Pełny tekst orzeczenia

120/2/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 9 października 2014 r.
Sygn. akt Ts 129/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Volvo Auto Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie w sprawie zgodności:
1) art. 14 ust. 1-4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 176, poz. 1236), z:
a) art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
b) art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 14 ust. 1-4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 176, poz. 1236), w związku z art. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 176, poz. 1236), z art. 20 i art. 22, art. 32 i art. 64 ust. 2 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
3) art. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 176, poz. 1236) z:
a) art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
b) art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

1. W petitum sporządzonej przez radcę prawnego skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 7 maja 2013 r. (data prezentaty), Volvo Auto Polska Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność: (1) art. 14 ust. 1-4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, ze zm.; dalej: u.r.p.w.e.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 176, poz. 1236; dalej: ustawa z 2007 r.) z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji; (2) art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 2, art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Ponadto w uzasadnieniu skargi skarżąca zarzuciła niezgodność: (1) art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e., w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r., z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji; (2) art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e., w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r., w związku z art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 20 i art. 22, art. 32 i art. 64 ust. 2 oraz art. 2 Konstytucji; (3) art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji.

2. Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą:
Wnioskiem z 29 sierpnia 2007 r. skarżąca wystąpiła do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: GIOŚ lub organ) o stwierdzenie nadpłaty opłaty za brak sieci zbierania pojazdów za 2006 r.
Decyzją z 10 marca 2008 r. (znak: DKR-420-731-d/07/08/kc) GIOŚ stwierdził w uiszczonej opłacie za brak sieci zbierania pojazdów nadpłatę w wysokości 30 838,36 zł. Rozstrzygnięcie to zostało następnie podtrzymane przez GIOŚ decyzją z 30 kwietnia 2008 r. (znak: DKR420731d2/07/08/kc), wydaną wskutek ponownego rozpatrzenia sprawy w związku z wnioskiem skarżącej. W ocenie organu skarżąca bezzasadnie żądała zwrotu całej samodzielnie naliczonej i uprzednio uiszczonej przez nią kwoty 1 407 000,00 zł z tytułu opłaty za brak sieci zbierania pojazdów. W 2006 r. skarżąca wprowadziła 2814 pojazdów i działała przez 357 dni, tj. od 9 stycznia do 31 grudnia 2006 r. Z przeprowadzonej analizy zapewnienia sieci zbierania pojazdów wynikało, że w tym okresie skarżąca nie stworzyła sieci zbierania pojazdów spełniającej warunki określone w art. 11 u.r.p.w.e. Zapewniona przez nią sieć nie objęła bowiem terytorium kraju w taki sposób, by zapewniała ona właścicielowi możliwość oddania pojazdu wycofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów lub do stacji demontażu, położonych w odległości nie większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamieszkania albo siedziby właściciela pojazdu. W związku z tym, stosownie do art. 14 u.r.p.w.e., wysokość opłaty za brak sieci zbierania pojazdów wynosiła1 376 161,64 zł.
Od decyzji GIOŚ z 30 kwietnia 2008 r. skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, która została oddalona wyrokiem z 29 września 2008 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1102/08). W uzasadnieniu swojego orzeczenia sąd wskazał, że w myśl art. 11 ust. 1 u.r.p.w.e. wprowadzający pojazd (zgodnie z art. 3 pkt 14 u.r.p.w.e. pojęcie to obejmuje importera) był zobowiązany do utworzenia sieci zbierania pojazdów spełniającej wskazane w ustawie wymagania (pokrycie terenów zamieszkałych tak, aby zapewnić możliwość oddania pojazdu właścicielowi w odległości nie większej niż 50 km od miejsca zamieszkania lub siedziby, przy czym zasadą jest przyjmowanie pojazdów bez dodatkowych opłat; art. 23 ust. 3 u.r.p.w.e.). W ramach sieci mogły być uwzględnione stacje demontażu lub punkty zbierania pojazdów. W przypadku nie spełnienia tego warunku podmiot był zobligowany do obliczenia i samodzielnego uiszczenia stosownej opłaty (art. 14 ust. 1 u.r.p.w.e.).
Ustawa wprawdzie zobowiązywała określone podmioty do utworzenia sieci, ale sankcja za niewypełnienie tego obowiązku była równoważna z obciążeniami przewidzianymi dla podmiotów, które wprowadzały pojazdy, lecz nie były zobligowane do utworzenia sieci ze względu na to, że miały mniejszy obrót (art. 12 ust. 1 i 2 i art. 14 ust. 4 u.r.p.w.e.). Wskazane regulacje zostały zmodyfikowane w związku z nowelizacją dokonaną ustawą z 2007 r. Zmiana polegała na faktycznym ograniczeniu obowiązku utworzenia sieci zbierania pojazdów, pokrywającej całe terytorium kraju, do podmiotów mających większy obrót – ponad 1000 sztuk pojazdów (art. 14 ust. 5 u.r.p.w.e. po nowelizacji) oraz zróżnicowaniu dla nich opłat sanacyjnych za brak sieci w pewnym zakresie (art. 14 ust. 6 u.r.p.w.e. po nowelizacji). Jednocześnie art. 2 ustawy z 2007 r. wskazuje, że nowe zasady mają zastosowanie do opłat należnych za 2007 r.
Sąd stwierdził, że w sprawie bezsporne było to, iż w okresie od 9 stycznia do 31 grudnia 2006 r. zapewniona przez skarżącą sieć zbierania pojazdów nie spełniała warunków określonych w art. 11 ust. 1 u.r.p.w.e. Obowiązujący w tym czasie art. 11 ust. 1 u.r.p.w.e. wymagał bowiem, by właściciel pojazdu mieszkający albo mający siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej nie miał dalej niż 50 km do najbliższej stacji zapewnionej przez wprowadzającego sieć. Sąd wskazał także, że w wyniku nowelizacji u.r.p.w.e., dokonanej ustawą z 2007 r., do art. 14 u.r.p.w.e. zostały dodane ustępy 5 i 6, które zmodyfikowały stosownie art. 14 ust. 1 u.r.p.w.e. Ustęp 5 art. 14 u.r.p.w.e. stanowi, że w przypadku zapewnienia sieci obejmującej co najmniej 95% terytorium kraju wprowadzający pojazdy jest zwolniony z opłaty za brak sieci zbierania pojazdów. Przepisu tego jednak, w związku z wyraźnym, niebudzącym wątpliwości interpretacyjnych brzmieniem art. 2 ustawy z 2007 r., nie stosuje się do obliczenia opłaty za brak sieci za 2006 r. Świadomą decyzją ustawodawcy było to, by opłata za 2006 r. była obliczana według poprzednio obowiązujących zasad.
Skarga kasacyjna skarżącej od powyższego orzeczenia została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny – Izbę Ogólnoadministracyjną wyrokiem z 18 grudnia 2012 r. (sygn. akt II OSK 2370/12). Sąd ten podzielił argumentację sądu pierwszej instancji.

3. W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej skarżąca zarzuciła kwestionowanym przepisom naruszenie: zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, zasady prawidłowej legislacji oraz zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji), zasady swobody gospodarczej (art. 20 i art. 22 Konstytucji), zasady równości i niedyskryminacji (art. 32 Konstytucji), a także zasadę ochrony prawa własności (art. 64 ust. 1 Konstytucji) w powiązaniu z zasadą proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy spełnia ona warunki określone przez prawo, a także czy postępowanie wszczęte na skutek wniesienia skargi podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

2. Trybunał stwierdza, że analizowana skarga konstytucyjna nie spełnia konstytucyjnych i ustawowych przesłanek merytorycznego rozpoznania.

3. Trybunał odniósł się do przywołanych przez skarżącą konstytucyjnych wzorców kontroli.

3.1. Odnośnie do art. 2 Konstytucji Trybunał przypomina, że zasadniczo nie może on być samoistną podstawą kontroli w trybie skargowym (zob. postanowienie pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60). Jak Trybunał wielokrotnie podkreślał w swoim orzecznictwie, art. 2 ustawy zasadniczej wyznacza jedynie standard kreowania wolności i praw przez ustawodawcę, nie wprowadzając jednocześnie konkretnej wolności czy konkretnego prawa (zob. np. wyroki TK z 30 maja 2007 r., SK 68/06, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 53 oraz 10 lipca 2007 r., SK 50/06, OTK ZU nr 7/A/2007, poz. 75). Trybunał zwraca uwagę na to, że o dopuszczalności stosowania art. 2 Konstytucji jako samoistnej podstawy indywidualnej kontroli konstytucyjności prawa nie może przesądzać okoliczność, że przepis ten może być samodzielną podstawą orzeczenia wydawanego w ramach kontroli generalnej (abstrakcyjnej). W tym drugim przypadku ocena nie jest bowiem uwarunkowana istnieniem praw podmiotowych konkretnego podmiotu, naruszonych wskutek zastosowania przez organ władzy publicznej niekonstytucyjnego przepisu (zob. np. postanowienie TK z 25 marca 2009 r., Ts 75/08, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 126).
W związku z powyższym w zakresie badania zgodności art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia wżycie art. 1 ustawy z 2007 r.) oraz art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 2 Konstytucji Trybunał odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).
Ponadto Trybunał przypomina, że oba zaskarżone w niniejszej sprawie przepisy były już przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 9 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. P 8/10 (OTK ZU nr 7/A/2012, poz. 75) orzekł, że art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e., w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie ustawy z 2007 r., w zakresie, w jakim nie różnicuje wysokości opłaty za brak sieci z uwagi na stopień pokrycia siecią terytorium kraju, oraz art. 2 ustawy z 2007 r. w zakresie, w jakim nakazuje stosować do obliczania opłaty za brak sieci w 2006 r. art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. w pierwotnym brzmieniu, są zgodne z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą adekwatności (proporcjonalności) rozwiązań ustawodawczych do zakładanego celu regulacji.

3.2. Artykuł 20 Konstytucji ma charakter ustrojowy, nie jest więc podstawą wolności lub prawa podmiotowego jednostki (zob. np. postanowienia TK z: 27 grudnia 2004 r., Ts 186/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 137; 5 marca 2012 r., Ts 26/10, niepubl. oraz 11 lutego 2013 r., Ts 17/12, niepubl.).
W związku z powyższym w zakresie badania zgodności art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.), art. 2 ustawy z 2007 r. oraz art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) w związku z art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 20 Konstytucji Trybunał odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).

3.3. Odnośnie do art. 22 Konstytucji Trybunał stwierdza, że zarzut naruszenia tego przepisu konstytucyjnego przez art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia wżycie art. 1 ustawy z 2007 r.), art. 2 ustawy z 2007 r. oraz art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) w związku z art. 2 ustawy z 2007 r. jest oczywiście bezzasadny. Ponoszenie ciężarów i świadczeń publicznych (do których zalicza się opłata za brak sieci zbierania pojazdów) jest bowiem powszechnym obowiązkiem konstytucyjnym wyrażonym w art. 84 Konstytucji. Swoboda ustawodawcy w kształtowaniu treści ustaw określających obowiązki podatkowe znajduje potwierdzenie w rozdziale X Konstytucji („Finanse publiczne”). Ten szeroki zakres swobody koresponduje z rozbudowanym katalogiem konstytucyjnych wymogów o charakterze formalnym, które musi respektować ustawodawca, określając treść obowiązków podatkowych. Podstawą tych wymogów jest przede wszystkim art. 217 Konstytucji. Z przepisu tego wynika, że w odniesieniu do ustaw określających obowiązek daninowy Konstytucja ustanawia wyższe wymagania co do stopnia określoności i zakresu przedmiotowego niż wymogi stosowane w tzw. „przyzwoitej legislacji” (zob. wyrok TK z 9 listopada 1999 r., K 28/98, OTK ZU nr 7/1999, poz. 156). Daleko idąca swoboda ustawodawcy w kształtowaniu materialnych treści prawa daninowego jest w swoisty sposób równoważona koniecznością respektowania przez ustawodawcę proceduralnych aspektów zasady demokratycznego państwa prawnego (zob. wyrok TK z 14 września 2001 r., SK 11/00, OTK ZU nr 6/2001, poz. 166).
Ze względu na to, że nałożenie obowiązków daninowych znajduje bezpośrednią podstawę w art. 84 Konstytucji nie może ono być rozpatrywane w kategoriach koniecznego ograniczania praw jednostki, o którym mowa w art. 31 ust. 3 czy art. 22 Konstytucji. Obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych przez jednostkę może być kontrolowany z punktu widzenia jego zgodności z Konstytucją, jednak podstawą tej kontroli nie może być zasada wolności gospodarczej. Samo zobowiązanie odpowiednich podmiotów do ponoszenia określonych ciężarów finansowych na cele publiczne (in casu: uiszczenia przez zobowiązany podmiot opłaty za brak sieci zbierania pojazdów) nie stanowi niedopuszczalnej ingerencji w ich sferę majątkową, w szczególności w konstytucyjnie chronione prawo własności (zob. postanowienie TK z 5 maja 2009 r., Ts 271/07, OTK ZU nr 5/B/2009, poz. 383).
W związku z powyższym – na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – w zakresie badania zgodności art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia wżycie art. 1 ustawy z 2007 r.), art. 2 ustawy z 2007 r. oraz art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) w związku z art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 22 Konstytucji Trybunał odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej.

3.4. Wywodzona z art. 32 ust. 1 Konstytucji zasada równości nie ma charakteru abstrakcyjnego i absolutnego. Zgodnie z powszechnie przyjętym założeniem nie oznacza ona identyczności (tożsamości) praw wszystkich jednostek. Prawo do równego traktowania i niedyskryminacji funkcjonuje zawsze w pewnym kontekście sytuacyjnym; musi być odniesione do zakazów lub nakazów albo do nadania uprawnień określonym jednostkom (grupom jednostek) w porównaniu ze statusem innych jednostek (grup). Konstytucja nie formułuje założenia równości i zakazu dyskryminacji w rozumieniu uniwersalnego egalitaryzmu jednostek, ale jako równą możliwość realizacji wolności i praw. W postanowieniu pełnego składu z 24 października 2001 r. w sprawie o sygn. SK 10/01 Trybunał Konstytucyjny, uznawszy prawo do równego traktowania za konstytucyjne prawo jednostki, podkreślił, że „ma ono charakter niejako prawa »drugiego stopnia« (»metaprawa«), tzn. przysługuje ono w związku z konkretnymi normami prawnymi lub innymi działaniami organów władzy publicznej, a nie w oderwaniu od nich – niejako »samoistnie«. Jeżeli te normy lub działania nie mają odniesienia do konkretnych określonych w Konstytucji wolności i praw, prawo do równego traktowania nie ma pełni charakteru prawa konstytucyjnego, a to sprawia, że nie może ono być chronione za pomocą skargi konstytucyjnej” (OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). Oznacza to, że art. 32 Konstytucji wyraża przede wszystkim zasadę ogólną i dlatego powinien być odnoszony – jako tzw. wzorzec związkowy – do konkretnych postanowień Konstytucji, nawet jeżeli konstytucyjna regulacja danego prawa lub danej wolności jest niepełna i wymaga konkretyzacji ustawowej. Tym samym w sprawach inicjowanych skargą konstytucyjną dopuszczalność czynienia z konstytucyjnej zasady równości wzorca kontroli kwestionowanych przepisów byłaby możliwa wyłącznie w sytuacji doprecyzowania przez skarżącego, w zakresie jakiego konstytucyjnego prawa lub wolności upatruje on naruszenie zasady równości wobec prawa oraz zasady niedyskryminacji. Brak takiego odniesienia wyłącza możliwość oparcia skargi konstytucyjnej samoistnie na zarzucie naruszenia konstytucyjnej zasady równości.
W związku z powyższym w zakresie badania zgodności art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) oraz art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 32 ust. 1 Konstytucji, a także art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) w związku z art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 32 Konstytucji należało odmówić nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).

3.6. Przechodząc do zarzutów naruszenia art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji przez art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) oraz art. 2 ustawy z 2007 r.; art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji przez art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.); art. 64 ust. 2 Konstytucji przez art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) w związku z art. 2 ustawy z 2007 r.; a także art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji przez art. 2 ustawy z 2007 r., Trybunał stwierdza, że są one oczywiście bezzasadne.
Z subiektywnego punktu widzenia skarżącej jako podmiotu gospodarczego obowiązek uiszczenia opłaty za brak sieci zbierania pojazdów, o której mowa w zaskarżonych przepisach u.r.p.w.e., a która w odniesieniu do 2006 r. miała stałą wysokość, podczas gdy od wejścia w życie ustawy z 2007 r. podlega miarkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 5 i 6 u.r.p.w.e., jest rozwiązaniem mniej korzystnym. Nie ulega też wątpliwości, że prawo własności i inne prawa majątkowe chroni art. 64 Konstytucji. Trybunał podkreślał jednak wielokrotnie w swoim orzecznictwie, że nie zasługuje na aprobatę argument (wyrażony także w analizowanej skardze konstytucyjnej) utożsamiający naruszenie art. 64 Konstytucji z koniecznością uiszczenia podatku lub innej daniny publicznej i doznanym w ten sposób uszczerbkiem majątkowym. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny zwracał już uwagę na bezpodstawność stanowiska, zgodnie z którym każde ograniczenie majątkowe spowodowane nałożeniem podatku lub innej daniny publicznej jest zawsze niedopuszczalnym ograniczeniem własności. Podkreślano w związku z tym, że mogłoby ono prowadzić do fałszywego wniosku, że każda niekorzystna zmiana w sytuacji majątkowej jednostki stanowi ograniczenie jej własności. Tak daleko idąca (absolutna) ochrona własności i innych praw majątkowych nie znajduje uzasadnienia w świetle przepisów Konstytucji (zob. m.in. postanowienie TK z 4 czerwca 2012 r., Ts 8/10, OTK ZU nr 5/B/2012, poz. 397; por. też wyroki TK z 30 stycznia 2001 r., K 17/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 4 oraz 5 listopada 2008 r., SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153). Ponadto, o czym była mowa w punkcie 3.1 in fine niniejszego uzasadnienia, zróżnicowanie sposobu obliczania wysokości opłaty za brak sieci zbierania pojazdów zostało uznane za zgodne z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą adekwatności (proporcjonalności) rozwiązań ustawodawczych do zakładanego celu regulacji (wyrok TK z 9 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. P 8/10). Jednocześnie należy zauważyć, że prawodawca, regulując in abstracto stosunki majątkowe, kieruje się określoną koncepcją sprawiedliwości i sprawności funkcjonowania tych stosunków, a niekoniecznie dążeniem do ograniczenia wolności majątkowej jednostki w imię innych racji (zob. wyrok TK z 21 czerwca 2006 r., P 25/02, OTK ZU nr 6/A/2006, poz. 65).
W związku z powyższym w zakresie badania zgodności: art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji; art. 14 ust. 1-4 u.r.p.w.e. (w brzmieniu obowiązującym od dnia wejścia w życie art. 1 ustawy z 2007 r.) w związku z art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 64 ust. 2 oraz art. 2 Konstytucji; art. 2 ustawy z 2007 r. z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji Trybunał odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK.

Wziąwszy pod uwagę powyższe, Trybunał postanowił jak w sentencji.