Ts 33/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
223
POSTANOWIENIE
z dnia 25 sierpnia 2000 r.
Sygn. Ts 33/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Jana S. z 25 lutego 2000 r. zarzucono organom rozpoznającym sprawę skarżącego naruszenie art. 45 konstytucji statuującego zasadę sprawiedliwego i bezstronnego rozpatrzenia sprawy, a także dopuszczenie się szeregu uchybień zarówno w zakresie prawa procesowego, jak i materialnego. Pomimo wezwania do uzupełnienia braków skarżący nie wskazał przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, będących podstawą wydania ostatecznego rozstrzygnięcia, w stosunku do których usprawiedliwione byłoby, jego zdaniem, wysunięcie zarzutu niekonstytucyjności. Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał postanowieniem z 21 czerwca 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym ponownie wskazał na rażące naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego, których dopuściły się orzekające w sprawie sądy, naruszając przez to zawarte w art. 45 Konstytucji RP prawo do sprawiedliwego i bezstronnego procesu sądowego.
Rozpatrując wniesione zażalenie, Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie mogło zostać uwzględnione. Skarżący powtórzył w nim zarzuty zawarte wcześniej w skardze konstytucyjnej, których przedmiotem jest nie niekonstytucyjność aktu prawnego będącego podstawą rozstrzygnięcia naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego, ile niezgodne z prawem postępowanie sądów orzekających w sprawie.
Artykuł 79 konstytucji stanowi, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o prawach lub wolnościach konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Także z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99 OTK ZU 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU 1/2000, poz. 37) wynika jednoznacznie, iż przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego w drodze skargi konstytucyjnej mogą być nie akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko akty normatywne na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Trybunał Konstytucyjny podkreślał wielokrotnie (np. postanowienie z 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143), iż kontrola prawidłowości postępowania organów orzekających – w tym sądów, nie wchodzi w zakres jego kompetencji.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 21 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.
POSTANOWIENIE
z dnia 25 sierpnia 2000 r.
Sygn. Ts 33/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – przewodnicząca
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jana S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Jana S. z 25 lutego 2000 r. zarzucono organom rozpoznającym sprawę skarżącego naruszenie art. 45 konstytucji statuującego zasadę sprawiedliwego i bezstronnego rozpatrzenia sprawy, a także dopuszczenie się szeregu uchybień zarówno w zakresie prawa procesowego, jak i materialnego. Pomimo wezwania do uzupełnienia braków skarżący nie wskazał przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, będących podstawą wydania ostatecznego rozstrzygnięcia, w stosunku do których usprawiedliwione byłoby, jego zdaniem, wysunięcie zarzutu niekonstytucyjności. Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał postanowieniem z 21 czerwca 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym ponownie wskazał na rażące naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego, których dopuściły się orzekające w sprawie sądy, naruszając przez to zawarte w art. 45 Konstytucji RP prawo do sprawiedliwego i bezstronnego procesu sądowego.
Rozpatrując wniesione zażalenie, Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie mogło zostać uwzględnione. Skarżący powtórzył w nim zarzuty zawarte wcześniej w skardze konstytucyjnej, których przedmiotem jest nie niekonstytucyjność aktu prawnego będącego podstawą rozstrzygnięcia naruszającego konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego, ile niezgodne z prawem postępowanie sądów orzekających w sprawie.
Artykuł 79 konstytucji stanowi, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o prawach lub wolnościach konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Także z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99 OTK ZU 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU 1/2000, poz. 37) wynika jednoznacznie, iż przedmiotem kontroli Trybunału Konstytucyjnego w drodze skargi konstytucyjnej mogą być nie akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko akty normatywne na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Trybunał Konstytucyjny podkreślał wielokrotnie (np. postanowienie z 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143), iż kontrola prawidłowości postępowania organów orzekających – w tym sądów, nie wchodzi w zakres jego kompetencji.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 21 czerwca 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.