Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

6 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

po rozpoznaniu 6 czerwca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Warszawie

sprawy z odwołania G. G. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z 12 grudnia 2023 r., znak (...)

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje G. G. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od czerwca 2023 r. do 31 października 2024 r.

Sygn. akt VII U 479/24

UZASADNIENIE

G. G. (1) 5 lutego 2024 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z 12 grudnia 2023 r. znak:(...). W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z przyjętym przez ZUS okresem sumarycznym zatrudnienia ubezpieczonego w wysokości 13 lat, 5 miesięcy i 8 dni wskazując, że staż sumaryczny jego pracy jest wyższy (odwołanie z 22 stycznia 2024 r. k.33- 34 a.s.)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu ZUS wskazał, że w toku postępowania przed organem rentowym odwołujący został skierowany na badanie przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z 19 września 2023 r. uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy wobec czego zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy podkreślając przy tym, że kwestia stażu pozostaje aktualnie bez wpływu na prawo do świadczenia (odpowiedź na odwołanie z 15 lutego 2024 r. k. 38 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. G. (1) urodzony (...), posiada wykształcenie podstawowe. Odwołujący się w okresie swojej kariery zawodowej wykonywał głównie pracę kierowcy oraz kierowcy samochodu ciężarowego - był aktywny zawodowo do grudnia 2022 r. Praca ubezpieczonego wymagała od niego sprawności fizycznej i siły - podczas pracy dokonywał również rozładunki i załadunku naczep oraz zabezpieczania i załadunku na naczepie ciężarówki (świadectwo pracy z 15 czerwca 1992 r. k.6 a.r., świadectwo pracy z 29 października 1993 r. k. 7 a.r., świadectwo pracy z 17 marca 2004 r. k. 8 a.r., świadectwo pracy z 11 kwietnia 2006 r. k.12 a.r., świadectwo pracy k.13 a.r., świadectwo pracy z 14 sierpnia 2008 r. k.14 a.r., świadectwo pracy z 31 stycznia 2009 r. k.17 a.r., świadectwo pracy z 5 października 2012 r. k.19 a.r., świadectwo pracy z 17 kwietnia 2013 r. k20 a.r., świadectwo pracy z 28 lutego 2014 r. k.21 a,.r., świadectwo pracy z 11 sierpnia 2016 r. i z 2 stycznia 2018 r. k.23-24 a.r., umowa zlecenie z 6 sierpnia 2018 r. k.26 a.r., świadectwo pracy z 18 września 2020 r. k.28 a.r.).

Odwołujący się od 17 czerwca 1992 r. do 18 kwietnia 1993 r. i od 4 listopada 1993 r. do 3 listopada 1994 r. zarejestrowany był w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna (zaświadczenie z 19 kwietnia 1993 r. k.31-32 a.r.).

G. G. (2) pracował do grudnia 2022 r. W grudniu 2022 r. podczas upadku doszło u niego do złamania lewego przedramienia. W związku z tym urazem był hospitalizowany od 29 grudnia do 30 grudnia 2022 r., w trakcie hospitalizacji wykonano otwarte nastawienie i stabilizację płytą niepełnokontaktową - unieruchomiono nadgarstek w ortezie. Odwołujący kontynuował leczenie ambulatoryjne i korzystał z fizykoterapii. Dokuczały mu dolegliwości bólowe i brak sprawność w ręce. Następnie był hospitalizowany od 7 kwietnia do 9 kwietnia 2024 r. w oddziale ortopedycznym szpitala w W., gdzie rozpoznano konflikt kości łokciowej z pierwszym szeregiem nadgarstka - podczas operacji usunięto zespolenia i wykonano osteotomię skracającą kość łokciową (opinia biegłego z zakresu ortopedii k.52-54 a.s., dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach rentowych ubezpieczonego).

28 czerwca 2023 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o ustalenie prawa do renty k.1 a.r.). W toku postępowania przed organem rentowym lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z 17 sierpnia 2023 r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. G. G. (1) złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika, wobec czego został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 19 września 2023 r. również stwierdziła brak niezdolności do pracy G. G. (1) (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z 17 sierpnia 2023 r. k. 38 a.r., sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 30 sierpnia 2023 r.- dokumentacja medyczna ubezpieczonego, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z 19 września 2023 r. k. 39 a.r.). W związku z powyższym organ rentowy wydał decyzję z 12 grudnia 2023 r. znak:(...)odmawiającą ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że przy ustaleniu stażu pracy przedmiotową decyzją nie uwzględniono okresów pracy z firmy (...) od 20 września 1991 r. do 15 czerwca 1992 r. z firmy (...) od 19 kwietnia 1993 r. do 31 października 1993 r., z firmy (...) od 1 września 1995 r. do 7 grudnia 1998 r., z firmy (...) sanitarne i ogrzewanie od 1 kwietnia 1988 r. do 6 lutego 1989 r.- organ wskazał, że zaliczenie powyższych okresów nastąpi po uzyskaniu potwierdzenia ubezpieczenia. Równocześnie podkreślono, że nie uwzględniono okresu pracy w Jednostce Wojskowej (...), ponieważ nie został wystarczająco udowodniony. Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji inicjując przedmiotowe postępowanie (decyzja z 12 grudnia 2023 r. k.75 a.r., odwołanie z 9 listopada 2023. k.2-37 a.s.).

Postanowieniem z 23 lutego 2024 r. sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii na okoliczność ustalenia - po przeprowadzeniu badania - czy G. G. (1) jest całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy i od kiedy, czy niezdolność ta ma charakter trwały czy okresowy, a jeśli okresowy - jaki jest przewidywany czas jej trwania (postanowienie z 23 lutego 2024 r. k. 40 a.s.).

W opinii z 8 maja 2024 r. biegły sądowy z zakresu ortopedii M. G. rozpoznał u odwołującego się stan po złamaniu w 1/3 dalszej kości łokciowej po leczeniu operacyjnym, wygojone z konfliktem kości łokciowej z pierwszym szeregiem bliższym nadgarstka. Biegły wskazał, że analiza dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że odwołujący po zakończeniu zwolnienia lekarskiego w ramach (...) pozostawał nadal niezdolny do pracy, a powodem niezdolności do pracy były utrzymujące się dolegliwości bólowe i dysfunkcja w przebiegu konfliktu kości łokciowej z bliższym szeregiem nadgarstka, co wymagało leczenia operacyjnego. Po zastosowanym przed miesiącem leczeniu nastąpiła poprawa. Biegły wskazał, że aktualnie trzeba poczekać na uzyskanie zrostu i na odzyskanie submaksymalnej sprawności i to pozwoli na powrót do pracy. Biegły podkreślił, że od zakończenia zwolnienia lekarskiego w ramach (...) odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy do 31 października 2024, a więc na sześć miesięcy od momentu wykonania osteotomii skracającej (opinia biegłego z zakresu ortopedii M. G. k.52-54 a.s.).

Organ rentowy nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu ortopedii (pismo ZUS z 27 maja 2024 r. k.63 a.s.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem sądu dokumenty, w zakresie, w jakim sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem należało ocenić je jako wiarygodne.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiła także opinia wydana przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. G.. Opinia wydana przez biegłego została oceniona jako rzetelna, ponieważ została wydana przy uwzględnieniu całej dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego. Ponadto, treść opinii jest jasna i logiczna, a także wyczerpująco i przekonująco uzasadniona. Z tych względów opinia nie budziła wątpliwości i zastrzeżeń. Sąd uwzględnił opinię biegłego z zakresu ortopedii jako podstawę dokonanych ustaleń, uznając, że brak jest podstaw do ich zakwestionowania.

Opinia biegłego jasno i precyzyjnie opisuje stan zdrowia ubezpieczonego oraz powody uznania go za osobę częściowo niezdolną do pracy. W tym kontekście istotne są również poglądy orzecznictwa, które zwraca uwagę, że sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15.02.1974 r., sygn. akt II CR 817/73, wyrok Sądu Najwyższego z 18.02.1974 r., sygn. akt II CR 5/74, wyrok Sądu Najwyższego z 15.11.2001 r., sygn. akt II UKN 604/00). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.1974 r., sygn. akt I CR 562/74, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 4.08.1999 r., sygn. akt I PKN 20/99, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10.01.2001 r., sygn. akt II CKN 639/99). Przy czym, potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.2001 r., sygn. akt II UKN 446/00). Strony nie kwestionowały opinii biegłego z zakresu ortopedii.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie G. G. (1) było uzasadnione.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 1550, dalej: k.p.c.) sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów, lecz prawa, wobec czego sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że G. G. (1) we wniesionym odwołaniu przede wszystkim wskazywał na okoliczność, że organ rentowy nie zaliczył do jego stażu pracy okresów zatrudnienia we wskazanych miejscach pracy - które nastąpią po uzyskaniu potwierdzenia ubezpieczenia. Niemniej jednak należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie organ rentowy odmówił odwołującemu się prawa do renty, ponieważ podczas badania przez Komisję lekarską ZUS nie został on uznany za osobę niezdolną do pracy, a kwestia stażu pracy w tym przypadku nie miała wpływy na prawo do świadczenia.

Dokonując rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 1251, dalej jako ustawa emerytalna), a więc:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12 albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00 i z 7 września 1979 r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, czyli jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 21 grudnia 2004 r., I UK 28/04). Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006 r., I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 13 października 2009 r., II UK 106/09, z 8 maja 2008 r., I UK 356/07, z 11 stycznia 2007 r., II UK 156/06 i z 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Aktualny jest zatem pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98).

W orzecznictwie przyjmuje się również (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 20 sierpnia 2003 r., II UK 11/03 oraz z 5 lipca 2005 r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy emerytalnej przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., sygn. akt II UKN 675/98). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Badając istnienie analizowanej, a w przedmiotowej sprawie spornej przesłanki warunkującej przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii M. G.. Jej ocena została już zaprezentowana w części obejmującej ocenę dowodów, dlatego w tym miejscu, odwołując się do niej tylko ogólnie, należy jeszcze raz wskazać, że opinia sporządzona przez biegłego została rzetelnie oraz jasno i przekonująco uzasadniona. Jako podstawę wydanego w sprawie orzeczenia w zakresie ustalenia częściowej niezdolności do pracy sąd przyjął opinię biegłego ortopedy. Biegły w jasny sposób wskazał, że u odwołującego rozpoznano stan po złamaniu w 1/3 dalszej kości łokciowej po leczeniu operacyjnym, wygojone z konfliktem kości łokciowej z pierwszym szeregiem bliższym nadgarstka. Biegły wskazał, że co prawda, po zastosowaniu leczenia u ubezpieczonego nastąpiła poprawa, jednak obecnie należy poczekać na uzyskanie zrostu i sprawności w ręce co z kolei pozwoli na powrót ubezpieczonego do pracy. Biegły wskazał, że od zakończenia zwolnienia lekarskiego na jakim przebywał ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31 października 2024 r., tj. na sześć miesięcy od wykonanej operacji.

W tym miejscu należy wskazać, że ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia wymaga wiadomości specjalnych i sąd nie może - wbrew opinii biegłego (biegłych) - opierać ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu (Wyrok SN z 24.02.2010 r., II UK 191/09, LEX nr 590238.). Poza tym, w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, w której podstawowym dowodem jest dowód z opinii biegłego, sąd nie może czynić ustaleń sprzecznych z taką opinią, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 30 czerwca 2016 r., III AUa 284/16).

Podsumowując, sąd ocenił, że zaskarżona decyzja organu rentowego odmawiająca ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest błędna i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. została zmieniona w ten sposób, że sąd przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od czerwca 2023 r. do 31 października 2024 r.