Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 84/13
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Beata Gudowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z wniosku A. F.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych w W.
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 marca 2014 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 września 2013 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 10 września 2013 r. Sąd Apelacyjny, Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych odrzucił – ze względu na zbyt niską wartość przedmiotu
zaskarżenia – skargę kasacyjną A. F. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 4
kwietnia 2013 r., stwierdziwszy, że przedmiotem sprawy wszczętej odwołaniem od
decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych było ustalenie nowej wysokości policyjnej emerytury po zaliczeniu
do wysługi emerytalnej pracy w gospodarstwie rolnym. Jednocześnie ustalił, że
prawo do emerytury zostało A. F. przyznane decyzją Dyrektora Zakładu
Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7
września 2011 r.
2
W zażaleniu ubezpieczony wniósł o uchylenie postanowienia Sądu
Apelacyjnego, zarzucając naruszenie art. 3982
§ 1 zd. 2 k.p.c. przez uznanie, że
przedmiotem skargi kasacyjnej nie jest sprawa o przyznanie prawa do emerytury,
„podczas gdy skarżący domaga się przyznania mu emerytury w pełnej
przysługującej mu wysokości, a źródłem jego żądania jest decyzja ustalająca prawo
do emerytury, co implikuje zakwalifikowanie sprawy do kategorii spraw o
przyznanie emerytury i przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania niezależnie od
wartości przedmiotu zaskarżenia”. Na uzasadnienie powołał się na postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2001 r., II UZ 82/01, wydane w zbliżonym
stanie faktycznym, oraz postanowienie z dnia 18 grudnia 2012 r., II UZ 59/12, w
uzasadnieniu którego wskazano, że przedmiot rozpoznania w sprawie z zakresu
ubezpieczeń społecznych dyktowany jest nie treścią odwołania, lecz treścią samej
decyzji. Skoro zatem decyzja dotyczy przyznania prawa do świadczenia
emerytalnego, to odwołanie dotyczy sprawy o przyznanie emerytury, a nie
wysokości świadczenia.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Stosownie do art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna niezależnie od wartości
przedmiotu sporu jest dopuszczalna tylko w sprawach o przyznanie i o wstrzymanie
emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. Treść
tego przepisu nie upoważnia do zaaprobowania zaprezentowanego w zażaleniu
wniosku, że sprawa wszczęta odwołaniem, w którym kwestionowana jest wyłącznie
wysokość świadczenia, jest sprawą o prawo do świadczenia. Pojęcia „sprawy o
przyznanie emerytury” i innej sprawy o prawa majątkowe, w której skarga
kasacyjna jest dopuszczalna, gdy ich wartość jest wyższa od dziesięciu tysięcy
złotych, nie pokrywają się w żadnym zakresie, co jednolicie przyjmuje Sąd
Najwyższy (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2009 r., I UZ
22/09, OSNP 2011 nr 5-6, poz. 88, z dnia 8 lutego 2002 r., II UKN 45/01, OSNP
2003 nr 22, poz. 553, z dnia 9 października 2002 r., II UZ 94/02, OSNP 2004 nr 6,
poz. 107, z dnia 17 września 2008 I UZ 14/08 OSNP 2010 nr 3-4, poz. 54 oraz z
3
dnia 8 września 2009 r., I UZ 61/09, z dnia 1 września 2009 r., I UZ 72/09 i z dnia
16 czerwca 2009 r., I UZ 16/09 - niepublikowane).
Pogląd odmienny, wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 3
listopada 2004 r., I UZ 37/04 (OSNP 2005 nr 15, poz. 236), oraz w powołanym
przez skarżącego postanowieniu z dnia 28 listopada 2001 r., II UZ 82/01, nie jest
powszechnie podzielany (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia
1997 r., II UKN 51/96, OSNAPiUS 1997 nr 17, poz. 329; z dnia 17 marca 2004 r.,
III UZ 1/04, niepublikowane, z dnia 6 listopada 2008 r., II UZ 47/08, OSNP 2010 nr
9-10, poz. 128 oraz glosę krytyczną D. Ciszewskiej, Monitor Prawniczy 2006 nr 5,
s. 270). Treść art. 3982
§ 1 k.p.c. nie upoważnia do zaprezentowanego w zażaleniu
wniosku, że sprawa wszczęta odwołaniem, w którym kwestionowana jest wyłącznie
wysokość świadczenia, uzależniona od sposobu naliczania okresów ubezpieczenia,
dotyczy „przyznania świadczenia”. W postanowieniach z dnia 22 kwietnia 1999 r.,
II UKN 596/98 i II UKN 578/98, z dnia 23 kwietnia 1999 r., II UKN 598/98 i II UKN
600/98 (OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 629), Sąd Najwyższy wyjaśnił, że sprawy
dotyczące wysokości świadczenia są sprawami, w których dopuszczalność kasacji
(skargi kasacyjnej) zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia.
Oznacza to, że skoro skarżący zakwestionował wysokość przyznanego już
świadczenia, a wartość przedmiotu zaskarżenia nie sięga kwoty dziesięciu tysięcy
złotych, skarga kasacyjna jest – na podstawie art. 3982
§ 1 k.p.c. –
niedopuszczalna.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy zażalenie oddalił jako bezzasadne
(art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).

II UZ 84/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia