienione przez skarżącego w ramach podstaw
kasacyjnych, co do których skarżący wskazał sposób ich naruszenia przez Sąd
drugiej instancji (błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie) oraz wykazał
wpływ naruszenia na wynik sprawy. Sąd Najwyższy nie odnosi się natomiast i nie
rozważa z urzędu ewentualnego naruszenia przez Sąd drugiej instancji innych
8
przepisów prawa materialnego i procesowego, których skarżący nie wskazał,
co jest konsekwencją nadzwyczajnego charakteru skargi kasacyjnej i zawężonej
kognicji Sądu Najwyższego.
Skarżący nie zarzucili w skardze kasacyjnej uchybienia jakimkolwiek innym -
poza wyżej omówionymi - przepisom prawa materialnego i procesowego, niemniej
jednak z uwagi na argumentację zawartą w skardze kasacyjnej, odwołującą się do
sprzecznych, zdaniem pozwanych, orzeczeń Sądu Najwyższego w przedmiocie
relacji między orzeczeniami sądów karnych i cywilnych dotyczących naprawienia
szkody wyrządzonej przestępstwem, celowe jest syntetyczne odniesienie się do
stanowiska skarżących.
Ustawodawstwo karne przeszło ewolucję zmierzającą do ułatwienia
pokrzywdzonym uzyskania rekompensaty szkody poniesionej w wyniku
przestępstwa przez stworzenie instrumentów prawnych umożliwiających przyznanie
pokrzywdzonym odszkodowania już na etapie postępowania karnego,
bez konieczności kierowania przez nich odrębnych powództw do sądu cywilnego.
Intencją ustawodawcy było usprawnienie i przyspieszenie możliwości uzyskania
przez pokrzywdzonego stosownego odszkodowania bez konieczności korzystania
przez niego z kosztownej, nieraz uciążliwej i długotrwałej drogi procesu cywilnego
przy uniknięciu jednak zbędnego dublowania orzeczeń o charakterze
odszkodowawczym. Przepisy kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego
odnoszące się do roszczeń cywilnoprawnych pokrzywdzonego należy wykładać
mając na uwadze ich cel, preferujący interes pokrzywdzonego przestępstwem
i kompensacyjny aspekt postępowania karnego.
Możliwość wytoczenia przez pokrzywdzonego powództwa cywilnego
o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem jest niezależna od tego, czy
przeciwko sprawcy przestępstwa zostało wszczęte lub toczy się postępowanie
karne. Przestępstwo jest czynem niedozwolonym, a przesłanki dochodzenia
naprawienia szkody nim wyrządzonej regulowane są przepisami prawa cywilnego.
Dochodzenie przez pokrzywdzonego roszczeń majątkowych przed sądem karnym
ma charakter fakultatywny, ponieważ wytoczenie powództwa cywilnego w ramach
procesu karnego (adhezyjnego) nie jest obligatoryjne, a wybór karnej bądź cywilnej
9
drogi dochodzenia roszczeń majątkowych wynikających z przestępstwa należy do
osoby uprawnionej. Z całą pewnością nie można przyjąć, że przepisy prawa
karnego mogą niweczyć lub utrudniać dochodzenie przez pokrzywdzonego
przestępstwem przysługujących mu uprawnień cywilnoprawnych, mających oparcie
w przepisach kodeksu cywilnego o czynach niedozwolonych.
W świetle przepisów kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego
(por. art. 415 k.p.k.), w wyroku skazującym sprawcę przestępstwa sąd karny może
orzec o roszczeniach cywilnoprawnych związanych ze szkodą będącą jego
skutkiem z urzędu lub z inicjatywy pokrzywdzonego. Może rozstrzygnąć
o powództwie cywilnym wniesionym przez pokrzywdzonego jako powoda cywilnego
(powództwie adhezyjnym), orzec o odszkodowaniu z urzędu, o nawiązce,
obowiązku naprawienia szkody jako środku karnym lub jako środku probacyjnym;
może także orzec o zadośćuczynieniu za doznaną krzywdę.
Wyroki sądu karnego w zakresie orzekającym co do roszczeń majątkowych
wynikających z przestępstwa są tytułami egzekucyjnymi. Stosownie do art. 196 § 1
k.k.w., w razie orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia na
rzecz osoby, która nie brała udziału w sprawie karnej przeciwko sprawcy
przestępstwa, nawiązki lub świadczenia pieniężnego, sąd karny, z urzędu i bez
pobierania jakichkolwiek opłat, przesyła tytuł egzekucyjny pokrzywdzonemu lub
innej osobie uprawnionej. Tytuł egzekucyjny staje się tytułem wykonawczym po
nadaniu mu przez sąd karny klauzuli wykonalności. Art. 107 k.p.k. przewiduje
w paragrafie 1, że sąd, który orzekał co do roszczeń majątkowych, nadaje na
żądanie osoby uprawnionej klauzulę wykonalności orzeczeniu podlegającemu
wykonaniu w drodze egzekucji. W paragrafie 2 wskazano, że za orzeczenia
co do roszczeń majątkowych uważa się również orzeczenia nakładające
obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz
nawiązkę orzeczoną na rzecz pokrzywdzonego, jeżeli nadają się one do egzekucji
w myśl przepisów kodeksu postępowania cywilnego.
W orzecznictwie sądów karnych ugruntowane jest stanowisko, że nałożony
na podstawie art. 72 § 2 k.k. na skazanego obowiązek naprawienia szkody, staje
się wykonalny dopiero z upływem terminu oznaczonego w prawomocnym wyroku
10
skazującym przez sąd na podstawie art. 74 § 1 k.k., zatem dopiero wówczas
orzeczeniu sądu karnego zawierającemu takie rozstrzygnięcie - w tym zakresie -
można nadać klauzulę wykonalności (por. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 24 lutego 2010 roku, I KZP 31/09, OSNKW 2010, nr 4, poz. 32, wyroki
Sądów Apelacyjnych: w Warszawie z dnia 19 grudnia 2012 r., II AKa 374/12,
niepubl. i w Katowicach z dnia 6 marca 2014 r., II AKa 502/13, niepubl.).
W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 roku,
III CZP 51/07(OSNC-ZD 2008, nr 3, poz. 43) wskazano natomiast, że termin
naprawienia szkody oznaczony przez sąd karny na podstawie art. 72 § 2 w związku
z 74 § 1 k.k. nie stoi na przeszkodzie wyegzekwowaniu tego obowiązku przez
pokrzywdzonego jeszcze przed jego upływem, co oznacza, że pokrzywdzony może
żądać nadania wyrokowi sądu karnego klauzuli wykonalności przed upływem
terminu naprawienia szkody wskazanym w wyroku karnym. Pogląd ten stoi
w sprzeczności z przytoczonym wyżej stanowiskiem Sądu Najwyższego i sądów
powszechnych orzekających w sprawach karnych. W orzecznictwie z zakresu
prawa pracy i ubezpieczeń społecznych stwierdzono natomiast, że orzeczenie sądu
karnego zobowiązujące skazanego do naprawienia w całości lub w części szkody
wyrządzonej przestępstwem w ramach środka probacyjnego z art. 72 § 2 k.k., które
nie nadaje się do egzekucji cywilnej, nie pozbawia pokrzywdzonego możliwości
dochodzenia w postępowaniu cywilnym roszczeń odszkodowawczych wynikających
z tego przestępstwa (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 7 lipca 2000 roku,
I PKN 724/99, OSNP 2002, nr 2, poz. 38 i z dnia 2 lutego 2011 roku, I UK 300/10,
OSNP 2012, nr 7-8, poz. 96). W uzasadnieniu tego poglądu wskazano, że wyrok
sądu karnego orzekający o obowiązku naprawienia szkody w oznaczonym terminie,
nie stanowi orzeczenia sądu rozstrzygającego o roszczeniach majątkowych,
o których mowa w art. 107 § 1 i 2 k.p.k., ponieważ dopóki nie upłynął oznaczony
w nim termin dopóty, wyrok sądu karnego nie nadaje się do egzekucji sądowej
wobec braku możliwości nadania mu klauzuli wykonalności. W sytuacji, w której nie
upłynął jeszcze termin wyznaczony przez sąd karny do naprawienia szkody,
dopuszczalne jest więc wszczęcie i prowadzenie odrębnego postępowania
cywilnego o zasądzenie odszkodowania. Sąd Najwyższy uznał ponadto,
że w sytuacji, w której nie upłynął jeszcze termin wyznaczony przez sąd karny do
11
naprawienia szkody przez skazanego, nie zachodzi ujemna przesłanka procesowa
w postaci powagi rzeczy osądzonej.
Przytoczone orzeczenia Sądu Najwyższego łączą brak przeszkody do
wszczęcia i prowadzenia odrębnego postępowania cywilnego o naprawienie szkody
wyrządzonej przestępstwem - w przypadku istnienia prawomocnego wyroku
sądu karnego nakładającego na sprawcę obowiązek naprawienia szkody –
z sytuacją, w której nie upłynął jeszcze termin wykonania tego obowiązku przez
skazanego szkody oznaczony przez sąd karny, co powoduje czasową
niedopuszczalność nadania wyrokowi karnemu w tym zakresie klauzuli
wykonalności. Wskazuje się ponadto, że mimo możliwości powstania w takiej
sytuacji dwóch tytułów egzekucyjnych (jednego w postaci wyroku sądu cywilnego
i drugiego w postaci wyroku sądu karnego po upływie wyznaczonego skazanemu
terminu naprawienia szkody) nie istnieje niebezpieczeństwo podwójnego
wyegzekwowania odszkodowania od sprawcy szkody z uwagi na przysługujące
dłużnikowi instrumenty ochronne, w szczególności powództwo przeciwegzekucyjne
(por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2011 roku, I UK
300/10, OSNP 2012, nr 7-8, poz. 96). Ten ostatni pogląd należy podzielić.
Czym innym jest jednak możliwość nadania prawomocnemu wyrokowi sądu
karnego we wskazanym wyżej zakresie klauzuli wykonalności, a czym innym to,
czy zachodzi, z uwagi na treść i granice rozstrzygnięcia zawartego w wyroku sądu
karnego, przesłanka powagi rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 366 k.p.c.
W skardze kasacyjnej skarżący nie zarzucili naruszenia przepisów rozwiązujących
ewentualną kolizję między prawomocnym wyrokiem sądu karnego określającym
bardzo odległy termin wykonania obowiązku naprawienia szkody, na który
pokrzywdzony nie miał żadnego wpływu, a wytoczeniem przez pokrzywdzonego
przestępstwem odrębnego powództwa cywilnego o odszkodowanie. Związanie
Sądu Najwyższego granicami podstaw kasacyjnych nie pozwoliło na rozważenie
z urzędu zagadnienia „konkurencyjności” tytułów powstałych w postępowaniu
karnym i cywilnym, poza omówioną kwestią nie występowania w takiej sytuacji,
jak w rozpoznawanej sprawie, ujemnej przesłanki procesowej w postaci powagi
rzeczy osądzonej.
12
Pozwani zaskarżyli wyrok Sądu Apelacyjnego w całości, a więc nie tylko co
do należności głównej 104 096,97 złotych, w zakresie której błędnie zarzucili
istnienie powagi rzeczy osądzonej, ale także w części zasądzającej od pozwanych
odsetki ustawowe od kwoty 104 096,97 złotych za okres od dnia 12 września
2009 roku do dnia zapłaty. Pozwani nie zarzucili jednak naruszenia przepisów
prawa materialnego stanowiących podstawę zasądzenia odsetek ustawowych
na rzecz strony powodowej, nie sformułowali także zarzutów dotyczących
rozstrzygnięcia w tej części, co sprawia, że usuwa się ono w tym zakresie
spod kontroli kasacyjnej. Sąd Najwyższy rozpoznaje bowiem sprawę wyłącznie
w granicach podstaw (art. 39813
§ 1 k.p.c.), stąd niedopuszczalne jest
skontrolowanie przez sąd kasacyjny z urzędu zaskarżonego orzeczenia z punktu
widzenia ewentualnego naruszenia prawa materialnego (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 9 grudnia 2011 roku, III CSK 100/11, niepubl.).
W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji (art. 39814
k.p.c.).