Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

02 października 2018

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Rafał Cieszyński

Protokolant Marzena Kaczka

po rozpoznaniu na rozprawie 20 września 2018 we Wrocławiu

sprawy z powództwa Gminy W.

przeciwko E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2) i M. K. (3)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych E. K., M. M. i M. K. (1) na rzecz powoda Gminy W. 11.241,30 zł (jedenaście tysięcy dwieście czterdzieści jeden złotych trzydzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 01 lipca 2017, z tym że spełnienie zobowiązania przez którąkolwiek z pozwanych zwalnia z długu pozostałe pozwane;

II.  zasądza od pozwanych E. K., M. M., M. K. (1) M. K. (2) i M. K. (3) na rzecz powoda Gminy W. 11.405,11 zł (jedenaście tysięcy czterysta pięć złotych jedenaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 10.884,67 zł od 01 lipca 2017,

- 520,44 zł od 21 sierpnia 2017, z tym że spełnienie zobowiązania przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia z długu pozostałych pozwanych;

III.  oddala dalej idące powództwo;

IV.  zasądza od powoda solidarnie na rzecz pozwanych 2.377 zł tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 267/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 21 sierpnia 2017 wniesionym przeciwko E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2), M. K. (3) i H. K. powód Gmina W. domagał się zasądzenia od pozwanych in solidum tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego 124.520,78 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 73.774,83 zł od 01 lipca 2017 do dnia zapłaty, a od kwoty 50.745,95 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwani zajmują bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony we W. przy pl. (...), który stanowi własność Gminy W.. Pozwani zobowiązani są do zapłaty na rzecz Gminy odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z tego lokalu w wysokości czynszu, jaki można byłoby uzyskać z tytułu najmu lokalu. Dodatkowo pozwani zobowiązani są do uiszczania opłat z tytułu mediów dostarczanych do lokalu (między innymi za wodę, odbiór nieczystości ciekłych, wywóz śmieci), których dostawę zapewnia powód. Pozwani nie wypełnili swojego zobowiązania i nie uregulowali należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, które na 30 czerwca 2017 wynosiło 73.774,83 zł. Pozwani zostali wezwani do zapłaty należności, jednakże wezwanie to pozostało bezskuteczne. Powód podał, że zgodnie z dyspozycją art. 481 § 1 k.c. dokonał naliczenia odsetek za czas opóźnienia w zapłacie, które na 30 czerwca 2017 wynoszą 50.745,95 zł i zostały doliczone do kwoty należności głównej.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym 29 sierpnia 2017 Sąd Okręgowy we Wrocławiu w I Wydziale Cywilnym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zastrzegając, że spełnienie zobowiązania przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia z długu pozostałych pozwanych.

Pozwani wnieśli sprzeciw od tego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości.

Pozwani M. K. (2), M. K. (3) i H. K. wnieśli o odrzucenie pozwu w stosunku do nich z uwagi na fakt, iż toczy się przeciwko nim w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu wcześniej wszczęte postępowanie o zapłatę pod sygn. I C 1838/16 (w razie odmowy – o oddalenie powództwa) oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwani E. K., M. M. i M. K. (1) wniosły o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwani podnieśli zarzut przedawnienia roszczeń za okres do 20 sierpnia 2014, zarzut res iudicata co do roszczeń objętych postępowaniem prowadzonym pod sygn. I Nc 99/07 oraz pod sygn. I C 1008/98, a także brak wykazania zasadności powództwa. Podnieśli, że powód nie wykazał czego dotyczy jego roszczenie, za jaki okres je nalicza i na jakiej podstawie, a załączona do pozwu kartoteka jest sporządzona wadliwie i nieopatrzona żadnym podpisem. Kartoteka ta z niewiadomych przyczyn rozpoczyna się stanem w wysokości ponad 9.000 zł. Abstrahując od tego, że jest to kwota przedawniona, to przede wszystkim całkowicie pozbawiona podstaw, co skutkuje dalszymi wadliwymi wyliczeniami. Pozwani podali, że H. K. zamieszkuje w spornym lokalu od momentu zawarcia związku małżeńskiego z A. K. (1), to jest od (...). Lokal ten był wówczas wynajmowany przez matkę A. M. K.. Po jej śmierci A. K. (1) wstąpił w jej miejsce jako najemca z mocy prawa, który obecnie już nie żyje. W roku 1998 powód wszczął przeciwko H., A., M. i M. K. (3) postępowanie o zapłatę i eksmisję. Wobec M. K. (2) wydano wówczas wyrok zaoczny; natomiast w stosunku do H. K. orzeczono, iż posiada ona uprawnienie do lokalu socjalnego. Od tamtego czasu nie przydzielono jej jednak tego lokalu, wobec czego w dalszym ciągu wraz z małoletnimi dziećmi zamieszkiwała (i zamieszkuje do chwili obecnej) w spornym lokalu. Ten stan rzeczy był znany powodowi, akceptowany przez niego i wynikał z jego zaniechań. To powód bowiem zameldował wszystkich pozwanych w lokalu. Pozostali pozwani także starali się o przyznanie im lokalu socjalnego, jednakże do chwili obecnej go nie otrzymali. W związku z powyższym, w ocenie pozwanych, błędnym jest twierdzenie jakoby bezumownie zajmowali oni lokal, skoro znajdują się w nim za zgodą powoda, który poprzez czynności dorozumiane, to jest zameldowanie, wyraził zgodę na zamieszkiwanie pozwanych. Należne zatem jest wynagrodzenie odpowiadające wysokości czynszu w takiej wysokości jak naliczany przy umowach najmu lokali z zasobów gminnych oraz opłaty za media. Powód nie wykazał jednak, iż dochodzi takich należności, ani też ich podstaw i wysokości. Przy czym pozwani, w tym H. K. wielokrotnie z własnej inicjatywy próbowali wyjaśnić sposób rozliczenia za lokal, jednakże powód za każdym razem przedstawiał inne wyliczenie i nie był w stanie wyjaśnić przyczyn tego stanu rzeczy. Także w postępowaniu prowadzonym aktualnie pod sygn. akt I C 1838/16 powód wielokrotnie zmieniał stanowisko co do wysokości dochodzonego roszczenia i na chwilę obecną brak jest możliwości jego dokładnego wskazania. Pozwani podali, że ewentualne dochodzone przez powoda należności mają charakter świadczeń okresowych i jako takie podlegają 3-letniemu okresowi przedawnienia. Skoro pozew został złożony 21 sierpnia 2017, to nieprzedawnione pozostają jedynie roszczenia za okres od 21 sierpnia 2014. Nadto, ewentualne roszczenia za ten okres objęte są powagą rzeczy osadzonej. Dotyczy to także roszczeń za co najmniej okres objęty nakazem zapłaty z 02 marca 2007.

Pismem z 30 marca 2018 powód cofnął pozew o kwotę 113.115,67 zł bez zrzeczenia się roszczenia, wnosząc o zasądzenie od pozwanych in solidum 11.405,11 zł, w tym 10.884,67 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz 520,44 zł tytułem skapitalizowanych odsetek na dzień 30 czerwca 2017, odsetek za opóźnienie w wysokości ustawowej, a nadto dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 10.884,67 zł od 01 lipca 2017 do dnia zapłaty, a od kwoty 520,44 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód przyznał, że zadłużenie pozwanych z tytułu odszkodowania za zajmowanie lokalu przy pl. (...) we W. za okres od 30 czerwca 2000 do 28 lutego 2016 objęte jest wcześniej wniesionym pozwem. Stąd też powód cofnął pozew w tym zakresie, bez zrzeczenia się roszczenia, dochodząc jednocześnie dalszej kwoty zadłużenia powstałego w okresie od 01 marca 2016 do 30 czerwca 2017. Powód podał także, iż informował pozwanych o wysokości odszkodowania za zajmowanie lokalu, podając szczegółowe wyliczenie dotyczące stawki odszkodowania za 1 m ² lokalu oraz kosztów dostarczania mediów.

Na rozprawie 29 maja 2018 pełnomocnik pozwanych oświadczył, że pozwani nie wyrażają zgody na cofniecie pozwu bez zrzeczenia się roszczenia (k. 204).

Na rozprawie 02 sierpnia 2018 pełnomocnik pozwanych oświadczył, że pozwani nie znają obciążających ich opłat, a stanowisko Gminy W. w tym zakresie jest zmienne. Celem ostatecznego ustalenia tej wysokości pozwani zwrócili się do Gminy pismem z 16 lipca 2018 i nie otrzymali jeszcze odpowiedzi. Nadto, pełnomocnik pozwanych oświadczył, że część z nich posiada uprawnienie do lokalu socjalnego, część zaś jest w trakcie sprawy eksmisyjnej, w której takie prawo wykazują. Wskazał, że pozwani wyrażają wolę regulowania należności, jednak muszą znać jednoznaczną ich wysokość. Ostatnio z tytułu mediów uiścili po 800 zł.

(...) pozwana H. K. zmarła.

Postępowanie w przedmiocie zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy pl. (...) skierowane za okres od 30 czerwca 2000 do 01 marca 2016 przeciwko M. K. (2), M. K. (3), M. K. (4) i H. K. jest w toku (pozew z 21 kwietnia 2016, doręczony pozwanym 22 sierpnia 2016; sygn. akt XII C 403/18).

Postanowieniem z 19 czerwca 2018 Sąd Okręgowy we Wrocławiu w Wydziale I Cywilnym w punkcie I zawiesił postępowanie w części, to jest w sprawie przeciwko H. K., na podstawie art. 174 § 1 pkt. 1 k.p.c., wobec śmierci pozwanej (...); w punkcie II. na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. odrzucił pozew w części, to jest przeciwko M. K. (2) i M. K. (3) w zakresie roszczenia za okres od 30 czerwca 2000 do 01 marca 2016, to jest do kwoty 106.998,59 zł, w tym 68.890,16 zł należności głównej i 44.108,43 zł ustawowych odsetek za opóźnienie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty należności głównej od 01 lipca 2017, a od kwoty skapitalizowanych odsetek od 21 sierpnia 2017 (k. 219).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy:

Pozwani E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2) i M. K. (3) zajmują bez tytułu prawnego lokal mieszkalny przy pl. (...) we W..

(dowód: okoliczności bezsporne, a nadto:

wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 16 marca 2000 sygn. I C 1008/98 k. 63,

wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 11 grudnia 2001 sygn. I C 570/01 k. 190,

przesłuchanie pozwanej M. K. (1) elektroniczny protokół rozprawy z 20 września 2018 00:07:19-00:14:50 k. 262, 264)

Z tytułu bezumownego korzystania z lokalu powód obciążał pozwanych odszkodowaniem w wysokości odpowiadającej kwocie czynszu, jaki zobowiązani byliby płacić pozwani, gdyby strony łączyła umowa najmu przedmiotowego lokalu.

Dodatkowo pozwani obciążani byli opłatami niezależnymi od właściciela nieruchomości (opłaty za media).

Zadłużenie pozwanych E. K., M. M. i M. K. (3) za okres od września 2014 do końca lutego 2016 wynosi 11.241,30 (saldo zaległości głównej).

Zadłużenie pozwanych E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2) i M. K. (3) za okres od marca 2016 do końca czerwca 2017 wynosi 11.405,11 zł, w tym 10.884,67 zł (saldo zaległości głównej) oraz 520,44 zł (saldo odsetek).

W tym okresie pozwani nie dokonywali opłat za korzystanie z lokalu.

Ostatnia wpłata została dokonana przez pozwanych w grudniu 2011 – w wysokości 350 zł.

(dowód: zestawienie należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wraz z naliczonymi odsetkami k. 14-15,

zestawienie należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wraz z naliczonymi odsetkami k. 117 v,

zawiadomienie o zmianie opłat niezależnych od wynajmującego k. 119,

zawiadomienie o zmianie opłat niezależnych od wynajmującego k. 120,

zawiadomienie o zmianie czynszu/odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego w związku ze zmiana stawki bazowej k 125,

uchwała Rady Miejskiej W. numer (...) z 18 kwietnia 2013 k. 146,

uchwała Rady Miejskiej W. numer (...) z 17 stycznia 2013 k. 154,

zarządzenie numer (...) Prezydenta W. z 28 kwietnia 2011 k. 157,

zarządzenie numer (...) Prezydenta W. z 03 stycznia 2017 k. 158)

W lokalu mieszkalnym położonym we W. przy pl. (...) zamieszkują aktualnie: M. K. (1) i troje jej małoletnich dzieci, M. K. (2) i jej małoletnia córka A. K. (2), M. K. (3), M. K. (4), M. M. i jej małoletni syn oraz E. K. i jej dwoje małoletnich dzieci.

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. K. (1) elektroniczny protokół rozprawy z 20 września 2018 00:07:19-00:14:50 k. 262, 264)

W lokalu mieszkalnym położonym we W. przy pl. (...) zameldowani są aktualnie: E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2), M. K. (3), S. K., A. K. (2), O. D., B. K. i P. M.. Do dnia zgonu (...) w lokalu tym była zameldowana także H. K..

(dowód: pismo Urzędu Miasta W. z 30 maja 2018 k. 216)

Począwszy od maja 2018 pozwani opłacają czynsz i media (około 1.200 zł miesięcznie). Wszyscy pełnoletni pozwani pracują.

(dowód: przesłuchanie pozwanej M. K. (1) elektroniczny protokół rozprawy z 20 września 2018 00:07:19-00:14:50 k. 262, 264)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 02 marca 2007 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu uwzględnił żądanie pozwu skierowane przeciwko M. K. (3), H. K., M. K. (2) i A. K. (1) w całości, to jest w zakresie należności za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy pl. (...) za okres od 11 lipca 2000 do 30 września 2006 (sygn. akt I Nc 99/07).

(dowód: nakaz zapłaty z 02 marca 2007 k. 201-203)

Postępowanie w przedmiocie zapłaty odszkodowania w wysokości 107.227,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 62.890,16 zł od 02 marca 2016 do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu, a od kwoty 107.227,75 zł od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego numer (...) położonego we W. przy pl. (...) skierowane za okres od 30 czerwca 2000 do 01 marca 2016 przeciwko M. K. (2), M. K. (3), M. K. (4) i H. K. toczy się obecnie w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu XII Wydziale Cywilnym pod sygn. XII C 403/18 (pozew z 21 kwietnia 2016, doręczony pozwanym 22 sierpnia 2016).

(dowód: akta sygn. XII C 403/18)

Gmina W. informowała pozwanych o wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz o wysokości kosztów dostarczania mediów.

(dowód: zawiadomienia o wysokości odszkodowania i wysokości/zmianie opłat niezależnych od wynajmującego k. 119-145)

Przedsądowym wezwaniem do zapłaty z 28 lipca 2017 pozwani wezwani zostali do zapłaty kwoty 124.520,78 zł z tytułu zaległych należności przysługujących Gminie W. za korzystanie z lokalu mieszkalnego położnego we W. przy pl. (...) za okres od 30 czerwca 2000 do 30 czerwca 2017, w tym kwoty 73.774,83 zł tytułem należności głównej (czynsz/odszkodowanie i media) oraz kwoty 50.745,95 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie oraz za każdy dzień opóźnienia, począwszy od 01 lipca 2017 kwotę 23,88 zł tytułem dalszych odsetek.

(dowód: przesądowe wezwania do zapłaty z 28 lipca 2017 k. 16-21)

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

W niniejszej sprawie w istocie bezspornym był fakt zamieszkiwania przez pozwanych bez tytułu prawnego w lokalu przy pl. (...) we W., wchodzącym w skład zasobu mieszkaniowego powodowej Gminy W.. Pozwani co prawda początkowo (w sprzeciwie od nakazu zapłaty) zaprzeczali, jakoby bezumownie zajmowali lokal, skoro znajdują się w nim za zgodą powoda, który poprzez czynności dorozumiane, to jest zameldowanie, wyraził zgodę na ich zamieszkiwanie w lokalu. Ostatecznie jednak pozwana M. K. (1) przyznała na rozprawie 20 września 2018 (k. 264), że lokal jest zajmowany bez tytułu prawnego. Nadto okoliczność bezumownego korzystania z lokalu potwierdzona jest przez wyrok eksmisyjny Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 16 marca 2000, sygn. akt I C 1008/98, wydany przeciwko pozwanej H. K., M. K. (2) i M. K. (3). Sam zaś fakt zameldowania pozwanych w lokalu, mając charakter wyłącznie administracyjny, nie zmienia tej okoliczności i nie oznacza, że pozwani dysponowali tytułem prawnym do jego zajmowania. Sytuacji pozwanych nie zmienia także fakt, iż H. K. była uprawniona do otrzymania lokalu socjalnego (wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 11 grudnia 2001, sygn. akt I C 570/01, którym zmieniono wyrok eksmisyjny Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z 16 marca 2000, sygn. akt I C 1008/98 k. 190). Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1234). Zgodnie zaś z art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1234), stanowiącym podstawę powództwa, osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu, co wynika z treści art. 18 ust. 2 przywołanej ustawy.

Powód przedłożył zestawienia należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, z których wynikała wysokość opłat, do których uiszczania zobowiązani byli pozwani. Nadto przedstawił wyliczenie należnych odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od marca 2016 (k. 117 v). Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut pozwanych, jakoby powód nie wykazał sposobu wyliczenia tych należności, ich podstawy i wysokości. Przede wszystkim gołosłownym był zarzut dotyczący kartoteki, w której powód przedstawił wyliczenie należnego odszkodowania (k. 13-15). Otóż jak wynika z treści tego dokumentu, jest on podpisany przez pracownika powoda i opatrzony pieczęcią (k. 15), co pozwala nie tylko zakwalifikować go jako dokument w sprawie ale także poczynić stanowcze ustalenia na tej podstawie. Dokument ten bowiem znajdował potwierdzenie w innych dowodach w postaci pism powoda z 07 lutego 2014 (k. 120) i 03 lutego 2016 (k. 119) stanowiących zawiadomienia o zmianie należnych opłat w związku ze zmianą taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków (stawka bazowa czynszu za najem lokali nie ulegała w tym okresie zmianom) oraz zawiadomienia z 07 lutego 2012 o zmianie czynszu/odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego w związku ze zmiana stawki bazowej (k. 125). Co istotne, a wynikające z pisma z 07 lutego 2012 (k. 125), jak i pozostałych zawiadomień załączonych do akt (k. 121-129, 131-145) pozwani każdorazowo zawiadamiani byli o wysokości należnych opłat za korzystanie z przedmiotowego lokalu (odszkodowanie i media) ustalonych na podstawie prawa miejscowego, to jest uchwał Rady Miejskiej W. i zarządzeń Prezydenta W., co potwierdzali podpisem ( vide k. 125). Przeczy to gołosłownemu zarzutowi pozwanych o braku wiedzy, co do wysokości należnego do zapłaty odszkodowania. Przedstawione zatem przez powoda dowody w pełni wskazywały składniki opłat, do uiszczania których zobowiązani byli pozwani oraz sposób ich wyliczenia (k. 119, 120 i 125). Należne bowiem opłaty składały się z sumy odszkodowania w wysokości 398,05 zł stanowiąc iloczyn ustalonej przez prawo miejscowe stawki i powierzchni lokalu, pomniejszonych o wskaźniki (2 x 10%) związane z brakami wyposażenia lokalu. Pozostałe składniki zmienne, stanowiły ryczałt za media oraz wywóz odpadów komunalnych wynikający z ilości zgłoszonych powodowi osób do zamieszkania ( nota bene w zaniżonej do liczby osób zameldowanych wysokości).

Zdaniem Sądu powód zatem w nieprzedawnionym okresie wykazał (udowodnił), jaka jest wysokość zadłużenia pozwanych za bezumowne korzystanie z lokalu względem Gminy W.. Również wysokość naliczonej pozwanym stawki odszkodowania jako zgodna z prawem miejscowym, nie budziła wątpliwości Sądu, co potwierdziły załączone do akt uchwały Rady Miejskiej W. i zarządzenia Prezydenta W.. Nie budziło również wątpliwości, co wynikało z załączonego dokumentu w postaci kartoteki, iż powód domagał się należności za okres od 30 czerwca 2000 do 30 czerwca 2017. Żądanie to przy tym nie zasługiwało na uwzględnienie w całości; przy czym w świetle zasadnego zarzutu przedawnienia, nieistotną pozostawała okoliczność przyczyny, dla której kartoteka rozpoczyna się od kwoty 5.801,35 zł (należności głównej) i 3.583,67 zł (odsetek).

Jak już wskazano, na uwzględnienie zasługiwał podniesiony przez pozwanych zarzut częściowego przedawnienia roszczenia. W judykaturze konsekwentnie już przyjmuje się, że byłego lokatora i właściciela łączy szczególnego rodzaju stosunek zobowiązaniowy, którego treścią jest zapewnienie właścicielowi płatnego periodycznie, (co miesiąc – art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ) świadczenia za dalsze korzystanie z lokalu (por. uchwała Sądu Najwyższego z 07 grudnia 2007, sygn. akt III CZP 121/07, OSNC 2008/12/137, wyrok Sądu Najwyższego z 19 czerwca 2008, sygn. akt V CSK 31/08, OSNC-ZD 2009/10/12), określonego zbiorczo, jako świadczenie odszkodowawcze. Nadanie więc przewidzianym w art. 18 ust. 1 ustawy świadczeniom odszkodowawczym charakteru świadczeń okresowych („co miesiąc”), uzasadnia zastosowanie do ich dochodzenia, właściwego dla nich, trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 maja 2012, sygn. akt IV CSK 490/11, Legalis 532413.). Ten kierunek wykładni, przewidującej, że określone w art. 18 ust. 1 ustawy roszczenia odszkodowawcze przedawniają się w terminie trzyletnim, przewidzianym w art. 118 k.c. dla roszczeń o świadczenia okresowe, jest konsekwentnie kontynuowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. między innymi wyrok Sądu Najwyższego z 09 listopada 2012, IV CSK 303/12, Legalis numer 561260, wyrok Sądu Najwyższego z 07 marca 2014, IV CNP 33/13, LEX nr 1438649).

Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że powód może domagać się należności jedynie za okres 3 lat poprzedzających złożenie pozwu, to jest wymagalnych po (od) 21 sierpnia 2014.

Przy czym w stosunku do pozwanych M. K. (2) i M. K. (3) powód może domagać się należności za okres od marca 2016 do (końca) czerwca 2017. Pozew przeciwko M. K. (2) i M. K. (3) w zakresie roszczenia za okres wcześniejszy, to jest od 30 czerwca 2000 do 01 marca 2016, został odrzucony, albowiem postępowanie za ten okres toczy się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu sygn. akt XII C 403/18 (pozew z 21 kwietnia 2016).

Na uwzględnienie zasługiwało zatem żądanie powoda względem pozwanych E. K., M. M. i M. K. (1) obejmujące roszczenia wymagalne po 21 sierpnia 2014, a zatem należności od września 2014 do lutego 2016, czyli kwotę 11.241,30 (62.890,16 – 51.648,86 zł – zgodnie z kartoteką powoda k. 14-15). Należności te stanowiły iloczyn odszkodowania za każdy miesiąc w wysokości 639,90 zł i osiemnastu miesięcy obejmujących okres zajmowania przez tych pozwanych lokalu, pomniejszony o korekty w łącznej wysokości 276,90 zł (k. 14-15). W tym miejscu przypomnienia wymaga okoliczność, iż co do tych należności powód cofnął pozew, jednakże pełnomocnik pozwanych nie wyraził na to zgody, stąd należności w nieprzedawnionym zakresie i nie objętym osobowo zakresem sprawy XII C 403/18 podlegały ocenie Sądu orzekającego. Co do tych należności Sąd nie uwzględnił żądania skapitalizowanych odsetek, albowiem ich wyliczenie zawarte na k. 14-15 było zawyżone. Powód bowiem liczył należności za poszczególne okresy począwszy od września 2014 od kwoty 52.288,76 zł (i kolejnych jak w tym wyliczeniu), podczas gdy należne odsetki winny być policzone od kwoty zaległości pozwanych, to jest 639,90 zł od 10 września 2014 powiększanych o kolejne należności za poszczególne miesiące.

W dalszej kolejności na uwzględnienie zasługiwało żądanie powoda względem pozwanych E. K., M. M., M. K. (1) M. K. (2) i M. K. (3) obejmujące roszczenia wymagalne po 01 marca 2016, a zatem należności od 10 marca 2016 do końca czerwca 2017 w wysokości 11.405,11, w tym 10.884,67 odszkodowania oraz 520,44 zł skapitalizowanych odsetek z (zgodnie z wyliczeniem zawartym na k. 117 v). Należność ta oczywiście wynikała także z kartoteki znajdującej się na karcie 15, stanowiąc różnicę pomiędzy kwotą 73.774,83 zł a 62.890,16 zł; bądź też sumę należności odszkodowawczych za szesnaście miesięcy i miesięcznej kwoty 668,51 zł, pomniejszych kwotę korekty 14,87 zł i powiększonych o korektę 203,87 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. i II. sentencji wyroku.

Zasądzone w punkcie I. i II. sentencji wyroku odsetki oparte zostały o przepis art. 481 § 1 k.c., stanowiący, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku z tym uzasadnionym było obciążenie pozwanych dalszymi ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot należności głównych 11.241,30 zł (względem pozwanych E. K., M. M. i M. K. (1)) i 10.884,67 zł (względem pozwanych E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2) i M. K. (3)) liczonymi od 01 lipca 2017 oraz na podstawie art. 482 § 1 k.c. ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 520,44 zł (względem pozwanych E. K., M. M., M. K. (1), M. K. (2) i M. K. (3)) stanowiących skapitalizowane odsetki od 21 sierpnia 2018, to jest dnia wytoczenia powództwa. Dalej idące powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd zastosował zasadę wynikającą z art. 100 zdanie 1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Na koszty procesu poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w wysokości 6.227 zł i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł, to jest łącznie 11.627 zł. Na koszty poniesione przez pozwanych składały się natomiast koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł oraz żądane w sprzeciwie od nakazu zapłaty koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictw w kwocie 51 (k. 38 v) zł – łącznie 5.451 zł.

W niniejszej sprawie, powód wygrał sprawę w 18%, w związku z którym należna mu kwota wynosi 2.092 zł. Pozwani utrzymali się przy swoim stanowisku w 82%, w związku z czym należna im kwota wynosiła 4.469 zł.

Po stosunkowym rozdzieleniu kosztów, Sąd w punkcie IV wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanych 2.377 zł tytułem kosztów procesu (4.469 zł – 2.092 zł).

Przyjęte stawki kosztów zastępstwa procesowego wynikały z treści § 2 punktu 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu (Dz. U. z 2015, poz. 1800) oraz § 2 punktu 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 roku, poz. 265), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu.