V CNP 26/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-11-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 26/15
POSTANOWIENIE
.Dnia 29 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie ze skargi J. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w K. z dnia 20 listopada 2014 r.
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko Okręgowowej Izbie Radców Prawnych w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
W związku ze skargą powódki J. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 listopada 2014 r. Sąd
Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem,
czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto –
gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy
wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek o stwierdzenie niezgodności
wyroku z prawem.
Judykatura wskazuje, że wszystkie wymogi skargi wymienione w art. 4245
§ 1 k.p.c. muszą być spełnione, aby pismo strony można było uznać za skargę
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2007 r., III CNP 78/07,
nie publ.). Brak któregokolwiek z elementów konstrukcyjnych skargi jest brakiem
istotnym, nie usuwalnym w postępowaniu naprawczym i powoduje jej odrzucenie
a limine (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r.,
III CNP 26/05, nie publ.).
Przedstawiona skarga przedmiotowym wymogom nie odpowiada, a jej wady
mają charakter nieusuwalny. Skarga nie spełnia bowiem wymagania określonego
w art. 4245
§ 1 pkt 2 oraz 5 k.p.c.
Pierwszy z tych wymogów dotyczy obowiązku przytoczenia podstaw skargi,
co polega na określeniu, czy skarżący zarzuca naruszenie prawa materialnego
(takim prawem nie są uchwały osób prawnych), czy uchybienie przepisom
proceduralnym, przy czym konieczne jest przytoczenie konkretnych przepisów
naruszonych przez sąd. Obowiązek ten jest wyraźnie wyodrębniony w przepisie, co
3
oznacza, że nie może być utożsamiany ze wskazaniem przepisów, z którymi
orzeczenie jest niezgodne. Kwestia ta wielokrotnie była wyjaśniana w orzecznictwie
Sądu Najwyższego.
Zgodnie zaś z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., skarżącą obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy
przepisów dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest
niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżąca
musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na
ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący
wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu
(postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC
z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140). Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, ale także
o skargę o wznowienie postępowania oraz o inne środki prawne pozwalające na
zmianę lub uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub
ograniczeniu wykonalności (zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn.
akt I CNP 50/08, nie publ.). Skarżąca uzasadniając to, że w niniejszej sprawie
wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe wykazała niedopuszczalność skargi kasacyjnej, ale nie przeprowadziła
analizy prawnej możliwości skorzystania z innych środków prawnych, poza
ogólnikowym zasygnalizowaniem niedopuszczalności skargi o wznowienie
postępowania.
Odnosząc się do uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody i mając na
uwadze to, że składnikami szkody wskazywanej przez skarżącą są m. in. koszty
procesu, należy zauważyć, iż koszty procesu, którymi strona została obciążona,
nawet gdyby zostały one już uiszczone przed wniesieniem skargi, nie stanowią
4
szkody w rozumieniu art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. (zob.: postanowienie SN z dnia
26 czerwca 2008 r., sygn. akt I CNP 47/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia
23 sierpnia 2007 r., sygn. akt I BP 24/07, nie publ.; postanowienie SN z dnia
28 listopada 2006 r., III CNP 46/06 nie publ.; postanowienie SN z dnia 27 lipca
2006 r., sygn. akt II BP 11/06, OSNP z 2007 r., nr 15 – 16, nr 223).
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
.Dnia 29 października 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie ze skargi J. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w K. z dnia 20 listopada 2014 r.
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko Okręgowowej Izbie Radców Prawnych w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 29 października 2015 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
W związku ze skargą powódki J. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 listopada 2014 r. Sąd
Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem,
czy jest on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, a ponadto –
gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że występuje wyjątkowy
wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek o stwierdzenie niezgodności
wyroku z prawem.
Judykatura wskazuje, że wszystkie wymogi skargi wymienione w art. 4245
§ 1 k.p.c. muszą być spełnione, aby pismo strony można było uznać za skargę
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2007 r., III CNP 78/07,
nie publ.). Brak któregokolwiek z elementów konstrukcyjnych skargi jest brakiem
istotnym, nie usuwalnym w postępowaniu naprawczym i powoduje jej odrzucenie
a limine (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r.,
III CNP 26/05, nie publ.).
Przedstawiona skarga przedmiotowym wymogom nie odpowiada, a jej wady
mają charakter nieusuwalny. Skarga nie spełnia bowiem wymagania określonego
w art. 4245
§ 1 pkt 2 oraz 5 k.p.c.
Pierwszy z tych wymogów dotyczy obowiązku przytoczenia podstaw skargi,
co polega na określeniu, czy skarżący zarzuca naruszenie prawa materialnego
(takim prawem nie są uchwały osób prawnych), czy uchybienie przepisom
proceduralnym, przy czym konieczne jest przytoczenie konkretnych przepisów
naruszonych przez sąd. Obowiązek ten jest wyraźnie wyodrębniony w przepisie, co
3
oznacza, że nie może być utożsamiany ze wskazaniem przepisów, z którymi
orzeczenie jest niezgodne. Kwestia ta wielokrotnie była wyjaśniana w orzecznictwie
Sądu Najwyższego.
Zgodnie zaś z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., skarżącą obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia,
których zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie
mogłoby odnieść skutku. Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy
przepisów dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest
niedopuszczalne lub które z innych przyczyn nie mogłyby odnieść skutku. Skarżąca
musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe. Wykazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe polega na
ujawnieniu i przedstawieniu tej okoliczności w sposób wyczerpujący i nie budzący
wątpliwości oraz na dowiedzeniu jej istnienia i przekonującym uzasadnieniu
(postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2006 r., sygn. akt III CNP 23/05, OSNC
z 2006 r., nr 7 – 8, poz. 140). Nie chodzi tylko o skargę kasacyjną, ale także
o skargę o wznowienie postępowania oraz o inne środki prawne pozwalające na
zmianę lub uchylenie orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub
ograniczeniu wykonalności (zob. postanowienie SN z dnia 24 lipca 2008 r., sygn.
akt I CNP 50/08, nie publ.). Skarżąca uzasadniając to, że w niniejszej sprawie
wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe wykazała niedopuszczalność skargi kasacyjnej, ale nie przeprowadziła
analizy prawnej możliwości skorzystania z innych środków prawnych, poza
ogólnikowym zasygnalizowaniem niedopuszczalności skargi o wznowienie
postępowania.
Odnosząc się do uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody i mając na
uwadze to, że składnikami szkody wskazywanej przez skarżącą są m. in. koszty
procesu, należy zauważyć, iż koszty procesu, którymi strona została obciążona,
nawet gdyby zostały one już uiszczone przed wniesieniem skargi, nie stanowią
4
szkody w rozumieniu art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. (zob.: postanowienie SN z dnia
26 czerwca 2008 r., sygn. akt I CNP 47/08, nie publ.; postanowienie SN z dnia
23 sierpnia 2007 r., sygn. akt I BP 24/07, nie publ.; postanowienie SN z dnia
28 listopada 2006 r., III CNP 46/06 nie publ.; postanowienie SN z dnia 27 lipca
2006 r., sygn. akt II BP 11/06, OSNP z 2007 r., nr 15 – 16, nr 223).
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.