Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2018

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Moska

Protokolant: Joanna Rapior

Prokurator Alicja Stypułowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 20 sierpnia 2018 roku

sprawy:

A. M., ps. (...), syna A. i H. z domu L., urodzonego w dniu (...) w B.

oskarżonego o to, że

w dniu 26 sierpnia 2009 roku, w (...)we W. działając w celu realizacji z góry powziętego zamiaru oraz osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając przedstawiciela pokrzywdzonego podmiotu w błąd co do miejsca swojego zatrudnienia, wysokości osiąganych dochodów oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z przyjętego zobowiązania doprowadził ten podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, w ten sposób, że przedłożył sfałszowane zaświadczenie opatrzone datą dzienną 25 VIII 2009r. o swym zatrudnieniu i dochodach w firmie (...) spółka z o.o., z siedzibą przy ul (...), (...)-(...) N. , na podstawie, którego zawarł umowę kredytową o numerze (...) wyłudzając kredyt w kwocie 203.700,00 złotych, czym spowodował stratę w mieniu, we wskazanej kwocie na szkodę (...)we W., przy czym czynu tego dokonał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Świdnicy ; sygn. akt IIIK 19/13 ; z dnia 12 II 2003roku, łączącym wyroki :

- Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 19 lipca 2002 roku, sygn. akt II K261/01 za przestępstwa z art. 208 d.k.k. w zw. z art. 60 § 2 d.k.k. w zw. z art. 58 d.k.k. popełnione w dniach 6/7 maja 1995 roku i 7/8 maja l995 roku i 9/10 maja 1995 roku na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

- Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 14 lutego 2001 roku, sygn. akt II K 389/00 za przestępstwa z art. 279 § I k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. popełnione w dniach 5/6 grudnia 1999 roku i 24 lutego 2000 roku na karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- wymierzającym mu na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbył w całości, w dniach od 24 II 2000r. do dnia 30 VI 2000r. oraz od dnia 27 IX 2003r. do dnia 23 V 2007r.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

*************************************************************************************************

I.  uznaje oskarżonego A. M. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz (...)we W. kwoty 203.700 złotych (dwieście trzy tysiące siedemset złotych);

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłat zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt. III K 187/18

UZASADNIENIE NA PODSTAWIE ART. 424 § 3 K.P.K.

Prokuratura Rejonowa dla Wrocławia – Stare Miasto we Wrocławiu w dniu 18 czerwca 2018 roku (data wpływu) skierowała do tut. Sądu akt oskarżenia przeciwko A. M., zarzucając mu przestępstwo z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Do aktu oskarżenia przeciwko A. M. został dołączony wniosek o wydanie wyroku bez przeprowadzenia rozprawy, w trybie art. 335 § 2 k.p.k. w zw. 447 § 5 k.p.k. We wniosku oskarżyciel publiczny wniósł o wydanie wobec A. M., bez przeprowadzenia rozprawy, kary za zgodą oskarżonego wyrażoną we wniosku z dnia 10 listopada 2017 roku, za objęty aktem oskarżenia czyn w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. obowiązku naprawienia szkody w całości na rzecz pokrzywdzonego podmiotu – (...)we W. oraz zasądzenie kosztów i opłaty sądowej. O skierowaniu wniosku zawiadomiono (wraz z pouczeniem) i poinformowano oskarżonego i pokrzywdzonego – (...)we W..

Na posiedzeniu w dniu 20 sierpnia 2018 roku prokurator podtrzymał złożony wniosek z tym, że wniósł o zwolnienie oskarżonego od kosztów, a jeśli chodzi o obowiązek naprawienia szkody, to sprecyzował, że wnosi o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w kwocie 203.700 zł. Oskarżony przychylił się w całości do złożonego wniosku Prokuratora o wymierzenie kary 1 roku pozbawienia wolności i orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz Banku (...) w kwocie 203.700 zł. oraz o zwolnienie od kosztów. Oświadczył, że przyznaje się do zarzucanego mu czynu. Oskarżony został pouczony o treści art. 447 § 5 k.p.k.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia poczynione w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwoliły Sądowi na przyjęcie, iż okoliczności popełnionego czynu oraz wina oskarżonego nie budzą wątpliwości. Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego, albowiem nadto cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości.

Świadczą o tym bez wątpienia wyniki przeprowadzonego postępowania i ustalenia poczynione w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w postaci: zeznań świadków, w tym przedstawiciela pokrzywdzonego podmiotu, a nadto dokumentacji kredytowej, podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu, informacji z właściwych Urzędów Skarbowych, jak również wyjaśnienia samego A. M..

Prawidłowe i wyczerpujące ustalenia nie budzą wątpliwości, że w dniu 26 sierpnia 2009 roku w (...)we W. A. M. zawarł umowę kredytu gotówkowego o nr (...) w kwocie 203,700 zł, na co wskazuje dokumentacja kredytowa, zeznania świadków i zawiadomienie (...). Materiał dowodowy wskazuje równocześnie, że w dniu 27 sierpnia 2007 roku środki z uruchomionego kredytu zostały przelane na konto prowadzone przez A. M.. Równocześnie przedłożone zaświadczenie o zatrudnieniu i dochodach w firmie (...) Spółka Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...), (...)-(...) N., stanowiące podstawę uzyskania kredytu, zostało sfałszowane. Wynika to w szczególności z zabezpieczonego oryginału kwestionowanego zaświadczenia oraz zeznań świadka R. S., co do których wiarygodności Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości. Nadto świadek R. S. podkreślił w swoich szczerych i spójnych zeznaniach, że w sklepie prowadzonym przez firmę (...) zatrudnione były 4 osoby, zaś żadną z nich nie był A. M..

Oskarżony A. M. przyznał się do winy (wskazując na posiedzeniu w dniu 20 sierpnia 2018 roku o omyłce pisarskiej w protokole jego przesłuchania w charakterze podejrzanego). Prawdą jest, że w toku postępowania przygotowawczego odmówił składania wyjaśnień, niemniej jednak klarowny i niesprzeczny zgromadzony materiał dowodowy wobec przyznania się do winy, nie budzi w tym zakresie najmniejszych wątpliwości i nie wymaga uzupełnienia. To z kolei powoduje, że wątpliwości nie budzi również okoliczność popełnienia zarzucanego mu czynu i pozwala na stwierdzenie, że cele postępowania karnego zostaną osiągnięte bez przeprowadzenia rozprawy.

Wobec niespornych, spójnych i nie budzących wątpliwości okoliczności sprawy, winy oskarżonego, jak i biorąc pod uwagę, że w wyniku uzgodnień między stronami zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, istniały zdaniem Sądu pełne przesłanki do uwzględnienia wniosku Prokuratora.

Sąd w pełni podzielił pogląd oskarżyciela publicznego odnośnie kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu.

Tym samym Sąd przyjął za prawidłowe uznanie, że zachowaniem swoim oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Zachowanie oskarżonego polegało na tym, że w dniu 26 sierpnia 2009 roku, w (...)we W. działając w celu realizacji z góry powziętego zamiaru oraz osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając przedstawiciela pokrzywdzonego podmiotu w błąd, co do miejsca swojego zatrudnienia, wysokości osiąganych dochodów oraz zamiaru i możliwości wywiązania się z przyjętego zobowiązania doprowadził ten podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, w ten sposób, że przedłożył sfałszowane zaświadczenie opatrzone datą dzienną 25 VIII 2009r. o swym zatrudnieniu i dochodach w firmie (...) spółka z o.o., z siedzibą przy ul (...), (...)-(...) N., na podstawie, którego zawarł umowę kredytową o numerze (...) wyłudzając kredyt w kwocie 203.700,00 złotych, czym spowodował stratę w mieniu, we wskazanej kwocie na szkodę (...)we W.. Zarzucanego mu czynu dokonał w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Świdnicy; sygn. akt IIIK 19/13; z dnia 12 II 2003roku, łączącym wyroki:

- Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 19 lipca 2002 roku, sygn. akt II K261/01 za przestępstwa z art. 208 d.k.k. w zw. z art. 60 § 2 d.k.k. w zw. z art. 58 d.k.k. popełnione w dniach 6/7 maja 1995 roku i 7/8 maja l995 roku i 9/10 maja 1995 roku na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

- Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 14 lutego 2001 roku, sygn. akt II K 389/00 za przestępstwa z art. 279 § I k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. popełnione w dniach 5/6 grudnia 1999 roku i 24 lutego 2000 roku na karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- wymierzającym mu na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbył w całości, w dniach od 24 II 2000r. do dnia 30 VI 2000r. oraz od dnia 27 IX 2003r. do dnia 23 V 2007r.

Przestępstwo stypizowane w art. 286 § 1 k.k. polega na motywowanym celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności do nienależytego pojmowania przedsiębranej czynności. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania (powstania) u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości danej osoby. Wprowadzenie w błąd (tzw. oszustwo czynne) oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, np., co do cech sprzedawanego towaru, okoliczności zawieranej transakcji. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 6 listopada 2012 roku, sygn. akt II AKa 280/12 wprowadzenie w błąd, jako znamię czynności wykonawczej oszustwa polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Chodzi o szeroki zakres zachowań kłamliwych, jako źródła wprowadzenia w błąd, co do okoliczności istotnych, więc tych, które są przyczyną niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Nie ma przy tym znaczenia środek użyty do wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, może to być zarówno słowo, pismo, fałszywe narzędzia. Wprowadzenie w błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwaną osobę decyzji rozporządzenia mieniem

Podkreślenia wymaga, że celem działania sprawcy jest dążenie do osiągnięcia korzyści majątkowej. Korzyścią majątkową, stanowiącą ów cel, jest ogólne polepszenie sytuacji majątkowej sprawy poprzez zwiększenie aktywów jego majątku, zmniejszeniu pasywów lub obu. Jest to przestępstwo powszechne. Może zostać ono osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym stanie rzeczy, jak również podjęciu przez sprawcę podstępnych zabiegów prowadzących do wywołania u pokrzywdzonego mylnego wyobrażenia o rzeczywistości – wspomniane wyżej tzw. „oszustwo czynne”. Wprowadzenie w błąd może następować także za pomocą tzw. faktów konkludentnych, a mianowicie takiego zachowania sprawcy, z którego pokrzywdzony sam ma – według zamiaru sprawcy – wysunąć błędne wnioski. Z kolei wyzyskanie błędu dotyczy sytuacji, w której przed podjęciem zachowania przez sprawcę osoba ta miała fałszywe wyobrażenie o rzeczywistości, przy czym błąd polegający na nieświadomości powstał bez udziału sprawcy.

Przedmiotem ochrony art. 286 § 1 k.k. jest mienie, to jest całokształt sytuacji majątkowej obejmującej wszelkie prawa, zarówno rzeczowe, jak i obligacyjne, niekorzystne zaś nim rozporządzenie może nastąpić zarówno przez rzeczywisty uszczerbek, jak i przez utratę należnych korzyści (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2007 r., w sprawie o sygn. akt I KZP 13/07). W odniesieniu zatem do przestępstwa oszustwa – pojęcie mienie, jako przedmiot ochrony, występuje w tzw. szerokim zakresie obejmując wszystkie prawa majątkowe, rzeczowe i obligacyjne, w tym także usługi, świadczenia, zyski lub pożytki stanowiące majątek.

Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, do którego znamion należy rezultat w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem – zmniejszenia stanu majątkowego podmiotu, w stosunku, do którego nastąpiło rozporządzenie. Sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez którą należy rozumieć dążenie do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów, czyli każdego przysporzenia majątku lub uniknięcia strat albo zmniejszenia obciążeń. Dla bytu przestępstwa nie jest przy tym konieczne osiągnięcie przez sprawcę korzyści majątkowej z niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Wskazać trzeba, że przestępstwo stypizowane w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, dla jego bytu niezbędne jest po stronie sprawcy istnienie zamiaru kierunkowego. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak również sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 4 stycznia 2011 r., III KK 181/10) . Oznacza to, że przestępstwo oszustwa może być popełnione jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania. Elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania.

Przestępstwo oszustwa jest jednocześnie przestępstwem materialnym. Jego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Za niekorzystne rozporządzenie mieniem należy uznać każdą czynność o charakterze określonej dyspozycji majątkowej, odnoszącą się do ogółu praw majątkowych, ale także i zobowiązań kształtujących sytuację majątkową, która skutkuje ogólnym pogorszeniem sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym zmniejszeniem szans na zaspokojenie roszczeń w przyszłości. Niekorzystne rozporządzenie mieniem może np. polegać na nabyciu rzeczy powyżej jej wartości lub sprzedaży poniżej wartości albo nabyciu rzeczy obciążonej wadami fizycznymi lub prawnymi, nieuzasadnionym zwolnieniu z długu, a także, co istotne w kontekście niniejszej sprawy, nieprawidłowym udzieleniu pożyczki lub kredytu. Przyjęciu, iż rozporządzenie mieniem miało charakter niekorzystny, nie stoi przy tym na przeszkodzie wypełnienie świadczenia wzajemnego przez sprawcę. Dla oceny, czy rozporządzenie mieniem było niekorzystne, istotne jest jedynie to, czy w jego wyniku doszło do ogólnego pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, w tym m.in. do zmniejszenia szans na zaspokojenie jego roszczeń w przyszłości, lub do zwiększenia ryzyka po jego stronie. Ową korzystność bądź niekorzystność rozporządzenia należy oceniać przy tym z punktu widzenia okoliczności istniejących w czasie rozporządzenia mieniem, a nie tych, które następują później (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 listopada 2012 roku, sygn. akt II AKa 280/12). Zauważyć trzeba, iż powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00). Przy zawarciu umowy kredytowej niekorzystnym rozporządzeniem mieniem nie musi być rzeczywista strata w sensie materialnym, lecz już sam fakt przyznania kredytu bez odpowiedniego zabezpieczenia, bądź obarczonego większym ryzykiem banku. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lipca 2013 r., sygn., akt II AKa 223/13) Przestępstwo oszustwa zostaje bowiem popełnione w chwili dokonania niekorzystnego rozporządzenia mieniem, przy czym ustawowe znamię stanowiące skutek przestępstwa oszustwa wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 maja 2013 r. II AKa 74/13 czy wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2013 r. w sprawie II AKa 96/13).

Przepis art. 297 § 1 k.k. penalizuje zaś między innymi działanie w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku kredytu, polegające na przedkładaniu podrobionych, przerobionych, poświadczających nieprawdę albo nierzetelny dokumentów albo nierzetelnych, pisemnych oświadczeń dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego. Oczywistym jest, że przestępstwo to ma charakter formalny.

Wreszcie nie budzi wątpliwości możliwość kumulatywnej kwalifikacji art. 297 § 1 i art. 286 § 1 kk (tak. m.in. A. Zoll (red.) Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., wyd. II, 2006, teza 78 do art. 297 kk).

Oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż zachowanie oskarżonego sprowadzało się do wytworzenia w świadomości pokrzywdzonego fałszywego obrazu wycinka rzeczywistości i rozporządzenia mieniem w oparciu o tenże uświadomiony i zarazem nieprawdziwy obraz rzeczywistości. Oskarżony działając w pełnej świadomości i celem osiągnięcia zamiaru w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do miejsca swojego zatrudnienia, wysokości dochodów i zamiaru oraz możliwości wywiązania się z zawiązanej umowy kredytowej. Tym samym, przedkładając podrobiony dokument, wyłudził kredyt, bez wątpienia doprowadzając bank (...)we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, tj. 203.700 zł.

W konsekwencji Sąd w całości podzielił również pogląd odnośnie kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu, a objętego aktem oskarżenia.

Analizując zaś uzgodnienia stron w zakresie orzeczenia co do kary, Sąd miał na względzie, że kara jest jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości. Karą współmierną i dającą zarazem zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości jest tylko taka kara, która uwzględnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności zawarte w art. 53 kk. Jak wynika z art. 53 § 1 i 2 k.k., sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Decydując o wymiarze kary 1 roku pozbawienia wolności, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności wpływające na jej wymiar. Niewątpliwie okolicznością obciążającą jest znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, jakiego się dopuścił, postać zamiaru oraz motywacja, jak również jego wcześniejsza wielokrotna karalność za czyny podobne i dopuszczenie się czynu w warunkach recydywy.

Jako okoliczności łagodzące przy wymiarze kar Sąd przyjął przyznanie się oskarżonego do winy, współpracę z organami ścigania, okazaną zarówno na etapie śledztwa, jak również przed Sądem.

W kontekście powyższych wywodów – w odniesieniu do oskarżonego – orzeczona kara winna spełnić cele kary i odzwierciedla ujemną zawartość popełnionych przez oskarżonego czynów oraz – co najistotniejsze – stopień jego winy. W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonemu czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełni swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Kara ta w świadomości oskarżonego winna wzbudzić przekonanie o konieczności przestrzegania norm prawnych i wykształcenia krytycznego stosunku do popełnionego przez niego czynu, jak również zaniechanie popełniania przestępstw o podobnym zabarwieniu w przyszłości.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 k.p.k. Sąd orzekł wobec A. M. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz (...)we W. kwoty 203.700 zł. Orzekając obowiązek naprawienia szkody Sąd miał na względzie wysokość wyrządzonej szkody, udział oskarżonego w przestępczym procederze, jak również brak sprzeciwu pokrzywdzonego prawidłowo zawiadomionego o terminie posiedzenia. Sąd wziął pod uwagę datę czynu i stąd zastosowano art. 4 § 1 kk przy orzekaniu obowiązku z art. 46 § 1 kk tj. nie orzekano o odsetkach.

Kierując się zaś możliwościami finansowymi i zarobkowymi oskarżonego, Sąd zwolnił go od obowiązku uiszczania kosztów procesu na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz od opłaty w oparciu o art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych.