Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 20/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa A. Ś.
przeciwko W. I. Spółce Akcyjnej w C.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 czerwca 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w C.
z dnia 19 września 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w C. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 12 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w C. przywrócił powoda A. Ś. do pracy w pozwanej „W. E.” Spółce
Akcyjnej w C., zasądził na jego rzecz 16.770 zł tytułem odszkodowania za
wypowiedzenie warunków pracy i płacy z ustawowymi odsetkami od 17 lutego 2011
r., oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz nadał wyrokowi w pkt. 2 rygor
natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.590 zł i rozstrzygnął o kosztach procesu.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w F. C. S.A. w C. od 9
września 1985 r. na stanowisku kierownika działu socjalnego, ostatnio na
podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. W okresie zatrudnienia w
spółce F. powód był członkiem Komisji Międzyzakładowej Organizacji Związkowej
NSZZ „Solidarność” (powoływanej dalej jako „MOZ”) i został objęty szczególną
ochroną stosunku pracy podczas czteroletniej kadencji trwającej do 31 marca 2014
r. O funkcji tej pracodawca został poinformowany pismem z dnia 21 września 2010
r. Pismem z 14 grudnia 2010 r. powód został poinformowany, że na podstawie art.
231
k.p. z dniem 1 stycznia 2011 r. stanie się pracownikiem firmy „W. E.” spółki
jawnej w C. na skutek przekazania przez F. P. and H. Spółki z o.o. we W.
zorganizowanej części firmy w postaci kotłowni przy ul. P. 2 w C. W styczniu 2011
r. Komisja MOZ poinformowała pozwaną o członkach związku zawodowego oraz
osobach szczególnie chronionych. Pismem z 19 stycznia 2011 r. doręczonym
pocztą 25 stycznia 2011 r., pozwana wypowiedziała powodowi warunki pracy i
płacy z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z
dniem 30 kwietnia 2011 r. Pozwana jako przyczynę rozwiązania stosunku
zatrudnienia podała likwidację stanowiska pracy. Nie poinformowała o
wypowiedzeniu organizacji związkowej, której ochroną był objęty powód i nie
uzyskała zgody w tym zakresie. Pismem z 21 stycznia 2011 r. MOZ NSZZ wyraziła
sprzeciw w zakresie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Sąd uznał, że
pozwana na podstawie akt osobowych powoda oraz informacji pracowników
Fortum wiedziała o funkcji związkowej powoda.
W ocenie Sądu Rejonowego bezsporne było, że powód był objęty
szczególną ochroną trwałości stosunku pracy z tytułu funkcji w Komisji
3
Międzyzakładowej MOZ na okres kadencji do 31 marca 2014 r. Pozwana, składając
powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę naruszyła art. 32 ustawy
z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 854 ze zm., powoływana dalej, jako: „u.z.z.), bowiem nie uzyskała zgody na
dokonanie tych czynności wobec powoda. W związku z przejęciem powoda przez
pozwaną w trybie art. 231
k.p. jego prawa i obowiązki nie uległy zmianie, w tym
ochrona trwałości zatrudnienia. Pozwana nie zrealizowała obowiązku wynikającego
z art. 30 ust. 2 u.z.z., nie uzyskała stanowiska NSZZ „Solidarność” w zakresie
objęcia jej działalnością jednostki organizacyjnej związku, a więc złożyła powodowi
oświadczenie dotknięte wadą.
Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej, wyrokiem
zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną oddalił apelację i zasądził od
pozwanej na rzecz powoda 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
przed sądem drugiej instancji.
W uzasadnieniu apelacji Sąd Okręgowy uznał za nietrafny zarzut pozwanej
jakoby Sąd pierwszej instancji dowolnie przyjął, że w chwili rozwiązania z powodem
umowy o pracę pozwana nie wiedziała, że powód był objęty szczególną ochroną.
Sąd wskazał, że już z treści e-maila adresowanego do E. Z. wynika, że powód
pobierał u poprzedniego pracodawcy dodatek wyrównawczy z tytułu ochrony
związkowej. Informacje o szczególnej ochronie stosunku pracy powoda wynikają z
akt osobowych, które Sąd Rejonowy szczegółowo analizował. Przekazanie tych akt
do spółki nastąpiło 5 stycznia 2011 r. i w styczniu 2011 r. pismem z dnia 19
stycznia 2011 r. KM NSZZ „Solidarność” poinformował pozwaną o członkach
związku zawodowego oraz osobach szczególnie chronionych, a informację
przekazano listem poleconym. Nie może więc pozwana skutecznie zasłaniać się,
że o przysługującej powodowi ochronie nie wiedziała. Sąd Okręgowy podzielił
pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 29 października 1992 r., I PZP 52/92, OSNCP 1993 nr 4 poz.
48, że szczególna ochrona stosunku pracy jest częścią składową treści stosunku
pracy pracownika, któremu ochrona przysługuje. W wypadku przejścia zakładu
pracy lub jego części na nowego pracodawcę, zgodnie z dyspozycją art. 231
k.p.,
dotychczasowe warunki zatrudnienia pracownika przejmowanego pozostają bez
4
zmian, a w szczególności jest utrzymana ochrona stosunku pracy. Powód mimo
przejścia do nowego pracodawcy w dalszym ciągu pozostawał członkiem MOZ
NSZZ „Solidarność” i w dalszym ciągu pełnił funkcję członka jej zarządu. Zgoda na
wypowiedzenie i rozwiązanie umowy o pracę mogła zostać wyrażona przez MOZ,
która nie utraciła bytu prawnego, wciąż funkcjonowała u dotychczasowego
pracodawcy. W dniu 30 kwietnia 2011 r. pozwana nie dysponowała zgodą zarządu
reprezentującej go organizacji związkowej działającej przy F. P. and H. P. Sp. z o.o.
Sąd podkreślił, że istnienie szczególnej ochrony stosunku pracy nie jest
uzależnione od przekazania pracodawcy pełnej listy osób podlegających ochronie,
choć taką listę pozwana otrzymała pismem z 20 września 2010 r. Nie doszło
również do naruszenia art. 45 k.p. w związku z art. 8 k.p. Oddalenie roszczenia o
przywrócenie do pracy w wypadku pracownika podlegającego szczególnej ochronie
wynikającej z art. 32 u.z.z. może mieć charakter wyjątkowy w wypadku szczególnie
rażącego i nagannego zachowania pracownika, a zachowania powoda nie
stanowiły rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych i miały charakter
jednostkowy, i nie były przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, a więc nie miały
dla pozwanej zasadniczego znaczenia. Sąd Okręgowy nie zgodził się również z
zarzutem apelacji jakoby Sąd pierwszej instancji przyznał powodowi
odszkodowanie w wysokości zawyżonej. Odszkodowanie za bezprawne
wypowiedzenie ma funkcję represyjną. Sąd pierwszej instancji prawidłowo zasądził
odszkodowanie z tytułu wypowiedzenia warunków pracy i płacy, a jego wysokość
nie budzi zastrzeżeń, bowiem wynagrodzenie powoda wynosiło 5.590 zł
miesięcznie, na które składała się płaca zasadnicza - 3.440 zł i 2.150 zł dodatku
wyrównawczego. Wobec tego, fakt likwidacji stanowiska pracy zajmowanego przez
powoda nie uzasadnia zatem zarzutu z pkt. 6 apelacji, ponieważ stosunek pracy
powoda na mocy art. 32 ustawy o związkach zawodowych podlegał szczególnej
ochronie, więc Sąd Rejonowy zgodnie z art. 45 § 3 k.p. przywrócił powoda do
pracy.
W skardze kasacyjnej strona pozwana zaskarżyła w całości wyrok Sądu
Okręgowego. W ramach podstawy naruszenia prawa materialnego Skarżąca
zarzuciła naruszenie: 1) art. 251
u.z.z., przez jego niewłaściwe zastosowanie i
przyjęcie, że istnienie szczególnej ochrony stosunku pracy nie jest uzależnione od
5
przekazania pracodawcy pełnej listy osób podlegających ochronie; 2) art. 32 ust. 3-
4 w związku z ust. 8 u.z.z., przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że
powodowi przysługuje szczególna ochrona, pomimo że pracodawca nie uzyskał
imiennej listy osób chronionych; tj. na przesłance wynikającej z art. 3983
§ 1 pkt 1
k.p.c.; art. 38 k.p. w związku z art. 34 ust. 1 i w związku z art. 30 ust. 21 u.z.z.,
przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwana przed rozwiązaniem
lub zmianą umowy powodowi miała obowiązek zwrócić się do MOZ o informację o
pracownikach korzystających z jej obrony, mimo że nie była objęta działaniem tej
organizacji; 4) art. 32 ust 1 pkt 1 u.z.z. w związku z art. 231
k.p., przez ich błędną
wykładnię polegającą na przyjęciu, że pracodawca, który przejął pracownika
podlegającego szczególnej ochronie przed rozwiązaniem lub zmianą umowy o
pracę, ale u którego nie działa organizacja związkowa, ma obowiązek uzyskania
zgody organizacji związkowej działającej u poprzedniego pracodawcy na
rozwiązanie lub zmianę umowy o pracę przejętemu pracownikowi; tj. na przesłance
wynikającej z art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.; 5) art. 45 § 1-2 w związku z art. 42 § 1 k.p.,
przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przywróceniu powoda do pracy,
mimo że jego stanowisko zostało zlikwidowane, oraz zasądzenia mu
odszkodowania, mimo że wypowiedzenie warunków zatrudnienia było
bezprzedmiotowe, bo pozwana rozwiązała jednocześnie umowę o pracę; tj. na
przesłance wynikającej z art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Skarżąca zarzuciła także naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c.,
przez dowolne ustalenie, że w chwili rozwiązywania umowy o pracę powoda oraz
wypowiadania jej warunków pozwana wiedziała, że był on objęty szczególną
ochroną trwałości stosunku pracy, pomimo że pozwana takiej wiedzy nie miała.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji i rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania lub uchylenie tego wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji w
całości i zmianę zaskarżonego orzeczenia przez oddalenie powództwa i
zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę powód wniósł o odmowę przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według
6
norm przepisanych, a w wypadku jej przyjęcia do rozpoznania, o jej oddalenie i
zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona. Bezpodstawny okazał się jednak zarzut naruszenia
art. 233 k.p.c. Formułując ten zarzut pełnomocnik skarżącej nie wskazał, ani w
petitum skargi, ani w uzasadnieniu jej podstaw, którego z paragrafów tego artykułu
on dotyczy. Taki sposób przedstawienia podstawy skargi kasacyjnej dyskwalifikuje
ją z tego względu, że w świetle art. 39813
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy działając jako
sąd kasacyjny nie jest uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów
lub stawiania hipotez co do tego, jakiego przepisu (w tym przypadku paragrafu)
dotyczy podstawa skargi, zwłaszcza, że poszczególne paragrafy rozważanego
artykułu normują różne zagadnienia.
Usprawiedliwione okazały się natomiast zarzuty naruszenia przepisów prawa
materialnego. W pierwszej kolejności uzasadniony jest zarzut naruszenia art. 32
ust. 1 pkt 1 u.z.z. w związku z art. 231
k.p., przez przyjęcie, że pracodawca, który
przejął pracownika podlegającego szczególnej ochronie przed rozwiązaniem lub
zmianą umowy o pracę, ale u którego nie działa organizacja związkowa, ma
obowiązek uzyskania zgody organizacji związkowej działającej u poprzedniego
pracodawcy na rozwiązanie lub zmianę umowy o pracę przejętemu pracownikowi.
Istotnie, Sąd Okręgowy, oddalając apelację strony pozwanej przyjął, że powód
mimo przejścia do nowego pracodawcy w dalszym ciągu pozostawał członkiem
MOZ i w dalszym ciągu pełnił funkcję członka jej zarządu. Zgoda na wypowiedzenie
i rozwiązanie umowy o pracę mogła więc zostać wyrażona przez organizację
międzyzakładową działającą przy F. P. and H. P. Sp. z o.o. Wynika stąd, że Sąd
uznał, że podstawą przysługującej powodowi ochrony jest art. 32 ust. 1 pkt 1 u.z.z.,
stanowiący, że pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej
nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym
uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem
danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej
organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę
7
czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Dlatego należy uznać, że
pełnomocnik skarżącej trafnie wskazał, między innymi ten przepis w podstawie
skargi. Jego zastosowanie przez Sąd jest wadliwe przede wszystkim z tego
względu, że został on zastosowany do nieustalonego stanu faktycznego. Przede
wszystkim, Sąd nie ustalił, czy po przejściu kotłowni, stanowiącej części zakładu
pracy należącego wcześniej do F. C. S.A., w której powód świadczył pracę, nowy
zakład powoda był objęty zakresem działania Międzyzakładowej Organizacji
Związkowej NSZZ „Solidarność”, w której zarządzie pełnił funkcję objętą ochroną.
Należy zauważyć, że samo stwierdzenie (ustalenie), że powód pełnił taką funkcję w
wymienionej organizacji bez jednoczesnego ustalenia, że organizacja ta
obejmowała zakresem swojego działania jego nowy zakład pracy, jest
niewystarczające, ponieważ z tego tytułu pracownik może podlegać ochronie tylko
w zakładzie pracy objętym zakresem działania organizacji. Należy przypomnieć, że
zgodnie z ukształtowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem,
pracownik podlega związkowej ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy tylko
wtedy gdy zakład pracy, w którym jest zatrudniony, jest objęty działaniem
zakładowej lub międzyzakładowej organizacji związkowej, której jest członkiem lub,
z której ochrony korzysta na zasadach ustalonych w art. 232
k.p. i art. 30 ust. 2
u.z.z. O tym, jakie zakłady pracy są objęte zakresem działania zakładowej lub
międzyzakładowej organizacji związkowej decydują statuty związkowe i wydane
zgodnie z nimi uchwały uprawnionych organów związkowych (zob. uchwałę 7
sędziów z dnia 29 października 1992 r., I PZP 52/92, OSNC 1993 nr 4, poz. 48;
wyrok z dnia 13 marca 1997 r., I PKN 41/97, OSNP 1997 nr 24, poz. 493; wyrok z
dnia 11 kwietnia 2000 r., I PKN 591/99, LEX nr 1218581; wyrok z dnia 25 września
2008 r., II PK 44/08, OSNP 2010 nr 5-6, poz. 58; wyrok z dnia 20 maja 2011 r., II
PK 295/10, OSNP 2012 nr 13-14, poz. 169). W tych ramach o konkretnym zakresie
działania określonej międzyzakładowej organizacji związkowej rozstrzygają
właściwe organy danego związku zawodowego (tak SN np. w powołanych wyżej
wyrokach z dnia 13 marca 1997 r., I PKN 41/97 i z dnia 20 maja 2011 r., II PK
295/10). Ustalenie, czy po dacie przejścia nowy zakład powoda był objęty
zakresem działania wymienionej wyżej organizacji, wymagało zatem ustalenia
treści statutu NSZZ „Solidarność” i ewentualnie wydanej na jego podstawie uchwały
8
uprawnionego przez statut organu określającej konkretny zakres działania
wskazanej wyżej Międzyzakładowej Organizacji Związkowej. Sąd Najwyższy w
obecnym składzie uznaje, że treść wewnątrzorganizacyjnych aktów prawnych
jakimi są statut i uchwała związku zawodowego należy do podstawy faktycznej
orzeczenia. Akty te nie należą do źródeł prawa powszechnie obowiązującego w
rozumieniu art. 87 Konstytucji RP, nie są też ogłaszane, jak tego wymaga art. 88
ust. 1 Konstytucji. W rezultacie sędzia nie jest obowiązany znać z urzędu (ex
officio) ich treści na zasadzie iura novit curia. Dlatego stan wiedzy sądu w tym
zakresie zależy od inicjatywy dowodowej stron. Wobec tego istnienie i treść tych
aktów należy, jak wskazano do podstawy faktycznej orzeczenia, natomiast oceną
prawną objęte są kwestie ich obowiązywania (czasowego, przestrzennego,
podmiotowego, przedmiotowego), relacji do innych aktów prawnych oraz wykładni
(por. wyrok SN z dnia 8 kwietnia 2003 r., IV CKN 39/01, LEX nr 78893).
Analogiczne stanowisko Sąd Najwyższy zajął w odniesieniu do swoistych źródeł
prawa pracy wskazanych w art. 9 § 1 k.p. (por. wyroki SN z dnia: 5 maja 2009 r.,
I PK 6/09, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 2; 16 czerwca 2011 r., I PK 272/10), co może
mieć znaczenie w wypadku uznania, że statut NSZZ „Solidarność” spełnia w
zakresie objętym niniejszą sprawą wymagania określone w tym przepisie, a
szczególnie, że jest oparty na ustawie i określa prawa i obowiązki stron stosunku
pracy. Należy też zauważyć, że Sąd Okręgowy dokonał samodzielnie jedynie
fragmentarycznych ustaleń faktycznych i nie wskazał, czy w pozostałym zakresie
akceptuje ustalenia przyjęte przez Sąd pierwszej instancji. Stwierdził jedynie, że
nietrafne są zarzuty pozwanej, iż Sąd Rejonowy nietrafnie przyjął, że nie wiedziała
ona o przysługującej powodowi szczególnej ochronie. W tej sytuacji Sąd Najwyższy
nie może przyjąć, że Sąd Okręgowy zaakceptował ustalenia faktyczne dokonane w
pierwszej instancji, ponieważ oznaczałoby to w istocie ustalanie stanu faktycznego
sprawy w postępowaniu kasacyjnym, do czego Sąd Najwyższy nie ma kompetencji.
