Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 199/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

6

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 26 stycznia 2021r. w sprawie IV K 157/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1. T. D.

2. J. K.

1 - 5 Wykonywanie pracy zarobkowej

6. stan zdrowia żony

7. istnienie zobowiązań finansowych

1. Wykonywanie pracy zarobkowej

2. stan zdrowia żony

1. umowy o wykonywanie prac

2. opinia o oskarżonym

3. certyfikat uprawnień

4. nadany numer NIP (szwedzki)

5. PIT 28

6. orzeczenie o niepełnosprawności żony

7. informacja o otrzymaniu pożyczki

1. umowa o pracę

2. zaświadczenie o ciąży

1. 3653-3654, 3719

2. 3655

3. 3658-3659

4. 3660

5. 3662-3666

6. 3674

7. 3676-3679

1. 3692

2. 3691a

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

Nie dotyczy

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wydane przetłumaczone i przez uprawnione organy. Brak podstaw do zakwestionowania wiarygodności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

Nie dotyczy

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W., adw. P. C.

co do czynu I:

I. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.

1. przepisu art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegająca na uwzględnieniu w wyroku okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz wydanie wyroku na podstawie jedynie części dowodów i nie uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania przy ich ocenie, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia naczelnej zasady procesu karnego, wynikającej z art. 5 § 2 k.p.k. oraz zasady obiektywizmu, wynikającej z art. 4 k.p.k., poprzez pominięcie dokonanych ustaleń w przedmiocie następujących okoliczności:

a. oskarżony S. W. za wykonywanie prac związanych z demontażem aut nie dostawał kwot dużo większych niż pozostali oskarżeni, a co za tym idzie, jego rola w całym procederze również nie była dużo większa,

b. S. W. pomimo tego, iż przekazywał oskarżonym wynagrodzenie za wykonaną pracę, nie był osobą, która zlecała wykonanie konkretnych czynności, nie dysponował on również w tym zakresie wiedzą większą niż pozostali oskarżeni,

c. S. W. był odpowiedzialny za podział ról i czynności konieczne do wykonania, osoby, które były w tym celu zatrudnione wiedziały co mają robić i w jaki sposób, nie byli to bowiem przypadkowi ludzie, tylko osoby posiadające umiejętności i wiedzę niezbędną do demontażu pojazdów, ponadto skład osobowy pracowników ulegał zmianom, więc ciężko było przypisać każdemu konkretną rolę w popełnianiu czynu zabronionego;

d. istoty udziału w całym procederze osoby trzeciej tj. J. S., którego osoba jak i pełniona rola była oskarżonym dobrze znana, a zajmował się nie tylko „organizowaniem" aut do rozbiórki, ale również dostarczał je, jak również zatrudniał osoby, które te auta przywoziły, wskazywał sposób działania, podejmował decyzje dotyczące otrzymywanego wynagrodzenia, odbierał pojedyncze części samochodowe, a także co najbardziej istotne w przedmiotowym stanie faktycznym - zajmował się ich zbyciem,

co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionego uznania oskarżonego S. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.

2. przepisu art. 7 k.p.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że wyjaśnienia oskarżonych pozostają wiarygodne w części, w której prezentują zgodne ze sobą treści, a więc zwłaszcza uwzględniające czynności pierwszych przesłuchań w charakterze podejrzanych dokonanych w toku postępowania przygotowawczego, podczas gdy zbieżność ta wynikać mogła z faktu wcześniejszego przygotowania się oskarżonych na ewentualną konieczność wytłumaczenia okoliczności swojej działalności, gdyż wbrew argumentom Sądu, oskarżeni działając wspólnie mieli dużo czas na uzgodnienie wspólnej wersji wydarzeń, nie byli zmuszeni dokonywać takich ustaleń na ostatnią chwilę, w momencie pojawienia się Policji, późniejsze zaś odmienności w zeznaniach związane być mogły, wbrew twierdzeniom Sądu I instancji, z troską oskarżonych o zabezpieczenie swojego osobistego, indywidualnego interesu;

3. przepisu art. 7 k.p.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż wyjaśnienia oskarżonych stanowią treściwy oraz rzetelny materiał dowodowy, gdyż pozostają ze sobą spójne, a sami oskarżeni nie ukrywali, ani nie bagatelizowali swojej roli w działalności przestępczej, a także w części wskazywali, iż informacje o kolejnych pojazdach do rozbiórki otrzymywali telefonicznie, a podział zadań również przypisywany był im odgórnie przez S. W., podczas gdy zbieżność powyżej przytoczonych okoliczności w wyjaśnieniach oskarżonych wynikać mogła z przyjętej przez nich linii obrony oraz chęci przedstawienia siebie jako ofiar przestępczego procederu, będących jedynie zmanipulowanymi przez „szefa", nieświadomych znaczenia swojego działania oraz pochodzenia rozbieranych na części pojazdów;

4. przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k., poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności w zakresie ustalenia rzeczywistego zamiaru i celu czynności dokonanych przez oskarżonego S. W., co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego i stwierdzenia, iż oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz dokonywał pomocy w ukryciu i zbyciu kradzionych pojazdów.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez:

a) uznanie, iż oskarżeni, a w tym S. W., dokonując rozbiórki aut, kierowali się chęcią szybkiego zarobku dużych kwot, czyniąc z wykonywanych nielegalnie prac stałe źródło dochodu, regularnie przynoszącego korzyści materialne, podczas gdy Sąd I instancji sam zauważył, iż zlecenia demontażu pojazdów nie były regularne, ani wcześniej zaplanowane, a raczej pojawiały się spontanicznie, również wynagrodzenie, które oskarżeni otrzymywali za swoją pracę nie było kwotami znaczącymi, a raczej drobnymi sumami, które w porównaniu do dochodów otrzymywanych przez S. W. z legalnie prowadzonej działalności nie stanowiły z pewnością stałego źródła utrzymania, nie były one również kwotami „pokaźnymi", gwarantującymi przysłowiowy, będący często powodem popełnienia przestępstwa „zastrzyk gotówki";

b) uznania, iż wskutek dokonywanych przez S. W. czynności związanych z demontażem pojazdów przez okres około 3 lat, musiał on uzyskać z tego tytułu dość wysoką łączną kwotę, podczas gdy wypłacane oskarżonym wynagrodzenie nie było nigdy stałą kwotą, a na jego wysokość wpływały różne czynniki, przez co niemożliwym jest wskazanie choćby przybliżonej kwoty uzyskanej przez oskarżonego, sugerowanie tym samym, iż musiały to być sumy znaczące jest nie tylko bezpodstawne, ale i przeczy jakimkolwiek zasadom logicznego rozumowania;

c) przyjęcia, iż oskarżeni nie tylko mieli świadomość istnienia grupy, ale również znali mechanizm jej funkcjonowania, odgrywane przez siebie role oraz poziom i sposób zorganizowania, a także, iż planowali działania które miały na celu dokonanie czynów zabronionych, podczas gdy nie funkcjonował żaden mechanizm działania, czynności wykonywane przez oskarżonych nie były przypisywane do konkretnych osób, a oskarżeni jedynie wykonywali swoją pracę, nie byli oni jednak świadomi poziomu zorganizowania grupy, gdyż takowa po prostu nie istniała, wobec tego nie można mówić o jakiejkolwiek organizacji;

d) przyjęcia za okoliczność obciążającą podejrzenia, iż oskarżony S. W. w swoich działaniach zmotywowany był osiągnięciem korzyści majątkowej, w trakcie toczącego się postępowania nie okazywał szczerej skruchy, a jego dojrzały wiek powinien skutkować odpowiednim doświadczeniem życiowym, które z kolei powinno chronić go przed takimi zachowaniami, podczas S. W. jest osobą niezwykle odpowiedzialną, prezentującą postawę życiową godną naśladowania, nigdy wcześniej nie był karany, skusił się jedynie na dodatkowy zarobek, którego wysokość i tak pozostaje całkowicie nieadekwatna w stosunku do stopnia odpowiedzialności;

co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionego uznania oskarżonego S. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.

co do czynu II - IV:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez:

a) uznanie, iż czynności demontażu pojazdów opisanych w punkcie II - IV aktu oskarżenia miały pomóc w ich ukryciu, a następnie zbyciu, podczas gdy wyjęte z nich części zostały wykorzystane zostały przez oskarżonego jako części zamienne do samochodów firmowych - busów, których naprawą się zajmował;

b) uznanie, iż auta, na których dokonywano demontażu były pojazdami luksusowymi, stosunkowo nowymi, o dużej wartości rynkowej, podczas gdy auta wymienione w punkcie II - IV aktu oskarżenia w momencie pojawienia się w warsztacie S. W. były autami noszącymi wyraźne ślady eksploatacji, przeznaczonymi do rozbiórki, a tym samym ich wartość w danym momencie była z pewnością diametralnie niższa od pierwotnej;

c) wskazanie, iż S. W. miał świadomość przestępczego pochodzenia pojazdów, podczas gdy wskazane wyżej pojazdy nie były dobrami pochodzącymi z przestępstwa;

d) przyjęcie, iż znalezione na terenie przynależącym do warsztatu części samochodowe wskazanych wyżej pojazdów świadczą o ich nielegalnym demontażu oraz chęci ich późniejszej sprzedaży, podczas gdy zostały one zakupione w celu zamontowania ich w naprawianych przez oskarżonego firmowych busach;

co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionego uznania oskarżonego S. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.

co do czynu V-VIII, XXIII:

2. Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj.

a) przepisu art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., polegająca na uwzględnieniu w wyroku okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygnięcie istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz wydanie wyroku na podstawie jedynie części dowodów i nie uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania przy ich ocenie, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia naczelnej zasady procesu karnego, wynikającej z art. 5 § 2 k.p.k. oraz zasady obiektywizmu, wynikającej z art. 4 k.p.k., poprzez pominięcie, iż:

a. właścicielem busa I., w którym zabezpieczone zostały tablice rejestracyjne pochodzące z pojazdów wskazanych w pkt V - VIII oraz X - XIII aktu oskarżenia był J. S., który też przyprowadził wspomnianego busa na teren warsztatu należącego do S. W., do którego miał również bezpośredni dostęp z uwagi na duży stopień zaufania jakim oskarżony darzył J. S., sam bus natomiast pojawił się na posesji przyprowadzony przez J. S. wraz ze znajdującymi się w nim tablicami rejestracyjnymi, a więc już po dokonaniu ich demontażu;

b. w czasookresie wskazanym jako moment kradzieży wspomnianych wyżej aut, S. W. prowadził dobrze prosperującą działalność gospodarczą (2016 - 2019r.) polegającą na prowadzeniu warsztatu samochodowego, która stanowiła dla niego stałe źródło utrzymania oraz dzięki której uzyskiwał regularne dochody pozwalające na utrzymanie jego oraz jego rodziny, a co za tym idzie, nie zaistniały przesłanki pozwalające przypuszczać, iż zmuszony był on poszukiwać dodatkowego źródła dochodów;

co w konsekwencji doprowadziło do nieuzasadnionego uznania oskarżonego S. W. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez:

a) przyjęcie, iż tablice rejestracyjne o nr:

a. (...),

b. (...),

c. (...),

d. (...),

e. (...),

f. (...),

g. (...),

h. (...),

i. (...)

znajdujące się wewnątrz busa stojącego na terenie przynależnym do warsztatu samochodowego prowadzonego przez S. W., pochodzą z aut poddanych wcześniej całkowitej rozbiórce na terenie warsztatu, przy całkowitym pominięciu zeznań pozostałych oskarżonych w tym Ł. F. oraz T. D., którym Sąd I instancji dał wiarę, a które wskazywały, iż jednym z zadań S. W. było wypalanie demontowanych tablic rejestracyjnych, co czynić miał również Ł. F., a co stoi w całkowitej sprzeczności ze znalezioną w busie dużą ilością porzuconych tablic;

b) przyjęcie, iż wspomniane wcześniej tablice znalezione wewnątrz busa I. pochodziły z wyposażenia aut, które miały zostać zdemontowane przez oskarżonych, podczas gdy niektóre z nich stanowiły element pojazdów luksusowych marek tj. P., których obecności nie da się przeoczyć, co potwierdzają zeznania pracownika S. W. - J. T., który niejednokrotnie podkreślał, iż zapamiętałby gdyby takie auto pojawiło się w warsztacie;

co do czynu IX, XIV-XVI, XVIII - w zakresie orzeczonej kary:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez: przyjęcie, iż pojazdy, których rozbiórki dokonywano były pojazdami pochodzącymi z kradzieży, a ponadto stanowiły one mienie o znacznej wartości, podczas gdy pojazd opisany w czynie XV aktu oskarżenia tj. B. (...) o nr rej. (...) oraz nr VIN (...) adekwatnie do wyjaśnień oskarżonego, był uszkodzony, przez co również jego wartość była znacznie niższa niż pierwotna;

2. rażąca niewspółmierność kary wynikająca z nieuwzględnienia w odpowiednim stopniu faktu przyznania się przez oskarżonego do winy oraz opisania przebiegu zdarzeń, umożliwiającego Sądowi poczynienie dokładnych ustaleń stanu faktycznego, a nadto faktu wyrażenia żalu oraz okazania skruchy, a także pozytywnej opinii na terenie miejsca zamieszkania, co w konsekwencji doprowadziło do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem kar orzeczonych a karami, które powinny zostać orzeczone przy zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez judykaturę;

co do czynu XVII:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez:

a) przyjęcie, iż S. W. pomógł w ukryciu i zbyciu łącznie co najmniej 37 pojazdów marek B., A., V., M., mających stanowić mienie znacznej wartości, podczas gdy oskarżony w żaden sposób nie przyczynił się do ukrycia, bądź też zbycia wymienionych wyżej aut;

b) przyjęcie, iż wymienione wyżej oraz w pkt XVII aktu oskarżenia auta stanowiły łącznie mienie znacznej wartości przy jednoczesnym wskazaniu, iż dokładna ich wartość nie została ustalona, nie ma więc absolutnie żadnych podstaw by wskazywać, iż ich wartość była znacząca;

c) przyjęcie, iż oskarżony swoim działaniem zmierzał do uzyskiwania stałego dochodu, podczas gdy S. W. prowadził oraz dalej prowadzi dobrze prosperujący warsztat samochodowy, z którego działalności dochody pozwalają mu na utrzymanie zarówno siebie jak i najbliższych, bez konieczności poszukiwania dodatkowego źródła zarobku, a ponadto wykonywane przez niego prace związane z demontażem części z pojazdów nie następowały w regularnych, stałych odstępach, pozwalających na uczynienie z nich stałego źródła utrzymania;

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K.

a. obraza przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez: dowolne, czyli sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wiedzy i doświadczenia życiowego ustalenie, iż oskarżony J. K. brał udział w rozbiórce pojazdów opisanych w pkt. II, III, IV, V, VII, IX i X aktu oskarżenia, podczas gdy nie jest możliwe - jedynie biorąc pod uwagę fakt, iż na terenie warsztatu należącego do S. W. znaleziono tablice rejestracyjne pojazdów opisanych w w/wym. zarzutach - niewątpliwe (tj. zgodne z treścią art. 5 § 2 k.p.k.) ustalenie, iż pojazdy te zostały w tym miejscu przez oskarżonego J. K. rozebrane,

b. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia wyrażający się w bezzasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. K. od początku wiedział, iż rozbierane przez niego pojazdy pochodzą z kradzieży, podczas gdy sam podejrzany ustaleniu temu w swych wyjaśnieniach przeczy, a brak jest dowodu fakt ten potwierdzającego co w konsekwencji doprowadziło do uznania go za winnego działania w zorganizowanej grupie przestępczej.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. – adw. R. B.

I. obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1. art. 258 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony S. W. swym zachowaniem wypełnił przesłanki konieczne do stwierdzenia jego udziału w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa, w sytuacji gdy oskarżony nie miał zamiaru oraz świadomości działania w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnienie przestępstwa, a osoby z którymi miałby do tejże grupy przynależeć były tylko i wyłącznie jego pracownikami, o których przestępczym procederze oskarżony nie miał żadnej wiedzy;

2. art. 291 §1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony S. W. swym zachowaniem wypełnił przesłanki czynu, o jaki został oskarżony, wskazane w pkt. 1 ustępy od II-XII wyroku, tj. iż jego zachowanie można zakwalifikować jako paserstwo umyślne w sytuacji gdy oskarżony prowadził legalną działalność gospodarczą - warsztat samochodowy, zatrudniając w nim pracowników, którzy przyjmowali i wykonywali w jego imieniu zlecenia od klientów, które to zlecenia następnie w ramach prowadzonej działalności wykonywał nie zdając sobie sprawy z faktu przestępnego działania swoich pracowników;

3. art. 294 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony S. W. dopuścił się przestępstwa z art. 291 § k.k. w stosunku do mienia znacznej wartości, podczas gdy w żaden sposób nie udowodniono, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił przesłanki z ww. przepisów podczas wykonywania zwykłych czynności w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i wykonywanego zawodu,

4. art. 65 § 1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony S. W. z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu oraz działał w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego stałym źródłem dochodu oskarżonego była prowadzona przez niego bardzo dobrze prosperująca, a zarazem dochodowa działalność gospodarcza tj. zakład mechaniki samochodowej,

5. art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez jego błędne zastosowanie w stosunku do rangi jego czynu, podczas gdy czyn ten winien być zakwalifikowany zgodnie z art. 62 ust. 3 ww. ustawy jako wypadek mniejszej wagi, zwłaszcza z uwagi na niewielką ilość środka odurzającego znalezionego przy oskarżonym,

II. obraza przepisów postępowania, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu oceny dowodów w sposób wewnętrznie sprzeczny, niezgodny z logiką oraz zasadami prawidłowego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego, poprzez oparcie swych rozważań dotyczących przypisanych oskarżonemu S. W. czynów na dowodach w postaci wyjaśnień oskarżonego Ł. F., T. D. oraz J. K., a także dowodów z czynności przeszukania oraz oględzin miejsca w postaci warsztatu samochodowego, które w rzeczywistości są ze sobą sprzeczne i prowadzą do odmiennych ustaleń i wniosków, zwłaszcza takich, że S. W. nie miał wiedzy w zakresie przestępczego procederu jaki miał miejsce w jego warsztacie samochodowym, nie przynależał do zorganizowanej grupy przestępczej, a także nie czynił sobie z przestępstwa stałego źródła dochodów,

2. art. 4 k.p.k. poprzez pominięcie zasady obiektywizmu i uwzględnianie przy wyrokowaniu jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, przemawia za tym, iż oskarżony S. W. nie miał wiedzy na temat przestępczego procederu jaki miał miejsce w jego warsztacie samochodowym, nie miał także wiedzy na temat tego, iż niektóre pojazdy posiadały wewnątrz zagłuszacze sygnałów (...), zwłaszcza, że ich uruchamianie nie zostało oskarżonemu w żaden sposób udowodnione,

3. art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego wszelkich niedających się usunąć wątpliwości, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje bezsprzecznej pewności, iż oskarżony S. W. rzeczywiście posiadał wiedzę o przestępczym procederze pozostałych oskarżonych, a tym bardziej, że działał wraz z nimi w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu,

III. rażąca niewspółmierność kary wymierzonej:

1. w zakresie czynów opisanych w zarzutach IX, XIV, XV, XVI oraz XVIII, poprzez nieuwzględnienie jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary przyznania się przez oskarżonego do zarzucanych mu w ww. punktach czynów, przyczynienie się do sprawnego zakończenia postępowania w tym zakresie, a także braku uprzedniej karalności S. W., w sytuacji gdy ta okoliczność powinna być bezwzględnie uwzględniona przy wymiarze kary, a także dotychczasowego sposobu życia przed domniemanym przez Sąd dopuszczeniem się czynów zabronionych, ponadto rażąca niewspółmierność wynika również z faktu, iż wobec innych oskarżonych, których rola i zaangażowanie były znacznie większe, wymierzono kary znacznie łagodniejsze niż kara wymierzona oskarżonemu S. W.,

2. z daleko idącej ostrożności procesowej - w zakresie czynów opisanych w zarzutach od I-VIII, X, od XI-XIII, oraz XVII, poprzez nieuwzględnienie, jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary braku uprzedniej karalności S. W., w sytuacji gdy ta okoliczność powinna być bezwzględnie uwzględniona przy wymiarze kary, a także dotychczasowego sposobu życia przed domniemanym przez Sąd dopuszczeniem się czynów zabronionych, ponadto rażąca niewspółmierność wynika również z faktu, iż wobec innych oskarżonych, których rola i zaangażowanie były znacznie większe, wymierzono kary znacznie łagodniejsze niż kara wymierzona oskarżonemu S. W..

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. F.

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżony Ł. F. działał wspólnie i w porozumieniu z innymi oskarżonymi w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstwa przeciwko mieniu w okresie od września 2016 roku do 20 września 2019 roku w miejscowości S., podczas gdy prawidłowa ocena zebranych dowodów w sprawie winna prowadzić do wniosków przeciwnych, a mianowicie, że Ł. F. nie działał w żadnej grupie przestępczej o charakterze zorganizowanym (czyn zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia) i w konsekwencji nie popełnił czynów zarzucanych w pkt. II-XVII aktu oskarżenia.

2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. wobec nie wyjaśnienia przez Sąd Okręgowy w Gdańsku wszystkich istotnych okoliczności sprawy przede wszystkim na czym polegało dokonanie występków przypisanych oskarżonemu Ł. F., w odniesieniu do każdego z przypisanych mu czynów tj. od pkt. I do XVII, jak też dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie, przy jednoczesnym naruszeniu zasady obiektywizmu i nie przeprowadzeniu przez Sąd logicznego wywodu wskazującego, w jaki sposób i na podstawie jakich dowodów Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony Ł. F. dopuścił się popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k. oraz ciągu przestępstw z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., w szczególności gdy weźmie się pod uwagę, iż :

a) brak jest jakichkolwiek obiektywnych dowodów świadczących o tym, aby oskarżony Ł. F. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, dokonał pomocy w ukryciu i zbyciu:

• pojazdu marki V. (1) (...), o wartości 24.00,00 zł. (zarzut II aktu oskarżenia);

• pojazd marki A. (...), o wartości 20.000,00 zł. (zarzut III aktu oskarżenia);

• pojazd marki A. (...), o wartości 25.000,00 zł. (zarzut IV aktu oskarżenia);

• pojazd marki B. (...), o wartości 127.800,00 zł. (zarzut V aktu oskarżenia);

• pojazd marki A. (...), o wartości 163.400,00 zł. (zarzut VI aktu oskarżenia);

• pojazd marki M. (...), o wartości 129.000,00 zł. (zarzut VII aktu oskarżenia);

• pojazd marki P. (...), o wartości 107.750.00 zł. (zarzut VIII aktu oskarżenia);

• pojazd marki M. (...), o wartości 107.750,00 zł. (zarzut IX A/O);

• pojazd marki P. (...), o wartości 602.000 zł. (zarzut X aktu oskarżenia);

• pojazd marki B. (...), o wartości 250.000,00 zł. (zarzut XI aktu oskarżenia);

• pojazd marki A. (...), o wartości 164.920,00 zł. (zarzut XII aktu oskarżenia);

• pojazd marki P. (...), o wartości 258.000,00 zł. (zarzut XIII aktu oskarżenia);

• pojazd marki R. (...), o wartości 120.400,00 zł.; (zarzut XIV aktu oskarżenia);

• pojazd marki, B. (...), o wartości 215.000,00 zł.; (zarzut XV aktu oskarżenia);

• pojazd marki B., o wartości 136.000,00 zł.; (zarzut XVI aktu oskarżenia);

• łącznie co najmniej 37 pojazdów marek B., A., V., M., (zarzut XVII);

brak jest jakichkolwiek wskazań, ze strony współoskarżonych, aby oskarżony Ł. F. brał udział w ukrywaniu i zbywaniu pojazdów o jakich mowa w pkt. 2 lit. a zarzutu apelacji.

3. obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. co skutkowało częściowym przyznaniu przymiotu wiarygodności zeznaniom oskarżonego Ł. F. i w konsekwencji błędnym przyjęciu, że:

• Ł. F. współpracował ze S. W., T. D. oraz J. F. w zakresie nielegalnego demontażu samochodów na części, co miało pomóc w ich ukryciu, a następnie zbyciu;

• Ł. F. posiadał świadomość przestępczego pochodzenia pojazdów;

• Ł. F. dowiadywał się o kolejnych pojazdach do rozbiórki na bieżąco ze względu na stałą pracę na warsztacie;

• Ł. F. znał swój zakres obowiązków m.in. polegający na paleniu tablic rejestracyjnych, paleniu dokumentów pojazdów, demontaż przodu pojazdu, wypalanie także oznaczenia nr VIN pojazdów, demontowanie tylnych części pojazdów;

• Ł. F. otrzymywał konkretną sumę pieniędzy 500 a 700 złotych; 

• Ł. F. brał udział w przestępnych czynnościach w okresie od września 2016 roku do dnia 20 września 2019 roku;

• Ł. F., brał udział w ukrywaniu i zbywaniu pojazdów opisanych w zarzucie 2 niniejszej apelacji lit. a;

• Ł. F. znał J. S.;

• Ł. F., brał udział w ukryciu i zbyciu łącznie co najmniej 37 pojazdów marki B., A., V., M.;

podczas gdy Ł. F. składając wyjaśnienia (pierwsze cztery) był upośledzony w stopniu lekkim, nadto jego wyjaśnienia są sprzeczne z materiałem dowodowym w postaci dokumentów tym samym nie sposób dać im wiarygodności chociażby w części, nie ma żadnych dowodów w tym w postaci zeznań pozostałych współoskarżonych co do tego, że Ł. F. pomagał w ukryciu a następnie zbyciu pojazdów opisanych w zarzutach od II - XVII aktu oskarżenia.

4. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec Ł. F. kary łącznej tj. 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności poprzez nie danie właściwego znaczenia występujących w sprawie okoliczności łagodzących takich jak:

a) niekaralność;

b) stabilny tryb życia;

c) początkowo szeroka współpraca z organami ścigania;

d) okazywana skrucha i wstyd w toku całego postępowania;

e) lekkie upośledzenie umysłowe, nieznacznie ograniczona zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem;

f) w kontekście całej grupy przestępczej nie był osobą o dalece znaczącej roli;

g) nie działał sam nie był jedynym organizatorem czynu

co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk, a których prawidłowe zastosowanie powinno skutkować orzeczenie łagodniejszej kary.

Apelacja obrońcy oskarżonego T. D.

1. w pkt XIII wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony w okresie od września 2016 do marca 2019 roku działał na terenie miejscowości S. gm. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu ze S. W., Ł. F. i brał tym samym udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, podczas gdy jego działanie było współsprawstwem paserstwa. T. D. jako jedyny oskarżony wycofał się dobrowolnie z przestępczego procederu, a jako szwagier S. W. odrabiał zaciągnięty u niego dług po godzinach swojej pracy. Ponadto odnosząc do błędu w ustaleniach faktycznych należy wskazać stronę podmiotową zarzucanego przestępstwa i zauważyć, że wysoko prawdopodobne jest, że początkowo oskarżony nie miał zamiaru popełnienia czynu zabronionego, z uwagi na brak wiedzy o pochodzeniu pojazdów z czynu zabronionego. Wskazać należy, że błędem w ustaleniu faktycznym jest również ustalenie zbieżności celów oskarżonego T. D. odpracowującego pożyczkę zaciągniętą na wyżywienie rodziny od szwagra oraz celów domniemanej grupy przestępczej. Z powodu wyjazdu oskarżonego do pracy zarobkowej do Szwecji i zerwania wszelkich kontaktów i relacji ze szwagrem S. W. w marcu 2019 r., bezspornie można przypisać oskarżonemu T. D. udział w rozbiórce tylko trzech opisanych i wskazanych szczegółowo pojazdów do czego oskarżony się przyznał.

2. w pkt XV wyroku rażąca surowość kary wynikająca z braku należytego rozważenia przesłanek przepisu art. 53 § 1 i 2 k.k., przede wszystkim ustabilizowanego okresu życia oskarżonego przed popełnieniem zarzuconych czynów i faktu jego pracowitości oraz trudności ze znalezieniem stałej pracy i wielości prac fizycznych wykonywanych przed popełnieniem czynu zabronionego oraz jego własnej decyzji o odcięciu się od pomocy szwagrowi w popełnieniu czynu zabronionego i podjęciu pracy zawodowej w Szwecji w marcu 2019 r., którą oskarżony wykonuje do chwili obecnej, żeby utrzymać dwoje dzieci i bezrobotną niepełnosprawną żonę.

Brak należytego rozważenia roli oskarżonego w kontekście domniemanej całej grupy. Oskarżony nie był osobą o znaczącej roli, a wskazać należy, że przy współudziale w krytycznym paserstwie, jego rola polegała na wykonywaniu najprostszych czynności ze wszystkich oskarżonych przy rozbiórce pojazdów.

Brak należytego rozważenia, że oskarżony samodzielnie stawił się do organów ścigania oraz że okazał skruchę i współpracował z organami ścigania oraz złożył początkowo wyjaśnienia w zakresie relacji ze szwagrem S. W., który był zarazem jego sąsiadem. Sąd nie rozważył należycie relacji rodzinnych i zależności oskarżonego D. i jego szwagra, a tym samy zasady współdziałania oskarżonego.

Brak należytego rozważenia, że oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną, i poprzednio nie był osobą karaną oraz że może zasługiwać na szansę i dobrodziejstwo kodeksowego okresu próby.

Brak należytego rozważenia, że wobec oskarżonego jako jedynego Sąd nie zastosował tymczasowego aresztowania zezwalając na wykonywanie dalszej pracy za granicą Polski.

Brak należytego rozważenia, że skazanie T. D. z uwzględnieniem przyjętej kwalifikacji udziału w zorganizowanej grupie przestępczej przekreśli kodeksową możliwość oskarżonego na odbywanie wyroku w systemie dozoru elektronicznego oraz tym samym przekreśli możliwość wykonywania pracy zawodowej w Szwecji lub w Polsce, co w konsekwencji pozostawi bezrobotną niepełnosprawną żonę, chorującą przewlekle na serce i małoletnie dzieci oskarżonego w skrajnie trudnej sytuacji ekonomicznej.

Apelacja Prokuratura

1) rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego S. W. kary:

- 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 258 § 1 kk zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia;

- 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. II-IX, XII, XIV, XVI aktu oskarżenia;

- 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. X, XI, XIII, XV, XVII aktu oskarżenia;

- 1 miesiąca pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zarzucany w pkt. w pkt. XVIII aktu oskarżenia;

- kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz łącznej grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka;

co spowodowało nieprawidłowe ukształtowanie sankcji karnej - jako nie odpowiadającej stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynów, nie zapewniającej osiągnięcia stosownych celów zapobiegawczych wobec skazanego oraz nie gwarantującej spełnienia odpowiedniej roli w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej w sytuacji, gdy potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, sposób i okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, przemawiają za orzeczeniem kary surowszej.

2) rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego Ł. F. kary:

- 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 258 § 1 kk zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia;

- 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 30 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. II-IX, XII, XIV, XVI aktu oskarżenia;

- 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 30 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. X, XI, XIII, XV, XVII aktu oskarżenia;

- kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz łącznej grzywny w wysokości 180 stawek dziennych po 30 zł, każda stawka;

co spowodowało nieprawidłowe ukształtowanie sankcji karnej - jako nie odpowiadającej stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynów, nie zapewniającej osiągnięcia stosownych celów zapobiegawczych wobec skazanego oraz nie gwarantującej spełnienia odpowiedniej roli w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej w sytuacji, gdy potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, sposób i okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, przemawiają za orzeczeniem kary surowszej.

3) rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego T. D. kary:

- 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 258 § 1 kk zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia;

- 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 40 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. II-IV, aktu oskarżenia;

- 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 40 zł, każda stawka, za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucany w pkt. V aktu oskarżenia;

- kary łącznej 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz łącznej grzywny w wysokości 170 stawek dziennych po 40 zł, każda stawka;

co spowodowało nieprawidłowe ukształtowanie sankcji karnej - jako nie odpowiadającej stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynów, nie zapewniającej osiągnięcia stosownych celów zapobiegawczych wobec skazanego oraz nie gwarantującej spełnienia odpowiedniej roli w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej w sytuacji, gdy potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, sposób i okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, przemawiają za orzeczeniem kary surowszej.

4) rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego J. K. kary:

- 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 258 § 1 kk zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia;

- 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 40 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. II-VI, IX, XI, XIII aktu oskarżenia;

- 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 40 zł, każda stawka, za czyny z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk zarzucane w pkt. VII, VIII, X, XII aktu oskarżenia;

- kary łącznej 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz łącznej grzywny w wysokości 180 stawek dziennych po 40 zł, każda stawka;

co spowodowało nieprawidłowe ukształtowanie sankcji karnej - jako nie odpowiadającej stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynów, nie zapewniającej osiągnięcia stosownych celów zapobiegawczych wobec skazanego oraz nie gwarantującej spełnienia odpowiedniej roli w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej w sytuacji, gdy potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, sposób i okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, przemawiają za orzeczeniem kary surowszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W., adw. P. C.

Ad. co do czynu I. Na wstępie wskazać należy na częściowo błędne skonstruowanie omawianego zarzutu. Skarżący podniósł w nim zarzut obrazy art.5 § 2 kpk, jednocześnie kwestionując (choć formalnie nie podniósł zarzutu obrazy art.7 kpk) dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów. Podkreślenia zatem wymaga, że jednoczesne podniesienie obu zarzutów nie jest prawidłowe. Są to bowiem dwie wykluczające się podstawy apelacji. Jeżeli skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji nie dotyczy art.5 § 2 kpk lecz art.7 kpk. Natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwości ale rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je mieć, skoro po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do odrzucenia korzystnej dla oskarżonego wersji zdarzenia – to wówczas należy postawić zarzut naruszenia art.5 § 2 kpk. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego to nie można mówić o naruszeniu art.5 § 2 kpk a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów (wyrok Sądu Najwyższego z 11.10.2002r. w sprawie V KKN 251/01). „ Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k., podnosząc wątpliwości strony, co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku zatem, gdy pewne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, czy też np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k., lub też przekroczenia przez sąd tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen”. (postanowienie Sądu Najwyższego z 13.05.2002r. w sprawie V KKN 90/01).

W przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy art.5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii. Unormowana w tym przepisie zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, iż wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15.07.2010r. w sprawie II AKa 183/10). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art.7 kpk i art.410 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Zasada in dubio pro reo nie nakazuje jednocześnie sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Uzasadnienie apelacji wskazuje, że skarżący kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, co uzasadnia podniesienie zarzutu mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy art.7 kpk. Zarzut obrazy art.5 § 2 kpk nie został zatem uzasadniony.

Aprobatę Sądu odwoławczego zyskała również dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów zgromadzonych w sprawie w zakresie omawianego pkt I zaskarżonego orzeczenia. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść kwestionowanie wyjaśnień oskarżonych (str.15 apelacji). Podkreślenia wymaga, że w ramach swobodnej oceny dowodów Sąd może za wiarygodne uznać jedynie część depozycji osobowych źródeł dowodowych. Nie sposób za przekonujące uznać stanowiska skarżącego, że oskarżeni mogli jeszcze przed ujawnieniem przestępczego procederu ustalić wersję zdarzeń jaką przedstawią w razie zatrzymania i składania wyjaśnień. Poza tym, że twierdzenie to jest niepoparte żadną rzeczową argumentacją, a zatem jest dowolne, wskazać należy, że sam oskarżony S. W. w swych wyjaśnieniach częściowo nie przeczył poczynionym następnie ustaleniom Sądu I instancji co do swoich zachowań podjętych w ramach inkryminowanych zdarzeń (k.2839, 3228 akt sprawy), choć istotnie zaprzeczył udziałowi w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd Okręgowy jednak w tym zakresie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, o czym będzie mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Nie jest również tak jak twierdzi skarżący, że ustalenie roli J. S. w jakimkolwiek stopniu mogłoby wpłynąć na odpowiedzialność oskarżonego S. W.. O roli owej, zgodnej z ustaleniami poczynionymi przez Sąd Okręgowy wyjaśniali bowiem pozostali współoskarżeni: J. K. (k209v-210 akt sprawy), Ł. F. (k.56v akt sprawy), T. D. (k.202 akt sprawy) jak również sam oskarżony S. W. (k.2830 akt sprawy).

Skarżący nie wskazał w czym upatruje podstaw do postawienia zarzutu obrazy art.4 kpk, tj. zasady obiektywizmu/bezstronności sądu. Zwalnia to zatem Sąd odwoławczy od dalszych rozważań w tym zakresie; Sąd ten bowiem nie stwierdza zaistnienia obrazy art.4 kpk.

Nie ma racji skarżący twierdząc, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie (postanowienie Sądu Najwyższego z 11 lutego 2021r. w sprawie IV KK 567/20, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 12 listopada 2020r. w sprawie II AKa 217/18, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 27 lutego 2020r. w sprawie II AKz 54/19, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 11 grudnia 2019 r. II AKa 271/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21 listopada 2019r. w sprawie II AKa 196/19), zorganizowana grupa przestępcza:

1.  1. składa się z co najmniej 3 osób,

2.  2. istnieje przez pewien czas,

3.  3. jej członkowie działają w porozumieniu w celu popełniania przestępstw,

4.  4. wystarcza nawet niski poziom organizacji, który stwarza możliwość łatwiejszego dokonywania przestępstw i posiadania w miarę stałego źródła dochodu,

5.  5. cechuje się pewną wewnętrzną strukturą organizacyjną, w tym poziomą ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł ,

6.  6. jest trwała, istnieją więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia,

7.  7. istnieje podział ról, skoordynowany sposób działania.

W przedmiotowej sprawie wszystkie te znamiona zostały spełnione.

1.  1. Grupa składała się z co najmniej 3 osób (początkowo oskarżeni: S. W., Ł. F. i T. D.; tego ostatniego następnie zastąpił J. K..

2.  2. Istniała z udziałem oskarżonych: S. W. i Ł. F. od września 2016 roku do 20 września 2019 roku, (oskarżony T. D. brał w niej udział od września 2016 roku do marca 2019 roku, zaś oskarżony J. K. od 28 czerwca 2019 roku do 20 września 2019 roku).

3.  3. Jej członkowie działali w porozumieniu, w celu popełniania przestępstw, tj. pomocy w ukryciu i zbyciu samochodów pochodzących z przestępstwa, tj. demontowali samochody pochodzące z kradzieży.

4.  4. Byli w wystarczający sposób zorganizowani; kiedy do warsztatu oskarżonego S. W. dostarczane były skradzione samochody, informował on o tym pozostałych członków grupy i dochodziło do demontażu samochodów na części, a następnie do pakowania i zabezpieczania tych części i przekazywania ich dalej.

5.  5. Istniała jej wewnętrzna pozioma struktura organizacyjna ze stałym gronem uczestników a jej działalność była koordynowana wedle ustalonych reguł.

6.  6. W określonych w zaskarżonym wyroku okresach była trwała (przy czym oskarżony S. W. uczestniczył w całym okresie jej działalności), istniały więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia. W przedmiotowej sprawie wszyscy członkowie grupy znali się, (mimo, że nie jest to warunkiem sine qua non istnienia grupy), działali w ramach zawartego porozumienia.

7.  7. Istniał podział ról i skoordynowany sposób działania: po dostarczeniu do warsztatu oskarżonego S. W. samochodu pochodzącego z przestępstwa, informował on o tym pozostałych członków grupy. W ramach określonego podziału ról oskarżony S. W. wypalał tablice rejestracyjne samochodów, oskarżony Ł. F. demontował przód i tył samochodu, oskarżony T. D. jego wnętrze; oskarżony j. K. wykonywał czynności T. D., po jego wyjeździe.

Nie ma zatem racji skarżący twierdząc, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu S. W. działania w zorganizowanej grupie przestępczej a ustalenie takie jest nielogiczne. Argumenty podnoszone przez skarżącego (str.13 apelacji) nie mogą zostać uznane za trafne. Żadną miarą nie przeczy działaniu w zorganizowanej grupie przestępczej ustalenie, że uczestnicy grupy nie byli osobami przypadkowymi i każdy z nich wiedział czym się ma zajmować. Wręcz przeciwnie, są to cechy – jak wyżej wskazano – charakteryzujące grupę przestępczą. Gdyby do każdego samochodu oskarżony S. W. organizował innych współoskarżonych, wówczas mogłyby istnieć wątpliwości czy działają oni w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. To zaś, że każdy z oskarżonych wiedział czym ma się zająć nie jest niczym innym jak charakterystyczna dla zorganizowanej grupy przestępczej organizacja przestępczych działań. Wskazać również w tym miejscu godzi się, że wiedza oskarżonych w zakresie demontażu części samochodowych również nie przeczy ich udziałowi w grupie właśnie demontażem samochodów zajmującej się; wręcz przeciwnie, wiedza ta pozwalała na prowadzenie procederu sprawnie i skutecznie. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że do czynności tych oskarżony S. W. angażował określone osoby, ustalonych członków grupy, nie zaś każdego z podległych mu pracowników. Jak zeznał bowiem świadek J. T., demontaż samochodów odbywał się w wydzielonej części posesji, do której inni pracownicy nie mieli dostępu (k.17-19 akt sprawy), potwierdził to również oskarżony Ł. F. (k.56 akt sprawy). Współpraca, na jaką wskazuje skarżący (str.13 apelacji) również jest cechą zorganizowanej grupy przestępczej, a zatem jej akcentowanie nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Podobnie jak odwoływanie się do zmian w składzie osobowym pracowników warsztatu oskarżonego S. W.. Jak bowiem wyżej wskazano – tylko członkowie grupy mieli dostęp do tej części warsztatu, w której dokonywano demontażu samochodów pochodzących z kradzieży. Poczynione na podstawie wyjaśnień wskazanych wyżej oskarżonych ustalenie, że każdy z oskarżonych demontował określoną część samochodu, przeczą twierdzeniom skarżącego (str.13 apelacji), że nie mieli oni ani konkretnego planu działania, ani też przypisanych zadań oraz nie byli podzieleni w celu dokonania poszczególnych czynności.

Wszystkie podniesione wyżej okoliczności pozwalają za w pełni zasadne uznać ustalenie Sądu I instancji, że oskarżeni działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, nie zaś jedynie w ramach współsprawstwa.

Całkowicie chybione są zarzuty, kwestionujące zaistnienie podstaw do przyjęcia, że oskarżony S. W. działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nastawienia na szybki i duży zysk oraz uczynienie sobie z demontażu samochodów pochodzących z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu. Co do pierwszej ze wskazanych okoliczności wystarczającym będzie odwołanie się do wyjaśnień samego oskarżonego S. W., który podał, że za każdy zdemontowany samochód otrzymywał kwotę o około 100 zł. wyższą niż pozostali oskarżeni (k.2830 akt sprawy), którzy otrzymywali za to około 500-700 zł. (wyjaśnienia oskarżonego J. K. – k.209 akt sprawy). Biorąc powyższe pod uwagę, a nadto ilość zdemontowanych nielegalnie samochodów oraz ustalony przez Sąd Okręgowy (str.4 uzasadnienia wyroku) czas demontażu jednego (5-6 godzin), nie sposób zakwestionować trafności ustaleń Sądu Okręgowego, że był to dla oskarżonego S. W. szybki i duży zysk. Kwestionowanie przez skarżącego (str.13 apelacji), że inkryminowany proceder uprawiany przez oskarżonego S. W. nie stanowił dla niego stałego źródła dochodu sugeruje niedostrzeganie istoty unormowania z art.65 § 1 kk. Podkreślenia zatem wymaga, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie, które reprezentuje również Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie, „stałe źródło dochodu” o jakim mowa w tym przepisie nie musi być ani źródłem jedynym, ani najistotniejszym, ani największym; istotne bowiem jest aby było stałe, niezależnie od jego wysokości ani stopnia udziału w ogólnych dochodach oskarżonego (tak: Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 7.02.2018r. w sprawie II AKa 94/17; Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 22.05.2018r. w sprawie II AKa 24/18; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 12.07.2017r. w sprawie II AKa 143/17; Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach: z 29.06.2017r. w sprawie II AKa 124/17 oraz z 25.10.2016r. w sprawie II AKa 140/16; Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 3.11.2016r. w sprawie II AKa 211/16). Zatem podnoszone przez skarżącego argumenty, że zyski z tego procederu nie były dla oskarżonego wysokie, nie stanowiły źródła jego utrzymania, a w inkryminowanym czasie oskarżony S. W. prowadził dobrze prosperującą działalność gospodarczą w postaci warsztatu samochodowego, która stanowiła dla niego wystarczające źródło utrzymania, uznać należy za całkowicie nieskuteczne. Kodeks karny nie wymaga ustalenia dokładnie jakiej wysokości korzyść majątkową uzyskał oskarżony działając w warunkach art.65 § 1 kk, stąd również i ten zarzut (str.13-14 apelacji) uznać należy za całkowicie chybiony; tym bardziej, że wobec oskarżonego nie orzeczono przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw. Poza zakresem ustaleń koniecznych dla oceny, czy oskarżony S. W. dopuścił się przypisanych mu przestępstw była kwestia dalszego postąpienia ze zdemontowanymi częściami samochodów. Stąd podnoszenie przez skarżącego (str.14 apelacji), że kradzione części nie były używane do naprawy samochodów w warsztacie oskarżonego (nawet jeżeli polegają na prawdzie), nie mogą przynieść oczekiwanego przez apelującego skutku, tj. zakwestionowania ustalenia Sądu Okręgowego, że oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art.258 § 1 kk. Podnoszone przez skarżącego okoliczności dotyczące zaangażowania oskarżonego w życie rodzinne (str.14 apelacji) pozostają bez związku z zarzutem podniesionym w tej części apelacji, tj. braku podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art.258 § 1 kk. Mogą one mieć (i miały jako okoliczność łagodząca – str.54 uzasadnienia wyroku) wpływ na wysokość orzeczonej wobec oskarżonego kary za ten czyn. Przestępstwo z art.258 § 1 kk zagrożone jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Orzeczona przez Sąd I instancji i utrzymana w instancji odwoławczej kara 8 miesięcy pozbawienia wolności oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Nie sposób zatem uznać za trafne stanowisko skarżącego (str.14 apelacji), że ustalonym okolicznościom łagodzącym, w tym wskazanej przez skarżącego, Sąd Okręgowy nie przydał odpowiednio dużej wagi.

Podnosząc zarzut poczytania na niekorzyść oskarżonego przez Sąd Okręgowy w zakresie omawianego czynu z pkt. I wyroku wątpliwości zaistniałych w sprawie (str.14 apelacji), skarżący nie wskazuje jakie to miałyby być okoliczności, co zwalnia Sąd Apelacyjny od dalszych rozważań w tym zakresie. Odnosząc się natomiast do wskazanej w tej części apelacji roli oskarżonego S. W. (zapewne na skutek oczywistej omyłki pisarskiej nazwanego S. P.), wskazać należy, że w kontekście odpowiedzialności z art.258 § 1 kk bez znaczenia pozostaje czy oskarżony S. W. otrzymywał wynagrodzenie wyższe niż pozostali członkowie zorganizowanej grupy przestępczej (jak wyżej wskazano, sam przyznał, że takowe otrzymywał). Fakt natomiast, że był właścicielem warsztatu samochodowego, w którym dokonywano inkryminowanego demontażu samochodów sprawia, że stał wyżej w hierarchii grupy niż pozostali jej członkowie, którzy – jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego - nie byli w jakimkolwiek stopniu decyzyjni. Nie sposób natomiast podzielić poglądu skarżącego (str.14 apelacji) o braku decyzyjności oskarżonego S. W.. Współoskarżeni podali bowiem, że to on informował ich o potrzebie kolejnego demontażu kradzionego samochodu. Sam oskarżony wskazał, że to do niego zwracał się J. S. z informacją o przywiezieniu samochodów do demontażu (k.2840 akt sprawy), on był też właścicielem warsztatu, w którym owych demontaży dokonywano. Depozycje te zasługują na walor wiarygodności, gdyż pozostają również w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, skoro to oskarżony S. W. był właścicielem warsztatu samochodowego, w którym demontowano samochody i z nim kontaktowała się osoba dostarczająca te samochody.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść powoływanie się na J. S., który – wedle wyjaśnień oskarżonych – dostarczał do warsztatu oskarżonego S. W. skradzione samochody, celem ich demontażu. Na wstępie wskazać należy, że jego sprawa została wyłączona do odrębnego postępowania, z uwagi na niemożność ustalenia jego miejsca pobytu (k.3047 akt sprawy). Za całkowicie dowolne uznać należy stanowisko skarżącego (str.14 apelacji), że to J. S. wskazywał pracownikom sposób działania. Nadto jest to pogląd sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania, skoro to oskarżony S. W. był właścicielem warsztatu, w którym dokonywano demontażu samochodów i to on informował współoskarżonych o potrzebie demontażu. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego wysoce prawdopodobnym jest, jak twierdzi skarżący, że J. S. był osobą decydującą, ale tylko w zakresie dostarczania samochodów, które były demontowane i dalszym przeznaczeniu zdemontowanych części. W żadnym stopniu nie wpływa to jednak na odpowiedzialność oskarżonego S. W., któremu wszak nie przypisano kierowania zorganizowaną grupą przestępczą a jedynie udział w niej. Bez wpływu – wbrew stanowisku skarżącego (str.15 apelacji) - na odpowiedzialność karną oskarżonego S. W. w przedmiotowej sprawie pozostaje, że nie zajmował się on zbyciem zdemontowanych części samochodów pochodzących z przestępstwa. Przypisano mu bowiem inne znamiona przestępstwa z art.291 § 1 kk, tj. pomoc w ich ukryciu i zbyciu, nie zaś zbywanie. Oskarżony S. W. przyjmując kradzione samochody oraz dokonując ich demontażu niewątpliwie wyczerpał znamiona art.291 § 1 kk polegające na pomocy w ukryciu i zbyciu samochodów pozyskanych na skutek popełnienia czynu zabronionego. Szerzej do tej kwestii Sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Ad. co do czynu II - IV:

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały zarzuty związane z czynami zarzucanymi oskarżonemu S. W. w pkt. II – IV aktu oskarżenia (objęte pkt. II zaskarżonego wyroku). Sugestiom skarżącego (str.16 apelacji), że części pochodzące z samochodów: V. (1) (...) o nr. rej. (...), A. (...) o nr. rej. (...) i A. (...) o nr. rej. (...) znalazły się legalnie w posiadaniu oskarżonego przeczą dowody zgromadzone w sprawie, w szczególności zgłoszenia kradzieży tych samochodów (zeznania świadków: T. W. – k.2977 akt sprawy, J. K. (1) – k.2925 akt sprawy oraz D. N. – k.2725-2728 akt sprawy). Części z tych samochodów nie mogły zatem być legalnie montowane w innych samochodach. Dywagacje skarżącego na temat wartości opisywanych samochodów są całkowicie dowolne. Podkreślenia wymaga, że nie wszystkie samochody, których demontowanie przypisano oskarżonemu S. W. uznane zostały za luksusowe; Sąd Okręgowy wskazał, że były one „w większości luksusowe” (str.3 uzasadnienia wyroku). Skarżący nie wskazał jakiegokolwiek dowodu na poparcie swojego stanowiska, że części z tych samochodów zostały zakupione przez oskarżonego S. W. a przedstawione wyżej dowody, w szczególności zeznania pokrzywdzonych, takiemu stanowisku przeczą.

Ad. co do czynu V-VIII, XXIII:

Odnosząc się do zarzutu obrazy art.4 kpk i art.5 § 2 kpk, Sąd odwoławczy odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu ogólnych rozważań w tym zakresie; zachowują one bowiem swą aktualność.

Skarżący nie wykazał w czym upatruje naruszenia w omawianym zakresie art.424§ 1 pkt 1 kpk, co zwalnia Sąd odwoławczy od rozważań w tym zakresie pozwalając jedynie na stwierdzenie, że w zakresie w jakim wyrok się uprawomocnił, uzasadnienie zaskarżonego wyroku pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącego, że znalezione w busie na terenie warsztatu S. W. tablice rejestracyjne nie potwierdzają winy oskarżonego co do czynów przypisanych mu we wskazanych w tym punkcie apelacji zarzutach aktu oskarżenia. Przekonującym argumentem nie jest podnoszenie, że zadaniem S. W. było wypalanie tablic rejestracyjnych dostarczonych mu samochodów pochodzących z przestępstw. Okoliczność, że tablice znajdujące się w busie nie zostały wypalone, nie może sama w sobie skutkować uniewinnieniem oskarżonego S. W.. Nadto rozważania skarżącego są niezgodne z zasadami logicznego rozumowania. Skarżący nie podał w jakim celu, innym niż ustalony w przedmiotowej sprawie, wskazany w apelacji J. S. miałby przechowywać na terenie posesji oskarżonego S. W. tablice rejestracyjne samochodów pochodzących z przestępstw. Podkreślenia jednocześnie wymaga – czego nie kwestionuje skarżący - że samochody te były dostarczane oskarżonemu S. W. właśnie w celu ich demontażu. Brak jest podstaw do uznania, że oskarżonego i J. S. łączyły jakieś inne relacje. Bus z tablicami rejestracyjnymi skradzionych samochodów miał zatem ścisły związek z procederem demontażu samochodów przez S. W. i pozostałych współoskarżonych; jest to zgodne z zasadami logicznego rozumowania. Nadto, o tym że tablice rejestracyjne znajdujące się w busie pochodzą z samochodów demontowanych nielegalnie przez oskarżonych świadczą jednoznacznie wyjaśnienia oskarżonych: Ł. F. (k.56, 88 akt sprawy) i J. K. (k.210 akt sprawy) O tym, że w warsztacie oskarżonego S. W. demontowane były również luksusowe samochody, w tym marki P. zeznawał oskarżony Ł. F. (k.88v akt sprawy). Potwierdzeniem trafności omawianego zarzutu nie może być odniesienie się do zeznań świadka J. T. (str.17 apelacji). Świadek ten bowiem nie brał udziału w nielegalnym demontażu samochodów, wskazał natomiast, że na terenie warsztatu było wydzielone miejsce, gdzie ów demontaż odbywał się, a nie mieli do niego wstępu pracownicy nie dokonujący tych demontaży. Nadto odbywało się to po godzinach pracy warsztatu, nie dziwi zatem, że nie wszyscy pracownicy warsztatu widzieli samochody podlegające inkryminowanym demontażom. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść ponowne odwoływanie się do sytuacji finansowej oskarżonego S. W. (str.17 apelacji). Sąd Apelacyjny odnosił się do tej argumentacji i do niej w tym miejscu odwołuje się nie widząc potrzeby ponownego jej przytaczania.

Z uwagi na nietrafność zarzutów o charakterze procesowym, chybiony jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych opartych o dowody, które – wbrew twierdzeniom skarżącego – w omawianym zakresie zostały ocenione w sposób swobodny, zgodny z zasadami określonymi w art.7 kpk.

Ad. co do czynu IX, XIV-XVI, XVIII - w zakresie orzeczonej kary:

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie przestępczego pochodzenia samochodów demontowanych w warsztacie oskarżonego S. W. opisanych w tej części apelacji. Przeczą bowiem temu informacje o kradzieży tych samochodów, zgłoszone przez ich właścicieli, opinie biegłych oraz częściowo wyjaśnienia samych oskarżonych. Opinia biegłego przeczy stanowisku skarżącego, że pojazdy opisane na str.17 apelacji miały niższą wartość niż przyjęta w zaskarżonym orzeczeniu; skarżący nie kwestionuje jej wiarygodności. Wobec powyższego, skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się w tym zakresie do gołosłownych wyjaśnień oskarżonego S. W..

Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska skarżącego, że kara orzeczona wobec oskarżonego S. W. za czyn przypisany w omawianej części apelacji jest rażąco surowa. Wręcz przeciwnie, Sąd II instancji podzielił stanowisko apelującego oskarżyciela publicznego, że kara ta razi łagodnością. Szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się omawiając zarzuty apelacji prokuratora.

Na wstępie podkreślenia wymaga, że wskazane w tej części apelacji punkty aktu oskarżenia zostały w zaskarżonym wyroku przypisane oskarżonemu S. W. w różnych ciągach przestępstw: pkt IX, XIV i XVI aktu oskarżenia w pkt. II wyroku, zaś pkt. XV aktu oskarżenia w pkt. III wyroku; natomiast pkt XVIII aktu oskarżenia w pkt. IV wyroku.

Wobec powyższego rozważania Sądu II instancji odnosić się będą do kar jednostkowych przypisanych oskarżonemu S. W. w pkt. II, III i IV zaskarżonego wyroku.

Wskazać należy, Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt.4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Przepis art.53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary: dyrektywa winy (dolegliwość kary nie może przekroczyć stopnia winy), dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości czynu - obejmuje okoliczności związane z czynem: przedmiotowe (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (postać zamiaru, motywacja), dyrektywa prewencji indywidualnej (zapobieżenie popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę) oraz dyrektywa prewencji ogólnej (kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa). Biorąc pod uwagę wskazane wyżej sądowe dyrektywy wymiaru kary oraz zaistniałe w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające orzeczonych wobec oskarżonego S. W. kar jednostkowych w nie sposób uznać za rażąco surowe. Podnoszona przez skarżącego okoliczność przyznania się oskarżonego „do przyznania się oskarżonego do czynów, których popełnienia faktycznie się dopuścił” (str.17 apelacji) nie może przynieść oczekiwanych przez niego rezultatów. Rzecz bowiem w tym, że nie przyznał się do wszystkich przypisanych mu przestępstw. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że oskarżony w polskim procesie karnym nie ma obowiązku dostarczania dowodów swej winy, a linię obrony może ukształtować w sposób najbardziej dla siebie korzystny; nie może to stanowić okoliczności obciążającej przy wymiarze kary. Ale równocześnie nie może stanowić istotnej okoliczności łagodzącej przyznanie się jedynie do wybranych przez siebie części przypisanych czynów. Nie bez znaczenia pozostaje, że poza wyjaśnieniami oskarżonego S. W. Sąd dysponował również innymi dowodami, tak o charakterze osobowym, jak i dokumentarnym. Nie jest również tak jak twierdzi skarżący, że Sąd Okręgowy skupił się jedynie na okolicznościach obciążających; dostrzegł bowiem również okoliczności łagodzące (str.53-57 uzasadnienia wyroku). W szczególności uwzględnił podnoszoną przez skarżącego okoliczność, że nie miał dalece znaczącej roli w przestępczym procederze (Sąd Apelacyjny częściowo kwestionuje ten pogląd) oraz że nie był organizatorem tego procederu. W ocenie Sądu odwoławczego skarżący bagatelizuje znaczenie popełnionych przez oskarżonego przestępstw stwierdzając, że „jedyna jego wina polegała na kuszącej chęci uzyskania dodatkowego zarobku, którego wysokość, jak się później okazało, była całkowicie nieadekwatna do ryzyka oraz odpowiedzialności, które na siebie przyjął” (str.17 apelacji). Oskarżony bowiem w ramach przypisanych mu ciągów przestępstw, popełnił czyny o bardzo wysokim stopniu społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu II instancji, demontowanie skradzionych samochodów cechuje się właśnie takim stopniem społecznej szkodliwości. Poza szkodą w postaci utraty przez pokrzywdzonych ich własności, również w realiach rozpoznawanej sprawy, niejednokrotnie o znacznej wartości, wysoce utrudnione, o ile wręcz niemożliwe jest ich odzyskanie. Trafnie wskazał Sąd Okręgowy, że wiek oskarżonego i związane z nim doświadczenie życiowe winno chronić go przed takimi zachowaniami; podobnie jak posiadanie rodziny. Za całkowicie zatem chybioną uznać należy argumentację skarżącego, że za obniżeniem orzeczonych wobec oskarżonego S. W. kar winna przemawiać jego sytuacja rodzinna i skutki wykonania kary, którymi owa rodzina zostanie dotknięta. O tym bowiem oskarżony winien pomyśleć przed przystąpieniem do nielegalnego procederu; obecnie w żaden sposób nie może to wpłynąć na obniżenie orzeczonej wobec niego kary. Podkreślenia przy tym wymaga, że ustabilizowany tryb życia oraz pozytywną opinię lokalnego środowiska Sąd Okręgowy poczytał jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary (str.54 uzasadnienia wyroku).

Całkowicie chybiony jest zarzut rażącej niewspółmierności kary za czyn przypisany oskarżonemu S. W. w pkt. IV zaskarżonego orzeczenia. Wymierzona bowiem kara jednego miesiąca pozbawienia wolności jest karą w najniższym ustawowym zagrożeniu przewidzianym przypisany mu czyn z art.62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie sposób zatem uznać, że jest ona surowa, a tym bardziej w stopniu rażącym.

Ad. co do czynu XVII:

Zarzut apelacji w tym zakresie zyskał akceptację Sądu odwoławczego, choć nie wszystkie argumenty okazały się trafne. Za przedwczesny na obecnym etapie postępowania uznać należy również wniosek o uniewinnienie oskarżonego od tego czynu.

Na wstępie podkreślenia wymaga, że w aktualnie obowiązujących regulacjach z zakresie prawa karnego procesowego (mających również zastosowanie w realiach rozpoznawanej sprawy), zgodnie z treścią art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić w trzech wypadkach:

1.  zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej (nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie),

2.  zaistnienia przesłanek z art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie)

3.  konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości.

Ta ostatnia z przesłanek, w ocenie Sądu Apelacyjnego, ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do czynu zarzuconego oskarżonemu S. W. w pkt. XVII aktu oskarżenia a stanowiącemu element ciągu przestępstw przypisanego mu w pkt. III zaskarżonego orzeczenia. Z uwagi na fakt, że z takich samych przyczyn doszło do uchylenia wyroku w odniesieniu do oskarżonych: Ł. F. (czyn zarzucony mu w pkt. XVII aktu oskarżenia a stanowiącemu element ciągu przestępstw przypisanych mu w pkt. X zaskarżonego orzeczenia) oraz T. D. (czyn zarzucony mu w pkt. V aktu oskarżenia a przypisany w pkt. XV zaskarżonego orzeczenia). Rację mają skarżący, że Sąd I instancji nie uargumentował poczynionego ustalenia, że przedmiotem przestępstwa zarzuconego wymienionym oskarżonym było co najmniej 37 pojazdów marki B., A., V., M., których łączna wartość wprawdzie nie została ustalona, ale jest nie mniejsza niż 200.000 zł. W omawianym zakresie Sąd Okręgowy bezrefleksyjne – w ocenie Sądu II instancji przyjął za oskarżycielem publicznym, że wskazani oskarżeni dokonali paserstwa tych samochodów. Brak poczynienia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jakichkolwiek rozważań co do dowodów na jakich oparł przypisanie oskarżonym tego czynu pozwala – w ocenie Sądu odwoławczego – na uznanie, że w omawianym zakresie doszło do naruszenia prawa oskarżonych do rzetelnego procesu. Sąd I instancji obowiązany jest bowiem do zgromadzenia materiału dowodowego, jego swobodnej oceny i na tej postawie dokonania ustaleń faktycznych. Swój tok rozumowania winien przedstawić w uzasadnieniu orzeczenia. W przedmiotowej sprawie, w omawianym zakresie nie doszło do wypełnienia żadnej ze wskazanych przesłanek rzetelnego procesu. Wobec powyższego, w ocenie Sądu II instancji zaistniała jedna z określonych w art.426 § 1 kpk podstaw uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji; zachodzi bowiem konieczność przeprowadzenia w tym zakresie na nowo przewodu sądowego w całości.

Nie sposób podzielić poglądu skarżącego, że ustalone czynności jakie podejmował oskarżony względem dostarczanych mu kradzionych samochodów, tj. demontowanie ich na części, wypalanie ich tablic rejestracyjnych, palenie dokumentów pojazdów, pakowanie i zabezpieczanie zdemontowanych części oraz umieszczanie ich w przygotowanym do tego pojeździe a następnie przekazywanie ich dalszym odbiorcom (str.4-5 uzasadnienia wyroku) nie stanowiły pomocy do ukrycia i zbycia tych pojazdów (str.18 apelacji). Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, czynności te utrudniały, a wręcz uniemożliwiały odzyskanie pojazdów przez ich legalnych właścicieli. Pomoc do ukrycia w rozumieniu art.291 § 1 kk to czynności ułatwiające posiadaczowi ukrycie rzeczy uzyskanej w drodze czynu zabronionego (niekoniecznie osobie, która ten czyn popełniła). Pomoc do zbycia natomiast to wszelkie działania ułatwiające zbywcy rzeczy uzyskanej w drodze czynu zabronionego zbycie jej posiadania; również i tym wypadku zbywca rzeczy nie musi być osobą, która uzyskała rzecz z czynu zabronionego. Nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, że zdemontowanie samochodów na części ułatwiało dostawcom tych samochodów ich ukrycie i dalsze zbycie. O wiele trudniej bowiem odzyskać samochód rozłożony na części zamontowane zapewne później w różnych samochodach niż istniejący nadal w całości.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K.

Ad. a. Na wstępie wskazać należy na niezasadność łącznego podnoszenia zarzutu obrazy art.4 kpk, art.7 kpk i art.5 § 2 kpk. W tym zakresie Sąd Apelacyjny odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej, brak jest bowiem podstaw do ponownego przytaczania w tym miejscu wskazanych tam argumentów.

Sąd Apelacyjny również odnosił się już do zarzutów związanych z przypisaniem oskarżonym przestępstw w zakresie samochodów, których tablice rejestracyjne ujawniono na posesji oskarżonego S. W.. Poczynione tam uwagi zachowują aktualność i nie ma potrzeby przytaczania ich ponowne w tym miejscu.

Sąd I instancji nie ustalił jakoby oskarżony J. K. brał udział w demontażu wszystkich samochodów dostarczanych do warsztatu S. W., co zwalnia Sąd odwoławczy do zarzutu podniesionego w tym zakresie (str.6 apelacji).

Oskarżony potwierdził również w swych wyjaśnieniach (k.209v akt sprawy) czas udziału w przestępczym procederze, zgodny z ustaleniami poczynionymi w tym zakresie przez Sąd Okręgowy. Nie jest również tak jak twierdzi skarżący, że oskarżonemu można przypisać jedynie udział w zdemontowaniu trzech samochodów. Sam oskarżony przyznał się do demontażu około 10 i nie jest tak jak twierdzi skarżący (str.6 apelacji), że mówił o 10 wizytach w warsztacie S. W. (jednocześnie twierdząc, że demontaż jednego zajmował 2 dni). Oskarżony wskazał bowiem wprost, że „pocięli” 10 samochodów (k.210 akt sprawy). Przypisanie oskarżonemu S. W. udziału w demontażu wskazanych w akcie oskarżenia samochodów znajduje uzasadnienie zarówno w swobodnie ocenionych dowodach zgromadzonych w sprawie, jak i zasadach logicznego rozumowania. Jak już wyżej wskazano, demontażem każdego samochodu zajmowało się trzech oskarżonych. Po wyjeździe oskarżonego T. D., od czerwca 2019r., jego miejsce zajął oskarżony J. K., który brał w tym udział do momentu zatrzymania przez organy ścigania we wrześniu 2019 roku. Wskazać również należy na niekwestionowane przez skarżącego daty kradzieży samochodów opisanych w zarzutach. Łącząc powyższe z przedstawianą już argumentacją dotyczącą związku ujawnionych na terenie posesji S. W. tablic rejestracyjnych z przypisanym oskarżonym procederem, istnieją pełne podstawy do uznania, że oskarżony J. K. popełnił wszystkie przypisane mu przestępstwa, nie zaś tylko te, których popełnienia nie kwestionuje jego obrońca w wywiedzionej apelacji. O udziale oskarżonego J. K. w demontażu samochodu marki P. wyjaśniał współoskarżony Ł. F. (k.88v akt sprawy). Wskazane powyżej okoliczności przemawiające za trafnością przypisania oskarżonemu J. K. wskazanych w zaskarżonym wyroku przestępstw powodują, że okoliczność iż oskarżony Ł. F. wyjaśniał jedynie o jednym samochodzie marki P. demontowanym m.in. z oskarżonym J. K. nie implikują uznania, że demontaż tylko tego samochodu tej marki można przypisać temu oskarżonemu.

Ad. b. Nie ma racji skarżący twierdząc, że oskarżony J. K. nie miał świadomości, że demontowane przez niego samochody pochodziły z kradzieży. Przeczą temu wprost wyjaśnienia tego oskarżonego (k.209v – 210 akt sprawy). Oskarżony przyznał również, że nie były to samochody stare ale nowe i nie były uszkodzone (k.209-210 akt sprawy). Pełną akceptację Sądu odwoławczego zyskały również ustalenia Sądu Okręgowego co do tego, że oskarżeni, w tym również J. K. działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Rozważania na temat tego ustalenia zostały już poczynione w niniejszym uzasadnieniu i do nich odwołuje się Sąd II instancji w tym miejscu nie stwierdzając konieczności powtarzania przedstawionej tam argumentacji.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść podnoszenie, że nie wszystkie samochody dostarczane do warsztatu S. W. były demontowane, niektóre z nich były przekazywane dalej w całości. Oskarżonym bowiem w przedmiotowej sprawie przypisano zarzuty demontażu kradzionych samochodów; okoliczność zatem co działo się z samochodami kradzionymi które przyjeżdżały do warsztatu oskarżonego S. W. ale nie były tam demontowane, a odbierano je w całości pozostaje poza zakresem aktu oskarżenia.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. – adw. R. B.

Ad. I.1.,2.,3., II.1., 2. 3. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut błędnego przypisania oskarżonemu S. W. działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Do kwestii tej Sąd odwoławczy odnosił się już omawiając zarzuty apelacji drugiego z obrońców tego oskarżonego i do poczynionych tam rozważań odwołuje się nie stwierdzając potrzeby ponownego ich przytaczania w tym miejscu. Podobnie jak do kwestionowanej przez skarżącego świadomości oskarżonego S. W. co do udziału jego pracowników w przestępczym procederze. Dywagacje skarżącego co do braku świadomości oskarżonego (str.6 apelacji) w zakresie zachowań współoskarżonych oraz J. S. ustalonych w niniejszym postępowaniu pozostają w sprzeczności nawet z wyjaśnieniami samego S. W., który na pewnym etapie postępowania – jak również wskazano już w niniejszym uzasadnieniu - przyznał się do popełnienia przestępstw paserstwa istotnie zaprzeczając jedynie aby dokonywał ich działając w zorganizowanej grupie przestępczej. W świetle choćby tych wyjaśnień nie sposób za trafne uznać stanowiska skarżącego, że oskarżony nie miał świadomości czym po godzinach pracy zajmują się jego pracownicy. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że przypisanie oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie opiera się jedynie na tym (jak zdaje się sugerować skarżący – str.6 apelacji), że do demontażu samochodów dochodziło w warsztacie należącym do oskarżonego S. W.. Do ustaleń Sądu I instancji w tym zakresie oraz zgromadzonego materiału dowodowego Sąd odwoławczy już się odnosił i do poczynionych uwag odwołuje się w tym miejscu. Za całkowicie dowolne a zatem nieskuteczne uznać należy przypuszczenia skarżącego (str. 7 apelacji) co do niejakiej „zmowy” jaką pozostali współoskarżeni mieli zawiązać przeciwko oskarżonemu S. W.. Nie znajdują one bowiem żadnego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym a nadto – na co wyżej wskazano – pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego S. W. podającego kto dostarczał demontowane w jego warsztacie samochody, kto dokonywał tego demontażu i na czyje polecenie oraz jakie z tym wiązały się korzyści majątkowe. Stąd za niezasługujący na aprobatę Sąd II instancji uznał pogląd skarżącego, że oskarżony S. W. jest jedynie nieświadomym niczego, w szczególności pochodzenia samochodów i ich dalszego losu, właścicielem warsztatu samochodowego, osobą wykorzystaną przez swoich pracowników. Podkreślić w tym miejscu warto, że jedynie oskarżony Ł. F. był legalnie zatrudnionym pracownikiem S. W.; pozostali oskarżeni: T. D., a następnie J. K. dokonywali jedynie nielegalnego demontażu samochodów w warsztacie oskarżonego S. K. nie będąc w warsztacie legalnie zatrudnionymi. Skutku oczekiwanego przez skarżącego (str.7 apelacji) nie może przynieść wskazywanie na okoliczność, że oskarżony S. jako właściciel warsztatu właściwie nie zajmował się naprawą pojazdów, a zajmował się administracyjną częścią swojej działalności i kontaktami z klientami. Rzecz bowiem w tym, że w ramach przypisanych oskarżonemu czynów nie dochodziło do naprawy pojazdów, a wręcz przeciwnie – do ich demontażu i to po oficjalnych godzinach pracy warsztatu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, do którego Sąd Apelacyjny szczegółowo odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu pozwolił na trafne ustalenia, o pełnej świadomości oskarżonego co do przestępczego charakteru przypisanych mu zachowań i podejmowania ich w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Podejmując próby przekonania Sądu odwoławczego, że czynności podejmowane przez oskarżonego S. W. stanowiły istotę jego legalnie prowadzonej działalności gospodarczej (str.8 apelacji) skarżący zdaje się całkowicie pomijać tę istotną okoliczność, że przestępczy proceder prowadzony był poza godzinami pracy w warsztacie samochodowym a samochody później demontowane dostarczane były nie przez ich właścicieli a przez J. S., znajdowały się w niedostępnej dla części pracowników strefie na terenie warsztatu a dokonujące demontażu osoby były na bieżąco informowane o potrzebie jego dokonania. Osoby te miały wyznaczone przez S. W. obowiązki w zakresie owego demontażu, za co otrzymywali od niego wynagrodzenie. Również sam oskarżony S. W. podejmował określone czynności w ramach przestępczego procederu, poza wskazanymi wyżej, wypalał tablice rejestracyjne demontowanych samochodów i również pobierał gratyfikację z tego tytułu. Ustalenia w tym zakresie zostały poczynione w oparciu o zgromadzony i oceniony w sposób swobodny materiał dowodowy a oceny tej skarżący skutecznie nie podważył. Podkreślenia bowiem wymaga, że aby skutecznie zarzucić Sądowi orzekającemu dokonanie dowolnej oceny dowodów nie wystarczy samo wskazanie własnej, odmiennej oceny a należy wykazać jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (tak też Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 27.10.2021r. w sprawie II AKa 149/21). Skarżący takiej argumentacji nie przedstawił ograniczając się jedynie do przedstawienia własnej oceny dowodów i alternatywnych ustaleń, nieznajdujących potwierdzenia nawet w depozycjach swojego mandanta.

Z kwestionowaniem dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów (a zatem zarzutem obrazy art.7 kpk) skarżący powiązał zarzut obrazy art.5 § 2 kpk (str.8 apelacji), co jest – jak już wcześniej wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nieprawidłowe. Przedmiotem rozważań Sądu II instancji przy omawianiu apelacji drugiego z obrońców oskarżonego S. W. była już również kwestia obrazy art.5 § 2 kpk i do poczynionych rozważań w tym zakresie Sąd Apelacyjny odwołuje się.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskał również zarzut obrazy art.4 kpk. Także i w tym zakresie skarżący odwołuje się jedynie do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów. Nie jest natomiast naruszeniem zasady obiektywizmu odmówienie wiarygodności określonym dowodom, jeżeli ocena ta została dokonana w sposób swobodny; jak w przedmiotowej sprawie w omawianym zakresie. Odnosząc się natomiast do wskazywanych przez skarżącego zagłuszaczy sygnałów (...) (str.9 apelacji), podnieść należy, że o ich wykorzystywaniu w inkryminowanym procederze i pełnej tego świadomości oskarżonego S. W. wyjaśniali współoskarżeni:

⚫

Ł. F. i T. D. i J. K.. Wiarygodności tych depozycji skarżący nie zdołał skutecznie zakwestionować w wywiedzionej apelacji.

Wbrew stanowisku skarżącego, nie doszło również do obrazy art.294 § 1 kk w zakresie czynów prawomocnie już przypisanych oskarżonemu S. W.. Skarżący podnosząc ten zarzut w żaden sposób go nie uargumentował, co zwalnia Sąd odwoławczy od dalszych rozważań w tym zakresie. Wskazać jedynie należy, że ustalenia co do wartości przedmiotów przestępstwa paserstwa zostały poczynione w oparciu o dokumentację dostarczoną przez właścicieli pojazdów, ich zeznania oraz opinie biegłego. Wiarygodności tych dowodów skarżący nie zakwestionował w wywiedzionym środku odwoławczym. Również Sąd Apelacyjny nie stwierdza podstaw do ich kwestionowania.

Skoro w zakresie w jakim zaskarżony wyrok się uprawomocnił Sąd odwoławczy stwierdził trafność dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów, za niezasadny uznać należy zarzut błędów w ustaleniach faktycznych (str.9 apelacji) w tym zakresie, poczynionych po przeprowadzeniu oceny dowodów zgromadzonych w sprawie.

Ad. I.4. Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał zarzut obrazy art.65 § 1 kk, a przedstawiona na jego poparcie argumentacja jest całkowicie chybiona. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, omawiając apelację wywiedzioną przez drugiego z obrońców oskarżonego S. W. (do których to rozważań Sąd odsyła), status majątkowy pozostaje bez wpływu na ustalenie, czy sprawcy można przypisać uczynienie sobie z popełniania przestępstw stałego źródła dochodu. Wobec powyższego na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że zwiększa stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego fakt, że podjął się przestępczego procederu mimo posiadania legalnych i większych źródeł dochodu. Trafnie zatem podniósł oskarżyciel publiczny w wywiedzionej apelacji, że prowadzenie legalnej działalności w realiach rozpoznawanej sprawy, przemawia wręcz na niekorzyść oskarżonego. Odnosząc się natomiast do podniesionego przez obrońcę oskarżonego argumentu braku racjonalnego uzasadnienia dla podejmowania przestępczych zachowań w sytuacji prowadzenia legalnej i dochodowej działalności gospodarczej Sąd Apelacyjny pragnie wskazać, w oparciu o własne doświadczenie zawodowe, że chęć zysku niejednokrotnie zaburza racjonalne rozumowanie.

Ad. I.5. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał również zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu S. W. w pkt. IV zaskarżonego orzeczenia. Skoro skarżący w zakresie tego zarzutu odniósł się jedynie do ilości środka odurzającego znalezionego przy oskarżonym (str.2 i 10 apelacji), również tylko do tej kwestii odniesie się Sąd II instancji omawiając ów zarzut. Otóż, w ocenie Sądu Apelacyjnego ilość marihuany, którą posiadał oskarżony nie stanowi podstawy do uznania, że zarzucany mu czyn stanowi wypadek mniejszej wagi. Dla marihuany przyjmuje się, że porcją konsumpcyjną jest minimum od 1 do 0,5 grama. Pozwala ona na odurzenie 2 - 3 osób. Zatem 5,04 grama jakie posiadał oskarżony pozwala na odurzenie co najmniej 10 osób. Nie pozwala to, w ocenie Sądu Apelacyjnego, na uznanie, że stanowi to wypadek mniejszej wagi. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że za czyn ten wymierzono oskarżonemu karę w najniższym ustawowym wymiarze 1 miesiąca, co zyskało aprobatę Sądu odwoławczego.

Ad. III. 1., 2. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) kar wymierzonych oskarżonemu S. W.. Sąd w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań ogólnych dotyczących zarzutu opartego o przepis art.438 pkt 4 kpk oraz do wyrażonego przy omawianiu apelacji drugiego z obrońców oskarżonego S. W. poglądu, że kary te w przeważającej części są rażąco łagodne. Wszystkie okoliczności mające łagodzący wpływ na wymiar kary, a wskazane przez skarżącego (str.3-4, 10 apelacji) zostały uwzględnione przez Sąd I instancji. Jednocześnie skarżący całkowicie pomija istnienie ważkich okoliczności obciążających. W ocenie Sądu II instancji kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonego S. W. za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk i z art.291 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk oraz orzeczone kary łączne nie tylko nie są rażąco surowe, ale wręcz przeciwnie – są rażąco łagodne; szerzej do tej kwestii Sąd odwoławczy odniesie się omawiając apelację wywiedzioną w odniesieniu do oskarżonego S. W. przez oskarżyciela publicznego.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. F.

Ad. 2., 3. W pierwszej kolejności Sąd odwoławczy odniesie się do zarzutów o charakterze procesowym a następnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Stan faktyczny bowiem Sąd orzekający ustala na podstawie przeprowadzonych i ocenionych dowodów, a zatem zarzuty dotyczące uchybień procesowych winny być rozpoznawane przed zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych. Zapewne na skutek oczywistej omyłki pisarskiej w tirecie pierwszym pkt. 3 zarzutów apelacji wskazano (str.2), że jednym ze współsprawców Ł. F. był J. F., podczas gdy był nim J. K..

Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska skarżącego (str.4 apelacji), że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu Ł. F. działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Zarzut ten, podniesiony również w apelacjach pozostałych współoskarżonych, był przedmiotem rozważań w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań Sąd II instancji odsyła. Podnoszona przez skarżącego (str.4-5 apelacji) okoliczność, że jako zatrudniony przez S. W. oskarżony wykonywał jego polecenia nie może przynieść oczekiwanego rezultatu. Czym innym bowiem jest wykonywanie poleceń pracodawcy w ramach zatrudnienia, a czym innym wykonywanie poleceń współsprawcy w zakresie popełnienia przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Prawidłowo ustalony w omawianym zakresie przez Sąd Okręgowy stan faktyczny wskazuje, że do inkryminowanych zdarzeń dochodziło poza godzinami oficjalnego funkcjonowania warsztatu samochodowego. Jak już wspomniano w niniejszym uzasadnieniu, odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców współoskarżonych, po dostarczeniu samochodu, S. W. informował pozostałych sprawców o konieczności jego demontażu, każdy z nich podejmował określone czynności a następnie otrzymywali za to wynagrodzenie. Nie sposób zatem podzielić poglądu skarżącego (str.5 apelacji), że ich działania nie były skoordynowane i nie funkcjonował podział ról w ramach grupy. Podkreślenia również wymaga, że jedynie oskarżony Ł. F. był legalnie zatrudniony w warsztacie samochodowym S. W., współpraca pozostałych sprawców miała tylko charakter sprzeczny z prawem. Nadto, samochody znajdowały się na części posesji niedostępnej dla innych pracowników warsztatu, ich demontaż odbywał się po godzinach pracy warsztatu, również w godzinach nocnych. Nie sposób zatem podzieli stanowiska skarżącego (str.5 apelacji), że działali oni w ramach określonych ról wynikających z obowiązków pracowniczych. Podobnie nie zasługuje na aprobatę stanowisko apelującego, że grupa, którą tworzyli oskarżeni nie miała charakteru zorganizowanej w rozumieniu art.258 § 1 kk z uwagi na brak trwałości, hermetyczności i hierarchicznego podporządkowania. Wskazać bowiem należy, że w ramach podejmowanych działań grupa miała charakter trwały (składała się z oskarżonych: S. W., Ł. F. i - początkowo – T. D., na miejsce którego następnie wszedł J. K.). Skarżący nie uargumentował przesłanki „hermetyczności”, stąd nie sposób odnieść się do tej kwestii. Wskazać zatem jedynie należy, że zorganizowana grupa przestępcza (w odróżnieniu od związku mającego na celu popełnienie przestępstw) nie musi cechować się wysokim stopniem zorganizowania i hierarchicznego podporządkowania. Do istnienia grupy zorganizowanej wystarczy ustalenie niskiego poziomu organizacji stwarzającego możliwość łatwiejszego dokonywania przestępstw i posiadania w miarę stałego źródła dochodu. Nie jest również konieczne aby posiadała przywódcę a wystarczy pozioma struktura organizacyjna ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł. Biorąc powyższe pod uwagę, nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że w realiach rozpoznawanej sprawy oskarżeni działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, nie zaś jedynie w ramach współsprawstwa. Stanowisku skarżącego, że oskarżony Ł. F. nie znał J. S. i nie wiedział jaka jest jego rola w przypisanym mu przestępczym procederze przeczą wprost uznane za wiarygodne wyjaśnienia samego oskarżonego Ł. F., który podał, że J. S. organizował pojazdy do demontażu dostarczając je osobiście lub przez osoby trzecie (str……………55-57 akt sprawy). Przy tak jednoznacznej treści depozycji bez znaczenia, w ocenie Sądu odwoławczego, pozostaje czy Ł. F. miał numer telefonu do J. S. (skarżący twierdzi, że go nie posiadał – str.5 apelacji). Uniewinnieniem od przypisanych oskarżonemu czynów nie mogą skutkować podnoszone przez skarżącego (str.5 apelcji) okoliczności braku decyzyjności oskarżonego Ł. F. w zakresie funkcjonowania i kształtu grupy oraz jej działalności, brak wpływu na to jakie samochody zostaną dostarczone do warsztatu S. W.. Oskarżony bowiem miał inną rolę w grupie, tj. dokonywał demontażu tylnych części pojazdów oraz sporadycznie – wypalania ich tablic rejestracyjnych.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego, tj. braku podstaw do uznania oskarżonego Ł. F. winnym popełnienia czynu z art.258 § 1 kk nie może przynieść odwoływanie się do jego stanu zdrowia psychicznego; skarżący w żaden sposób swojego stanowiska w tym zakresie nie uzasadnił (str.5 apelacji). Na wstępie podkreślenia wymaga, że wprawdzie biegli psychiatrzy zdiagnozowali u tego oskarżonego lekkie upośledzenie umysłowe, to jednak nie stwierdzili zaistnienia warunków z art.31 § 2 kk. Nadto wskazać należy, że subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod określone przepisy prawa materialnego dokonuje sąd orzekający. Oskarżony Ł. F. w wyjaśnieniach uznanych przez Sąd Okręgowy za wiarygodne opisał swoją rolę w przestępczym procederze i stan swojej świadomości w zakresie czynności podejmowanych zarówno przez niego samego, jak i pozostałych jego uczestników, w tym współoskarżonych. Dają one, oraz pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pełne podstawy do uznania, że doszło do wyczerpania znamion przestępstwa z art.258 § 1 kk. Okoliczność zatem, że – zdaniem skarżącego – oskarżony z uwagi na swoje upośledzenie - nie miał świadomości istnienia grupy nie może sama w sobie skutkować uznaniem, że niezasadnym jest przypisanie mu popełnienia przestępstwa z art.258 § 1 kk. Skarżący kilkukrotnie podkreśla w apelacji stan upośledzenia umysłowego oskarżonego Ł. F. opierając na tym m.in. stanowisko o braku wiarygodności czterech pierwszych jego wyjaśnień (str.3 apelacji). Nie kwestionuje natomiast wiarygodności późniejszych depozycji oskarżonego, mimo że jego stan umysłowy nie uległ zmianie (brak jest podstaw do przyjęcia takiej zmiany, sam skarżący również na nią nie wskazuje). W ocenie Sądu Apelacyjnego taki tok rozumowania sprzeczny jest z logiką. W oparciu zatem m.in. o uznane za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego Ł. F. Sąd Okręgowy dokonał ustaleń jakie wymienia skarżący w pkt. 3 petitum apelacji (str.2-3), poza ostatnim z nich. W zakresie bowiem czynu mającego polegać na paserstwie 37 pojazdów Sąd I instancji nie wykazał w sposób przekonujący w czym upatruje podstaw do przypisania oskarżonemu Ł. F. tego czynu. Do kwestii tej Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu, gdyż dotyczy ona również m.in. oskarżonego S. W..

W zakresie uprawomocnionej części wyroku aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały zarzuty wskazujące na braki postępowania związane z gromadzeniem dowodów (obraza art.366 § 1 kpk i art.410 kpk) oraz oceną zgromadzonego materiału dowodowego (art.7 kpk). Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, omawiając apelacje wywiedzione na korzyść współoskarżonych, ich winę (w tym również oskarżonego Ł. F.) Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów uznanych za wiarygodne, ocenionych we wzajemnym powiązaniu, również pod kątem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Przypomnieć zatem w tym miejscu należy, że oskarżony Ł. F. w wyjaśnieniach uznanych za wiarygodne przyznał się do udziału w demontażu samochodów pochodzących z przestępstwa, co sąd trafnie zakwalifikował z art.291 § 1 kk (nie zaś art.292 § 1 kk, jak – zapewne na skutek oczywistej omyłki pisarskiej – wskazał skarżący (str.5 apelacji). Ustalone zostało również w jakim czasie oskarżony brał udział w tym procederze, w sposób niebudzący wątpliwości zostało nadto ustalone, że zabezpieczone na posesji oskarżonego S. W. elementy i części składowe samochodów (w zakresie w jakim wyrok się uprawomocnił) pochodzą z pojazdów, które tam się znalazły bez wiedzy i zgody ich właścicieli, dostarczanych przez J. S. a brak jest podstaw do uznania, że łączyły go z oskarżonym S. W. jakieś inne relacje poza dostarczaniem samochodów przeznaczonych do nielegalnego demontażu. Okoliczności te ocenione zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania pozwoliły w pełni na przypisanie oskarżonemu Ł. F. popełnienia czynów w zakresie w jakim wyrok się uprawomocnił; dotyczy to również pojazdów, do których skarżący odwołuje się na str.6-7 apelacji oraz zabezpieczonego na terenie posesji S. W. pojazdu marki R. (...) oraz samochodu B. należącym do S. K. (1). Drugi z wymienionych samochodów był demontowany w czasie interwencji policji, pierwszy zaś stał gotowy do demontażu, co wynika choćby z wyjaśnień oskarżonego Ł. F.. Są zatem pełne podstawy do uznania, że również w zakresie tych pojazdów doszło do wypełnienia znamion z art.291 § 1 kk, w szczególności poprzez pomoc do ukrycia i zbycia. Do popełnienia bowiem tego przestępstwa w realiach rozpoznawanej nie dochodzi dopiero kiedy zdemontowane części znajdą swoich kolejnych nabywców. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący (str.6 apelacji), że jedynie sam fakt znalezienia na terenie posesji części pochodzących ze skradzionych pojazdów stanowił podstawę przypisania winy oskarżonemu Ł. F. w zakresie, w jakim wyrok się uprawomocnił. Przypisane zaś oskarżonemu zachowania (demontowanie kradzionych samochodów na części, które następnie zabezpieczone przekazywane były dalej) wyczerpują znamiona pomocy do ukrycia i zbycia przedmiotów pochodzących z przestępstwa, co stanowi znamiona przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art.291 § 1 kk. Sąd Apelacyjny odnosił się już również w niniejszym uzasadnieniu do lansowanej przez obrońcę oskarżonego Ł. F. (str.6 apelacji) tezy jakoby nie jest wykluczone, że oskarżony S. W. znalezione na terenie jego posesji części samochodowe nabywał legalnie. Wskazać zatem ponownie należy, że przeczą temu niekwestionowane przez skarżącego zeznania właścicieli owych pojazdów, z których wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że pojazdy zostały im skradzione; ich części zatem nie mogły legalnie znaleźć się w posiadaniu oskarżonego S. W.. Ponownie również należy w tym miejscu odnieść się do uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonych dotyczących sposobu jakim owe części (początkowo jako elementy całych pojazdów) znalazły się na posesji S. W.. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do braku luksusowego charakteru niektórych samochodów zdemontowanych w ramach przestępczego procederu oskarżonych. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, Sąd ustalił, że część pojazdów (nie zaś wszystkie) były pojazdami luksusowymi.

Przedmiotem rozważań Sądu II instancji (przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez jednego z obrońców oskarżonego S. W.) była również kwestia tablic rejestracyjnych znalezionych na posesji tego oskarżonego; w tym również kwestii ich niewypalenia. Z uwagi na fakt, że w omawianym zakresie argumentacja obrońcy oskarżonego Ł. F. jest zbieżna z argumentacją obrońcy oskarżonego S. W., Sąd odwoławczy odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w tym zakresie rozważań nie stwierdzając konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Podkreślenia jednak w tym miejscu wymaga, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie zostały poczynione m.in. w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego Ł. F..

Ad. 1. Z uwagi na bezzasadność zarzutów dotyczących przepisów związanych z gromadzeniem i oceną dowodów w zakresie w jakim wyrok się uprawomocnił, bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w tym zakresie. Ustalenia faktyczne bowiem są konsekwencją gromadzenia i oceny dowodów. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zatem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do przypisania oskarżonemu Ł. F. działania w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej (art.258 § 1 kpk) oraz popełnienia ciągów przestępstw paserstwa (art.291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk oraz art.291 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk - w zakresie w jakim wyrok się uprawomocnił).

Ad. 4. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) kar wymierzonych oskarżonemu Ł. F.. Sąd w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań ogólnych dotyczących zarzutu opartego o przepis art.438 pkt 4 kpk poczynionych przy omawianiu apelacji obrońców oskarżonego S. W.. Wszystkie okoliczności mające łagodzący wpływ na wymiar kary, a wskazane przez skarżącego (str.3 apelacji) zostały uwzględnione przez Sąd I instancji i sąd przydał im należytą wagę. Jednocześnie skarżący całkowicie pomija istnienie ważkich okoliczności obciążających, których znaczenia Sąd Okręgowy nie docenił. W ocenie Sądu II instancji kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonego Ł. F. za ciągi przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk oraz z art.291 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk oraz orzeczone kary łączne nie tylko nie są rażąco surowe, ale wręcz przeciwnie – są rażąco łagodne; szerzej do tej kwestii Sąd odwoławczy odniesie się omawiając apelację wywiedzioną na niekorzyść oskarżonego Ł. F. przez oskarżyciela publicznego.

Apelacja obrońcy oskarżonego T. D.

Ad.1. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na przypisaniu oskarżonemu T. D. działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Sąd odwoławczy czynił już w niniejszym uzasadnieniu rozważania natury ogólnej dotyczące działania w zorganizowanej grupie przestępczej w realiach rozpoznawanej sprawy, które odnoszą się również do oskarżonego T. D.. Do nich zatem odwołuje się w tym miejscu nie stwierdzając podstaw do ponownego ich przytaczania. Sąd Apelacyjny podziela tym samym poglądy orzecznictwa zaprezentowane przez skarżącego (str.6-7 apelacji) stwierdzając, że T. D. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art.258 § 1 kk. Jak wynika z materiału dowodowego, w tym z uznanych za wiarygodne wyjaśnień samego oskarżonego, w okresie działania grupy z jego udziałem jej skład był określony, każdy członków miał wyznaczoną rolę, wypracowali schemat demontażu samochodów (opisany we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia). Nie jest zatem tak jak sugeruje skarżący (str.5 apelacji), że o przynależności do grupy przesądziło to, że oskarżony jest spokrewniony ze S. W. i łączyła ich relacja pracownik – pracodawca. Wskazać w tym miejscu należy, że oskarżony T. D. nie był legalnie zatrudnionym pracownikiem a demontażu samochodów w warsztacie S. W. dokonywał tylko w ramach przestępczej działalności. Podnoszone przez skarżącego okoliczności, tj. dotyczące powodów przystąpienia do przestępczego procederu (spłata długu zaciągniętego u oskarżonego S. W.) oraz jego zaprzestania (wyjazd za granicę) same w sobie nie mogą skutkować uznaniem, że oskarżony (w zakresie w jakim wyrok wobec niego się uprawomocnił) nie działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Żadnego zatem wpływu na przypisanie oskarżonemu działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (art.258 § 1 kk) oraz ustalenie, że z popełniania przestępstw oskarżony uczynił sobie stałe źródło dochodu (art.65 § 1 kk) nie ma podnoszona przez skarżącego (str.5 apelacji) okoliczność, że przestępczego procederu podjął się aby spłacić zaciągnięty u S. W. dług. Nie ma również skarżący racji sugerując, że oskarżony nie miał wiedzy o pochodzeniu samochodów. Stanowisku temu przeczą bowiem uznane za wiarygodne wyjaśnienia samego oskarżonego T. D. (k.201-203 akt sprawy).

Ad. 2. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał zarzut rażącej niewspółmierności (łagodności) kar wymierzonych oskarżonemu T. D.. Sąd w tym miejscu odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań ogólnych dotyczących zarzutu opartego o przepis art.438 pkt 4 kpk poczynionych przy omawianiu apelacji obrońców oskarżonego S. W.. Wszystkie okoliczności mające łagodzący wpływ na wymiar kary, a wskazane przez skarżącego (str.2-3, 8-9 apelacji) zostały uwzględnione przez Sąd I instancji i przydano im należytą wagę. W ocenie Sądu odwoławczego bez wpływu na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego mają relacje rodzinne między nim a oskarżonym S. W.. Skarżący w żaden sposób nie uargumentował swojego stanowiska, a Sąd Apelacyjny istnienia takiej zależności nie stwierdza. Podobnie żadnego wpływu na wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary ma podnoszona przez apelującego okoliczność, że wobec T. D. nie był stosowany środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Wobec profesjonalnego charakteru podmiotu składającego omawiany środek odwoławczy stanowisko to nie wymaga szerszej argumentacji. Wskazać zatem jedynie należy, że środki zapobiegawcze są stosowane w celu zabezpieczenia toku postępowania, kara zaś ma stanowić właściwą prawnokarną reakcję na popełnienie przestępstwa. Jednocześnie skarżący całkowicie pomija istnienie ważkich okoliczności obciążających. W ocenie Sądu II instancji kara orzeczone wobec oskarżonego T. D. za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk nie jest rażąco surowa. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że podnoszone przez skarżącego (str.3, 8, 9 apelacji) okoliczności dotyczące sytuacji rodzinnej oskarżonego oraz kwestii jego zatrudnienia same w sobie pozostają bez wpływu na orzeczony wymiar kary; mogą one natomiast mieć znaczenie na etapie postępowania wykonawczego.

Apelacja Prokuratura

Na wstępie wskazać należy, że oskarżyciel publiczny nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia Sądu odwoławczego w odniesieniu do apelacji wywiedzionej na niekorzyść oskarżonego J. K.. Wobec powyższego, zgodnie z treścią art.423 § 1a kpk, uzasadnienie to będzie odnosiło się jedynie do objętych wnioskiem oskarżonych: S. W., Ł. F. i T. D.. Używając zatem w dalszej części niniejszego uzasadnienia określenia „oskarżeni” bez precyzowania ich nazwisk Sąd odwoławczy będzie odnosił się właśnie do tych trzech oskarżonych, których wnioskiem o uzasadnienie objął oskarżyciel publiczny.

Podkreślenia również w tym miejscu wymaga, że podnoszona przez skarżącego okoliczność nieprzyznania się oskarżonych do winy na pewnym etapie postępowania nie może stanowić okoliczności obciążającej przy wymiarze kary. Oskarżony bowiem w polskim procesie karnym nie ma obowiązku dostarczania dowodów swej winy, a linię obrony może kształtować w sposób dowolny. O ile zatem przyznanie się do winy stanowi okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary, o tyle nie przyznanie się nie może stanowić okoliczności obciążającej. Obciążająco na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego S. W. nie może również wpłynąć podnoszona przez skarżącego (str.8 apelacji) okoliczność jakoby oskarżony ten miał grozić oskarżonym Ł. F. i J. K. i tym samym wymuszać na nich udział w przestępczym procederze. Sąd Okręgowy bowiem nie poczynił takich ustaleń uznając wyjaśnienia wskazanych współoskarżonych za niewiarygodne (str.31, 35 uzasadnienia wyroku). Podkreślenia wymaga, że w apelacji wywiedzionej na niekorzyść oskarżonych skarżący nie kwestionuje ani ustaleń Sądu I instancji, ani dokonanej przez ten sąd oceny dowodów.

Sąd Apelacyjny nie podzielił poglądu skarżącego o rażącej łagodności kar orzeczonych wobec oskarżonych za czyn z art.258 § 1 kk. Skarżący w żaden sposób nie uargumentował postulatu o orzeczenie obok kary pozbawienia wolności kar grzywien, co zwalnia Sąd odwoławczy niestwierdzający podstaw do takiego orzeczenia, od dalszych rozważań w tym zakresie. Wskazać należy, że orzeczenie grzywny za czyn z art.258 § 1 kk nie jest obligatoryjne. Wobec powyższego Sąd II instancji nie uznał za trafne zarzutów rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec oskarżonych za czyn z art.258 § 1 kk. Wskazać w tym miejscu godzi się, że orzeczone za ten czyn kary są nie tylko sprawiedliwe ale i wyrok w tym zakresie jest wewnętrznie spójny. Kary te bowiem należycie odzwierciedlają rolę w zorganizowanej grupie przestępczej każdego z oskarżonych.

Okolicznością wspólną dla oskarżonych: S. W. i Ł. F., podniesioną przez skarżącego w omawianej apelacji, której (co trafnie podniósł oskarżyciel publiczny) Sąd Okręgowy nie przydał należytej wagi jest wartość samochodów, które zdemontowali wymienieni oskarżeni w ramach przypisanych im ciągów przestępstw; nawet biorąc pod uwagę okoliczność, że co do jednego z postawionych zarzutów (paserstwo 37 samochodów łącznej wartości powyżej 200.000 zł.) wyrok został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wartość ta wynosi łącznie 2.458.220 zł. Wartość szkody przekłada się natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przy wymiarze kary nie przydał należytej wagi stopniowi społecznej szkodliwości czynów, która jest bardzo wysoka. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, działanie oskarżonych w znaczący, a wręcz kluczowy sposób uniemożliwiło odzyskanie skradzionych pojazdów przez ich właścicieli. Wobec powyższego kary wymierzone za oba przypisane oskarżonym S. W. i Ł. F. ciągi przestępstw noszą cechy rażącej łagodności. Nie znajdują jednak uzasadnienia postulowane przez skarżącego oskarżyciela publicznego kary: wobec oskarżonego S. W. - w zakresie pkt. II - 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 200 zł. każda stawka, w zakresie pkt. III kary 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 200 zł. każda stawka; w odniesieniu do oskarżonego Ł. F. - w zakresie pkt. IX - kary 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł. każda stawka, w zakresie pkt. X - kary 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 50 zł. każda stawka. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wskazane we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia sądowe dyrektywy wymiary kary spełnią wobec oskarżonego S. W. kary 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny 300 stawek dziennych po 50 zł. jedna stawka za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk oraz tożsama za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk. Wobec oskarżonego Ł. F. zaś kara 2 lat pozbawienia wolności i grzywny 200 stawek dziennych po 30 zł. jedna stawka za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk, za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk zaś kara roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny 200 stawek dziennych po 20 zł. jedna stawka.

W odniesieniu natomiast do oskarżonego T. D. zarzut rażącej łagodności kary orzeczonej za ciąg przestępstw z art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk nie zyskał aprobaty Sądu II instancji. Wskazać bowiem należy, że łączna wartość przedmiotu przestępstwa w tym wypadku to 69.000 zł., co stanowi kwotę diametralnie niższą od wskazanej wyżej szkody wyrządzonej przez oskarżonych S. W. i Ł. F.. W konsekwencji uznać należy, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu T. D. jest niższy niż wskazanych współoskarżonych, co winno mieć odzwierciedlenie w wymiarze orzeczonej wobec niego kary. Sąd odwoławczy nie stwierdza również zaistnienia podstaw do podwyższenia grzywny orzeczonej wobec oskarżonego T. D. za przypisany mu ciąg przestępstw, tak w zakresie ilości stawek dziennych, jak i wysokości jednej stawki dziennej. Skarżący nie przedstawił jakiejkolwiek argumentacji dla tego wniosku, co zwalnia Sąd Apelacyjny od dalszych rozważań w tym zakresie.

Wobec uchylenia zaskarżonego wyroku w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu T. D. w pkt. XV i przekazania w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zbędnym jest odnoszenie się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za ten czyn.

Skarżący w żaden sposób nie uargumentował postulatu podwyższenia kary orzeczonej wobec oskarżonego S. W. za posiadanie środków odurzających. Wskazać zatem należy, że wprawdzie 5,40 grama marihuany nie stanowi wypadku mniejszej wagi (Sąd odwoławczy odnosił się do tego omawiając apelacje obrońców tego oskarżonego), to jednak nie jest to ilość duża, uzasadniająca wymierzenie za jej posiadanie kary powyżej ustawowego minimalnego progu. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał również postulat orzeczenia wobec oskarżonego nawiązki w oparciu o przepis art.70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wskazać przy tym należy, że ustawa jedynie daje możliwość, nie nakłada natomiast na sąd obowiązku orzeczenia tej nawiązki. Skarżący w żaden sposób nie uzasadnił tego postulatu, co uniemożliwia Sądowi II instancji odniesienie się do jego argumentacji. Sąd Apelacyjny jednocześnie nie stwierdza potrzeby zasądzenia wnioskowanej nawiązki. Nawiązka jako środek karny ma charakter represyjno-kompensacyjny, tak więc zasadność jej orzeczenia należy oceniać z jednej strony w oparciu o całokształt dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art.53 kk, z drugiej zaś, w respektować jej funkcję kompensacyjną, co w przypadku przestępstw narkotykowych wiąże się z partycypacją w społecznych kosztach leczenia i zapobiegania zjawisku narkomanii. Oskarżonemu S. W. przypisano posiadanie środków odurzających. Zarówno materiał dowodowy zgormadzony w sprawie, jak i treść apelacji oskarżyciela publicznego nie wskazują na to aby inkryminowane zachowanie oskarżonego w znaczący sposób wpłynęło na wzrost zjawiska narkomanii, a przez to aby oskarżony miał w jakimkolwiek zakresie ponieść koszty profilaktyki narkotykowej, na którą przeznaczane są nawiązki zasądzane w trybie art.70 ust.4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dokonane przez instancję odwoławczą zmiany zaskarżonego orzeczenia wobec oskarżonych skutkowały koniecznością orzeczenia na nowo kar łącznych. Z uwagi na brak aprobaty Sądu Apelacyjnego dla postulatów skarżącego co do wymiaru kar jednostkowych, również postulat orzeczenia wskazanych w apelacji kar łącznych nie został uwzględniony. Mając na względzie zarówno treść art.86 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym w czasie popełniania przypisanych oskarżonym przestępstw (kara łączna orzekana w granicach od najwyższej z kar jednostkowych do sumy tych kar), sądowe dyrektywy wymiaru kary łącznej określone w art.85a kk (prewencja ogólna i szczególna) jak również ukształtowane przez utrwalone w tym zakresie orzecznictwo (związek podmiotowy i przedmiotowy między przestępstwami), Sąd odwoławczy uznał, że karami łącznymi spełniającymi te dyrektywy będą kary: 4 lat pozbawienia wolności oraz 400 stawek dziennych grzywny po 50 zł. jedna stawka wobec oskarżonego S. W., 3 lat pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny po 30 zł. jedna stawka wobec oskarżonego Ł. F. oraz 7 miesięcy pozbawienia wolności wobec oskarżonego T. D.. Tak orzeczone kary łączne spełniają również wymóg wewnętrznej spójności wyroku.

Wnioski

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W., adw. P. C.

1. co do czynu I, ll-IV, V-VIII, X-XIII, XVII – zmiana zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 26.01.2021 r. w sprawie o sygn. akt IV K 157/20 oraz uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

2. co do czynu IX, XIV-XVI, XVIII – zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze i orzeczenie wobec S. W. kary uwzględniającej wszystkie okoliczności łagodzące jego odpowiedzialność karną, tj. karę adekwatną do stopnia zawinienia oraz odpowiadającą dyrektywom określonym w art. 53 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego J. K.

o zmianę skarżonego wyroku poprzez:

a. uniewinnienie J. K. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w pkt. I

b. uniewinnienie J. K. od zarzutów II - V, IX aktu oskarżenia, wyeliminowanie ich z ciągu przestępstw (pkt. XIX wyroku),

c. uniewinnienie J. K. od zarzutów VII i X aktu oskarżenia, wyeliminowanie ich z ciągu przestępstw (pkt. XX wyroku),

d. stosowne obniżenia orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności i grzywny oraz kar łącznych.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. – adw. R. B.

1.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. W. od zarzucanych mu w punktach wyroku oraz aktu oskarżenia czynów opisanych pod numerami od I-VIII, X, od XI-XIII, oraz XVII,

ewentualnie

2.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanych oskarżonemu w punktach wyroku od I-VIII, X, od XI-XIII, oraz XVII, czynów poprzez wyeliminowanie z ich kwalifikacji prawnej art. 65 § 1 k.k. oraz art. 294 § 1 k.k. i zakwalifikowanie ich jako czyny z art. 291 § 1 k.k. oraz wymierzenie mu za te czyny kary pozbawienia wolności z jej warunkowym zawieszeniem na okres próby,

3.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanych oskarżonemu S. W. czynów opisanych w punktach wyroku pod numerami IX, XIV, XV, XVI poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej tychże czynów art. 65 § 1 k.k. oraz art. 294 § 1 k.k. i zakwalifikowanie tychże czynów jako czyny z art. 291 § 1 k.k.,

4.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu S. W. czynu opisanego w punkcie XVIII poprzez zakwalifikowanie tego czynu jako czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii tj. jako wypadek mniejszej wagi,

5.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. za czyny opisane w punktach wyroku pod numerami IX, XIV, XV, XVI kary pozbawienia wolności z jej warunkowym zawieszeniem na okres próby,

6.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. za czyn opisany w punkcie XVIII wyroku kary grzywny.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. F.

1. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. VIII, IX, X poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł. F. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

ewentualnie

2. zmiana kwalifikacji prawnej czynów poprzez wyeliminowanie art. 65 § 1 k.k. co do czynów zarzucanych oskarżonemu Ł. F. w pkt. XIV, XVI aktu oskarżenia, pkt. IX wyroku (tj. co do pojazdów R. (...) i B.);

3. złagodzenie orzeczonej wobec oskarżonego Ł. F. kary łącznej do 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności,

bądź:

4. uchylenie w zakresie Ł. F. zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku. 

Apelacja obrońcy oskarżonego T. D.

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie, nie karanego dotąd oskarżonego, od czynu przypisanego w pkt XIII wyroku kwalifikowanego z art. 258 §1 tj. działanie w zorganizowanej grupie przestępczej, a w konsekwencji wyeliminowanie z opisu czynów w pkt XIV i XV wyroku art.64 § 2k.k. oraz art. 65 § 1 k.k oraz zmianę wyroku w pkt XVI wyroku przez złagodzenie kary łącznej pozbawienia wolności do jednego roku pozbawiania wolności oraz wymierzenie kary łącznej grzywny w wysokości 170 (stu siedemdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 (czterdzieści) złotych oraz zasądzenie obowiązku zapłaty kosztów sądowych w tym opłat w wysokości 1.660 (tysiąc sześćset sześćdziesiąt) złotych lub wymierzenie kary łagodniejszej.

Apelacja Prokuratura

Zmiana zaskarżonego wyroku:

1) w zakresie pkt. I poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. - kary 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 200 zł, każda stawka.

2) w zakresie pkt. II poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. - kary 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 200 zł, każda stawka.

3) w zakresie pkt. III poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. - kary 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 200 zł, każda stawka.

4) w zakresie pkt. IV poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. - kary 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz nawiązki w wysokości 1.000 zł, na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii.

5) w zakresie pkt. V poprzez wymierzenie oskarżonemu S. W. - kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 800 stawek dziennych po 200 zł, każda stawka.

6) w zakresie pkt. VIII poprzez wymierzenie oskarżonemu Ł. F. - kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

7) w zakresie pkt. IX poprzez wymierzenie oskarżonemu Ł. F. - kary 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

8) w zakresie pkt. X poprzez wymierzenie oskarżonemu Ł. F. - kary 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

9) w zakresie pkt. XI poprzez wymierzenie oskarżonemu Ł. F. - kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

10) w zakresie pkt. XIII poprzez wymierzenie oskarżonemu T. D. - kary 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

11) w zakresie pkt. XIV poprzez wymierzenie oskarżonemu T. D. - kary 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

12) w zakresie pkt. XV poprzez wymierzenie oskarżonemu T. D. - kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

13) w zakresie pkt. XVI poprzez wymierzenie oskarżonemu T. D. - kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 400 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

14) w zakresie pkt. XVIII poprzez wymierzenie oskarżonemu J. K. - kary 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

15) w zakresie pkt. XIX poprzez wymierzenie oskarżonemu J. K. - kary 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 180 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

16) w zakresie pkt. XX poprzez wymierzenie oskarżonemu J. K. - kary 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 180 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

17) w zakresie pkt. XXI poprzez wymierzenie oskarżonemu J. K. - kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 50 zł, każda stawka.

18) utrzymanie wyroku w mocy w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Częściowa zasadność zarzutów wywiedzionych apelacji.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok poza częścią, która została zmieniona lub uchylona a sprawa w tym zakresie przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Wyrok w zakresie opisanym w sentencji wyroku Sądu II instancji.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadność zarzutów apelacji w tym zakresie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Patrz rubryka: „Stanowisko Sądu odwoławczego wobec zgłoszonych zarzutów i wniosków”.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien zgromadzić, ocenić dowody, ustalić prawidłowo stan faktyczny. Przeprowadzenie rzetelnego i zgodnego z przepisami prawa dotyczącymi postępowania dowodowego postępowania, a także dokonanie całościowej i zgodnej z regułami logicznego wnioskowania prawniczego oraz zasadami doświadczenia życiowego analizy zgromadzonego materiału dowodowego pozwoli na niebudzące wątpliwości rozstrzygnięcie w sprawie.

Następnie Sąd I instancji – w razie konieczności - winien sporządzić w sposób prawidłowy, odpowiadający wymogom wskazanym w art.424 kpk uzasadnienie wyroku. W uzasadnieniu tym powinien dokonać analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, wskazując w jaki sposób ocenił poszczególne dowody i na jakich przesłankach opierał się w tym względzie.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia wyroku i przytoczenie okoliczności

III. przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, na mocy art.86 § 1 i 2 kk i art.91 § 2 kk, orzeczone wobec oskarżonego S. W. w pkt. I.3, I.4 B) wyroku Sądu odwoławczego oraz w pkt. I i IV zaskarżonego wyroku kary jednostkowe połączono i wymierzono kary łączne: 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IV. na mocy art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego S. W. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 lipca 2020r. godz.17.35 do dnia 21 października 2020r. godz.14.00;

V. przy zastosowaniu art.4 § 1 kk na mocy art.86 § 1 i 2 kk i art.91 § 2 kk , orzeczone wobec oskarżonego Ł. F. w pkt. I.5, I.6 B), oraz w pkt. VIII zaskarżonego wyroku kary jednostkowe połączono i wymierzono kary łączne: 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 30 (trzydzieści) złotych;

VI. na mocy art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Ł. F. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21 września 2019r. godz.14.00 do dnia 21 października 2020r. godz.14.00;

VII. przy zastosowaniu art.4 § 1 kk na mocy art.86 § 1 i 2 kk i art.91 § 2 kk, orzeczone wobec oskarżonego T. D. w pkt. XIII i w pkt. XIV zaskarżonego wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności połączono i wymierzono karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności

VIII. na mocy art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego T. D. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21 września 2019r. godz.16.20 do dnia 23 września 2019r. godz.14.15;

IX. przy zastosowaniu art.4 § 1 kk na mocy art.86 § 1 i 2 kk i art.91 § 2 kk, orzeczone wobec oskarżonego J. K. w pkt. I.8, I.9, oraz w pkt. XVIII zaskarżonego wyroku kary jednostkowe połączono i wymierzono kary łączne: 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 40 (czterdzieści) złotych;

X. na mocy art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego J. K. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21 września 2019r. godz.17.45 do dnia 21 października 2020r. godz.14.00.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XI.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 3, 4, 5. Art.3 ust.1, art.6 i art.10 ust.1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonym opłaty za obie instancje:

– S. W. – 4.400 zł.,

- Ł. F. – 2.200 zł.,

- - T. D. – 980 zł.,

- J. K. – 2.400 zł.

oraz obciążył każdego z nich ¼ wydatków postępowania odwoławczego. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia ich z obowiązku ich ponoszenia.

1PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. W. – adw. R. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. W. – adw. P. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana