Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

22 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla W. M.w W., Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Łukasz Baranowski

Protokolant: Bartosz Kłys

po rozpoznaniu 22 stycznia 2019 roku w W., na rozprawie

sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko Naczelnej Izbie (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od (...) W. na rzecz Naczelnej Izby (...) z siedzibą w W. kwotę 1.817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 4483/18 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 maja 2017 r. powód (...) W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej Naczelnej Izby (...) z siedzibą w W. kwoty 6.246,10 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Argumentując swoje stanowisko powód wskazał, iż pismem z 13 listopada 2013 r. wypowiedział pozwanej dotychczasową wysokość opłaty rocznej z tytułu udziału związanego z odrębną własnością lokalu nr (...) położonego w W. przy ul. (...) i zaproponował opłatę roczną w wysokości 11.488,07 zł, począwszy od dnia 1 tycznia 2014 r., z tym że zgodnie z art. 77 ust. 2a ustawy o gospodarce nieruchomościami ustalona opłata roczna powinna być wnoszona przez pozwaną w wysokości 10.483,94 zł w 2014 r., 10.986 zł w 2015 r. i 11.488,07 zł w 2016 r. i następnych latach do czasu kolejnej aktualizacji. Użytkownik wieczysty nie zakwestionował wypowiedzenia i opłata w zaktualizowanej wysokości stała się obowiązująca. Niniejszym pozwem powód dochodzi od pozwanego zapłaty części opłaty rocznej za 2016 r., tj. kwoty 6.246,10 zł.

(pozew – k. 2-5)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z 31 maja 2017 r. orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 25)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwana zarzuciła bezskuteczność wypowiedzenia opłaty za użytkowanie wieczyste z 13 listopada 2013 r., dochodzonej przedmiotowym pozwem, gdyż oświadczenie to nie zostało nigdy stronie pozwanej doręczone. Zostało ono wysłane na nieprawidłowy – poprzedni adres siedziby pozwanej, tj. aleje (...), podczas gdy już od 2010 r. siedziba ta mieściła się przy ul. (...) lok. 10, a aktualny adres był powszechnie wskazywany przez pozwaną, także w kontaktach z (...) W. przy uiszczaniu opłat za użytkowanie wieczyste, czy podatków od nieruchomości. Pozwana wskazała także, iż adres ten był i nadal jest dostępny na stronie internetowej Naczelnej Izby. Podała, iż wobec bezskuteczności wypowiedzenia wysokości opłaty, tytułem opłaty za 2016 r. uiściła na rzecz powoda kwotę obowiązującej opłaty, tj. 5.241.97 zł. Niezależnie od powyższego, zdaniem pozwanej, kwestia bezskuteczności wypowiedzenia została już prawomocnie osądzona w sprawie o sygn. akt XVI C 861/15, wobec czego Sąd rozpoznający niniejszą sprawę jest związany wyrokiem i ustaleniami zapadłymi w tej sprawie.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 47-50)

W piśmie przygotowawczym datowanym na 8 listopada 2018 r. (data stempla pocztowego), stanowiącym replikę na sprzeciw od nakazu zapłaty, powód podtrzymał żądanie pozwu w całości oraz wskazał na treść art. 78 ust. 1 zd. ostatnie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym do doręczenia wypowiedzenia stosuje się przepisy k.p.a. oraz na treść art. 41 w zw. z art. 44 k.p.a. Powód zarzucił, że pozwana nie poinformowała go, wbrew obowiązującym przepisom, o zmianie swojego adresu. Wobec powyższego wypowiedzenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego zostało skierowane na ostatni znany powodowi adres pozwanej, który to adres był również wskazany w umowie ustanowienia odrębnej własności lokalu niemieszkalnego i jego sprzedaży.

(replika na sprzeciw od nakazu zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania – k. 64-66; uzupełnienie braków formalnych repliki wraz z potwierdzeniem nadania – k. 74-77)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Aktem notarialnym z 7 lipca 2010 r. wydanym za Repertorium A nr 1201/2010 Naczelna Izba (...) z siedzibą w W. nabyła odrębną własność lokalu niemieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W. wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu, na którym budynek jest posadowiony, a stanowiącego własność (...) W.. W akcie tym wskazano, że siedziba Naczelnej Izby (...) mieści się przy al. (...) w W.. Przy akcie okazano uchwałę Naczelnej Izby (...)/ (...) z 17 marca 2010 r. w sprawie zakupu nieruchomości przeznaczonej na siedzibę Naczelnej Izby (...), a także uchwałę nr 159/ (...) z 18 marca 2010 r. w sprawie zmiany w/w uchwały z 17 marca 2010 r.

( dowód: kopia aktu notarialnego – k. 9-19)

W 2010 roku Naczelna Izba (...) w W. zmieniła swoją siedzibę, przenosząc się z al. (...) na ul. (...) lok. 10. Pozwana jeszcze przez jakiś czas odbierała korespondencję adresowaną na dotychczasowy adres, ale w 2013 r. nie miało to już miejsca. O fakcie zmiany siedziby poinformowano urząd skarbowy, a nowy adres już w 2010 r. ujawniono w bazie REGON. W latach 2011-2013, składając deklaracje na podatek dochodowy od nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) lok. 10, Naczelna Izba (...) w W. jako adres siedziby wskazywała: u. Pory 78 lok. 10. Informacja ta została także uwidoczniona w banku prowadzącym rachunek dla Naczelnej Izby i była widoczna w opisie właściciela rachunku, z którego dokonywane były przelewy, w tym z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste za lata 2011-2014.

( dowód: deklaracje na podatek od nieruchomości – k. 42-54 akt XVI C 861/15; zaświadczenie z bazy REGON – k. 56 akt XVI C 861/15; potwierdzenia przelewów – k. 66-69 akt XVI C 861/1)

Pismem datowanym na 13 listopada 2013 r., kierowanym do Naczelnej Izby (...) w W., adresowanym na al. (...) w W., (...) W. dokonało wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu udziału w użytkowaniu wieczystym gruntu położonego w W. przy ul. (...) związanej z lokalem użytkowym nr (...), wobec zmiany wartości nieruchomości gruntowej stanowiącej podstawę do ustalenia opłaty rocznej – ze skutkiem na 31 grudnia 2013 r. Od 1 stycznia 2014 r. ustalono nową opłatę roczną, stanowiącą 3% wartości gruntu w wysokości 11.488,07 zł, przy czym opłatę ustaloną w wypowiedzeniu użytkownik wieczysty wnosi: w 2014 r. w kwocie 10.483,94 zł, w 2015 r. w kwocie 10.986,00 zł i od 2016 r. do czasu kolejnej aktualizacji w kwocie 11.488,07 zł. Przedmiotowa korespondencja była dwukrotnie awizowana, po czym została zwrócona do nadawcy.

( dowód: kserokopia wypowiedzenia wraz z kserokopią koperty – k. 20-22v.)

Dotychczasowa opłata z tytułu użytkowania wieczystego, tj. przed wypowiedzeniem, wynosiła 5.241,97 zł i w takiej wysokości użytkownik wieczysty uiścił ww. opłatę za 2016 r.

(okoliczność przyznana)

Pismem z 18 maja 2016 r. (data prezentaty) powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6.246,10 zł tytułem należności głównej oraz kwoty 51,57 zł tytułem odsetek od zaległości głównej – w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone Naczelnej Izbie (...) w W. na aktualny adres w dniu 23 maja 2016 r.

( dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 8-8v.)

Na dzień 22 maja 2017 r. siedziba Naczelnej Izby (...) w W. znajdowała się w W. przy ul. (...) lok. 10, co zostało odnotowane w rejestrze REGON.

( dowód: kserokopia danych z wpisu w rejestrze REGON – k. 23)

Wymieniana pomiędzy stronami procesu korespondencja w latach 2015-2016 kierowana była pod aktualny adres pozwanej – tj. W., ul. (...) lok. 10.

( dowód: nota księgowa obciążeniowa – k. 32; pismo powoda z dn. 02.02.2016 r. – k. 33; informacja o należności z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste – k. 34; pisma pozwanego – k. 51-54)

Powyższe ustalenia miały podstawę w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach sprawy dołączonej o sygn. XVI C 861/15. W ocenie Sądu nie było podstaw, by poddawać w wątpliwość prawdziwość tych dokumentów oraz kwestionować treść wynikających z nich oświadczeń. Co prawda większość dokumentów została załączona do akt w postaci kserokopii niepoświadczonej za zgodność z oryginałem, jednak żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń co do formy dokumentów, ani treści, która się w nich znajduje. Sąd nie miał także wątpliwości co do wiarygodności tych dokumentów, albowiem razem tworzyły one spójną i logiczną całość. Dodatkowo część twierdzeń pozwanej, takich jak to na przykład, że pozwana przeniosła się do nabytego lokalu w 2010 r. (k. 48), nie została w ogóle przez powódkę zaprzeczona.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Prawomocny wyrok korzysta bowiem z powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.)
i wiąże strony oraz inne sądy (art. 365 § 1 k.p.c.). Istota uregulowanej w art. 365 § 1 k.p.c. mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia polega na tym, że wymienione w nim podmioty powinny mieć na względzie fakt wydania prawomocnego orzeczenia i jego treść.

Za dominujące w nauce polskiego prawa uznać należy stanowisko, że związanie stron, o którym mowa w wymienionym powyżej przepisie polega na związaniu tych osób (organów) dyspozycją zawartej w sentencji wyroku skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych, zawartych w przepisach prawnych. Inne sądy, organy prawne oraz organy administracji publicznej, rozstrzygające w sprawach innych niż karne, są związane prejudycjalnie, czyli nie mogą dokonać odmiennej oceny prawnej roszczenia, niż zawarta w prejudykacie, ale także nie mogą dokonać odmiennych ustaleń faktycznych (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 maja 2018 r., V AGa 149/18, L.; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 31 sierpnia 2018 r., I ACa 249/18, L.; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 lipca 2018 r., I AGa 127/18).

Zasadą jest również, że orzeczenie prawomocne nie wywołuje skutków erga omnes, jednakże art. 365 § 1 k.c. in fine wyraźnie stanowi, że wyjątkowo, na mocy szczególnych przepisów, jest ono skuteczne wobec innych osób niż strony procesu oraz organy państwowe i organy administracji publicznej. W tym wypadku w nauce mówi się o rozszerzonej prawomocności (materialnej) orzeczeń.

Prawomocny wyrok pociąga za sobą tzw. prekluzję faktów (prekluzję twierdzeń o okolicznościach faktycznych; zob. M. Sawczuk (w:) W. Siedlecki (red.), System prawa procesowego cywilnego, t. 3. Zaskarżanie orzeczeń sądowych, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1986, s. 76 i n.; W. Broniewicz, Prawomocność orzeczeń w postępowaniu (...), s. 80; B. Dobrzański, Glosa do uchwały SN z dnia 27 XI 1962 r., III CO 12/62, OSPiKA 1964, z. 2, poz. 27, s. 73). Prekluzja ta dotyka zarówno powoda, jak i pozwanego. Wyklucza ona dopuszczalność dalszego dążenia do odmiennego rozstrzygnięcia sprawy na podstawie faktów, które istniały w czasie, gdy toczyło się uprzednie postępowanie, i mieściły się w granicach podstawy prawomocnie osądzonego żądania. Jej oddziaływanie jest zatem ściśle związane z problematyką przedmiotowych i czasowych granic prawomocności. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 listopada 1954 r., I CO 41/54 (OSN 1956, nr 1, poz. 3), „[...] wyrok prawomocny ma ten skutek, że prekluduje cały materiał, który przy rozpoznaniu sprawy wchodzi w zakres podstawy faktycznej żądania pozwu, mimo że w toku postępowania przez strony przedstawiony nie został". W uchwale SN z dnia 5 czerwca 1954 r., II CO 26/54 (OSN 1955, nr 2, poz. 30), sprecyzowano natomiast, że „Jeżeli zatem powód nie zgłosił twierdzeń co do okoliczności faktycznej istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy, która już wówczas istniała i dlatego powództwo zostało oddalone, nie może już wystąpić z ponownym powództwem przeciwko temu samemu pozwanemu o ten sam przedmiot, chociażby wykazał, że nie przytoczył w pozwie pominiętej okoliczności bez własnej winy. Wówczas powództwo jest bowiem oparte na tym samym stanie faktycznym (por. uchwała SN z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 16/12, OSNC 2012, nr 11, poz. 129; uchwała SN z dnia 2 lutego 2011 r., III CZP 128/10, OSNC 2011, nr 10, poz. 108; uchwała SN z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 97/02, OSNC 2003, nr 12, poz. 160).

Moc wiążąca wyroku i postanowienia orzekającego co do istoty sprawy, dotyczy w zasadzie związania treścią jego sentencji, a nie uzasadnienia. Jednakże szczególnie przy orzeczeniach oddalających powództwo, gdy z sentencji nie wynika zakres przedmiotowy rozstrzygnięcia, doniosłe i wiążące mogą być również motywy rozstrzygnięcia zawarte w uzasadnieniu orzeczenia, szczególnie ustalenia prejudycjalne sądu, prowadzące do oddalenia powództwa lub wniosku (por. orzeczenie SN z dnia 13 października 2005 r., I CK 217/05, niepubl.; z dnia 15 lutego 2007 r., II CSK 452/06, OSNC-ZD 2008/A/20; z dnia 8 mara 2010 r., II PK 258/09; z dnia 29 września 2011 r. IV CSK 652/10, niepubl.). Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r. (III CZP 97/02 – OSNC 2003/12/160), sąd nie jest związany ustaleniami wynikającymi z uzasadnienia orzeczenia w takim zakresie, w jakim nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia zawartego w wyroku. Jest natomiast związany wskazanymi w uzasadnieniu ustaleniami mającymi wpływ na końcowe rozstrzygnięcie, w szczególności ustaleniami prejudycjalnymi, których skutkiem było wydanie określonego wyroku lub postanowienia orzekającego co do istoty sprawy.

Zatem prawomocność materialna orzeczenia wyraża się w nakazie przyjmowania przez sądy rozstrzygające inne sprawy, że w danej sytuacji stan prawny przedstawia się tak, jak to wynika z wcześniejszego orzeczenia sądu, przy czym również dla określenia granic prawomocności materialnej orzeczenia mogą mieć znaczenie wskazane wyżej okoliczności objęte jego uzasadnieniem. Konkludując, w świetle art. 365 § 1 k.p.c. sąd nie jest związany ustaleniami wynikającymi z uzasadnienia orzeczenia w takim zakresie, w jakim nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jest natomiast związany wskazanymi w uzasadnieniu ustaleniami mającymi wpływ na końcowe rozstrzygnięcie, a w szczególności ustaleniami prejudycjalnymi, których skutkiem było wydanie określonego orzeczenia co do istoty sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2012 r., V CSK 485/11). Jest tak dlatego, że unormowanie zawarte w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Istnienie prawomocnego wyroku co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu przekreśla możliwość ponownego oceniania zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeśli występują te same okoliczności. W konsekwencji, w sytuacji, kiedy sąd rozstrzygał już w prawomocnie osądzonej sprawie o zasadzie odpowiedzialności pozwanych, w następnym procesie o pozostałe świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych między tymi samymi stronami.

W swoim postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2012 r. II UK 327/11, SN stwierdził, że moc wiążąca prawomocnego orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.) zapadłego między tymi samymi stronami w innej sprawie o innym przedmiocie polega na zakazie dokonywania ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z ustaleniami i ocenami dokonanymi w sprawie już osądzonej. Jest to skutek pozytywny (materialny) powagi rzeczy osądzonej przejawiający się w tym, że sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż kwestia będąca przedmiotem sporu między (...) W., a Naczelną Izbą (...) w W. – czyli kwestia skuteczności wypowiedzenia opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu położonego w W. przy ul. (...) została już prawomocnie osądzona wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W. z 8 października 2015 r., sygn. akt XVI C 861/15, od którego apelacja wywiedziona przez powoda została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 20 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. V Ca 16/16. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku z 8 października 2015 r. ustalił i przyjął, iż (...) W. wobec zaniedbania obowiązku zweryfikowania siedziby pozwanej, przesłało oświadczenie woli o wypowiedzeniu opłaty za użytkowanie wieczyste na nieprawidłowy adres pozwanej, wobec czego adresatka nie miała możliwości zapoznania się z tym oświadczeniem i ewentualnego jego zakwestionowania, a w konsekwencji zostało ono złożone wadliwie, nie wywołując skutków prawnych. Co prawda ocena tego wypowiedzenia dokonana została na kanwie żądania zapłaty opłaty za użytkowanie wieczyste za rok 2014 r., niemniej jednak, w ocenie Sądu, z uwagi na treść art. 265 k.p.c. i specyfikę oświadczenia woli o wypowiedzeniu opłaty za użytkowanie wieczyste, jest ona aktualna i wiążąca Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, dotyczącą opłaty za okres późniejszy – 2016 rok. Należy zauważyć, iż słusznie wskazuje powód, iż choć wyjściowy krąg faktów w obu sprawach jest zbieżny, to chodzi każdorazowo o odrębne, samodzielne roszczenie materialnoprawne i procesowe. Zdaniem Sądu zbyt małą jednak uwagę powód przykłada do źródła obu roszczeń, jakim jest jedna czynność prawna – wypowiedzenie opłaty za użytkowanie wieczyste z 13 listopada 2013 r. Czynność ta kształtowała bowiem wysokość opłaty nie tylko za rok 2014 r., ale również za lata kolejne, aż do czasu kolejnej aktualizacji. Niezależnie od przysługujących stronom roszczeń, były one związane jednym stosunkiem prawnym w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych – umową użytkowania wieczystego, w której powód dokonał, nieskutecznego, jak się okazało, wypowiedzenia wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste.

Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Tylko takie rozumienie mocy wiążącej prawomocnego wyroku pozwala na zrealizowanie celów art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c., to jest zagwarantowanie prawa do sądu i zapewnienia niewzruszalności sądowemu orzeczeniu udzielającemu ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu lub odmawiającemu udzielenia takiej ochrony. W przypadku rozdrobnienia roszczeń, czy tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, rozłożenia podwyżki nowej opłaty za użytkowanie wieczyste na trzy kolejne lata, pozwala w szczególności na uniknięcie wielokrotnego badania przez sąd tych samych okoliczności faktycznych i prawnych oraz wyłącza możliwość wydania różnych orzeczeń co do zasady odpowiedzialności pozwanego w kolejnych sprawach między tymi samymi stronami, wynikających z tego samego stosunku prawnego i opartych na tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, co w sposób oczywisty naruszałoby powagę wymiaru sprawiedliwości oraz zasadę pewności i niewzruszalności prawomocnych orzeczeń sądowych. W tych okolicznościach Sąd uznał, iż w sprawie nastąpiło związanie Sądu ustaleniami wynikającymi ze sprawy o sygn. akt XVI C 861/15, to jest ustaleniem bezskuteczności wypowiedzenia wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste dokonanej przez powoda pismem z 13 listopada 2003 r.

Nawet gdyby jednak uznać, iż w sprawie nie mają zastosowania art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c., to powództwo i tak podlegałoby oddaleniu.

Nie było między stronami sporne, iż kwestia skuteczności doręczenia wypowiedzenia dotychczasowej opłaty za użytkowanie wieczyste może być przedmiotem badania przez sąd w ramach postępowania wszczętego wobec złożenia przez użytkowania wieczystego wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości i następnie przekazania sprawy do rozpoznania sądowi przez samorządowe kolegium odwoławcze w trybie wskazanym w art. 78 i n. ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 782 t.j. – dalej „u.g.n.”).

Przechodząc do kwestii oceny skuteczności dokonanego przez stronę powodową doręczenia, Sąd uznał je za wadliwe. Zaznaczyć przy tym należy, iż oceny tej, zgodnie z dyspozycją art. 78 ust. 1 in fine u.g.n., należało dokonać z punktu widzenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, na które z resztą powoływał się powód.

