Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku D. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do wypłaty emerytury

na skutek odwołania D. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 29 marca 2013r. sygn.(...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawczyni D. K. prawo do wypłaty emerytury w okresie od 01 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku.

Sygn. akt VU 619/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 29 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.odmówił uchylenia decyzji z dnia
23 września 2011r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza wnioskodawczyni D. K.prawo do emerytury za okres od dnia 1 października 2011 roku do dnia 21 listopada 2012 roku.

W odwołaniu od powyższej decyzji D. K. wniosła o jej zmianę i wypłatę emerytury za okres od 1 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

D. K., urodzona w dniu (...), złożyła
w dniu 31 maja 2010 roku wniosek o emeryturę.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-5 w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 14 czerwca 2010 roku ZUS przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury poczynając od dnia 1 maja 2010 roku.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 14.06.2010 r. k. 23 w aktach ZUS)

Od dnia 13 czerwca 1973 roku wnioskodawczyni jest zatrudniona
w (...) Spółdzielni (...) w B. i stosunek pracy nie został rozwiązany.

(dowód: zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 9-10, 11-12
w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 23 września 2011 roku organ rentowy wstrzymał z urzędu wypłatę emerytury na rzecz wnioskodawczyni poczynając od dnia
1 października 2011 roku z powodu nie rozwiązania stosunku pracy
z pracodawcą na rzecz którego wykonywała pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury.

(dowód: decyzja z dnia 23 września 2011 roku k. 50-51 w aktach ZUS)

Pismem z dnia 26 listopada 2012 roku wnioskodawczyni wniosła
o wypłatę wstrzymanej emerytury .

(dowód: pismo z dnia 26.11.2012 roku k. 62 w aktach ZUS)

Decyzją z dnia 10 stycznia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych podjął wypłatę emerytury na rzecz wnioskodawczyni począwszy od dnia 22 listopada 2012 roku.

(dowód: decyzja z dnia 10 stycznia 2013 roku k. 70-71 w aktach ZUS wraz z załącznikiem k. 68-69 w aktach ZUS)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 roku wydanym w sprawie K 2/12, Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z 2010 r. Nr 40, poz. 224, Nr 134, poz. 903, Nr 205, poz. 1365, Nr 238, poz. 1578 i Nr 257, poz. 1726, z 2011 r. Nr 75, poz. 398, Nr 149, poz. 887, Nr 168, poz. 1001, Nr 187, poz. 1112 i Nr 205, poz. 1203 oraz z 2012 r. poz. 118 i 251), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 roku, w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 roku, bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem Trybunału rozwiązanie przyjęte przez ustawodawcę w art. 28 ww. ustawy spowodowało, że osoby które skutecznie nabyły i realizowały prawo do emerytury w okresie od dnia 8 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2010 roku zostały objęte nową, mniej korzystną dla nich treścią ryzyka emerytalnego – a mianowicie ich prawo do pobierania emerytury po dniu 1 października 2011 roku zostało uzależnienie od rozwiązania stosunku pracy. Treść ryzyka emerytalnego w określeniu, którego wnioskodawca ma swobodę, nie powinna być zaś zmieniana w stosunku do osób, które już nabyły i zrealizowały prawo do emerytury.

W ocenie Sądu Okręgowego wyrok ten ma zastosowanie do wnioskodawczyni, tj. wyłącza możliwość zastosowania wobec niej art. 103a ustawy emerytalnej, gdyż nabyła ona prawo do emerytury od dnia 1 maja 2010 roku.

Wnioskodawczyni mieści się więc w kategorii podmiotów, które nabyły i zrealizowały prawo do emerytury po 8 stycznia 2009 roku, a przed 31 grudnia 2010 roku, tj. w okresie, gdy prawo nie wymagało rozwiązania stosunku pracy do realizacji prawa do emerytury, czyli do wypłaty tego świadczenia. Nie ma zatem podstaw prawnych do zastosowania wobec skarżącej art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jako przepisu – wobec niej niezgodnego z art. 2 Konstytucji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2013 roku, II UK 299/12, niepubl.).

