Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2023 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy M. G.

Protokolant: Protokolant sądowy B. S.

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2023 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko pozwanej O. D. (D.)

o zapłatę

umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia odsetek umownych za opóźnienie równych dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 29.908,69 zł (dwadzieścia dziewięć tysięcy dziewięćset osiem złotych 69/100);

zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.205,56 zł (dwanaście tysięcy dwieście pięć złotych 56/100), w tym kwotę:

12.153,60 zł (dwanaście tysięcy sto pięćdziesiąt trzy złote 60/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 marca 2023 r. do zapłaty,

51,96 zł (pięćdziesiąt jeden złotych 96/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 czerwca 2023 r. do zapłaty;

oddala powództwo w pozostałej części;

zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 55,16 zł (pięćdziesiąt pięć złotych 16/100) tytułem zwrotu kosztów procesu – wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia prawomocności wyroku do dnia zapłaty.

Asesor sądowy:

Sygn. akt I C 971/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 czerwca 2023 r. (data stempla pocztowego) spółka (...) S.A. z siedzibą w W. wystąpiła przeciwko O. D. o zasądzenie od niej kwoty 29.908,69 zł wraz z umownymi odsetkami za opóźnienie równymi dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 10 marca 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że dochodzone roszczenie obejmuje należności z tytułu zawartej przez strony umowy pożyczki z dnia 27 września 2022 r., zabezpieczonej podpisanym przez pozwaną wekslem, z której warunków pozwana się nie wywiązała (pozew k. 2).

W piśmie procesowym z dnia 5 lipca 2023 r. powodowa spółka sprecyzowała, że domaga się zasądzenia wskazanej w pozwie należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (pismo procesowe z dnia 5 lipca 2023 r. k. 19).

W dniu 12 lipca 2023 r. wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty k. 21).

Powyższy nakaz zapłaty pozwana zaskarżyła sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Motywując swoje stanowisko podniosła, że do pozwu nie załączono dowodu na wypłatę na jej rzecz środków pieniężnych przewidzianych w umowie. Powołała się ponadto na abuzywność postanowień umowy dotyczących prowizji za udzielenie pożyczki. Przy założeniu zaś, że postanowienia dotyczące prowizji nie były dla pozwanej wiążące, nie zachodziły uzasadnione podstawy do wypowiedzenia umowy. Końcowo pozwana wskazała, że załączony do pozwu weksel nie został przez powodową spółkę uzupełniony zgodnie z deklaracją wekslową (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 27-28).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2022 r. O. D. zawarła ze spółką (...) S.A. z siedzibą w W. (zwaną w dalszej części uzasadnienia spółką (...)) umowę pożyczki gotówkowej nr (...). W ramach zawartej umowy O. D. została przyznana kwota 11.500 zł. Z tytułu udzielenia pożyczki pożyczkodawca pobierał prowizję w kwocie 10.540 zł, opłatę przygotowawczą w kwocie 340 zł oraz prowizję pośrednika finansowego zawierającego umowę w kwocie 620 zł. Oprocentowanie pożyczki było stałe i wynosiło 20,45% w skali roku. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 31.032 zł. Zgodnie z harmonogramem spłat O. D. zobowiązała się do spłaty pożyczki w 36 miesięcznych ratach w kwotach po 862 zł, płatnych do 7-ego dnia każdego kolejnego miesiąca, począwszy od dnia 7 listopada 2022 r. Kwoty uiszczane na poczet spłaty każdej kolejnej raty zaliczane były na poczet kapitału pożyczki, odsetek, prowizji (w kwocie 292,78 zł, przy czym ostatnia rata w kwocie 292,70), opłaty przygotowawczej (w kwocie 9,44 zł, przy czym ostatnia rata w kwocie 9,60 zł) i prowizji pośrednika finansowego (w kwocie 17,22 zł, przy czym ostatnia rata w kwocie 17,30 zł).

W myśl pkt. 4.1 umowy, za opóźnienie w spłacie jakiejkolwiek części raty pożyczkodawcy przysługiwały odsetki umowne za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Zgodnie z pkt. 8.1 umowy pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni, a po jego upływie cała kwota pozostała do spłaty miała zostać postawiona w stan natychmiastowej wymagalności.

Zabezpieczeniem umowy był podpisany przez O. D. weksel in blanco. Zgodnie z deklaracją wekslową pożyczkodawca uprawniony był do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą zadłużeniu pożyczkobiorcy w przypadku wystąpienia opóźnienia w płatności kwoty równej wartości jednej raty przekraczającego 30 dni, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Umowa powyższa została zawarta przy użyciu powszechnie stosowanego przez spółkę (...) formularza oraz standardowych ogólnych warunków umownych (dowód: umowa pożyczki z dnia 27.09.2022 r. wraz z załącznikami k. 3-7, weksel k. 8, deklaracja wekslowa k. 10, wniosek o udzielenie pożyczki z załącznikami k. 54-56, harmonogram k. 59).

Zgodnie z wnioskiem O. D. uzgodniona w umowie pożyczki kwota 11.500 zł została jej udzielona w następujący sposób: kwota 11.000 zł została przelana na prowadzony na jej rzecz rachunek bankowy, zaś kwota 500 zł została przelana na rachunek bankowy prowadzony na rzecz (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. tytułem opłaty za dostęp do usług medycznych (dowód: potwierdzenia przelewów k. 47-48, potwierdzenie zawarcia umowy o dostęp do usług medycznych k. 57, dyspozycja wypłaty k. 58).

Z tytułu zawartej umowy pożyczki O. D. wpłaciła na rzecz pożyczkodawcy kwotę 1.202 zł, zaliczoną zgodnie z harmonogramem pożyczki na poczet kapitału pożyczki, odsetek, prowizji, opłaty przygotowawczej i prowizji pośrednika finansowego.

I tak, w dniu 20 grudnia 2022 r. O. D. wpłaciła na poczet spłaty pożyczki kwotę 862 zł, w dniu 9 lutego 2023 r. wpłaciła kwotę 300 zł, zaś w dniu 10 lutego 2023 r. wpłaciła kwotę 40 zł (dowód: zakładka platby k. 46, ponadto okoliczności uznane za przyznane przez pozwaną w trybie art. 230 k.p.c.).

Pismem z dnia 10 stycznia 2023 r. spółka (...) wezwała O. D. do zapłaty zaległych 2 rat pożyczki, wymagalnych w dniach 7 grudnia 2022 r. i 7 stycznia 2023 r. w łącznej wysokości 1.724 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki. Pismo powyższe doręczono O. D. w dniu 13 stycznia 2023 r. (dowód: pismo z dnia 10.01.2023 r. k. 50, wydruk systemu śledzenia przesyłek pocztowych k. 51).

Pismem z dnia 8 lutego 2023 r. spółka (...) złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki z dnia 27 września 2022 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, jednocześnie wzywając do wykupu wypełnionego weksla w terminie 30 dni. W treści pisma wskazano, że aktualne zadłużenie z tytułu umowy pożyczki wynosi 30.248,69 zł. Pismo powyższe doręczono O. D. w dniu 13 lutego 2023 r. (dowód: pismo z dnia 8.02.2023 r. k. 52, wypełniony weksel in blanco k. 8, wydruk systemu śledzenia przesyłek pocztowych k. 53).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożone przez powodową spółkę dokumenty prywatne (art. 245 k.p.c.), których treść nie budziła wątpliwości.

Warunki zawartej umowy wynikają z załączonej do akt sprawy umowy wraz z załącznikami (k. 3-7). Okoliczności sprawy nie pozostawiają najmniejszych wątpliwości, że umowę, będącą źródłem zgłoszonych w pozwie roszczeń, zawarto w ramach standardowo stosowanych formularzy oraz ogólnych warunków umownych, które pozwana zaakceptowała nie mając wpływu i możliwości negocjowania szczegółowych warunków umowy. Okoliczności przeciwnych powodowa spółka nie wykazała, a zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 4 k.c. ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.

Ustalając w jakiej części pozwana spłaciła pożyczkę oraz w jaki sposób dokonane wpłaty zostały zarachowane na poczet zadłużenia, Sąd oparł się na przedłożonych przez powodową spółkę wydrukach (k. 46, 59), których treść nie była kwestionowana przez pozwaną.

Okoliczność wezwania pozwanej do zapłaty oraz złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki wynikała ze złożonych do akt sprawy dokumentów (k. 50, 52) oraz wydruków ze stosownych stron internetowych (k. 51, 53), które nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 355 k.p.c. sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne. W piśmie procesowym z dnia 5 lipca 2023 r. (k. 19) powodowa spółka wskazała, że domaga się zasądzenia wskazanej w pozwie należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Tymczasem pierwotne żądanie obejmowało roszczenie o zasądzenie umownych odsetek za opóźnienie równych dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetek maksymalnych za opóźnienie). W tej sytuacji stanowisko wyrażone przez profesjonalnego pełnomocnika w piśmie procesowym z dnia 5 lipca 2023 r. należało traktować jako cofnięcie pozwu w zakresie żądania zasądzenia odsetek maksymalnych za opóźnienie od dłużnej sumy. W myśl art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (§ 4 ww. artykułu). Pozew został częściowo cofnięty jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy, a zatem czynność ta nie wymagała zezwolenia pozwanej. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się zaistnienia w realiach niniejszej sprawy jakichkolwiek okoliczności skutkujących uznaniem cofnięcia pozwu za niedopuszczalne. Z powyższych względów postępowanie podlegało umorzeniu w zakresie żądania zasądzenia odsetek umownych za opóźnienie równych dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 29.908,69 zł, o czym orzeczono w pkt. I wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo wyłącznie częściowo zasługiwało na uwzględnienie.

Sformułowane w pozwie roszczenie oparte zostało na stosunku wekslowym. Zarówno w pozwie, jak i w dalszym piśmie przygotowawczym powodowa spółka podniosła jednak również okoliczności i zarzuty związane ze stosunkiem podstawowym dotyczącym umowy pożyczki, której zabezpieczeniem był podpisany przez pozwaną weksel in blanco. Skutkiem powyższego spór w niniejszej sprawie został przeniesiony na płaszczyznę stosunku podstawowego, związanego z zawarciem umowy pożyczki, która w tej sytuacji podlega badaniu przez sąd oceniający zasadność roszczenia opartego o wypełniony weksel in blanco (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70; wyrok SN z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97; wyrok SN z dnia 24 czerwca 2005 r., V CK 780/04, wyrok SN z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 86/06; wyrok SN z dnia 20 czerwca 2008 r., IV CSK 65/08; postanowienie SN z dnia 28 czerwca 2005 r., I CK 44/05).

Zawarta pomiędzy stronami umowa pożyczki z dnia 27 września 2022 r. spełnia warunki wynikające z przepisu art. 720 § 1 k.c., na mocy którego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Tego rodzaju umowa pożyczki jest jednocześnie umową o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Analizując postanowienia umowy z dnia 27 września 2022 r. należy w pierwszym rzędzie stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki nie przekracza maksymalnej ich granicy określonej w art. 36a ust. 1-3 ustawy o kredycie konsumenckim (w brzmieniu według daty zawarcia umowy pożyczki). Przepis art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, który wprowadza matematyczny wzór pozwalający na wyliczenie wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, ma charakter gwarancyjny i jest niezbędnym elementem systemu ochrony konsumenta przed lichwą. Wprowadzenie tego przepisu miało na celu zapobieganie zastrzegania na rzecz kredytodawców (pożyczkodawców) różnego rodzaju wygórowanych świadczeń. Przepis ten zatem jest dla konsumenta przepisem ochronnym, który ma zapewnić konsumentowi, że nie poniesie on kosztów kredytu bądź pożyczki ponad górną wynikającą z tego przepisu granicę. Przy zastosowaniu wynikającego z powyższego przepisu wzoru wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki w niniejszej sprawie nie mogła przekroczyć 12.931,99 zł, biorąc jednak pod uwagę, że koszty te w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty pożyczki (art. 36a ust. 2 u.k.k. w brzmieniu według daty zawarcia umowy), maksymalny ich pułap w niniejszej sprawie zamykał się w kwocie 11.500 zł odpowiadającej całkowitej kwocie pożyczki. Ta granica nie została przekroczona – pomijając odsetki umowne pozwana została obciążona prowizją w kwocie 10.540 zł, opłatą przygotowawczą w kwocie 340 zł oraz prowizją dla pośrednika finansowego w kwocie 620 zł, tj. łącznie 11.500 zł, a więc w granicach maksymalnego dozwolonego pułapu. Nieprzekroczenie wynikającego z cytowanego przepisu górnego limitu obciążeń finansowych pożyczkobiorcy nie oznacza jednak, że szczegółowa analiza poszczególnych nałożonych na konsumenta opłat i kosztów nie jest dopuszczalna. Wprowadzenie przepisu art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie oznacza, że kredytodawca (pożyczkodawca) został uprawniony do dowolnego kształtowania nakładanych na konsumenta różnego rodzaju kosztów i opłat, a jedynym ograniczeniem jest wspólna ich górna granica. Taka wykładnia przepisu art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim umożliwiałaby kredytodawcom (pożyczkodawcom) nakładanie na konsumentów całkowicie nieuzasadnionych i niezgodnych z prawem opłat, jeżeli tylko ich wspólna wartość nie przekraczałaby określonego limitu. Pomimo wprowadzenia art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim obciążenie konsumenta poszczególnymi opłatami bądź kosztami musi być w dalszym ciągu uzasadnione i racjonalne, a wysokość poszczególnych opłat i kosztów musi być adekwatna do celu, potrzeb bądź wydatków, których te opłaty bądź koszty dotyczą albo którym służą. Przykładowo, koszt ubezpieczenia powinien pozostawać zarówno co do zasady jak i wysokości w związku z faktem ubezpieczenia umowy i wysokością poniesionej składki. Koszty akwizycji powinny odpowiadać kosztom marketingu, reklamy i wynagrodzenia agenta pośredniczącego przy zawieraniu umowy. Istota wprowadzenia art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim polega na tym, że gdy suma obciążeń finansowych nałożonych na konsumenta przekracza maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki to koszty te w zakresie wykraczającym ponad tę granicę nie należą się kredytodawcy (pożyczkodawcy), nawet jeżeli każde obciążenie finansowe (np. koszt ubezpieczenia, koszt akwizycji) traktowane odrębnie jest uzasadnione, a jego wysokość nie jest nadmiernie wygórowana. Wprowadzenie art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie oznacza zatem, że kredytodawca (pożyczkodawca) ma pełną dowolność obciążania konsumenta wszelkiego rodzaju kosztami i opłatami, byle tylko nie została przekroczona maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu. Interpretowany w taki sposób przepis art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim mógłby służyć kredytodawcom (pożyczkodawcom) do nałożenia na konsumenta jednej, nienazwanej, niewyjaśnionej w treści umowy, a tym samym nieuzasadnionej opłaty, która stanowiłaby maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że umowa nakładająca na konsumenta koszty nieprzekraczające maksymalnej granicy pozaodsetkowych kosztów pożyczki może zawierać w zakresie poszczególnych opłat i kosztów postanowienia umowne sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego (art. 58 k.c.) albo naruszające prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (art. 385 ¹ k.c.) i może podlegać w powyższym zakresie kontroli nie tylko na zarzut konsumenta, lecz również z urzędu.

