Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2019 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa B. B.

przeciwko Szkole Podstawowej nr (...) im.(...) G. P. w G.

o odszkodowanie

I.  oddala powództwo ;

II.  zasada od powódki B. B. na rzecz pozwanej Szkoły Podstawowej nr (...) im. (...) G. P. kwotę 360 zł ( słownie: trzysta sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Powódka B. B. pozwem skierowanym przeciwko Szkole Podstawowej nr (...) im (...). G. P. domagała się zasądzenia na swoją rzecz dwóch odszkodowań w kwotach 13 852,80 zł i 11 358 zł z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. W uzasadnieniu pozwu wskazała , że była zatrudniona u pozwanej na podstawie dwóch umów o pracę na stanowiskach intendenta i referenta ds. administracji . Przez cały okres pracy wykonywała swoje obowiązki w sposób prawidłowy a mimo to otrzymała oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia . Zdaniem powódki pracodawca rozwiązując z nią umowę naruszył art. 30 § 4 kp , bowiem nie wskazał przyczyny z powodu której zdecydował się złożyć swoje oświadczenie woli, a ponadto powódka nie naruszyła jakichkolwiek obowiązków pracowniczych, a już na pewno w sposób ciężki.

Pozwana w odpowiedzi na pozew domagała się jego oddalenia w całości wskazując ,że powódka otrzymała oświadczenie o rozwiązaniu bez wypowiedzenia umowy o pracę wraz z pisemną informacją o przyczynie wypowiedzenia. Wobec tego, że powódka po wręczeniu jej pierwszego oświadczenia woli opuściła zakład pracy, kolejne dotyczące drugiej umowy o pracę zostało jej przesłane pocztą. Zdaniem pozwanej powódka niezasadnie podnosi zarzut braku wskazania przyczyny złożenia oświadczenia woli bowiem została poinformowana o przyczynach rozwiązania umowy o pracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. B. została zatrudniona na podstawie umowy o prace w Szkole Podstawowej nr (...) w G. na podstawie umowy o pracę zawartej w dniu 30 września 2005 r na stanowisku intendent do dnia 31 sierpnia 2006 r . Następnie zawarto z nią kolejną umowę o pracę do dnia 31 grudnia 2006 r a od dnia 1 stycznia 2007 r powódka została zatrudniona na czas nieokreślony. W dniu 28 lutego 2o17 r zawartą z nią umowę o prace na czas określony na stanowisku referent ds. administracji w wymiarze połowy etatu. Od dnia 1 grudnia 2017 r powódka miała pracować na stanowisku intendentka W dniu 1 września 2017 r zawarto z nią umowę o pracę na stanowisku referent ds. administracji w wymiarze ½ etatu.

(dowód: umowy o pracę k: 1, 27, 30, 121, 138 akta osobowe cz. b. porozumienie stron akta osobowe powódki cz. B k: 127)

Do obowiązków powódki na stanowisku referent ds. administracji należało:

a)  prowadzenie ewidencji środków trwałych oraz pozostałych środków trwałych,

b)  przeprowadzenie inwentaryzacji środków trwałych oraz pozostałych środków trwałych,

c)  dokonywanie zakupu sprzętu , towarów i usług niezbędnych do funkcjonowania placówki zgodnie z ustawą o zamówieniach publicznych,

d)  organizowanie, dokumentowanie wszelkich przeglądów budynku wynikających z prawa budowalnego oraz podejmowanie działań i realizacji zaleceń wynikających z w/ w przeglądów,

e)  prowadzenie spraw i dokumentacji dot. czasu pracy pracowników obsługi zgodnie z obowiązującym przepisami prawa ,

f)  sporządzenia umów wynajmu oraz wystawianie faktur za wynajem pomieszczeń szkoły,

g)  realizowanie innych czynności wynikających z potrzeb szkoły zleconych prze dyrekcję szkoły .

( dowód: zakres obowiązków akta osobowe cz .b, k: 122)

Powódka pracując na stanowisku intendenta była odpowiedzialna za kupowanie i dostarczanie materiałów żywnościowych i innych dla stołówki i szkoły, oraz do:

a)  sporządzania i prowadzenia prawidłowej dokumentacji własnej w porządku chronologicznym i systematycznym wg wzorów,

b)  ustalania jadłospisu w porozumieniu z kucharzem ,

c)  przyjmowania oraz dokładnego sprawdzania rachunków i faktur za zakupione towary ,

d)  sporządzenia zestawienia zbiorczego „ magazyn przyjmie” i na tej podstawie wraz z fakturami , rozliczania się z wydanych środków budżetowych i środków MOPR przyznanych na wyżywienie dzieci,

e)  prowadzanie dokumentacji magazynu w programie (...) Gospodarka Magazynowa i raz w miesiącu rozliczanie się z zestawienia rozchodu materiałów oraz przeprowadzoną w obecności kucharza inwentaryzacją magazynu i pozostałych materiałów żywnościowych,

f)  wprowadzania umów waloryzowanych w systemie (...) dotyczących dzieci żywionych z budżetu miasta , z środków przekazywanych przez MOPR i z wpłat rodziców na żywienie,

g)  wprowadzania umów waloryzowanych dotyczących pracowników szkoły,

h)  rozliczania z wyciągiem bankowym umów waloryzowanych ,

i)  realizowania innych czynności wynikających z potrzeb szkoły zleconych przez dyrekcję szkoły .

(dowód: zakres obowiązków intendenta akta osobowe cz B k: 123)

Po objęciu stanowiska wicedyrektora przez M. N.zaczęły do niej dochodzić informacje ,że w kuchni się dzieje źle. Panie w kuchni zgłaszały ,że brakuje im mięsa ,że muszą prosić o każdą szklankę oleju . Twierdziły ,że powódka robi porządki i ciągle coś wnosi i wynosi. Twierdziły ,że w gotowanych zupach brakuje mięsa mimo ,że było kupione. Wskazywały ,że było za mało towaru w kuchni przez co musiały zmniejszać porcje. Skarżyły się także na brak środków czystości za których dostarczanie była odpowiedzialna powódka. Zdarzało się też, że przyjeżdżało mniej towaru niż na fakturze.

( dowód: przesłuchanie M. N. k: 57-60 adnotacje 00:04:08 -00:57:11, przesłuchanie M. O. k: 60 061 adnotacje 00:46:45 01:15:57, przesłuchanie B. M. k: 61 , adnotacje 01:03:59 - 01:15:57 , przesłuchanie B. K.: 61 62 adnotacje 01:17:42-01:25:00, przesłuchanie pozwanej k: 47 adnotacje 00:07:17 k:64 -66 adnotacje 01:59:36-02:38:29 )

W dniu 12 lutego 2018 r sporządzono notatkę służbową w której wskazano , że nie został wydany cały towar- kluski leniwe, ponieważ kucharka otrzymała zamiast 60 kg - 45,90 kg. Fakt ten zgłoszono dyrekcji szkoły. Tego dnia intendent nie odebrał towaru od dostawcy. Dodatkowo znaleziono w kuchni torbę na kółkach wypełnioną 6 paczkami klusek leniwych , które były prywatną własnością powódki .

( dowód: notatka służbowa kL 137 akta osobowe powódki cz.B, przesłuchanie M. N. k: 57-60 adnotacje 00:04:08 -00:01:38, , przesłuchanie B. M. k: 61 , adnotacje 01:03:59 - 01:15:57, przesłuchanie B. K.: 61 62 adnotacje 01:17:42-01:25:00)

W dniu 20 lutego 2018 r sporządzono notatkę w której wskazano ,że podczas kontroli w kuchni zastano intendentkę z miską ściętego mięsa z zupy, które wrzucała do garnka. Powódka nie była ubrana w fartuch i wyglądała na zmieszaną. Przypomniano jej ,że ta czynność nie należy do jej obowiązków tylko do kucharki . PO wyjściu powódki kucharka poinformowała ,że pani intendentka weszła do kuchni żeby zabrać mięso dla psa . Kucharki potwierdziły ,że dostały polecenie od powódki aby mięsa nie wrzucać do zupy tylko zostawiać je dla niej.

( dowód: notatka służbowa k: 142, przesłuchanie M. N. k: 57-60 adnotacje 00:04:08 -00:57:11 , przesłuchanieM. O. k: 60 061 adnotacje 00:46:45 01:01:38, przesłuchanie B. K.: 61 62 adnotacje 01:17:42-01:25:00)

W dniu 21 marca 2018 r znaleziono na terenie kuchni duży słoik zupy ,który studził się przy oknie. Okazało się ,że jest to słoik powódki .Pouczono ją ,że nie może odkładać obiadów.

( dowód: notatka służbowa – akta osobowe cz .b k: 144)

W dniu 13 lutego 2018 r powódka została ukarana karą porządkową nagany za naruszenie ustalonej organizacji i porządku w procesie pracy przewinienia popełnionego polegającego na zatajeniu przed pracodawcą posiadania wypożyczonej z firmy zewnętrznej zamrażarki która umiejscowiona została w kantorku konserwatora , a w której znalazły się produkty do przygotowania posiłków na stołówce odłożone w plastikowych reklamówkach nie przystosowanych do przechowywania żywności oraz zaniedbywania przy odbiorze towaru w dniu 12 lutego 2018 r - z powodu braku kontroli nad przywiezionym towarem do kuchni przekazano 14.10 kg mniej klusek leniwych przeznaczonych na obiad. Powódka złożyła sprzeciw w którym ustosunkowała się do stawianych jej zarzutów Nie został on jednak uwzględniony przez pracodawcę . Powódka nie odwołała się do sądu.

( dowód: zawiadomienie o ukaraniu – akta osobowe cz. B k: 135, sprzeciw k: 134, stanowisko pozwanej k: 133 akta osobowe cz. B k: 133, przesłuchanie powódki k: 47 adnotacje 00:04:13-00:06:23 k: 62 -64 adnotacje 01:32:37-01:59:36, k: 47 adnotacje 00:04:13-00:06:23 k:)

W dniu 22 marca 2018 r dyrektor Szkoły I. O. wraz z wicedyrektorem i sekretarką udała się do gabinetu intendentki i w szafce znalazła produkty spożywcze , które powinny być na stanie magazynu kuchni. Sporządzono notatkę służbową i zgłoszono sprawę na policji. 23 marca 2018 r po raz kolejny dyrektor szkoły wraz z wicedyrektorem , sekretarką przy obecności intendentki weszli do jej gabinetu w którym znaleziono kolejne produkty spożywcze oraz środki czystości i chemiczne ( worki na śmieci). Sporządzono notatkę. Tego samego dania na terenie kuchni znaleziona została „ karta kontroli przyjęcia towaru” wypełniona wcześniej przez powódkę i podpisana in blanco a podpisaną przez dostawcę bez kontroli . B. B. godziła się na przywożenie towaru bez kontroli sprawdzenia czy zważenia towaru . Ponadto zamawiała środki chemiczne ( prywatnie), które były przywożone i zostawiane na terenie kuchni a następnie sprzedawane przez nią innym pracownikom.

( dowód: wysłuchanie pracownika k: 28, przesłuchanie powódki k: 47 adnotacje 00:04:13-00:06:23 k: 62 -64 adnotacje 01:32:37-01:59:36)

Powódka twierdziła ,że produkty spożywcze( makaron i sól) to były gratisy otrzymywane przez nią od trzech lat które sukcesywnie były wydawane do kuchni. Przyznała ,że była wcześniej pouczona przez dyrektora szkoły ale jej to umknęło. Worki na śmieci były przywiezione przez nią do pracy z domu. Przyznała także ,że towar nie był przez nią osobiście odbierany . Natomiast środki czystości zamawiała.

( dowód: notatka z wysłuchania pracownika k: 28v, przesłuchanie M. N. k: 57-60 adnotacje 00:04:08 -00:57:11, przesłuchanie powódki k: 47 adnotacje 00:04:13-00:06:23 k: 62 -64 adnotacje 01:32:37-01:59:36)

W dniu 23 marca 2018 r wręczono powódce oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia ze stanowiska intendent jako powód jego złożenia wskazano ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych . Oprócz tego dokumentu okazano notatkę służbową z wysłuchania powódki w której wskazano zastrzeżenia do jej pracy . Dodatkowo przeprowadzono także rozmowę z B. B. na temat zastrzeżeń do jej pracy. Ponieważ powódka opuściła miejsce pracy drugie oświadczenie woli dotyczące rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu utraty zaufania powódka odebrała później w szkole. Nienależnie od tego odebrała je także z poczty.

( dowód: oświadczenia z dnia 23 marca 2018 r akta osobowe cz B k: 155-156, przesłuchanieM. N. k: 57-60 adnotacje 00:04:08 -00:57:11, przesłuchanie powódki k: 47 adnotacje 00:04:13-00:06:23 , k: 62 -64 adnotacje 01:32:37-01:59:36, k: 47, przesłuchanie pozwanej k: 47 adnotacje 00:07:17 k:64 -66 adnotacje 01:59:36-02:38:29)

Wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 4540 zł

( dowód: zaświadczenie o zarobkach k: 29)

Sąd Rejonowy zważył ,co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów prywatnych których prawdziwości strony nie kwestionowały oraz na podstawie zeznań przesłuchanych świadków M. N., M. O., B. M., B. K. , oraz stron B. B. i I. O. .

Ustalenie co do przebiegu zatrudnienia poczyniono na podstawie jej akt osobowych.

Dokumenty prywatne oceniono na podstawie art. 245 kpc zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego ,że osoba która go sporządziła ,złożyła oświadczenie złożone w dokjmence.

W ocenie Sądu należało uznać zeznania świadka M. N.bowiem korespondowały one z zeznaniami pozostałych świadków którzy zostali przesłuchani w niniejszej sprawie . Świadek potwierdziła ,że dochodziły do dyrekcji szkoły informacje na temat nieprawidłowości jakich miała się dopuszczać powódka . W związku z czym wzmocniła nadzór nad kuchnią . Udało jej się ustalić ,że powódka osobiście nie odbiera od dostawców towaru, tylko zostawia podpisany dokument in blanco. Wskazała ,że powódka zabiera mięso z zupy dla psa oraz ,że miała miejsce taka sytuacja że w kuchni znajdowały się słoiki z zupą którą sobie odlała. Dodatkowo świadek potwierdziła ,że zdarzyło się również ,że przyjęto za mało leniwych klusek a później znaleziono w torbie powódki takie same kluski które według B. B. należały do niej . Świadek także potwierdziła w jaki sposób wyglądało wręczenie powódce oświadczenia o rozwiązaniu z nią umowy o pracę a w szczególności ,że okazano jej notatkę służbową a także przeprowadzono rozmowę w której starano się wyjaśnić motywy działania pracodawcy.

W ocenie Sądu także brak jest podstaw do zakwestionowania zeznań M. O., która potwierdziła ,że zgłaszała dyrekcji nieprawidłowości do jakich dochodzi w kuchni . Potwierdzała ,że towaru było zbyt mało oraz ,że powódka zabierała mięso z zupy . Ponadto świadek także potwierdziła ,że powódka odlewała sobie zupę zanim został wydany obiad dzieciom.

W ocenie Sądu za prawdziwe należało również uznać zeznania B. M. i B. K. bowiem były one zgodne z zeznaniami przesłuchanych w charakterze świadków M. N. oraz M. O. a także przesłuchanej w charakterze strony I. O. . Świadkowie spójnie zeznali ,że były problemu z ilością towaru w kuchni , że mięso było przeznaczane dla psa oraz, że powódka nie odbierała osobiście towaru dostarczonego przez dostawcę .

