Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 55/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka
SSA Anna Szczepaniak-Cicha (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A.A.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa Nr …/2014 z dnia … 2014 r. w
przedmiocie przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na dwa
stanowiska sędziowskie w Izbie Gospodarczej Naczelnego Sądu
Administracyjnego, ogłoszone w Monitorze Polskim,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 października 2014 r.,
oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
A.A. odwołał się od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa Nr …/2014 z
dnia … 2014 r. w sprawie nieprzedstawienia jego kandydatury Prezydentowi
Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego w Izbie Gospodarczej Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Uchwała ta zapadła po ponownym rozpoznaniu sprawy w zakresie dotyczącym
2
kandydatury A. A., w następstwie uchylenia uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z
dnia … 2013 r.
Uchwałą Nr …/2013 z dnia … 2013 r. Krajowa Rada Sądownictwa
postanowiła przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o
powołanie kandydaturę Pana sędziego D. D. Pozostałe trzy kandydatury, w tym
sędziego A. A., nie zostały przedstawione z wnioskiem o powołanie do pełnienia
urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgłoszenia
kandydatów dotyczyły dwóch wolnych stanowisk sędziowskich w Izbie
Gospodarczej Naczelnego Sądu Administracyjnego, ogłoszonych w Monitorze
Polskim. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 5 lutego 2014 r., III KRS 243/13, uchylił tę
uchwałę celem ponownego rozpoznania sprawy w części dotyczącej sędziego A. A.
Sąd Najwyższy zważył, iż treść uzasadnienia zaskarżonej uchwały nasuwa
wątpliwości co do zakresu i trybu procedowania przez Radę nad wyłonieniem
zwycięzców konkursu na wolne miejsca sędziowskie. O ile Krajowa Rada
Sądownictwa jednoznacznie określiła kryteria oceny, których stosowanie
doprowadziło do wyłonienia kandydatury sędziego D. D. na jedno ze stanowisk
ogłoszonych w Monitorze Polskim, o tyle nie przedstawiła stosownej argumentacji
dla odmowy przedstawienia któregoś z pozostałych kandydatów na drugie wolne
miejsce. Analiza materiałów Zespołu członków Rady z dnia 3 lipca 2013 r. wskazuje,
że rozpatrywano i oceniano kandydatów tylko na jedno wolne stanowisko
sędziowskie w Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Nadto z uzasadnienia
uchwały nie wynika, czy rozpatrując kandydatury na drugie wolne stanowisko Rada
wzięła pod uwagę te same kryteria odnośnie do wszystkich uczestników
postępowania, zwłaszcza te wymienione w art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o KRS, a więc
kwalifikacje i doświadczenie zawodowe kandydatów, opinie wizytatorów i
przełożonych, rekomendacje oraz wyniki głosowań organów samorządu
sędziowskiego. Zabrakło w motywach uchwały jakichkolwiek ustaleń dotyczących
kwalifikacji sędziego A. A., przebiegu jego pracy zawodowej, wyników wizytacji i
ocen przełożonych oraz poparcia organów samorządu sędziowskiego,
wyeksponowano natomiast uchybienia w pracy sędziego. Tymczasem obowiązkiem
Rady było rzetelne wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i skorzystanie z
dopuszczalnych środków dla rozwiania wątpliwości wynikających z treści materiału
3
dowodowego. I tak co do kwestii niewielkiej ilości spraw w referacie sędziego A. A.
nie sprecyzowano, o który okres pracy chodzi i na ile niewielka ilość spraw w
referacie, o czym sędzia nie decydował, mogła mieć znaczenie dla oceny jego
kandydatury. Nie wyjaśniono także kwestii, czy w trzech sprawach toczących się od
ponad roku, wskazanych w uzasadnieniu uchwały, długotrwałość postępowania
stanowiła efekt pracy kandydata w referacie, czy też sprawy „zestarzały” się
wcześniej. Odnośnie do zastrzeżeń sędziego wizytatora co do prawidłowości
sporządzanych uzasadnień wyroków Rada także nie wyjaśniła o jakie wady
konstrukcyjne chodzi, a przy tym nie wiadomo, czy sędzia wizytator podtrzymał swe
zarzuty na posiedzeniu Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego, skoro
zaproponował wystawienie kandydatowi bardzo dobrej oceny kwalifikacyjnej, a
Kolegium propozycję tę przyjęło. Sąd Najwyższy podkreślił, że bez wyjaśnienia tych
okoliczności nie można rozstrzygnąć, czy ostatecznie zastosowane wobec
kandydata A. A. kryteria oceny mają oparcie w obowiązujących przepisach oraz
zasadach konstytucyjnych, toteż uchwałę w zaskarżonej części uchylił, z mocy art.
39815
§ 1 k.p.c. w związku z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS.
W uzasadnieniu zaskarżonej uchwały Nr …/2014 z dnia … 2014 r. Krajowa
Rada Sądownictwa zaznaczyła, że ponownie rozpoznając sprawę kierowała się
wskazówkami przedstawionymi w uzasadnieni wyroku Sądu Najwyższego. Zespół
członków Rady na posiedzeniu w dniu 5 maja 2014 r. postanowił uzupełnić
materiały sprawy o: 1/ dane statystyczne dotyczące referatów sędziów Wydziału
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], 2/ pełne akta osobowe sędziego A.
A., obejmujące także dokumentację zgromadzoną w ramach poprzedniej procedury
konkursowej na stanowisko sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego (Monitor
Polski z 2012 r., poz. …), w której brał on udział, 3/ informację dotyczącą toku
postępowania, jaki został nadany pismu kandydata z dnia 17 czerwca 2013 r., w
którym zgłosił on zastrzeżenia do oceny kwalifikacyjnej sporządzonej w dniu 8
czerwca 2013 r. przez sędzię Naczelnego Sądu Administracyjnego X. oraz czy
pismo to było przedmiotem analizy na posiedzeniu Kolegium Naczelnego Sądu
Administracyjnego i czy opiniujący sędzia podtrzymał swe zarzuty, a także czy
Kolegium uznało te zarzuty za zasadne. Ponadto zespół członków Rady podczas
posiedzenia w dniu 9 lipca 2014 r. wysłuchał sędzię X. na okoliczność
4
sporządzonej przez nią oceny kwalifikacyjnej oraz przebiegu posiedzenia Kolegium
i Zgromadzenia Ogólnego w przedmiotowej sprawie. Analiza całego
zgromadzonego materiału dowiodła zespół do decyzji o nieprzedstawianiu
kandydatury sędziego A. A. z wnioskiem do pełnienia urzędu sędziego w Izbie
Gospodarczej Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zespół stwierdził przy tym, że
dokonana ocena obejmuje cały okres pracy orzeczniczej kandydata, ze
szczególnym uwzględnieniem pracy w okresie trzech lat poprzedzających
zgłoszenie. Jest to istotne, gdyż w okresie od 27 listopada 2007 r. do 15 marca
2011 r. sędzia A. A. był delegowany do pełnienia obowiązków na stanowisku […] w
Ministerstwie Sprawiedliwości i w tym czasie nie orzekał. Dlatego zespół uwzględnił,
dla pełnej oceny kwalifikacyjnej kandydata, także ocenę sporządzoną przez
sędziego Y., podczas poprzedniej procedury konkursowej w 2012 r. W opinii tej
zwrócono uwagę na poważne uchybienia co do terminowości pracy i
odpowiedzialności ocenianego kandydata. Wynika z niej, że sędzia sporządził w
ponad 37% spraw uzasadnienia z przekroczeniem terminu nawet o cztery miesiące.
Opóźnienia te wystąpiły w sprawach o niezbyt skomplikowanym stanie faktycznym i
prawnym. Nie reagował przy tym na wezwania Przewodniczącej Wydziału Izby
Gospodarczej Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące opóźnień, a po
zwróceniu mu uwagi przez Prezesa Izby Gospodarczej NSA nadal nie sporządzał
uzasadnień, nie podając żadnych argumentów usprawiedliwiających. Takie
postępowanie, zdaniem zespołu, wskazuje na brak nieskazitelnej i odpowiedzialnej
postawy w życiu zawodowym, jakiej wymagać należy od sędziego Naczelnego
Sądu Administracyjnego, biorąc pod uwagę rangę i pozycję ustrojową tego Sądu.
Krajowa Rada Sądownictwa, podejmując uchwałę z dnia …2014 r.,
kierowała się kryteriami określonymi w art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 maja
2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa. Na podstawie zgromadzonego materiału
ustaliła, że sędzia A. A. urodził się 23 lipca 1963 r. W 1988 r. ukończył studia
prawnicze z notą dobrą. W 1990 r. złożył egzamin sędziowski z oceną bardzo
dobrą. W latach 1990-1992 pracował jako asesor sądowy w Sądzie Rejonowym w
[…], następnie w latach 1992-1993 jako sędzia tego Sądu, a od października 1993 r.
do lutego 1999 r. był sędzią Sądu Rejonowego w […]. W latach 1999-2003
kandydat był sędzią Sądu Okręgowego w […]. Od 1 stycznia 2004 r. sędzia A. A.
5
pełni urząd sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], z tym że od
27 listopada 2007 r. do 15 marca 2011 r. był delegowany do pełnienia obowiązków
na stanowisku […] w Ministerstwie Sprawiedliwości. W okresie od 16 marca 2011 r.
do 15 marca 2013 r., a więc przez dwa lata, kandydat orzekał w ramach delegacji w
pełnym wymiarze czasu pracy w Izbie Gospodarczej Naczelnego Sądu
Administracyjnego.
Krajowa Rada Sądownictwa przeanalizowała dwie oceny kwalifikacyjne,
dotyczące pracy A. A., kandydata do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego NSA.
Pierwsza ocena, sporządzona przez sędziego Z., obejmowała okres pracy
kandydata od kwietnia 2011 r. do sierpnia 2012 r. Sędzia Z. zwrócił uwagę na
bardzo dobre przygotowanie opiniowanego do narad przed rozprawami, dobrą
znajomość problematyki prawnej oraz sporządzanie uzasadnień orzeczeń zgodnie
z przepisami prawa. Zastrzeżenia wzbudziła sprawność czynności, a przede
wszystkim nieterminowość sporządzania uzasadnień, co ma wpływ na ocenę
kultury organizacji pracy i wskazuje na brak poszanowania praw stron. Na 132
uzasadnienia w okresie objętym oceną, aż w 50 przypadkach uzasadnienia zostały
opracowane w terminie przekraczającym 30 dni. Opóźnienia w niektórych sprawach
sięgały czterech miesięcy. W okresie od 1 czerwca do 24 października 2011 r.
kandydat sporządził uzasadnienie z zachowaniem terminu tylko w jednej sprawie.
W pozostałych sprawach opracował uzasadnienia do 31 grudnia 2011 r., ale
dopiero na skutek działań podjętych przez Prezesa Izby. Mimo to w dalszym
okresie delegacji kandydat nie sporządzał uzasadnień w terminie. Krajowa Rada
Sądownictwa podkreśliła, że powyższa ocena kwalifikacyjna była omawiana na
posiedzeniu Kolegium oraz na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Naczelnego Sądu
Administracyjnego, jak też na posiedzeniu plenarnym Krajowej Rady Sądownictwa,
poprzedzającym podjęcie uchwały z dnia … 2012 r. Rada postanowiła wówczas nie
przedstawiać kandydatury sędziego A. A. z wnioskiem o powołanie, a kandydat nie
odwołał się od tej uchwały. Oznacza to, że zgodził się z argumentacją
przedstawioną w uzasadnieniu uchwały oraz nie kwestionował wskazanych w
ocenie kwalifikacyjnej uchybień.
Druga ocena, sporządzona przez sędzię X., obejmowała dość krótki okres
od 1 września 2012 r. do 15 marca 2013 r. Z treści tej opinii wynika, że kandydat
6
brał udział w rozpoznawaniu spraw różnorodnych, a uzasadnienia orzeczeń
sporządzał terminowo. Sędzia oceniający zwrócił jednak uwagę na
nieprawidłowości dotyczące wymogów uzasadnień sporządzanych w sprawach, w
których uchylono wyroki z przekazaniem spraw do ponownego rozpoznania.
Kandydat nie zamieszczał w motywach tych wyroków jakichkolwiek wskazań dla
sądu pierwszej instancji co do dalszego toku postępowania. Uchybienia te
odbiegają od standardów obowiązujących w NSA i stanowią naruszenie przepisów
postępowania. W piśmie z dnia 17 czerwca 2013 r. sędzia A. A. wniósł zastrzeżenia
do tej oceny. Sędzia X. zapoznała się z tymi zastrzeżeniami przed posiedzeniem
Kolegium NSA, na posiedzeniu Kolegium podtrzymała w całości swe stanowisko
przedstawione w ocenie kwalifikacyjnej, Kolegium podzieliło jej zdanie, uznając
zastrzeżenia kandydata za bezzasadne. Autorka oceny kwalifikacyjnej wyjaśniła
również na posiedzeniu zespołu członków Rady, że jej opinię traktować należy jako
ocenę uzupełniającą w stosunku do oceny sędziego Z. Ocenę tę sędzia X. określiła
jako druzgocącą dla kandydata.
Podczas posiedzenia Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu
17 czerwca 2013 r. sędzia A.A. otrzymał 5 głosów „za”, 5 głosów „przeciw” i 1 głos
„wstrzymujący się”. Z kolei na Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Naczelnego Sądu
Administracyjnego w dniu 1 lipca 2013 r. „za” kandydaturą sędziego A. A. oddano
26 głosów, 40 głosów oddano „przeciw” tej kandydaturze oraz 5 głosów
„wstrzymujących się”. Przytaczając te wyniki głosowań Krajowa Rada Sądownictwa
stwierdziła, że kandydat nie otrzymał poparcia środowiska sędziów NSA.
W podsumowaniu Rada podkreśliła, że sędzia A. A. posiada różnorodne
doświadczenie zawodowe, jak też dobre przygotowanie merytoryczne z zakresu
różnych dziedzin prawa. W obu ocenach kwalifikacyjnych, branych pod uwagę,
zgłoszone zostały jednak bardzo poważne zastrzeżenia dotyczące kandydata. Za
takie Rada uznała nagminną nieterminowość w sporządzaniu uzasadnień oraz
uchybienia co do treści uzasadnień w pewnej grupie spraw. Krajowa Rada
Sądownictwa kierowała się także brakiem poparcia środowiska sędziów NSA dla tej
kandydatury. Istotne znaczenie dla podjęcia decyzji o nieprzedstawieniu tej
kandydatury Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej miało również to, że kandydat
prezentował niewłaściwą postawę wobec przełożonych, gdyż mimo zwracanej mu
7
uwagi nadal postępował tak samo. Nieterminowość w sporządzaniu uzasadnień
dezorganizowała pracę jednego z najważniejszych sądów, działających w ramach
wymiaru sprawiedliwości. Tego rodzaju uchybienia stanowią przeszkodę powołania
na urząd sędziego w sądach niższej instancji, a tym bardziej do Naczelnego Sądu
Administracyjnego. Przedstawione okoliczności spowodowały, że na posiedzeniu
Krajowej Rady Sądownictwa w dniu … 2014 r. na kandydaturę sędziego A. A.
oddano 3 głosy „za”, przy 10 głosach „przeciw” i 3 głosach „wstrzymujących się”, a
więc kandydatura ta nie uzyskała bezwzględnej większości głosów.
W odwołaniu od tej uchwały sędzia A. A. wniósł o jej uchylenie w całości i o
przekazanie sprawy Krajowej Radzie Sądownictwa do ponownego rozpoznania.
Sformułował zarzuty:
1/ naruszenia art. 33 ust. 1 i art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia sprawy na skutek
pominięcia bądź błędnej interpretacji oceny kwalifikacji odwołującego się,
pominięcia opinii Kolegium Naczelnego Sądu Administracyjnego i oceny Prezesa
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], pominięcia kryterium
doświadczenia zawodowego kandydata w zakresie zebrania i oceny dokumentacji,
pominięcia oceny materiału dowodowego przyjętego w trakcie posiedzenia Zespołu
Krajowej Rady Sądownictwa w dniu … 2014 r.;
2/ naruszenia art. 33 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa przez
brak wszechstronnego rozważenia sprawy na skutek niezastosowania takich
samych kryteriów wobec wszystkich kandydatów do pełnienia urzędu na
stanowisku sędziego Naczelnego Sądu Administracyjnego w tym samym
postępowaniu konkursowym;
3/ obrazy art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji przez naruszenie zasady
równego dostępu do służby publicznej, równego traktowania oraz zasady
demokratycznego państwa prawa urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości
społecznej, które to naruszenie jest konsekwencją wyżej wskazanych naruszeń
art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.
W uzasadnieniu odwołania sędzia podniósł, że Rada rozpoznając ponownie
sprawę nie wyeliminowała naruszeń prawa, które miały miejsce w trakcie procedury
związanej z podjęciem uchwały z dnia … 2014 r., jak też dopuściła się dalszych
8
naruszeń, nie scharakteryzowała bowiem kandydata pod kątem wszystkich
kryteriów kwalifikacyjnych, które uznała w poprzedniej procedurze konkursowej za
właściwe dla wszystkich kandydatów na dwa wolne stanowiska sędziowskie w NSA.
Nie zostało zauważone, że odwołujący się otrzymał bardzo dobrą ocenę
kwalifikacyjną sędziego wizytatora, Kolegium, Prezesa Naczelnego Sądu
Administracyjnego oraz Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […].
Rada pominęła także podnoszone wcześniej zagadnienie niewielkiej ilości spraw w
referacie kandydata oraz kwestię trzech spraw toczących się w WSA w […] przez
ponad rok. Zdaniem skarżącego, gdy chodzi o zastrzeżenia sędzi X., to
uzasadnienie zaskarżonej decyzji w istocie nie pozwala na weryfikację poglądu
samej Rady, gdyż Rada przytoczyła tylko stanowisko autorki oceny kwalifikacyjnej,
a nie odniosła się merytorycznie do omawianego zarzutu. Brak jest w uchwale
wskazania, które przepisy proceduralne zostały przez skarżącego naruszone, a
nadto uwagi dotyczą spraw, w których wyroki uchylono, czyli konkretnie sześciu
spraw. Odwołujący się zanegował uwzględnienie przez Radę materiału w postaci
oceny dokonanej przez sędziego Z. w poprzedniej procedurze konkursowej, przez
co Rada rozstrzygnęła sprawę wykraczając poza granice postępowania
konkursowego prowadzonego przez organy NSA oraz organy samorządu
sędziowskiego NSA. Tak dokonana ocena kwalifikacji nie mieści się w zakresie
badania kwalifikacji, wyznaczonym przepisem art. 35 ustawy o KRS. Co do
pozostałych kandydatów Rada nie sięgnęła do opinii sporządzonych na potrzeby
poprzednich procedur konkursowych. Analizując ocenę dokonaną przez sędziego Z.
Krajowa Rada Sądownictwa nie doceniła jej pozytywnych aspektów, a
wyeksponowała uchybienia dotyczące pracy kandydata. Rada nie odniosła się
także do wyjaśnień kandydata co do powodów opóźnień w sporządzaniu
uzasadnień, które skarżący podał na posiedzeniu zespołu w dniu 31 lipca 2013 r.
Za zupełnie nieuprawnione uznał odwołujący się stwierdzenie Rady, że skoro w
poprzednim postępowaniu nominacyjnym sędzia A. A. nie odwołał się od uchwały
KRS odmawiającej przedstawienia jego kandydatury z wnioskiem o powołanie, to
znaczy, że zgadzał się z argumentacją Rady i nie kwestionował uchybień
wskazanych w ocenie kwalifikacyjnej. Zaniechanie złożenia środka odwoławczego
było bowiem spowodowane różnymi innymi okolicznościami. Uznając, że skarżący
9
nie spełnia kryteriów wymaganych od sędziego Naczelnego Sądu
Administracyjnego Rada nie uwzględniła pozytywnej oceny wieloletniej pracy
kandydata, a skupiła się tylko na jednym epizodzie, dotyczącym uchybienia
terminowi instrukcyjnemu, co stanowi naruszenie wymogu wszechstronnego
rozważenia sprawy, wynikającego z art. 33 ust. 1 ustawy o KRS. Skarżący podniósł
nadto, że Rada mylnie zinterpretowała wyniki głosowania członków Kolegium NSA
w dniu 17 czerwca 2013 r. oraz Zgromadzenia Ogólnego Sędziów NSA w dniu 1
lipca 2013 r. Należało wziąć pod uwagę, że rozkład głosów mógł być konsekwencją
mocniejszego poparcia innego kandydata, a nie brakiem poparcia dla kandydatury
odwołującego się. Skarżący odnotował, że Zespół członków Rady na posiedzeniu w
dniu … 2014 r. postanowił uzupełnić materiał dowodowy o dodatkowe dane, ale z
treści zaskarżonej uchwały nie wynika, czy Rada rzeczywiście pozyskała
dodatkowe informacje i jak je oceniła.
Krajowa Rada Sądownictwa w odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego
odrzucenie z powodu niespełnienia wymagań określonych w art. 3984
§ 1 pkt 2
k.p.c., a w przypadku uznania, że wymogi te są spełnione i rozpoznania odwołania -
o jego oddalenie. Wniosek o odrzucenie odwołania Rada uzasadniła brakiem
skonkretyzowania podstaw kasacyjnych, w myśl wymogów art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.
Odnosząc się zaś do zarzutów zawartych w odwołaniu Rada podkreśliła, że podjęła
uchwałę po wszechstronnym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy i kierując
się wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5
lutego 2014 r. Sędzia A. A. nie wykazał, że zaskarżona uchwała zapadła z
naruszeniem prawa, a większość wywodów odwołującego się ma charakter
subiektywny i polemiczny.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie podlega oddaleniu.
Na wstępie stwierdzić należy, że w praktyce orzeczniczej Sądu Najwyższego
utrwaliła się dopuszczalność wnoszenia przez Krajową Radę Sądownictwa
odpowiedzi na odwołania od uchwał Rady. Wymaga to ustosunkowania się do
zawartego w odpowiedzi Rady wniosku o odrzucenie odwołania A. A. Zgodnie z art.
10
44 ust. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr
126, poz. 714 ze zm.) w postępowaniu wywołanym odwołaniem od uchwały
Krajowej Rady Sądownictwa przed Sądem Najwyższym stosuje się przepisy
Kodeksu postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej. Odesłanie to ma na celu
przede wszystkim wyłączenie możliwości powoływania nowych faktów i dowodów w
tym wyjątkowym, jednoinstancyjnym postępowaniu oraz orzekanie na podstawie
stanu faktycznego ustalonego przez Radę - art. 39813
§ 2 k.p.c. Natomiast co do
stosowania art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c., który przewiduje wymóg przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia, ze skutkiem odrzucenia a limine wynikającym z art.
3986
§ 2 k.p.c., to z jednolitego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że do
podstaw odwołań od uchwał Rady nie stosuje się warunku z art. 3983
§ 1 pkt 2
k.p.c., a więc konieczności wykazania wprost, że zarzucane uchybienie procesowe
mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z tego względu odwołania nie
spełniające owego wymogu nie podlegają odrzuceniu.
W przypadku tych szczególnych środków zaskarżenia podstawy zostały
określone przez ustawodawcę w przepisie art. 44 ust. 1 zd. 1 ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa, zgodnie z którym odwołanie można wnieść z powodu
sprzeczności uchwały z prawem. Kolizja ta oznaczać może naruszenie prawa
materialnego lub prawa procesowego. W konsekwencji kognicja Sądu Najwyższego
jest ograniczona tylko do badania zgodności uchwały z prawem, czyli procedury
podejmowania uchwały przez Krajową Radę Sądownictwa, a nie przesłanek
decydujących o jej treści, nie obejmuje więc merytorycznego rozpatrywania
kwalifikacji kandydata na sędziego. Pogląd ten jest judykaturze Sądu Najwyższego
ugruntowany, pozostaje także w zgodzie ze stanowiskiem Trybunału
Konstytucyjnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2014 r., III KRS
14/14, LEX nr 1483581, z dnia 24 stycznia 2012 r., III KRS 30/11, LEX nr 1163943,
z dnia 6 października 2011 r., III KRS 16/11, LEX nr 1163347, z dnia 20
października 2009 r., III KRS 13/09, OSNP 2011 nr 13-14, poz. 196, wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2008 r., SK 57/06, OTK-A 2008, nr 4,
poz. 63). W przedmiotowym odwołaniu sędzia A. A. nie wyartykułował
jednoznacznie, jaki jest istotny wpływ uchybień procedurze konkursowej na wynik
sprawy, ale powołane zostały podstawy prawne z których wynika, w czym
11
odwołujący się upatruje sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem i zarzuty te
zostały uzasadnione, co przesądza o dopuszczalności odwołania.
Kierunek badania legalności zaskarżonej uchwały Krajowej Rady
Sądownictwa z dnia … 2014 r., Nr …/2014, wyznaczony został zapatrywaniami
wyrażonymi przez Sąd Najwyższy w motywach wyroku z dnia 5 lutego 2014 r., III
KRS 243/13, mocą którego uchylono uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa z
dnia … 2013 r., Nr …/2013, a sprawa przekazana została Radzie do ponownego
rozpoznania w części dotyczącej kandydatury sędziego A.A.
Przypomnieć należy, że uchwała z dnia … 2013 r. dotyczyła obsady dwóch
wolnych stanowisk sędziowskich w Izbie Gospodarczej Naczelnego Sądu
Administracyjnego, ogłoszonych w Monitorze Polskim z 2013 r., … 148, na które
zgłosiło się czterech kandydatów, przy czym Rada postanowiła przedstawić
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie kandydaturę
sędziego D. D., a nie przedstawiać pozostałych kandydatur, w tym sędziego A. A.
Uchwałę tę zaskarżył tylko sędzia A. A. Oznacza to, że uchwała stała się
prawomocna w części dotyczącej sędziego D. D. oraz, z mocy art. 43 ust. 2 ustawy
o KRS, w części obejmującej rozstrzygnięcie wobec pozostałych dwóch
uczestników procesu nominacyjnego. Zatem po uchyleniu uchwały z dnia … 2013 r.
postępowanie Rady dotyczyło już tylko jednego wakującego stanowiska
sędziowskiego w NSA i jednego kandydata. Nie znaczy to, że brak
kontrkandydatów ma być postrzegany jako ułatwienie awansu zawodowego i
prowadzić może do jakiegokolwiek złagodzenia wymogów kwalifikacyjnych,
stawianych kandydatowi na wolne stanowisko w najwyżej usytuowanym
hierarchicznie i ustrojowo sądzie, sprawującym wymiar sprawiedliwości poprzez
kontrolę działalności administracji publicznej - art. 184 Konstytucji RP. Wymagania
stawiane kandydatowi do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego
Sądu Administracyjnego, wynikające z art. 7 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo
o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269 ze zm.),
szczególnie co do nieskazitelnego charakteru oraz wysokiego poziomu wiedzy, są
także próby najwyższej.
Uchylając uchwałę w części dotyczącej sędziego A. A. Sąd Najwyższy
położył nacisk na uchybienia proceduralne przy jej podejmowaniu i określił, które
12
okoliczności powinny być wyjaśnione przy ponownym rozpoznaniu sprawy.
Skarżący zarzucił brak poszanowania tych wskazań, a odwołanie swe oparł na
zarzutach naruszenia przepisów art. 33 ust. 1 i art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o
Krajowej Radzie Sądownictwa oraz art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 60 Konstytucji RP.
Podniesione zarzuty nie mają waloru skuteczności.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejsze odwołanie w pełni
podziela wywody o uprawnieniach Rady i zakresie kontroli sądowej jej uchwał na tle
wymienionych norm konstytucyjnych, poczynione przez Sąd Najwyższy w wyroku z
dnia 24 stycznia 2014 r., III KRS 242/13 (LEX nr 1438727). Gdy chodzi o art. 2
Konstytucji, to należy stwierdzić, że wskazanie, iż Rzeczypospolita Polska jest
demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości
społecznej, obliguje Krajową Radę Sądownictwa do dochowania obowiązku
wszechstronnego rozpatrzenia i oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie,
przy respektowaniu standardów postępowania wymaganych od organów
demokratycznego państwa prawa, w tym zasady ochrony zaufania obywatela do
państwa. Natomiast przedmiotem ochrony wynikającej z art. 60 Konstytucji jest
formalny aspekt dostępu do służby, a więc związany z jednolitą procedurą i
jednorodnymi kryteriami, poza aspektem zasadności podejmowanych uchwał. W
świetle tego dobra nie jest dopuszczalna sądowa kontrola, która wkraczałaby
merytorycznie w zakres kompetencji Rady, gdyż naruszałoby to jej konstytucyjne
uprawnienia wynikające z art. 179 Konstytucji RP. Z kolei art. 32 Konstytucji
statuuje zasadę równości wszystkich wobec prawa i równości traktowania
wszystkich przez władze publiczne, jak też wprowadza zakaz dyskryminacji w życiu
politycznym, społecznym i gospodarczym. Realizacja tej normy sprowadza sądową
kontrolę postępowania przed Krajową Radą Sądownictwa do oceny, czy wszyscy
kandydaci uczestniczący w danym postępowaniu byli traktowani jednakowo i bez
jakiejkolwiek dyskryminacji. Skarżący nie uzasadnił szczegółowo w motywach
odwołania, w czym upatruje naruszenie tych zasad przez Radę, natomiast ze
sformułowania zarzutu wynika, że naruszenie norm konstytucyjnych stanowi, jego
zdaniem, konsekwencję obrazy art. 33 ust. 1, art. 35 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o
Krajowej Radzie Sądownictwa, co wymaga poczynienia rozważań na tle
przywołanej regulacji ustawowej.
13
Przepisy art. 33 ust. 1 i art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa
wytyczają konkretne obowiązki i uprawnienia Rady w procedurze konkursowej. W
art. 33 ust. 1 ustawy sformułowana została podstawowa zasada prowadzenia
postępowania we wszystkich rodzajach spraw indywidualnych należących do
kompetencji Rady - obowiązek wszechstronnego rozważenia sprawy na podstawie
udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników postępowania lub innych
osób, jeżeli zostały złożone. Kreuje to przede wszystkim obowiązek uwzględnienia
przez Radę całości zgromadzonej dokumentacji, w tym stanowisk, ocen i opinii
wszystkich upoważnionych do tego organów, jednakże bez konieczności
szczegółowego odnoszenia się do każdego z tych dowodów (zob. T. Ereciński, J.
Gudowski, J. Iwulski „Prawo o ustroju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej
Radzie Sądownictwa. Komentarz” pod red. J. Gudowskiego, wyd. 2, Warszawa
2009, s. 742-743 - zachowujące aktualność uwagi na tle rozporządzenia
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie
szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania
przed Radą - Dz.U. Nr 219, poz. 1623 ze zm.). Innymi słowy, wszechstronność
rozważenia sprawy na tle przedstawionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników
i innych osób oznacza brak jakichkolwiek ograniczeń dowodowych w postępowaniu
przed Radą, która sięgać może nie tylko do ocen z okresu obejmowanego kontrolą
orzecznictwa, ale i do wcześniejszych opinii, dotyczących kwalifikacji i sylwetki
kandydata.
Proceduralnym wyrazem realizowania przez Radę zasady wszechstronnego
rozważenia sprawy jest dwuetapowy sposób postępowania. W pierwszym etapie
postępowanie wyjaśniające prowadzi zespół Rady, który zbiera i ocenia materiały
oraz wyjaśnienia i na podstawie szczegółowej analizy oraz wyników głosowania
przedstawia swe stanowisko (opracowanie listy rekomendowanych kandydatów) z
uzasadnieniem. Drugi etap postępowania odbywa się na posiedzeniu plenarnym
Rady, na którym członkowie zespołu przedstawiają swe stanowisko, odpowiadają
na pytania, odbywa się debata poprzedzająca podjęcie uchwały. Rada nie jest
związana stanowiskiem zespołu, ma jednak obowiązek wziąć to stanowisko pod
uwagę w ramach wszechstronnego rozważenia sprawy (zob. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r., III KRS 1/12, OSNP 2013 nr 3-4, poz. 47).
14
Nakaz wszechstronnego rozpoznania sprawy koresponduje z kryteriami oceny
wskazanymi w art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Przepis ten
przewiduje, że przy ustalaniu kolejności kandydatów na liście rekomendacyjnej
zespół kieruje się przede wszystkim oceną ich kwalifikacji, a ponadto uwzględnia
doświadczenie zawodowe, opinie przełożonych, rekomendacje, publikacje i inne
dokumenty dołączone do karty zgłoszenia, opinię kolegium właściwego sądu oraz
ocenę właściwego zgromadzenia ogólnego sędziów. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego nie ma wątpliwości, że choć przepis art. 35 ust. 2 ustawy odnosi się
wprost do zespołu, to z wykładni systemowej i funkcjonalnej wynika, że ma on
również zastosowanie do plenarnej oceny kandydatów przed Radą. Nie do
zaakceptowania jest pogląd, aby członkowie Rady, którzy uczestniczyli w pracach
zespołu, stosowali w Radzie inne kryteria niż w zespole (tak Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 13 lipca 2012 r., III KRS 17/12, OSNP 2013 nr 15-16, poz. 194).
Ponieważ ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa nie zawiera regulacji
nakazującej stosowanie innego trybu postępowania w razie rozpatrywania jednej
tylko kandydatury, ani też nie wskazuje innych kryteriów oceny do takiej sytuacji,
należy przyjmować, że zarówno zespół, jak i Rada in pleno, obowiązane są w takim
postępowaniu oceniać kandydata według kryteriów z art. 35 ust. 2 ustawy.
Z przytoczonych regulacji wyłania się obraz postępowania kwalifikacyjnego
przed Krajową Radą Sądownictwa oraz zakres kontroli sądowej jej uchwał.
Zasadniczym kryterium wyboru kandydata do pełnienia urzędu sędziego są jego
kwalifikacje zawodowe oraz cechy osobowości. Sprawdzalność tych walorów nie
zawsze jest prosta. O ile ocena kwalifikacji stanowi wypadkową całościowej analizy
drogi zawodowej, która może być dokonana takim miernikami, jak: oceny
ukończenia studiów i oceny uzyskiwane w ramach aplikacji, oceny z egzaminów
sędziowskich czy innych, ukończone studia podyplomowe, uzyskane stopnie
naukowe, analizowana przez sędziów wizytatorów wiedza prawnicza, organizacja
pracy, terminowe wywiązywanie się z obowiązków itp., o tyle cechy osobowości nie
podlegają takim wymiernym kryteriom i ich ocena ma w większym stopniu charakter
subiektywny. Za istotne kryterium oceny cech osobowości uznaje się w
szczególności poparcie środowiska sędziowskiego, które wyraża swe zdanie
poprzez wybrane organy. Wyniki głosowania w kolegium i zgromadzeniu danego
15
sądu nie wiążą wprawdzie Krajowej Rady Sądownictwa przy ocenianiu kandydata,
ale są istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 pkt 2 ustawy, gdyż stanowią jedno z
ustawowych kryteriów rzutujących na ocenę predyspozycji kandydatów do pełnienia
urzędu na obsadzanym stanowisku. W orzecznictwie przyjmuje się nawet, że mają
one istotniejsze znaczenie dla oceny kandydatów, niż rekomendacje, publikacje,
czy tez inne dokumenty załączone do karty zgłoszenia (tak m.in. Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 5 września 2013 r., III KRS 212/13, LEX nr 1402637). Niewątpliwie
jednak z przepisu art. 35 ust. 2 ustawy o KRS odczytać należy nakaz oceny
całościowej kandydata, a więc takiego syntetycznego powiązania i wyważenia
wszystkich elementów, z którego wyłania się rzeczywista „wartość” kandydata.
Odnosząc te rozważania, dotyczące norm prawnych wskazanych w
zarzutach odwołania, do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zarzutów dostrzec
trzeba, że odwołujący się zanegował przede wszystkim kompetencje Rady do
badania jego kwalifikacji, przez uwzględnienie oceny kwalifikacyjnej sporządzonej
przez sędziego Z. na potrzeby poprzedniej procedury konkursowej w 2012 r., gdyż,
jego zdaniem, Rada rozstrzygnęła sprawę, wykraczając poza granice postępowania
konkursowego prowadzonego przez organy NSA oraz organy samorządu
sędziowskiego. Pogląd ten jest zupełnie nieuprawniony. Jak wskazano wyżej
ustawowy nakaz wszechstronnego rozważenia sprawy upoważnia Radę do
korzystania bez żadnych ograniczeń z przedstawionej dokumentacji osobowej, a
więc także z wcześniejszych opinii, dotyczących przebiegu drogi zawodowej
kandydata, a to w celu dokonania całościowej oceny jego kwalifikacji zawodowych i
cech osobowości. Skorzystanie z wcześniejszych ocen nie uchybia wymogom
art. 33 ust. 1 ani art. 35 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Myli się
skarżący wywodząc, że w ten sposób naruszony został tryb regulujący
postępowanie konkursowe. Nie ma żadnych podstaw, aby twierdzić, że w
odniesieniu do tej wcześniejszej oceny nie były dochowane wymogi, wynikające z
regulaminu wewnętrznego urzędowania Naczelnego Sądu Administracyjnego,
stanowiącego załącznik do uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Naczelnego
Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2010 r. (M.P. nr 86, poz. 1007). Ocena
ta została przedstawiona kandydatowi, który mógł wnosić zastrzeżenia, jak i
Prezesowi Sądu, Kolegium Sądu na posiedzeniu w dniu 30 października 2012 r.
16
oraz Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów NSA w dniu 5 listopada 2012 r. W
obecnym postępowaniu kwalifikacyjnym opinia sędziego Z. stanowiła
pełnowartościowy dowód - ocenę pracy orzeczniczej sędziego A. A. w nieodległym
okresie od kwietnia 2011 r. do sierpnia 2012 r. Skorzystanie przez Radę z tego
miernika kwalifikacji kandydata pozostaje w harmonii ze spostrzeżeniami zawartymi
w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2014 r., uchylającego
uchwałę KRS z dnia 10 września 2013 r. Sąd Najwyższy zwrócił bowiem uwagę na
konieczność całościowej oceny materiału podkreślając, że opinia sędzi X. dotyczy
tylko krótkiego okresu pracy kandydata, a nadto jego referat po powrocie w kwietniu
2013 r. z delegacji w Naczelnym Sądzie Administracyjnym do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w […] był mniejszych rozmiarów, niż referaty pozostałych
sędziów. Słusznie zatem Rada sięgnęła do wcześniejszej oceny szczegółowo
badając także okres pracy orzeczniczej kandydata od kwietnia 2011 r. do sierpnia
2012 r. Ocena sędzi X. objęła okres od dnia 1 września 2012 r. do dnia 15 marca
2013 r., a więc następujący bezpośrednio po okresie uwzględnionym w ocenie
sędziego Z. Z tego względu oraz z uwagi na krótki okres poddany ostatniej ocenie
zasadnie Rada przyjęła, że opinia z okresu 6,5 miesiąca pracy dotyczy stanowczo
zbyt krótkiego okresu do dokonania wszechstronnej oceny kandydatury osoby
ubiegającej się o stanowisko w Naczelnym Sądzie Administracyjnym i potraktowała
ocenę sędzi X. jako uzupełniającą, a obie oceny jako całość. Odpadła przy tym
konieczność szczegółowych ustaleń, co do przyczyn różnic w wielkości referatów
sędziów od kwietnia 2013 r. oraz co do 3 spraw, w których postępowanie toczyło
się ponad rok, gdyż Rada poprzestała na opinii sędzi X. za okres do marca 2013 r.,
a poszerzyła materiał o okres wcześniejszy, tj. o ocenę dotyczącą pracy
orzeczniczej kandydata od kwietnia 2011 r.
Nie jest również trafny zarzut skarżącego, jakoby Krajowa Rada
Sądownictwa naruszyła art. 33 ust. 1 ustawy o KRS przez brak wszechstronnego
rozważenia sprawy na skutek niezastosowania takich samych kryteriów wobec
wszystkich kandydatów do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego
Sądu Administracyjnego w tym samym postępowaniu konkursowym. O ile zarzut
ten okazał się trafny w postępowaniu dotyczącym uchwały z dnia … 2013 r., co
wytknął Sąd Najwyższy rozpoznając odwołanie od tej uchwały, o tyle obecnie
17
zarzut ten okazał się bezprzedmiotowy, gdyż uchwała z dnia … 2013 r.
uprawomocniła się względem pozostałych uczestników. Zważyć przy tym należy,
że Rada wskazała w treści poprzedniej uchwały, iż wspólne kryteria oceny
kandydatów są następujące: oceny kwalifikacyjne, doświadczenie zawodowe,
informacje dotyczące posiadanej wiedzy w dziedzinie administracji publicznej i
prawa administracyjnego oraz innych dziedzin prawa związanych z działaniem
organów administracji publicznej, opnie przełożonych, informacje uzyskane od
zespołu członków Rady, poparcie środowiska sędziowskiego. Wszystkie te kryteria
zostały uwzględnione przez Radę w stosunku do skarżącego przy ponownym
rozpoznaniu sprawy. Rada nie miała jednak kompetencji do odpowiedniego
poszerzania materiału względem innych kandydatów i badania wspólnymi
miernikami kandydatur wszystkich osób, aspirujących pierwotnie na drugie wolne
stanowisko sędziowskie w Izbie Gospodarczej Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Postępowanie konkursowe poprzedzające wydanie zaskarżonej uchwały z dnia …
2014 r. dotyczyło już tylko jednego wolnego miejsca i jednego kandydata, toteż
Rada nie była ograniczona do ścisłego respektowania wyłącznie kryteriów
wspólnych dla kandydatów ocenianych w poprzednim postępowaniu i nie jest to
postępowanie dyskryminujące kandydata (art. 32 Konstytucji) lecz efekt istotnej
zmiany realiów.
Z uzasadnienia zaskarżonej uchwały wynika, wbrew twierdzeniom
odwołującego się, że Rada ponownie rozpoznając sprawę w części dotyczącej
sędziego A. A. kierowała się wskazaniami zawartymi w motywach wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 5 lutego 2014 r. Zespół członków Rady na posiedzeniu w dniu
5 maja 2014 r. uzupełnił materiały sprawy o dane statystyczne dotyczące referatów
sędziów Wydziału Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […], o pełne akta
osobowe kandydata, obejmujące całą dokumentację zgromadzoną w ramach
poprzedniej procedury konkursowej, o informacje dotyczącą toku postępowania,
jaki nadano pismu kandydata z dnia 17 czerwca 2013 r., w którym zgłosił on
zastrzeżenia do oceny kwalifikacyjnej sędzi X. Natomiast na posiedzeniu w dniu 9
lipca 2014 r. zespół wysłuchał sędzię X. na okoliczność sporządzonej przez nią
oceny kwalifikacyjnej oraz przebiegu posiedzenia Kolegium i Zgromadzenia
Ogólnego Sędziów NSA, na których przedstawiała ona swą ocenę. Po analizie
18
całego materiału zespół Rady postanowił wnioskować do Rady o nieprzedstawianie
kandydatury sędziego A. A. z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu sędziego
w Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Jak zaznaczono w rozważaniach
dokonanych wyżej, proceduralnym wyrazem realizowania przez Radę zasady
wszechstronnego rozważenia sprawy jest dwuetapowy sposób postępowania.
Rada w motywach zaskarżonej uchwały wykazała, że w pierwszym etapie
procedury konkursowej szczegółowo zrealizowane zostały wszystkie zalecenia
dotyczące ponownego rozpoznania sprawy. Zupełnie nieuprawniony jest zarzut
skarżącego, jakoby nie wyeliminowano wad poprzedniego postępowania, skoro
Rada tylko przytoczyła opinię sędzi X., a nie odniosła się w uzasadnieniu
merytorycznie do uwag zawartych w tej opinii. Zarzuty takie uchylają się kognicji
Sądu Najwyższego, gdyż wkraczają w suwerenną domenę Rady. Podobnie ocenić
należy polemikę skarżącego ze stanowiskiem sędziego wizytatora co do
zasadności i wagi stwierdzonych uchybień. Sąd Najwyższy nie dokonuje kontroli
uchwał Rady pod względem merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji kandydata.
To że w uzasadnieniu uchwały nie wskazano szczegółowo, czy Rada podzieliła
poglądy prawne zawarte w ocenie kwalifikacyjnej i dlaczego, nie oznacza, że Rada
nie dokonała oceny wszechstronnej. Z punktu widzenia zgodności z prawem
procedury decyzyjnej wystarczające było wysłuchanie sędzi X. na posiedzeniu
zespołu, na którym sędzia podtrzymała swą ocenę i uszczegółowiła informacje
dotyczące rozpoznania zastrzeżeń kandydata. Zważyć przy tym trzeba, że Rada w
żadnym miejscu nie stwierdziła, że oceny kwalifikacyjne sędziów wizytatorów
uznaje za negatywne, ale w świetle nagminnego faktu nieterminowego
sporządzania uzasadnień w okresie delegacji w 2011r. oraz nieodpowiedzialnego
stosunku kandydata do napomnień przełożonych w tej sprawie doszła do
przekonania, że przymioty skarżącego w sposób dostateczny nie uzasadniają
powołania go do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Naczelnego Sądu
Administracyjnego. Kandydat na stanowisko sędziego NSA z pewnością powinien
cechować się bardzo wysokim poziomem merytorycznego przygotowania, ale także
sprawnością i efektywnością podejmowanych czynności oraz doskonałą
organizacją pracy. Z uzasadnienia uchwały wynika, że Rada dokonując oceny
uwzględniła także opinie przełożonych kandydata. Okoliczności, które sprawiły, że
19
kryteria oceny zastosowane przez Radę przybrały postać niekorzystną dla
skarżącego nie poddają się ocenie Sądu Najwyższego. Podobnie nie należy do tej
oceny badanie, dlaczego właśnie te kryteria miały udział w negatywnej decyzji
Rady, jeśli tylko Rada dokonała oceny całościowej, wynikającej z łącznego
zastosowania wszystkich przyjętych kryteriów.
Jednym z elementów oceny kandydata był również niski poziom poparcia
organów samorządu sędziowskiego. Wprawdzie skarżący odmiennie interpretuje
wyniki głosowania w Kolegium i Zgromadzeniu Ogólnym Sędziów Naczelnego
Sądu Administracyjnego, ale jest to ocena subiektywnie korzystna, gdyż nie ulega
wątpliwości, że w żadnym z tych gremiów kandydatura sędziego A. A. nie uzyskała
większości głosów „za”. Dodać trzeba, że uchwała Krajowej Rady Sądownictwa
także jest aktem podejmowanym kolegialnie. Wyniki głosowania Rady trudno jest
czasem przedstawić w formie szczegółowego uzasadnienia, ponieważ niemożliwe
jest jednoznaczne ustalenie rzeczywistych intencji poszczególnych głosujących. W
tym przypadku sądowa kontrola musi się ograniczać do oceny, czy zachowane
zostały podstawowe reguły proceduralne (tak Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 17
lipca 2014 r., III KRS 15/14, III KRS 22/14, niepublikowane). Uzasadnienie
zaskarżonej uchwały pozwoliło na kontrolę postępowania Krajowej Rady
Sądownictwa pod kątem dochowania przez nią wymagania wszechstronnego
rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
Poczynione rozważania prowadzą do wniosku, że skarżący nie wykazał, aby
zaskarżona uchwała była sprzeczna z prawem, toteż Sąd Najwyższy orzekł jak w
sentencji na podstawie art. 39814
k.p.c. i art. 44 ust. 3 ustawy o KRS.
eb