Zgodnie z treścią art. 41 k.p.a. w toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ administracji publicznej o każdej zmianie swojego adresu, w tym adresu elektronicznego (§ 1), zaś w razie zaniedbania obowiązku określonego w § 1 doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny (§ 2). Wbrew jednak twierdzeniom powoda, strona pozwana nie miała obowiązku poinformowania miasta o zmianie swojego adresu. Obowiązek określony w cytowanym art. 41 k.p.a. powstaje bowiem od daty wszczęcia postępowania lub zawiadomienia strony o wszczęciu postępowania administracyjnego (por. wyrok WSA w Warszawie z 16 lutego 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa/1352/05). Jeżeli strona zmieniła miejsce zamieszkania przed wszczęciem postępowania administracyjnego, to w razie wszczęcia postępowania na jej wniosek jest obowiązana do wskazania aktualnego adresu. Organ administracji publicznej nie może natomiast powołać się na przepis art. 41 § 2 k.p.a., jeżeli strona zmieniła miejsce zamieszkania przed wszczęciem postępowania z urzędu także wówczas, gdy nie jest to pierwsze postępowanie w sprawie (por. A. Wróbel w: M. Jaśkowska, A. Wróbel, Komentarz do art. 41 k.p.a., 2015). Skoro zatem postępowanie dotyczące wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste zostało wszczęte przez powoda z urzędu, to brak podstaw do zastosowania art. 41 k.p.a. W tym zakresie, w myśl art. 45 k.p.a. korespondencja powinna zostać doręczona pozwanej w lokalu jej siedziby. Jednocześnie to na stronie składającej oświadczenie woli spoczywał obowiązek prawidłowego oznaczenia tej siedziby, tak by w wypadku braku faktycznego odbioru korespondencji możliwe było zapewnienie adresatowi możliwości zapoznania się z nią. W ocenie Sądu ustalony stan faktyczny, nie pozwolił na przyjęcie, by strona powodowa tego standardu dochowała. Zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy wskazuje bowiem jednoznacznie, iż już w 2010 roku doszło do zmiany siedziby strony pozwanej – na ul. (...). Potwierdzają to dokumenty w postaci zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON z 16.11.2010 r., składane przez powódkę deklaracje na podatek od nieruchomości oraz potwierdzenia przelewów opłat za użytkowanie wieczyste. Z dokumentów tych jednoznacznie wynika, iż przed datą ocenianego wypowiedzenia wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste, powód był w posiadaniu aktualnego adresu pozwanej. W tym kontekście zwrócić należy również uwagę na umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu z 7 lipca 2010 r., której treść była w dyspozycji powoda, gdzie powoływane były uchwały pozwanej w przedmiocie zmiany dotychczasowej siedziby przy Al. (...) w W.. Dochowując należytej staranności, w sytuacji awizacji oświadczenia o wypowiedzeniu kierowanego do pozwanej, obowiązkiem powoda było zweryfikowanie adresu pozwanej i ewentualne ponowne skierowanie tego oświadczenia na inny ustalony adres. Przedmiotowa czynność, w ocenie Sądu, nie wymagała szczególnego nakładu środków jak i czasu. Zaniechanie powyższego nie mogło stanowić wystarczającego argumentu dla uznania, iż doszło do skutecznego doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu wysokości dotychczasowej opłaty. Skoro zatem powód kierował korespondencję pod nieaktualny adres pozwanej wyłącznie ze swej winy polegającej na niedochowaniu wymaganej staranności w ustaleniu prawidłowej siedziby, wypowiedzenie dotychczasowej wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego w ogóle nie doszło do skutku.

Reasumując, wobec nieskutecznego złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu dotychczasowej wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste, żądanie zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, a stanowiącej różnicę pomiędzy opłatą wskazaną w wypowiedzeniu, a tą dotychczasową, jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie przywołanych przepisów oraz art. 78 ust. 1 u.g.n. orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

W tym miejscu jedynie na marginesie wskazać należy, iż również w pozwie, z niewiadomych względów, powód wskazał poprzedni adres siedziby pozwanej, przy Al. (...) w W.. Biorąc pod uwagę ustalenia faktyczne w przedmiocie adresu siedziby pozwanej, jak również okoliczność, iż pomiędzy stronami toczyło się już postępowanie sądowe, które również dotyczyło adresu pozwanej, posługiwanie się przez powoda, w dalszym ciągu, nieaktualnym adresem pozwanej świadczy o dokonywaniu przez powoda czynności procesowych sprzecznie z dobrymi obyczajami, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 3 k.p.c. i jako takie zasługuje na dezaprobatę.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść przepisów art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W przedmiotowej sprawie powód przegrał postępowanie, a zatem winien zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty procesu. Wysokość zasądzonych kosztów procesu opiewała na łączną kwotę 1.817,00 zł, na którą złożyły się: opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w kwocie 1.800,00 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu aktualnym na dzień wniesienia pozwu.

Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji wyroku.

asesor sądowy Łukasz Baranowski

Sygn. akt I C 4483/18

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej (bez pouczenia).

W., 11 lutego 2019 r.