Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2013 roku

Sąd Okręgowy – V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: Magdalena Pańków

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013 roku w Legnicy

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek odwołania S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 14 czerwca 2013 roku

znak (...)

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 14 czerwca 2013 roku, znak (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy S. S. prawo do emerytury od dnia 01 czerwca 2013 roku,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 1052/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na mocy decyzji z dnia 14 czerwca 2013 r., znak (...) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10 czerwca 2013r. odmówił wnioskodawcy S. S. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu organ rentowy podał, powołując się na art. 184 ust.1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz na § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, iż wnioskodawca nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach wobec wymaganych co najmniej 15 lat.

Zdaniem organu rentowego ubezpieczony w dniu wejścia w życie ustawy ( 01 styczeń 1999 r. ) udowodnił 25 lat, 3 miesiące i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Organ nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w(...) W. a następnie w (...)sp. z o.o. w L.od dnia 02.06.1980 r. do 31.01.1998 r., ponieważ w świadectwie pracy z dnia 31.01.1998 r. nie został określony charakter pracy zgodnie z Rozporządzeniem RM z dnia 07 lutego 1983 r. a stanowisko pracy nie zostało określone zgodnie z obowiązującymi przepisami branżowymi. Brak także powołania na w/w rozporządzenie oraz przepisy branżowe.

W odwołaniu od powyższej decyzji S. S. wniósł o jej uchylenie w całości i przyznanie prawa do emerytury oraz o zasądzenie od organu rentowego kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od 02 czerwca 1980 r. do 31 stycznia 1998 r. był zatrudniony na stanowisku mechanika samochodowego. Pomimo tak brzmiącego angażu od samego początku zatrudnienia, przez cały okres obowiązywania umowy w pełnym wymiarze, wykonywał prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

W odpowiedzi na powyższe odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych powołał się na te same okoliczności, które wskazał w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. S., ur. (...), ma dzień 01 stycznia 1999r. wykazał 25 lat, 3 miesiące i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych i nie przystąpił do OFE.

( bezsporne )

W okresie od 02 czerwca 1980 r. do 31 stycznia 1998 r. wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku mechanika samochodowego w (...) W., przekształconym w(...) W.sp. z o.o. L., a następnie w (...)sp. z o.o. L.. Jego praca polegała na naprawie pojazdów dostawczych N., Ż.i T. w kanałach remontowych. Pracę te wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W (...)w L.były cztery kanały remontowe o długości około 10 m, co umożliwiało na jednoczesną naprawę na jednym kanale jednocześnie dwóch samochodów. Praca ubezpieczonego polegała na naprawie sprzęgieł, przednich zawieszeń, układów wydechowych, wymianie pomp hamulcowych, amortyzatorów, wymianie uszczelniaczy, montażu i demontażu skrzyń biegów. Klienci umawiani byli na naprawy z kilkudniowym wyprzedzeniem. (...) w L.świadczyło usługi dla klientów z całego D..

dowód: akta ZUS – świadectwo pracy, k. 7,

zeznania świadków: E. B., e-protokół 00:05:17- 00:12:00,

W. S., e-protokół 00:12:44 – 00:18:00,

K. S., e-protokół 00:18:39 – 00:23:00.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed 01 stycznia 1949r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt.1, tj. innym niż 65 lat dla mężczyzn. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom zatrudnionym w szczególnych warunkach przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. I tak zgodnie z § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn, 2) ma wymagany okres zatrudnienia 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Z mocy art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej cytowane przepisy znajdują zastosowanie w stosunku do ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którym przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (01.01.1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W sprawie bezsporny był fakt, iż w dacie złożenia wniosku o emeryturę wnioskodawca miał wymagany przepisem art. 27 ustawy emerytalnej okres składkowy i nieskładkowy - 25 lat, osiągnął wymagany wiek 60 lat i nie przystąpił do OFE. Nadto – w ocenie organu rentowego – na dzień 01 stycznia 1999 r. nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach wobec wymaganych 15 lat.

Wnioskodawca wskazywał natomiast, że ma wymagany 15 – letni okres pracy w szczególnych warunkach, bowiem jako taki należy uznać okres jego zatrudnienia w (...) W., w okresie od 02 czerwca 1980 r. do 31 stycznia 1998 r. na stanowisku mechanika samochodowego.

Sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego w tym zakresie, że wnioskodawca nie ma wymaganego 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są okresy w których praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku i tylko praca wymieniona w wykazie A załącznika do rozporządzenia (§ 2 ust.1). Należy zgodzić się z wnioskodawcą, że dla oceny czy konkretna praca była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach decydujące znaczenie ma nie sama nazwa zajmowanego stanowiska a czynności w jej ramach faktycznie wykonywane ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 grudnia 2012 r., sygn. akt III AUa 1192/12 , LEX nr 1240032; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 lutego 2013 r., sygn. akt III AUa 1221/12, LEX nr 1294841). Przy czym to do kognicji Sądu należy samodzielne ustalenie, jakie prace wykonywał wnioskodawca i czy prace te należy zaliczyć do prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., sygn. akt III AUa 910/12, LEX nr 1293579). Postępowanie sądowe o świadczenia emerytalno-rentowe regulowane jest przepisami kodeksu postępowania cywilnego, które nie zawiera ograniczeń dotyczących postępowania dowodowego co oznacza, iż okoliczności, od których uzależnione jest prawo do emerytury mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym także zeznaniami świadków czy opiniami biegłych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt III AUa 291/12, LEX nr 1223240 ).

Z materiału dowodowego zgromadzonego w rozpatrywanej sprawie niespornie wynika, iż wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku mechanika samochodowego. Zebrany w sprawie materiał uzasadnia żądanie odwołania, albowiem wnioskodawca pracę mechanika samochodowego wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych przy naprawie podzespołów samochodów dostawczych, wymienioną w wykazie A, Dział XIV, poz.16 załącznika do rozporządzenia RM z 7 lutego 1983 r.

Sąd nie jest związany świadectwem pracy, które stanowi dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. i podlega ocenie jak każdy inny dowód w sprawie (por. także Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I UK 24/09, LEX nr 518067 ). Natomiast tzw. „przepisy branżowe” nie mają charakteru wiążącego, a ocena, czy określona praca może być uznana za pracę w warunkach szczególnych dokonywana jest na podstawie powołanego wyżej Rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. oraz załączonych do niego wykazów. Tym samym, określenie przez pracodawcę stanowiska pracy w sposób niezgodny z przepisami resortowymi, nie stanowi przeszkody do uznania tej pracy za pracę w warunkach szczególnych, jeżeli praca faktycznie przez ubezpieczonego wykonywana, została wymieniona w wykazie powołanego wyżej Rozporządzenia. Akty resortowe jedynie porządkują i uściślają prace wymienione w Rozporządzeniu. Źródłem prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach jest ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS jak i cyt. rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Nie jest nim natomiast zarządzenie resortowe, jako że nie stanowi źródła prawa - art. 87 Konstytucji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2012 r. I UK 403/11 LEX nr 1214549; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 24 kwietnia 2013r., sygn. III AUa 238/13, LEX nr 1313374).

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 K.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł co do istoty sprawy, przyznając prawo do emerytury od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j. t.).