Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 20/13
UCHWAŁA
Dnia 9 października 2013 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
Protokolant Katarzyna Wojnicka
w sprawie T.G.
sędziego Sądu Rejonowego w […]po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 9
października 2013 r.,
zażaleń wniesionych przez obwinionego i jego obrońcę
na uchwałę Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 26 kwietnia 2013 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę i sprawę przekazuje Sadowi
Apelacyjnemu - Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego
rozpoznania.
UZASADNIENIE
Zaskarżoną uchwałą, na wniosek Prokuratora Rejonowego, Sąd Dyscyplinarny
pierwszej instancji na podstawie art. 80 § 1 ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych:
1. zezwolił na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego Sądu
Rejonowego – T. G., za czyn z art. 231 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w związku z art.
270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k., polegający na tym, że 3 lipca 2012 r., jako
funkcjonariusz publiczny, przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że chcąc
aby sekretarz sądowy A. K. dokonała czynu zabronionego, nakłonił ją do
2
przerobienia wyroku Sądu Rejonowego […], sygn. II K […], przeciwko W. C., który
został ogłoszony 20 marca 2012 r., przez dopisanie punktu „3" w brzmieniu: „na
podstawie art. 73 § 1 k.k. oskarżonego w okresie próby oddaje pod dozór kuratora
sądowego", odnotowując ten zapis w systemie informatycznym „Sędzia 2" i czyniąc
to w celu wykorzystania wyroku jako autentycznego przy podejmowaniu dalszych
czynności wykonawczych i związanych z ewentualnym wdrożeniem toku
postępowania instancyjnego, działając w ten sposób na szkodę dobra publicznego;
2. zawiesił sędziego Sądu Rejonowego […] – T. G. w czynnościach służbowych
obniżając jego wynagrodzenie w okresie zawieszenia o 25 %.
W uzasadnieniu uchwały Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wskazał, że
wnioskiem z 6 lutego 2013 r. w sprawie […], Prokurator Prokuratury Rejonowej w
[…] zwrócił się o zezwolenie na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego
Sądu Rejonowego – T. G. We wniosku podano, że śledztwo prowadzone w sprawie
przekroczenia uprawnień przez wymienionego sędziego, wskazywało na istnienie
podstaw do postawienia mu zarzutu popełnienia czynu z art. 231 § 1 k.k. i art. 18 §
2 k.k. w związku z art. 270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k., polegającego na tym, że 3 lipca
2012 r. w W., jako funkcjonariusz publiczny, przekroczył swoje uprawnienia w ten
sposób, że chcąc aby sekretarz sądowy A. K. dokonała czynu zabronionego,
nakłonił ją do przerobienia wyroku Sądu Rejonowego […], przeciwko W. C., który
został ogłoszony 20 marca 2012 r., przez dopisanie punktu „3" - „na podstawie art.
73 § 1 k.k. oskarżonego w okresie próby oddaje pod dozór kuratora sądowego",
odnotowując ten zapis w systemie informatycznym „Sędzia 2" i czyniąc to w celu
wykorzystania wyroku jako autentycznego przy podejmowaniu dalszych czynności
wykonawczych i związanych z ewentualnym wdrożeniem toku postępowania
instancyjnego, działając w ten sposób na szkodę dobra publicznego.
Dokonując prawnej oceny powyższych ustaleń Sąd Apelacyjny - Sąd
Dyscyplinarny stwierdził, co następuje: „Zgromadzony w toku powołanego wyżej
śledztwa materiał dowodowy, w tym zeznania świadków A. K., Prezesa Sądu
Rejonowego […], pracowników tego Sądu oraz prokuratorów Prokuratury
Rejonowej […], jak również opinia z zakresu informatyki, stanowiły wystarczającą
podstawę do postawienia sędziemu T. G. zarzutu popełnienia przestępstwa z art.
3
231 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w związku z art. 270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. W tej
sytuacji zasadne było podjęcie uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego
wymienionego sędziego do odpowiedzialności karnej za wskazany wyżej czyn.”
O zawieszeniu sędziego w czynnościach służbowych oraz stosownym obniżeniu
jego wynagrodzenia na czas trwania tego zawieszenia Sąd Dyscyplinarny pierwszej
instancji orzekł z urzędu na podstawie art. 129 § 2 i 3 u.s.p. (ustawy z dnia 27 lipca
2001 r.- Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz.U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 ze
zm.).
Na powyższą uchwałę Sądu Dyscyplinarnego pierwszej instancji zażalenia
złożyli: obrońca sędziego oraz sędzia osobiście.
Obrońca zarzucił zaskarżonej uchwale:
I. pozbawienie sędziego prawa do obrony, o którym stanowi art. 6 k.p.k. i które
należy do podstawowych praw człowieka zagwarantowanych „w art. 14 ust. 3b)
oraz d)-e) MPPO ONZ oraz art. 6 ust. 3b)-d) EKPC”, albowiem (-) sędzia nie miał
możliwości zajęcia stanowiska w swojej sprawie, ponieważ nie mógł z powodu
choroby uczestniczyć w posiedzeniu Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego,
poprzedzającym wydanie uchwały, a wniosek jego pełnomocnika o odroczenie tego
posiedzenia nie został uwzględniony, co narusza art. 80 § 2e u.s.p., (-) nie miał
możliwości wglądu do wniosku prokuratora o zezwolenie na pociągnięcie go do
odpowiedzialności, gdyż przebywał w szpitalu, a następnie na zwolnieniu lekarskim.
Takiej możliwości nie miał także jego pełnomocnik, który złożył w tym zakresie
stosowny wniosek, ale Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny do wniosku się nie
odniósł. Sędzia nie otrzymał nawet odpisu wniosku i nie wiedział jaki zarzut
oskarżyciel publiczny zamierza mu postawić – co narusza art. 80 § 2f u.s.p.;
II. wydanie uchwały bez rzeczywistego uzasadnienia, bowiem Sąd nie wskazał i
nie ocenił dowodów, na których się oparł przy wydawaniu uchwały, ani nie znał
stanowiska sędziego, co narusza art. 424 § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny - Sąd
Dyscyplinarny, wbrew art. 80 § 2c u.s.p., z którego wynika, że sąd dyscyplinarny
wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej, jeżeli zachodzi dostatecznie uzasadnione podejrzenie popełnienia przez
4
niego przestępstwa, nie odniósł się do dowodów zgromadzonych przez
oskarżyciela publicznego;
III. naruszenie art. 231 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w związku z art. 270 § 1 k.k. i art.
11 § 2 k.k.", przez to, że Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny wydał zaskarżoną
uchwałę bez poddania analizie całego przedstawionego przez prokuratora
materiału dowodowego oraz opisu czynu i przyjętej kwalifikacji. Takiej analizy,
wbrew art. 1 k.k., Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji nie przeprowadził, bowiem
nie ma śladu po takim rozumowaniu w uzasadnieniu uchwały;
IV. naruszenie art. 115 § 14 k.k., przez przejście do porządku dziennego nad
kwestią wzajemnej relacji między wyrokiem z dnia 20 marca 2012 r., a jego wersją
elektroniczną, podczas gdy tylko wyrok z 20 marca 2012 r. w wersji „papierowej"
stanowi dokument w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Skoro więc wersja elektroniczna
nie zawierała rozstrzygnięcia znajdującego się w wersji papierowej, to konieczne
było usunięcie, ze względu na pewność obrotu prawnego powstałej rozbieżności.
Nie ma prawnego trybu umożliwiającego rozwiązanie tej sytuacji, ani zakazu
ingerowania w treść zapisów w systemie ,,Sędzia2”. Tym samym stawianie zarzutu,
że sędzia przekroczył swoje uprawnienia jest nieporozumieniem;
VII. niepoddanie ocenie zamiaru sędziego, pomimo, że zarzucono mu
popełnienie przestępstwa o charakterze umyślnym w zamiarze bezpośrednim. W
rezultacie, Sąd Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny nie ustalił, jaka jest wzajemna
relacja pomiędzy wyrokiem z 20 marca 2012 r. w wersji papierowej i jego zapisem
elektronicznym, jakie przepisy regulowały możliwość usunięcia tego stanu rzeczy,
jakie były motywy działania sędziego T. G. i jego sekretarki A.K., na czym polegało
działanie sędziego na szkodę dobra wspólnego oraz nie podjął próby oceny
społecznej szkodliwości czynu sędziego.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały i umorzenie postępowania lub
alternatywnie o uchylenie zaskarżonej uchwały i przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu - Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania.
W swoim zażaleniu sędzia T. G. zarzucił:
5
I. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść wydanego
orzeczenia, a mianowicie art. 80 § 2c, e i f u.s.p.. w związku z art. 438 pkt. 2, art. 6,
art. 7 i art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na:
- naruszeniu prawa do obrony, przez uniemożliwienie mu wzięcia udziału w
posiedzeniu w przedmiocie rozpoznania wniosku o pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej i wysłuchania go na tym posiedzeniu oraz braku
możliwości zaznajomienia się z aktami sprawy;
- dokonaniu dowolnej oceny materiału dowodowego, a w istocie rzeczy braku
takiej oceny i w konsekwencji przyjęcie, że zachodzą uzasadnione przesłanki do
postawienia mu zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 i art. 18 § 2 w
związku z art. 270 § 1 i art. 11 § 2 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena materiału
dowodowego dokonana zgodnie z zasadami art. 7 k.p.k. i art. 80 § 2c u.s.p.
wskazuje na błędne przyjęcie, że przerobiono wyrok z dnia 20 marca 2012 r. w
sprawie II K 95/12, bowiem z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie
wynika jedynie fakt uzupełnienia w dniu 3 lipca 2012 r. zapisu wyroku w systemie
informatycznym, prowadzonym pomocniczo dla celów biurowości, mającego
charakter wtórny do sporządzonego wyroku, który nie ma waloru dokumentu, w
szczególności w świetle art. 418 § 1 k.p.k., co w konsekwencji prowadzi do
wniosku, że brak jest podstaw uzasadniających postawienie mu zarzutu
wskazanego wyżej i co jednocześnie skutkuje brakiem przesłanek do podjęcia
uchwały zezwalającej na pociągnięcie mnie do odpowiedzialności karnej;
II. obrazę przepisów prawa materialnego w szczególności art. 270 § 1 w związku
z art. 115 § 14 k.k., przez błędne przyjęcie, że sam zapis w systemie
informatycznym jest samoistnie występującym dokumentem rodzącym skutki
prawne, podczas gdy taki zapis funkcjonuje ściśle w powiązaniu z oryginalnym
dokumentem papierowym i w konsekwencji błędne przyjęcie, że zostały
wyczerpane znamiona czynu z 270 § 1 k.k. uzasadniające przedstawienie mu
zarzutu z art. 231 § 1 i art. 18 § 2 w związku z art. 270 § 1 i art. 11 § 2 k.k. i
jednocześnie wyrażenie zgody na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej.
6
Sędzia wniósł o uchylenie zaskarżonej uchwały i umorzenie postępowania lub o
jej uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu - Sądowi
Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zażalenia zasługują na uwzględnienie już z tego względu, że z treści
zaskarżonej uchwały nie wynika, w jakim zakresie zezwala ona na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej. Uchwala nie wskazuje bowiem, w
odniesieniu do jakiego czynu postępowanie karne, do którego drogę otwiera, może
być prowadzone. W szczególności, nie wynika z niej jednoznacznie, czy Sąd
Apelacyjny - Sąd Dyscyplinarny zezwala na ściganie karne sędziego T. G. za czyn
polegający na przerobieniu wyroku w jego wersji „papierowej” zawartej w aktach
sprawy o sygn. […], czy elektronicznej zapisanej w programie komputerowym
„Sędzia 2”, czy na obydwu tych nośnikach (papierowym i elektronicznym)
jednocześnie. Kwestia ta ma zasadnicze znacznie. Zgodnie z art. 80 § 2c
u.s.p., sąd dyscyplinarny wydaje uchwałę zezwalającą na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej, jeżeli zachodzi dostatecznie uzasadnione podejrzenie
popełnienia przez niego przestępstwa. Należy zatem uznać, że podstawowym
wymaganiem, które musi spełniać uchwała zezwalająca na pociągnięcie sędziego
do odpowiedzialności karnej z powodu dostatecznie uzasadnionego podejrzenia
popełnienia przez niego przestępstwa, jest jednoznaczne określenie przez sąd
dyscyplinarny czynu zabronionego przypisywanego sędziemu, a więc wskazanie,
jakie jego zachowanie wypełniające znamiona określone w ustawie karnej (art. 115
§ 1 w związku z art. 1 § 1 k.k.) jest jej przedmiotem. Postępowanie karne, będące
następstwem uchwały zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej może się bowiem toczyć wyłącznie w granicach ściśle przez tę uchwałę
określonych. W szczególności nie spełnia tego wymagania zezwolenie na
pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej za czyn wypełniający, jak w
niniejszej sprawie między innymi, znamiona przestępstwa materialnego fałszerstwa
dokumentu (art. 270 k.k.), bez określenia nośnika dokumentu, którego dotyczy
zarzut fałszerstwa. Zgodnie z zaskarżoną uchwałą, czyn sędziego polegał na
nakłonieniu sekretarza sądowego do przerobienia wyroku Sądu Rejonowego […],
7
przeciwko W. C., który został ogłoszony 20 marca 2012 r., przez dopisanie punktu
„3" w brzmieniu: „na podstawie art. 73 § 1 k.k. oskarżonego w okresie próby oddaje
pod dozór kuratora sądowego" i odnotowaniu tego zapisu w systemie
informatycznym „Sędzia 2". Mogłoby to, prima facie, wskazywać na fałszerstwo
wyroku zawartego w aktach sprawy (wersji „papierowej”). Jednocześnie jednak w
żadnym fragmencie uchwały, jej uzasadnienia, a także wniosku prokuratora o
zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej nie wskazuje się,
że przerobiono „papierową” wersję wyroku, ani okoliczności takiego właśnie
fałszerstwa. W uchwale opis czynu ograniczono do przepisania zarzutu z wniosku
prokuratora, zaś we wniosku prokuratora opis czynu ogranicza się do okoliczności
zmiany wersji elektronicznej w systemie „Sędzia 2”. Z tego też względu należy
uznać za uzasadnione zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 231
§ 1 i art. 18 § 2 w związku z art. 270 § 1 i art. 11 § 2 k.k., które Sąd Dyscyplinarny
pierwszej instancji zastosował do nieokreślonego czynu zabronionego.
Trafnie w zażaleniach zarzucono, że zaskarżona uchwala została wydana z
zasadniczymi uchybieniami dotyczącymi oceny zebranego w sprawie i
przedstawionego przez prokuratora materiału dowodowego. W istocie rzeczy Sąd
Dyscyplinarny pierwszej instancji takiej oceny w ogóle nie dokonał. Nie można
bowiem za nią uznać arbitralnego, a wobec braku śladu rozważań w tym zakresie,
także dowolnego stwierdzenia, że „Zgromadzony w toku powołanego wyżej
śledztwa materiał dowodowy, w tym zeznania świadków A. K., Prezesa Sądu
Rejonowego […], pracowników tegoż Sądu oraz prokuratorów Prokuratury
Rejonowej […], jak również opinia z zakresu informatyki, stanowiły wystarczającą
podstawę do postawienia sędziemu T. G. zarzutu popełnienia przestępstwa z art.
231 § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w związku z art. 270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k.” Takie
zbiorcze skwitowanie powołanych dowodów nie pozwala na ustalenie związku
każdego z nich z poszczególnymi okolicznościami faktycznymi wymagającymi
udowodnienia. Wobec takiej „oceny” dowodów bezpodstawne jest dalsze
stwierdzenie Sądu, że „W tej sytuacji zasadne było podjęcie uchwały zezwalającej
na pociągnięcie wymienionego sędziego do odpowiedzialności karnej za wskazany
wyżej czyn.” Wypowiadając te osądy Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie wziął
pod uwagę, że w świetle ustalonego orzecznictwa w sprawach dyscyplinarnych
8
sędziów, obowiązkiem sądu dyscyplinarnego, w postępowaniu o zezwolenie na
pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sędziego, jest zbadanie i weryfikacja
przedstawionych przez wnioskodawcę materiałów dowodowych, w celu
stwierdzenia, czy zachodzi dostatecznie uzasadnione podejrzenie popełnienia
przestępstwa przez sędziego (art. 80 § 2c u.s.p.). Sąd powinien rozważyć, czy
zgromadzone dowody dostatecznie uzasadniają popełnienie przez sędziego
przestępstwa w rozumieniu art. 1 § 1 k.k., a więc między innymi, czy zarzucany
czyn wyczerpuje wszystkie znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary. Dopóki
takie dowody nie zostaną przedstawione przez wnioskodawcę, dopóty nie ma
podstaw do uchylenia immunitetu (por. uchwałę z dnia 11 kwietnia 2003 r., SNO
7/02, OSNSD 2002, nr I-II, poz. 20). Sąd dyscyplinarny w postępowaniu o
wyrażenie zgody na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej ma
obowiązek oceny dowodów (ich mocy dowodowej, w przypadku osobowych
środków dowodowych ich wiarygodności) na zasadach określonych w kodeksie
postępowania karnego, a więc przede wszystkim zgodnie z regułami określonymi w
odpowiednio stosowanym art. 7 k.p.k. (por. uchwała składu siedmiu sędziów SN z
27 maja 2009, I KZP 5/09, OSNKW 2009, Nr 7, poz. 51), czyli swobodnie, z
uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego. Uzasadnienie rozstrzygnięcia powinno natomiast
zawierać wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na
jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych
(art. 424 § 1 k.p.k.). Sąd dyscyplinarny powinien zatem w pierwszej kolejności
ocenić dowody, a następnie dokonać analizy prawnej, czy wskazują one na
wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa, pozwalające na uchylenie
immunitetu (por. uchwały z: 11 marca 2003 r., SNO 9/03, OSNSD 2003, nr I, poz.
7; 13 grudnia 2002 r., SNO 45/02, OSNSD 2002, nr I-II, poz. 50; uchwałę z dnia 11
lutego 2003 r., SNO 2/03, OSNSD 2003, nr I, poz. 4).postanowienie z 11
października 2005 r., SNO 43/05, OSNSD 2005, poz. 58; uchwały z: 23 lutego 2006
r., SNO 3/06, OSNSD 2006, poz. 25; 20 września 2007 r., SNO 58/07, LEX nr
471794; 20 lipca 2011 r., SNO 32/11, LEX nr 1288863; 17 kwietnia 2012 r., SNO
3/12, LEX nr 1228696; 10 maja 2012 r., SNO 19/12, LEX nr 1228694).
9
Do tych wskazań Sąd Apelacyjny– Sąd Dyscyplinarny się nie zastosował, co
zostało trafnie podniesione w rozpatrywanych zażaleniach. Trafnie również
zaznaczył w uzasadnieniu swojego zażalenia sędzia T. G., że „tak naprawdę nie
wiadomo, jaki stan faktyczny ustalił Sąd Dyscyplinarny pierwszej instancji”. Istotnie,
Sąd ten nie dokonał ustaleń faktycznych. Zastosował zatem powołane w podstawie
uchwały przepisy prawa materialnego - art. 231 § 1 i art. 18 § 2 w związku z art.
270 § 1 i art. 11 § 2 k.k. – do nieustalonego stanu faktycznego, co oznacza, że
dopuścił się błędu wadliwej subsumpcji.
Zasadnie też wytknięto Sądowi Dyscyplinarnemu pierwszej instancji naruszenie
art. 424 § 1 k.p.k., który w postępowaniu w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie
sędziego do odpowiedzialności karnej ma odpowiednie zastosowanie (uchwała
Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2008 r., SNO 68/08, LEX nr 491427).
Stosownie do tego przepisu, uzasadnienie powinno zawierać: 1) wskazanie, jakie
fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł
się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, 2) wyjaśnienie podstawy
prawnej wyroku. Tymczasem Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie tylko nie
poczynił ustaleń dotyczących faktów, co już wyżej opisano, lecz pozostawił także
podstawę prawną uchwały bez jakiegokolwiek wyjaśnienia. W kwestii podstawy
prawnej uzasadnienie uchwały ogranicza się do samego tylko wymienia
(powtórzenia za wnioskiem prokuratora) zastosowanych przepisów, bez podjęcia
próby stosownej subsumcji przyjętych ustaleń faktycznych (co byłoby trudne, skoro
Sąd takich ustaleń nie poczynił) i bez śladu ich konkretnej wykładni w
okolicznościach sprawy. W pełni zasadnie podniesiono również w zażaleniu
obrońcy sędziego, że uznając iż zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia
przestępstwa umyślnego w zamiarze bezpośrednim, Sąd pierwszej instancji nie
przedstawił ocen odnoszących się do motywów działania sędziego. Sąd Apelacyjny
– Sąd Dyscyplinarny nie rozważył też - przed podjęciem uchwały zezwalającej na
pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności - czy istnieją dostateczne podstawy do
uznania, że sędzia popełnił czyn stanowiący przestępstwo, w tym, czy stopień
społecznej szkodliwości czynu jest wyższy od znikomego (por. m.in. uchwałę z dnia
8 maja 2002 r., SNO 8/02, OSNSD z 2002 r., t. I-II, poz. 4). Ma to znaczenie i
doniosłe skutki, gdyż wobec tego, że stosownie do art. 1 § 2 k.k. czyn zabroniony,
10
którego społeczna szkodliwość jest znikoma, nie stanowi przestępstwa,
stwierdzenie znikomej szkodliwości czynu popełnionego przez sędziego przesądza
o braku ustawowej przesłanki zezwolenia na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2009 r.,
SNO 95/08, LEX nr 737393).
Na koniec należy przypomnieć, że dostatecznie uzasadnione podejrzenie
popełnienia przestępstwa" w rozumieniu art. 80 § 2c u.s.p. nie jest wprawdzie
jednoznaczne z przekonaniem przesądzającym o odpowiedzialności karnej
sędziego, ale - wziąwszy pod uwagę konsekwencje dla jego życia nie tylko
zawodowego - niewątpliwie wymaga nieodzownej rozwagi i ostrożności (uchwała
Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2013 r., SNO 51/12).
Stosując odpowiednio art. 436 k.p.k., Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny uznał,
że rozpatrywanie zarzutu naruszenia art. 115 § 14 k.k. jest przedwczesne, skoro
nie wiadomo jakie zachowanie sędziego Sąd uznał za przypisywany mu czyn
zabroniony, zaś rozważanie pozostałych zarzutów zażaleń jest bezprzedmiotowe
dla dalszego toku postępowania.
Z powyżej wskazanych względów Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny orzekł, jak
w sentencji.