Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSR Grzegorz Orlonek

Protokolant : Patrycja Ostrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 czerwca 2015 r. w S.

sprawy z powództwa B. Ł.

przeciwko P. M. oraz Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Okręgowego w Szczecinie oraz Prezesowi Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych P. M. oraz Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie solidarnie na rzecz powódki B. Ł. kwotę 1 485 zł (tysiąc czterysta osiemdziesiąt pięć) z odsetkami ustawowymi od dnia 10 kwietnia 2014 r.;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania.

Sygn. akt I C 957/14

UZASADNIENIE

Powódka B. Ł. wniosła o zasądzenie solidarnie od P. M. i Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie kwoty 2.970 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwany P. M. działając jako Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, na wniosek (...) Banku S.A. wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi T. B. (1), w toku którego wystosował do Wydziału Komunikacji Urzędu Miejskiego w S. pismo o dokonanie zastrzeżenia o zajęciu ruchomości w postaci pojazdu marki V. (...), nr rej. (...). Wyjaśniła przy tym, że wyżej opisany pojazd stanowił współwłasność wspólników spółki cywilnej, w stosunku do których wierzyciel nie dysponował tytułami wykonawczymi, w związku z czym powódka wezwała wierzyciela do zwolnienia spod egzekucji przedmiotowej ruchomości, a następnie pozwem z dnia 25 lipca 2012 r. skierowanym do Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum X Wydziału Gospodarczego wytoczyła w powyższym zakresie powództwo przeciwegzekucyjne. Wyrokiem z dnia 26 marca 2013 r. przedmiotowe powództwo zostało oddalone, z uwagi na fakt, że w toku postępowania egzekucyjnego komornik nie dokonał zajęcia ruchomości powódki, albowiem nie sporządził protokołu zajęcia pojazdu. W związku z tym, że do zajęcia przedmiotowej ruchomości nie doszło, brak było podstaw do zwolnienia go spod egzekucji. Powódka zaznaczyła, że sąd oddalając powództwo zasądził od niej na rzecz (...) Banku kwotę 2.417 zł. Wywiedzione przez powódkę zażalenie na rozstrzygniecie w przedmiocie kosztów zostało przy tym oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 października 2013 r.

Zdaniem powódki powództwo egzekucyjne wytoczyła opierając się na nieprawdziwej informacji o zajęciu pojazdu uzyskanej przez Wydział Komunikacji UM w S. od pozwanego P. M.. Podkreśliła przy tym, iż nie będąc stroną postępowania egzekucyjnego, nie miała wglądu w akta komornicze celem weryfikacji udzielonych przez komornika informacji. Wyjaśniła, że w wyniku uchybień komornika poniosła szkodę, na którą składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 505 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 zł, opłata sądowa o zażalenia w wysokości 31 zł oraz koszty postępowania zasądzone na rzecz banku w kwocie 2.417 zł. Jednocześnie wskazała, że na podstawie art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji za powstałą szkodę solidarnie odpowiedzialny jest Skarb Państwa.

Podniosła, że pismami z dnia 5 grudnia 2013 r. i 21 stycznia 2014 r. wezwała pozwanych do zapłaty należności, lecz do dnia wytoczenia powództwa pozwani nie spełnili jej żądania.

W odpowiedzi na pozew (k. 58-64) pozwany Skarb Państwa – Prezes Sądu Okręgowego w Szczecinie wniósł o zwolnienie go od udziału w sprawie jako reprezentanta Skarbu Państwa i wezwanie do udziału Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie, jednocześnie wnosząc o oddalenie powództwa wobec Skarbu Państwa– Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zajętego stanowiska pozwany wskazał, iż zgodnie z art. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji nadzór nad działalnością komornika przy wykonywaniu czynności sprawuje prezes sądu rejonowego, przy którym komornik działa, zaś komornik podlega orzeczeniom sądu i prezesowi sądu rejonowego, przy którym działa. Powyższe zdaniem pozwanego uzasadniało zwolnienie go od udziału w sprawie.

Jednocześnie odnosząc się do żądania pozwu, pozwany wskazał, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem pozwanego P. M.. Podkreślił, iż w toku postępowania przeciwegzekucyjnego toczącego się z powództwa B. Ł. przeciwko (...) Bankowi S.A., pomimo powzięcia przez powódkę informacji zawartej w odpowiedzi na pozew o tym, że dokonano jedynie zastrzeżenia sprzedaży pojazdu, a nie jego zajęcia, nie zmodyfikowała ona żądania pozwu, ani też nie cofnęła pozwu. Nadto wywiedzione przez powódkę zażalenie na rozstrzygniecie o kosztach przedmiotowego postępowania okazało się bezzasadne i jako takie zostało oddalone.

Wskazał iż, brak jest podstaw do przyjęcia, że działanie powódki polegające na wytoczeniu powództwa z art. 841 k.p.c. było niezbędne dla zabezpieczenia jej interesów, albowiem uchybienia komornika sądowego podlegają zaskarżeniu w trybie art. 767 § 1 k.p.c., ewentualnie art. 759 §2 k.p.c., nie zaś w drodze postępowania przeciwegzekucyjnego.

Podkreślił, że w razie dokonania zajęcia ruchomości, obowiązkiem komornika byłoby zawiadomienie o tym fakcie osób wskazanych przez dłużnika, natomiast powódka, pomimo braku jakiegokolwiek zawiadomienia od komornika o zajęciu pojazdu, samodzielnie oceniła, iż do rzekomego zajęcia doszło. Zaniechania powódki w zakresie weryfikacji informacji powziętych od T. B. (2) w przedmiocie dokonania zajęcia pojazdu marki V., zdaniem pozwanego, należałoby zakwalifikować jako przyczynienie się do powstania szkody w jej majątku.

Pozwany P. M. w odpowiedzi na pozew (k.69-72) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasadzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu podniósł, iż brak jest adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem pozwanego a szkodą zaistniała w wyniku wytoczenia przez powódkę bezzasadnego powództwa przeciwegzekucyjnego. Wskazał, iż powódka została wprowadzona w błąd przez T. B. (1), który poinformował ją o zajęciu, które w rzeczywistości nie miało miejsca. Wskazał, iż powódka mogłaby w takiej sytuacji, za pośrednictwem dłużnika T. B. (1), uzyskać protokół zajęcia pojazdu z akt komorniczych. Zaznaczył, że z żądaniem okazania protokołu nie zwróciła się do pozwanego ani powódka, ani dłużnik T. B. (2). Jednocześnie podkreślił, iż zgodnie z przepisami, w przypadku zajęcia ruchomości, protokół doręczony byłby zarówno dłużnikowi, jak i współwłaścicielom ruchomości. Brak tego dokumentu powinien zaś wzbudzić wątpliwości powódki co do faktu zajęcia nieruchomości, a co za tym idzie zasadności wytoczonego przez nią powództwa przeciwegzekucyjnego. Wskazał, iż powódka nie zaskarżyła wyroku o oddaleniu powództwa w jego merytorycznej części, co oznacza, że zgadza się z wydanym orzeczeniem, zaś wywiedzione zażalenie na rozstrzygniecie w przedmiocie kosztów zostało oddalone.

Postanowieniem z dnia 12 lutego 2015 r. Sąd ustalił jako statio fisci Skarbu Państwa obok Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie także Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie i dalsze postępowanie postanowił prowadzić z ich udziałem.

Pozwany Skarb Państwa – Prezes Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w odpowiedzi na pozew (k. 145-151) wniósł o zwolnienie go od udziału w sprawie jako statio fisci Skarbu Państwa, jednocześnie wnosząc o oddalenie powództwa wobec Skarbu Państwa– Prezesa Rejonowego S. - P. i Zachód w S. oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

U uzasadnieniu zajętego stanowiska procesowego pozwany podał, iż według stanu prawnego obowiązującego na dzień powstania szkody, tj. przed dniem 1 stycznia 2013 r., to prezes sądu okręgowego wykonywał czynności administracji sądowej w stosunku do sądów rejonowych na obszarze właściwości sądu okręgowego oraz sprawował nadzór nad działalnością tych sądów. W związku z powyższym pozwany stanął na stanowisku, że w świetle art. 67§ 2 k.p.c. to właśnie prezes sądu okręgowego jest organem uprawnionym do podejmowania za Skarb Państwa czynności procesowych w sprawach dotyczących solidarnej odpowiedzialności z komornikiem.

W odniesieniu do twierdzeń pozwu przedstawił argumentację zbieżną z wyżej omówionym wywodem pozostałych pozwanych, zaznaczając, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanego komornika oraz akcentując, że powłoka została wprowadzona w błąd nie przez pozwanego P. M., lecz przez dłużnika T. B. (2).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie P. M. prowadził z wniosku (...) Banku S.A. postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi T. B. (1) na podstawie wniosku o wszczęcie egzekucji, który wpłynął do Komornika w dniu 12 grudnia 2011 r. i na podstawie tytułu wykonawczego – bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego sądową klauzulą wykonalności. Wierzyciel wniósł m.in. o prowadzenie egzekucji z ruchomości dłużnika. W toku przedmiotowego postępowania, pismem z dnia 19 grudnia 2011 r., komornik złożył do Wydziału Komunikacji Urzędu Miejskiego w S. wniosek o dokonanie zastrzeżenia sprzedaży pojazdów wymienionych w treści pisma w tym. in. pojazdu marki V. (...), nr rej. (...), wskazując, iż samochody te zostały zajęte na poczet należnego wierzycielowi roszczenia. Właścicielami przedmiotowego pojazdu byli: T. B. (1), B. Ł. oraz K. K..

Dowód:

- zeznania pozwanego P. M. k.161-162

- decyzja nr (...). (...).2011.BP k.11

- umowa z dnia 01.09.2011 r. k 16.

- wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego – k. 98

- wniosek z dnia 19 grudnia 2011 r. – k.98

- wyjaśnienia pozwanego P. M. – k. 161-163

Pod koniec czerwca 2012 r. T. B. (1) dowiedział się o czynnościach Komornika przedsięwziętych w stosunku do pojazdu marki V. (...), ponieważ jeden z pojazdów został sprzedany i nabywca miał problemy z przerejestrowaniem pojazdu. W tym czasie T. B. (1) był poza granicami kraju a o fakcie tym dowiedział się telefonicznie. Do Polski wrócił dopiero na Święta Bożego Narodzenia. W czasie nieobecności w kraju poprosił siostrę o dowiedzenie się więcej w tej sprawie. Siostra uzyskała dostęp do akt w Urzędzie Miejskim w S. i dowiedziała się o piśmie Komornika z dnia 19 grudnia 2011 r.

Pismem z dnia 13 lipca 2012 roku pełnomocnik powódki wezwał (...) Bank S.A. do zwolnienia spod egzekucji przedmiotowej ruchomości, wskazując, że pojazd stanowi własność wspólników spółki cywilnej, natomiast wierzyciel nie posiada tytułu wykonawczego przeciwko wspólnikom.

Powódce nie udało się zaznajomić z aktami postępowania komorniczego. Powódka nie otrzymała także odpowiedzi od wierzyciela.

Dowód:

- pismo z dnia 13.07.2012 r. k. 12.

- zeznania T. B. (1) – k. 159-160

W dniu 24 lipca 2012 r. B. Ł. wniosła pozew o zwolnienie spod egzekucji ruchomości oznaczonej jako pojazd marki V. (...) o nr rej. (...), uiszczając opłatę sądową w kwocie 505 zł. W pozwie wskazał\, że o dokonanym zajęciu dowiedziała się w dniu 13 lipca 2012 r. od T. B. (1).

Pozew doręczono wierzycielowi w dniu 22 sierpnia 2012 r. zaś w dniu 6 sierpnia 2012 r. doręczono wierzycielowi postanowienie o zabezpieczeniu roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego.

W odpowiedzi na pozew, (...) Bank Spółka Akcyjna w Ł. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany wskazał a treści pisma, iż nie składał wniosku o zajęcie przedmiotowego samochodu ani też nie dostał informacji od Komornika o takowym zajęciu. Do odpowiedzi na pozew załączona została kopia pisma Komornika z dnia 16 sierpnia 2012 r. którym Komornik poinformował wierzyciela, że nie dokonał zajęcia ruchomości dłużnika.

W piśmie z dnia 1 października 2012 r., odnosząc się do stanowiska wierzyciela, pełnomocnik powódki wskazał, iż zweryfikowanie czy doszło do zajęcia możliwe jest jedynie przez zapoznanie się z aktami Km. Powódka wskazała, że po raz kolejny odmówiono jej wglądu do akt.

Pismem z dnia 21 listopada 2012 r. pełnomocnik wierzyciela przedłożyła pismo od Komornika z dnia 14 listopada 2012 r., w którym to piśmie Komornik uzupełnia pismo z dnia 19 grudnia 2012 r. poprzez wskazanie, iż pojazdy są zagrożone zajęciem na poczet należnego wierzycielowi roszczenia.

Na rozprawie w dniu 29 stycznia 2013 r. pełnomocnik powódki podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Na rozprawie w dniu 21 marca 2013 r. przeprowadzony został dowód z akt Km 2897/11. Pełnomocnik powódki złożył zaświadczenie Prezydenta Miasta S. z dnia 15 marca 2013 r. z którego wynika, iż Komornik Sądowy dokonał zajęcia m.in. samochodu V. (...) nr rej. (...).

Wyrokiem z dnia 26 marca 2013 r., wydanym w postępowaniu o sygn. akt X GC 816/12 Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił powództwo i zasądził od B. Ł. na rzecz (...) Banku S.A. kwotę 2.417 zł tytułem kosztów procesu. W dniu 26 kwietnia 2013 r. B. Ł. zaskarżyła powyższe orzeczenie w zakresie kosztów procesu, uiszczając opłatę od zażalenia w kwocie 31 zł. Postanowieniem z dnia 29 października 2013 r., wydanym w postępowaniu o sygn. akt VIII Gz 174/13 Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił zażalenie powódki.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, iż ruchomość nie była przedmiotem zajęcia, co wierzyciel wskazywał już w odpowiedzi na pozew, załączając doń stosowne dokumenty. Pomimo tego, powódka nie zmodyfikowała swojego stanowiska. Sąd wskazał, że wierzyciel nie mógł ustosunkować się do skierowanego przez powódkę żądania zwolnienia spod egzekucji w wyznaczonym terminie. Zwrócił natomiast uwagę, iż już pismem z dnia 7 sierpnia 2012 r. zwrócił się do Komornika w celu zweryfikowania stanowiska powódki.

Dowody:

- pozew z dnia 25.07.2012 r. k. 2-4 z akt X GC 816/12;

- dowód uiszczenia opłaty k 20 z akt X GC 816/12;

- wyrok k. 148 z akt X GC 816/12;

- zażalenie k. 157-161 z akt X GC 816/12;

- dowód uiszczenia opłaty k.167 z akt X GC 816/12;

- postanowienie z dnia 29.10.2013 r. z akt X GC 816/12.

W związku z otrzymanymi wezwaniami i postanowieniem o udzieleniu zabezpieczenia, pismem z dnia 7 sierpnia 2012 r. wierzyciel zwrócił się do Komornika o wyjaśnienie kwestii zajęcia. Pismem z dnia 16 sierpnia 2012 r. Komornik poinformował pełnomocnika wierzyciela, iż nie dokonał zajęcia ruchomości dłużnika a jedynie zabezpieczając interesy wierzyciela dokonał zastrzeżenia sprzedaży pojazdów. Pismo to wierzyciel otrzymał w dniu 22 sierpnia 2012 r.

Pismem z dnia 14 listopada 2012 r. Komornik zwrócił się do Urzędu Miejskiego w S. o dokonanie korekty pisma z dnia 19 grudnia 2011 r., poprzez wskazane, iż pojazdy są zagrożone zajęciem na poczet należnego wierzycielowi roszczenia.

Dowód:

- pismo z dnia 16 sierpnia 2012 r. –k. 98, 31

- pismo z dnia 14 listopada 2012 r. – k. 98

Pismami z dnia 25 stycznia 2013 r. i 4 marca 2013 r. T. B. (1) składał skargi na działanie Komornika do Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum S..

Postanowieniem z dnia 19 marca 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie uchylił wniosek komornika z dnia 19 grudnia 2011 r. oraz 14 listopada 2012 r. z uwagi na brak zajęcia ruchomości wskazanej we wnioskach.

Pismem z dnia 5 kwietnia 2013 r. Komornik Sądowy P. M. wniósł do Urzędu Miejskiego w S. o wykreślenie zastrzeżenia o sprzedaży wskazanych pojazdów mechanicznych.

Dowód:

- postanowienie z dnia 19.03.2013 r. k 31

- skargi – k. 98

- pismo z dnia 5 kwietnia 2013 r. – k. 98

W dniu 1 sierpnia 2013 r. Prezes Sądu Okręgowego w Szczecinie odmówił wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko komornikowi.

Dowód:

- pismo k. 32-33.

Pismami z dnia 5 grudnia 2013 r. B. Ł. wezwała Prezesa Sądu Okręgowego w Szczecinie oraz P. M. do zapłaty kwoty 36.622 zł z tytułu bezprawnego działania komornika P. M..

Dowód:

- pismo k.39-41

Powódka uiściła rzecz wierzyciela koszty wynikające z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 26 marca 2013 r. sygn. X GC 816/12.

Niesporne

Sąd zważył, co następuje:

Wniesione powództwo okazało się uzasadnione w części.

Podstawę prawną zgłoszonego roszczenia stanowi przepis art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., nr 231, poz. 1376 ze zm.) zgodnie z którym Komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Stosownie zaś do art. 23 ust. 3 ustawy Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z komornikiem.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii właściwej reprezentacji Skarbu Państwa w niniejszej sprawie, wyjaśnić należy, iż materialnoprawna konstrukcja zakładająca jednolitość Skarbu Państwa, jako osoby prawnej, na płaszczyźnie właściwej reprezentacji przewidzianej w art. 67 § 2 k.p.c. wywiera ten skutek, że stroną pozwaną jest zawsze Skarb Państwa a nie wskazane jednostki. Stosownie do art. 67 § 2 k.p.c. za Skarb Państwa podejmuje czynności procesowe organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie lub organ jednostki nadrzędnej. Reprezentowanie zatem w sprawie niniejszej Skarbu Państwa przez Prezesa Sądu Okręgowego, który jest organem Sądu Okręgowego w Szczecinie (art. 21 § 1 pkt 2 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych), kieruje sądem oraz reprezentuje go na zewnątrz (art. 22 § 1 tej ustawy), a wcześniej – wezwanie przez powódkę tej jednostki organizacyjnej Skarbu Państwa – do zapłaty, było prawidłowe. O możliwości takiego jak w sprawie niniejszej oznaczenia pozwanego wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 maja 2007 r., II CSK 44/07 (niepubl.). Wskazał, że problem w oznaczeniu pozwanego odpowiadającego na podstawie art. 796 k.p.c. (obecnie na podstawie art. 23 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji) wynika stąd, że odpowiedzialność Skarbu Państwa wiąże się nie z działalnością państwowej jednostki organizacyjnej, ale z działalnością komornika, który nie należy do stationes fisci. Trzeba więc poszukiwać istniejących związków między komornikiem a jednostkami organizacyjnymi Skarbu Państwa. Komornik działa przy sądzie rejonowym (art. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji), a czynności nadzorcze w stosunku do niego podzielone są między prezesów sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych oraz Ministra Sprawiedliwości. Biorąc pod uwagę treść art. 67 § 2 k.p.c. można uznać, że w sprawach dotyczących solidarnej odpowiedzialności Skarbu Państwa z komornikiem czynności procesowe powinien podejmować za Skarb Państwa organ sądu. Stosownie do art. 22 § 3 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych prezes sądu okręgowego wykonuje czynności administracji sądowej w stosunku do sądów rejonowych na obszarze właściwości sądu okręgowego oraz sprawuje nadzór nad działalnością tych sądów. Prezes sądu okręgowego jest więc właściwym organem do podejmowania czynności za Skarb Państwa w tego rodzaju sprawach. Tak też wynika z przeważającej praktyki Sądu Najwyższego, który w analogiczny sposób oznaczał stronę pozwaną w podobnych sprawach (zob. wyroki: z 4 września 2002 r., I CKN 926/00, niepubl., z 27 listopada 2002 r., I CKN 1309/00, OSNC 2004, Nr 1, poz. 12, z 21 listopada 2003 r., V CK 56/03, niepubl., z 25 listopada 2003 r., II CK 280/02, niepubl., z 6 lutego 2004 r., II CK 401/02, niepubl., z 9 września 2004 r., II CK 510/03, niepubl., z 9 października 2005 r., V CK 213/05, niepubl., z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 62/06, niepubl.).

Poprzedzając materialnoprawną ocenę zgłoszonego roszczenia wyjaśnić należy, iż reżim odpowiedzialności cywilnej komorników w przeszłości budził istotne wątpliwości, między innymi uwagi na różnice treści przepisów, ich niekonsekwentne zmiany i konieczność wyznaczenia relacji pomiędzy odpowiedzialnością tego organu egzekucyjnego a Skarbu Państwa, Reżim cywilno-prawnej odpowiedzialności komornika za niezgodne z prawem działania i zaniechania w zakresie działalności władczej w postępowaniu egzekucyjnym jest podporządkowany, z uwagi na jego status organu władzy w znaczeniu funkcjonalnym, ogólnej regule przewidzianej w art. 77 ust. 1 Konstytucji RP. Odpowiedzialność odszkodowawcza komornika uregulowana w art. 23 ustawy jest zatem odpowiedzialnością deliktową, której przesłanką jest jego działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem, bez względu na zawinienie (por. cyt. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 r., oraz m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2005 r., II CK 634/04, z dnia 6 kwietnia 2006 r., IV CSK 6/06, z dnia 16 marca 2007 r., III CSK 381/06, OSNC 2008, Nr 2, poz. 28, z 27 marca 2008 r., III CSK 376/07, z dnia 10 lutego 2010 r., V CSK 279/09). Tak rozumiany przepis art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, w brzmieniu obowiązującym do dnia 12 listopada 2004 r., został uznany za zgodny z Konstytucją wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2009 r., SK 34/07 (OTK-A 2009, Nr 2, poz. 10). Nie można nie zauważyć, że zwiększenie zakresu odpowiedzialności komornika wynika również z uchylenia art. 769 § 1 k.p.c., który wyłączał ją w wypadku, gdy poszkodowany mógł w toku postępowania egzekucyjnego zapobiec szkodzie za pomocą środków przewidzianych w kodeksie. W związku z tym, że art. 23 u.k.s.e. nie reguluje samodzielnie wszystkich przesłanek odpowiedzialności komornika w odpowiednim zakresie mają do niej zastosowanie również przepisy kodeksu cywilnego. Należy zatem przyjąć, że mają do niej zastosowanie kodeksowe ogólne przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a więc szkoda, zdarzenie ją wyrządzające i związek przyczynowy.

Wypracowana w orzecznictwie i piśmiennictwie wskazana nowa zasada odpowiedzialności, określana jako zasada niezgodności z prawem (bezprawności), stanowi zaostrzenie odpowiedzialności w porównaniu z zasadą winy (nakazującą udowodnienie zawinienia i dopuszczająca odwoływanie się do okoliczności ekskulpujących), zasadą ryzyka (dotyczącą w oznaczonych okolicznościach odpowiedzialności za skutek, niezależną od winy, dopuszczającą odwoływanie się do okoliczności egzoneracyjnych), zasadą słuszności (wymagającą wykazania szczególnych przesłanek) czy zasadą gwarancyjną (wyjątkową, nie dopuszczającą możliwości wyłączenia). Dla jej powstania wystarczające jest wykazanie obiektywnie negatywnego działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. Gwarancyjny charakter odnosi się do wszystkich czynności rodzących odpowiedzialność za niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej, a tak kwalifikowany jest status komornika w postępowaniu egzekucyjnym (por. uzasadnienie cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2009 r.). Pojęcie zaś „przy wykonywaniu czynności”, zawarte w art. 23 ust. 1 ustawy obejmuje wszystkie, przewidziane w art. 2 ustawy, działania i zaniechania o charakterze władczym zmierzające do realizacji celu egzekucji. Odstępstwo takie dotyczyć mogłoby jedynie czynności dokonywanych „przy okazji” czynności egzekucyjnych.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawie, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie miał wątpliwości, iż zachowanie pozwanego Komornika w postaci wystosowania do Urzędu Miejskiego w S. pisma informującego o dokonanym zajęciu z wnioskiem o wpisanie zastrzeżenia było niezgodne z prawem. Komornik nie zdołał przy tym w przekonywujący sposób wyjaśnić powodów stosowania takiej praktyki. Bez względu jednakże na teoretyczną możliwość wpisywania zastrzeżenia o zagrożeniu zajęciem, nie ulega wątpliwości, iż w piśmie tym Komornik wyraźnie wskazał, że wnosi o dokonanie zastrzeżenia w związku z zajęciem gdy tymczasem – co niesporne – takowe zajęcie nigdy nie nastąpiło. Nie ulega także wątpliwości, iż działanie Komornika nastąpiło przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych,

Istota, jak się wydaje, sporu w niniejszej sprawie, sprowadzała się do ustalenia istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy takim zachowaniem Komornika a wyartykułowaną przez powódkę szkodą w postaci konieczności poniesienia kosztów sądowych i kosztów postępowania związanych z wszczęciem w ostateczności przegranego przez powódkę postępowania o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji.

Cywilnoprawna konstrukcja związku przyczynowego, mającego znaczenie z punktu widzenia prawa cywilnego zawarta została w art. 361 k.c. Zgodnie z tym przepisem zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Dopełnieniem wyżej wskazanej regulacji zawartej w § 1 przedmiotowego artykułu jest jego § 2, wedle którego w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odpowiedzialność zobowiązanego nie powinna zasadniczo wykraczać poza warunkujące ją powiązania kauzalne. Tak więc związek przyczynowy pomiędzy określonym zdarzeniem sprawczym a powstałą szkodą może istnieć lub nie, w zależności od konkretnych okoliczności badanego przypadku. Jak trafnie wskazał w jednym ze swoich orzeczeń Sąd Najwyższy, także w sytuacji, gdy pewne zdarzenie (np. ucieczka samochodem) stworzyło warunki powstania innych zdarzeń (pościg policyjny za zbiegiem zakończony kolizją wywołującą szkodę), z których dopiero ostatnie stało się bezpośrednią przyczyną szkody, odpowiedzialność cywilną może determinować tylko taki związek wieloczłonowy, w którym pomiędzy poszczególnymi ogniwami zachodzi zależność przyczynowa i każde ogniwo tego związku z osobna podlega ocenie z punktu widzenia kauzalności (por. Wyrok Sądu Najwyższego z 27 stycznia 2004 r., V CK 279/03, LEX nr 602086). Literalne brzmienie art. 361 k.c. akcentuje, że odpowiedzialność cywilnoprawna łączy się z normalnymi następstwami działania lub zaniechania domniemanego sprawcy szkody, tak więc możemy mieć do czynienia z badaniem różnorodnych i skomplikowanych powiązań przyczynowych między rezultatem określonych zdarzeń a rozpatrywanymi przyczynami, które łącznie lub oddzielnie mogły mieć określony wpływ na powstanie lub w inny sposób oddziaływać na skutki zdarzenia. W badanym przypadku może w ogóle nie wystąpić normalny związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą, może wystąpić taki związek przyczynowy jako mający wyłączny wpływ na powstanie oraz rozmiar szkody, może również nastąpić „przyczynienie się poszkodowanego”, o którym mowa w art. 362 k.c., ale może również występować w sprawie adekwatny związek przyczynowy, który został przerwany. Należy bowiem wskazać, że art. 361 k.c. dotyczy zasadniczo wyłącznie następstw działań lub zaniechań zobowiązanego. Odnalezienie źródeł szkody poza osobą zobowiązanego może doprowadzić do podważenia lub odpowiedniego ograniczenia jego odpowiedzialności. Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. niewystępującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to niedającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z 18 maja 2000 r. III CKN 810/98 LEX nr 51363). W złożonych, wieloelementowych związkach przyczynowych kreujących zobowiązanie cywilnoprawne związane z wyrządzoną szkodą, za przerywające związek przyczynowy mogą zostać uznane zdarzenia, których źródłem nie był domniemany sprawca szkody, a które to elementy, nie wyłączając związku między działaniem sprawcy a skutkami zdarzenia, stanowią jeden z czynników determinujących rozmiar oraz charakter ostatecznego uszczerbku w dobrach poszkodowanego. W każdym wieloelementowym związku przyczynowym mogą zajść procesy wpływające na kierunek ostatecznego skutku zdarzeń, składających się na ten łańcuch powiązań. Jeżeli w wieloczłonowym łańcuchu zdarzeń składających się na adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pojawi się zdarzenie (nova causa interveniens), które w łańcuchu kauzalnym nie może być uznane za normalne następstwo badanej przyczyny, to w adekwatnym związku przyczynowym pozostawać będą wyłącznie następstwa zaistniałe przed tym zdarzeniem, przerywającym relację kauzalną (por. wyroki SN: z 6 marca 2006 r., II PK 213/05, LEX nr 299146 oraz z 18 maja 2000 r., III CKN 810/98, LEX nr 51363).W praktyce duże znaczenie ma prawidłowe odróżnienie wieloczłonowego związku przyczynowego od kumulatywnego lub też alternatywnego zbiegu przyczyn szkody. Doskonałe wyjaśnienie tych kwestii zawiera uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku (por. wyrok częściowy z 21 czerwca 2013 r., XV C 384/12, Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych). Jak wskazano w tym wyroku, ze związkiem wieloczłonowym mamy do czynienia wówczas, gdy ostateczny skutek jest następstwem kilku (wielu) przyczyn pośrednich, z których każda wywołuje określony pośredni skutek, a następna zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia skutku ostatecznego. Z im większym oddaleniem od zdarzenia początkowego mamy do czynienia, tym bardziej prawdopodobne jest to, że na skutek okoliczności zewnętrznych (tj. kolejnych przyczyn) ostateczny skutek nie będzie normalnym następstwem zdarzenia analizowanego jako pierwotna przyczyna. Wystąpienie w takim wieloczłonowym łańcuchu przyczyny (okoliczności), której nie można przypisać dłużnikowi, prowadzi do tzw. przerwania normalnego związku przyczynowego. Okoliczność taka przerywająca normalny związek przyczynowy pomiędzy działaniem sprawcy (dłużnika) a ostatecznym rezultatem w postaci uszczerbku w dobrach poszkodowanego nosi nazwę „nova causa interveniens”. Dłużnik może ponosić odpowiedzialność tylko za następstwa powstałe do momentu włączenia się tego rodzaju zdarzenia. Podkreślić należy, że chodzi tu o następstwa rzeczywiste, nie zaś o te, które by nastąpiły, gdyby nie pojawienie się „nova causa interveniens”. Od omówionego powyżej wieloczłonowego łańcucha przyczyn należy odróżnić sytuację zbiegu przyczyn. W sytuacji zbiegu przyczyn mamy do czynienia z niepodzielnością (jednością) szkody. Nie da się ustalić udziału kauzalnego poszczególnych przyczyn w jej powstaniu. Nie jest tak jak w związku wieloczłonowym, że każda przyczyna „odpowiada” za część (pewien etap) ostatecznego skutku. Oddziaływanie współprzyczyn polega na tym, że pokrywają się one czasowo. Dołączenie się drugiej (kolejnej) przyczyny nie przekreśla roli pierwszej z nich. W kumulatywnym bądź alternatywnym zbiegu jedną z przyczyn określonego skutku może być zdarzenie przypisane poszkodowanemu, w szczególności jego działanie lub zaniechanie. Taka sytuacja pozwala na zastosowanie konstrukcji przyczynienia się poszkodowanego (art. 362 k.c.).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż zasadniczy argument pozwanych w sprawie sprowadzał się do zarzutu, iż skoro w ogóle Komornik nie dokonał zajęcia, powódka nie miała podstaw do wytoczenia powództwa. Pozwani zarzucali także, iż o zajęciu powódka dowiedziała się nie od Komornika ale od dłużnika T. B. (1). Wskazywane było, iż powódka winna dochować należytej staranności i zweryfikować czy doszło do zajęcia. Pozwani podnosili także okoliczność związaną z niecofnięciem pozwu przez powódkę w sytuacji uzyskania z odpowiedzi na pozew informacji, iż wierzyciel nie wnosił o zajęcie.

W ocenie Sądu, przywoływane przez pozwanych okoliczności, nie mogły skutkować przyjęciem, iż związek przyczynowy między działaniem Komornika a szkodą powódki nie ma charakteru normalnego, adekwatnego związku przyczynowego czy też, że został on przerwany.

Typowym, normalnym następstwem uzyskania przez osobę trzecią od Komornika informacji o zajęciu jest wytoczenie powództwa przeciwegzekucyjnego. Nieuprawnionym jest w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, czynienie powódce zarzutu, iż nie zweryfikowała wiadomości o zajęciu. Skoro bowiem Komornik w oficjalnym piśmie skierowanym do Urzędu Miasta w S. wniósł o dokonanie zastrzeżenia pojazdu informując o jego zajęciu, jakiekolwiek dalsze weryfikowanie owej informacji, w ocenie Sądu, nie było potrzebne. Zawierając w piśmie takową informację, Komornik powinien był liczyć się z tym, iż może ona skutkować powzięciem przez osoby trzecie wiedzy o rzekomym zajęciu i poczynieniem niezbędnych kroków prawnych w celu ochrony swych interesów. Bez znaczenia dla przyjęcia nieprzerwanego związku przyczynowego jest także to, iż wiedzę o zajęciu powódka powzięła nie bezpośrednio od Komornika ale od dłużnika. W. związku przyczynowego w tym wypadku nie prowadzi do uznania, iż został on w jakikolwiek sposób przerwany czy też aby powiązania między poszczególnymi ogniwami nie miały charakteru powiązań kauzalnych. Skutkiem poinformowania Komornika o zajęciu w urzędowym piśmie było powzięcie wiedzy o nim przez dłużnika. Tenże z kolei poinformował o tym osobę trzecią. Taki przepływ informacji nie zmienia jednakże wniosku, iż źródłem powzięcia wiedzy o zajęciu w obydwu przypadkach było pismo, którego autorem był pozwany Komornik. Zarzucając zresztą powódce określone zaniedbania pozwani faktycznie nie wskazują na okoliczności, które miałyby świadczyć o braku związku przyczynowego ale formułują alternatywne, pozostające w zbiegu związki przyczynowe pomiędzy określonym zachowaniem się poszkodowanej a szkodą. Nie ulega zaś wątpliwości, iż przede wszystkim to błędne oświadczenie Komornika skutkowało wszczęciem postępowania sądowego o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego. Mając na uwadze powszechne w judykaturze i doktrynie stanowisko, iż początek biegu terminu do wniesienia tegoż powództwa wyznacza faktyczne powzięcie wiedzy o zajęciu, powódka miała prawo podjąć natychmiastowe działania nie bacząc na fakt, iż nie została poinformowana o zajęciu ani też nie doręczono dłużnikowi protokołu takiego zajęcia. Przed wniesieniem powództwa wystąpiła z wnioskiem do wierzyciela o zwolnienie przedmiotu spod egzekucji. Jak wynika z odpowiedzi na pozew, dopiero po doręczeniu postanowienia o zabezpieczeniu, tj. w dniu 7 sierpnia 2012 r. wierzyciel przystąpił do weryfikowania stanowiska powódki a zatem nawet przyjmując, iż o zajęciu powódka dowiedzieć się miała 14 lipca 2012 r. nie było możliwym aby odpowiedzi udzielono jej przed upływem terminu do wniesienia powództwa. Takiej odpowiedzi bowiem wierzycielowi udzielił Komornik dopiero pismem z dnia 16 sierpnia 2012 r. Z powyższego wynika zatem, iż nawet przed wdaniem się w spór przez pozwanego, powódka nie miała szans uzyskać od wierzyciela informacji potwierdzającej zajęcie. Stosunkowo krótki termin na wniesienie powództwa przeciwegzekucyjnego uzasadnia podejmowanie natychmiastowych kroków prawnych. Nie wiedząc o zajęciu, powódka mogła nie być świadoma np. tego czy Komornik podjął kroki w celu np. sprzedaży licytacyjnej zajętych przedmiotów. Powyższe zatem tym bardziej uzasadniało podjęcie szybkiej reakcji nawet bez oczekiwania na pełne wyjaśnienie sprawy. Innymi słowy, niezgodna z prawem informacja Komornika w urzędowym piśmie o dokonanym zajęciu skutkowała odpowiednią reakcją osoby trzeciej w postaci wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego. Ustalenie w toku postępowania, iż do zajęcia nie doszło spowodowało obciążenie powódki kosztami postępowania, które to koszty pozostają w normalnym związku przyczynowym z niezgodnym z prawem zachowaniem Komornika.

Zachowanie zaś samej poszkodowanej można i należy rozpatrywać z punktu widzenia jej przyczynienia się do szkody.

Zgodnie z treścią art. 362 k.c., z chwilą gdy poszkodowany doprowadzi do powstania szkody lub zwiększenia jej rozmiarów, możemy mieć do czynienia z instytucją przyczynienia się poszkodowanego do szkody. W praktyce stwierdzenie przyczynienia skutkuje dla poszkodowanego odpowiednim zmniejszeniem wypłaconego odszkodowania. Obniżenie to jest stosowne do okoliczności, a w szczególności do stopnia winy obu stron. Nie każde przyczynienie do szkody poszkodowanego przesądza o zmniejszeniu odszkodowania. Konieczne jest spełnienie kilku warunków. Znaczącą przesłanką jest – również i w tym wypadku - wskazanie normalnego, adekwatnego związku przyczynowego między zachowaniem poszkodowanego a zaistniałą szkodą. Zachowanie poszkodowanego może polegać zarówno na działaniu jak i na zaniechaniu. Wówczas, niezbędnym jest wykazanie, iż gdyby nie określone postępowanie poszkodowanego, wspomniana szkoda nie powstałaby, lub powstałaby w stopniu mniejszym, niż w obecnym stanie faktycznym. Trzecim wymogiem dla uzasadnionego zmniejszenia obowiązku naprawienia szkody, jest stwierdzenie nieprawidłowego, złego zachowania poszkodowanego. W danej sytuacji musi być ono uznane za obiektywnie negatywne, naganne – bez tego elementu nie może być mowy o przyczynieniu. O ewentualnym występowaniu oraz o stopniu przyczynienia decyduje sąd.

W niniejszej sprawie, pozwani choć nie wskazywali wprost, iż okoliczności te świadczyć miałyby o przyczynieniu się poszkodowanej do szkody to jednakże podawali okoliczności, które, w ocenie Sądu, można by jako takowe przyczynienie się – kwalifikować. Przede wszystkim wskazywali na nie przygotowanie się powódki do wniesienia pozwu i nie zweryfikowania informacji o zajęciu a także nie złożenie oświadczenia o cofnięciu pozwu w sytuacji posiadania informacji o nie dokonywanym przez Komornika zajęciu.

W ocenie Sądu, o ile w pierwszym wypadku, o czym była mowa powyżej, nie sposób zarzucić powódce negatywnego zachowania o tyle- istotnie – nie złożenie przez powódkę oświadczenia o cofnięciu pozwu można traktować jako zachowanie, które przyczyniło się do szkody. Powódka z chwilą doręczenia jej pozwu miała już informację od Komornika, iż w toku postępowania nie dokonał on zajęcia ruchomości. Informacja ta zawarta została w piśmie Komornika do wierzyciela. Przed pierwszą rozprawą, powódka miała możliwość także zaznajomienia się z pismem Komornika z dnia 14 listopada 2012 r., w którym Komornik wskazał, iż zastrzeżenie związane było jedynie z zagrożeniem zajęcia. Podkreślić należy także, iż do chwili wydania wyroku w sprawie X GC 816/12 powódka z pewnością miała już możliwość zapoznania się nie tylko ze wskazanymi powyżej pismami ale także z aktami komorniczymi, którymi Sąd dysponował na rozprawie, bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w sprawie. Aż do wydania wyroku powódka miała możliwość zwrócenia się do Komornika z prośbą o wyjaśnienie czy dokonał zajęcia czy też nie. Jak wynika z zeznań świadka T. B. (1) – ani on, ani powódka nie uczynili tego. Jak zaś wynika z uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego wydanego w sprawie X GC 816/12 podstawą zasądzenia od powódki na rzecz wierzyciela kosztów postępowania była m.in. okoliczność związana z brakiem modyfikacji stanowiska powódki w sytuacji zaznajomienia się ze stanowiskiem wierzyciela. Użycie tego rodzaju argumentacji przez Sąd Okręgowy świadczy o tym, iż okoliczność ta wpłynęła na ostateczną decyzję Sądu co do obciążenia powódki kosztami postępowania. Oczywistym jest, iż trudno obecnie zakładać jaka byłaby decyzja Sądu, gdyby powódka pozew cofnęła, ponieważ orzekanie w przedmiocie kosztów postępowania w tym przede wszystkim w kwestii zastosowania art. 102 k.p.c. ma charakter ocenny. Wskazanie jednakże w uzasadnieniu na okoliczność związaną z zachowaniem powódki jako wpływającą na rozmiar obowiązku poniesienia kosztów postępowania wskazuje na jej przyczynienie się do poniesionej szkody co najmniej w zakresie kosztów zastępstwa procesowego wierzyciela. Porównując stopień zawinienia Komornika jak i powódki oraz uwzględniając wszystkie okoliczności niniejszej sprawy Sąd uznał, iż należy przyjąć, iż powódka w połowie przyczyniła się do powstania szkody, w szczególności nie podejmując decyzji o cofnięciu pozwu przed wydaniem wyroku w niniejszej sprawie.

Biorąc pod uwagę powyższe, działając na podstawie art. 23 ust. 1 i 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji a także art. 362 k.c. Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 1 485 zł jako połowę poniesionych przez powódkę kosztów związanych z wytoczeniem powództwa o zwolnienie zajętego pojazdu spod egzekucji.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 455 k.c. Powódka wzywała pozwanych do zapłaty przed wytoczeniem powództwa co uzasadniało zasądzenie odsetek ustawowych – zgodnie z żądaniem – od daty wytoczenia powództwa.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu o czym Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji.

W punkcie III Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 100 k.p.c. uznając, iż obie strony w jednakowym stopniu wygrały co przegrały niniejszy spór.

SSR Grzegorz Orlonek

Sygn. akt I C 957/14

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki oraz pełn. pozwanego Komornika oraz pozwanym (bezpośrednio) – Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Okręgowego w Szczecinie oraz Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z pouczeniem o apelacji;

2.  zwrócić akta X GC 819/12

3.  z wpływem lub za 21 dni.

Dnia 29 czerwca 2015 r. SSR Grzegorz Orlonek