Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T., na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270), odmówił J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19 września 2019 roku wnioskodawca nie został uznany za niezdolnego do pracy, brak jest zatem podstaw do przyznania prawa do renty. Organ rentowy podkreślił jednocześnie, iż wnioskodawca posiada wymagane okresy ubezpieczeniowe (decyzja k. 91 akt ZUS).

Od decyzji ZUS odwołanie złożył wnioskodawca wnosząc o zmianę decyzji
i przyznanie prawa do renty. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej, bowiem orzeczenie to jest sprzeczne z dokumentacja medyczna. Jego stan zdrowia stale się pogarsza a neurochirurg stwierdził, iż konieczne jest przeprowadzenie operacji (odwołanie k. 3-5).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. Organ rentowy dodatkowo podniósł, iż prawo do renty podlega przywróceniu jeśli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stanie się niezdolny do pracy. W przypadku odwołującego niezdolność powinna powstać najpóźniej do 31 sierpnia 2019 roku (odpowiedź na odwołanie k.7).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. urodził się (...). Jest z zawodu kucharzem, pracował także jako pracownik fizyczny w pieczarkarni (okoliczności bezsporne, wniosek o rentę k.1-4 akt ZUS).

Odwołujący pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 stycznia 2017 roku do 28 lutego 2018 roku (decyzja k.66-67 akt ZUS).

W dniu 26 lipca 2019 roku ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 87 akta ZUS).

W opinii Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 sierpnia 2019 roku rozpoznano
u wnioskodawcy: zespół dysfunkcyjno-bólowy lędźwiowy, protruzje km L3/L4, L4/L5 z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością -reponowalne leczeniem zachowawczym. Mając na uwadze powyższe, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że brak jest podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej (opinia lekarska k. 63 dokumentacji medycznej, orzeczenie lekarza orzecznika k.88 akt ZUS).

W wyniku złożonego przez wnioskodawcę sprzeciwu z dnia 2 wrześni 2019 roku, sprawę rozpoznała Komisja Lekarska ZUS, która w orzeczeniu z dnia 19 września 2019 roku potwierdziła rozpoznanie lekarza orzecznika dodatkowo ustaliła, iż cierpi on także na niedoczynność tarczycy, nadciśnienie tętnicze poddające się leczeniu i znaczną nadwagę. Komisja również nie uznała odwołującego za niezdolnego do pracy (sprzeciw k. 64 dokumentacji medycznej, orzeczenie Komisji Lekarskiej k.90 i opinia lekarska k. 68 dokumentacji medycznej).

U ubezpieczonego stwierdzono nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami oraz otyłość. Jest on relatywnie dobrego stanu zdrowia, mimo obciążenia kardiologiczną chorobą przewlekłą, kontrolowaną lekami w relatywnie umiarkowanych dawkach. U skarżącego nie stwierdzono także istotnych powikłań nadciśnienia. Z powodów kardiologicznych nie był nigdy hospitalizowany. Brak danych do stwierdzenia niewydolności serca czy istotnych dysfunkcji układu krążenia. Dolegliwości te nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. Ewentualne zaostrzenia chorobowe mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich (opinia biegłego sadowego z zakresu kardiologii dr. n. med. R. G. k.41-43).

Wnioskodawca cierpi na zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka lędźwiowo -krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych. Od kilku lat odczuwa bóle odcinka lędźwiowego kręgosłupa. W 2016 roku był z tego powodu konsultowany i został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego. Ostatni termin to czerwiec 2022 roku. Zabieg, który może być trudny z uwagi na znaczną nadwagę wnioskodawcy może zostać przeprowadzony w ramach zwolnień lekarskich. Opisane dolegliwości sprawiają, iż wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną ale nie jest długotrwale niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa to choroba cywilizacyjna, na która cierpią wszyscy ludzie i nie jest przeciwskazaniem do pracy fizycznej. Najbardziej obciążająca jest praca siedząca. Wnioskodawca w czynnościach dnia codziennego chodzi, schyla się stoi, dźwiga zakupy. Aktywność ruchowa i praca wpływa pozytywnie na układ ruchu. Dolegliwości wnioskodawcy mają charakter utrwalony i jego kręgosłup przystosował się do nich. Z badania (...) nie wynika aby stwierdzone wypukliny uciskały na nerwy rdzeniowe kręgosłupa i powodowały ciągłe dolegliwości bólowe (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. B. k. 46-48 i opinia uzupełniająca k.154-155).

Powyższe dolegliwości w postaci zespołu bólowe w przebiegu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym bez istotnego upoośledzenia funkcji oraz zespół przeciążeniowy wywołany otyłością, z punktu widzenia ortopedycznego również nie powoduje niezdolności do pracy. Zgłaszane dolegliwości bólowe mają charakter odczuć subiektywnych, niemierzalnych i nie poddają się weryfikacji. Same takie dolegliwości nie mogą być przyczyna uznania niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej M. S. k. 58-60 i opinia uzupełniająca k.150-151).

U wnioskodawcy występuje także pierwotna niedoczynność tarczycy wyrównana leczeniem substytucyjnym, przewlekłe autoimmunizacyjne zapalenie tarczycy, stłuszczenie wątroby. Niedoczynność tarczycy ma łagodny charakter i jest kontrolowana leczeniem. Sama tarczyca ma niewielkie rozmiary i daje ucisku na drogi oddechowe. Schorzenia nie powodują niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych i endokrynologii E. D. k. 80-82).

Wszystkie stwierdzone choroby nie powodują, iż wnioskodawca jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. U wnioskodawcy występują zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, które dotyczą osoby ze skrajną otyłością ( (...) 42,6). Zmianom tym nie towarzyszą powikłania ze strony układu nerwowego, w tym niedowłady, objawy korzeniowe i porażenia, które upośledzałyby jego sprawność ruchową. Zakres ruchomości kręgosłupa i stawów obwodowych jest u wnioskodawcy dobry. Również niewydolność tarczycy jest leczona hormonalnie z dobrym skutkiem. Odwołujący jest zdolny do wykonywania dowolnego rodzaju prac fizycznych o charakterze produkcyjnym, usługowym i handlowym, po przyuczeniu stanowiskowym, z profilaktycznym przeciwskazaniem jedynie do ciężkiej pracy fizycznej oraz w wymuszonej pozycji ciała. Powyższe przeciwskazania oraz zalecenia profilaktyczne nie są tożsame z niezdolnością do pracy. Wnioskodawca jest i był w dacie decyzji zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy dr. n. med. J. G. k.167-170, opinie uzupełniające k.188-189 i k.208-210).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd pominął, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 kpc wnioski pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodów z opinii innych biegłych neurologa, ortopedy i medycyny pracy oraz przesłuchania wnioskodawcy na okoliczność przebiegu spotkania z biegłym J. G., w szczególności przebiegu badania, wykształcenia, doświadczenia zawodowego i przyczyny pobierania rety z tytułu niezdolności do pracy, jakie zabiegi przechodził wnioskodawca w okresie pomiędzy pobieraniem poprzedniej renty a złożeniem kolejnego wniosku, czy przechodził rehabilitacje i jaki to miało wpływ na jego stan zdrowia czy korzysta z pomocy osób trzecich w realizacji czynności życia codziennego. W ocenie sądu wszystkie sporne okoliczności zostały już dostatecznie wyjaśnione w toku postępowania dowodowego a wnioski o przeprowadzenie kolejnych opinii biegłych tych samych specjalności zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania. Natomiast wniosek o przesłuchanie wnioskodawcy był dowodem nieprzydatnym bowiem fakty, które chciał w ten sposób wykazać wnioskodawca winny być udowodnione dokumentami w postaci dokumentacji medycznej lub opiniami biegłych – w zakresie oceny stanu zdrowia. Ta okoliczność wymaga dowodów w postaci opinii profesjonalistów, czyli biegłych sądowych. Konieczna jest w tym zakresie wiedza specjalistyczna. Tylko takie dowody mogą stanowić kanwę ustaleń sądu dotyczącą stanu zdrowia. Przesłuchanie strony czy świadków w tym zakresie jest niecelowe.

Bez znaczenia jest również okoliczność czy wnioskodawca korzysta z pomocy osób trzecich, gdyż po pierwsze – sporne w sprawie jest to czy utracił zdolność do pracy w zakresie posiadanych kwalifikacji a po wtóre- istotne mogłoby być co najwyżej czy wnioskodawca wymaga takiej pomocy (to ocenia biegły sądowy) a nie czy z niej korzysta.

W sprawie wydane zostały opinie przez biegłych lekarzy specjalności wynikających z chorób wnioskodawcy. Wszyscy Biegli wydali rzeczowe opinie, a następnie uzupełnili je w związku ze zgłaszanymi uwagami.

Podkreślić należy, iż w ocenie Sądu opinie wszystkich biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy. Wyżej wskazani biegli zapoznali się z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującego i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niego schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy.

W tym miejscu należy zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto w orzecznictwie podkreśla się także, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Na mocy art. 57a ust. 1 pkt 5 warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

2. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest zaś osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która
w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3)

Na mocy art. 13 ust. 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Wskazane w cyt. przepisie art. 57 warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Brak choćby jednego z nich powoduje brak prawa do świadczenia.

Istotne problemy praktyczne wiążą się z wyjaśnieniem pojęcia "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". Warto w tym miejscu nadmienić, że w doktrynie wyróżnia się kwalifikacje w ujęciu formalnym (odzwierciedlające zakres i rodzaj przygotowania zawodowego; udokumentowane świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami) oraz kwalifikacje rzeczywiste, tj. wiedzę i umiejętności faktyczne (U. J., Zmiana..., s. 153-154; tejże, Niezdolność..., s. 14; tejże, Kwalifikacje...).

Innymi słowy, o poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Niższy będzie zatem poziom kwalifikacji osoby wykonującej proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osoby wykonującej prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego (zob. wyrok SN z dnia 3 lipca 2012 r., II UK 321/11, LEX nr 1265565). Pojęcie "kwalifikacji zawodowych" było także przedmiotem wypowiedzi SN w wyrokach: z dnia 20 grudnia 2011 r., I UK 158/11, LEX nr 1129320; z dnia 20 grudnia 2011 r., I UK 175/11, LEX nr 1129321 i z dnia 28 września 2011 r., I UK 36/11, LEX nr 1102992.

Na mocy art. 61 cyt. ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Przywrócenie prawa do renty następuje ex lege w razie ponownego powstania niezdolności ubezpieczonego do pracy w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa przysługującego mu uprzednio, jeżeli prawo to ustało wskutek ustąpienia niezdolności do pracy (por. wyroki SN: z dnia 7 listopada 2001 r., II UKN 565/00, OSNAPiUS 2003, Nr 14, poz. 340; z dnia 20 lutego 2006 r., I UK 170/05, OSNPUSiSP 2007, nr 1-2, poz. 30).

Nie ma tu znaczenia, czy dochodzi do przywrócenia tego samego stopnia niezdolności do pracy. Jeżeli przywróceniu prawa do renty towarzyszy zmiana stopnia niezdolności do pracy w stosunku do pierwotnie przyznanego świadczenia, organ rentowy dokona tylko odpowiedniej korekty wysokości renty.

Zważyć również należy, iż sam moment ustalania przywrócenia prawa do renty nie jest istotny w tym sensie, że może do niego dojść także po upływie 18 miesięcy od ustania prawa do renty. Ważne jest tu tylko, by ponowna niezdolność do pracy powstała w ciągu 18 miesięcy od ustania tego prawa.

Istotą niniejszej sprawy było ustalenie od kiedy wnioskodawca stał się ponownie niezdolny do pracy. Sąd w tym celu powołał dowody z opinii biegłych specjalności ze schorzeń, na które skarży się wnioskodawca. W opiniach swoich biegli: neurolog, ortopeda, endokrynolog i z zakresu medycyny pracy (holistyczna), jednoznacznie wskazali, iż odwołujący, mimo stwierdzonych chorób, się nie jest osobą niezdolną do pracy.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych sądowych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie, nie zawierają żadnych braków i ostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy.

Materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c. oddalił odwołanie.

O wynagrodzeniu pełnomocnika Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 11 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 3 oraz w zw. z § 15 Stosownie zaś do treści § 15 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r. poz. 18), przyznając jego wypłatę ze Skarbu Państwa kasy Sądu Okręgowego w Łodzi według norm przepisanych, w kwocie166,05 zł.

W piśmie z dnia 12 listopada 2020 roku wnioskodawca wniósł o zwrot poniesionych, w związku z konieczności a stawienia się na badania do biegłych, wydatków w kwocie 549,96 zł. Podał, że przejechał 158 km, 2x136 km, 228 km samochodem o pojemności 1,749 cm ³.

Zgodnie z art.96 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. , poz. 785) strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych , z zastrzeżeniem art.35 i 36 ustawy. Konsekwencją powyższego zwolnienia, w toku postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa ( art.98 u.k.s.c.). Katalog tych wydatków zawiera art. 5 ust.1 u.k.s.c. Nie stanowi on jednak katalogu zamkniętego, o czym świadczy użycie przez ustawodawcę określenia ,,w szczególności”. Oznacza to ,że do wydatków w rozumieniu tego przepisu można zaliczać inne, niewymienione w tym przepisie wydatki o tyle, o ile są one celowe i uzasadnione w konkretnym przypadku.

Stosownie do art.91 w/w ustawy, w wypadku gdy obowiązujące przepisy przewidują przyznanie stronie należności w związku z jej udziałem w postępowaniu sądowym, należności te przyznaje się stronie w wysokości przewidzianej dla świadków.

Zgodnie zaś z art.85 ust.1 w/w ustawy, świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży – z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu – w wysokości rzeczywiście poniesionych , racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Górną granicę należności stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zasady zwrotu kosztów podróży precyzuje Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Zgodnie z § 3 pkt 1 pkt 3 w/w rozporządzenia środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także rodzaj i klasę, określa pracodawca , który na wniosek pracownika może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu , ustaloną przez pracodawcę , która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art.34 a ust.2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ( Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz.21). Odpowiednie zastosowanie przepisów w/w rozporządzenia uprawnia Sad do określenia środka transportu właściwego do odbycia podróży przez świadka. Sąd rozpoznając wniosek powinien rozważyć najdogodniejsze z możliwych połączeń, biorąc pod uwagę czas trwania podróży oraz długość trasy do pokonania.

Maksymalne stawki będące podstawą obliczenia zwrotu kosztów podróży samochodem określa Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania i sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych , motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy ( Dz. U. z 2002 roku Nr 27, poz.271 ze zm.). W myśl § 2 pkt 1 maksymalna wysokość stawki za 1 km przebiegu dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ wynosi 0,8358 zł.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wniósł o zwrot kosztów podróży jakie przebył samochodem.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd postanowił przyznać wnioskodawcy kwotę 549,96 zł tytułem zwrotu kosztów podróży.

Na podstawie art. 96 ust.1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał wypłacić w/w kwotę ze środków Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego w Łodzi.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy PI.

9 XI 2021 roku.