W powyższym kontekście wątpliwości budzą w rozpoznawanej sprawie postanowienia umowy z dnia 27 września 2022 r. dotyczące prowizji w kwocie 10.540 zł. W przypadku umowy pożyczki z reguły prowizja stanowi obok odsetek kapitałowych dodatkowe wynagrodzenie pożyczkodawcy w związku z jego faktyczną gotowością do wykonania umowy i wydania konsumentowi na jego żądanie określonej sumy pożyczki. Należy przyjąć, że taki sens i cel ma określona w umowie z dnia 27 września 2022 r. prowizja. Ocena tego rodzaju postanowień umownych dotyczących prowizji przez pryzmat art. 58 k.c. i 353 ¹ k.c. jest dopuszczalna (wyrok SN z dnia 18 maja 2017 r., I CSK 540/16), a w niniejszej sprawie wydaje się niezbędna.

Przy ocenie ważności i skuteczności obciążenia pozwanej prowizją w kwocie 10.540 zł należy pamiętać, że działania kredytodawców (pożyczkodawców) naruszające zasady uczciwego obrotu, oraz równości stron w stosunkach obligacyjnych nie mogą zyskać aprobaty społecznej i prawnej i mogą być uznane za niezgodne z zasadami współżycia społecznego (uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 6 marca 1992 r., III CZP 141/91; wyrok SN z dnia 1 lutego 2000 r., III CKN 1135/98; wyrok SN z dnia 14 czerwca 2005 r., II CK 692/04). W ramach wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów mieści się niewątpliwie przyzwolenie na faktyczną nierówność stron, która może się wyrażać nieekwiwalentnością ich wzajemnej sytuacji prawnej. Nieekwiwalentność ta stanowiąc wyraz woli stron nie wymaga, co do zasady, wystąpienia okoliczności, które by ją usprawiedliwiały. Jednakże obiektywnie niekorzystna dla jednej strony treść umowy zasługiwać będzie na negatywną ocenę moralną, a w konsekwencji prowadzić do uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy do takiego ukształtowania stosunków umownych, który jest dla niej w sposób widoczny krzywdzący doszło wskutek świadomego lub tylko spowodowanego niedbalstwem, wykorzystaniu przez drugą stronę silniejszej pozycji (np. wyrok SN z dnia 19 września 2013 r., I CSK 651/12; wyrok SN z dnia 23 maja 2013 r., IV CSK 658/12; wyrok SN z dnia 25 maja 2011 r., II CSK 528/10, wyrok SN z dnia 19 września 2013 r., I CSK 651/12, wyrok SN z dnia 12 listopada 1974 r., I CR 602/74, uchwała SN z dnia 9 marca 1993 r., III CZP 27/93). Niewątpliwie sama dysproporcja świadczeń nie może być uznana za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego. Wniosek o takiej sprzeczności może być jednak uzasadniony w przypadkach jaskrawego, rzucającego się w oczy pokrzywdzenia jednej ze stron ze względu na rażącą dysproporcję świadczeń stron. (wyrok SA w Warszawie z dnia 8 marca 2012 r., I ACa 861/11; wyrok SN z dnia 19 września 2013 r., I CSK 651/12, wyrok SN z dnia 13 października 2005 r., IV CK 162/05).

