Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Małgorzata Woźniak-Zendran

Sędziowie: SSA Jolanta Cierpiał (spr.)

del. SSO Roman Walewski

Protokolant: st.sekr. sąd. Alicja Karkut

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2017 r. w Poznaniu

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o przywrócenie prawa do renty

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 13 stycznia 2016 r. sygn. akt IV U 1804/15

o d d a l a apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 09.07.2015r., pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawcy A. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Odwołanie od tejże decyzji wniósł A. G..

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r., wydanym w sprawie IV U 1804/15, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 09 lipca 2015 r. znak (...) w ten sposób, że przywrócił A. G. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy poczynając od 01 czerwca 2015 r. na okres 3 lat.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i prawne:

A. G., urodzony (...), wykształcenie średnie, pracuje jako portier. Mieszka w miejscowości S.

Wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 18.10.2012 r. do dnia 31.05.2015 r. W dniu 25.05.2015 r. wnioskodawca zgłosił w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie prawa do pobieranego świadczenia na dalszy okres.

Wobec zgłoszonego wniosku, przeprowadzone zostały badania, w wyniku których lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 19.06.2015 r. stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W związku z wniesieniem sprzeciwu przez odwołującego, komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 08.07.2015r. orzekła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Stąd decyzją z dnia 09.07.2015r. znak:(...)organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Z ustaleń Sądu I instancji – opartych o opinie biegłych – wynika, że u wnioskodawcy rozpoznano cukrzycę typu 1 o chwiejnym przebiegu powikłaną mikro i makroangiopatią cukrzycową, nadciśnienie tętnicze i polineuropatię czuciową w przebiegu cukrzycy.

Biegły sądowy lekarz diabetolog stwierdził, że w zakresie diabetologii wnioskodawca nadal jest częściowo niezdolny do pracy zgodnie z wykształceniem. Niezdolność ma charakter okresowy na okres 3 lat od dnia ostatniego badania przez lekarza orzecznika.

Biegli sądowi diabetolog oraz internista wskazali, że cukrzyca typu 1 o chwiejnym przebiegu powikłana mikro i makroangiopatią cukrzycową, niewyrównana metabolicznie, z hipoglikemią „o brzasku” i nawracającymi praktycznie codziennie hipoglikemiami o średnim nasileniu czyni wnioskodawcę niezdolnym częściowo do pracy na okres 3 lat. W ocenie biegłych diabetologa i internisty stan zdrowia wnioskodawcy nie uległ poprawie: wysoki poziom HbA1C 9,3%, chwiejne poziomy glikemii (49-379), liczne powikłania cukrzycy mikro i makroangiopatyczne mimo dotychczasowej intensyfikacji leczenia cukrzycy. Ze względu na nasilone objawy polineuropatii cukrzycowej biegli diabetolog oraz internista wnioskowali o przeprowadzenia badania przez biegłego neurologa.

Z kolei biegły lekarz neurolog stwierdził, że wnioskodawca z powodu schorzeń neurologicznych nie jest niezdolny do pracy. Pomimo licznych odchyleń stan funkcjonalny wnioskodawcy jest dobry, odruchy w kończynach górnych i dolnych są osłabione, ale obecne. Osłabienie czucia dłoni i przedramion oraz przeczulica stóp i podudzi świadczą o uszkodzeniu włókien czuciowych, co zostało potwierdzone w badaniu EMG. Natomiast włókna ruchowe funkcjonują dobrze, nie stwierdził w badaniu niedowładów. W ocenie neurologa wnioskodawca wymaga systematycznego leczenia cukrzycy i polineuropatii, okresowo lekami dożylnymi 1-2x w roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca od 2 lat pracuje w Zakładzie Pracy Chronionej jako portier. Choruje na cukrzycę chwiejną i zdarza się, że wymaga pomocy medycznej. Wnioskodawca nie posiada żadnego wyuczonego zawodu, ukończył Liceum Ogólnokształcące. Wcześniej pracował jako magazynier oraz pracownik ochrony, jednak nie posiada w tym zawodzie licencji, bowiem stan zdrowia mu na to nie pozwala. W każdej pracy przeszkadza mu cukrzyca, na którą choruje już od 16 lat. Zdarzało się, że w zakładzie pracy potrzebna była interwencja pogotowia. Wnioskodawca nie może wykonywać pracy fizycznej oraz pracować jako kierowca, kurier, operator wózka.

Sąd Okręgowy wskazał, że A. G. posiada orzeczony - znaczny stopień niepełnosprawności do dnia 01.06.2016 r.

Sąd I instancji wskazał, że w sprawie sporną pomiędzy odwołującym a pozwanym organem rentowym była kwestia częściowej niezdolności do pracy odwołującego, natomiast okolicznością niesporną było przy tym, że odwołujący okresowo od 18.10.2012 r. do 31.05.2015 r. korzystał z prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Kluczowe znaczenie dla ustalenia tej okoliczności miała opinia sporządzona w toku postępowania przez zespół biegłych sądowych z zakresu diabetologii oraz internistyki. Konkluzja tej ekspertyzy została, zdaniem Sądu Okręgowego, subiektywnie zakwestionowana przez pozwany organ rentowy.

Sąd Okręgowy uznał opinie biegłych lekarzy sądowych, za przydatne i istotne dla ustalenia okoliczności sprawy, bowiem zostały sporządzone w oparciu o gruntowny wywiad lekarski przeprowadzony w trakcie badania, a także przy uwzględnieniu dokumentacji medycznej w aktach sprawy. Dokumentacja ta umożliwiła poczynienie ustaleń w zakresie ogólnego stanu zdrowia odwołującego, została również wykorzystana przy sporządzaniu opinii przez biegłych sądowych.

Sąd I instancji oparł swoje rozważania prawne na treści art. 57 ust. 1, art. 61, art. 12, art. 13 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.; dalej jako: ustawa emerytalna), oraz przywołał przykłady z orzecznictwa.

Podsumowując swoje rozważania Sąd Okręgowy, przychylił się w całości do ustaleń biegłych sądowych lekarzy diabetologa i internisty, mając na względzie, że wnioskodawca pod względem diabetologicznym jest częściowo niezdolny do pracy, wobec czego, nie opierał się na wnioskach biegłego sądowego neurologa, w zakresie braku niezdolności do pracy wnioskodawcy, zważywszy, że biegły ten został powołany na wniosek biegłych innych specjalności. W świetle powyższego, Sąd I instancji nie uwzględnił także wniosku pozwanego organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego diabetologa oraz dowodu z opinii biegłego lekarza medycyny pracy, bowiem w świetle pozostałego materiału dowodowego w sprawie, nie miał wątpliwości co do prawidłowości wydanej w sprawie opinii.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, iż wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy, a niezdolność ma charakter okresowy na okres 3 lat, a pozwany w żaden sposób nie wykazał, wbrew zasadzie dowodowej wyrażonej w art. 6 k.c. i 232 k.p.c., aby stan zdrowia wnioskodawcy uległ istotnej poprawie skutkującej uznaniem go za zdolnego do pracy.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz art. 477 ¹⁴ § 2 kpc Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 09 lipca 2015 r. i przywrócił A. G. prawo do renty okresowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy poczynając od 01 czerwca 2015 r. na okres 3 lat.

Apelację od wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z., zaskarżając go w całości zarzucił mu:

I. Naruszenie przepisów postępowania cywilnego, a w szczególności art.233 § 1 kpc w związku z art. 286 kpc poprzez wadliwą ocenę dowodów oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1.06.2015r. na okres 3 lat, podczas gdy okoliczność ta nie została dostatecznie potwierdzona w zebranym materiale dowodowym.

II. Nierozpoznanie istoty sprawy poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych diabetologa i internisty oraz z opinii biegłego specjalisty medycyny pracy na okoliczność ustalenia czy wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy i na jaki okres w sytuacji, gdy przeprowadzone w sprawie dowody opinii: zespołu biegłych w składzie diabetolog i internista oraz biegłego neurologa powołanego zgodnie z sugestią w/w biegłych były odmienne.

III. Naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie tj. art. 12 ust 1 i 2, art. 13 w związku z art. 107 ustawy z dnia 17. 12. 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015r., poz. 748 ze zm. ) poprzez przywrócenie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1. 06.2015r. na okres 3 lat.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja okazała się niezasadna.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przed Sądem I instancji oraz w kontekście wniosków i twierdzeń apelacji doprowadziła Sąd Apelacyjny do przekonania o zasadności uzupełnienia postępowania dowodowego na podstawie art. 382 k.p.c. Apelujący wskazał, że w przedmiotowej sprawie opinia biegłych diabetologa i internisty była sprzeczna z opinią biegłego neurologa. Według organu rentowego, zasadnym byłoby przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego diabetologa, a następnie z opinii specjalisty z dziedziny medycyny pracy, czego Sąd I instancji nie uczynił. Na rozprawie w dniu 16 lutego 2017 r. organ rentowy wskazał, że na wypadek nieuwzględnienia zarzutów apelacji, wnosi o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurologii, diabetologii i medycyny pracy na okoliczności związane z niezdolnością odwołującego do pracy.

W celu ostatecznego rozstrzygnięcia powyższych rozbieżności i usunięcia wszelkich kwestii spornych w zakresie oceny występujących u ubezpieczonego schorzeń oraz stopnia ich zaawansowania wpływającego na ocenę przesłanki niezdolności do pracy i wobec zastrzeżeń organu rentowego co do treści opinii i jej wniosków końcowych, Sąd Odwoławczy przeprowadził dowód z uzupełniającej opinii biegłego diabetologa, którego zadaniem było ustalenie czy ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy (na okres wskazany w opinii) przy uwzględnieniu stanowiska biegłego neurologa zawartego w sporządzonej przez niego opinii i zarzutów organu rentowego. Uzupełniające postępowanie dowodowe doprowadziło Sąd Apelacyjny do wniosków tożsamych z podjętymi przez Sąd I instancji, znacząco je umacniając.

Biegła diabetolog w opinii uzupełniającej, po ponownym przeanalizowaniu dokumentacji medycznej i sądowej – w tym opinii biegłej neurolog, podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, zawarte w opinii z dnia 19.09.2015 r. Wyjaśniła przy tym, że ubezpieczony od wielu lat choruje na cukrzycę typu 1 o chwiejnym przebiegu, co wiąże się z dużymi wahaniami poziomów glikemii. Biegła wskazała, że o stopniu niewyrównania cukrzycy świadczą wyniki badań: cukromocz, wysoki poziom HbA1C oraz liczne powikłania cukrzycy o charakterze makro i mikroangiopatii; polinuropatia i retinopatia cukrzycowa. Biegła oceniła, że nie nastąpiła poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego, bowiem w dostępnej dokumentacji, w badaniach, obserwowane jest pogorszenie stopnia wyrównania metabolicznego cukrzycy: wzrost HbA1C, pogorszenie profilu lipoidów i spadek GFR. Dalej biegła podała, że nie uzyskano, mimo hospitalizacji, reedukcji diabetologicznej i modyfikacji leczenia, poprawy poziomów glikemii, co w ocenie biegłej czyni wnioskodawcę nadal częściowo niezdolnym do pracy na okres 3 lat.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny nie miał wątpliwości co do trafności ocen zawartych w opinii głównej i uzupełniającej biegłych sądowych. Opinie biegłych zostały wydane przez biegłych lekarzy, którym nie można zasadnie zarzucić braku rzetelności czy fachowości. Zostały one przekonująco i profesjonalnie uzasadnione. W szczególności opiniujący w sposób pełny i wyczerpujący odpowiedzieli na pytania tezy dowodowej postawionej przed Sądem Okręgowym, a w toku postępowania apelacyjnego, biegła diabetolog precyzyjnie odniosła się do zarzutów organu rentowego oraz uwzględniła opinię wydaną przez neurologa. Wnioski opinii wynikają z wnikliwej analizy dokumentacji medycznej, orzeczniczej oraz własnego badania.

Konkluzje wydanej w sprawie opinii diabetologa i internisty (z postępowania przed Sądem Okręgowym) i uzupełniającej opinii diabetologa (przed Sądem Apelacyjnym) są zgodne, stanowcze i jednoznaczne – A. G. jest nadal częściowo niezdolny do pracy na okres 3 lat. Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem organu rentowego odnośnie tego, że biegła diabetolog nie odniosła się w opinii uzupełniającej do opinii biegłej neurolog z dnia 07.11.2015 r. Sąd Apelacyjny wskazuje, że biegła wyraźnie zaznaczyła, iż wydając opinię uzupełniającą, skonfrontowała swoje stanowisko ze stanowiskiem powołanej, de facto na wniosek jej i biegłego internisty, biegłej neurolog. Ponadto Sąd Apelacyjny wskazuje, że co prawda biegła neurolog zakwestionowała polineuropatię, jako jedną z przyczyn niezdolności do pracy, jednakże jednoznacznie wskazała, że ubezpieczony winien się leczyć z powodu tego schorzenia, natomiast podkreślenia wymaga, że wiodącą w sprawie była bowiem opinia zespołu biegłych diabetologa i internisty, którzy jednoznacznie wskazali, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy z przyczyn związanych z cukrzycą. Zwrócenie się do Sądu Okręgowego przez biegłych diabetologa i internistę o sporządzenia dodatkowej opinii biegłej neurolog miało za zadanie jedynie potwierdzić powyższe i ewentualnie wskazać również przyczyny częściowej niezdolności do pracy z punktu widzenia neurologa. Sąd Apelacyjny wskazuje zatem, że zarzuty organu rentowego odnośnie sprzeczności wydanych opinii są bezzasadne, bowiem biegła neurolog wypowiadała się co do stanu zdrowia ubezpieczonego tylko z punktu widzenia swojej specjalności, wskazując, że ubezpieczony nie jest częściowo niezdolny do pracy z powodu schorzeń neurologicznych, a nie diabetologicznych.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego materiał dowodowy zebrany w toku postępowania przed Sądem I i II instancji daje zatem pełne podstawy do przyznania A. G. prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem na podstawie dowodu z opinii biegłych sądowych ustalono, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie i w dacie zaskarżonej decyzji nie pozwalał na podjęcie przez niego pracy na dotychczas zajmowanych stanowiskach.

Wskazać w tym miejscu należy, iż opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu przepisu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie SN z 07.11.2000r., sygn. I CKN 1170/98, wyrok SN z 15.11.2000r., sygn. IV CKN 1383/00). W ten sposób Sąd dokonuje weryfikacji stanowiska wyrażonego przez lekarza leczącego, jak i orzecznika organu rentowego. Zadaniem biegłego jest udzielenie sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.02.2003 r., IV CKN 1763/00). Zarzuty zgłoszone w środku zaskarżenia nie znalazły potwierdzenia w obiektywnych wynikach analizy przeprowadzonej przez biegłego sądowego powołanego w niniejszej sprawie, jak i w dokumentacji medycznej.

Mając na uwadze powyższe również jako bezpodstawny Sąd Odwoławczy ocenił wniosek apelującego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych – w tym lekarza medycyny pracy. Ewentualne powołanie jeszcze innych biegłych można by uznać za powinność sądu tylko wtedy, gdy pierwotna opinia budzi istotne i nie dające się usunąć wątpliwości, a zainteresowana strona wykazuje nieporadność w zgłaszaniu odpowiednich wniosków dowodowych. Takich wątpliwości nie wywołują zaś opinia przeprowadzona na zlecenie Sądu Okręgowego, ani uzupełniająca przed Sądem Apelacyjnym, bowiem jak już była o tym mowa, są one spójne i należycie uzasadnione, ponadto odnoszą się także do dotychczasowych kwalifikacji badanego i możliwości podjęcia przez niego zatrudnienia oraz odpowiadają wyczerpująco na zarzuty strony. Sąd Apelacyjny po przeprowadzeniu dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, uznał bowiem sprawę za dostatecznie wyjaśnioną bez konieczności powoływania dodatkowych dowodów. Skoro Sąd uzyskał od biegłego wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania to nie zachodziła potrzeba żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r., II UKN96/99, OSNAPiUS 2000 nr.23 poz. 869; z dnia 6 marca 1997 r. II UKN 23/97,OSNAPiUS1997 nr 23, poz.476,; z dnia 21 maja 1997 r., II UKN 131/97, OSNAPiUS 1998 nr 3, poz.100). Ponadto, jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co strona (por. wyroki Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000 nr 22, poz. 807; z 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPiUS 1998 nr 5, poz. 161). W tym stanie rzeczy zarzuty dotyczące przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, określonych w art. 233 § 1 k.p.c., uznać należy za całkowicie chybione.

Wobec treści apelacji przypomnieć trzeba, że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. Specyfika ryzyka niezdolności do pracy przejawia się w niestałości tego stanu faktycznego i prawnego, dlatego skierowanie na badanie lekarskie służy ustaleniu niezdolności do pracy, tj. oceny stanu jego zdrowia jako przesłanki warunkującej prawo do renty. W razie ustalenia w tym trybie braku niezdolności, prawo do świadczenia nie może powstać. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez lekarza orzecznika ZUS, który dokonuje oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać zarówno z profesjonalnej (tj. uwzględniającej aktualny stan wiedzy medycznej) oceny stanu zdrowia badanego (wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2001 r., II UKN 181/00, OSNAPiUS 2002, nr 17, poz. 418), jak i odpowiedniego uwzględnienia (powiązania) biologicznego aspektu niezdolności do pracy z elementami ekonomicznymi, np. posiadanymi kwalifikacjami, możliwością przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwością wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, celowością przekwalifikowania (art. 13 ust. 1 ustawy rentowej). Pominięcie albo błędna ocena – w decyzji organu rentowego wydanej na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, a od 1 stycznia 2005 r. również komisji lekarskiej (art. 14 ust. 3 ustawy rentowej) – któregokolwiek ze wskazanych wyżej elementów niezdolności do pracy stanowi dla ubezpieczonego podstawę do odwołania się do sądu ubezpieczeń społecznych o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (tak Sąd Najwyższy w wyrokach z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000, nr 16, poz. 624 i z 6 października 2000 r., II UKN 22/00, OSNAPiUS 2002, nr 10, poz. 247). W postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy – weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, z zasady wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. W sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie jednak zawsze decyduje sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018). Wobec wyników opinii biegłych sądowych dokonanych na podstawie badań ubezpieczonego, przedłożonej dokumentacji medycznej, a wreszcie także w świetle aktualnej wiedzy medycznej, w sprawie ujawniono podstawy uzasadniające częściowe wykluczenie ubezpieczonego z pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach. Dlatego wyrok Sądu Okręgowego aprobujący odwołanie jest prawidłowy, a w świetle wyżej naprowadzonych okoliczności zarzuty apelacji uznać należało jedynie za nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji, co do stanu zdrowia wnioskodawcy i jego częściowej okresowej niezdolności do pracy.

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy nie naruszył również przepisów prawa materialnego - art. 12 ust.1,2, 3 i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy podnosił, iż A. G., pomimo schorzeń wskazywanych przez biegłych nadal pracuje i jest dopuszczony do pracy jako portier. W tym miejscu Sąd Apelacyjny nadmienia, że w opinii sporządzonej na potrzeby poprzedniego postępowania sądowego o przyznanie prawa do renty (IV U 374/13), biegły diabetolog wskazał, że odwołujący nie może wykonywać dotychczasowych prac tzn. agenta ochrony i magazyniera, ale równocześnie wskazano, że odpowiednim dla niego typem prac są lekkie prace fizyczne lub proste prace umysłowe. Wobec powyższego, należy mieć również na uwadze, że wykonywana przez ubezpieczonego praca na stanowisku portiera, jest wykonywana w warunkach pracy chronionej, z uwagi na orzeczony stopień niepełnosprawności. Tym niemniej nawet wykonywanie pracy, której odwołujący nie powinien wykonywać z przyczyn medycznych, a wykonywałby ja z przyczyn ekonomicznych, nie może mieć wpływu na ocenę jego zdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny po raz kolejny wskazuje, że z treści opinii biegłego, podzielonej przez Sąd, wynika, iż wnioskodawca w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli wskazali w opinii, tak głównej jak i uzupełniającej, konkretne i merytoryczne argumenty na poparcie wywiedzionych wniosków, które wyprowadzili po przeprowadzeniu badania jak i wnikliwej analizie zebranej dokumentacji medycznej. Obiektywny walor tej opinii wynika przed wszystkim z analizy stanu zdrowia poczynionego przez biegłych sądowych posiadających odpowiednie i wysokie kwalifikacje umożliwiające dokonanie właściwej oceny zdrowia wnioskodawcy, a co więcej, z zachowaniem kryteriów orzekania o niezdolności do pracy, które to pojęcia określone zostały w obowiązujących przepisach prawa. Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05 OSNP 2007/1-2/27 - Częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Jednakże trzeba jeszcze zauważyć, że w definicji niezdolności do pracy z art. 12 ust. 1 ustawy chodzi o koniunkcję niezdolności do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu i sytuacji, w której nie ma rokowań co do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Celowość przekwalifikowania zawodowego według art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy nie odnosi się jednak do jakiegokolwiek stanowiska pracy ale do takiego, które uwzględnia rodzaj i charakter dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego. Istnieniu częściowej niezdolności do pracy nie przeczy też wykonywanie pracy zgodnej z kwalifikacjami, choć w rozmiarze odpowiadającym tej nieznacznej zdolności - por. wyrok SN z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10. W wyroku SN z dnia 28 lutego 2012 r., I UK 308/11 wskazano, że osobą częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o e.r. FUS jest pracownik, który w wyniku choroby ma w istotny sposób ograniczoną zdolność do pracy, ale może wykonywać zatrudnienie niżej kwalifikowane, o niższych zarobkach.

Wobec powyższego oraz po uzupełnieniu materiału dowodowego przez Sąd Odwoławczy, ostatecznie słuszne okazały się istotne ustalenia Sądu I instancji oraz rozważania prawne i to w zakresie, w jakim Sąd pierwszej instancji uznał, że stan zdrowia wnioskodawcy nie uległ poprawie i A. G. jest nadal częściowo niezdolny do pracy.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

del SSO Roman Walewski SSA Małgorzata Woźniak-Zendran SSA Jolanta Cierpiał