W ocenie Sądu brak jest także podstaw do zakwestionowanie zeznań I. O. bowiem korespondują one z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, w szczególności w postaci przesłuchanych świadków oraz sporządzonych dokumentach znajdujących się w aktach osobowych powódki .

Do zeznań powódki należało podejść, w ocenie Sądu, z dużą ostrożnością bowiem były one sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków . B. B. twierdziła ,że przyczyną tego stanu rzeczy było to ,że to ona zauważyła nieprawidłowości w kuchni i je zgłosiła a cała ta sprawa stanowi, jak można odnieść wrażenie z jej zeznań, niejako odwet pracownic kuchni. Niemniej przyznała ,że podpisywała dokumenty przyjęcia towaru in blanco . Twierdziła jednocześnie ,że nie może to stanowić poważnego uchybienia ponieważ dostawca zawsze w przypadku późniejszego wykrycia jakichś braków na jej prośbę z pewnością dostarczyłby brakujący towar. Potwierdziła natomiast ,że rozmowa o treści zawartej w notatce przez nią podpisanej faktycznie się odbyła.

W ocenie Sądu powództwo B. B. nie zasługuje na uwzględnienie . Powódka w pozwie zarzuciła że oświadczenie pracodawcy zostało złożone z naruszeniem art. 30 § 4 kp a ponadto ,że było ono nieuzasadnione z uwagi na to ,że nie naruszyła obowiązków pracowniczych a w szczególności w sposób ciężki .

Zgodnie z art. 52 § 1k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,

2)popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,

3)zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.

Wedle § 2 w/w art. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Zgodnie z Art. 30. § 4. Kp w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

W tym miejscu zauważyć należy ,że przyczyna wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę( lub rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia) ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy, a drugie - jej zasadności. Według art. 56 § 1 k.p. są to niezależne od siebie przesłanki oceny określonych w tym przepisie roszczeń pracownika (o przywrócenie do pracy albo o odszkodowanie). Oświadczenie woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej odpowiedniego skonkretyzowania uważa się za dokonane z naruszeniem prawa, ściślej - art. 30 § 4 k.p., natomiast oświadczenie , które nastąpiło z dostatecznie zrozumiałym dla adresata i weryfikowalnym podaniem przyczyny, lecz ta została następnie uznana za niezasadną, kwalifikowane jest jako wypowiedzenie niezgodne z prawem w rozumieniu art. 56 § 1 k.p. W judykaturze przyjmuje się, że sprostanie przez pracodawcę wymaganiom określonym w art. 30 § 4 k.p. polega na wskazaniu przyczyny wypowiedzenia w sposób jasny, zrozumiały i dostatecznie konkretny. Przepis ten dopuszcza różne sposoby określenia tej przyczyny, jednakże z oświadczenia pracodawcy powinno wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą przyczyny rozstania się z pracownikiem, gdyż to on ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca dokonuje wypowiedzenia. Naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia lub gdy jest ona niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika i nieweryfikowalna. Przyjmuje się również, że nieprecyzyjne wskazanie przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia nie narusza art. 30 § 4 k.p., jeżeli w okolicznościach danej sprawy, z uwzględnieniem informacji podanych pracownikowi przez pracodawcę w inny sposób, stanowi to dostateczne sprecyzowanie tej przyczyny. Przyczyna wypowiedzenia powinna być tak sformułowana, aby pracownik wiedział i rozumiał, z jakiego powodu pracodawca dokonuje wypowiedzenia (oraz wyboru właśnie jego do zwolnienia) i mógł zadecydować o ewentualnym wniesieniu lub zaniechaniu wniesienia odwołania do sądu.

Wynikający z art. 30 § 4 k.p. wymóg wskazania przyczyny rozwiązania i wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest związany z możliwością oceny jego zasadności w rozumieniu art. 56 § 1 k.p. Wskazanie tej przyczyny lub przyczyn przesądza o tym, że spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za zasadnością wypowiedzenia umowy (por. wyrok SN z 1 października 1998 r., I PKN 315/97, OSNP 1998 Nr 14, poz. 427). Pracownik, wobec którego pracodawca nie ujawnił konkretnych przyczyn złożenia mu oświadczenia o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę nie jest w stanie ocenić czy jest ona zasadna , co wymusza na nim wszczęcie sądowej procedury odwoławczej w celu poznania konkretnej i rzeczywistej przyczyny potencjalnie uzasadniającej dokonanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony. W takiej zaś sytuacji również postępowanie sądowe toczy się wokół przyczyny wskazanej konkretnie dopiero w postępowaniu sądowym i nieujawnionej wcześniej pracownikowi, co jest niezgodne z regułami rozpoznawania takich spraw.

Spoczywający na pracodawcy z mocy art. 30 § 4 k.p. obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę ma nie tylko charakter formalny, ale jest związany z oceną zasadności dokonanego wobec pracownika wypowiedzenia. Z tego powodu przyczyna wypowiedzenia powinna być skonkretyzowana, co nie oznacza jedynie obowiązku wyczerpującego powołania wszystkich okoliczności, które stały się podstawą podjęcia przez pracodawcę decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy. Konkretność przyczyny wypowiedzenia polega nie tyle na jej opisaniu w sposób szczegółowy, co na precyzyjnym wskazaniu tych okoliczności, które są przyczyną wypowiedzenia, ponieważ w przypadku ewentualnej kontroli sądowej ta właśnie skonkretyzowana przyczyna będzie podstawą oceny, czy wypowiedzenie było uzasadnione. Skonkretyzowana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę powinna być znana pracownikowi najpóźniej z chwilą otrzymania pisma wypowiadającego umowę.

W niniejszej sprawie niewątpliwie same oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o prace nie zawierają przyczyny jego złożenia. Niemniej w świetle ustalonego stanu faktycznego należy stwierdzić, że powódka miała świadomość co konkretnie zarzuca jej pracodawca . Przesłuchana w charakterze świadka wicedyrektor szkoły oraz dyrektor potwierdziły ,że odbyły z powódką rozmowę w takcie której poinformowały ją o stawianych zarzutach . Także sama powódka zaprzeczając co prawda temu , jednocześnie przyznała ,że treść notatki została jej przedłożona. Tym samym w ocenie Sądu należało uznać ,że B. B. miała świadomość tego za co zostaje zwolniona. Trzeba też w niniejszej sprawie przytoczyć liczne notatki które znajdowały się w aktach osobowych powódki z którymi także była zapoznawana powódka a które dotyczyły nieprawidłowości stwierdzonych podczas przeprowadzanych kontroli .

W tym miejscu należy wskazać , że niniejszy skład sądu w całości podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyrokach z dnia 17 lutego 2005 r. wydanych w sprawie II PK 236/04 oraz z dnia z dnia 26 maja 2000 r. wydanego w sprawie I PKN 670/99 w których stwierdził ,że z art. 30 § 4 w związku z art. 42 § 1 k.p. wynika obowiązek pracodawcy wskazania pracownikowi w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nieokreślony przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie zmieniające. Naruszeniem przez pracodawcę tego obowiązku jest brak wskazania przyczyny, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, niewystarczająco jasny i konkretny, a także podanie innej przyczyny niż ta, która pracodawcę motywowała, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej". Możliwe jest przyjęcie spełnienia obowiązku podania przez pracodawcę przyczyny wywiedzenia, gdy pracownik jest zorientowany co do niej już przy odebraniu oświadczenia woli pracodawcy, zapoznawszy się z przyczyną wypowiedzenia w inny sposób, np. na podstawie zarzutów skonkretyzowanych w pismach doręczonych mu wcześniej lub równocześnie z pismem zawierającym wypowiedzenie umowy, ze znanych mu wyników kontroli lub innych okoliczności uściślających przyczynę wypowiedzenia lub choćby tylko w wyniku dostępu do informacji o funkcjonowaniu zakładu. Warunku podania pracownikowi w piśmie o wypowiedzeniu umowy o pracę jego przyczyny (art. 30 § 4 k.p.) nie może zastąpić tylko subiektywna ocena pracodawcy, iż przyczyna ta – mimo że nie została wskazana – była znana pracownikowi. Brak konkretyzacji przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę (art. 30 § 4 KP) nie stanowi podstawy roszczenia o przywrócenie do pracy albo o odszkodowanie (art. 56 § 1 KP), jeżeli pracodawca w inny sposób zapoznał pracownika z tą przyczyną.

W ocenie Sądu w świetle powyższego należało stwierdzić ,że brak jest podstaw do uznania ,że pracodawca składając oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę dokonał tego z naruszeniem art. 30 § 4 kp.

Przechodząc do dalszych rozważań wskazać należy ,że z art. 52 kp wynika, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez niego podstawowych obowiązków pracowniczych. Wskazany przepis umożliwia zatem pracodawcy rozwiązanie w sposób jednostronny każdego rodzaju umowy o pracę bez wypowiedzenia przy zachowaniu jednakże wymogów zawartych w treści § 2 i 3 w/w przepisu oraz w art. 30 k.p. tj. formy pisemnej, wskazania w tym piśmie przyczyny rozwiązania oraz pouczenia pracownika o prawie odwołania do sądu pracy.

Warunkiem dopuszczalności zastosowania przedmiotowego trybu rozwiązania umowy o pracę jest jednoczesne zaistnienie dwóch elementów w postaci bezprawności zachowania pracownika polegającej na uchybieniu podstawowemu obowiązkowi oraz stopnia zawinienia tego uchybienia, a więc naruszenia go w sposób ciężki (co najmniej wskutek rażącego niedbalstwa). Poza powyższymi warunkami ustawodawca nie wprowadza natomiast żadnych dodatkowych przesłanek merytorycznych dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Prawdopodobnie dlatego, że słusznie uznał, iż każde bezprawne zachowanie pracownika (uchybienie podstawowym obowiązkom pracowniczym) zawinione przez niego subiektywnie stanowi zagrożenie dla interesów pracodawcy (patrz orzeczenie SN z dnia 05.04.2005r., sygn. akt I PK 208/04). O zakwalifikowaniu działania lub zaniechania pracownika jako odpowiadającego art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie decyduje również wysokość szkody majątkowej, jednakże w pewnych sytuacjach nie jest ona bez znaczenia.

Wprawdzie ustawodawca nie sprecyzował pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych należy jednakże przyjąć, iż przy ustaleniu ciężkości ich naruszenia winien być brany pod uwagę stopień winy pracownika, intensywność i jej nasilenie, intencje pracownika oraz pobudki jego działania. W orzeczeniu z dnia 21.07.1999r. (sygn. akt I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746) Sąd Najwyższy przyjął, iż ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 KP, ma miejsce wówczas, gdy w związku z określonym zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) naruszającym podstawowe obowiązki pracownicze można pracownikowi zarzucić winę umyślną lub rażące niedbalstwo. W uzasadnieniu orzeczenia z dnia 20.05.1998r. (I PKN 135/98, OSNAPiUS 1999/11/361) Sąd Najwyższy przyjął natomiast, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi.

Zakwalifikowanie obowiązku, który pracownik naruszył jako podstawowego, wystarcza do uaktualnienia uprawnienia pracodawcy do niezwłocznego rozwiązania stosunku pracy. Ustawodawca nie wartościuje bowiem obowiązków podstawowych. Każdy z nich ma na gruncie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. jednakowe znaczenie. Normatywnie do obowiązków podstawowych pracownika zaliczony został expressis verbis jedynie obowiązek przestrzegania przepisów i zasad bhp (art. 211 k.p.). Jednakże do powszechnych (występujących w każdym stosunku pracy) obowiązków o charakterze podstawowym zalicza się zgodnie, zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie, obowiązki wymienione sposób przykładowy w art. 100 § 2 k.p., wynikające z układów zbiorowych pracy, określone zgodnie z art. 104 k.p., art. 104 (1) § 1 k.p. w regulaminie pracy, a także określone w postanowieniach umowy o pracę i jej załącznikach.

Dla dokonania oceny zasadności rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. istotne jest ustalenie zakresu podstawowych obowiązków pracownika, wykazanie na czym polegało ich niedopełnienie i czy było ono zawinione przez pracownika oraz w jakim stopniu (patrz wyr. SN z 28.10.1998 r., I PKN 400/98, OSNAPiUS 1999/23/752) oraz czy oświadczenie pracodawcy zostało złożone w terminie o którym stanowi § 2 wyżej przywołanego przepisu.

Jak wynika z wyżej przywołanych poglądów doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego pracodawca może rozwiązać stosunek pracy z pracownikiem w trybie natychmiastowym tylko w sytuacji gdy naruszył on swoje podstawowe obowiązki i to z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa . Ten sposób zakończenia łączącej pracownika i pracodawcy umowy może być stosowany jedynie w sytuacji bardzo poważnych naruszeń obowiązków pracowniczych i dlatego winien być stosowany z dużą ostrożnością .

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy pozwala na ustalenie ,że powódka naruszyła swoje obowiązki i to w sposób ciężki uprawniający pracodawcę do zastosowania tego wyjątkowego trybu rozwiązania umowy o pracę. W szczególności materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy potwierdził ,że powódka w sposób niewłaściwy wywiązywała się ze swoich obowiązków. Wskazać należy w szczególności na postawę B. B. , która nie widziała nic niestosowanego w tym ,że podpisywała karty przyjęcia towaru in blanco . Nie było dla niej zrozumiałe to ,że podpisanie tego dokumentu bez faktycznego sprawdzenia co konkretnie dostarczano uniemożliwia późniejszą reklamację, bowiem nie ma żadnego dowodu potwierdzającego stwierdzone braki . Powódka tłumaczyła, że w takim przypadku mogła by poinformować o tym dostawcę i wówczas on z pewnością uzupełnił by asortyment. Niemniej, w ocenie Sądu, były to tylko jej gołosłowne twierdzenia , użyte na potrzeby niniejszego procesu. Ta zaś okoliczność została przyznana przez powódkę Przetrzymywanie produktów spożywczych w sytuacji gdy już wcześniej zwracano jej uwagę na właściwe miejsce ich przechowywania także może budzić uzasadnioną wątpliwość u pracodawcy co do rzetelności działań pracownika zwłaszcza ,że tłumaczyła się tym iż były to gratisy. W ocenie Sądu nawet gdyby tak było to nie oznacza ,że te produkty winny być w inny sposób traktowane jeżeli chodzi o miejsce ich składowania niż pozostałe . Co więcej powódka także trudniła się handlem polegającym na tym ,że zamawiała produkty chemiczne które następnie odsprzedawała pracownikom. Zachowanie powódki, w ocenie Sądu, było lekceważące ponieważ na ten temat była już przeprowadzona z nią rozmowa w dni 13 lutego 2018 r kiedy to zobowiązała się ,że nie będzie prowadziła sprzedaży produktów innym nauczycielom . Co więcej już wcześniej miała miejsce sytuacja , że na skutek nie przyjęcia przez nią towaru było za mało klusek śląskich , za co zresztą została ukarana karą porządkową. Mimo to powódka nie zmieniła swojego zachowania.

Te wszystkie stwierdzone działania powódki przed wręczeniem oświadczenia o rozwiązaniu umowy o prace ,a także to co udało się ustalić wcześniej doprowadziło, w ocenie Sądu zasadnie pracodawcę do wniosku, że utracił całkowicie zaufanie do B. B. i z tego względu należało uznać ,że miał podstawy do rozwiązania z nią obu umów o pracę w trybie art. 52 § 1 kp .

Biorąc powyższe pod uwagę na podstawie art. 56 kp a contrario orzeczono jak na wstępie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc w zw z § 9.1.pkt.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tj Dz.U. z 2018 r poz. 265)