Odnosząc powyższe wywody do realiów rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że naruszenie art. 58 § 2 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. w przypadku przewidzianej w umowie z dnia 27 września 2022 r. prowizji w kwocie 10.540 zł jest ewidentne. Wprawdzie w jednym z załączników do umowy pożyczki (k. 56) wymieniono jakie cele i działania mają zostać sfinansowane przez powodową spółkę dzięki pobraniu od pozwanej prowizji w kwocie 10.540 zł. Po pierwsze jednak, podane w ww. zestawieniu cele i przeznaczone na ich realizację kwoty nie są w żaden sposób weryfikowalne – zarówno dla pożyczkobiorców na etapie zawierania umowy, jak również dla sądu na etapie orzekania w sprawie. Mając na uwadze doświadczenie życiowe i zasady działania powodowej spółki znane z szeregu innych postępowań sądowych, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że powyższe zestawienie zostało przygotowane jedynie na potrzeby przyszłego sporu sądowego, zaś przedstawione w nim informacje trudno uznać za wiarygodne. Nieprzypadkowo przecież suma powyższych kosztów wymienionych w treści załącznika do umowy oraz pozostałych pozaodsetkowych kosztów zastrzeżonych w umowie, odpowiada maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów pożyczki wynikającej z art. 36a u.k.k. Po drugie, analizując wspomnianą broszurę informacyjną, należy dojść do wniosku, że dzięki pobraniu świadczenia nazwanego w umowie prowizją powodowa spółka zamierzała w istocie przerzucić na pozwaną cały koszt prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, w tym dotyczący pokrycia kosztów nie związanych z obsługą umowy pożyczki (np. daniny publiczne, koszty utrzymania lokali i wyposażenia biurowego, koszty działań marketingowych). Przy uwzględnieniu wysokości omawianego świadczenia w kwocie 10.540 zł, stanowiącego 92% kwoty pożyczki udostępnionej pozwanej (11.500 zł), należy dojść do przekonania, że pożyczkodawca wykorzystał w powyższym zakresie swoją dominującą pozycję w relacji z pozwaną, narzucając jej w sposób nieuzasadniony prowizję w rażąco wygórowanej wysokości. Między odsetkami kapitałowymi a prowizją zachodzi rażąca dysproporcja w zakresie wysokości tych świadczeń, a przyczyny tej dysproporcji nie wynikają z treści umowy. Wydaje się, że istotne znaczenie miała okoliczność, że wysokość odsetek kapitałowych jest limitowana granicą wynikającą z art. 359 k.c., podczas gdy przepisy prawa nie regulują jakichkolwiek zasad dotyczących obciążania konsumentów świadczeniem nazwanym prowizją, nie określając ponadto maksymalnej wysokości tego rodzaju świadczenia. W założeniu powinna to być opłata dotycząca gotowości pożyczkodawcy do wykonania umowy i wypłaty pozwanej pożyczki w kwocie 11.500 zł. Okoliczności sprawy wskazują jednak, że pod tym pojęciem zastrzeżono świadczenie, którego istotą jest uzyskanie maksymalnego zysku w zamian za korzystanie przez pozwaną w okresie obowiązywania umowy ze środków pieniężnych należących do pożyczkodawcy. Powyższą funkcję pełnią jednak odsetki kapitałowe. Określenie obowiązku zapłaty kwoty 10.540 zł prowizją jest zatem celową dezinformacją konsumenta i z tego względu umowa w powyższym zakresie nie powinna podlegać ochronie. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, że określenie w umowie prowizji w kwocie 10.540 zł przy wysokości wypłaconej pozwanej pożyczki w kwocie 11.500 zł, przy uwzględnieniu braku rzetelnego i uczciwego przedstawienia w umowie zasad wyliczenia prowizji oraz uzasadnienia jej wysokości, narusza zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 k.c. i z tego względu postanowienia umowy z dnia 27 września 2022 r. w zakresie prowizji są nieważne, a strony związane są umową w pozostałym zakresie. Nieważność umowy w powyższym zakresie eliminuje z zakresu praw i obowiązków stron umowy wszelkie kwestie związane z prowizją. Brak jest podstaw prawnych, aby w miejsce nieważnych postanowień Sąd miał kompetencję do samodzielnego ukształtowania wzajemnych praw i obowiązków tak, aby postanowienia umowne nie naruszały zasad współżycia społecznego. Przepisy prawa nie upoważniają Sądu do ustalenia w jakiej ewentualnie wysokości prowizja nie naruszałaby zasad współżycia społecznego i mogłaby stać się ważną częścią postanowień umownych. Taki obowiązek miała powodowa spółka przy zawarciu umowy z pozwaną. Niedochowanie staranności w powyższym zakresie wynika natomiast z celowego i umyślnego działania na niekorzyść konsumenta, czego konsekwencje musi obecnie ponieść powodowa spółka poprzez brak prawa do prowizji co do zasady. Niezależnie od tego Sąd nie ma faktycznych możliwości dokonania ustaleń w jakiej wysokości prowizja nie naruszałaby w niniejszej sprawie zasad współżycia społecznego. Nie są bowiem Sądowi znane z urzędu przyjmowane w usługach bankowych wysokości poszczególnych prowizji, a zebrane w sprawie dowody nie dają podstaw do formułowania w tym zakresie jakichkolwiek jednoznacznych wniosków. Uznanie postanowień umowy z dnia 27 września 2022 r. dotyczących prowizji za nieważne powoduje, że pozwana zwolniona jest z obowiązku zapłaty prowizji w kwocie 10.540 zł, a z tytułu prowizji powodowej spółce nie należy się żadna kwota.

Istotną okolicznością w rozpoznawanej sprawie jest ponadto okoliczność, że postanowienia powyższej umowy nie zostały uzgodnione indywidualnie, albowiem pozwana nie miała na treść umowy jakiegokolwiek wpływu. Pozwana mogła przystąpić do umowy w zaproponowanym kształcie bądź jej nie zawierać. Dowodzi tego treść formularzy i wzoru umowy, którym powszechnie posługuje się powodowa spółka w kontaktach z klientami. Okoliczności przeciwnych powodowa spółka nie wykazała, a to na niej spoczywał ciężar wykazania, że warunki umowy zostały indywidualnie z pozwanym uzgodnione (art. 385 ¹ § 4 k.c.). W tych okolicznościach w rozpoznawanej sprawie omawianą umowę należy zweryfikować dodatkowo przez pryzmat przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych (art. 385 ¹ - 385 ³ k.c.). Ocena zasadności powództwa w świetle przepisów prawa materialnego jest uprawnieniem i jednocześnie obowiązkiem sądu niezależnie od ewentualnego braku w tym zakresie zarzutów pożyczkobiorcy. Nie można ponadto zapominać, że przepisy o niedozwolonych postanowieniach umownych zostały wprowadzone do kodeksu cywilnego w ramach implementacji dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Kompetencja sądu do zbadania z urzędu tego, czy klauzula w umowie jest postanowieniem nieuczciwym, stanowi w tej sytuacji zarówno środek do realizacji celu określonego w art. 6 dyrektywy 93/13, to znaczy uniemożliwienia związania konsumenta nieuczciwym postanowieniem, jak i do przyczynienia się do osiągnięcia celu art. 7 tejże dyrektywy, ponieważ przeprowadzenie przez sąd z urzędu takiej oceny może działać jako czynnik odstraszający oraz przyczynić się do zapobiegania nieuczciwym warunkom w umowach zawieranych pomiędzy konsumentami a sprzedawcami lub dostawcami (m.in. wyrok TS z dnia 21 listopada 2002 r., C-473/00; wyrok TS z dnia 27 czerwca 2000 r., C-240/98). W myśl art. 385 ¹ § 3 k.c. nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na które konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie natomiast z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy, z tym zastrzeżeniem, że nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. jeżeli postanowienie umowy zgodnie z zacytowanym powyżej przepisem nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące np. niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r., VI ACa 771/10). Rażące naruszenie interesów konsumenta zachodzi natomiast w sytuacji, w której w rażący sposób została naruszona równowaga interesów stron umowy przez to, że jedna z nich wykorzystała swoją przewagę formułując konkretne postanowienie umowy. Określenie „rażąco” należy stosować do znacznego odchylenia przyjętego uregulowania od zasady uczciwego wyważenia praw i obowiązków (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 14 września 2011 r., VI ACa 291/11). Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym (m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 14 grudnia 2010 r., VI ACa 487/10).

