Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 września 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., odmówił K. B. (1), prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, powołując się na przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazał, że ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego 55 lat - dla kobiet, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wynoszący co najmniej 15 lat, oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 20 lat dla kobiet. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Zakład uznał wnioskodawczyni za udowodniony ogólny staż pracy wynoszący 20 lat, okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy wskazał, że wnioskodawczyni, do dnia 1 stycznia 1999 roku, nie udowodniła, wymaganego przez ustawodawcę, stażu pracy, wykonywanej w szczególnych warunkach. Do stażu pracy w szczególnych warunkach, organ rentowy nie zaliczył w całości okresu od dnia 15 sierpnia 1983 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, ponieważ nie wiadomo, w jakim okresie wykonywała wnioskodawczyni pracę na stanowisku przygotowywacz surowców i wyrobów włókienniczych, a kiedy wykonywana była praca na stanowisku apreter-egalizator. Dodatkowo organ rentowy zwrócił uwagę, że praca na stanowisku apreter-egalizator, nie może być zaliczona, ponieważ w pkt 19, poz. 4 w Dz. VII wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 06.08.1985 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z dnia 15.12.1983 roku) nie wymienia się stanowiska:" apreter-egalizator". Stanowisko w tym zarządzeń brzmi "apreter".

/ decyzja z dnia 13 września 2017 roku k. 31 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła w dniu 11 października 2017 roku wnioskodawczyni K. B. (1) podnosząc, że nie zgadzam się z ww decyzją, ponieważ wszystkie stanowiska pracy, na których w spornym okresie świadczyła pracę w czasie zatrudnienia w Drukarni (...) w (...), były traktowane jako praca w „szczególnych warunkach".

Jednocześnie odwołująca się zwróciła uwagę, że jej wieloletniej współpracownicy G. W., pracującej na tym samym stanowisku co ona, odwołanie zostało przez Sąd Okręgowy uwzględnione (sygn. akt sądowych VIII U3166/12).

/odwołanie z dnia 11 października 2017 roku k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od powyższej decyzji. W uzasadnieniu przywołał argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie z dnia 24 października 2017 roku k. 3-4/

Na rozprawie w dniu 3 stycznia 2018 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - wnioskodawczyni poparła odwołanie, zaś pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowiska stron e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:35:41 - 00:36:40 - płyta CD k. 26/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni K. B. (1) urodziła się (...).

/ bezsporne/

Wnioskodawczyni ma wykształcenie średnie, w dniu 5 czerwca 1978 roku ukończyła Liceum Zawodowe Zespołu Szkół Zawodowych Nr (...) w P. uzyskując zawód elektromechanik.

/odpis świadectwa dojrzałości k. 4-5 akt osobowych część A - wszyta koperta k. 14, zeznania wnioskodawczyni e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:30:49 - 00:35:41 w zw. z wyjaśnieniami 00:01:43 -00:15:03 - płyta CD k. 26/

Wnioskodawczyni w okresie od dnia 1 sierpnia 1983 roku do dnia 15 kwietnia 2003 roku była zatrudniona w (...) S.A. w P. w pełnym wymiarze czasu pracy. K. B. (1) pracowała w dziale Drukarnia (...) i zajmowała następujące stanowiska pracy tj.

- od dnia 1 sierpnia 1983 roku do dnia 14 sierpnia 1983 roku pomoc wydziału -zapisująca produkcję,

- od dnia 15 sierpnia 1983 roku do 31 maja 1990 roku - przygotowywacz surowców i wyrobów włókienniczych,

- od dnia 1 czerwca 1990 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku - egalizator pomoc;

- od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 31 lipca 1995 roku - apreter-egalizator - pomoc

- od dnia 1 sierpnia 1995 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku - egalizator tkanin,

- od dnia 1 stycznia 2002 roku do 11 sierpnia 2002 roku - apreter-egalizator,

- od dnia 12 sierpnia 2002 roku do dnia 15 kwietnia 2003 roku - apreter-egalizator.

/świadectwo pracy z dnia 15 kwietnia 2003 roku k. 7 - 7v akt ZUS, karta przebiegu zatrudnienia k. 1 akt osobowych - wszyta koperta k. 14, skierowanie do pracy k. 3 akt osobowych część A - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 29 lipca 1983 roku k. 15 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 15 sierpnia 1983 roku k. 19 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 1listopada 1984 roku k. 22 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 2 stycznia 1985 roku k. 25 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 30 marca 1989 roku k. 29 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 1 czerwca 1990 roku k. 31 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, angaż z dnia 12 marca 1992 roku k. 37 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14, umowa o pracę z dnia 1 sierpnia 1995roku k. 42 akt osobowych część B - wszyta koperta k. 14/

Wnioskodawczyni będąc zatrudnioną ww zakładach, początkowo przez dwa pierwsze tygodnie, przyuczała się do zawodu, następnie pracowała na stanowisku przygotowywacz surowców i wyrobów włókienniczych i prowadziła rejestr ruchu tkanin tj. kartotekę. Jako przygotowywacz, pilnowała jaka tkanina przychodzi na drukarnię, a później zajmowała się wysłaniem jej do apretury czyli do wykańczania. Natomiast, gdy pracowała na stanowisku egalizer apreter, obsługiwała maszynę egalizerce. Na takiej maszynie pracowały dwie osoby egalizator i pomoc. Praca wnioskodawczyni polegała na podstawianiu tkaniny tj. tkanina musiała przejść przez maszynę, była to praca przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych. Wnioskodawczyni przygotowując tkaniny do druku wykonywała te czynności jako egalizator, nie jak przygotowywacz. Potem tkanina wędrowała na drukarkę, był nakładany druk, szło do utrwalenia na parowniku, a następnym etapem była pralnica, gdzie tkanina była prana, mokra tkanina szla na apreturę gdzie była suszona, w pierwszej części maszyny była suszarka, a w drugiej nakładany był krochmal, w celu uzyskania trwałości.

/ zeznania wnioskodawczyni e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:30:49 - 00:35:41 w zw. z wyjaśnieniami 00:01:43 -00:15:03 - płyta CD k. 26, zeznania świadka G. W. e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:16:10 - 00:30:07 - płyta CD k. 26/

Praca pomocy nie różniła się od pracy egalizatora, tylko egalizator miał większą odpowiedzialność za wykonywaną pracę, ponieważ podpisywał się na paszportach czyli rejestrach tkanin. Prowadzenie rejestru to zapisywanie ręcznie jaka partia materiału szła do jakiego działu. Czynności administracyjne odbywały się przy biurku z długopisem w ręku, nie na maszynie, ale na tej samej, sali gdzie były maszyny.

zeznania świadka G. W. e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:16:10 - 00:30:07 - płyta CD k. 26/

W nioskodawczyni nie była przygotowywaczem osnów kordowych, nie była apreterem i nie robiła apretury. Apretura była w innej części wykańczalni.

/zeznania wnioskodawczyni e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:30:49 - 00:35:41 w zw. z wyjaśnieniami 00:01:43 -00:15:03 - płyta CD k. 26/

Razem z wnioskodawczynią, przez niecałe dwa tygodnie, pracowała G. W., która miała powierzone czynności: przygotowywacz tkanin do druku i, do końca swojego zatrudnienia, pracowała na wskazanym stanowisku.

/zeznania świadka G. W. e - protokół z dnia 3 stycznia 2018 roku 00:16:10 - 00:30:07 - płyta CD k. 26/

Obecnie wnioskodawczyni jest zarejestrowana jako bezrobotna w Powiatowym (...) w P. od dnia 2 stycznia 2017 roku do nadal.

/zaśwaidzcenie z dnia 14 sierpnia 2017 roku k. 19 akt ZUS?

W wystawionym, przez pracodawcę, zwykłym świadectwie pracy, została dodatkowo zawarta informacja, że K. B. (2) wykonywała pracę w szczególnych warunkach od dnia 15 sierpnia 1983 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowiskach: przygotowywcz surowców i wyrobów włókienniczych, apreter-egalizator. Dział VII poz. 4 pkt 19, wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1985 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z dnia 15.12.1983 roku).

/świadectwo pracy z dnia 15 kwietnia 2003 roku k. 7 - 7v akt ZUS/

Wnioskodawczyni posiada staż pracy wynoszący 20 lat, okresów składkowych i nieskładkowych.

/ decyzja z dnia 13 września 2017 roku k. 31 akt ZUS/

W dniu 27 lipca 2017 roku ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę. Wnioskodawczyni nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/wniosek z dnia 27 lipca 2017 roku k. 1 – 4 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 13 września 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 lipca 2017 roku odmówił wnioskodawczyni K. B. (1) prawa do emerytury.

/ decyzja z dnia 13 września 2017 roku k. 31 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte, w załączonych do akt sprawy, aktach emerytalnych ZUS oraz aktach osobowych z okresu zatrudnienia w (...) S.A. w P., nadto o zeznania świadka G. W., i wnioskodawczyni K. B. (1), która w swoich zeznaniach wprost przyznał, że nie była przygotowywaczem osnów kordowych, nie była apreterem i nie robiła apretury. Apretura była w innej części wykańczalni. Czyli nie zajmowała stanowisk wyszczególnionych w Dział VII poz. 4 pkt 4 i pkt 19, wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1985 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z dnia 15.12.1983 roku). Powyższe wyklucza zatem, by prace w charakterze apretera, były wykonywane, skoro pracodawca nie powierzył wnioskodawczyni takiego stanowiska oraz K. B. (1) nie wykonywała obowiązków apretera, co sama, w swoich zeznaniach potwierdziła. Dodatkowo nie było możliwe przyznanie, że wnioskodawczyni w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w szczególnych warunkach - pomijając nawet stanowisko pracy określone w angażu jako egalizator - apreter, skoro z zeznań świadka G. W. wynika, że egalizator, część zadań, wykonywał przy biurku, uzupełniając dokumentację, dotyczącą rejestru tkanin. Prowadzenie rejestru, to zapisywanie ręcznie, jaka partia materiału szła do jakiego działu, jak kartoteka.

Dodatkowo nie można było przyjąć przez analogie, że sytuacja świadka G. W. - której świadczenie do wcześniejszej emerytury zostało przyznane - była taka sama. A co za tym idzie, również i odwołujące prawo do spornego roszczenia, przysługuje. Jak wynika z zeznań świadka, pracowała ona na stanowisku: przygotowywacz tkanin do druku , do końca swojego zatrudnienia. Ponadto z wnioskodawczynią pracowała jedynie niecałe dwa tygodnie. W związku z tym trudno uznać czy świadek wiedziała, na jakich stanowiskach odwołująca się pracowała w czasie całej swojej aktywności zawodowej we wskazanym Przedsiębiorstwie oraz jakie czynności przez ten czas wykonywała. Dlatego też nie było możliwe przychylenie się do twierdzeń wnioskodawczyni, iż sytuacja świadka była porównywalna.

Sąd Okręgowy ocenił i zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, odwołanie K. B. (1) nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura, po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do art. 32 ust. 1 powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach, przysługuje emerytura, w wieku niższym, niż określony w art. 27 pkt 1. Ustęp 2 tego przepisu stanowi natomiast, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Ustęp 4 cytowanego przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ustępie 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ustępie 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przywołane przepisy dotychczasowe to Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz.43 z późn zm.). W myśl § 2 tego Rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ustęp 2 Rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. W § 3 ustawodawca wskazał, że za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany „wymaganym okresem zatrudnienia” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W przedmiotowej sprawie nie był kwestionowany wymagany ogólny okres zatrudnienia. Ubezpieczona udowodniła bowiem posiadany okres składkowy i nieskładkowy, który przekracza wymagany 20 - letni okres.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było udowodnienie przez wnioskodawczynię wymaganego okresu - 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uznał jako pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 1 sierpnia 1983 roku do dnia 15 kwietnia 2003 roku w czasie zatrudnienia w (...) S.A. w P..

Okresy pracy w szczególnych warunkach, stosownie do § 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku (II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239) stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Zdaniem Sądu Okręgowego, nie było wątpliwości, że w okresie od dnia 15 sierpnia 1983 roku do 31 maja 1990 roku wnioskodawczyni, będąc zatrudnioną w (...) S.A. w P., jako przygotowywacz surowców i wyrobów włókienniczych wykonywała pracę w szczególnych warunkach, gdyż tak określone stanowisko pracy wynika wprost z Działu VII poz. 4 pkt 36, wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1985 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z dnia 15.12.1983 roku). Dlatego też w oparciu o załączoną do sprawy - na etapie postępowania sądowego - dokumentację osobowo - płacową wnioskodawczyni można było ustalić w jakim okresie w rzeczywistości K. B. (1) świadczyła pracę na wskazanym stanowisku.

Jednak uwzględnienie powyższego okresu jest nie wystarczające do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury, gdyż pozostały sporny okres zatrudnienia w (...) S.A. w P., nie mógł być uwzględniony już jako praca w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia jako pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 1 czerwca 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku na kolejno zajmowanych stanowiskach pracy tj.:

- od dnia 1 czerwca 1990 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku - egalizator pomoc;

- od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 31 lipca 1995 roku - apreter-egalizator - pomoc,

- od dnia 1 sierpnia 1995 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku - egalizator tkanin,

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak jest podstaw do uwzględnienia wszystkich powyższych okresów do stażu pracy w warunkach szczególnych. Z dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych wnioskodawczyni nie wynika, aby wykonywała ona pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Powyższego wnioskodawczyni nie wykazała także za pomocą zeznań, przesłuchanego w sprawie, świadka oraz własnych zeznań.

Podkreślić należy, że w kontekście nabycia uprawnień emerytalnych pojęcie „praca w warunkach szczególnych” ma znaczenie normatywne (oznacza pracę wymienioną w rozporządzeniu i w ww. wykazach), a nie znaczenie potoczne. Wykonywanie pracy, która potencjalnie mogłaby wywrzeć negatywne skutki dla organizmu zatrudnionego, nie jest więc okolicznością wystarczającą dla zakwalifikowania okresu takiego zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wskazał zaś Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 lutego 2007 r., UK 258/06, OSNP 2008/5-6/81 - wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych „instytucją” wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej - zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnego charakteru zatrudnienia - pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej, a nie sądowniczej. Tym samym o uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje łączne ścisłe spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 184 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, a nie przekonanie pracownika, że praca była wykonywana w szczególnym charakterze lub warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 grudnia 2010 r., II UK 140/10, LEX nr 786382; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2009 r., I UK 218/09, LEX nr 577817).

Stosownie zaś do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie o sygn. akt I UK 547/12, LEX nr 1383247 w określeniu rodzaju pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) , chodzi wyłącznie o rodzaj pracy określony w § 4-15 rozporządzenia oraz wykonywanie jej na stanowisku, przypisanym do działu przemysłu umieszczonego w wykazie, stanowiącym załącznik do cytowanego rozporządzenia.

To, że obecna definicja pracy w szczególnych warunkach, nie odwołuje się już do wykazów wydanych na podstawie Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. Nr 8, poz. 43) nie oznacza, iż za pracę w szczególnych warunkach może być uznana praca, określona w zarządzeniu, określającym stanowiska pracy w resorcie, do którego pracodawca, zatrudniający pracownika nie przynależy.

Wymienienie, w zarządzeniu resortowym, stanowisk pracy, na których wykonywana jest praca o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagająca wysokiej sprawności psychofizycznej , ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, w innym resorcie, nie stanowi o możliwości stwierdzenia, że praca na takim stanowisku jest pracą w warunkach szczególnych, gdy nie została przyporządkowana do resortowo określonego działu ujętego w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży, ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako pracy w szczególnych warunkach.

Wyodrębnienie poszczególnych prac wykonywanych w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, ma charakter stanowiskowo-branżowy. Pod pozycjami, zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Kwestia przyporządkowania określonej pracy, a co za tym idzie pracodawcy, do określonej w wykazach branży – jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy – nie jest dziełem przypadku, lecz ma istotne znaczenie dla kwalifikacji, jako pracy w warunkach szczególnych. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2008r., I UK 381/07, z dnia 1 czerwca 2010r., II UK 21/10, z 19 maja 2011r., III UK 174/10, z dnia 19 listopada 2012r. w sprawie I UK 239/12).

Przede wszystkim, z przedłożonej dokumentacji wynika, że wnioskodawczyni w spornym okresie, nie zajmowała żadnego ze stanowisk wyszczególnionych w Dział VII poz. 4, wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Nr 19 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 6 sierpnia 1985 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG z dnia 15.12.1983 roku). Dodatkowo, z zeznań samej wnioskodawczyni , wynika, że nie była przygotowywaczem osnów kordowych, nie była apreterem i nie robiła apretury. Apretura była w innej części wykańczalni. Te, zaś, stanowiska, przedmiotowe zarządzenie wyszczególnia w Dział VII poz. 4, pkt 4 i 19 wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1. Powyższe wyklucza zatem, by prace w charakterze apretur były wykonywane, skoro po pierwsze, pracodawca nie powierzył wnioskodawczyni takiego stanowiska a po drugie K. B. (1), nie wykonywała obowiązków apretera, co wprost przyznała w czasie niniejszego postępowania.

Niezależnie od powyższego, zauważyć należy, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia, nazwa, zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Jednak gdyby nawet przyjąć, że stanowisko zostało błędnie określone, to zakres obowiązków, faktycznie wykonywanych, przez pracownika, również nie uprawnia do zaliczenia spornego okresu jako pracy w szczególnych warunkach. Jak wynika z zeznań świadka G. W. część obowiązków osób zatrudnionych na stanowisku egalizator sprawdzała się do prowadzenia dokumentacji obiegu tkaninami tj. prowadzenia rejestru tkaniny, wydawania paszportów tkaninie poprzez opisanie i podpisanie dokumentu. Czynności te pracownik wykonywał przy biuru nie przy maszynie. Oznacza to, że wnioskodawczyni jednak nie wykonywał w sposób stały jedynie czynności egalizatora ale również czynności stricte związane z dokumentowaniem wykonywanych prac. Dlatego też nie było możliwe - nawet przy pominięciu nazwy stanowisko - że świadczona we wskazanym okresie praca była pracą w szczególnych warunkach.

W niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 r., sygn. II UK 133/08, opubl. LEX nr 658191 zgodnie, z którym „Tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia” (por. też wyrok SN z dnia 19 maja 211 r., sygn. III UK 174/10, opubl. LEX nr 901652)

Motyw, przyświecający ustawodawcy, w stworzeniu instytucji, przewidzianej w art. 32 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, opiera się na założeniu, że praca wykonywana, w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy przyczynia, się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba, wykonująca taką pracę, ma prawo do emerytury, wcześniej niż inni ubezpieczeni. ( por. wyrok SN z dnia 29 czerwca 2011 roku, sygn. akt. III UK 3/11, opubl. LEX nr 966816)

W tym miejscu zatem uznać należy, że K. B. (1) nie spełniła, jednego z wymaganych przez ustawodawcę , warunków do uzyskania prawa do emerytury, określonych na mocy art. 184 ustawy, to jest nie posiada wymaganego stażu pracy w szczególnych warunkach w ilości 15 lat.

Nie miał znaczenia fakt, uwzględnienia, jako pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia w (...) S.A. w P. od dnia 15 sierpnia 1983 roku do 31 maja 1990 roku, gdyż nie jest to okres wystarczający (wynosi około 7 lat) do spełnienia wymogu udowodnienia 15 lat w szczególnych warunkach.

Zgodnie bowiem z treścią art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie, powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie K. B. (1), jako niezasadne, uznając tym samym prawidłowość wydanej w dniu 13 września 2017 roku decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł..

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawczyni

E.W.