Poza tym ustalenia przyjęte w niniejszej sprawie przez Sąd drugiej instancji są w
istotnym zakresie sprzeczne z ustaleniami Sądu pierwszej instancji. W
szczególności Sąd Rejonowy ustalił, że powód „w okresie zatrudnienia w spółce
Fortum” był członkiem Komisji Międzyzakładowej Organizacji Związkowej NSZZ
„Solidarność” i został objęty szczególną ochroną stosunku pracy podczas
9
czteroletniej kadencji trwającej do 31 marca 2014 r. Wynika stąd, że w podstawie
faktycznej wyroku Sadu pierwszej instancji nie przyjęto, odmiennie niż uczynił to
Sąd drugiej instancji, że powód był członkiem zarządu MOZ także po przejściu
kotłowni do pozwanej. Przyjecie w pierwszej instancji takiego ustalenia potwierdza
to, że Sąd Rejonowy wskazał, że pozwana składając powodowi oświadczenie woli
nie zrealizowała obowiązku z art. 30 ust. 2 u.z.z. Prowadzi to do wniosku,
zważywszy na treść art. 30 ust. 2, który dotyczy pracowników niezrzeszonych, że
według Sądu powód w dacie wypowiedzenia (której sądy nie ustaliły, bowiem Sąd
Rejonowy ustalił jedynie datę wypowiedzenia warunków pracy i płacy) nie był już
członkiem związku. W tej sytuacji mógłby on więc podlegać jedynie ochronie
przysługującej po zakończeniu kadencji związkowej na podstawie art. 32 ust. 2
u.z.z., stanowiącego, że ochrona, o której mowa w ust. 1, przysługuje przez okres
określony uchwałą zarządu, a po jego upływie - dodatkowo przez czas
odpowiadający połowie okresu określonego uchwałą, nie dłużej jednak niż rok po
jego upływie.
Z powyższych uwag wynika, że Sąd Okręgowy wydał zaskarżony wyrok bez
wskazania jego podstawy faktycznej. Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela
pogląd, że naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie w
rozumieniu art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c. następuje również w wypadku, gdy wyrok sądu
drugiej instancji nie zawiera ustaleń faktycznych odnoszących się do przesłanek
normy prawa materialnego (por. np. wyroki SN z dnia: 7 sierpnia 1997 r., I CKN
261/97, niepublikowany; 26 czerwca 2001 r., III CKN 400/00, LEX nr 52360; 9
grudnia 2004 r., I UK 119/04, niepublikowany; 9 lutego 2007 r., I PK 222/06, OSNP
2008 nr 11-12, poz. 159; 9 maja 2008 r., II PK 316/07, OSNP 2009 nr 19-20, poz.
250; 4 listopada 2008 r., II PK 100/08, OSNP 2010 nr 9-10, poz. 108; 10 marca
2011 r., II PK 241/10, LEX nr 817524). Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu
powołanego powyżej wyroku z dnia 26 czerwca 2001 r.: „przesłanki wskazane w
normie prawa materialnego mają charakter hipotetyczny i dopiero porównanie ich
ze stanem przyjętym przez sąd orzekający można uznać za stosowanie tego
prawa. Brak ustalonego stanu faktycznego powoduje, że prawo materialne nie
może być zastosowane. Naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe
zastosowanie w rozumieniu art. 3931
pkt 1 k.p.c. następuje więc również w takim
10
przypadku, gdy wyrok sądu apelacyjnego nie zawiera ustaleń faktycznych
odnoszących się do przesłanek normy prawa materialnego.” Ujmując rzecz innymi
słowami można stwierdzić, że skoro subsumcja oznacza podstawienie ustalonego
stanu faktycznego pod abstrakcyjny stan faktyczny zawarty w normie prawnej, to w
wypadku gdy sąd nie ustalił stanu faktycznego jest oczywiste, że nie mógł dokonać
takiego podstawienia. Błędne jest wreszcie uznanie istnienia związku między
procesowo ustalonym faktem a normą prawną w sytuacji, gdy takie ustalenie faktu
nie nastąpiło. Oznacza to, że w razie braku ustalenia podstawy faktycznej wyroku
sądu drugiej instancji, zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, w
rozumieniu art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c., odnoszący się do przepisów powołanych w
podstawie prawnej tego wyroku, jest uzasadniony (zob. uzasadnienie cyt. wyżej
wyroku z 16 czerwca 2011 r., I PK 272/10).
Ocena pozostałych zarzutów naruszenia prawa materialnego jest na
obecnym etapie rozpoznania sprawy bezprzedmiotowa, ponieważ ocena
prawidłowości ich ewentualnego zastosowania przez Sąd Okręgowy zależy od
dokonania poprawnych ustaleń dotyczących objęcia zakładu pracy powoda
działaniem MOZ. Od tych ustaleń zależy bowiem określenie podstawy prawnej
przysługującej ewentualnie powodowi ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie
art. 108 § 2 k.p.c. w związku z 39821
k.p.c.