Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2023r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2023r. w S.

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o odsetki

w związku z odwołaniem M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 31 października 2022 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje M. M. prawo do wypłaty odsetek do decyzji z dnia 6 października 2022r., ponownie ustalającej wysokość emerytury za okres od 11 lipca 2020r. do 30 września 2022r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31.10.2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B., wskazując na art. 85 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
z dnia 13.10.1998r. (Dz.U. z 2022r., poz. 1009), rozporządzenie Ministra Pracy
i Polityki Socjalnej z dnia 1.02.1999r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz.U. 1999r., Nr 12, poz. 104 ze zm.) i art. 118 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2022r., poz.504) odmówił M. M. prawa do wypłaty odsetek do decyzji z dnia 06.10.2022r. ponownie ustalającej wysokość emerytury za okres od 11.07.2020r. do 30.09.2022r.

Wskazał, iż powyższe przepisy obligują organ rentowy m.in. do wydania decyzji w sprawie świadczenia w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do jej wydania. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego.

W niniejszym przypadku prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w S. wpłynął do organu rentowego w dniu 29.09.2022r., a decyzja została wydana w dniu 06.10.2022r. Ponadto w dniu 25.10.2022r. należne wyrównanie Zakład przekazał wraz ze świadczeniem za miesiąc październik 2022r. na rachunek bankowy M. M..

W odwołaniu od powyższej decyzji M. M. domagał się jej zmiany
i przyznania prawa do odsetek od decyzji z dnia 06.10.2022r. ponownie ustalającej wysokość jego emerytury za okres od 11.07.2020r. do 30.09.2022.r. wskazując, na treść art. 118 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i fakt zaniżenia wysokości składek zgromadzonych na koncie, co wynikało z decyzji z dnia 24.07.2020r. o przyznaniu emerytury po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Jego świadczenie zostało zaniżone o (...)zł za co organ rentowy ponosi odpowiedzialność.

Wskazał, iż w dniu 24.10.2022r. na jego konto zostało przekazane podwyższone (prawidłowe) świadczenie emerytalne za miesiąc październik 2022r. oraz dodatkowo wyliczone wyrównanie zaniżonego świadczenia emerytalnego za okres od lipca 2020r. do dnia 30.09.2022r. w wysokości (...) zł. Jego wyliczenia wykazały różnicę w wysokości zaniżonej emerytury z poszczególnych miesięcy tego okresu, bez powiększenia ich o przynależne odsetki ustawowe za opóźnienie, określone przepisami prawa cywilnego.

W dniu 14.10.2022r. wystąpił do organu rentowego z pismem, w którym wyliczył wartość odsetek na dzień 25.10.2022r. w wysokości (...) zł i wezwał ZUS do skorygowania wyliczonego w decyzji z dnia 06.10.2022r. oraz wyrównania za okres od 11.07.2020r. do 30.09.2022r. w kwocie (...) zł do kwoty (...) zł
o wartość naliczonych od tej kwoty odsetek za zwłokę w wysokości (...) zł
i wypłacenie tej podwyższonej należności w terminie wypłaty świadczenia za październik, tj. do dnia 25.10.2022 r.

W dniu 24.10.2022r. na jego konto wpłynęła kwota wyrównania bez odsetek
i wystosował do ZUS drugie pismo z dnia 27.10.2022r., w którym poprosił
o udzielenie informacji, dlaczego nie otrzymał odsetek i ponowił wezwanie
o skorygowanie wyliczonego w decyzji z dnia 06.10.2022r. wyrównania za okres od 11.07.2020r. do 30.09.2022:r. w kwocie (...)zł o wartość naliczonych od tej kwoty odsetek za zwłokę na dzień dokonania przelewu wypłacenie tej podwyższonej należności. W odpowiedzi ZUS wydał decyzję skarżoną decyzję.

Dodatkowo wskazał, że na jego wniosek z dnia 10.07.2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał mu od dnia 11.07.2020r. emeryturę po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego, wydając decyzję
z dnia 24.07.2020r. Nie zgodził się z ustaleniami zawartymi w tej decyzji odnośnie wyliczenia wysokości emerytury i w dniu 03.09.2020r. złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w S.. W sprawie III U 664/20 Sąd przeprowadził postepowanie dowodowe i dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości i finansów celem ustalenia wysokości emerytury. Biegły jednoznacznie ustalił, że ZUS ustalając wysokość emerytury popełnił błąd, wskutek którego wysokość jego emerytury została zaniżona o (...) zł brutto. Błąd polegał na tym, że środki zgromadzone na subkoncie, po zamknięciu tego subkonta w dniu 31.01.2017r. (od dnia 01.02.2017r. została przyznana emerytura częściowa), nie zostały zewidencjonowane na koncie składek, zgodnie z art. 22a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu aktualnym w dacie przyznania emerytury częściowej i nie były waloryzowane do dnia 10.07.2020r. (od dnia 11.07.2020r. została przyznana emerytura po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego) wskaźnikami waloryzacji dotyczącymi składek, jak pozostałe środki zgromadzone na tym koncie. Według wyjaśnień ZUS przekazane środki z zamkniętego subkonta zostały zewidencjonowane na jakimś nowym subkoncie, które nie zostało określone w żadnym przepisie prawa i nie były również waloryzowane w okresie od dnia 01.02.2017r. do dnia 10.07.2020r. wskaźnikami waloryzacji dotyczącymi subkonta.

Sąd Okręgowy w S. wyrokiem z dnia 27.10.2021r. zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z dnia 24.07.202Gr. i ustalił, że wysokość (...)emerytury wynosi (...) a nie (...). Sąd Apelacyjny w B. wyrokiem z dnia 08,09.2022r. oddalił apelację organu rentowego.

Wskazał też, iż Sąd Okręgowy w S. nie uchylił decyzji ZUS z dnia 24.07.2020r. tylko zmienił w niej kwotę składek zewidencjonowanych na koncie składek i wysokość należnej emerytury. Pozostałe elementy tej decyzji, w tym terminy płatności świadczenia, pozostały bez zmian. Wyrok nie dawał podstawy dla ZUS do ponownego ustalenia wysokości emerytury od 11.07.2020r. bo tą wysokość ustalił sąd w swoim prawomocnym wyroku zmieniającym decyzję. Zatem ZUS nie ustalił w decyzji z dnia 24.07.2020r. jego prawa do emerytury w pełnej wysokości (ustalonej przez sąd w wyroku zmieniającym wysokość emerytury w tej decyzji) i nie dokonywał w wyznaczonych terminach płatności emerytury w prawidłowej wysokości.

Argumentował, że sądy obu instancji ustaliły, iż ZUS dokonał niewłaściwej interpretacji przepisów obowiązującego prawa co spowodowało, że popełnił błąd
w naliczeniu wysokości emerytury i zaniżył jej wysokość o (...)zł. On zaś w żaden sposób nie przyczynił się do powstania tego błędu.

Natomiast w skarżonej decyzji ZUS jako podstawę prawną podał art. 118 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który określa, w jakim terminie organ rentowy po raz pierwszy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości. Ust 1 tego przepisu określa zasadę ogólną ustalenia tego terminu. Organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Nie dotyczy toc przypadku, gdy ustalenie prawa do świadczenia lub jego wysokości następuje orzeczeniem organu odwoławczego. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Wskazał również na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24.03.2011r. sygn.
I UZP 2/11 stwierdzającej, iż brak orzeczenia organu odwoławczego
o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

W jego przypadku ZUS błędnie zinterpretował przepis art. 118 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS przyjmując, że skoro prawo do świadczenia emerytalnego w wyższej wysokości zostało ustalone orzeczeniem organu odwoławczego, to automatycznie terminem do wydania po raz pierwszy przez organ rentowy decyzji w sprawie ustalenia prawa do emerytury i wysokości tej emerytury jest dzień wpływu do organu rentowego prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego. Nie jest to prawdą, gdyż ust. 1a w drugiej części zdania pierwszego stanowi, że tak jest tylko w przypadku, jeśli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W jego przypadku powyższe okoliczności sąd następstwem działań organu rentowego, za które ponosi wyłączna odpowiedzialność. W jego przypadku ma zastosowanie art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego o oddalenie
i zasądzenie od odwołującego się zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji i wskazał na treść art. 118 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, według którego:

Ust. 1 Organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust 2 i 3 oraz art 120.

Ust. 1a. W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustaienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Ust. 2. Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. L

Ust. 3. Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów.

Ust.4. Przy dokonywaniu wypłaty wynikającej z decyzji ponownie ustalającej prawo do świadczenia lub jego wysokość, ust 1-3 stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust 5.

Ust.5. Wypłata świadczenia wynikająca z decyzji, o której mowa w ust 4, następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeżeli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni

Ust.6. Przepisów ust 1-5 nie stosuje się, jeżeli umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Ust 7. Od decyzji organu rentowego przysługują osobie zainteresowanej środki odwoławcze określone w odrębnych przepisach

Natomiast decyzją z dnia 06.10.2022r. organ rentowy wykonał prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 27.10.2021r. w sprawie III U 664/20. Prawomocne orzeczenie Sądu wraz z aktami wpłynęło do organu rentowego w dniu 29.09.2022r., a w dniu 06.10.2022r. organ rentowy wydał decyzję wykonującą przedmiotowe orzeczenie. Ponadto w dniu 25.10.2022r. organ rentowy wraz z emeryturą za październik 2022r. przekazał odwołującemu się wyrównanie emerytury za okres 11.07.2020r. – 30.09.2022r. na wskazany rachunek bankowy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie należało uznać za uzasadnione.

Zebrana w sprawie dokumentacja, w szczególności akta emerytalne oraz akta sprawy III U 640/20 Sądu Okręgowego w S.potwierdzają okoliczności przytoczone w obszernym odwołaniu. Organ rentowy nie zgłaszał w tym zakresie zastrzeżeń. W sprawie wątpliwości też nie ma, że przed organem rentowym odwołujący się złożył całą dokumentację konieczną do uzyskania prawa do emerytury częściowej, jak i emerytury w wieku powszechnym.

Mając więc to na uwadze stwierdzić należy, że organ rentowy w chwili wydania zaskarżonej decyzji miał wszystkie potrzebne dane pozwalające na wydanie decyzji zgodnej z prawem.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych
z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W bezpośrednim związku z art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pozostaje art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji,
z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Natomiast zgodnie z ustępem 1a art. 118 ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Zgodnie z tezą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25.01.2005r.
sygn. I UK 159/04 wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. Podobnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07.10.2004r. sygn. II UK 485/03 , że do przewidzianego w art. 85 ust. 1 zdanie drugie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wyłączenia obowiązku wypłaty odsetek nie jest wystarczające wykazanie, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi winy w powstaniu opóźnienia.

W celu ustalenia, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie spowodowane błędem w ustaleniach faktycznych, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie ZUS nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia. W takiej sytuacji istotna jest jednak konieczność uwzględnienia tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji
i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.04.2009 r. sygn. I UK 345/08).

Przepis § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1.02.1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie
w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1999 r. Nr 12, poz. 104), wydanego na podstawie art. 85 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, stanowi, że odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Zaś okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji.

Wprawdzie, ani wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 27.10.2021r. sygn. III U 664/20, ani wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 8 września 2022r. sygn.
III AUa 1725/21 nie zawierały orzeczenia o odpowiedzialności Zakładu, a tym bardziej nie posiadały orzeczenia o należnych odsetkach, to brak zamieszczenia w sentencji wyroku takiego orzeczenia nie pozbawia ubezpieczonego możliwości ubiegania się o odsetki za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,
o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24.03.2011r. sygn. I UZP 2/11, wyrok Sądu Apelacyjnego
w G. z dnia 13.11.2013 r. sygn. III AUa 317/13, wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 2.10.2012 r. sygn. III AUa 485/12).

Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24.03.2011r. sygn. I UZP 2/11 , w wyniku nowelizacji ustawy emerytalno rentowej (ustawą z dnia 23.01.2009 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Dz.U. z 2009 r. Nr 42, poz. 338) ustawodawca nie tylko sprecyzował treść art. 118 ust. 1a przez stwierdzenie, że dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji jest dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądu tylko wówczas, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie tej okoliczności, ale i nałożył na sąd przyznający prawo do świadczenia obowiązek rozstrzygnięcia z urzędu
o tej odpowiedzialności, tj. rozstrzygnięcia zarówno stwierdzającego taką odpowiedzialność, jak i jej brak. Niezamieszczenie tej treści rozstrzygnięcia w sentencji wyroku nie jest jednak równoznaczne z orzeczeniem negatywnym i nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Należy wskazać, że o winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia w zakreślonym w ustawie terminie (a w zasadzie - nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można mówić jedynie wówczas, gdy w oparciu o dostępne temu organowi dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia
(por. wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 16.04.2013r. sygn. III AUa 1460/12).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie prowadzi do wniosku, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w wypłacie odwołującemu się emerytury w prawidłowej wysokości. W sprawie istotne jest, że postępowanie
w sprawie III U 664/20 wykazało ponad wszelką wątpliwość, że to działanie organu rentowego spowodowało, że to w ramach jego działań (przesunięć z subkonta z „inne” konto) wystąpiła ogromna różnica w wartości zwaloryzowanych środków na subkoncie odwołującego się, które wynosiły ponad (...), a co miało przełożenie na wysokość jego emerytury. O prawidłowości odwołania M. M. i jego zarzutów przesądziły sądy dwóch instancji. Zgodnie zaś z art. 365 § 1 k.p.c., prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego wyroku jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o charakterze prejudycjalnym oznacza, że w procesie późniejszym ta kwestia nie może być już w ogóle badana. Zachodzi tu zatem ograniczenie dowodzenia faktów objętych prejudycjalnym orzeczeniem (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12.07.2002r. sygn. V CKN 1110/00). Związanie orzeczeniem oznacza niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.05.2011r. sygn. I PK 193/10). Moc wiążąca orzeczenia określona w art. 365 § 1 k.p.c. oznacza zatem, że dana kwestia prawna, która była przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie rozpoznawanej, kształtuje się tak jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym orzeczeniu. Przesądzenie tej kwestii oznacza, że w późniejszym postępowaniu nie może być ona już ponownie badana, a zatem zachodzi konieczność ograniczenia dowodzenia faktów objętych prejudycjalnym orzeczeniem.

Reasumując, w dniu wydania decyzji z dnia 20.07.2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych miał wszystkie niezbędne dane pozwalające na wydanie rozstrzygnięcia zgodnego z żądaniem wnioskodawcy. Co więcej, to działania organu rentowego, nie mające związku z jakimkolwiek „ruchem” ze strony odwołującego się, doprowadziły do obniżenia wartości środków zgormadzonych przez odwołującego się.
W postępowaniu sądowym nie ustalono żadnych nowych przesłanek do ustalenia rzeczywistej wysokości świadczenia emerytalnego odwołującego się, których wykazanie ciążyłoby na M. M., a które nie były znane organowi rentowemu. Sąd dokonał jedynie analizy materii, którą prawidłowo winien zweryfikować już sam Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Opóźnienie w przyznaniu świadczenia w prawidłowej wysokości i wypłaceniu świadczenia niższego jest więc następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. M. prawo do wypłaty odsetek od decyzji z dnia 06.10.2022r. ponownie ustalającej wysokość emerytury za okres od 11.07.2020r. do 30.09.2022r.

mt