Nie ma przy tym racji organ rentowy, że skoro w przedmiotowym wyroku Trybunał Konstytucyjny nie określił terminu utraty mocy obowiązującej wskazanego w nim unormowania, to wnioskodawczyni przysługuje prawo do podjęcia wypłaty emerytury od dnia 22 listopada 2012 roku, a więc od dnia ogłoszenia wyroku Trybunału w Dzienniku Ustaw.

Zgodnie z treścią art. 190 ust. 1 Konstytucji RP orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Natomiast art. 190 ust. 3 Konstytucji stanowi, że Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Termin ten nie może przekroczyć osiemnastu miesięcy, gdy chodzi o ustawę, a gdy chodzi o inny akt normatywny – dwunastu miesięcy.
W przypadku orzeczeń, które wiążą się z nakładami finansowymi nie przewidzianymi w ustawie budżetowej, Trybunał Konstytucyjny określa termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego po zapoznaniu się z opinią Rady Ministrów.

Niewątpliwie więc treść ww. regulacji prowadzi do wniosku, że orzeczenie Trybunału powoduje utratę mocy obowiązującej aktu prawnego na przyszłość, a więc do momentu ogłoszenia orzeczenia, akt kolidujący z aktem prawnym wyższego rzędu jest aktem mającym moc obowiązującą.

Rozważaniami, jak ma postąpić sąd, który rozstrzygając spór stoi przed problemem zastosowania normy prawnej do stanu faktycznego istniejącego przed ogłoszeniem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, w sytuacji, gdy norma ta została uznana przez Trybunał za sprzeczną z aktem wyższego rzędu, a zwłaszcza z Konstytucją RP i w związku z tym utraciła moc obowiązującą, zajął się Sąd Najwyższy między innymi w postanowieniu z dnia 7 grudnia 2000 roku, III ZP 27/00 (OSNPiUS rok 2001, Nr 10, poz. 331). I rozważania te oraz ich konkluzję Sąd Okręgowy rozpoznający sprawę niniejszą w całości podziela.

W postanowieniu tym Sąd Najwyższy doszedł mianowicie do wniosku, że przy przyjęciu, iż akt normatywny traci moc obowiązującą jedynie na przyszłość, a więc jego moc obowiązująca rozciąga się na stany faktyczne powstałe przed ogłoszeniem orzeczenia Trybunału, to jednak z uwagi na zawarte w tym orzeczeniu wiążące stwierdzenie, że akt ten pozostaje w sprzeczności z aktem prawnym wyższego rzędu, nie powinien on być przez sąd stosowany do określonego stanu faktycznego. Innymi słowy, z uwagi na regulację art. 190 ust. 1 i 3 Konstytucji, określony akt normatywny musi być uznany za mający moc obowiązującą, ale nie powinien być przez sąd zastosowany w konkretnej sprawie ze względu na to, iż Trybunał Konstytucyjny w sposób autorytatywny stwierdził, że pozostaje on w sprzeczności z aktem normatywnym wyższej rangi, a sprzeczność ta z reguły istnieje od dnia wydania danego aktu normatywnego.

Dodać należy, że pogląd co do tego, iż przepis prawny uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją nie może być stosowany przez sądy i inne organy w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 września 2001 roku, II UKN 542/00, OSNP 2003, nr 2, poz. 36, z dnia 12 czerwca 2002 roku, II UKN 419/01, OSNAPiUS 2002, nr 23, poz. 58, z dnia 27 września 2002 roku, II UKN 581/01, OSNP 2003, nr 23, poz. 581, z dnia 18 grudnia 2002 roku, I PKN 668/01, OSNP 2004, nr 3, poz. 47 oraz z dnia 21 listopada 2006 roku, II PK 42/06). Tymczasem organ rentowy, prezentując swe stanowisko co do możliwości podjęcia wypłaty emerytury wnioskodawczyni od dnia 22 listopada 2012 roku, powyższe poglądy pomija i nie uwzględnia różnicy pomiędzy obowiązywaniem a stosowaniem przepisu prawa, uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z aktem wyższego rzędu.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. uwzględnił odwołanie i podjął wypłatę emerytury na rzecz wnioskodawczyni za okres od 1 października 2011 roku do 21 listopada 2012 roku.