Podtrzymując dotychczasowe rozważania należy stwierdzić, że obciążenie pozwanej prowizją w wysokości 10.540 zł, przy wypłaconej jej kwocie 11.500 zł oraz przy uwzględnieniu, że umowa nie przedstawia w sposób uczciwy i rzetelny czego dotyczy przedmiotowe świadczenia i w jaki sposób zostało wyliczone, jest działaniem nieuczciwym, nierzetelnym i sprzecznym z dobrymi obyczajami, które cechować powinien przecież szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka, a nie chęć maksymalnego zysku i zabezpieczenia swoich interesów kosztem konsumenta. Biorąc pod uwagę szczególne okoliczności rozpoznawanej sprawy, nie można mieć jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że postanowienia umowy pożyczki z dnia 27 września 2022 r. dotyczące prowizji w kwocie 10.540 zł, które nie wyjaśniają uczciwie tego pojęcia, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy pozwanej jako konsumenta, a z tego względu postanowienia te są niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. W związku z tym postanowienia powyższe nie są dla pozwanej wiążące, a strony związane są umową w pozostałym zakresie (art. 385 ¹ § 1 i § 2 k.c.).

Na marginesie natomiast odnotować należy, że nie budziły wątpliwości Sądu zastrzeżone w umowie z dnia 27 września 2022 r. świadczenia nazwane opłatą przygotowawczą oraz prowizją dla pośrednika finansowego. Wysokość tego rodzaju opłat (łącznie 960 zł, co stanowiło 8,4% całkowitej kwoty pożyczki udostępnionej pozwanej (960 zł / 11.500 zł)), nie była nadmiernie wygórowana. Zastrzeżenie w umowie tego rodzaju opłat, stanowiących – obok odsetek kapitałowych – dodatkowe wynagrodzenie pożyczkodawcy w związku z jego faktyczną gotowością do wykonania umowy i wydania konsumentowi na jego żądanie określonej sumy pożyczki, o ile ich wysokość utrzymana jest w rozsądnych granicach, jest dopuszczalne. W niniejszej sprawie pobranie opłaty nazwanej opłatą przygotowawczą oraz prowizją dla pośrednika finansowego, biorąc dodatkowo pod uwagę, że pożyczka została udzielona przez podmiot nie będący bankiem i nie weryfikujący w sposób rygorystyczny zdolności kredytowej pożyczkobiorcy, znajdowało uzasadnienie.

Biorąc pod uwagę zarzut podniesiony w sprzeciwie od nakazu zapłaty, częściowa nieważność postanowień umownych (brak mocy wiążącej przy uwzględnieniu ich abuzywności) miała istotne znaczenie przy dokonaniu oceny czy w rozpoznawanej sprawie istniały uzasadnione podstawy do rozwiązania umowy pożyczki. Sposób i tryb rozwiązania umowy wynika z pkt. 8.1 umowy z dnia 27 września 2022 r., zgodnie z którym pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę w przypadku, gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni, a po jego upływie cała kwota pozostała do spłaty miała zostać postawiona w stan natychmiastowej wymagalności. Powołując się na skuteczne rozwiązanie umowy powodowa spółka wskazała, że pismem z dnia 8 lutego 2023 r. złożyła pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki z zachowaniem 30 dni wypowiedzenia. Niezbędnym warunkiem skutecznego wypowiedzenia umowy, wynikającym z pkt. 8.1 umowy było opóźnienie w spłacie kwoty równej jednej racie przekraczające 30 dni. Nie ulega wątpliwości, że warunek ten musiał być spełniony w dacie wypowiedzenia umowy. Powyższe pismo zostało skutecznie pozwanej doręczone w dniu 13 lutego 2023 r. Biorąc pod uwagę ważne i wiążące postanowienia umowy pozwana niewątpliwie zobowiązana była zwrócić powodowej spółce pożyczkę, w rozumieniu wypłaconej jej przez powodową spółkę kwoty 11.500 zł, odsetek umownych, opłaty przygotowawczej w kwocie 340 zł oraz prowizji pośrednika finansowego w kwocie 620 zł. W związku z częściową nieważnością oraz abuzywnością postanowień dotyczących prowizji ważne i wiążące zobowiązania pozwanego wynikające z umowy pożyczki z dnia 27 września 2023 r. dotyczyły zatem w dacie zawarcia umowy łącznie kwoty 7.322 zł (11.500 zł + 340 zł + 620 zł + 8.032 zł). Zgodnie z warunkami zawartej umowy pozwana zobowiązana była spłacić powyższą kwotę w 36 równych ratach. Opierając się na harmonogramie spłat (k. 47) należy zatem stwierdzić, że w dacie otrzymania przez pozwaną oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (13 lutego 2023 r.) wymagalne były 4 raty, na które składały się kapitał, odsetki umowne, opłata przygotowawcza i prowizja pośrednika finansowego w łącznej kwocie 2.276,88 zł ((862 zł – 292,78 zł) x 4). W tej samej dacie wysokość spłaconych przez pozwaną należności wynosiła natomiast 1.202 zł (k. 46). W konsekwencji, biorąc pod uwagę ważne i wiążące postanowienia umowy pożyczki z dnia 12 listopada 2021 r., należy dojść do wniosku, że w dacie wypowiedzenia umowy występująca po stronie pozwanej zaległość wynosiła 1.074,88 zł (2.276,88 zł - 1.202 zł), a zatem przekraczała kwotę równą jednej racie (862 zł – 292,78 zł = 569,22 zł). Analizując harmonogram spłat (k. 59) w powiązaniu z wydrukiem przedstawiającym zestawienie wpłat pozwanej (k. 46), należy jednocześnie stwierdzić, że opóźnienie w zapłacie niewątpliwie przekraczało 30 dni. W konsekwencji, wbrew stanowisku wyrażonemu w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w dacie doręczenia pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki istniały uzasadnione podstawy do rozpoczęcia procedury zmierzającej do rozwiązania umowy, ponieważ w tej dacie istniało po stronie pozwanej ponad 30-dniowe opóźnienie w spłacie pożyczki przekraczające kwotę równą jednej racie. Powyższy stan rzeczy powoduje, że postawienie należności wynikających z tej umowy w stan natychmiastowej wymagalności należało uznać za skuteczne.

Przechodząc do oceny wysokości należnego powodowej spółce roszczenia, przypomnieć należy że zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 kc przepisy o niedozwolonych postanowieniach umownych nie mogą dotyczyć postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nie można w tej sytuacji poddać ocenie przez pryzmat przepisów o niedozwolonych postanowieniach umownych postanowień umowy z dnia 27 września 2022 r. w zakresie wysokości odsetek kapitałowych za udzielenie pożyczki. Przy ocenie zgodności tej umowy z przepisami prawa nie można zapominać jednak o określonej w przepisie art. 359 § 2 ¹ kc maksymalnej wysokości dopuszczalnych odsetek wynikających z czynności prawnej. W rozpoznawanej sprawie wysokość odsetek kapitałowych w łącznej kwocie 8.032 zł nie przekracza jednak dopuszczalnej prawem granicy. Warunki wynagrodzenia ustalone w ocenianej umowie naruszają jednak zasady współżycia społecznego (art. 58 § 2 kc) w sposób ewidentny w inny sposób. Wynagrodzenie umowne zostało bowiem przewidziane w umowie jako świadczenie w postaci skapitalizowanych odsetek za cały okres trwania umowy niezależnie od faktycznego czasu jej obowiązywania. Takiej treści warunki umowne w sposób rażący naruszają interes pożyczkobiorcy, a powodowej spółce dodatkowo przynoszą nieuprawnione korzyści. Należy przykładowo wskazać, że w przypadku rozwiązania umowy po kilku miesiącach od jej zawarcia powodowa spółka może wyegzekwować wszystkie wynikające z umowy należności, w tym również w całości wynagrodzenie umowne, które co do zasady ma odpowiadać przecież wartości wykorzystywanego przez pożyczkobiorcę pieniądza w czasie obowiązywania umowy. Zgodnie z treścią pkt. 2.3-2.7. umowy z dnia 27 września 2022 r. w przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki pożyczkobiorca ma prawo do redukcji części kosztów związanych z udzieleniem pożyczki proporcjonalnie do długości okresu korzystania z pieniędzy powodowej spółki. Podobne proporcje należy zachować przy ustalaniu zasad rozliczeń w związku z rozwiązaniem umowy pożyczki. Rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest ustalenie wynagrodzenia umownego już na etapie zawierania umowy w kwotowej wysokości bez postanowień przewidujących redukcję wysokości tego wynagrodzenia proporcjonalnie do faktycznego okresu obowiązywania umowy w przypadku jej rozwiązania. W rozpoznawanej sprawie umowa została rozwiązana z dniem 13 lutego 2023 r. Zgodnie z harmonogramem spłat (k. 59) w dniu rozwiązania umowy wymagalne były 4 raty, a w dniu 7 marca 2023 r. upływał termin zapłaty 5 raty. Zgodnie z regułą wynikającą z art. 58 § 3 kc powodowej spółce należy się wynagrodzenie w proporcjonalnej wysokości do okresu wykorzystywania przez pozwaną pieniędzy powodowej spółki. Należne powodowej spółce wynagrodzenie powinno zatem zostać wyliczone od kapitału stanowiącego wartość 4 rat pożyczki i powinno wynosić 895,60 zł (kapitał w kwocie 11.500 zł x oprocentowanie roczne 20,45% x faktyczny okres obowiązywania umowy (...) dni/365 dni w roku).

Biorąc zatem pod uwagę ważne i wiążące postanowienia umowy pożyczki z dnia 27 września 2022 r., w związku z rozwiązaniem tej umowy pozwana niewątpliwie zobowiązana była zwrócić powodowej spółce pożyczkę w rozumieniu wypłaconej jej przez powodową spółkę kwoty (11.500 zł), opłatę przygotowawczą (340 zł), prowizję dla pośrednika finansowego (620 zł) oraz odsetki umowne naliczane za okres obowiązywania umowy (895,60 zł). Łączna kwota należności obciążających pozwaną wynosi 13.355,60 zł. Z załączonego do akt sprawy wydruku (k. 46) wynika, że pozwana zapłaciła kwotę 1.202 zł. Do zapłaty pozostaje zatem należność główna w kwocie 12.153,60 zł (13.355,60 zł – 1.202 zł). Pozwem w niniejszej sprawie objęte zostały ponadto odsetki umowne z tytułu opóźnienia w zapłacie pierwszych trzech rat pożyczki wyliczone na dzień 7 lutego 2023 r. na kwotę 78,69 zł. Kwota powyższa powinna zostać zredukowana w związku z nieważnością (brakiem mocy wiążącej przy uwzględnieniu abuzywności) postanowień umownych dotyczących prowizji. Odsetki powinny zatem zostać wyliczone od każdej raty w kwocie 569,22 zł (862 zł – część prowizji 292,78 zł). Ich wysokość na dzień 7 lutego 2023 r. w umownej wysokości wynosi 51,96 zł ((569,22 zł x 24,5% x 43/365) + (569,22 zł x 24,5% x 62/365) + (569,22 zł x 24,5% x 31/365)).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie przywołanych wcześniej przepisów prawa, w pkt. II wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodowej spółki łączną kwotę 12.205,56 zł tytułem pozostałych do zapłaty należności wynikających z umowy z dnia 27 września 2022 r. (12.153,60 zł) oraz wyliczonych na dzień 7 lutego 2023 r. odsetek umownych z tytułu opóźnienia w zapłacie trzech pierwszych rat pożyczki (51,96 zł), oddalając powództwo w pozostałym zakresie w pkt. III wyroku, ponieważ było ono oparte na nieważnych bądź niewiążących postanowieniach umownych (wynagrodzenie prowizyjne, odsetki umowne) bądź nie było ono uzasadnione (zawyżone odsetki z tytułu opóźnienia w zapłacie trzech pierwszych rat pożyczki).

Na podstawie art. 481 § 1 i § 2 kc kwotę należności głównej w wysokości 12.153,60 zł w pkt. II.1. wyroku Sąd zasądził wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (zgodnie z ostatecznie sprecyzowanym żądaniem pozwu – vide pismo z dnia 5 lipca 2022 r. k. 19) od dnia 15 marca 2023 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo o odsetki w pozostałym zakresie w pkt. III wyroku. Należności wynikające z umowy z dnia 27 września 2023 r. stały się wymagalne po upływie okresu wypowiedzenia, którego ostatnim dniem był 15 marca 2023 r. (30 dni od daty doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu). Odsetki należą się zatem powodowej spółce dopiero od dnia 15 marca 2023 r. Żądanie ich zasądzenia od dnia 10 marca 2023 r. (taką datę wskazano w pozwie) nie było zasadne.

Odsetki wyliczone na kwotę 51,96 zł w pkt. II.2. wyroku Sąd zasądził natomiast wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie dopiero od dnia wytoczenia powództwa tj. od dnia 2 czerwca 2023 r. (data stempla pocztowego) do dnia zapłaty, oddalając powództwo o odsetki w pozostałym zakresie w pkt. III wyroku. Zgodnie z treścią art. 482 § 1 kc odsetek od zaległych odsetek można żądać dopiero od wytoczenia powództwa, a umowa łącząca strony nie przewidywała, aby naliczanie odsetek od daty wcześniejszej niż wytoczenie powództwa było dopuszczalne. Z tego względu odsetki od odsetek w kwocie 51,96 zł zostały zasądzone od daty wytoczenia powództwa.

Biorąc pod uwagę zasadę celowości i niezbędności kosztów procesu wynikającą z art. 98 kpc przy rozstrzygnięciu o kosztach procesu sąd uznał, że koszty procesu poniesione przez powodową spółkę wyniosły 5.113 zł (1.496 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego, 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie wysokości opłat za czynności adwokackie). Z kolei koszty procesu poniesione przez pozwaną wyniosły 3.617 zł (3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego – § 2 pkt 5 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa).

Ze względu na częściowe tylko uwzględnienie żądań pozwu koszty procesu zostały zgodnie z treścią art. 100 kpc stosunkowo rozdzielone. Stosownie do wyniku sprawy powodowa spółka wygrała w stosunku 40,8% wartości wytoczonych roszczeń pieniężnych (12.205,56 zł / 29.908,69 zł). Należne jej koszty wynoszą zatem 2.086,10 zł (40,8% z poniesionych kosztów w kwocie 5.113 zł). Pozwana wygrała powodując częściowe oddalenie żądań w stosunku 59,2%. Należne jej koszty wynoszą zatem 2.141,26 zł (59,2% z poniesionych kosztów w kwocie 3.617 zł). W związku z powyższym w pkt. IV wyroku Sąd zasądził na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 100 kpc od powodowej spółki na rzecz pozwanej koszty procesu w wysokości 55,16 zł (2.141,26 zł – 2.086,10 zł), jednocześnie orzekając o odsetkach ustawowych za opóźnienie stosownie do treści art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Asesor sądowy:

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

kal. 21 dni.

R., 12.10.2023 r.

Asesor sądowy: