Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu dnia 16 lutego 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania Miasta K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 23 grudnia 2019 r. nr (...)

1)  oddala odwołanie,

2)  zasądza od Miasta K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 50/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 23 grudnia 2019 r. nr (...), na podstawie art. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.) w zw. z § 5 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych oraz w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej lub ciepła (Dz. U. z 2007 r., nr 133, poz. 924) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne orzekł, że:

1.  Miasto K. (powód, skarżący, Odbiorca) w dniach 10 -11 sierpnia 2015 r. w odniesieniu do obiektu zlokalizowanego w K., al. (...), zarządzanego przez jednostkę budżetową – Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji, naruszyło obowiązek stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynikający z art. 11 i art. 11d ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne, co podlega karze pieniężnej określonej w art. 56 ust. 1 pkt 3a tej ustawy,

2.  za działanie wymienione w punkcie 1 wymierzył miastu K. karę pieniężną w kwocie 3 501 zł.

Miasto K. w złożonym odwołaniu zaskarżyło powyższą decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwie zastosowanie, a w szczególności:

a)  art. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 11 i art. 11d ust. 3 Pe poprzez bezpodstawne przyjęcie, że jednostka budżetowa Miasta K. – Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji (MOSiR) naruszyła obowiązek stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynikający z art. 11 i art. 11d ust 3 Pe, co podlega karze określonej w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe,

b)  art. 56 ust. 6a Pe poprzez jego niezastosowanie pomimo, że stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a zatem można odstąpić od wymierzenia kary,

c)  art. 56 ust. 6a Pe poprzez jego niezastosowanie w wyniku czego pozwany nie odstąpił od wymierzenia kary, pomimo takiej możliwości,

2.  naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 755 ze zm.) poprzez pozbawienie powoda możliwości czynnego udziału w postępowaniu albowiem zaskarżoną decyzję pozwany wydał przed upływem okresu wyznaczonego powódce na zapoznanie się z materiałem dowodowym,

3.  sprzeczność istotnych ustaleń Prezesa URE z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez bezpodstawne przyjęcie, że Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w dniu 10 sierpnia 2015 r. został skutecznie powiadomiony przez służby dyspozytorskie (...) S.A. o wprowadzeniu ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej.

Powód przyznał, że w okresie objętym zaskarżoną decyzją, od dnia 1 sierpnia 2015 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w K. zarządzał i administrował obiektami zlokalizowanymi w K. przy Al. (...), w tym Halą Widowisko – Sportową (...) i budynkiem (...) Centrum (...). Zdaniem powoda przekroczenie ustalonego poziomu ograniczeń było niewielkie, a nawet znikome.

Powód podniósł, że niezależnie od przewidzianego w przepisach zawiadomienia o wprowadzeniu ograniczeń w formie komunikatu radiowego (...) miał przekazywać przyłączonym do sieci odbiorcom końcowym telefonicznie informację o ich wprowadzeniu. (...) dyspozytorskie (...) w dniu 10 sierpnia 2015 r. nie powiadomiły telefonicznie Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w K. o wprowadzonych ograniczeniach. Powód wskazał również, że Prezes URE nie posiada dokumentu, który potwierdzałby, że (...) S.A. faktycznie powiadomiła MOSiR o wprowadzonych w dniu 10 sierpnia 2015 r. ograniczeniach. W związku z powyższym powód stwierdził, że MOSiR nie miał możliwości zastosowania się do wprowadzonych ograniczeń, ponieważ nie został o nich powiadomiony.

Powód zauważył, że podstawą prawną zaskarżonej decyzji jest art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe. Wskazał, że ograniczenia wprowadzone przez (...) S.A. ( (...)) zostały wprowadzone na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. Z uwagi na to, że ograniczenia wprowadzone na podstawie tego przepisu nie zostały objęte penalizacją art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, niezastosowanie się do nich nie może być podstawą do nałożenia kary pieniężnej na MOSiR. Zdaniem powoda karalne restrykcje zostały nałożone dopiero rozporządzeniem RM z dnia 11 sierpnia 2015 r., a zaczęły obowiązywać z początkiem dnia 12 sierpnia 2015 r.

Powód zarzucił Prezesowi URE, że wydając zaskarżoną decyzję przed upływem okresu wyznaczonego stronie na zapoznanie się z materiałem dowodowym, naruszył art. 10 ust. 1 k.p.a. i pozbawił skarżącego możliwości czynnego udziału w postępowaniu. Na tej podstawie powód stwierdził, że całe postępowanie administracyjne prowadzone w niniejszej sprawie jest nieważne.

W ocenie powoda stopień szkodliwości czyny był znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa. W zw. z tym Prezes URE powinien uwzględnić, że (...) nie powiadomił telefonicznie Odbiorcy o wprowadzonych w dniu 10 sierpnia 2015 r. ograniczeniach (w aktach sprawy brak dokumentu potwierdzającego zawiadomienie) i mógł odstąpić od wymierzenia kary na podstawie art. 56 ust. 6a Pe. Skarżący podkreślił, iż wobec braku zawiadomienia MOSiR w K. nie miał możliwości zastosowania się do wprowadzonych ograniczeń.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Prezes URE wskazał, że z uwagi na specyfikę postępowania sądowego prowadzonego w następstwie zaskarżenia decyzji Prezesa URE, w którym Sąd dokonuje samodzielnej oceny okoliczności sprawy, zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. nie ma wpływu na ocenę zasadności odwołania i zawartych w nim wniosków. W odniesieniu do zarzutu dotyczącego naruszenia art. 10 k.p.a. pozwany wskazał, że stroną postępowania administracyjnego było Miasto K. reprezentowane przez Prezydenta Miasta. Wobec tego, że do akt złożono pełnomocnictwo udzielone S. W., korespondencja była kierowana na adres Urzędu Miasta K. z adnotacją „na ręce pełnomocnika Pana S. W.”. W toku postępowania strona i pełnomocnik nie zwrócili uwagi, że adres siedziby jednostki budżetowej MOSiR stanowi adres doręczeń pism kierowanych w toku postępowania. Prezes URE zaznaczył, że adres ten został wskazany dopiero w odwołaniu od decyzji. Ponadto pozwany zaznaczył, że zwrotne potwierdzenie odbioru zawiadomienia o zakończeniu postępowania dowodowego z dnia 9 grudnia 2019 r. dowodzi, że zawiadomienie to zostało odebrane przez Urząd Miasta K. w dniu 11 grudnia 2019 r. W doręczonym zawiadomieniu poinformowano również o możliwości zapoznania się przez stronę ze zgromadzonym materiałem dowodowym w terminie 7 dni liczonym od dnia otrzymania zawiadomienia, tj. do dnia 18 grudnia 2019 r. Zaskarżona decyzja została wydana w dniu 23 grudnia 2019 r., więc Miasto K. miało wystarczająco dużo czasu na przekazanie pełnomocnikowi korespondencji w terminie umożliwiającym mu zapoznanie się z materiałem dowodowym.

Prezes URE przedstawił również swoje stanowisko w odniesieniu do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego. Stwierdził, że Odbiorca powinien dostosować się do wprowadzonych w dniu 10 sierpnia 2015 r. ograniczeń w poborze energii elektrycznej zgodnie z doręczonym mu planem ograniczeń. Wyjaśnił, że ograniczenia wprowadzone na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe zostały objęte sankcją z art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe poprzez odesłanie do art. 11d ust. 3 Pe. Powołał się na dotyczące tej kwestii stanowisko wyrażone w wymienionych wyrokach Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 56 ust. 6a Pe Prezes URE wskazał, że czyn powoda miał istotny wpływ na bezpieczeństwo funkcjonowania Krajowego Systemu Elektroenergetycznego, więc stopień szkodliwości czynu nie był znikomy. Wobec tego, że w sprawie nie zostały spełnione obligatoryjne przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary, nie był uprawniony do zastosowania tego przepisu. Pozwany podkreśli, że komunikaty o obowiązujących stopniach zasilania zostały ogłoszone w programie (...) oraz na stronie internetowej (...). Informacja o wprowadzonych ograniczeniach w poborze energii elektrycznej była podana do powszechnej wiadomości zgodnie z obowiązującymi przepisami, a powód, który objęty był planem ograniczeń, w okresie objętym ograniczeniami pobierał energię w sposób świadomy i celowy. Na tej podstawie podniesione w odwołaniu zarzuty Prezes URE uznał za chybione.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Operator systemu przesyłowego (OSP) (...) S.A. ( (...) S.A.) w związku z obniżeniem dostępnych rezerw zdolności wytwórczych poniżej niezbędnych wielkości, spowodowanych m. in. wyjątkowo wysokimi temperaturami i niskimi stanami wód w zbiornikach wodnych i rzekach, stwierdził wystąpienie zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w rozumieniu postanowień art. 3 pkt 16d Pe i na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe wprowadził, od godz. 10:00 dnia 10 sierpnia 2015 r. ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej (okoliczności bezsporne).

Jednocześnie, w dniu 10 sierpnia 2015 r. (...) S.A., działając na podstawie art. 11c ust. 3 Pe powiadomiły Ministra Gospodarki (obecnie: Minister Energii) i Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkom oraz zgłosił Ministrowi Gospodarki konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, tj. w trybie wydania przez Radę Ministrów rozporządzenia o wprowadzeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej do dnia 31 sierpnia 2015 r. (okoliczności bezsporne).

Rada Ministrów w dniu 11 sierpnia 2015 r. wydała Rozporządzenie w sprawie wprowadzenia ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które zostało opublikowane w Dzienniku Ustaw pod poz. 1136 i wprowadziło te ograniczenia w okresie od dnia 11 sierpnia 2015 r. od godz. 24:00 do dnia 31 sierpnia 2015 r. do godz. 24:00 (okoliczności bezsporne).

Na wezwanie Prezesa URE operator systemu dystrybucyjnego ( (...)) (...) S.A., do którego sieci przyłączony jest MOSiR w K., przedstawił zbiorcze dane wskazujące na stopień niedostosowania się odbiorców ujętych w planie wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej obowiązującym w dniach od 10 do 31 sierpnia 2015 r. do wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. Na podstawie powyższych danych zostały wygenerowane informacje wskazujące na stopień niedostosowania się Odbiorcy do wprowadzonych w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej w odniesieniu do punktu poboru energii elektrycznej zlokalizowanego w K., Al. (...), (k. 3 akt adm.).

Z informacji tych wynika, iż wartości przekroczenia przez Odbiorcę w dniach 10-12 sierpnia 2015 r. poboru mocy w stosunku do planu ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wynosiły:

- w dniu 10 sierpnia 2015 r. łącznie 0,9230 (MW w godzinie),

- w dniu 11 sierpnia 2015 r. łącznie 0,2443 (MW w godzinie),

Łącznie w całym okresie Odbiorca przekroczył dopuszczalny poziom poboru mocy o 1,1673 (MW w godzinie).

Pismem z dnia 18 listopada 2019 r. Prezes URE zawiadomił Miasto K. o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z powzięciem uzasadnionego podejrzenia naruszenia przez powoda obowiązku stosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. W piśmie wskazano, że do akt sprawy zostały dołączone dokumenty zgromadzone w aktach sprawy (...) zakończonej wydaniem decyzji z dnia 18 lutego 2019 r. uchylającej wcześniejszą decyzję Prezesa URE z dnia 10 lipca 2018 r. o wymierzeniu kary pieniężnej Miejskiemu Ośrodkowi Sportu i Rekreacji w K. w zw. z uwzględnieniem odwołania, z którego wynikało, że MOSiR w K. nie posiada osobowości prawnej i jest jednostka budżetową Miasta K., więc stroną postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za niestosowanie się do wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej powinno być Miasto K.. W konsekwencji powyższego ustalenia Prezes URE uznał, że umowa z dnia 12 marca 2014 r. o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej nr(...), która została zawarta przez (...) S.A. z MOSiR w K., wskazanym w tej umowie jako Odbiorca energii elektrycznej, w rzeczywistości została zawarta w imieniu Miasta K., które jest stroną odpowiedzialną za realizację postanowień ww. umowy, w tym postanowień dotyczących ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. (k. 1-4 akt adm.)

W piśmie z dnia 29 listopada 2019 r., do którego zostało dołączone pełnomocnictwo dla Pana S. W., Dyrektora MOSiR w K., strona przedstawiła swoje stanowisko w sprawie, oraz złożyła rachunek zysków i strat jednostki budżetowej MOSiR w K. na dzień 31 grudnia 2018 r. (k. 6-11 akt adm.)

W aktach administracyjnych zaliczonych do materiału dowodowego sprawy znajduje się umowa nr (...) z dnia 12 marca 2014 r. o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, zawarta pomiędzy (...) S.A. i MOSiR w K. podpisana przez Dyrektora S. W.. Umowa ta weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2014 r. i obowiązywała w okresie wprowadzenia ograniczeń w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. (k. 9 akt adm.) Zgodnie z postanowieniami § 3 umowy (...) opracowuje i aktualizuje zgodnie z zasadami określonymi w ustawie Prawo energetyczne i rozporządzeniem wykonawczym oraz (...)Plan wprowadzania ograniczeń”. W przypadku wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej Odbiorca zobowiązany jest ograniczyć pobór mocy zgodnie z Planem wprowadzania ograniczeń. (...) zobowiązuje się do uwzględnienia przy tworzeniu Planu wprowadzania ograniczeń mocy bezpiecznej określonej w Załączniku nr 2 do Umowy. (§ 3 pkt 4,5 i 6 Umowy k. 9 akt adm.)

W piśmie z dnia 22 listopada 2017 r. (...) S.A. poinformował, że w momencie sporządzania planu wprowadzania ograniczeń w oborze energii na okres od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. energia elektryczna do obiektu Odbiorcy była dostarczana na podstawie Umowy kompleksowej dostarczania energii elektrycznej nr (...) zawartej w dniu 1 stycznia 2012 r. pomiędzy MOSiR w (...) sp. z o.o. Wspomniana Umowa obowiązywała do 31 marca 2014 r. Wielkość mocy umownej na dzień tworzenia planu wprowadzania ograniczeń dla obiektu odbiorcy, zgodnie z zamówieniem obowiązującej Umowy wynosiła 1000 kW, a moc minimalna (moc bezpieczna) określona w załączniku nr (...) do Umowy wynosiła 0 kW. Plan wprowadzania ograniczeń na okres od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. został sporządzony z uwzględnieniem parametrów ustalonych w obowiązującej umowie, tzn. moc umowna 1000 kW a moc bezpieczna 0 kW. (...) oświadczył, że obowiązujący w okresie od 1 września 2014 r. do 31 sierpnia 2015 r. plan ograniczeń został przesłany Odbiorcy pismem z dnia 31 lipca 2014 r. listem poleconym bez zwrotnego potwierdzenia odbioru. (k. 49, 59 i 51 akt adm.) Z informacji zamieszczonej w przesłanym Odbiorcy planie ograniczeń wynika, że w przypadku zróżnicowania ograniczeń w stosunku do ogłoszonych w komunikatach radiowych o dokonanych zmianach Odbiorca zostanie powiadomiony pisemnie lub za pośrednictwem innego środka łączności, jeżeli został określony w umowie. W piśmie z dnia 22 listopada 2017 r. (...) S.A. poinformował, że przesyłka zawierająca plan ograniczeń nie została zwrócona nadawcy.

Prezes URE pismem z dnia 9 grudnia 2019 r. zawiadomił Prezydenta Miasta K. o zakończeniu postępowania dowodowego i możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień w terminie 7 dni od doręczenia zawiadomienia. Pismo zostało doręczone do Urzędu Miasta K. w dniu 11 grudnia 2019 r. (k. 15 i 16 akt adm.)

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wskazane dowody, zgromadzone w toku postępowania administracyjnego, fakty powszechnie znane lub znane Sądowi z urzędu, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku postępowania.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W przypadku zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części mogą zostać wprowadzone na czas oznaczony ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, które polegają na ograniczeniu maksymalnego poboru mocy elektrycznej oraz dobowego poboru energii elektrycznej. Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 5 Pe organem uprawnionym do kontroli przestrzegania stosowania ograniczeń w odniesieniu do dostarczanej sieciami energii elektrycznej jest Prezes URE.

W myśl art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe w przypadku powstania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego (OSP) (...) S.A. ( (...) S.A.) lub systemu połączonego elektroenergetycznego może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin. Jednocześnie OSP powiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki oraz Prezesa URE o wystąpieniu zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia tego zagrożenia i zapobieżenia jego negatywnym skutkom oraz zgłasza konieczność wprowadzenia ograniczeń na podstawie art. 11 ust. 7 Pe.

Zgodnie z brzmieniem art. 11d ust. 3 Pe w okresie występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia. Stosownie do treści art. 11d ust. 2 Pe w okresie wykonywania tych działań użytkownicy systemu, w tym odbiorcy energii elektrycznej, są obowiązani stosować się do poleceń operatora systemu elektroenergetycznego, o ile wykonanie tych poleceń nie stwarza bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia osób.

Na podstawie art. 11 ust. 6 Pe Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw lub ciepła (Rozporządzenie w sprawie ograniczeń). Rozporządzenie to określa szczegółowe zasady i tryb wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, rodzaje odbiorców objętych ograniczeniami, zakresy planów wprowadzania ograniczeń oraz sposoby określania w nich wielkości tych ograniczeń a także sposoby podawania do publicznej wiadomości informacji o wprowadzonych ograniczeniach. Zgodnie z § 8 ust. 1 Rozporządzenia operatorzy opracowują plany wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej, w których określone są wielkości maksymalnego poboru energii elektrycznej dla poszczególnych odbiorców i stopni zasilania. Ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej są więc wprowadzane na podstawie Planu wprowadzania ograniczeń opracowanego przez (...) S.A., uzgodnionego z Prezesem URE i planów wprowadzania ograniczeń opracowanych przez operatorów systemów dystrybucyjnych. Plany te mają zastosowanie do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej wprowadzanych przez (...) do czasu wejścia w życie wydanego przez Radę Ministrów na podstawie art. 11 ust. 7 Pe rozporządzenia z dnia 11 sierpnia 2015 r., oraz wprowadzonych przez to rozporządzenie ograniczeń. W niniejszej sprawie podstawą do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej w dniach 10-11 sierpnia 2015 r. był powołany w komunikacie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe.

Podstawę prawną dla działań OSP, podjętych w oparciu o art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe stanowił przepis art. 11d ust. 3 Pe. Przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe ma charakter uszczegóławiający dla zawartej w treści art. 11d ust. 3 Pe normy o charakterze ogólnym. Regulacja art. 11d ust. 3 Pe stanowi bowiem zasadniczą podstawę prawną dla działań operatora podjętych w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. To w przepisie art. 11d ust. 3 Pe ustawodawca wskazał, że w wypadku występowania zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej operatorzy systemu elektroenergetycznego mogą wprowadzać ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, w zakresie niezbędnym do usunięcia tego zagrożenia. Jest to więc norma ogólna w stosunku do przepisu art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, który jedynie precyzuje, w jakim ograniczonym zakresie operator może wprowadzić ograniczenia w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności przepis ten wskazuje, że może to nastąpić jedynie w odniesieniu do dostarczania i poboru energii i tylko do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 11 ust. 7 Pe, lecz nie dłużej niż na okres 72 godzin.

Z powyższego wynika, że podstawą działania OSP, wprowadzającego ograniczenia w dniu 10 i 11 sierpnia 2015 r. był przepis art. 11d ust 3 Pe, wprost sankcjonowany w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe. Oczywiste jest przy tym, że art. 11 Pe, który był podstawą wydania przez Radę Ministrów rozporządzenia z 2015 r. również jest sankcjonowany przez przepis art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe.

Odnosząc się w tej sytuacji do zarzutu powoda błędnej wykładni przepisów art. 56 ust. 2 i art. 56 ust. 1 pkt 3a w zw. z art. 11 i art. 11d ust. 3 Pe należy wskazać, że przedstawiona powyżej wykładnia językowa przepisu art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe i art. 11d ust. 3 Pe wprost wskazuje na możliwość sankcjonowania na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe zachowania odbiorców, którzy dopuścili się naruszenia ograniczeń w poborze energii wprowadzonych w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe skoro, jak wskazano, jest to uprawnienie operatora przewidziane w art. 11d ust. 3 Pe.

Jakkolwiek w demokratycznym państwie prawa zakłada się pierwszeństwo wykładni językowej (uchwała Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., III CZP 8/03; postanowienia Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r., I KZP 25/05; z 31 sierpnia 2005 r., V KK 426/04,), to jednak powszechnie uznawane jest za konieczne posiłkowanie się także subsydiarnie wykładnią systemową oraz wykładnią funkcjonalną (uchwała Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2006 r., I KZP 53/05; postanowienie Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2004 r., III KK 112/04; uchwała Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2003 r., III CZP 8/03; uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2015 r., III CZP 114/14; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r., II CSK 650/07). Odstępstwo od jasnego i oczywistego sensu przepisu prawa, wynikającego wprost z treści tego przepisu mogą jedynie uzasadniać szczególnie istotne i doniosłe racje prawne, społeczne, ekonomiczne lub moralne (tak uchwała Sądu Najwyższego z 14 października 2004 r., III CZP 37/04, wyrok Sądu Najwyższego z 21 lipca 2004 r., V CK 21/04, uchwała Sądu Najwyższego z 20 lipca 2005 r. I KZP 18/05). Dopuszcza się również odstępstwa od wyniku zastosowania wykładni językowej, gdy wynik ten prowadzi do rażąco niesprawiedliwych lub irracjonalnych konsekwencji (uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2015 r., III CZP 114/14, OSNC 2015 nr 12, poz. 134; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r., II CSK 650/07, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., I PK 409/02, OSNP 2004 nr 19, poz. 334).

Odwołując się do wykładni celowościowej należy wskazać, że wyraźnym celem wszystkich analizowanych przepisów stanowiących podstawę do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej jest eliminowanie zagrożeń dla systemu elektroenergetycznego m.in. przed niekontrolowanymi awariami systemu z powodu jego przeciążenia i tym samym zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Realizacja tego celu jest niezwykle istotna w aspekcie zagwarantowania bezpieczeństwa energetycznego kraju, dlatego ustawodawca dla zabezpieczenia jego realizacji wprowadził sankcje w postaci kar administracyjnych dla podmiotów, które nie stosują się do wprowadzonych ograniczeń w poborze energii. Zatem także ze względu na cel uregulowań należy przyjąć, że zamiarem regulacji ustawowej, o której mowa w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, było objęcie sankcją niestosowania się do ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii, a tym samym wymuszenie na adresatach normy, a więc także odbiorcach energii, wprowadzenia ograniczeń dla których podstawę prawną stanowi nie tylko przepis art. 11 ale i przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 11d ust. 3 Pe, skoro były one wprowadzane w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii.

Interpretując powołane regulacje za pomocą reguł wykładni systemowej należy wskazać, że umiejscowienie przepisów w danym akcie prawnym nie jest przypadkowe, lecz wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Z takiej wykładni może wynikać wniosek, że przepis umieszczony w ustawie niżej ma mniejsze znaczenie ze względu na treść przepisu położonego wyżej. W przypadku art. 11c i 11d Pe doszło do wadliwej z punktu widzenia techniki legislacyjnej regulacji wprowadzania ograniczeń w świadczonych usługach przesyłania i dystrybucji energii elektrycznej poprzez umiejscowienie przepisu o mniejszym znaczeniu, czyli przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe (wprowadzającego ograniczenie dla bardziej ogólnej regulacji zawartej w art. 11d ust. 3), przed przepisem o charakterze nadrzędnym, jakim jest art. 11d ust. 3 Pe, który stanowi generalną kompetencję dla operatora systemu przesyłowego do wprowadzenia ograniczeń w przesyłaniu i dystrybucji energii elektrycznej. Ze względu na założenie spójności i logiczności systemu prawa, nie można jednak uznać, że brak wyraźnego odwołania się w przepisie art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe do art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe świadczy o woli ustawodawcy zwolnienia od sankcji z tytułu niesubordynacji odbiorców, dla których podstawę dla wprowadzenia ograniczeń stanowił art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. W ocenie Sądu to właśnie dążenie do wykładni w duchu spójności systemu prawa musi prowadzić do jedynego logicznego wniosku, iż wystarczające jest jednak wskazanie przez ustawodawcę normy sankcjonowanego art. 11d ust. 3 Pe., skoro to on w istocie stanowi podstawę do wprowadzenia ograniczeń w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe. Przyjęcie, że wprowadzenie znacznie dalej idących ograniczeń, dla których przyzwolenie stanowi przepis art. 11d ust. 3 Pe., byłoby sankcjonowane w art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, a wprowadzenie tych ograniczeń w znacznie mniejszym rozmiarze, bo odnoszącym się tylko do poboru energii elektrycznej i to tylko na okres maksymalnie 72 godzin, sankcjonowane już by nie było, należy więc uznać za nieracjonalne. Na taki kierunek wykładni analizowanych norm prawa nie pozwala właśnie zasada spójności i logiczności systemu prawnego.

Dla wykładni przepisu art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe istotna jest także wykładnia logiczna art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, posługująca się metodą rozumowania „argumentum a maiori ad minus”- „jeśli wolno więcej to tym bardziej wolno mniej”. Jeśli zatem przepis art. 11d ust. 3 Pe, do którego wprost odnosi się art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe, stwarza operatorom systemu przesyłowego uprawnienie do wprowadzenia ograniczenia w świadczonych usługach przesyłania lub dystrybucji, nie wprowadzając w nim żadnych ograniczeń m.in. czasowych, to przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, wprowadzający te ograniczenia czasowo (maksymalnie do 72 godzin) i rzeczowe (dostarczania i poboru energii), jest niewątpliwie przepisem szczególnym w stosunku do art. 11d ust. 3 Pe, gdyż nie rodzi on sam w sobie uprawnień po stronie operatora systemu przesyłowego do wprowadzenia takich ograniczeń, a jedynie ogranicza jego uprawnienia przyznane mu w przepisie art. 11d ust. 3 Pe. Zatem operator systemu przesyłowego wprowadzając ograniczenia, o jakich mowa w art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, działa zawsze także w oparciu o przepis art. 11d ust. 3 Pe, gdyż to ten przepis stanowi źródło jego uprawnień do wprowadzenia ograniczeń w poborze energii elektrycznej nawet jeśli wprost przepis ten nie zostanie powołany w zarządzeniu o wprowadzeniu ograniczeń.

Niedostosowanie się odbiorcy do każdego ograniczenia, dla którego podstawę stanowił przepis art. 11d ust. 3 Pe, a więc także tych wprowadzonych z powołaniem się na regulację art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, stanowi realne zagrożenie dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, gdyż tylko w takich sytuacjach ograniczenia mogą być wprowadzane. Dla zagwarantowania tego bezpieczeństwa istotne więc jest, aby istniały realne instrumenty prawne pozwalające na sankcjonowanie zachowania, które temu bezpieczeństwu zagraża. Jeśli ustawodawca wprowadził możliwość, aby w sytuacji nagłego zagrożenia operator systemu przesyłowego mógł zadbać o bezpieczeństwo systemu energetycznego poprzez ograniczenie poboru energii, to właśnie z punktu widzenia tego bezpieczeństwa konieczne jest, aby istniała także możliwość sankcjonowania wprowadzonych przez OSP ograniczeń. Jest szczególnie istotne, aby w nagłej sytuacji, w której organy państwa nie są jeszcze w stanie podjąć decyzji, istniała możliwość natychmiastowego podjęcia kroków, które uchronią system energetyczny przed katastrofalną i rozległą awarią - tzw. blackoutem. Z tego właśnie względu tak ważne są regulacje ograniczające odbiorców, w szczególnie uzasadnionych okolicznościach, w poborze energii elektrycznej ze względu na zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Nakładany kary pieniężne mają funkcję prewencyjną i dyscyplinującą, mają motywować adresatów norm sankcjonowanych do ich respektowania.

Organem regulacyjnym, który na mocy ustawy uprawniony jest do kontroli przestrzegania przez odbiorców ograniczeń maksymalnego poboru mocy elektrycznej oraz dobowego poboru energii elektrycznej, wprowadzonych w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa energetycznego kraju jest Prezes URE. Konsekwencją tego jest również uprawnienie Prezesa URE do nałożenia kary pieniężnej na podmioty nie respektujące wprowadzonych ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii (art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe). W związku z tym należy stwierdzić, że podniesione w odwołaniu zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe w zw. z art. 11 i art. 11d ust. 3 Pe były nietrafne i nie zasługiwały na uwzględnienie. W niniejszej sprawie nie doszło również do naruszenia art. 56 ust. 2 Pe, ponieważ wydając zaskarżoną decyzję Prezesa URE wypełnił swój obowiązek wynikający z ustawy.

Zdaniem Sądu możliwą podstawą prawną odpowiedzialności odbiorców za niedostosowanie się do ograniczeń wprowadzonych przez operatora systemu przesyłowego na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe może być również przepis art. 11c ust. 3 Pe, do którego także odwołuje się art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe. Przepis ten stanowi, że operator systemu elektroenergetycznego powiadamia niezwłocznie ministra właściwego ds. gospodarki oraz Prezesa URE m.in. o podjętych działaniach i środkach w celu usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej. Jeśli więc przepis art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe sankcjonuje niestosowanie się do ograniczeń w poborze energii wprowadzonych w oparciu o tę właśnie regulację art. 11c ust. 3 Pe., to niewątpliwie można przyjąć, że ustawodawca w ten sposób sankcjonuje ograniczenia wprowadzone także na podstawie art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe przez operatora systemu przesyłowego. Wprawdzie przepis art. 11c ust. 3 Pe sam w sobie nie stanowi podstawy do wprowadzenia ograniczeń przez operatora systemu przesyłowego, ale wskazuje na ograniczenia już wprowadzone przez tego operatora. Tym samym możliwe jest powiązanie sankcji z art. 56 ust. 1 pkt 3a Pe z ograniczeniami wprowadzonymi w oparciu o przepis art. 11c ust. 2 pkt 2 Pe, do którego art. 11c ust. 3 Pe niewątpliwie się odnosi.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 56 ust. 6a Pe wskazać należy, iż zgodnie z tym przepisem Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. W niniejszej sprawie, przy ocenie stopnia szkodliwości czynu drugorzędne znaczenie miał rzeczywisty rozmiar przekroczenia poboru mocy. W przypadku przekroczenia poboru energii o stopniu szkodliwości decyduje sam charakter czynu i jego znaczenie dla zagrożenia bezpieczeństwa całego systemu dostaw energii elektrycznej, a w konsekwencji dla bezpieczeństwa energetycznego kraju. Należy bowiem mieć na uwadze, że we współczesnym świecie energia elektryczna jest niezbędna dla funkcjonowania wszystkich obszarów aktywności zarówno państwa jak i każdego z członków społeczeństwa. Nietrudno sobie wyobrazić, jak katastrofalne mogą być skutki niekontrolowanych blackoutów, spowodowanych przekroczeniami krytycznych wartości podstawowych parametrów technicznych pracy systemu elektroenergetycznego na znacznym obszarze kraju. Stąd tak konieczna jest eliminacja zagrożenia dla bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, do jakiego prowadzi skumulowanie przekroczeń mocy przez wielu odbiorców. Przekroczenie dopuszczalnego poziomu poboru energii przez każdego z odbiorców jest wprawdzie często jedynie niewielkim elementem całkowitego przekroczenia, które jednak w ostateczności może doprowadzić do przeciążenia systemu elektroenergetycznego i jego niekontrolowanego wyłączenia. Jednak w takich sytuacjach nie sposób określić, zachowanie którego z odbiorców stanowiło dopełnienie krytycznego przekroczenia. Dlatego z punktu widzenia celu, jakiemu mają służyć ograniczenia w poborze mocy należy przyjąć, że każde, nawet niewielkie przekroczenie mocy nosi w sobie znaczny stopień szkodliwości. Tym samym w ocenie Sądu, w przypadku przekroczenia przez powoda poboru mocy nie można uznać, że istnieją podstawy do odstąpienia od wymierzania kary w oparciu o przepis art. 56 ust. 6a Pe, gdyż stopień szkodliwości nie był znikomy. Ponadto, zgodnie z literalną wykładnią tego przepisu odstąpienie od wymierzenia kary jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem Prezesa URE w przypadku łącznego spełnienia wymienionych w nim przesłanek. Skoro więc przepis art. 56 ust. 6a Pe nie ma charakteru obligatoryjnego, nie można czynić pozwanemu zarzutu, iż nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia. Jednoznaczne stanowisko w tym zakresie wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 listopada 2019 r. sygn. akt I NSK 95/18.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że (...) sporządził na okres od 1 września 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. plan wprowadzania ograniczeń, który został doręczony Odbiorcy pismem z dnia 15 lipca 2014 r. oraz powiadomił w tym piśmie Odbiorcę o procedurze wprowadzania ograniczeń w dostarczaniu i poborze energii elektrycznej. (k. 49 akt adm.) W piśmie zaznaczono, iż w przypadku zróżnicowania w odniesieniu do Odbiorcy ograniczeń w stosunku do ogłoszonych w komunikatach radiowych Biuro Dyspozycji Sieci lub Dział Operatora Sieci zawiadomi o tym Odbiorcę. Z okoliczności sprawy nie wynika, że w odniesieniu do Odbiorcy zostały wprowadzone odmienne ograniczenia, niż wynikające z doręczonego mu planu ograniczeń. W odwołaniu powód nie twierdził, że sporządzony przez (...) S.A. plan ograniczeń nie został mu doręczony. Wobec tego w odniesieniu do Odbiorcy miały zastosowanie informacje i ustalenia wynikające z doręczonego mu pismem z dnia 15 lipca 2014 r. planu ograniczeń. (...) w planie ograniczeń przyjął dla Odbiorcy moc bezpieczną w wysokości 0 MW, której poziom został określony w załączniku nr (...) do Umowy z dnia 18 grudnia 2012 r. i był zaakceptowany przez Odbiorcę reprezentowanego przez Dyrektora MOSiR w K. S. W., którego podpis widnieje na znajdującym się w aktach administracyjnych załączniku nr (...) do Umowy. (k. 41 akt adm.) Odbiorca był więc zobowiązany do stosowania się do ustalonego i doręczonego mu planu ograniczeń. Podkreślenia wymaga, że Odbiorca jako podmiot prowadzący działalność gospodarcza w sposób profesjonalny, zgodnie z art. 355 § 2 k.c. zobowiązany jest do wykonywania tej działalności, w tym związanych z nią obowiązków, z należytą starannością. Skoro w odniesieniu do Odbiorcy nie zastosowano zróżnicowania ograniczeń w stosunku do podanych w planie ograniczeń i komunikatach radiowych, (...) nie miał obowiązku specjalnego powiadamiania MOSiR-u w K. o wprowadzeniu ograniczeń w poborze energii elektrycznej. W odniesieniu do Odbiorcy obowiązujące były ustalenia dotyczące ograniczeń, wynikające z planu ograniczeń i ogłoszonych w programie(...) (...) komunikatów. W tym stanie podnoszona w odwołaniu okoliczność, że służby dyspozytorskie (...) nie powiadomiły telefonicznie MOSiR-u o wprowadzeniu ww. ograniczeń i wynikający z niej zarzut sprzeczności ustaleń Prezesa URE z treścią zebranego materiału dowodowego, pozostawał bez wpływu na ocenię odpowiedzialności powoda za niedostosowanie się do obowiązujących w dniach 10-31 sierpnia 2015 r. ograniczeń w poborze energii elektrycznej.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przepisów postępowania administracyjnego wskazać należy, że Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego. W prowadzonym postępowaniu odwoławczym SOKiK nie ogranicza się wyłącznie do badania legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. SOKiK zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu obowiązujących w postępowaniu cywilnym zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązków stron w postępowaniu dowodowym. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą one prowadzić do uchylenia decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 roku sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 Nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 roku sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 Nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351/99 OSNC 2000 Nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX Nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku, sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312). W wyniku wniesienia odwołania powód miał możliwość nieskrępowanego przedstawienia swego stanowiska i zarzutów w odniesieniu do treści zaskarżonej decyzji, a sprawa została rozpoznana ponownie w sposób merytoryczny. Wobec sanowania zaistniałych w postępowaniu administracyjnym nieprawidłowości podniesione w odwołaniu zarzuty pozbawienia powoda możliwości czynnego udziału w postępowaniu, które nie miały wpływu na merytoryczną ocenę zaskarżonej decyzji, nie mogły stanowić podstawy do uwzględnienia odwołania i uchylenia zaskarżonej decyzji.

Biorąc pod uwagę, iż powód poprzez niezastosowanie się do wprowadzonych ograniczeń i przekroczenie maksymalnego poziomu poboru energii elektrycznej w sposób bezpośredni oddziaływał negatywnie na bezpieczeństwo energetyczne kraju, Sąd nie znalazł okoliczności, które przemawiałyby za na uchyleniem lub zmianą zaskarżonej decyzji.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.